Levensverhalen (pagina 3)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mij verhaal over hoe ik struggel met de dood.

Hey! Ik ben anoniempje.xx ben 16 jaar .
Ben toen ik 7 was misbruikt door de broer van me oude vriedin . Niemand weet het . Hij zei ook dingen als pleeg zelfmoord , je bent niet goed genoeg , lelijke hoer dat je er bent , je hebt het verdient om verkracht te worden.
En ik geloof het tot de dag van vandaag nog steeds , en heb in de afgelopen jaren, ook nog meer meegemaakt zoals heb anorexia gekregen , ben nog steeds in behandeling. Heb problemen met intiem zijn met me vriend . Hij mag me niet aanraken alleen me Hand . Ik zeg dat ik het rustig aan wil doen maar naar 2 jaar gaat hij ook denken van wtf is er mis met jou . En ik wil het hem wel vertellen alleen ik durf het niet , want als ik het ooit tegen iemand zal zeggen , gebeurt het nog een keer , en heb daar geen zin meer in . Door alles wat ik heb meegemaakt , zijn mijn gedachten niet meer te helpen zo'n gevoel heb ik , heb ook pogingen gedaan. Maar ze zijn mislukt jammer genoeg . Het is voor mij nu ook echt klaar , ik heb me best gedaan , en ik kan me paniekaanvallen niet meer aan . Ik ga kapot van binnen , en ben op school en buiten altijd het vrolijke meisje , maar als ik alleen ben . Zit ik er zo doorheen . Dat die masker niet meer op kan blijven .

Sorry voor dit lange tekst ik moest het effe kwijt.

Liefs anoniempje.xx

Reactie van Zelfmoord.nl

Heftig zeg wat jou is overkomen. Hoe moeilijk het ook is, het is op dit punt het belangrijkste om toch aan iemand te vertellen wat er met je is gebeurd. De onderliggende oorzaak van je klachten is namelijk het trauma dat je als 7-jarige hebt opgelopen. Om er weer bovenop te komen zul je dat trauma moeten verwerken, en de eerste stap daarin is het erover praten. Dan kun je de hulp krijgen die je echt nodig hebt.

Als dat je echt niet lukt kun je proberen het op te schrijven, eventueel als brief. Dan kun je iemand die je vertrouwt de brief laten lezen. Je zou de ander dan zelfs de brief kunnen laten lezen terwijl je er zelf niet bij bent. Ga bijvoorbeeld een rondje lopen nadat je de brief aan de ander hebt gegeven.

Ik geloof dat je dat kunt! Weet dat God met je is en je mag het ons altijd laten weten als je nog ergens mee zit!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
05-11-2023
Naam:
Anoniempje.xx
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Niet gewild

Ik voel me op me nieuwe school niet gewild ik zie dat mensen raar naar me kijken en mensen denken dat ik het niet door heb als ze over me roddelen. Me soort van vrienden negeren me ook vaak ik voel me bijna de hele dag door slecht maar blijf altijd glimlachen ik wil niet dat mensen nog meer over me gaan praten dan ze al doen ik voel me erg onzeker en verdrietig sinds de ruzie met me ex beste vriendin sinds dien zie ik het nut van leven niet meer echt in. Ik mis me oude vrienden en wil weer terug ik wordt steeds stiller en eet steeds Minder ik vindt het moelijker om wakker te worden en ben klaar met me zo slecht te voelen maar ik kom er niet meer uit ik hoop dat het me ooit lukt en dat me droom uitkomt, therapeut worden mensen die zich net zo voelen als ik me nu voel kunnen helpen om uit die put te komen ik hoop dat ik snel een echte vriendschap krijg in plaats van die kutte die ik nu heb dat ik eindelijk gewild wordt in plaats van dat iedereen alleen maar over me roddelt ik ben er klaar mee en wil het liefst gewoon pas weer wakker worden als alles voorbij is dat ik eindelijk gewoon blij kan zijn

Reactie van Zelfmoord.nl

Dankjewel voor je berichtje. Mooi dat je in de toekomst graag anderen wilt helpen die zich net zo voelen als jij nu. Goed om rekening mee te houden is dat niet alles in één keer zo zal zijn zoals je het graag zou willen. Dat zal een proces zijn waar tijd overheen zal gaan.

