Zelfmoord.nl

Ik voel me zo ontzettend alleen. Soms denk ik dat alleen de Dood me gezelschap kan geven. Er is niks hier. Er is niemand hier. Zoveel mensen, zoveel gezichten, zoveel stemmen. Maar er is geen connectie. Ik wil hier niet meer zijn, maar ik heb geen moed om het te doen. Misschien krijg ik een ongeluk of gebeurt er iets waardoor ik niet meer wakker word. Ik heb niets om voor te leven. Geen liefde, geen partner, niets. Ik wil slapen en nooit meer wakker worden.

Groep 5. Daar ging het mis, het pesten werd erger en erger. Toen het me teveel werd zei ik iedere keer tegen mijn moeder, 'mama, ik heb buikpijn en hoofdpijn,mag ik alsjeblieft thuis blijven?' En zo ging het bijna elke dag. Maar ik kon niet iedere dag thuis blijven, anders hadden we de politie aan de deur. Iedere keer dat ik naar school ging was het 'hey jongens! Daar is dat vieze kreng weer!' Of soms erger. Toen ben ik uiteindelijk naar een andere school gegaan. Ik kwam bij een paar oude klasgenoten in de klas,die waren ook naar een andere school gegaan dankzij het pesten. Het ging een paar maanden goed,toen kreeg ik ruzie met m'n vader. Ik was vergeten dat ik die dag niet mocht afspreken maar deed het toch,want ja, ik was het vergeten. M'n vader werd woest en begon te schreeuwen en stuurde m'n 'vriendin' weg. De dagen erna waren vreselijk. Er werd over me geroddeld,iedereen haatte me. Niemand wou nog vrienden met me zijn. Totdat ik naar de juf ben gegaan. Iedereen werd uit de klas gehaald om te praten over van alles. Toen werden ik en m'n 'vriendin' uit de klas gehaald, we hadden het 'uitgepraat'. Maar het bleef maar gebeuren. Groep 7, toen ging het mis. Corona, mensen verloren waarvan ik zo veel van hield, wow. Ik heb niemand meer, dacht ik. M'n mentale gezondheid ging hard naar beneden. Weinig slaap,ik at bijna niet, ik deed mezelf pijn, etc. Ik vertelde het tegen m'n moeder, eerst nam ze me niet serieus, totdat ik in tranen uitbarstte. Ik kreeg hulp van een super lieve vrouw, ze heeft me door alles geholpen. Toen was ze er een tijdje niet. Alles ging fout,alles. Toen was de zomervakantie er, dat was leuk. Maar groep 8? Tja, dat was een hel. In september gingen we op kamp. Ik moest met de andere meiden slapen. Ik was een van de meest gehaatte van alle. Ik wou zo graag naar huis, maar dat kon niet. We waren op Schiermonnikoog, dan kan je niet zomaar even naar huis. Er waren wel leuke momenten maar het was ook gauw weer klaar. Begin 2022 ging het zoveel beter, maar rond mei, ging m'n mentale gezondheid zo hard naar beneden dat ik slaappillen nodig had, ik mocht/mag niet bij scherpe dingen komen, ik heb meerdere zelfmoord pogingen gedaan rond mei, en begin juni. Ze zijn allemaal mislukt, ik ben er nog 'goed' vanaf gekomen. Maar de ruzies met m'n vader, die zijn erger geworden. Hij heeft me meerdere keren bedreigd en heeft ook vaak genoeg gezegd dat hij zò klaar met me is dat hij me bij t' treinstation wilt zetten en me wilt zien springen voor een trein. M'n moeder helpt me ook niet meer. Ik wil dat het stopt. En ja, ik ben ook geen lieverdje, maar dat betekent niet dat ik zo behandeld moet worden alsof ik een stuk stront ben,toch? Ik zie het niet meer zitten, ik wil er een einde aan maken. En zo snel mogelijk. Ik kan het niet meer aan. Misschien in een ander leven word ik wel gewaardeerd, tja, ik ben nog maar 13, dus wat weet ik er nou van he? Hopelijk begrijpen de mensen die me zoveel pijn hebben gedaan weten wat ze me aan hebben gedaan.

Hopelijk zie ik m'n oma en opa weer, en m'n broer. Hopelijk.

Hey,

Door mijn moeder kreeg ik een stigma gebrandmerkt; autisme en andere GGZ brandmerken. Doorliep met veel gezeik mijn school periode onder te medicijnen. Met 17 jaar het ouderlijk nest verlaten en woont alleen. Mijn buren ken ik niet en begeleiding blijven me bekritiseren. Willen me gedachten manipuleren in de gunst van het kapitaal. Wilt zelfmoordplegen vanwegen de participatiewet, want je moet maar lekker onder de mensen zijn, want dat is namelijk het beste voor je, aldus vinden zij. Lekker koffie drinken op je dagbesteding is namelijk je higher purpose in life, toch? niet dan?

