Mijn partner komt uit een gezellig goed gezin. Ik heb 1 kindje met hem nu van bijna 2 jaar en ben zwanger van een tweede. Hij snapt niet mijn keuze dat ik mijn moeder niet in mijn leven wil hebben. In het begin volgde ik braaf zijn advies en probeerde meerdere keren weer een band met haar op te bouwen. Alleen om weer zooi van haar over mij heen te krijgen, van slag te raken en weer contact te moeten breken. Ik was er klaar mee, maar volgens mijn partner heb ik het gewoon nog niet goed geprobeerd. Dit was voordat ik zwanger was van de tweede.
Ik zat die avond heel dicht bij er een einde aan maken. Ik voelde mij opgesloten, genegeerd, niet geloofd en niets waard. Zelfs niet door mijn partner. Het was eng, het maakte mij niet uit dat ik een baby had van 1 jaar had. Ik wilde weg. Het was pas toen ik mijzelf begon te bezeren uit frustratie dat mijn partner door had hoe heftig het voor mij was. Daarna heeft hij het even laten liggen.
We zijn nu een jaar verder. Nu zwanger van kind 2 en bezig met een hypotheek voor een huis.
Ik heb in de tussentijd 2 jaar niet echt kunnen werken. Eerst omdat ik graag voor ons eerst kind wilde zorgen (in ieder geval voor 1 jaar). Daarna omdat in mijn vakgebied kennelijk wij vertraagd last van corona hadden en er dus geen werk was. Ik nam een simpele bijbaan om nog steeds rond te komen, want er waren wel weer opdrachten in het zicht.
Voor de hypotheek aanvraag gebruikte ik alsnog mijn zzp-er jaren, omdat toen mijn tweede slechte jaar in theorie nog niet meetelde. Helaas uiteindelijk toch om gevraagd.
Door de stress is mijn partner 2x sterk naar mij uitgevallen. De eerste keer omdat hij het zat was dat ik thuis volgens hem niets zit te doen.
Ik ben al 2 jaar bezig met mijn gebrek aan werk te compenseren door nog steeds voor ons kind te zorgen, het huis zo veel mogelijk op orde te houden en nog steeds bezig te zijn met werk zoeken, alternatieven als ZZPer te vinden en op het moment het huis volledig op orde te krijgen voor mogelijk verkoop.
Het brak mij dat hij zo uitviel tegen mij. Ik voel mij al slecht dat ik niets verdien. Ik durf thuis amper rust te nemen, want als ik stil zit voel ik mij schuldig en nutteloos. Ik voel mij nu ook slecht over kind 2, want dat houdt ook in dat ik zo ook weer niet kan werken. En het komt nu met een vaste baan zoeken ook slecht uit, want ik lig er dan na een half jaar weer uit.
De tweede keer dat mijn vriend uitviel was een week later, hij vond dat ik weer contact moest gaan zoeken met mijn moeder omdat hij mij anders super egoïstisch vind en hij dat nooit zou accepteren en zich dan altijd slecht zou voelen.
Het maakte niet uit hoe vaak ik vertelde aan hem hoe ik dat echt niet wilde. Wat voor spul mijn moeder mij aan heeft gedaan (waar hij zelf bij was). Ik zou en moest weer contact zoeken volgens mijn partner.
Die avond was ik in een park gaan zitten om uit te huilen. Ik heb nu weer dat opgesloten, waardeloze, niet geloofde gevoel.
Als kers op de taart moet ik nu als ZZPer door allemaal hoepels springen voor de hypotheek. Er wordt bewijs gevraagd wat gewoon ongebruikelijk is in mijn richting, dus ik voel mij hopeloos, maar moet het toch op een of andere manier krijgen.
Mijn partner zit mij aan te moedigen dit alles te doen, maar ik raak op, uitgeput, gestrest en depressief. Ik heb een knuffel nodig. Gewoon rust en liefde. Maar ik lijk het niet te krijgen.
Nu zit ik dus hier mij af te vragen of ik wel verder wil. Als ik nu ga heeft mijn partner en kind een huis die groot genoeg is voor hun tweeën. Ik kan wachten tot kind 2 geboren is, maar dan laat ik mij partner achter met 2 jonge kinderen, dat is te veel werk voor hem. Ook ben ik bang met mijn situatie nu dat ik zeker weten postnatale depressie krijg en dan misschien een groter gevaar ga zijn voor mijn kinderen.
Ik vind het zielig voor kind 2, maar ik denk dat die dan gewoon pech heeft met mij als moeder.
Ongetwijfeld dat ik na wat slaap weer verder kan, maar wil dit toch even kwijt. Ik ben gewoon mentaal op. En ik kan mijn verhaal nergens kwijt.
Reactie van Zelfmoord.nl
Wat moet het lastig zijn als je al zo'n lange tijd de rust die je zo hard nodig hebt niet krijgt. Ieder mens heeft rust nodig en de ene persoon heeft voor bepaalde dingen nu eenmaal meer tijd nodig dan de ander. Als jij er, in ieder geval op dit moment, niet klaar voor bent om het contact met je moeder aan te gaan, zou het fijn zijn als je partner je steunt in die beslissing. Misschien dat zoiets voor hem makkelijker is en hij daarom niet goed begrijpt dat het voor jou juist wél moeilijk is.
Heb je al eens gedacht om het er met een psycholoog over te hebben? Ik denk dat het goed zal doen om het er met iemand over te hebben die buiten alles staat, maar je wel kan begrijpen. Je kunt dan je hart luchten en beter leren omgaan met je situatie. Mogelijk dat op den duur je partner er ook bij betrokken kan worden, en dat hij door uitleg van een professional ook beter kan leren begrijpen hoe jij de dingen ervaart.
Hoe mooi zou het verder zijn als jij het helemaal aanpakt dan je eigen moeder. Om er op een liefdevolle en zorgzame voor je kinderen te zijn. Dat is een positiever beeld dan dat ze zonder moeder moeten opgroeien. Uiteindelijk krijg je daar ook veel liefde en leuke momenten voor terug! Probeer dat in het vooruitzicht te hebben.
Bedankt voor je bericht, geef niet op!
