Levensverhalen (pagina 881)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Niemand

Niemand snapt wat ik voel en wat ik denk. Niemand neemt de moeite om het te snappen maar tegelijkertijd denkt iedereen zomaar even snel dat ze me begrijpen. De pubertijd, je uiterlijk.. 'Dat soort dingen komen allemaal weer goed hoor Jessica'. Ik snap niet dat mensen niet verder kijken dan dat en zomaar even snel een conclusie trekken. Op mijn 2e is mijn moeder weggegaan bij mijn vader omdat hij aan de drugs was. Moeder depressief, ik sloot mezelf af. Ik heb tot mijn 10e angsten gehad iedere nacht, vreselijke angsten. Dat ik vermoord zou worden in mijn slaap. Nog steeds heb ik dagelijks woede aanvallen. Ik maak mezelf gek. Mijn moeder wil dat ik perfect ben en ze kwelt me iedere dag door me gewoon geen liefde te tonen. Alleen maar dingen zeggen die ik verkeerd doe. Ieder moment van de dag word er op me gelet. Kletter niet zo met je bestek, kijk niet zo, smak niet zo, zit recht, stamp niet zo. Alle kleine dingen die normaal niemand opvallen, valt voor mijn ouders en zusje wel op. Constant word er naar me gekeken, of ik alles wel goed doe en of er niet iets is waar wat over gezegd kan worden. Ik heb het gevoel dat ik geen privacy heb. Mijn ouders kennen geen vrolijkheid. Stijf, gevoelloos en hatelijk zijn ze. Een schuldgevoel praten ze me keer op keer aan. 1 broek is genoeg! We hebben geen geld voor een nieuwe broek en je verdient het eigenlijk ook helemaal niet ! Maar ondertussen kunnen ze wel zomaar een nieuwe fiets voor mijn zusje kopen, of een zwembad voor m'n zusje. Ik word nergens geaccepteerd. Ik vertrouw niemand meer en uit mijn woede tegen iedereen. Ik kijk altijd boos en word ontzettend snel beïnvloed door mensen die niet vrolijk zijn of ergens mee zitten. Hierdoor ben ik zelf ook altijd down. Mijn moeder is een vrouw die alleen aan zichzelf denkt. Ze is aldoor bezig met regeltjes bedenken voor me en mijn dag in te plannen. Altijd negatief. Dat pik ik ook op waardoor ik me nog erger voel. Ik heb een afwijking denk ik. Autisme ofzo, mensen zeggen vaak tegen me dat ik gevoelloos ben en anderen niet begrijp. Kan kloppen, maar ik kan er niks mee. Ik heb behoefte aan iemand die me begrijpt, desnoods iemand die me niet begrijp maar niks vraagt of geen vooroordeel heeft. Gewoon iemand die me kent en steunt, van me houd. Als ik dood ben is alles toch veel makkelijker voor iedereen. Ik denk niet meer, voel niet meer besta niet meer. Mensen om me heen kan ik niet meer kwetsen en verdriet zullen ze snel vergeten als ze merken dat het zo beter is. Het enige wat me van zelfmoord weerhoud is de pijn die ik mijn opa aan zal doen als ik zelfmoord pleeg. Medelijden wil ik niet, van niemand. Alleen begrip, begrip voor wat ik zeg denk en doe.
Het enige wat me van zelfmoord weerhoud is de pijn die ik mijn opa aan zal doen als ik zelfmoord pleegt.
Datum:
07-07-2009
Naam:
Jessica
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

Tè lang en tè veel pijn....

De psychische pijn die ik heb is ondragelijk. Dat heb ik al erg lang. Met de tijd zal het ook niet weggaan , bovendien vind ik deze wereld bedreigend , agressief en ook medogenloos voor iedereen die niet met de kudde mee kan rennen. Zoveel teleurstellingen , zoveel verdriet. Tè veel...
Datum:
07-07-2009
Naam:
Mieke
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

lost

het leven schiet aan je voorbij... je probeert eraan vast te klampen, je grijpt ernaar, maar je kan er net niet bij.

je loopt door de stad en je denkt; ik, 1 klein wezentje, zonder mij gaat het hier gewoon door. was het maar anders... was het maar zo dat iemand het even opmerkte, ook al was het maar voor een fractie van een seconde.

Maar ik tel niet meer mee,
geen studie
geen werk
geen karakter
en nu... geen geliefde
geen armen om je heen

Ik heb mezelf kapot gemaakt, waarom?
hoe is het zo gekomen, hoe is het gegaan?

ik schreeuw het van binnen uit.

