Levensverhalen (pagina 883)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

25 jaar vechten-ik heb er genoeg van!!!

ik was 15 en wist niet eens wat sexueel misbruik was. tot de dag dat iemand er anders over besliste en van mij een levende dode maakte.ik ben nu 40 en heb sinsdien nog enkel elende verdriet en problemen gekend.na 2 huwelijken en 1 poging om samen te wonen is mijn leven enkel nog draagbaar op de weinige momenten dat ik mijn 2 zonen kan zien opgroeien en zonder zorgen door het leven te zien gaan maar de mooie momenten zijn altijd veeeel te kort.
het enige wat ik nog wil is slapen zonder te dromen.ik weet als geen ander wat het is om op te boksen tegen ongeloof en dat 18 jaar lang met alle gevolgen vandien.mijn dader heeft nooit de straf gekregen die hij verdiende erger nog niemand heeft het ooit willen weten ik kreeg de titel van homo en werd er jaren mee geconfronteerd.heb hulp gezocht een paar jaar geleden en dat werkte een tijdje maar snel kwam het verleden telkens weer terug!!!!ik raakte zwaar aan de drugs en verdroeg geen gezag meer wat me dan ook nog zware gerechtelijke problemen opleverde. ik heb de wil om te leven verloren en heb geen geloof meer in het gerecht dat mij telkens weer bekeek als crimineel terwijl ik nooit iemand wou kwetsen.mijn 2 zonen 18 en de jongste van bijna zes geven me nog mijn laatste krachten maar ik ben opgebrand moegevochten tegen mijn onrecht waar niemand oog voor had. ik zal blij zijn om eindelijk te sterven en alles ophoud. maar in ons land beseffen ze blijkbaar steeds veel te laat wie dader en slachtoffer is.in mijn dorp waren de rijkswachters liever bezig met zich te bezuipen en dan onschuldige mensen lastig te vallen.mijn dader is er al lang niet meer maar ik loop doelloos en zonder liefde recht naar mijn einde. maak niet dezelfde fout lotgenoten en praat er over ik had het ook beter gedaan maar nu is het te laat.
maar mijn eindhalte is op komst eindelijk rust hoop ik.
Datum:
02-07-2009
Naam:
patrick
Leeftijd:
40
Provincie:
België

Slechte tijden

heel me leven is verpest .. ik wil er niet meer zijn dan is het voor iedereen beter. Altijd verhaal hier verhaal daar, iedereen loopt te lullen wat niet waar is maar ze geloven het allemaal wel terwijl ze weten dat het niet zo is, Ik wil gwn dood.
Datum:
02-07-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Niet geschoten is altijd mis...

als je eraan denkt... geef niet op,
als je het nare overwint,
komt al het goede je vanzelf tegemoed!

ookal duurt het soms lang
wat heb je dan als je opgeeft?
helemaal niks...

je laat mensen achter met verdriet,
je doet mensen leed aan, en dat alleen maar om je eigen beter te laten voelen?

je zal er nix meer van voelen...
je bent er niet meer..

je bent geprezen met het land waar we in leven...
na 2x uruzgan zijn mijn ogen open...
die mensen daar hebben vrijwel niks,
leven dag voor dag, maken zich geen zorgen... nee helemaal niks...

toch gaan ze door, zelfs die mensen maken het beste ervan
kijk verder dan vandaag

mocht je het van plan zijn...
hoop ik dat ik je op een andere gedacht heb gebracht...

mvg
alex


Datum:
02-07-2009
Naam:
Alex
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ik ben het allemaal zo zat!

Ik ben een meisje van 17 en heb al heel veel meegemaakt in mijn leven.
Ik ben vanaf mijn 7 tot aan mijn 16de , mishandeld, misbruikt,sekusueel mishandeld en seksueel misbruikt.
en lijkt als of het allemaal maar niet wil stoppen!
want nu ben ik nog geen 2 weken geleden opnieuw weer sekusueel misbruikt!
ik ben het zo zat, ik heb het idee dat ik niet mag leven omdat iedereen mij altijd alleen maar pijn doet.
ik wil niet meer, probeer vol te houden, maar als het echt niet meer wil loop ik weg thuis en pleeg ik zelfmoord!