Als mensen inderdaad over je roddelen kun je dat het beste proberen te negeren en jezelf aanleren dat het niet uitmaakt wat anderen allemaal wel niet 'raar' aan je zullen vinden. Iedereen is anders en en dat is juist zo mooi. Hopelijk zullen degenen die over je roddelen dat ook in gaan zien. Je zou de anderen ook eens kunnen confronteren en uitdagen om direct in je gezicht te zeggen wat ze normaal gesproken achter je rug om zeggen. Vaak durven ze dat niet en dan heb je ze mooi tuk.

Ik heb er vertrouwen in dat je mensen gaat vinden die echt je vrienden willen zijn en je accepteren zoals je bent. Probeer dat in het vooruitzicht te houden :).

Je mag ons altijd nog eens een berichtje sturen.

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
01-11-2023
Naam:
Lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Depressief tot op het bot

Vroeger had ik veerkracht. Vroeger zag ik nog een lichtpuntje. Het wordt steeds zwaarder maar ik doe mijn best. Rust kan pas komen na de overwinning. Ik geef nog niet op.

Reactie van Zelfmoord.nl

Hou die instelling vast! Opgeven is inderdaad niet de oplossing. Bedankt voor je berichtje, je mag het ons altijd laten weten als je verder wil praten!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
31-10-2023
Naam:
Gerrit
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

Ik voel niks meer

Vind t lastig om m’n gevoel op papier te zetten maar hier gaan we
T voelt alsof ik gek aant worden ben, voel mij zo verdoofd en disconnected van de wereld. T lijkt alsof ik mentaal er niet ben en alles op automatisch piloot doe. Tegelijkertijd voel ik wel veel boosheid in mij. Boos omdat ik geen liefdevolle ouders heb, boos omdat ik ben zoals k nu ben, boos op de mensen die de wereld kapot maken, boos op de mensen die mij hebben verlaten, ik heb geen connectie meer met iemand en k denk dat t karma is. Zo’n 7 jaar geleden is een vriend van mij verongelukt en ik had daarvoor t gevoel dat hij een ongeluk zou krijgen. Dit heb ik tegen niemand gezegd en de volgende dag hoor k dat hij is verongelukt. T voelt alsof ik bloed aan m’n handen heb. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik wil er niet meer zijn

Reactie van Zelfmoord.nl

Goed dat je je gedachten en gevoelens toch even op hebt kunnen schrijven. Dat kan al wat opluchten. Weet dat het niet jouw schuld is dat die vriend is verongelukt. Een gevoel is niet meer dan dat: een gevoel.

Karma, met als reden dat je niemand iets hebt verteld over het gevoel dat je had, kan het sowieso niet zijn. Karma houdt namelijk in dat wat je in dit leven of een vorig leven doet of hebt gedaan, van invloed is op de levens die daarna komen. Veel mensen denken echter dat karma betekent dat wanneer je iets goeds of slechts doet, je daar in ditzelfde leven iets goeds of slechts voor terugkrijgt, maar dat is het idee van karma dus niet.

Los gezien daarvan geloven wij sowieso niet in karma, maar in de God van de Bijbel die met een ieder wilt zijn die zich voor Hem openstelt. Hij kan en wil ons rust geven. Doordat Zijn Zoon in onze plaats aan het kruis de prijs heeft betaald voor onze zonden, is er vergeving mogelijk en hoef je niet bang te zijn.

Probeer in ieder geval met iemand die je vertrouwt te praten over je gevoelens. Dan krop je het niet op en kun je nieuwe inzichten krijgen.