Waar is Koosje, waar ben ik?
Datum:
07-07-2009
Naam:
koosje
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

ik denk vaak aan zelfmoord kan het leven gewoon niet meer aan heb me gesneden elk plekje op me lichaam me ouders zijn erachter gekomen en plaats dat ze je steunen duwen ze me nog dieper in het shit ik mag nix meer is een wonder dat ik soms naar buiten mag ze zijn bang dat iemand anders het ziet lange mouwen draag ik ook in de zomer omdatik bang ben dat mensen me uit ga lachen en dat wil ik niet meer heb ook zelfmoord pogingen gedaan voor de trein gesprongen misluk me vriend heb me weg getrokken polsen doorgesneden overdosi medijcijne allemaal misluk ik ben de andere kant wel blij mee omdat ik me vriend en nog meer mensen teleur stel als ik dood ben maar ik wil juist dood dan voelen me ouders ook een keer wat ze mij aan doen dan denken ze bij hun eigen bij me andere dochter doe ik het wel goed maar voor mij is het de laat ik ga zo naar buiten en kijk wel wati k ga doen wil het liefst voor een trein springen niemand ziet me toch en niemand weet het maar ik wacht tot de druppel over het emmer loop dat ben ik weg dan word het echt te veel dit is mijn leven
Datum:
07-07-2009
Naam:
Melanie
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

er is hoop, ik geloof

Ik ben lesbisch en had een relatie van een jaar en zeven maanden met een vrouw waarin ik geloofde. Achteraf gebleken, was mijn relatie een wereld op zich geworden. Ik was volledig doordrongen van haar en zij liet me na veel aarzeling en dubbele boodschappen achter voor een ander. Eerst bedroog ze me. Ik zag haar graag, dus zag het door de vingers. Een menselijke 'fout' die elke naïeve verliefde maakt, vrees ik. Een maand hield ze me aan het lijnte en dan hakte ze de knoop door. Ik ging compleet door het lint, belde haar nog dagelijks. Ik probeerde mijn routine te veranderen. Ik dronk plots veel alcohol, ging uit tot een stuk in de nacht, date enorm veel, storte mij op mijn vrienden,... Ik probeerde zoveel. Niets helpt. De blok-en examenperiode kwam eraan en ik wilde niet falen door 'liefdesverdriet'. Ik kon nog één ding doen: haar even uit mijn leven verwijderen. Geen berichten meer lezen op facebook, geen nicknames op msn. Maar daarmee wis je de gedachten niet weg. Ik belde tijdens deze periode ook naar de jongerenlijnen, maar het bracht geen soelaas. Ik ben op. Wanneer ik enkel naar mijzelf kijk en niet naar de wereld rondom mij dan zou ik er morgen niet meer zijn. Ik ben moe gestreden. Ik kan het enkel niet, omdat ik het egoïstisch zou vinden. Wat is mijn pijn tgv de pijn die mijn ouders zouden voelen indien ik er morgen niet meer zou zijn?
Het is nu vier maanden verder én vakantie. Ik belde vandaag mijn ex op. Ze zei dat ze met me inzat, maar ze loopt er koeltjes overheen. Het stimuleert me om effectief een touw te nemen en me hier, op zolder, op te hangen. Ze zegt dat ik hulp moet zoeken, maar ik geloof niet in 'die psychologen'. Ik heb reeds veel gelezen (boeken, Internet) over 'liefdessverdriet', 'rouwprocessen- en verwerking', 'autisme' etc. Ik probeer te achterhalen waarom ik zo met dit gevoel blijf kampen. Het is toch over? Het is toch gedaan? Waarom kan ik niet nuchter naar alles kijken en beseffen dat het geluk wel weer naar me toe komt? Ik ben toch geslaagd met onderscheiding, het is nu toch vakantie? Waarom? Ik geef mijzelf nog tijd. Hoe lang, weet ik niet. Ik ben een dromer van karakter, maar haast elke dag ontwaak ik uit een nachtmerrie. Hopelijk komt daar een einde aan.
Datum:
06-07-2009
Naam:
Sars
Leeftijd:
21
Provincie:
België

