Zelfmoord.nl

Hoi! Ik ben 14 jaar oud, ik heb al sinds mijn twaalfde een depressie. Het gaat met ups en downs. Sinds een jaar heb ik veel last van suïcidale gedachtes.
Ik heb een autistische broer en een broertje. Ik heb slecht contact met mijn vader, contstant ruzies. En vooral veel haatgevoelens naar elkaar. Het gaat kut op school, ik haal slechte cijfers, en heb geen band met mijn klasgenoten. Tot nu toe was geen enkel jaar leuk op school. Ik zit nu op mijn tweede school, nog steeds helemaal kut. Iedere pauze alleen zitten en me aangekeken voelen.
Ik voel me eenzaam, ik heb weinig "echte vrienden" hoe voelt dat eigenlijk? een echte vriend hebben? Geen idee. Ik heb niemand om mee te praten. Ik loop 2 jaar bij een psycholoog. Helpt voor geen meter. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben lelijk, dik, dom, raar, saai noem het maar op. Ik zit achter mijn laptop met tranen in mijn ogen.
Wat moet ik doen? Sorry voor dit slecht geschreven kut verhaal, dit is het.

Voor iedereen die dit leest geloof in jezelf! Je komt er wel, echt waar! Je bent harstikke knap :) ik ben trots op je! X

Ik ben een meisje van 15 jaar oud. En ik loop al 9 jaar lang met een depressie. En het begon in groep 3 toen wist ik al dat ik dood wou. Maar ik houdde vol tot te met groep 5. Toen zei ik tegen mijn vriendin ik ga zelfmoord plegen maar zij trok gelijk aan de bel. En dat was kut want ik moet eerst met mijn jufvrouw gaan praten en toen met de directeur . En ik smeekte dat hij het niet tegen mijn ouders ging zeggen. En het lukte hem te overtuigen ik zei gewoon dat ik het liet liggen en dat ik er nooit meer over zou zeggen maar dat was natuurlijk niet zo. Na 3 jaar later hield ik het nog vol om geen zelfmoord te plegen maar mijn jufvrouw merkte dat er iets was maar ze kon het niet plaatsen wat er met me was. Nou ik ging naar de eerste van de middelbare school en maakte nieuwe vrienden en ik dacht dat ik hun kon vertrouwen en zei dat ik niet lekker in mijn vel zat. Nou hun meldde het gelijk en toen zat ik in de shit. Want school belde gelijk mijn ouders en ik ben moslim en Marokkaanse ouders die snappen dat gewoon niet. Dat hun kleine meisje zelfmoord gedachtens heeft ze kunnen het gewoon niet plaatsen . Dus ik werd gedwongen op naar een psycholoog te gaan maar dat wou ik helemaal niet. Na een jaar bij een psycholoog te zitten zei dat het weer goed met me ging maar dat was helemaal niet zo . Ik heb gewoon heel die jaar gelogen. Maar nou bleef het niet bij alleen maar zelfmoordgedachten maar het ging nog een stap hoger ik kreeg haar gevoelens voor iedereen die me tegen zat . Ik kreeg zo een haat naar mensen ik had gewoon zin om ze te vermoorden zeker in de klas tegenover die leraren . En het ergste ik had de neiging om mijn ouders te vermoorden en dat heb ik ook geprobeerd ook maar ik wil ze helemaal niet vermoorden. Maar in mijn hoofd ging het alleen maar om ik of hun en niks anders. Dus ik gaf voor het slapen mijn vader een knuffel maar ik had een mes in mijn mouw en mijn vader zei auw je doet me pijn en ik zei oh sorry dat was mijn nagel maar nee dat was die mes. Hij had er een snee in zijn nek aan overgehouden. En ik besefte later pas dat ik iets strafbaars heb gedaan ik heb poging tot doodslag gedaan bij mijn vader. En ik voelde me zo schuldig. Ik had zelf het idee dat ik me zelf moest aangeven bij de politie. Maar ik kon het niet want ik wil helemaal niet in een jeugddetentie of jeugdgevangenis. Want nou zit ik met dat grote geheim. Wat nou eigenlijk geen geheim meer is want ik vertel het. En ik doe weer dagelijks een zelfmoordpoging alleen ik wil zo graag gaan alleen wat mij nog een beetje tegenhoud is dat ik een goede moslim wil zijn en in mijn geloof is het verboden om zelfmoord te plegen. Maar dat ik al 9 jaar lang loop met een depressie en niemand weet het ik word er helemaal gek van. Maar waarom moet ik nou de behoefte hebben om mensen te vermoorden ik snap het niet ik wil dat niet, maar als het ooit toch gebeurt dan kan ik me geen moslim noemen want dat doen moslims niet iemand anders vermoorden.

