Hoi, ik ben L. Ik ben 18 jaar oud. Mijn ellende begon bij mijn geboorte, of zelfs hiervoor al.
Mijn moeder groeide op in een gezin dat haar fysiek en psychologisch mishandelde en verwaarloosde, op haar 16e al uit huis gegaan maar had niet volledig contact verbroken met haar familie. Haar moeder leed aan een zware depressie, haar broer had een zware vorm van autisme, en haar vader was een narcist.
Mijn vader daarentegen groeide op in een boeren gezin, daar werden ze ook wel met de harde hand aangepakt, geslagen en alles, maar mijn vader zegt zelf dat het geen mishandeling was, dus zo zal ik het zelf ook niet noemen.
Ik ben het 2e/3e kind van mijn ouders. 1 of 2 jaar voordat ik geboren werd was mijn moeder bevallen van haar tweede kind, maar deze overleed tijdens de bevalling. Vervolgens kwam ik. Door de stress die mijn moeder had vanwege haar vorige zwangerschap, rookte ze veel toen ze zwanger was van mij. Dit heeft uiteindelijk slechte invloed gehad op mijn ontwikkeling.
Sinds ik een baby was vertoonde ik al apart gedrag, ik huilde weinig, ik reageerde slecht op mijn naam, en vertoonde veel stereotiep (herhalend) gedrag.
Ik heb kruipen overgeslagen, schoof altijd op m'n kont rond. Ik wou niet met andere kinderen spelen, was het liefst in mijn eigen wereldje. Toen ik 3/4 jaar oud was begon ik in groep 1, waar al duidelijk werd dat ik niet normaal was. Ik had enorme woede uitbarstingen, vreemde angsten, en vertoonde weinig interesse in zowel volwassenen als andere kinderen. Als gevolg hiervan werd ik al op vroege leeftijd naar verschillende therapieën gestuurd. Speltherapie, maar ook ABA therapie. Ik ga niet in op details van wat er allemaal is gebeurd bij die "therapieën", maar het was weinig goeds. Thuis werd ik regelmatig door mijn vader geslagen en geschopt, hij schreeuwde veel tegen mij. Mijn moeder was weinig thuis. Ook mijn zussen werden met de harde hand aangepakt.
Op de leeftijd van 9 begon ik dus al een depressie en een angststoornis te ontwikkelen, specifiek een obsessieve-compulsieve stoornis. Kreeg hier geen therapie voor, werd alleen maar vaker geslagen. Ik werd ook met toenemende mate gepest op school. Er werd van alles tegen en over mij gezegd, ik werd geslagen, er werden dingen zoals stenen naar mij gegooid, mijn schoolspullen werden gestolen of verwoest. Docenten deden er niks mee. Ik werd misbruikt door mijn oom (moeders kant van de familie). Nadat mijn oom een keer agressief werd naar mij toe, waar mijn moeder bij was, is het contact met die kant van de familie verbroken. Ik heb mijn oma, opa, en mijn oom dus al 9 jaar niet meer gezien. Het voelt als mijn schuld dat de familiedynamiek verpest is. Door mij hebben mijn zussen geen opa en oma meer (aan vaders kant zijn ze beiden al overleden).
Uiteindelijk deed ik op mijn 11e mijn eerste zelfmoordpoging. Niemand wist er vanaf. Van mijn 12e tot en met mijn 14e kwamen nog een aantal pogingen, maar vond altijd een manier om deze te verbergen.
Begon het voortgezet onderwijs op vwo niveau. Uiteindelijk in de derde klas afgezakt naar havo. Ik was enorm moe, kwam weinig op school, en kon me slecht concentreren. Ik werd ook hier flink gepest, erger dan op de basisschool. Ik werd geslagen, getrapt, mijn keel werd dichtgeknepen, er werd aan m'n haar getrokken en water en sap over mij heen gegooid. Ik werd bedreigd met seksueel geweld. Ik moest voor anderen huiswerk maken om "straf" te voorkomen.
