Levensverhalen (pagina 846)

ik haat mezelf kk weereld pfffff

ik zie het niet meer zitten ik wil rust in me leven , ik ben me woning kwijt ik ben me inboedel kwijt de opvoeding van me dochter ben ik kwijt waarom , omdat ik overspannen was en depprie gedwongen opgenomen in het mentrum en bij terug komst een huisbaas die me het huis heeft uit gezet waar ik 39 jaar gelukkig heb gewoond. nu inwonend bij me zus die haar best doet me te sturen om weer een richting op te gaan.
de heledag paniekaanvallen ik zie het niet meer zitten wat ben ik bang . ik wil me zelf ophangen maar heb er de moed niet voor wat een ongelovelijke laf typ ben ik.
andere mensen zoals me zus lastig vallen terwijl ze een eigen leven heeft.
ik wil niet meer waarom niet gewoon dood gaan als je dat zo graag wil. je lichaam wil niet meer hoe kan het dat je dan toch gewoon blijft leven.
dit is een nachtmerry waar ik in zit . hoe kom ik hier verdomme uit.
ik wil schreeuwen om hulp maar niemand begrijpt het iedere keer een tegen woord wees blij dat je nog leeft en wat kan jou die woning schelen ik trek het verdomme niet meer , geef me advies aub ik ben hoopeloos en alles kwijt bang en verdrietig en een lichaam die alleen maar pijn doet help me aub niemand begrijpt me elke dag het gezeik en geschreeuw van me zus ga door met je leven denk aan je dochter pffffffff waarom ik wil niet meer maar hoe kan ik hulp krijgen in deze maatschappij .

ik voel me soms wel zo eenzaam net of de wereled onder mijn voeten weggehaald word en ik naar beneden val. ik krijg geen liefde van iemand.
thuis is het niet veel beter ik heb elke dag ruzie met mijn ouders en dan ga ik naar boven en dan huil ik me weer uit. mijn zusje is al weg uit mijn leven en mij broer ook. mijn ander broer is wegelopen.
ik kan het zo niet meer aan elke avond lig ik in mijn bed en pakik het mes weer en begin met te snijden ik voel me daar zo gelukkig mee. net of ik alles even vergeet.
als ik zo door ga ben ik bang dat ik niet meer lang leef en dan wil ik hier ff zeggen.

het is beter zo niemand heeft ooit van mij gehouden. jullie zullen niet eens merken dat ik weg ben.

Maanden voel ik me alleen. Iedereen kijkt op tegen me zusje, wat ze allemaal heeft bereikt. Niemand wilt tegen me praten, niemand wil me leren kennen om wie ik ben.
Als ik in me vriendengroep kijk heeft iedereen een vriend of een vaste relatie...... en ik.............heb niemand.
Iedereen zeurt tegen me waarom ik niemand heb en ik probeer stoer over te komen dat ik niemand nodig heb.......................
Vaak denk ik hoe zal de wereld zonder mij zijn? Deze gedachtte spookt te veel in me hoofd. En daarna denk ik zal iemand het merken als ik er niet meer ben? Zou er iemand om mij huilen? Zou ik gemist worden?
Elke dag stromen er wel rare gedachttes uit me hoofd en vaker genoeg moet ik hierom huilen, ik wil zo graag dat dit ophoud!! Ik wil me niet meer zo voelen!!
Elke dag is het maar weer raak, ik durf het met niemand erover te hebben, ik ben bang dat ze me uitlachen en dat ze me niet begrijpen.

Ik heb geen hekel aan het leven, het is een mooi geschenk waar met consideratie mee om gegaan moet worden(zeker in relatie met de dood).

Ik heb echter wel een hekel aan mezelf en ik begin er genoeg van te krijgen. Als ik in de spiegel kijk zie ik een gestalte van het vrolijke jochie wat ik ooit was, nu ben ik een lelijke man van 20 met scheve,gele tanden, overgewicht, wordt nu al geconfronteerd met kaalheid enz. Dit zit niet in mijn hoofd, het is me vaak genoeg verteld hoe lelijk en raar ik ben. Hierdoor ben ik een einzelganger geworden, niet omdat ik ervoor koos maar, omdat de maatschappij mij hier toe heeft veroordeelt/geforceerd. Mensen vinden me dus raar zonder dat ze me kennen, hierdoor ben ik zo sociaal onderwikkelt geraakt dat ik ook echt raar ben geworden naar mijn idee. Ik zit hiervoor in therapie maar, ik ben gewoon reeël en objectief.

Niemand mag mij en eerlijk gezegd is de enige reden dat ik niet dood ben nu is omdat ik het mijn ouders niet aan kan doen. Ook omdat ik vredig heen wil gaan(voor zover dat kan) en ik kan niet zo makkelijk aan slaappillen komen. Ik zit echter in zo'n vicieuze cirkel dat het er ooit(misschien wel binnenkort) van komt.
Laten we hopen van niet, ik ben nu geeneens depressief maar dit zijn gewoon de feiten; ik ben nu alleen omdat ik lelijk en raar ben en ik zal dat altijd blijven.

