Levensverhalen (pagina 880)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het leven

al altijd loopt alles in mijn leven fout ! ik was 2jaar toen mun moeder me bij mijn vader achter liet ze keek nooit meer naar ons om, ik heb nu wel weer contact met haar maar we hebben zeker geen moeder dochter relatie ik blijf haar vanalles de schuld geven ik heb een vreselijke jeugd gehad mijn vader was arm en we moesten allemaal ons steentje bijdragen om te kunnen eten op school werd ik enorm gepest er zaten gaten in mijn kleren en ik was nooit in de mode hiervoor hadden wij gewoon het geld niet .. in het middelbaar werd ik ook enorm gepest ik werd soms afgeranseld dppr 7 meiden uit mijn klas uiteindelijk toen ik 18 was stopte ik met school, ik leerde ongeveer 3jaar terug een jongen kenne ik werd opslag verliefd.. we zijn bijna een jaar samen geweest ik voelde me sinds eerst echt gelukkig al was hij niet altijd even vriendelijk en soms zelfs heel gemeen zijn mama is een fantastische vrouw waar ik destijds enorm veel steun heb aangehad! maar zoals te verwachten liet hij vallen en werd ik vervangen door een ander dit deed pijn en alles werd mij teveel ik zou me zelf wat gaan aandoen dit werd me toen uit het hoofd gepraat en ik ging verder met mijn misselijke leven ik vond een job maar daar kon ik helemaal mezelf niet zijn alles stak me zo tegen ik had geen zin meer om te leven om te werken om te praten en vroeg me telkens af waarom ik hier nog moest zijn! ik leerde een nieuwe jongen kennen en al heel vlug hadden we plannen om samen te wonen ik was eindelijk gelukkig op al 1 gebied toen ik 20 werd in feb vroeg hij me ten huwelijk alles bleek zo op de juiste plaats te vallen!! maar tevergeefs liep het opnieuw fout ik twijfelde aan mezelf en zonderde me van iedereen af ondertussen zijn we julli, ik woon terug thuis.. en ben de jongen waar ik zo zielsveel van hou ook kwijt ik voel me schuldig over alles !! ik werd zwanger in de periode dat we samen waren maar besloot voor een abortus, nu blijkt het dat er iets fout is gegaan bij de ingreep waardoor ik wel eens onvruchtbaar zou kunnen zijn dit was echt een grote klap voor me! werk heb ik ondertussen niet meer sinds de bruek met mijn vriend kan alles me gestolen worden zelf mijn leven het hoeft hier voor mij allemaal niet meer ik heb het gevoel dat wann ik ook maar een klein beetje het geluk mag voelen alles me terug word afgenomen! ik weet alleen niet hoe ik zoiets moet doen ik heb er ergens wel schrik voor hoe zal het zijn waar ga ik naartoe vragen die enkel worden beantwoord wanneer je die stap zet ik weet dat niemand me zal missen maar heb schrik dt ik wel enkele personen zal missen tenminste als we daar nog weet vn hebben...
er zal vlug een lichtpunt in mijn leven moeten komen want ik hou dit echt niet lang meer vol!
Datum:
08-07-2009
Naam:
ikke
Leeftijd:
20
Provincie:
België

verdrietig

In 1996 is ons jongste zoontje op 8 jarige leeftijd aan leukemie overleden. Vlak daarvoor heeft mijn partner een relatie gehad met een goede vriend, maar door de ziekte van ons zoontje hebben we dit tijdelijk aan de kant kunnen zetten. Niet lang na het overlijden zijn we uit elkaar gegaan en hebben praktisch geen contact meer gehad met elkaar. Na de scheiding heb ik diverse relaties gehad, maar de pijn van het overlijden en het vreemdgaan van mijn partner heb ik nooit goed kunnen verwerken.

Vorig jaar zijn we elkaar echter weer tegengekomen en toen bleek de liefde toch nog aanwezig en zijn we opnieuw begonnen. Ik was, en ben nog steeds zielsgelukkig als ik haar zie en bij haar ben. Ondanks mijn liefde voor haar, beantwoord ze mijn liefde nauwelijks en dat maakt me vreselijk verdrietig en zou ik het liefst stoppen met leven.

Het probleem is dat we nog twee kinderen hebben en die hebben beide ook problemen en ik weet niet of zij verder kunnen als ik er niet meer ben.