Je mag ons altijd nog eens een bericht sturen. Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
22-10-2023
Naam:
Nee
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Ik kan niet meer

Ik en mijn 2 zussen zijn opgegroeid met een narcistische moeder. 1 zus en ik hebben inmiddels contact met haar verbroken.

Mijn partner komt uit een gezellig goed gezin. Ik heb 1 kindje met hem nu van bijna 2 jaar en ben zwanger van een tweede. Hij snapt niet mijn keuze dat ik mijn moeder niet in mijn leven wil hebben. In het begin volgde ik braaf zijn advies en probeerde meerdere keren weer een band met haar op te bouwen. Alleen om weer zooi van haar over mij heen te krijgen, van slag te raken en weer contact te moeten breken. Ik was er klaar mee, maar volgens mijn partner heb ik het gewoon nog niet goed geprobeerd. Dit was voordat ik zwanger was van de tweede.

Ik zat die avond heel dicht bij er een einde aan maken. Ik voelde mij opgesloten, genegeerd, niet geloofd en niets waard. Zelfs niet door mijn partner. Het was eng, het maakte mij niet uit dat ik een baby had van 1 jaar had. Ik wilde weg. Het was pas toen ik mijzelf begon te bezeren uit frustratie dat mijn partner door had hoe heftig het voor mij was. Daarna heeft hij het even laten liggen.

We zijn nu een jaar verder. Nu zwanger van kind 2 en bezig met een hypotheek voor een huis.
Ik heb in de tussentijd 2 jaar niet echt kunnen werken. Eerst omdat ik graag voor ons eerst kind wilde zorgen (in ieder geval voor 1 jaar). Daarna omdat in mijn vakgebied kennelijk wij vertraagd last van corona hadden en er dus geen werk was. Ik nam een simpele bijbaan om nog steeds rond te komen, want er waren wel weer opdrachten in het zicht.
Voor de hypotheek aanvraag gebruikte ik alsnog mijn zzp-er jaren, omdat toen mijn tweede slechte jaar in theorie nog niet meetelde. Helaas uiteindelijk toch om gevraagd.
Door de stress is mijn partner 2x sterk naar mij uitgevallen. De eerste keer omdat hij het zat was dat ik thuis volgens hem niets zit te doen.
Ik ben al 2 jaar bezig met mijn gebrek aan werk te compenseren door nog steeds voor ons kind te zorgen, het huis zo veel mogelijk op orde te houden en nog steeds bezig te zijn met werk zoeken, alternatieven als ZZPer te vinden en op het moment het huis volledig op orde te krijgen voor mogelijk verkoop.
Het brak mij dat hij zo uitviel tegen mij. Ik voel mij al slecht dat ik niets verdien. Ik durf thuis amper rust te nemen, want als ik stil zit voel ik mij schuldig en nutteloos. Ik voel mij nu ook slecht over kind 2, want dat houdt ook in dat ik zo ook weer niet kan werken. En het komt nu met een vaste baan zoeken ook slecht uit, want ik lig er dan na een half jaar weer uit.
De tweede keer dat mijn vriend uitviel was een week later, hij vond dat ik weer contact moest gaan zoeken met mijn moeder omdat hij mij anders super egoïstisch vind en hij dat nooit zou accepteren en zich dan altijd slecht zou voelen.
Het maakte niet uit hoe vaak ik vertelde aan hem hoe ik dat echt niet wilde. Wat voor spul mijn moeder mij aan heeft gedaan (waar hij zelf bij was). Ik zou en moest weer contact zoeken volgens mijn partner.
Die avond was ik in een park gaan zitten om uit te huilen. Ik heb nu weer dat opgesloten, waardeloze, niet geloofde gevoel.
Als kers op de taart moet ik nu als ZZPer door allemaal hoepels springen voor de hypotheek. Er wordt bewijs gevraagd wat gewoon ongebruikelijk is in mijn richting, dus ik voel mij hopeloos, maar moet het toch op een of andere manier krijgen.
Mijn partner zit mij aan te moedigen dit alles te doen, maar ik raak op, uitgeput, gestrest en depressief. Ik heb een knuffel nodig. Gewoon rust en liefde. Maar ik lijk het niet te krijgen.
Nu zit ik dus hier mij af te vragen of ik wel verder wil. Als ik nu ga heeft mijn partner en kind een huis die groot genoeg is voor hun tweeën. Ik kan wachten tot kind 2 geboren is, maar dan laat ik mij partner achter met 2 jonge kinderen, dat is te veel werk voor hem. Ook ben ik bang met mijn situatie nu dat ik zeker weten postnatale depressie krijg en dan misschien een groter gevaar ga zijn voor mijn kinderen.
Ik vind het zielig voor kind 2, maar ik denk dat die dan gewoon pech heeft met mij als moeder.