Was ik maar iemand anders...

life sucks then you die!

niemand weet hoe moeilijk het is,

om niemand om je heen te hebben, je beste vriendin kwijt door die fking domme dingen, altyd gekanker thuis
dat je er gewoon echt geen zin meer in hebt
dit is hoe ik me voel echt naar de klote
al zoveel jaar & elke keer als er wat gebeurd wordt het erger!
niemand wil me hier en dat laten ze wel merken' hoop dat het gauw voorbij is!
en ik in mijn hoofd eindelijk rust heb!

ik ben anouk ik wordt heel erg gepest en mishandeld. ik snij me vaak in mijn pols met een mes. ik heb geprobeert om mezelf op te hangen maar dat lukte niet.
mijn vrienden zeggen dat ik veel mensen pijn doe als ik mezelf vermoord. ik weet gewoon niet wat ik moet doen HELP ME ALSJEBLIEFT!!!

hallo,

mijn verhaal is erg diep. en er is aan elke kant iets aan de hand.

ik ben een buitenladse meisje. en 3 jaar geleden heb ik een jongen van chat leren kennen. hij is echt lief voor me hij luister en behandelt mij goed.
Aangezien ik buiteland ben en we houden ons aan de tradities moet een jongen om de hand van een meisje vragen.
mijn vriend heeft via via een paar keren geprobeerd. 1 x zat mijn zus in de eg de andere keer iemand anders, en mijn vader wou niks met hem te maken hebben.

toen heb ik na bijna 1 jaar relatie het uitgemaakt omdat er thuis werd tegen me gezegd dat ze hem aanspreken en met aanspreken wordt hij vernedered ik weet hoe ze thuis iemand aanspreken. by the way we zijn niet fout en het WAS eerlijk en zuivere liefde.

toen ik het uitmaakte, was hij naar iemand gegaan die ook een grote rol had met het uit elkaar halen van ons tweetjes. het is op een of ander manier uit de hand gelopen en mijn vriend had hem goed pak slag gegeven.
hij werd gearesteerd en ik kwam de volgende de achter omdat die man bij ons thuis kwam. en zo begon het eigenljk sinds dien werd ik voor alles aangesproken niemand vertrouwt mij thuis. ik heb het gevoel dat ik voor alles fout zit... en bovendien ze zeggen dat ik een schande ben voor de familie en dat ik gewetenloos ben en niet aan de naam van mijn vader en gezondheid van mijn moeder en zuiverheid van mijn broertje en het leven van mijn zus kijk. dat allemaal omdat ik van die jongen hou en dankzij hem weten veel landgenoten dat ik relatie met die jongen heb gehad.

mijn vriend was in de gevangenis en 1 maand lang heb ik hem neit gesproken hij belde mijn niet..any way ik hem het onmogelijke voor elkaar gekregen ik heb zo hard gezocht dat ik een neef van hem heb gevonde via internet en raar maar van youtube...en toen heeft hij mij geholpen en ik heb met zijn neef afgesproken en ik ging naar mijn vriend..ik d8 dat ik erg boos op hem was maar toen ik hem zag was alles weg ik deed niks anders dan hem omhelzen ruiken en vasthouden.

ik wist toen al dat ik niet zonder hem kan leven. ik ben in een maand 21 kio afgevallen van stress en ik at niets. ik rook en drink niet.

maar in tussen tijd omdat ik me zo alleen voelde en omdat ik thuis erg vies werd aangekeken en aan 1 kant ik wist dat ik recht heb om te kiezen en aan de andere kant voel ik me schuldig tegenover mijn ouders.
(ik huil me nu kapot, die beelden komen allemaal terug) toen begon ik weer te chatten.
ik heb daar toen ook een jongen leren kennen als een gewone vriend..we spraken elkaar erg vaak en het ging erg goed tussen ons. hij weet alles echter alles over mij. ik heb hem alles eerlijk verteld.

maar op een stomme dag ben ik zo dom geweest dat ik geen controle over mezelf had en ik heb soort seks met hem gehad. en toen ik akkoord ging zei ik 2 seconden later dat we verkeerd zijn end a thij neit moest komen. hij smeekte me dat het alleen deze keer is en dat er niemand erachtr zal komen.

any way hij kwam thuis en het gebeurde..en later werd dat mijn hell. in tussen tijd mijn vriend werd vrijgelaten en ik as dolblij met hem...maar die nieuwe jongen stond in de weg hij weet nu ook dat ik neit van hem houd maar ik MOET bij hem blijven..