ben op

Tot 1997 was ik een gelukkig man met drie prachtige kids die ik nu nog steeds heb, en een geweldige vrouw. Zij ontviel mij in augustes 1997 door een hersentumor. Vanaf die dag ging het met mij berg af. Ik heb telkens geprobeerd om weer de draad op te pakken maar helaas iederkeer als ik dacht dat ik er weer was ging het verkeerd of met een relatie of financieel. Nu ben ik zowiezo wel een beetje chaoties ingesteeld maar ik wou zo graag weer leven dat ik dingen vergat ben zelfs nog eens van 2002 t/m 2008 getrouwd geweest maar dat was van begin af aan een grote fout van haar en mij maar dat doed er nu meer aan toe. Ik ben na de scheiding in een depressie geraakt en nu ik 3 julie jongsleden 50 ben geworden wat ik niet wilde vieren. ben ik uitgeblust. Toegegeven mijn kids hebben voor mij een hele fijne verjaardag georganiseerd maar ik heb gedaan alsof ik het geweldig vond maar in mezelf vind vond ik het maar niks. Ik ben zo moe ik kan van mijn kids niks meer hebben zij doen zo hun best om mij te helpen maar ik reageer telkens agressief ik weet dat het verkeerd is. Ik hou zoveel van ze maar ik kan het leven niet meer aan wat moet ik doen
Datum:
06-07-2009
Naam:
k.k
Leeftijd:
50
Provincie:
Limburg

ruzie achol

Ik Leef al 15J Met Ruzie ze betreken my daar altijd bij,, en dan maak ze my ook nog uit voor als wa slecht is. my mama drink al tijdje,, ik ben altijd slecht in haar ogen,, en krijg soms lappen van my mama
en heb paar keer zelfmoord willen plegen,,
en ik weet niemeer wa ik kan doen om iets goed te doen??
Ma My Mama Geeft Zelf Niet toe dat een probleem heeft :(
pff my leven is gewoon weg klote
:(:(
Datum:
05-07-2009
Naam:
Donker_meiske
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

Wie zal het zeggen

Er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp. Bv. de mensen die denken het allemaal zo goed te weten. ''over al is een oplossing voor, alles komt goed'' Maar wat als het nou is niet goed komt? Waarom leven mensen in de waan als het goed met hun gaat? En kunnen ze maar niet begrijpen dat er ook mensen zijn die het leven gewoon niet aan kunnen! Je kan eigenlijk niet hard op zeggen dat je dood wil. Want dan vraag je om aandacht, je word voor gek verklaard. Buiten dat je staat er eigenlijk alleen voor. Mensen die laten je vallen. En als je dood ben dan opeens is het allemaal maar erg? Zo werkt het volgens mij niet. Je moet ten alle tijden ( al is het maar een beetje ) laten voelen dat die persoon special is. Want wanneer dat niet gebeurd dat gaan die mensen spijt krijgen. Omdat de persoon met de pijn het gevoel heb dat het allemaal voor niks meer is. Ik wou dat ik hardop kon zeggen. Dat ik vanavond ga. Maar ik neem geen risico. Ik doe het alleen. Want je komt alleen en je gaat alleen.


De pijn en het verdriet is soms niet te verwerken. Waarom snapt niemand dat? Verzachting kan. Maar vergeten niet!

Sta 100% achter je besluit anders maak je fouten.
Datum:
05-07-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

verdriet

hallo ik ben een meisje van twaalf jaar en heb ontzettend veel verdriet waarom?omdat iedereen me vergeet en me in de steek laat ik was om acht juni jarig en alleen mijn gezin en mijn oma en opa waren me niet vergeten mijn tante's en nichten of mijn meter ze waren het allemaal vergeten!en dan nog mijn vader die mijn ontslag heeft gegeven bij de landelijke ruiter vereniging de lrv waar ik al mijn vrienden had en ook mag ik overmorgen niet op kamp gewoon omdat meneer boos is omdat ik deze week 2 trainingen heb gemist voor het toernooi en het strafste van allemaal is dat hij nu toevallig naar rusland moest voor zijn werk gewoon voor te vluchten
ook moest ik mijn 2 beste vriendinnen achterlaten omdat zij naar een andere shool gaan en dan nog s dat mijn vader )-:
en mijn moeder niet eens op mij letten ze zijn altijd weg naareen zwembad feestje of een barbecue of een ladiesnicht of hoe daget ook schrijft! heel de week ben ik later dan 11 uur gaan slapen zelfs is om half drie ik kan het er echt allemaal niet bij hebben ik wil gewoon dood zijn weg van al die keuzes die ik moet maken terwijl ik nog moet spelen met mijn vriendinnen en weg van die ruzies met mijn vader en zus en al dat verdriet!
Datum:
05-07-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Lieverd Wat Doe Je Nu???

Lieve Schat ik Vraag Me Af Wat Je Nu Doet.
Ik Voel Me Ellendig En Ik Mis Je Enorm.
Met Wie Ben je Nu En Hoe Is Je Leven.
Ik Denk Elke Dag Aan Jou.......

Jouw Joellie.
Datum:
05-07-2009
Naam:
Joellie
Leeftijd:
42
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.