Ongetwijfeld dat ik na wat slaap weer verder kan, maar wil dit toch even kwijt. Ik ben gewoon mentaal op. En ik kan mijn verhaal nergens kwijt.

Reactie van Zelfmoord.nl

Wat moet het lastig zijn als je al zo'n lange tijd de rust die je zo hard nodig hebt niet krijgt. Ieder mens heeft rust nodig en de ene persoon heeft voor bepaalde dingen nu eenmaal meer tijd nodig dan de ander. Als jij er, in ieder geval op dit moment, niet klaar voor bent om het contact met je moeder aan te gaan, zou het fijn zijn als je partner je steunt in die beslissing. Misschien dat zoiets voor hem makkelijker is en hij daarom niet goed begrijpt dat het voor jou juist wél moeilijk is.

Heb je al eens gedacht om het er met een psycholoog over te hebben? Ik denk dat het goed zal doen om het er met iemand over te hebben die buiten alles staat, maar je wel kan begrijpen. Je kunt dan je hart luchten en beter leren omgaan met je situatie. Mogelijk dat op den duur je partner er ook bij betrokken kan worden, en dat hij door uitleg van een professional ook beter kan leren begrijpen hoe jij de dingen ervaart.

Hoe mooi zou het verder zijn als jij het helemaal aanpakt dan je eigen moeder. Om er op een liefdevolle en zorgzame voor je kinderen te zijn. Dat is een positiever beeld dan dat ze zonder moeder moeten opgroeien. Uiteindelijk krijg je daar ook veel liefde en leuke momenten voor terug! Probeer dat in het vooruitzicht te hebben.

Bedankt voor je bericht, geef niet op!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
19-10-2023
Naam:
Emmy
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

