Levensverhalen

Waarom zou ik de rest van mijn leven studeren, werken en dood vallen. Ik zie er echt geen nut in. Dat heb ik ook nooit echt gehad. Sinds ik zeer jong was heb ik nooit echt zin gehad om iets -maakt niet uit wat- te doen. Het voelt allemaal gewoon zo nutteloos. Ik heb geen zin om te wachten. Zo voelt mijn leven al een paar jaar, als wachten. Wachten tot het voorbij is en ik niet meer hoef te bestaan. Ik heb in de vakanties gewerkt omdat het mijn ouders gelukkig lijkt te maken en dan zie ik de levens van die 30 en 40 jarige collegas en ik zie niets waar ik naar uitkijk. Ik weet dat ik zo een leven niet zou volhouden; dus waarom wachten. Waarom verkiezen zo veel mensen zo een trage en pijnlijke dood dat het leven is. Ipv kort en snel roken en drinken ze om het dragelijker te maken en uitijndelijk als gevolg hiervan eerder te sterven. Ik heb er geen zin in, in niets. Het enige dat ik nog doe is naar muziek luisteren terwijl ik wacht. Ik ben gestopt met hobbys, het boeit me niet meer. Alles wat ik doe lijkt nutteloos. Ik heb geen slecht leven, ik doe het goed op school, ik zou volgend jaar aan de universiteit starten, ik heb (bijna) alles wat ik zou willen en het geeft mij geen gevoel van voldoening. Op momenten die de beste van mijn leven zouden moeten zijn voel ik mij steeds onverschillig. Ik weet nog niet wanneer - ik dacht van te wachten tot mijn ouders gestorven zijn maar zo lang ga ik het niet rekken - maar ik zal niet van ouderdom sterven. Ik heb een plan, de vraag is enkel wanneer ik het doe. Ik weet dat dit plan zal slagen omdat ik veel research heb gedaan over het onderwerp. Ik synthetiseer binnenkort een kleine hoeveelheid kaliumcyanide dat ik in pil bij me zal dragen. Ik ben niet impulsief dus ik vertrouw mezelf om hem niet bij de eerste tegenslag te nemen. Het gedacht van het op elk moment te kunnen beeindigen geeft me een opgelucht gevoel op een rare manier. Dan komt het absurdisme even naar boven en voel ik me voor een moment echt bijna gelukkig. Het gedacht dat alles stopt en niets echt meer van belang is. Ik wou niets meer dan mijn ouders een kind geven die het leven apprecieert en echt gelukkig is maar dat zal ik nooit zijn. Ik heb er niet om gevraagd om geboren te zijn. Hoe verwoest mijn ouders ook zullen zijn vind ik dat ik het recht heb om uit het leven te stappen. Ik weet dat ze nooit hetzelfde zouden zijn en mijn moeder mogelijks mij zou volgen maar ik kan het niet meer. Ik heb hier nooit voor gekozen. Ik wil niet leven. Velen zouden het advies geven om met iemand te spreken. Ik ga dit uiteindelijk wel doen denk ik maar ik betwijfel zeer sterk of ze mij zouden kunnen 'helpen'. Ik weet niet of je mij depresief kan noemen want ik ben niet verdrietig. Ik ben er gewoon, zonder reden of ambities. Dit komt niet in vlagen maar het is er altijd en al heel mijn leven, daarom denk ik dat er niets zal veranderen, hoe goed mijn leven er ook uit ziet. Ik heb momenten waarop ik kan lachen en momenten waarop ik even niet denk aan zelfdoding maar die zijn kort. Veel te kort om het het leven waard te maken. Ik moest dit even allemaal er uit laten, het heeft niets verandert maar ik heb toch geprobeerd.