Datum:
02-07-2009
Naam:
anna.
Leeftijd:
17
Provincie:
Zeeland

ik weet het niet

ik heb rond mijn 9e of 8e jaar een best ernstig depressieve vader, hij sloeg me als ik iets fout deed want hij was heel snel op zijn teentjes getrapt. hij zegt zelf dat dat geen slaan is maar, een 'tik'. ik voel dat wel als slaan, en mijn vader en moeder zijn altijd aan het werk want ze hebben een eigen bedrijf. dan gaat het goed, dan gaat het slecht, alles over financien krijg ik thuis mee over het personeel over alles. een paar jaar geleden hadden mijn ouders ook heel erge ruzie en mijn moeder stond 2 of 3x op het punt om weg te lopen. op dat moment had ik veel steun aan mijn hondje, aan wie ik alles kwijt kon want ik durfde bij mij thuis geen vrienden uit te nodigen. dit hondje werd overreden, en vanaf toen ben ikzelf in een soort neerwaartste spriraal terecht gekomen. ik vond dit zo erg, en alles werd geleidelijk erger, op de basisschool en in de 1e van de middelbare was er nog niet veel van te merken, maar in de 2e toen het vooral veel om zelfstandigheid ging, kon ik het niet meer. ik was suf, levenloos, ik wilde dood, ik haalde slechte punten, en ik kreeg geen aandacht thuis. als ik aandacht kreeg dan was het om mijn slechte punten, maar zelfs dat niet eens want ze waren aan het werk en ik ben enigs kind. toen zat ik echt in een depressieve periode, nu heb ik goede vrienden, ook niet altijd, maar ze staan voor me klaar, dat is ook de reden die me er telkens van weerhouden heeft het niet te doen. soms denk ik, ik maak een afscheidbrief met daarop de schuld van de school en mijn ouders dat ik zo geworden ben, dat dat de reden was dat ik zelfmoord gepleegd had. hoe zouden ze zich dan voelen, gaven ze dan wel om mij? ik zou dan het liefst vanuit de hemel willen terugkijken op wat iedereen dan denkt, en of ze gewoon door zouden gaan met hun leventje? ik weet het niet, ik heb nu ruzie met mijn ouders, omdat mijn leraren zeggen dat ik een bedrieger en van alles ben, omdat ik het werkboek van iemand anders had ingeleverd toen je die moest inleveren, omdat ik de mijne kwijt was en bang dat mijn leraar boos op me zou worden, want daar kan ik niet tegen en ik durfde dat niet te zeggen, want hij heeft zoiezo de pik op mij, met nog een paar docenten omdat ze wel op de hoogte zijn van mijn thuissituatie maar ze denken dat het allemaal niet zo erg is, en dat dat geen impact heeft en dat ik me erachter schuil. ik probeer het alleen maar goed te doen, ik probeer mezelf staande te houden, en alles wat ik ervoor terugkrijg is negatieve aandacht van mijn ouders of van de school
Datum:
01-07-2009
Naam:
M
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

KGEEF HET OP

Al heel men leven is een puinhoop.
als kind afaan loopt het fout thuis ,school,werk ,vriendenkring niks blijft gespaart . ben de jonste van de 2 heb nooit het gevoel gehad of ik er wel bij hoorde op het school kinderen die me uitlachte ,thuis altijd ruzie met men zus tot een gevecht bijna uit de hand loopte en men moeder dierf er nooit tusse komen en kijkte alleen maar toe op men 14 j leeftijd leerde ik men eerste vriend kenne hij was 6 jaar ouder kreeg van hem aandacht die ik miste .na 4jaar samen zijn en dat mocht niet blijven duren een ex-vriendin op de proppe kwam met een kind waar zij op zijde het is een kind van jou en trapte erin en verliet me . ik kon de pijn niet aan toen. daarachter heb ik nog manne in men leven gelaten die telkens herhaalde de pijn van verlatenheid altijd gaan ze weg ofwel naar hun vrouw of ex-lieve dan denk je met vrienden oke maar dan loopt het ook op zen einde die ik zelf heb verbroken na 7 jaar vriendschap profiteerde van me . dan wil je denk je een eigedom te hebbe zelf daar loopt het niet zoals het moet of wil . al wat ik doe of wil loopt gewoon in het honderd mijn geluk wil maar niet komen ik slaag er nooit in om me is even gelukkig te voelen heb me honden gekocht omdat ik op men 30ste het niet meer zag zitte en toch de moed nog haalde maar nu ben ik alles aan het opgeven ben echt ten einde aan het graken . en het leven te verlaten .
Datum:
01-07-2009
Naam:
SABINA
Leeftijd:
37
Provincie:
België

Kitten's shit

Nou hier gaat ie dan, (eigelijk weet ik niet echt hoe je zoiets begint dus gewoon beginnen maar)

Bij mij ging t op me 16 goed mis en helaas nou 9 jaar later is t nog steeds niet goed.

