Levensverhalen (pagina 2)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik ben op

Het is niet dat ik dood wil maar ik wil ook niet meer leven. Ik doe al sinds ik jonger was aan SH maar steeds op een ergere manier. Ik vind het ook zo slecht van mezelf want zoals andere kinderen kunnen het veel slechter hebben als ik. En toch wil ik niet meer leven. Het ligt niet aan me familie of vrienden want ik hou van ze, ik denk dat het gewoon ligt aan hoe ik met mezelf struggle. Ik ben hartstikke onzeker en ik zit ook niet lekker in me vel, school geeft mij ook problemen. Ik heb snel prikkels en snel stress. Ik weet soms niet meer wat ik moet. De enige die het weten zijn mijn beste vrienden maar wat willen hun doen? Ze helpen me echt maar ik vind dat ik het zelf moet oplossen en ik wil hun niet met mijn problemen opscheppen.

Reactie van Zelfmoord.nl

Hoi Persoon, dat klinkt als een echte struggle waar je doorheen gaat. Misschien heb je nog nooit ervaren dat er mensen zijn die je echt willen helpen. Over je problemen praten met een goede vriend of een profesionele hulpverlener kan zeker helpen. Jij vind dat je het zelf moet oplossen ... maar je leeft niet alleen op deze wereld. Je hoeft niet alles alleen op te lossen. De ene keer helpt iemand jou, de andere keer kan jij iets voor een ander betekenen. Zo zijn we er samen voor elkaar toch ? Probeer iemand te vinden waar jij steun bij kunt vinden.

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
26-12-2023
Naam:
Persoon
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Ik wil niet meer

Laat ik het kort houden:

- ik ben erg onzeker
- heb een chronische darmziekte die niet onder controle komt
- extreme slaapproblemen door medicatie
- geen idee wat ik straks voor werk moet doen. Of ik dat überhaupt aankan.
- studieschulden
- een hersenziekte die weer een paar keer optrad
- geen werk, bijna geen geld meer.


Wil er een eind aanmaken. Pas opgenomen geweest na veel praten op de crisisdienst. Dit hielp mij er ook niet uit, want door slaapproblemen kon ik aan niets deelnemen.

Ik weet het gewoon niet meer. Zowel familie als vrienden om mij heen weten het. Ze zeggen “het komt goed” of “ga door”. Heel fijn, maar ik ben op. Letterlijk op.

Ik ga dit nooit redden. Hoop daarom elke keer dat ik niet meer wakker word. Laatste tijd droom ik, in de paar uur dat ik slaap, over veel situaties uit het verleden waarbij ik altijd voor alles wegliep en het allemaal niet aankan. Ben extreem negatief en elke minuut van de dag denk ik aan de dood. Ik zie een continue zwarte vlek voor me.

Van mij hoeft het daarom niet meer. Maar hoe maak ik er vredig een eind aan? Te veel innemen?

En ja, iedereen om mij heen zegt; je bent intelligent, je kan alles aan als straks weer wat uitgerust bent. Maar zelfs als ik me top zou voelen, dan weet ik niet wat ik met mijn leven aan moet.

Hopelijk is morgen alles voorbij.
Datum:
21-12-2023
Naam:
Het einde
Leeftijd:
29
Provincie:
Utrecht

Niet meer willen leven

Ik wil niet dood. Dat niet. Ik wil gewoon niet meer leven. Het is te veel, maar ook te weinig. Soms voel ik me even blij, maar dat gaat heel snel weer over. Ik voel me dramatisch, want ik heb een leuke familie en fantastische vrienden. Toch wil ik echt niet meer leven.
Datum:
10-12-2023
Naam:
olivia
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Ik wil gewoon niet meer bestaan

Ik wil niet meer bestaan ik woon begeleid wonend ik heb geen huis geen plek waar ik terecht kan. Bij mij ouders is er altijd ruzie en drama thuis. Het is daar echt niet fijn. Ik struggle met mentale problemen. Ik behandel mezelf al jaren slecht en eet ik en drink ik niet het liefst. Ik slaap alleen maar. ik heb moeite met dagelijkse dingen kan geen werk aanhouden of school want struggle met mentale problemen. Het voelt alsof alles maar erger voor me wordt en niks beter gaat. Ik heb ook heel veel moeite met dingen accepteren van het gaat zoals het gaat en je moet maar dit doen. Ik wil eingelijk niet bestaan en hier gewoon niet zijn want het voelt alsof dit niet mij plek is omdat ik hier ook geen plek heb
Datum:
08-12-2023
Naam:
Kerenza
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Last