hij chanteert mij met alles. als ik voor 1 seconde mijn tel uit zet dan is het gelijk ruzie en hij zegt dat hij ervoor zal zorgen dat ik me met mijn eigen handen zelfmoord pleeg. ik begin al door te draaien ik praat met muren. ik kan neit werken ik kan niks ik moet 2 met hem bellen zodat hij mij uit de buurt van mijn vriend houdt.

ik mag niets goeds over een mens zeggen hij krijgt snel het gevoel dat ik hem pest en dat ik lieg en dat ik een hoer ben.


hij heeft ooit mijn stem opgenomen tijdens .... en hij misbruikt het tegen mij.

ik heb echt een probleem morgen zou ik mijn vriend zien en hij liet mij niet toe en ik moet naar hem toe zegt hij. en morgen mmoet ik van hem naar mijn vriend bellen en alles beïndigen. hij wil het horen hij geniet van mijn pijn.

vandaag kregen wij visite en ik heb niet eens 5 minuten met ze kunnen zitten ik moet hem hem aan de lijn blijven. ik ben thuis en niemand weet ervan ik kan het verbergen maar ik ben het zat ik kan niets meer.

ik heb wel grote fouten begaan en ik weet dat het mijn schuld is maar ik kan nou eenmaal niet zonder mijn vriend.
en die jongen wil niet begrijpen dat mijn hart nooit voor hem zal kloppen. hij zegt steeds je vriend staat in de weg. ik heb ook gezegd als hij er ook niet meer is ik kan van niemand anders houden.

ik moet het kunnen zegt hij.

mijn verhaal lijkt erg stom maar dat is het echt niet... en het is groter dan jullie denken.

ik denk echt serieus aan zelfmoord ik heb overal in gefaald. ik vraag me alleen 1 ding af ik ist zeker dat ik niet een slechte mens was maar waarom worden er steeds slechte mensen op mijn pas gestuurd.

waarom zijn ze zo oneerlijk?
waarom veranderen ze van hun mening zo snel?
waarom genieten ze van adnersmans pijn.

(die jongen van chat was een vriend en ik heb hem financieel geholpen en als ik bij hem ga maak ik zijn buik vol met lekkere eten en als hij bij mij komt stuur ik hem met 2 tot 3 zakjes vol eten en toch is hij ondankbaar hij ziet mij als een slechte mens...hij beseft neit watvoor fouten hij maakt.) goede daden moet ik voor mezelf houden anders is het geen goede daad en hij is een vriend en had mijn hulp nodig ik hielp hem gewoon, maar het doet gewoon pijn dat hij neit ziet wat ik voor hem doe.

morgen moet ik hem beloven.

dat ik voor alles naar hem zal luisteren meot ik hem beloven dat ik van hem ben.
en het probleem is als ik bye bye tegen mijn vriend zeg dan wordt morgen ook mijn laatste dag.


dat was mijn verhaal.

alles komt en gaat
Maar er valt niks op te bouwen
Verliezen is het aleen maar
Je Word als Gek Bestempeld Maar toch probeer je goed voor iedereen te zijn
elke dag word steeds zwaarder
Steeds elke dag tegen problemen aanlopen die ook niet van jou kunnen zijn
schuldgevoel hebben over de kleinste dingen
nachten van wakkerblijven en elke dag hetzelfde verhaal leven
geen schouder waar je even kunt uithuilen
niemand heeft begrip
Jezelf zijn kan niet omdat je als een stereotype moet leven om het goed te kunnen hebben
nee ik ben uniek met unieke gevoelens en unieke dingen
maar ik word nergens geaccepteerd en aleen maar afgestoten en afgewezen
Ik Kende in heel mijn leven aleen maar verdriet en ellende ik ben nooit gelukkig geweest aleen maar toen ik een kleuter was tot het echte HARDE leven begon
ik lach misschien naar buiten maar ik ga kapot van binnen

Wat heeft dit nog allemaal voor zin ?

Mijn hoop is op

Deze Gevecht heb ik verloren en heb hier geen zin in

geen enkele psychiater die mij ermee kan helpen

dan krijg ik er geen hoop meer in :(

Mijn leven, is begonnen met veel pijn, verdriet en een onveilige omgeving. Nergens, was ik welkom. Mensen, groot en klein, hebben mij belachelijk gemaakt, genegeerd, gekleineerd, misbruikt en geestelijk en lichamelijk mishandeld. Mijn pijn is, dat ik lichamelijk volwassen ben, maar mijn honger naar genegenheid, kinderlijk groot is. Nu, als volwassen mens, beleef ik de wereld, als en groot gevaar. Ik ervaar een grote levensangst in mijn gevoel. Ik ben bang, zo bang voor alles wat ik in het leven tegen kom. Ik kan het niet meer aan. Dit gevoel is niet te verdragen. En daarom wil ik mijn leven beeindigen.