Ik denk dat dit mijn verhaal was het is best veel lezen maar misschien is het het waard ik vergelijk me een klein beetje met Randy Stair dat is een youtuber die dood is nou maar wou ook mensen vermoorden. Maar ik denk dat dit nou mijn verhaal is. Ik hoop dat ik probeer om een goede moslim te zijn. Maar ik kan niks beloven.

Hallo,

Ik ben ondertussen 19 en had enkele jaren geleden op deze website gepost. Fast forward, er is weinig tot niets veranderd.

Binnenkort begin ik aan mijn tweede jaar unief (rechten). Ben een voorbeeldstudent geworden. Heb al wat studentenjobs gehad. Maar ik leef nog steeds in mijn hoofd.

Heb een zomervakantie van ongeveer 3 maanden achter de rug en ik heb niets anders gedaan dan te zitten op de dezelfde hoek van de zetel in de living. Ik dacht dat ik tot nu toe al lang weg zou zijn van huis, ik heb me manifest vergist. Ik leef nog steeds met mijn ouders. Door de covid-19 lockdown heb ik zeer diep gezeten, daarom dat ik frequent op deze website surfte, twijfelend of ik iets zou plaatsen.

In eerste instantie had de lockdown mij niet zozeer negatief beïnvloed. Ik had even nood aan een pauze: toetsen werden afgeschaft op school, je kreeg maar een halve dag online les en er was een gevoel van solidariteit aanwezig (mensen gingen om 20u 's avonds zorgverleners bedanken door te applaudisseren vanuit hun ramen). Ook dat heeft niet lang geduurd...

Online onderwijs wou maar niet eindigen, ik zat vast thuis. Ik ben bij lange niet het enige kind hier... Er was elke dag ruzie, elke dag een of ander banaal ding om je eraan te ergeren, elke dag een of ander conflict net zoals vroeger eigenlijk. Maar ik kon toen tenminste nog naar school. Ik had daar ook vrienden. Dit jaar heb ik amper vrienden gemaakt en degenen met wie ik 'zogezegd' bevriend ben, met hen heb ik geen enkel woord uitgewisseld tijdens de zomervakantie.

Ik heb amper sociale interacties gehad tijdens de zomervakantie die 3 maanden lang heeft geduurd. En ik had er zelfs hard voor gewerkt tijdens het academiejaar opdat mijn vakantie niet eventueel ingekort zou worden door herexamens, maar was het dan zelfs de moeite waard? Ik heb nu allerlei rugproblemen ontwikkeld waarvoor ik geen hulp krijg, ben gelukkig weinig aangekomen, maar ik ben diep ongelukkig. En als je je afvraagt waarom ik zelf niet naar buiten ga om een korte wandeling te doen, ik ben het beu om elke keer dezelfde wandeling te moeten maken. Ik ben het kotsbeu.