Sinds dat ik 2 jaar oud was zijn mijn ouders gaan scheiden. Dit naar aanleiding van de alcohol verslaving van mijn vader waar die agressie problemen van kreeg. Niet veel tijd later begon hij mij en mijn zus ook te mishandelen. Vanaf dat ik in groep 2 zat begon ik mij al somber te voelen en in groep 4 ben ik al bezig rondom het plannen van zelfmoordpogingen. Ik heb op de basisschool en middelbare school bij 20 mensen hulp proberen te zoeken waaronder ook begeleiders, maar niemand nam het serieus ze vonden mij te jong en op het middelbare zijden ze dat ik te vrolijk was voor depressief te zijn. De 21 persoon nam mij wel serieus (een docent) die heeft mij geholpen om therapie te krijgen en dat andere mij ook serieus namen. Ik was enorm bang en zette de docent nogal onder druk en was haar een last. Mijn 1ste therapie startte niet veel later en heb met veel moeite en angst verteld dat ik denk dat ik depressief was en ook voorbeelden benoemd van plannen voor er een eind aan te maken, maar ze nam het niet serieus. Ze zij je bent niet depressief maar somber. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nog meer dicht klapte en nog dieper raakte dan dat ik al was. Puur omdat mensen alleen maar boos werden of mij niet serieus namen en ik had verwacht dat ze bij therapie serieus zouden nemen. Inmiddels heb ik al veel therapeuten gezien, maar heb nooit meer iets durven te vertellen over mijn suïcidale gedachtes of mijn waanbeelden die ik had. Ik werd thuis, op school en bij mijn sport vereniging vaak expres vernederd waardoor ik waanbeelden kreeg dat iedereen mij haatte en mensen mij wouden doden. Inmiddels ben ik van mijn waanbeelden af. Maar ik ben nog altijd een gevaar voor mijzelf maar durf het niemand te vertellen.

Reactie van Zelfmoord.nl

Wat rot dat je tot nu toe bijna niet serieus wordt genomen. Ik kan me voorstellen dat je daardoor het vertrouwen hebt verloren in professionele hulp.

Het zou natuurlijk kunnen dat je niet depressief overkomt, maar wel veel last heb van het trauma die je hebt opgelopen toen je klein was door de mishandeling, en dat je daardoor niet weet wat je met je gevoelens aan moet. Het denken over zelfmoord kan voor jou een manier zijn om daarmee om te gaan (als is dit geen gezonde manier).

Ik weet natuurlijk niet in hoeverre je bij de therapeuten die je hebt gehad het volledige verhaal hebt verteld, dus inclusief dat van de mishandeling en de alcoholverslaving van je vader, maar in het geval je niet volledig bent daarin is het voor iemand anders een stuk lastiger om te beoordeling wat er aan scheelt. Dat zou een mogelijke verklaring kunnen zijn dat anderen tot nu toe de ernst er niet van in zien.

Weet in ieder geval dat praten en de juiste hulp echt kan helpen. Je mag ons altijd nog een berichtje sturen als je verder wilt praten of nog vragen hebt.

Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
07-12-2023
Naam:
Onbekend
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

?

Ik heb last van veel ruzie thuis tussen mij en mijn moeder. Mijn vader begreep mij vroeger, maar nu niet meer. Mijn ouders hebben in hun woede tegen mij gezegd dat ze niet van me houden en ik wil gewoon weg want ik denk dat mijn gezin dan gelukkiger is. Ik weet het niet meer en ik zie het leven niet meer zitten
Datum:
03-12-2023
Naam:
Anna
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil niet meer

Ik voel me zo leeg me interesse in alles is weg vrienden zetten met altijd op de 2de plek en word behandeld alsof ik niet besta ik wil zo graag zelfmoord plegen niemand geeft om mij zo veel mensen hebben gezegd dat ze zouden blijven zelfs met de moeilijke tijden maar zijn nog steeds weg gegaan

Reactie van Zelfmoord.nl

Wat moeilijk dat je vrienden je in de steek laten. Zo te horen zijn dat geen echte vrienden. Weet dat er mensen zijn die wel echt om je geven. Probeer er over te praten met iemand die je vertrouwt. Dat kan opluchten en je weer een positief perspectief voor de toekomst geven. Het komt vaak voor de iemand pas vrienden voor het leven maakt na de middelbare school, op een vervolgopleiding/studie. Hou dat in ieder geval ook in het vooruitzicht!