E.

na mishandeld te zijn en te hebben gezien hoe mijn vader, mij moeder en oudste zus doodstak voor mijn ogen en ik was maar 3, kwam jij in men leven. jaren gingen voorbij, ook al had jij het moeilijk je was mijn steun. meer je was mijn alles. ik kende geen liefde noch houden van, maar ik kan nu zien dat ik hield van jou en dat wat wij hadden liefde was. ik was maar helaas was jou leven ook zeer moeilijk en zwaar en was ik te jong om die zelfde steun te bieden. 7 jaar, 7 jaar! was ik toen je naar me toe kwam met tranen in men ogen en die zelfde dag was ik je kwijt voor altijd. nu ben ik 23 en ween nog om je. niet alleen omdat ik je kwijt ben maar omdat ik me klote voel dat ik je niet hetzelfde heb kunnen geven als jij mij. na je dood probeerde ik 2 jaar lang bij je te zijn, ook nu wil ik nog steeds. maar door de jaren heen is het duidelijk dat je het niet wilt of nog niet. daarom vecht ik verder. ook al is het zwaar en doet het veel pijn ik moet door gaan voor JOU. i will Always love you

Ik heb veel aan mijn hoofd ik hou van mijn ouders zij hebben er niks mee te maken maar ik word gepest omdat ik om ging met meiden en mijn moeder kreeg borstkanker toen werd ik nogal ongelukkig ik kon mijn moeder geen pijn zien hebben en bij het kleinste conflict zoals vandaag tussen mijn moeder en stiefvader voel ik me minder gelukkig

Ik ben dit jaar mijn beste vriendin verloren en sinds mijn verjaardag op 6 juli is het verdriet om de dood van mijn beste vriendin alleen maar gegroeid. Ik ontwikkelde een ernstige zware depressie met psychotische kenmerken. Nu kan ik alleen maar denken aan de dood en hoe ik er een eind aan kan maken. Ik ben niet meer veilig en begin een gevaar te vormen voor mezelf, help mij.

Mijn eerste relatie was een platonische omdat ze vroeger door haar familie was misbruikt.
Daar had ze borderline en manische depressiviteit aan overgehouden.
Geen goeie combinatie.
Maar we hadden het gezellig samen.
We gingen vaak naar cabaret voorstellingen en onze liefde voor de fluwelen tijgers(katten) hielp ook.
Bij een cabaretvoorstelling zaten we steevast op de eerste rij, omdat cabaretiers wat "doen" met mensen op de eerste rij.
Alles ging zijn gangetje totdat ze te horen kreeg dat ze uitbehandeld was.
Ze deed een zelfmoordpoging.
Die mislukte.
De tweede keer had ze ervaring....

Ik hoop dat iedereen zichzelf kan herpakken, mij lukt het niet meer.

Mijn vrouw is in september overleden aan hartstilstand en ik heb haar gevonden na mijn werk
Afgelopen week is haar as uitgestrooid en voor mij is mijn leven nu klaar
Of niet?
Ik weet het niet maar ben klaar met de pijn en verdriet

Hoi, ik ben L. Ik ben 18 jaar oud. Mijn ellende begon bij mijn geboorte, of zelfs hiervoor al.

Mijn moeder groeide op in een gezin dat haar fysiek en psychologisch mishandelde en verwaarloosde, op haar 16e al uit huis gegaan maar had niet volledig contact verbroken met haar familie. Haar moeder leed aan een zware depressie, haar broer had een zware vorm van autisme, en haar vader was een narcist.
Mijn vader daarentegen groeide op in een boeren gezin, daar werden ze ook wel met de harde hand aangepakt, geslagen en alles, maar mijn vader zegt zelf dat het geen mishandeling was, dus zo zal ik het zelf ook niet noemen.

Ik ben het 2e/3e kind van mijn ouders. 1 of 2 jaar voordat ik geboren werd was mijn moeder bevallen van haar tweede kind, maar deze overleed tijdens de bevalling. Vervolgens kwam ik. Door de stress die mijn moeder had vanwege haar vorige zwangerschap, rookte ze veel toen ze zwanger was van mij. Dit heeft uiteindelijk slechte invloed gehad op mijn ontwikkeling.

