Zelfmoord.nl

Mijn leven is zo goed als voorbij. Op mijn 42e voel ik mij 82. Ik worstel al een jaar of vier met depressie, manie en verslaving. Ook ben ik autistisch, maar hoog intelligent. Ook financieel zit ik aan de grond, sta onder Bewind wat nog zeker drie jaar gaat duren en kan totaal niet omgaan met mijn karige leefgeld. Heb geen werk meer; ben uitgevallen door een fikse burnout en tijdens mijn ziekteperiodevdus ontslagen. Mijn ego is zwaar gekrenkt, liefde ken ik niet en "vriendschappen" zijn vaak vluchtig, oppervlakkig en soms ook ronduit toxisch. Ik zit er doorheen, ik weet wel wat ik moet doen om verder te kunnen, maar mis de wil en de energie. Ik heb nooit echt op deze planeet thuisgehoord, maar had mijn manieren om daarmee om te kunnen gaan. Deze manieren werken nu juist tegen me. Het meest logische voelt voor mij op dit moment om er weloverwogen en op humane wijze er een punt achter te gaan zetten. Ik ben aan het nadenken over voor mij geschikte mogelijkheden om dit te doen. Alles wat mijn leven nog enigszins de moeite waard maakte is simpelweg verdwenen of mij afgenomen. Ik koester alle mooie herinneringen, maar het liefst doe ik er nu een strik omheen en de grond in. Het boek is uit. Ik haat mezelf niet, wel mijn leven op dit moment en deze wereld die ook richting haar ondergang gaat. Ik wacht het niet af, houd liever de eer aan mezelf..

Ik wil echt niet meer. En ik snap het niet. Hoe zo worden zulke goede mensen nou ziek. In 2014 ging een vriendin dood aan kanker ze was 5 in 2019 kreeg me vader het overleefde het en nu 2022 heeft me opa het. Ben elke dag zo bang dat die dood gaat. Het is al 3 jaar geleden maar pas nu komt alles terug. Nog nooit zo moeilijk het hier mee gehad. En vriendinnen die er mee schelden maakt het nog erger. Niemand weet hier van. Want als mensen het weten gaan ze het tegen je gebruiken. Ik zoek een uitweg maar kan hem gewoon niet vinden en heb echt zo veel stress van school. Het lukt niet meer zit in de 2de maar word nu al elke dag gevraagd wat ik wil worden word er gek van. En iedereen weet het al behalve ik. En heb niemand met wie ik dit allemaal kan delen heb wel genoeg vrienden maar ze begrijpen het toch niet. En niemand verwacht dit. Want ben altijd zo blij en vrolijk maar als ik alleen ben… en ik vraag elke dag aan mensen hoe het gaat maar het word af en toe terug gevraagd. Als mensen me skippen om wie geef veeg ik heb bloed weer van me arm af. De doekjes en het mesje goed verstoppen. En weer door maar ik weet niet meer voor hoelang.

Ik weet nooit echt hoe ik zulke dingen moet beginnen haha, maar hier komt t. Bij mijn vriendinnen ben ik altijd een lachend, lief, blij zorgzaam persoon, omdat ik de mensen om mij heen niet verdrietig wil maken met mijn echte gevoelens. Al probeer ik te roepen voor hulp, of seintjes te maken dat ik oprecht dood wil neemt niemand mij serieus. Ik ben er altijd geweest voor iedereen, ik help iedereen wanneer hun het nodig hebben. Maar het voelt alsof dat het enige is dat ik kan doen, en voor een of andere reden kan ik mezelf niet helpen. Alles gaat mis, het enige waar ik aan kan denken is dat bloed dat elke avond van mijn pols af druppelt, dat pijn dat eigenlijk soms toch goed voelt, omdat ik het verdien. Alle gedachtes dat door mij heen gaan, en dan word het me te veel. Ik wil gewoon weg zijn, verdwijnen. En als niemand mij serieus neemt, waarom zou ik mezelf dan serieus nemen? Ik voel me emotieloos, alsof elk gevoel dat ik heb op één of andere manier nep is, ja tuurlijk lach ik vaak om grapjes, maar ik ben eigenlijk een triest mens. Ik haat alles aan mezelf. Ik zie liever geen dag licht meer, maar elke ochtend zie ik het toch. De pijn in mijn ogen die iedereen negeert, de pijn in mijn stem als ik advies geef, omdat ik zelf zo veel mee heb gemaakt. Niemand neemt het ten harten, ik heb pijn. Ik kan het niet meer, ik hou vol, maar op een gegeven moment is het klaar en dan zult iedereen mij serieus nemen, het moment wanneer ik mijn laatste adem neem en dan iedereen pas beseft wat ik al die tijd probeerde te zeggen.

ik kan niet meer, ik ben er morgen niet meer.
mogen god met me zijn.