Toch komt het moment steeds dichterbij......
Datum:
08-07-2009
Naam:
twijfelaar
Leeftijd:
49
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

hallo
het is pijn voor mijn ouder maar ik heb poging om zelfmoord te doen maar ik weet het niet waarom ik nu nog leve Echt niet ik willde liever dood Echt waar mijn goede vrindin heeft mij nu Echt in de stek gelaten daarom pongig 2
Datum:
08-07-2009
Naam:
benjamin
Leeftijd:
26
Provincie:
Drenthe

Hallo

Ik denk al een tijdje aan zelfmoord pleging ik voel me alleen ik voel me in de steek gelaten ik hou het allemaal niet meer vol ik dit niet ik hoef niet meer te leven ik heb lang genoeg geleefd ik wil niet meer dag in dag uit met pijn leven ik ben tog alleen ik word van alle kanten schuldig gemaakt alles wat ik doe is niet goed
Datum:
07-07-2009
Naam:
Maja
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

...

hooi,
kben 13 jaar
me hele leve is naar de kl*te. op school gaat het omwijs slecht. khaal alleen maarlage cijfers en krijg alleen maar straf, geen 1 leraar vind me aardig ofzo. en kben ook nog is omwijs lelijk, al die gassies lope me te slaan en te schoppen. en thuis gaat et ook slecht. me ouders lope te zeiken, krijg alleen maar straf. egt niemand houd van me ofzo. kheb er geen zin meer in hoor. het probleem is, ik durf et nie zelfmoord plege, dan sta ik zo en dan ken ik et niet.
nouja dat was et, best dom verhaal maarja
Datum:
07-07-2009
Naam:
iemand.
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Niemand

Niemand snapt wat ik voel en wat ik denk. Niemand neemt de moeite om het te snappen maar tegelijkertijd denkt iedereen zomaar even snel dat ze me begrijpen. De pubertijd, je uiterlijk.. 'Dat soort dingen komen allemaal weer goed hoor Jessica'. Ik snap niet dat mensen niet verder kijken dan dat en zomaar even snel een conclusie trekken. Op mijn 2e is mijn moeder weggegaan bij mijn vader omdat hij aan de drugs was. Moeder depressief, ik sloot mezelf af. Ik heb tot mijn 10e angsten gehad iedere nacht, vreselijke angsten. Dat ik vermoord zou worden in mijn slaap. Nog steeds heb ik dagelijks woede aanvallen. Ik maak mezelf gek. Mijn moeder wil dat ik perfect ben en ze kwelt me iedere dag door me gewoon geen liefde te tonen. Alleen maar dingen zeggen die ik verkeerd doe. Ieder moment van de dag word er op me gelet. Kletter niet zo met je bestek, kijk niet zo, smak niet zo, zit recht, stamp niet zo. Alle kleine dingen die normaal niemand opvallen, valt voor mijn ouders en zusje wel op. Constant word er naar me gekeken, of ik alles wel goed doe en of er niet iets is waar wat over gezegd kan worden. Ik heb het gevoel dat ik geen privacy heb. Mijn ouders kennen geen vrolijkheid. Stijf, gevoelloos en hatelijk zijn ze. Een schuldgevoel praten ze me keer op keer aan. 1 broek is genoeg! We hebben geen geld voor een nieuwe broek en je verdient het eigenlijk ook helemaal niet ! Maar ondertussen kunnen ze wel zomaar een nieuwe fiets voor mijn zusje kopen, of een zwembad voor m'n zusje. Ik word nergens geaccepteerd. Ik vertrouw niemand meer en uit mijn woede tegen iedereen. Ik kijk altijd boos en word ontzettend snel beïnvloed door mensen die niet vrolijk zijn of ergens mee zitten. Hierdoor ben ik zelf ook altijd down. Mijn moeder is een vrouw die alleen aan zichzelf denkt. Ze is aldoor bezig met regeltjes bedenken voor me en mijn dag in te plannen. Altijd negatief. Dat pik ik ook op waardoor ik me nog erger voel. Ik heb een afwijking denk ik. Autisme ofzo, mensen zeggen vaak tegen me dat ik gevoelloos ben en anderen niet begrijp. Kan kloppen, maar ik kan er niks mee. Ik heb behoefte aan iemand die me begrijpt, desnoods iemand die me niet begrijp maar niks vraagt of geen vooroordeel heeft. Gewoon iemand die me kent en steunt, van me houd. Als ik dood ben is alles toch veel makkelijker voor iedereen. Ik denk niet meer, voel niet meer besta niet meer. Mensen om me heen kan ik niet meer kwetsen en verdriet zullen ze snel vergeten als ze merken dat het zo beter is. Het enige wat me van zelfmoord weerhoud is de pijn die ik mijn opa aan zal doen als ik zelfmoord pleeg. Medelijden wil ik niet, van niemand. Alleen begrip, begrip voor wat ik zeg denk en doe.
Het enige wat me van zelfmoord weerhoud is de pijn die ik mijn opa aan zal doen als ik zelfmoord pleegt.
Datum:
07-07-2009
Naam:
Jessica
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

Tè lang en tè veel pijn....