Ik ben niet depressief en eigenlijk wil ik niet dood. Mijn bankrekening laat echter zien dat ik geen andere keuze heb. Momenteel heb ik nog ongeveer € 800. Ik ben 37 jaar, woon nog thuis en heb de afgelopen 10 jaar m'n best gedaan als freelance webdesigner en developer. Helaas is het niet gelukt. Ach ja, zo gaat dat dan. Ik ben rationeel suicidaal en spring binnenkort van een flat af. Een paar seconden waarschijnlijk intense pijn, maar daarna is het gewoon voorbij. Eindelijk.

Ik heb nooit om dit leven gevraagd en ik heb er nooit toestemming voor gegeven. Ik ben niet helemaal bang voor de dood. Maar ik ben wel bang om de sprong te overleven en de rest van m'n leven als kasplantje door te moeten.

Ik kan het simpelweg niet meer aan. Elke dag is hetzelfde en vanwege gebrek aan geld zit ik vast. Elke uitgave is een risico. Ik kom niet in aanmerking voor een zakelijke lening en een uitkering weiger ik. (Daar kom ik trouwens ook niet in aanmerking voor.)

Het moet anders, dit wrede systeem waar we mee te maken hebben. Hard werken is geen garantie voor succes. Ik heb m'n best gedaan, maar ben niet waar ik wezen moet. Mijn leeftijdsgenoten hebben inmiddels een huis gekocht, zijn getrouwd en hebben een kind. Dat plaatje staat enorm ver van mij af.

Voor werkgevers ben ik niet interessant. Ik ben hooguit 4 uur per dag echt productief. De rest van de uren doorbrengen op kantoor vind ik zonde van de tijd. Helaas zit deze maatschappij nog steeds vast in een systeem dat voor velen niet werkt. Andere landen zijn gaan experimenteren met kortere werkdagen én weken, en wat blijkt? De productiviteit is gestegen en werknemers zijn gelukkiger.

Maar de werkgevers van hier zijn bang en willen nog steeds 'waar voor hun geld'. Bedenk je goed dat je werkgever jouw tijd, energie en expertise inhuurt. Het is niet 'de baas z'n tijd'. Het is jouw tijd. En het is jouw leven.

Ach ja. Het goede leven is niet voor iedereen blijkt wel. Ik ben niet zielig. Het is me gewoon niet gelukt. Voor een werkgever aan de slag? Graag! Maar zullen we dan op z'n minst proberen of kortere werkdagen / weken voordeel biedt? Laten we het op z'n minst eens 4 weken proberen. Als het niet werkt, kunnen we terug naar de 40-urige week. Als het wel werkt, is dat winst voor allemaal.

Maar ik hoor menig werkgever al denken: "Nee, gaan we niet doen."

Anyway, succes allemaal. Hopelijk gaan de tijden anders worden. Na 10 jaar kan ik in elk geval zeggen dat ik het heb geprobeerd. Helaas is het niet gelukt. Ach ja, so be it.

Game over.

Ik geloof niet in vrije wil. De hersenen zijn tastbaar dus voor alles wat je denkt etc is een reden. Dit klinkt allemaal kut. Maar er is een positieve kant aan deze denkwijze. We kunnen het "meemaken". Als je je leven op papier zet is er geen klote aan. Maar zelf het kunnen meemaken van je leven, dit is speciaal op een manier. Vandaar dat ik er nu nog ben, ik kan namelijk nog altijd dood. De reden van mijn depressie is dat ik ernstige Adhd heb. Ik word geboren, met een dikke lul in mijn reet. Want in de maatschappij waar ik geboren ben, is adhd hebben harstikke waardeloos. Ik heb geen vertrouwen om een gepaste opleiding te kunnen behalen, en ik pleeg liever zelfmoord Dan kut werk te doen. Ik heb nooit vertrouwen gehad. Ik heb altijd gedacht dat ik nooit de examens zou Halen van de middelbare school. Ik weet niet hoe het is om geen dikke zak stront te zijn. Ik leef mijn leven en probeer de tijd te doden, ik denk dat als mijn ouders mij zat worden en het huis uit pleuren dat ik mijn Polsen doorsnijd.

Dit was mijn Ted Talk. (ha ha, wel blijven lachen hoor)