Het allerergste is dat het werkelijk niemand boeit. Ik vraag me niet meer af of het iemand kan schelen, ik weet reeds dat er niemand denkt aan mij. Mijn verjaardag heb ik nooit gevierd en die valt in de zomervakantie. Dit jaar had ik het allermeest nood aan een 'gelukkige verjaardag', maar die heb ik niet gekregen. Ik heb ook geen 'proficiat' of 'gefeliciteerd' gekregen omdat ik geslaagd ben op alle vakken. Ik heb letterlijk voor een opleiding gekozen waarvoor ik me amper interesseer enkel en alleen omdat het mijn ouders deugd zou doen. Als het van mij afhing, zou ik voor iets helemaal anders geopteerd hebben en was ik nu misschien niet zo toegedaan geweest door de onverschilligheid van mijn ouders...Ik had nu tegen mezelf gezegd kunnen hebben 'Tom, het komt omdat je een richting heb gekozen die je ouders niet goedkeuren.'

En ik ben ondertussen 19. Binnen een jaar ben ik 20 en al geen tiener meer. Het besef dat ik al 20 jaar lang non-stop heb doorgebracht in dit huis doet me pijn. Geen tienerjaren gekend en dat zal ook niet meer van pas komen. Zoveel tijd verspild, zoveel potentieel nooit gekend. Wanneer ik kennissen van dezelfde leeftijd op sociale media zie posten dat ze op vakantie zijn geweest met familie/vrienden, kookt mijn bloed. Bepaalde culturele factoren maken dat mijn ouders afkeuren dat ik zou uitgaan enzoverder, maar hoe wordt van mij dan verwacht te reageren als ik anderen uit dezelfde gemeenschap/cultuur zie doen wat ik niet mag? Rebelleren, daarmee ben ik al een poosje geleden gestopt, want dat helpt niet. Het maakt alles alleen maar erger.


Ik ben er zelfs aan begonnen te denken om te stoppen met therapie (waarvan mijn ouders niets weten). Ik heb die vrouw niets te vertellen, want er gebeurt letterlijk niets. Ik ga nergens naartoe, niemand komt op bezoek bij ons. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het beste is dat ik er een eind aanmaak, want het zal niet vanzelf eindigen. En momenten waarop er verhitte ruzie is thuis waarbij iedereen tegen mekaar zit te roepen, terwijl ik kan omgaan met lawaai, ja op die momenten ben ik er het meest van overtuigd. Toevallig is er een ruzie aan de gang nu.

Ik ben 13 jaar oud en word al gepest sinds ik in groep 4 zat het begin viel het mee tot ik leerde dat ik mezelf pijn kon doen en daardoor mijn pijn te verzachten het hielp heel veel maar al snel kwam iedereen erachter ik kreeg vervelende opmerkingen zoals pas je op straks snij je jezelf weer sinds dat moment werden de sneeën erger en erger ik heb zo vaak gedacht over het idee dat ik er niet meer zou willen zijn ik probeer me zo vaak tegen te houden om het niet te doen maar mijn ouders geven me er geen steun in ze worden boos als ze weten dat het weer is gebeurd ze sluiten me soms dan op in het huis en dan mag ik niet meer ze begrijpen niet dat het daardoor erger word mijn vriendin die begrijpt me niet en denkt dat ik gwn kan stoppen maar ik vecht al 4 jaar lang en ik kan de pijn niet meer aan ik kan gwn niet langer door ik wil er gwn een einde aan maken

Hallo lezer, ik weet het niet meer!

Op het moment ben ik 22 bijna 23 en heb last van een sociaal angst stoornis al sinds ik 15 ben. Heb geen rijbewijs, en ook heb ik de middelbare school niet kunnen afmaken. Ik krijg hulp door middel van een begeleider die mij helpt om weer op gang te komen. En zoals de titel zegt ik weet het niet meer. Ik ben al zo lang bezig om weer normaal te zijn, weer in de maatschappij te komen. Maar het lukt me steeds maar niet, En daarom voel ik me mega waardeloos! En ja ik heb ouders en familie die mij helpen en van mij houden, maar het is niet genoeg voor mij. Ik wil niet dood, maar ook niet meer leven. Bedankt voor het lezen