Het ging steeds slechter, en uiteindelijk besloot ik dat ik hulp nodig had. Was op mijn 14e naar de huisarts gegaan en dreigde met zelfmoord. Er werd snel contact opgenomen met mijn ouders, en ik moest naar een specialistische GGZ afdeling. Hier werd uiteindelijk vastgesteld dat ik onder andere aan een autisme spectrum stoornis lijd. Mijn ouders wisten blijkbaar allang dat ik zoiets had, maar wouden niet dat ik een diagnose kreeg omdat ik als een "normaal persoon in de maatschappij mee moet komen."
Uiteindelijk moest ik door naar 4 havo, maar moest van school veranderen. Maar op deze school zaten vrijwel al mijn voormalige pestkoppen, dus ik durfde niet meer. Ik moest huilen tijdens lessen, ik had geen vrienden, ik kon mijn werk niet meer doen en ik durfde niet meer naar mijn lessen toe. Ik zat elke dag, de hele dag lang alleen in een aparte kamer zelfstudie te doen omdat ik te erg in paniek raakte als ik een ander persoon moest spreken (buiten mijn begeleider om).
Dit was na een tijdje echt niet meer te doen, en ik moest dus op zoek naar een andere school. Bij verschillende vavo scholen gekeken, een travo afdeling, en twee speciaal onderwijsscholen. Uiteindelijk doorgestroomd naar het speciaal onderwijs, waar ik door mijn angst voor medeleerlingen toch zonder vrienden bleef. Ik zat volop in een burn-out, kon niks meer af krijgen. Ik werd steeds depressiever en eindigde met een psychose. Ik werd opgenomen in een HIC kliniek. Problemen met mijn ouders werden ook steeds duidelijker voor de GGZ, en ik werd bijna in de pleegzorg geplaatst. Na 1 jaar lang te proberen op deze school, moest ik toch weer van school wisselen, ze wisten niet wat ze met mij aan moesten. Dus, toen naar een hoge ondersteuningsafdeling binnen het speciaal onderwijs gegaan. Ik zit nu nog steeds op deze afdeling, en zelfs na 2 jaar weten ze niet wat ze moeten met mij. Ik loop op vrijwel alle vlakken vast, kom tot niks meer.
6 medicaties geprobeerd, vele verschillende therapieën bij verschillende organisaties, en er zit nog steeds weinig vooruitgang in. Ik ben vrij recent 18 geworden, en doordat ik dus niet echt meer binnen het jeugd GGZ systeem pas, ben ik spontaan uitgeschreven bij jeugd GGZ. Ik ben afgewezen door 2 organisaties omdat ze mijn geval te complex vinden, en ik zit nu dus zonder crisisondersteuning. Ik krijg nog hulp van een ambulant begeleider, een ergotherapeut, en mijn huisarts, maar helaas kunnen zij niet veel voor mij betekenen op dit vlak.
Mijn hele leven is het mij duidelijk gemaakt dat mijn bestaan ongewenst en onacceptabel is, en nu ik uit de GGZ gegooid ben is dat al helemaal versterkt. Ik kan en wil niet zo leven. Mijn leven is uitzichtloos en waardeloos. Als ik dood zou zijn zou dat veel geld besparen voor mijn ouders, mijn hulpverleners, mijn school, en de overheid. Het is beter als ik niet besta. Als ik dood ben, ben ik tenminste geen last meer voor iedereen om mij heen.
Leven kost zoveel energie, energie die ik simpelweg niet heb. Ik weet dat het nog erger kan worden, dus denk ik dat er een einde aan maken mijn meest ideale uitweg is. Ik slaap meer dan 14 uur per dag, doe bijna niks meer. Ik kan amper mijn dromen nog onderscheiden van realiteit. Vrijwel al mijn dromen gaan ook over zelfmoord en geweld. Iedere keer als ik droom over zelfmoord en ik weer wakker word ben ik teleurgesteld dat ik het toch niet echt heb gedaan. Ik wil rusten, maar zolang ik leef zal dat niet mogelijk zijn.
Reactie van Zelfmoord.nl
Wat een heftig leven is dat, zoveel mensen die je gekwetst hebben en niet begrepen hebben. Woorden schieten te kort, iedereen die dit leest wordt heel verdrietig van wat jij nu al hebt meegemaakt.
Dat jouw bestaan ongewenst is geloof ik niet. Iedereen heeft het recht om te leven en heeft kwaliteiten en mooie eigenschappen. Hopelijk komt er een moment dat jouw mooie kanten ook ruimte krijgen.
Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