Sinds ik een baby was vertoonde ik al apart gedrag, ik huilde weinig, ik reageerde slecht op mijn naam, en vertoonde veel stereotiep (herhalend) gedrag.
Ik heb kruipen overgeslagen, schoof altijd op m'n kont rond. Ik wou niet met andere kinderen spelen, was het liefst in mijn eigen wereldje. Toen ik 3/4 jaar oud was begon ik in groep 1, waar al duidelijk werd dat ik niet normaal was. Ik had enorme woede uitbarstingen, vreemde angsten, en vertoonde weinig interesse in zowel volwassenen als andere kinderen. Als gevolg hiervan werd ik al op vroege leeftijd naar verschillende therapieën gestuurd. Speltherapie, maar ook ABA therapie. Ik ga niet in op details van wat er allemaal is gebeurd bij die "therapieën", maar het was weinig goeds. Thuis werd ik regelmatig door mijn vader geslagen en geschopt, hij schreeuwde veel tegen mij. Mijn moeder was weinig thuis. Ook mijn zussen werden met de harde hand aangepakt.

Op de leeftijd van 9 begon ik dus al een depressie en een angststoornis te ontwikkelen, specifiek een obsessieve-compulsieve stoornis. Kreeg hier geen therapie voor, werd alleen maar vaker geslagen. Ik werd ook met toenemende mate gepest op school. Er werd van alles tegen en over mij gezegd, ik werd geslagen, er werden dingen zoals stenen naar mij gegooid, mijn schoolspullen werden gestolen of verwoest. Docenten deden er niks mee. Ik werd misbruikt door mijn oom (moeders kant van de familie). Nadat mijn oom een keer agressief werd naar mij toe, waar mijn moeder bij was, is het contact met die kant van de familie verbroken. Ik heb mijn oma, opa, en mijn oom dus al 9 jaar niet meer gezien. Het voelt als mijn schuld dat de familiedynamiek verpest is. Door mij hebben mijn zussen geen opa en oma meer (aan vaders kant zijn ze beiden al overleden).

Uiteindelijk deed ik op mijn 11e mijn eerste zelfmoordpoging. Niemand wist er vanaf. Van mijn 12e tot en met mijn 14e kwamen nog een aantal pogingen, maar vond altijd een manier om deze te verbergen.

Begon het voortgezet onderwijs op vwo niveau. Uiteindelijk in de derde klas afgezakt naar havo. Ik was enorm moe, kwam weinig op school, en kon me slecht concentreren. Ik werd ook hier flink gepest, erger dan op de basisschool. Ik werd geslagen, getrapt, mijn keel werd dichtgeknepen, er werd aan m'n haar getrokken en water en sap over mij heen gegooid. Ik werd bedreigd met seksueel geweld. Ik moest voor anderen huiswerk maken om "straf" te voorkomen.

Het ging steeds slechter, en uiteindelijk besloot ik dat ik hulp nodig had. Was op mijn 14e naar de huisarts gegaan en dreigde met zelfmoord. Er werd snel contact opgenomen met mijn ouders, en ik moest naar een specialistische GGZ afdeling. Hier werd uiteindelijk vastgesteld dat ik onder andere aan een autisme spectrum stoornis lijd. Mijn ouders wisten blijkbaar allang dat ik zoiets had, maar wouden niet dat ik een diagnose kreeg omdat ik als een "normaal persoon in de maatschappij mee moet komen."

Uiteindelijk moest ik door naar 4 havo, maar moest van school veranderen. Maar op deze school zaten vrijwel al mijn voormalige pestkoppen, dus ik durfde niet meer. Ik moest huilen tijdens lessen, ik had geen vrienden, ik kon mijn werk niet meer doen en ik durfde niet meer naar mijn lessen toe. Ik zat elke dag, de hele dag lang alleen in een aparte kamer zelfstudie te doen omdat ik te erg in paniek raakte als ik een ander persoon moest spreken (buiten mijn begeleider om).

Dit was na een tijdje echt niet meer te doen, en ik moest dus op zoek naar een andere school. Bij verschillende vavo scholen gekeken, een travo afdeling, en twee speciaal onderwijsscholen. Uiteindelijk doorgestroomd naar het speciaal onderwijs, waar ik door mijn angst voor medeleerlingen toch zonder vrienden bleef. Ik zat volop in een burn-out, kon niks meer af krijgen. Ik werd steeds depressiever en eindigde met een psychose. Ik werd opgenomen in een HIC kliniek. Problemen met mijn ouders werden ook steeds duidelijker voor de GGZ, en ik werd bijna in de pleegzorg geplaatst. Na 1 jaar lang te proberen op deze school, moest ik toch weer van school wisselen, ze wisten niet wat ze met mij aan moesten. Dus, toen naar een hoge ondersteuningsafdeling binnen het speciaal onderwijs gegaan. Ik zit nu nog steeds op deze afdeling, en zelfs na 2 jaar weten ze niet wat ze moeten met mij. Ik loop op vrijwel alle vlakken vast, kom tot niks meer.