Weet dat je ons altijd nog een berichtje mag sturen als je verder wilt praten.

Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
28-11-2023
Naam:
?
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Eenzam

3 jaar geleden mijn huis en haard moeten verlaten omdat mijn ex een andere vriendin had wij waren 40 jaar getrouwd.
Ik heb een fijne vriendin die helaas geen rijbewijs heeft....ik zit nu in een ander dorp met een hele andere mentaliteit alleen.
Mijn zoon krijgt zijn financiën niet op orde en ziet mij als een bank van lening.
Ik geef maar hopend dat hij of de kleinkinderen eens langs komen.
2 jaar geleden een man leren kennen, maar deze leeft alleen voor zijn muziek....draait muziek chatboxen van de radio en noemt iedereen schat.
En ik mag niet jaloers zijn
2x in een narcist getrapt mijn hondje en ik we willen eruit stappen maar hoe

Reactie van Zelfmoord.nl

Wat rot dat je partners ontrouw zijn (geweest) en dat je zoon ook alleen maar voor geld bij je aanklopt. Probeer je te omringen met mensen die echt om je geven en durf ook eens (onderbouwd) nee te zeggen. Weet dat er altijd hoop is.

Als je verder wilt praten mag je ons altijd nog een berichtje sturen. Hou vol!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
20-11-2023
Naam:
Pit
Leeftijd:
62
Provincie:
Noord-brabant

?

Ik weet het niet. Ik voel me zo alleen. Ik zou eigenlijk zo graag willen weten hoe vreemd het is dat ik mezelf zou willen verlossen. Ik heb het idee dat ik de mensen van wie ik hou weg zou duwen of ze me niet meer als een gelijke zouden zien, maar als zorgpost, als ik het met ze zou delen. Ik ben bang dat ik m'n geliefde weg jaag. En bij mijn ouders kan ik er niet mee aankomen, omdat daar al te veel verdriet is door zelfmoord in de familie. Ik geloof niet dat ik vrienden heb die dichtbij genoeg staan of het zouden snappen. Ik weet hoe sneu dit klinkt. Maar ik kan me even niet meer groot houden. Ik voel me zo alleen. En wordt zo moe van het masker. Er is geen aanleiding. Als je m'n leven optekent zou ik niet zo donker moeten zijn. Maar het lukt me gewoon maar niet. Ik heb nu zo'n leuke relatie (ook soms moeilijk), waar ik ook echt goed met dingen terecht kan, maar dit ga ik niet vertellen. En soms denk ik dat ik toch beter alleen zou kunnen zijn of er gewoon helemaal niet zou kunnen zijn, want nu ben ik ook nog zo hard mijn gevoelens aan het verstoppen. Daar wordt het nog erger van. Ik wil niet meer. En ik weet niet goed hoe zorgelijk dit is. Ik geloof niet dat ik het echt zou doen, maar ik hoop wel heel erg dat het gebeurt. Ik ben niet voorzichtig. En erg ongelukkig. In het algemeen en met mezelf.

Reactie van Zelfmoord.nl

Lastig zeg dat je zo worstelt. Weet dat praten helpt. Als je dat moeilijk vindt zou je een afspraak met de huisarts kunnen maken. Die is er niet alleen voor lichamelijke klachten! Je kunt dan doorgestuurd worden naar een psycholoog. Als je dan je verhaal vertelt heb je niet meteen de stress van wat je naasten ervan zullen vinden en kun je tips krijgen over hoe om te gaan met je gedachten.

Wel is het van belang om vroeg of laat ook open hierin te worden aan de mensen die dichtbij je staan. Dat verlaagt de druk en zorgt ervoor dat je misschien eerder tot rust kan komen.

Hopelijk was het fijn om het even van je af te schrijven. Laat het ons gerust weten als je verder wilt praten.