Uitzichtloos

Dag iedereen,

Ik doe mijn verhaal op deze website omdat ik in verscheidene periodes van mijn leven last heb (gehad) van zelfmoordgedachten. Het begon eigenlijk tijdens de middelbare schooltijd. Op school werd ik heel erg gepest door mijn klasgenoten, daarnaast had ik thuis geen luisterend oor (veel ruzies e.d) waardoor ik eigenlijk altijd mijn gevoelens moest opkroppen. Eigenlijk voelde ik mij nergens veilig, behalve in mijn eigen kamer Toen ik van school ging wisselen op mijn 15e kampte ik met heel veel nare emoties/gedachten en een zeer negatief zelfbeeld. Ik ontwikkelde ten gevolge hiervan Anorexia Nervosa. Hier begonnen ook de zelfmoordgedachten; ik had het gevoel alsof ik "vastzat" in mijn eetstoornis en eigenlijk wilde ik niet beter worden. Ik werd verplicht om aan mezelf te werken (ultimatum, anders sondevoeding)en ik kwam bij de jeugd GGZ terecht. Echter voelde het voor mij alsof ik verkeerd was, ik niet okay was. Ik kwam verder in mijn negatieve spiraal. Daarnaast begon ik last te krijgen van eetbuien, "ik verloor de controle". In die tijd begon ik ook aan automutilatie, te veel drinken, eetbuien. Eigenlijk allemaal schadelijke dingen, omdat ik niet wilde voelen. Ik wilde mijn emoties gewoon niet voelen en mijn gedachten. Op mijn 18e kreeg ik de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis en mijn wereld stortte in. Wéér een bevestiging voor mij dat ik niet okay was. In deze tijd zaten mijn ouders in een scheiding, was mijn moeder al een tijdje alcoholiste en maakte mijn vriendje het ook nog uit. Voor mij stortte mijn wereld in maar ik bleef doorgaan. Toen ik op vakantie ging met een (inmiddels ex) vriendin van mij zat ik nog midden in mijn eetstoornis. Wat voelde ik mij lelijk bij haar en dik. Op datzelfde moment begon ik ook met het afbouwen van medicatie. Op deze desbetreffende vakantie kreeg ik mijn eerste heftige paniekaanval. Deze was zo heftig dat ik de rest van de vakantie in angst "overleefde". Toen ik eindelijk thuis kwam barstte de bom en kreeg ik paniekaanval na paniekaanval. Ik kon niet meer naar school, ik kon niet meer naar de supermarkt, niet meer in de bus. Ik kreeg weer medicatie en dit leek wel te werken, echter heb ik nooit goed geleerd hoe ik met mijn paniekaanvallen om moest gaan. De paar jaren daarna gingen wel "okay". Ik voelde angst op de achtergrond, maar de echte paniekaanvallen had ik nog weinig last van.
Nu maken we even een sprongetje naar 4 jaar terug. Ik ontmoette toen mijn huidige vriend en het ging toen best okay met mij. Ik woonde op mezelf, werkte parttime en had een goed sociaal netwerk opgebouwd. Daarnaast had ik (met veel pijn en moeite) mijn rijbewijs gehaald en hier was ik heel trots op. Samen met mijn huidige vriend, die helemaal niet van medicatie gebruik houdt (ziet het als meer als demper dan als oplosser). Ben ik gaan afbouwen met medicatie. Ik slikte geen medicatie meer. Inmiddels was 2020 en hakte de corona er diep in. Dat was een tijd dat ik mij heel ongelukkig voelde. Mijn paniekaanvallen kwamen weer volledig terug door alle stress en spanning die corona met zich meebracht. Ik kon dit niet handelen. De eenzaamheid, het gevoel van vastzitten, de angst op ziek te worden, etc etc. Door mijn paniekaanvallen heb ik mijn opleiding moeten stopzetten, dit ging niet meer omdat ik mijn huis niet meer uit kon komen. De zelfmoordgedachten kwamen weer keihard terug. Met behulp van mijn huidige vriend en het werk wat ik toen had (was tegenover mijn huis haha) lukte mij het langzaam weer om buiten de deur te komen. Ik was daar heel trots op, echter was dit altijd onder voorwaarden. Heel veel dingen durfde ik niet alleen te doen en ik was heel afhankelijk van mijn vriend. Daarnaast dingen als vakanties zaten er voor ons niet in. Ook heb ik extreem last van verlatingsangst. Elk jaar gaat mijn vriend op vakantie met vrienden en die week is ontzettend moeilijk voor mij. Ik krijg last van paniekaanvallen, heftige angst, ik voel me in de steek gelaten, zeer onveilig alleen, depressieve gedachten. Het voelt als overleven. Ik voel me hier erg schuldig over tegenover mijn vriend.
Nu (dus tegenwoordige tijd) zit ik thuis van mijn werk in de ziektewet. Het lukte mij niet meer om naar mijn werk te gaan door al mijn paniekaanvallen. Daarnaast kon mijn vriend het niet meer handelen om mij elke keer te brengen. Voor hem was de maat ook vol. Hij vindt dat hij mijn problemen niet kan oplossen en dat is natuurlijk ook waar. Op dit moment kan ik niet naar locatie komen van de GGZ gezien mijn angsten en eerlijk gezegd ben ik ook wel een beetje therapie moe. Ik heb sinds mijn 15e al maar liefst meer dan 7 verschillende therapieën gedaan en af en aan in behandeling geweest voor gesprekken. Echter heb ik nog steeds geen controle/grip op mijn paniekaanvallen. Doordat ik zo beperkt ben voel ik mij opgesloten in mijn huis en mis ik sociaal contact, maar ook een doel in mijn leven. Ik probeer mijn angsten aan te gaan alleen door mijn wederkerende negatieve gedachten lukt dit niet goed. Voor mijn gevoel komt het namelijk nooit meer goed. Deze moedeloze, nare gedachten slaan de laatste tijd vaak om in zelfmoordgedachten. De angsten die ik steeds voel kan ik namelijk niet ontlopen. Ik merk ook dat ik steeds slechter voor mezelf begin te zorgen en dat ik sociaal contact (appjes/telefoontjes) uit de weg ga. Mijn vriend maakt zich zorgen om mij. De gedachte dat ik hem en mijn familie/vrienden kwijt raak door mijn paniekstoornis maakt de kwelling eerlijk gezegd nog erger. Mijn vriend gaat deze week op vakantie met vrienden en dat triggert bij mij nog meer stress. De situatie voelt mij dus, zoals de titel, best wel uitzichtloos...