Ik kreeg een relatie met een gozer (B) die 4 jaar ouder als mij was. En ik ben nogal heftig dus mijn pubertijd was voor vele om mij heen niet echt een feestje, wel als een van de weinige luisterde ik altyd wel naar mijn moeder. Maar goed, B was een goeie vriend van mij geworden, belde vaak met elkaar, hij bracht en haalde me als ik s'avonds naar vrienden ging zodat ik niet hele stukken hoefde te fietsen, heel beschermend dus, lachen praten huilen alles kon. Ik had wel een vriendje en toen dat uitging werdt ik voor de allereerse keer hysterisch. Zelf mijn moeder kreeg me niet rustig na 3 uur dus belde ze B, hij kwam gelijk en ik was meteen rustig en de hele avond hebben we gezellig gezeten en gelachen.

Ik merkte al snel dat B meer wou dan vriendschap en kort na die avond kregen we al wat. Ik was eigelijk helemaal niet verliefd maar goed, dat kon nog groeien zei me moeder.

4 maanden duurde de relatie met B, toen kwam ik erachter dat er in z'on korte tijd heel veel kan veranderen. Hij heeft me verkracht (tel kwijt geraakt) en mishandeld zowel geestelijk als lichaamenlijk. Zei niks meer tegen me moeder (hij zou dr vermoorden net als mijn kat) veloor me school vrienden en kennissen. Hij dacht voor mij zelf deed ik dat niet meer, maar ondanks alles waren we bezig om een kind te krijgen (waarom hij dat wou is me nog steeds een raadsel) Ik wou gewoon iets wat van mij was. Gelukkig raakte ik niet zwanger.
Kort na de B periode had ik al veel zelfmoord pogingen gehad. En zwaar depresief er bij natuurlijk dus hoppa ik naar t GGZ (Niet echt gewillig btw)

Kreeg medicatie niet de goeie Ik scheen Manisch Depresief te zijn, helaas kwamen ze pas na 5 jaar erachter dat t niet zo was. In die 5 jaar heb ik ong alles gehad kwa zelfmoord ook probeerde ik me moeder meerdere malen van kant te maken. Ik werdt hoelanger hoe gekker..

Toen besloten de geniale psyg dat ik ADHD had dus aan de ritalin en daarna aan de Dexamfitamine. FEESTJE (dus niet)

Ik draaide helemaal door Ik woonde ondertussen samen (Nu mijn ex) waar ik 3 jaar mee was. Ik sloeg me hele huis kort en klein sloeg hem mijn moeder (als ik haar eens een keertje zag) snee mezelf van onder tot boven open. Had straatvrees geen vrienden, psygotisch gewoon knetergek. Kreeg gezeik met geld de buren ik wou voor de zoveelste keer niet meer verder.

Maar via t internet kwam ik in contact met mijn huidige partner, Hij nam me (gewoon vriendschapenlijk) in zijn huis om ff bij tekomen maar na een week liet ik hem flippen, knallende ruzie ik pleite weer terug bij af.

Maar s'avonds na eerst te hebben gesmst stond ie t weekend daarna op me stoep.

Hij hielp en helpt me overal mee, ik werdt kort daarna me huis uitgezet en toen ben ik bij hem ingetrokken. Ben naar de andere kant van Nederland verhuist en ik wil ook niks meer te maken hebben waar ik vandaan kom.

Nou ben ik al een tijdje afgekickt van de Dex. met mijn vriend zijn hulp. En ben nou weer bezig met t GGZ maar of dat een goed idee is??? Ik heb mijn lijstje met klachten weer meegenomen maar kan net zo goed tegen een muur staan lullen (zelfde reactie) Ik wil al heel lang nogwels niet helemaal mezelf zijn, (anders denken doen reageren etc etc) Toch raar dat als je dat voor de zoveelste keer in 8 jaar tijd zegt (en opschrijft) dat dr gewoon weer niet naar geluisterd wordt. Ookal gaat t wel wat beter dan eerst ik wil nog steeds vaak niet meer verder.. Ik ben gek op m hoor en dankbaar voor wat ie doet en deed. Maar toch ik ben zo gigantisch moe en eigelijk ook op. Ik wil niet weer in t ziekenhuis terecht komen en opname kennen ze me blijven platspuiten.

Ik weet dat ik vaak zwaarmoedig ben maar hoelang gaat dit nog door?? Wanneer gaan de mensen die er voor geleerd hebben om mensen zoals mij te helpen etc nou is een keer echt wat doen!?

Ik wil niet dat mijn partner een 'hulpverlener' gaat worden
En ik wil gewoon geen doodwensen meer
en een leuke relatie en niet t gevaar dat ik mijn partner gek maak.