Geef niet op!

Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
Datum:
10-11-2023
Naam:
Paula
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

IK haat mijn leven

Ik haat mijn leven mijn vader heeft kanker en gaat bijna dood me broer doet altijd gemeen tegen en doet me pijn
Me zus scheld me altijd uit met kanker en doet me pijn ze bijt en dan krijg ik veel blauwe plekken of dan doet ze haar nagels in me en dan krijg ik littekens
Mijn broer is (20) mijn zus is (16) mijn vader is (60) hij is best oud voor mijn leeftijd ik zelf ben (11) en me moeder is (43) ik zit nu in groep acht ik doe me best in de klas maar soms ben ik te druk en moet ik nablijven of naar de gang ik kreeg in groep 7 mijn voorlopig advies en ik kreeg HAVO mijn moeder vond het een Prima advies mijn zus zei ook dat het wel goed was mijn broer was super trots en mijn vader zei: Ik wist wel dat je best niet deed en werd chagrijnig Ik had ook ruzie met een meisje van mijn klas ik werd daar ook heel erg onzeker en verdrietig over ik ben zelf ook erg onzeker door mijn broer hij noemt me altijd puistenkop, dikzak en bolle maar de ruzie ging zo er waren een paar meiden die in een groepje zaten het ging vooral over deze meiden S...., Z...., N.... en D.... We moesten op een dag karretje naar binnen zetten voor de kleuters en ze wouden met zen 4 gaan van de meester mocht ik ook mee hun wouden dat niet ik hoorden dat ze een geheim wouden vertellen en ik had het gevoel dat het over mij ging ze fluisterde naar elkaar Nee (Lu) mijn nep naam Is er en ze zeiden steeds lu ga weg de meester word boos daarna gingen we gymmen na het gymmen kwam N.... en ze waarom volg je ons ik zei ik volg jullie niet ze zei wel want we zeiden ga weg en je je ging niet weg ik zei dat ik bleef omdat ik anders alleen was ze zei dat ik met I.... en A.... kon spelen maar hun waren mijn vriendinnen helemaal niet en hun voetbalde en hou niet van voetballen omdat ik er niet goed in ben daarna ging ze weg en moest ik huilen ik voelde me op dat moment zo eenzaam en alleen en was het letterlijk een feit dat ik geen vrienden had de ruzie werd erger en erger ze zeiden dat ik hun uitschelden maar dat ws niet zo ze zeiden kutkind en dat soort dingen ik kreeg toen wel nieuwe vrienden L.... en No.... hun kwamen wel voor me op Lau.... een ander meisje dacht dat ik ook vriendinnen was met haar maar haar mocht ik niet ze was best gemeen en tot de dag als vandaag doet ze gemeen de ruzie is nu wel opgelost maar ik ben er nog steeds verdrietig over de meester zei dat we er gewoon zand over moesten gooien ik vond dat het niet zo snel opgelost was maar ik was bang om mijn menig te zeggen dat was het een beetje over school nu gaan we het hebben over mijn vader (60) heeft kanker ik wil er snel tussen door iets vertellen ik ben ook verdrietig omdat ik net mijn laptop heb kapot gemaakt omdat ik zo boos was nu is hij zo kapot en ik ben bang om het mijn ouders te zeggen maar verder toen ik ongeveer 8 was kreeg mijn vader kanker zo ging het verhaal: mijn vader kwam terug van werk en zijn hart deed pijn het was laat in de nacht hij ging naar mijn moeder en mijn moeder belde 112 , 112 ambulance met sirene kwam naar mijn huis mijn moeder maakte mijn zus wakker en mijn zus ging naar benende ik schrok heel erg ik had 1 knuffel sinds mijn geboorte en die hielp me me vader werd opgehaald en mijn ouders waren toen in het ziekenhuis wat bleek dat hij kanker had hij heeft ook al moeite me ademhaling omdat hij ASMA heeft daar heb ik ook nog een soort trauma van ik krijg steeds meer ruzie met me hele familie daarom denk ik soms aan zelfmoord ik heb al geprobeerd om me gezicht in me kussen te doen me mond en neus dicht te houden maar niks werkte
GR Lu 11 jaar.
Datum:
09-11-2023
Naam:
LU
Leeftijd:
11
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.