Reactie van Zelfmoord.nl

Bedankt voor je bericht, hopelijk luchtte het even op om het van je af te schrijven. Wat moeilijk dat je al zo lang worstelt met jezelf. Probeer je niet te veel aan te trekken van de verschillende diagnoses en labels die daarbij horen. De diagnoses zijn goed voor het gerichter aanpakken van je problemen en klachten, maar daarachter schuilt nog zoveel meer, ook bij jou. Een diagnose bepaalt niet je volledige identiteit, al is het misschien lastig om dit zelf ook altijd zo te zien en te beseffen.

Wat betreft je angsten, het kan helpen om dit echt in hele kleine stapjes aan te pakken. Het kan bijvoorbeeld al een kleine overwinning zijn om alleen maar even naar het einde van de straat en weer terug te lopen. Probeer zulke kleine doelen voor jezelf te stellen. Zo heb je iets in het vooruitzicht.

Heb je al eens gedacht aan een hond of een kat? Dat kan voor een stuk extra liefde en troost zorgen. Met een hond kun je jezelf misschien ook een beetje dwingen om naar buiten te gaan, omdat je deze moet uitlaten.

Misschien geloof je het niet, maar weet dat God met je wil zijn.

En weet dat praten altijd helpt, of het nu in therapievorm is of niet :). Laat het ons ook gerust weten als je nog ergens mee zit of verder wil praten.

Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
17-10-2023
Naam:
Roosje
Leeftijd:
28
Provincie:
Friesland

Alles is teveel

Ik voel mij depressief al een tijd. Ook angst en paniekaanvallen. Wil niet meer leven. Alleen durf ik het niet. Soms er tegenaan. Heb een lieve man en 2 dochters waar ik veel van hou. Maar voel mij schuldig tegen over hun. Ze zijn beter af zonder mij. Alles is teveel. Ik geniet nergens meer van. Werk moet van mijzelf anders hebben we het financieel krap. Zet dan een nepface op. Thuis ben ik moe en down. Ik wil dit leven niet meer. Ik wil rust. Het liefst dood.

Reactie van Zelfmoord.nl

Het is goed om erover te praten en eerlijk te zijn tegenover je man en dochters over waar je mee zit en wat voor impact dit op je heeft. Op die manier kunnen zij rekening houden met hoe jij je voelt. Mocht je iets overkomen, en zij komen er later achter dat jij je al die tijd zo rot hebt gevoeld, moet dat voor hun extra hard aankomen. Ik weet zeker dat je gezin heel erg veel van je houdt en jou niet kwijt wilt.