6 medicaties geprobeerd, vele verschillende therapieën bij verschillende organisaties, en er zit nog steeds weinig vooruitgang in. Ik ben vrij recent 18 geworden, en doordat ik dus niet echt meer binnen het jeugd GGZ systeem pas, ben ik spontaan uitgeschreven bij jeugd GGZ. Ik ben afgewezen door 2 organisaties omdat ze mijn geval te complex vinden, en ik zit nu dus zonder crisisondersteuning. Ik krijg nog hulp van een ambulant begeleider, een ergotherapeut, en mijn huisarts, maar helaas kunnen zij niet veel voor mij betekenen op dit vlak.

Mijn hele leven is het mij duidelijk gemaakt dat mijn bestaan ongewenst en onacceptabel is, en nu ik uit de GGZ gegooid ben is dat al helemaal versterkt. Ik kan en wil niet zo leven. Mijn leven is uitzichtloos en waardeloos. Als ik dood zou zijn zou dat veel geld besparen voor mijn ouders, mijn hulpverleners, mijn school, en de overheid. Het is beter als ik niet besta. Als ik dood ben, ben ik tenminste geen last meer voor iedereen om mij heen.

Leven kost zoveel energie, energie die ik simpelweg niet heb. Ik weet dat het nog erger kan worden, dus denk ik dat er een einde aan maken mijn meest ideale uitweg is. Ik slaap meer dan 14 uur per dag, doe bijna niks meer. Ik kan amper mijn dromen nog onderscheiden van realiteit. Vrijwel al mijn dromen gaan ook over zelfmoord en geweld. Iedere keer als ik droom over zelfmoord en ik weer wakker word ben ik teleurgesteld dat ik het toch niet echt heb gedaan. Ik wil rusten, maar zolang ik leef zal dat niet mogelijk zijn.

Ik heb heel mijn leven geworsteld met wat me is aangedaan, heb nooit willen leven en ben heel lang bezig geweest met zelfmoord.
Zover dat ik een 3tal jaar geleden zelfs een goedkeuring gekregen heb om euthanasie te krijgen.
Ik heb heel veel opnames gehad maar nooit heeft het echt iets geholpen.
Ik heb een paar pogingen gedaan maar heb daarbij een paar mensen echt gekwetst. In de zin dat zij er niet mee overweg konden dat ik mezelf iets zou aandoen. Ze wilden dat ik tenminste een zachte dood zou hebben
Vorig jaar in april ben ik voor de laatste keer in opname gegaan. Nu ben ik een jaar verder en sinds een paar maanden heb ik het gevoel dat ik echt wel wil leven.
Ik weet hoe het voelt om zo diep te zitten en ik weet dat ik nog hele moeilijke periodes zal hebben. Maar voor het eerst voel ik hoop dat ik wil leven .
Nu komt de zoektocht naar wat wil ik, wie ben ik, breken met familie...
Ik hoop met dit bericht mensen wat hoop te geven. Blijf er niet alleen mee zitten, er zijn mensen die je begrijpen en die meevoelen. Ook al is het niet van de mensen van wie je het graag zou krijgen.... Er zijn mensen die meer om je geven dan je zelf denkt en gelooft.
Ik denk aan jullie en duim en hoop dat jullie uit deze onmogelijke en moeilijke periode raken.
Je staat er niet alleen voor ook al voelt het op dit moment echt zo!!!
Hou jullie goed en veilig.

Ik wil al jaren niet weer wakker worden. Ik heb totaal geen levenslust meer. Ik wil de jaren die me eventueel nog resten niet meer volmaken. Maar hoe pak ik dat aan? Ik durf geen pillen te slikken omdat ik niet zeker weet of het wel definitief is. Ik wil niet verder als een kasplantje. Ik heb geen zin meer in het leven.
Ik heb al meer dan 2 jaar hulp van de GGZ. Het lukt me gewoonweg niet om door te gaan.