Kitten
Datum:
01-07-2009
Naam:
Kitten
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Moe,,

Sinds 2jaar gelede gaat het steeds slechter met me. K heb de diagnose van CVS(vermoeidheids syndroom) gekrege en sinds dien heeft mijn leve geen zin meer. Elke dag is een gevecht,ik kan het niet meer aan.Door mijn cvs heb ik heel snel moete opgroeie;naar dokters gaan,serieus blijven,... K ben op die 2 jaar heel fel veranderd;Ik heb meer negatieve gedachtens,ik ben me beginne te snijden, Ik ben begonne met roken,drinken,...
Dat bovenste gaat me allemaal niet goed af ; ik kan er niet tegen. Ik begin de laatste tijd overal zelfmoord gedachtens te krijgen, vooral als ik alleen ben; ik heb alles al overwoge; van een brug afspringe,overdosis,polse oversnijden,..
Ik ben gewoon te moe om te sterven...
Datum:
01-07-2009
Naam:
Amber
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Ik voel mezelf steeds dieper wegzakken

Ik heb heel mijn leven lang ellende meegemaakt en heb het gevoel dat ik in een neerwaartse spiraal ben beland.
Begin 2008 heeft de jongen waarmee ik bijna 4 jaar samen was, me ingeruild voor een ander.
Mijn hart brak in duizenden stukjes, voor mij was hij de ware..
Ondanks dat was hij niet goed voor me, hij mishandeld, bedreigde en kleineerde me maar ik hield wel van hem en hoopte dat het weer werd als vroeger, had zou wel aan mij liggen.
Zijn familie moest mij ook niet en zeiden vanalles achter mijn rug om, terwijl ik hen nooit wat gedaan had.
Ik ben een heel zachtaardig persoon en kan absoluut niet tegen ruzies.
Na die breuk kwam ik er achter hoe gemeen hij eigenlijk voor me geweest was en hoe vaak hij was vreemd gegaan. Ik was al langer depressief, maar toen had mijn depressie zijn hoogtepunt bereikt; ik wilde niet meer verder.
Een anderhalf jaar later, nu, is er een hoop veranderd.
Ik heb inmiddels een jaar lang een vriend die superlief voor me is, mijn vriend(inn)en zijn teruggekomen en ik heb mijn ex links laten liggen elke keer dat hij contact zocht.
Iedereen denkt dat het goed gaat, ik ben een gezellig, schattig, populair en lief meisje wat eigenlijk alles heeft wat haar gelukkig zou moeten maken.
Maar niets is wat het lijkt, onder mijn masker verschuilt een meisje met een flink minderwaardigheidscomplex en zelfmoordneigingen.
Elke dag denk ik er over om mezelf van het leven te beroven, ik voel me zo gigantisch kut.
Met mijn familie gaat het ook niet goed, mijn broer zit al anderhalf jaar thuis en maakt iedereen het leven zuur.
Mijn moeder trekt hem voor en mijn vader weet zich geen raad meer.
Ik ben mijn hele leven lang door hem bedreigd, mishandeld, gekleineerd en gepest.
De laatste maanden houd ik het niet meer uit, ik wil hier weg maar ik kan niet weg.
Mijn vriend woont te ver weg, wil daar niet weg en ik wil niet alleen wonen, dat trek ik niet.
Ik zie geen hoop voor mij, ookal heb ik alles wat ik vroeger gewild had.
Mijn ziel is al vertrokken voor mijn gevoel, ik ben niet anders dan een leeg omhulsel.
Ik wil dolgraag gelukkig zijn, maar het lukt niet.
Datum:
01-07-2009
Naam:
Elvira
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

leve internet

19 jaar getrouwd, niet volmaakt maar ik heb altijd men best gedaan. nooit alleen op stap,nooit andere vrouwen altijd gewerkt 1 hobby: mijn 3 kinderen. een vrouw waar ik verschrikkelijk veel van hou.
sinds een jaar heeft zij de geneugtes van internet leren kennen. eerst "toevallig" via een sexchat daarna via msn, sms, netlog en andere facebooks. zij heeft enkele dates gehad met sex zij houdt niet meer van mij , zij wil niet meer gebonden zijn en zij wil haar vrijheid terug met als gevolg dat ik vanaf morgen wegens de ruzies op een klein studiootje ga wonen.
alleen , zonder mijn kinderen zonder alles waar ik zoveel van hou. ik ben bang ik kan dit niet aan
Datum:
01-07-2009
Naam:
eddy
Leeftijd:
55
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.