Hulp zoeken is de beste optie die je hebt om te leren het leven weer verdraagbaar te maken. Van wegvluchten komt meer pijn. Is het niet voor jou, is het wel voor de mensen die jou liefhebben.

Weet dat God met een ieder wilt zijn die zich voor oprecht voor Hem openstelt. Doordat Zijn Zoon in onze plaats aan het kruis is gegaan is er vergeving en rust mogelijk.

Laat het gerust weten als je verder wilt praten. Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
15-10-2023
Naam:
Mies
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-holland

Aub, help mij

ik kamp met een wiet-, alcohol-, coke en gokverslaving. Sinds mijn 12 jaar rook ik wiet en vanaf mijn 14 jaar ben ik dagelijks beginnen drinken. Sinds mijn 14-18 is xtc erbij gekomen, ik pakte 3-4 pillen per dag. Op mijn 18 jaar woog ik 53 kilo omdat ik mijn etensgeld gebruikte voor pillen en/of speed, zolang ik maar iets kon krijgen. Daar ben ik mee gestopt vanaf mijn 18 jaar.
Echter heb ik dit vervangen door coke (1gram per 2-3 dagen) en nog meer alcohol (4 à 5 liter bier per dag, minstens 8 halve liters dus waarvan 3 in de auto meteen na het werk). Ik heb al meerdere keren geprobeerd om af te kicken, maar met een moeder die zelf drinkt is nuchter thuiskomen geen optie. Vandaag, 30/09, of 1/10 aan de tijd te zien heb ik voor de 4e maand op rij mijn loon opgegokt terwijl ik zit te snuiven en te zuipen. Ondanks dat ik het niet wil, heb ik het toch nodig.. ondertussen heb ik al meerdere keren op het perron van een treinstation gestaan, slaappillen ..... Maar ik heb het lef niet om het op zo'n manier te beëindigen. Ik durf niet springen, of durf die extra slaappillen niet nemen. Wilt iemand mij aub helpen om er zo vredig mogelijk een eind aan te maken aub?

Reactie van Zelfmoord.nl

Hey Nick wij kunnen je alleen maar adviseren om je aan te melden bij een verslavingskliniek. Er zijn veel mensen die met hulp zich er boven uit geworsteld hebben. Ook jij kan werken aan een leven zonder verslavende middelen. Kies voor het leven.

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
01-10-2023
Naam:
Nick
Leeftijd:
22
Provincie:
Antwerpen

mijn schulden en achterbaks gedrag ik ga dood

zelfmoord omdat ik met niemand goed kan omgaan
Datum:
26-09-2023
Naam:
nee
Leeftijd:
23
Provincie:
Drenthe

Leeg

Ik voel mij leeg, ik heb ADHD en kan moeilijk mijn gedachten uitzetten. Heb last van depressie en depressieve gedachten. Zet meestal mijn lachface op. Maar krijg daar steeds meer last van. Heb 6 kinderen en gelukkig getrouwd met een vrouw waar ik ontzettend veel van hou. Sinds een paar jaar, na ontslag 37 jaar trouwe dienst, en een fiets ongeval ben ik niet meer die gêne die ik vroeger was. De lamp is letterlijk uitgegaan bij mij. Zelfmoord gedachten, geen energie meer en de boel niet meer op de rij krijgen. Nu een paar jaar later krijg ik dezelfde klachten en gedachten. Ben er steeds vaker klaar mee met het leven. Weet ook ff niet waar ik het moet zoeken? Hulpverlening zit met wachtlijsten en helpen niet echt is mijn ervaring. Tja weet het gewoon even niet meer.

Reactie van Zelfmoord.nl

Hoi Willem, ook voor jou is er hoop - geef niet op. Hoe zwaar het ook kan lijken. Je hebt mensen om je heen die van je houden, jou waarden en jou nodig hebben. Hopelijk vind je een hulpverlener die je wel weer op weg kan helpen in de goede richting.

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
25-09-2023
Naam:
Willem
Leeftijd:
61
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.