De psychische pijn die ik heb is ondragelijk. Dat heb ik al erg lang. Met de tijd zal het ook niet weggaan , bovendien vind ik deze wereld bedreigend , agressief en ook medogenloos voor iedereen die niet met de kudde mee kan rennen. Zoveel teleurstellingen , zoveel verdriet. Tè veel...
Datum:
07-07-2009
Naam:
Mieke
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

lost

het leven schiet aan je voorbij... je probeert eraan vast te klampen, je grijpt ernaar, maar je kan er net niet bij.

je loopt door de stad en je denkt; ik, 1 klein wezentje, zonder mij gaat het hier gewoon door. was het maar anders... was het maar zo dat iemand het even opmerkte, ook al was het maar voor een fractie van een seconde.

Maar ik tel niet meer mee,
geen studie
geen werk
geen karakter
en nu... geen geliefde
geen armen om je heen

Ik heb mezelf kapot gemaakt, waarom?
hoe is het zo gekomen, hoe is het gegaan?

ik schreeuw het van binnen uit.

Waar is Koosje, waar ben ik?
Datum:
07-07-2009
Naam:
koosje
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

ik denk vaak aan zelfmoord kan het leven gewoon niet meer aan heb me gesneden elk plekje op me lichaam me ouders zijn erachter gekomen en plaats dat ze je steunen duwen ze me nog dieper in het shit ik mag nix meer is een wonder dat ik soms naar buiten mag ze zijn bang dat iemand anders het ziet lange mouwen draag ik ook in de zomer omdatik bang ben dat mensen me uit ga lachen en dat wil ik niet meer heb ook zelfmoord pogingen gedaan voor de trein gesprongen misluk me vriend heb me weg getrokken polsen doorgesneden overdosi medijcijne allemaal misluk ik ben de andere kant wel blij mee omdat ik me vriend en nog meer mensen teleur stel als ik dood ben maar ik wil juist dood dan voelen me ouders ook een keer wat ze mij aan doen dan denken ze bij hun eigen bij me andere dochter doe ik het wel goed maar voor mij is het de laat ik ga zo naar buiten en kijk wel wati k ga doen wil het liefst voor een trein springen niemand ziet me toch en niemand weet het maar ik wacht tot de druppel over het emmer loop dat ben ik weg dan word het echt te veel dit is mijn leven
Datum:
07-07-2009
Naam:
Melanie
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

er is hoop, ik geloof

Ik ben lesbisch en had een relatie van een jaar en zeven maanden met een vrouw waarin ik geloofde. Achteraf gebleken, was mijn relatie een wereld op zich geworden. Ik was volledig doordrongen van haar en zij liet me na veel aarzeling en dubbele boodschappen achter voor een ander. Eerst bedroog ze me. Ik zag haar graag, dus zag het door de vingers. Een menselijke 'fout' die elke naïeve verliefde maakt, vrees ik. Een maand hield ze me aan het lijnte en dan hakte ze de knoop door. Ik ging compleet door het lint, belde haar nog dagelijks. Ik probeerde mijn routine te veranderen. Ik dronk plots veel alcohol, ging uit tot een stuk in de nacht, date enorm veel, storte mij op mijn vrienden,... Ik probeerde zoveel. Niets helpt. De blok-en examenperiode kwam eraan en ik wilde niet falen door 'liefdesverdriet'. Ik kon nog één ding doen: haar even uit mijn leven verwijderen. Geen berichten meer lezen op facebook, geen nicknames op msn. Maar daarmee wis je de gedachten niet weg. Ik belde tijdens deze periode ook naar de jongerenlijnen, maar het bracht geen soelaas. Ik ben op. Wanneer ik enkel naar mijzelf kijk en niet naar de wereld rondom mij dan zou ik er morgen niet meer zijn. Ik ben moe gestreden. Ik kan het enkel niet, omdat ik het egoïstisch zou vinden. Wat is mijn pijn tgv de pijn die mijn ouders zouden voelen indien ik er morgen niet meer zou zijn?
Het is nu vier maanden verder én vakantie. Ik belde vandaag mijn ex op. Ze zei dat ze met me inzat, maar ze loopt er koeltjes overheen. Het stimuleert me om effectief een touw te nemen en me hier, op zolder, op te hangen. Ze zegt dat ik hulp moet zoeken, maar ik geloof niet in 'die psychologen'. Ik heb reeds veel gelezen (boeken, Internet) over 'liefdessverdriet', 'rouwprocessen- en verwerking', 'autisme' etc. Ik probeer te achterhalen waarom ik zo met dit gevoel blijf kampen. Het is toch over? Het is toch gedaan? Waarom kan ik niet nuchter naar alles kijken en beseffen dat het geluk wel weer naar me toe komt? Ik ben toch geslaagd met onderscheiding, het is nu toch vakantie? Waarom? Ik geef mijzelf nog tijd. Hoe lang, weet ik niet. Ik ben een dromer van karakter, maar haast elke dag ontwaak ik uit een nachtmerrie. Hopelijk komt daar een einde aan.
Datum:
06-07-2009
Naam:
Sars
Leeftijd:
21
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.