Levensverhalen (pagina 847)

life sucks then you die!

niemand weet hoe moeilijk het is,

om niemand om je heen te hebben, je beste vriendin kwijt door die fking domme dingen, altyd gekanker thuis
dat je er gewoon echt geen zin meer in hebt
dit is hoe ik me voel echt naar de klote
al zoveel jaar & elke keer als er wat gebeurd wordt het erger!
niemand wil me hier en dat laten ze wel merken' hoop dat het gauw voorbij is!
en ik in mijn hoofd eindelijk rust heb!

ik ben anouk ik wordt heel erg gepest en mishandeld. ik snij me vaak in mijn pols met een mes. ik heb geprobeert om mezelf op te hangen maar dat lukte niet.
mijn vrienden zeggen dat ik veel mensen pijn doe als ik mezelf vermoord. ik weet gewoon niet wat ik moet doen HELP ME ALSJEBLIEFT!!!

hallo,

mijn verhaal is erg diep. en er is aan elke kant iets aan de hand.

ik ben een buitenladse meisje. en 3 jaar geleden heb ik een jongen van chat leren kennen. hij is echt lief voor me hij luister en behandelt mij goed.
Aangezien ik buiteland ben en we houden ons aan de tradities moet een jongen om de hand van een meisje vragen.
mijn vriend heeft via via een paar keren geprobeerd. 1 x zat mijn zus in de eg de andere keer iemand anders, en mijn vader wou niks met hem te maken hebben.

toen heb ik na bijna 1 jaar relatie het uitgemaakt omdat er thuis werd tegen me gezegd dat ze hem aanspreken en met aanspreken wordt hij vernedered ik weet hoe ze thuis iemand aanspreken. by the way we zijn niet fout en het WAS eerlijk en zuivere liefde.

toen ik het uitmaakte, was hij naar iemand gegaan die ook een grote rol had met het uit elkaar halen van ons tweetjes. het is op een of ander manier uit de hand gelopen en mijn vriend had hem goed pak slag gegeven.
hij werd gearesteerd en ik kwam de volgende de achter omdat die man bij ons thuis kwam. en zo begon het eigenljk sinds dien werd ik voor alles aangesproken niemand vertrouwt mij thuis. ik heb het gevoel dat ik voor alles fout zit... en bovendien ze zeggen dat ik een schande ben voor de familie en dat ik gewetenloos ben en niet aan de naam van mijn vader en gezondheid van mijn moeder en zuiverheid van mijn broertje en het leven van mijn zus kijk. dat allemaal omdat ik van die jongen hou en dankzij hem weten veel landgenoten dat ik relatie met die jongen heb gehad.

mijn vriend was in de gevangenis en 1 maand lang heb ik hem neit gesproken hij belde mijn niet..any way ik hem het onmogelijke voor elkaar gekregen ik heb zo hard gezocht dat ik een neef van hem heb gevonde via internet en raar maar van youtube...en toen heeft hij mij geholpen en ik heb met zijn neef afgesproken en ik ging naar mijn vriend..ik d8 dat ik erg boos op hem was maar toen ik hem zag was alles weg ik deed niks anders dan hem omhelzen ruiken en vasthouden.

ik wist toen al dat ik niet zonder hem kan leven. ik ben in een maand 21 kio afgevallen van stress en ik at niets. ik rook en drink niet.

maar in tussen tijd omdat ik me zo alleen voelde en omdat ik thuis erg vies werd aangekeken en aan 1 kant ik wist dat ik recht heb om te kiezen en aan de andere kant voel ik me schuldig tegenover mijn ouders.
(ik huil me nu kapot, die beelden komen allemaal terug) toen begon ik weer te chatten.
ik heb daar toen ook een jongen leren kennen als een gewone vriend..we spraken elkaar erg vaak en het ging erg goed tussen ons. hij weet alles echter alles over mij. ik heb hem alles eerlijk verteld.

maar op een stomme dag ben ik zo dom geweest dat ik geen controle over mezelf had en ik heb soort seks met hem gehad. en toen ik akkoord ging zei ik 2 seconden later dat we verkeerd zijn end a thij neit moest komen. hij smeekte me dat het alleen deze keer is en dat er niemand erachtr zal komen.

any way hij kwam thuis en het gebeurde..en later werd dat mijn hell. in tussen tijd mijn vriend werd vrijgelaten en ik as dolblij met hem...maar die nieuwe jongen stond in de weg hij weet nu ook dat ik neit van hem houd maar ik MOET bij hem blijven..

hij chanteert mij met alles. als ik voor 1 seconde mijn tel uit zet dan is het gelijk ruzie en hij zegt dat hij ervoor zal zorgen dat ik me met mijn eigen handen zelfmoord pleeg. ik begin al door te draaien ik praat met muren. ik kan neit werken ik kan niks ik moet 2 met hem bellen zodat hij mij uit de buurt van mijn vriend houdt.

ik mag niets goeds over een mens zeggen hij krijgt snel het gevoel dat ik hem pest en dat ik lieg en dat ik een hoer ben.


hij heeft ooit mijn stem opgenomen tijdens .... en hij misbruikt het tegen mij.

ik heb echt een probleem morgen zou ik mijn vriend zien en hij liet mij niet toe en ik moet naar hem toe zegt hij. en morgen mmoet ik van hem naar mijn vriend bellen en alles beïndigen. hij wil het horen hij geniet van mijn pijn.

vandaag kregen wij visite en ik heb niet eens 5 minuten met ze kunnen zitten ik moet hem hem aan de lijn blijven. ik ben thuis en niemand weet ervan ik kan het verbergen maar ik ben het zat ik kan niets meer.

ik heb wel grote fouten begaan en ik weet dat het mijn schuld is maar ik kan nou eenmaal niet zonder mijn vriend.
en die jongen wil niet begrijpen dat mijn hart nooit voor hem zal kloppen. hij zegt steeds je vriend staat in de weg. ik heb ook gezegd als hij er ook niet meer is ik kan van niemand anders houden.

ik moet het kunnen zegt hij.

mijn verhaal lijkt erg stom maar dat is het echt niet... en het is groter dan jullie denken.

ik denk echt serieus aan zelfmoord ik heb overal in gefaald. ik vraag me alleen 1 ding af ik ist zeker dat ik niet een slechte mens was maar waarom worden er steeds slechte mensen op mijn pas gestuurd.

waarom zijn ze zo oneerlijk?
waarom veranderen ze van hun mening zo snel?
waarom genieten ze van adnersmans pijn.

(die jongen van chat was een vriend en ik heb hem financieel geholpen en als ik bij hem ga maak ik zijn buik vol met lekkere eten en als hij bij mij komt stuur ik hem met 2 tot 3 zakjes vol eten en toch is hij ondankbaar hij ziet mij als een slechte mens...hij beseft neit watvoor fouten hij maakt.) goede daden moet ik voor mezelf houden anders is het geen goede daad en hij is een vriend en had mijn hulp nodig ik hielp hem gewoon, maar het doet gewoon pijn dat hij neit ziet wat ik voor hem doe.

morgen moet ik hem beloven.

dat ik voor alles naar hem zal luisteren meot ik hem beloven dat ik van hem ben.
en het probleem is als ik bye bye tegen mijn vriend zeg dan wordt morgen ook mijn laatste dag.


dat was mijn verhaal.

alles komt en gaat
Maar er valt niks op te bouwen
Verliezen is het aleen maar
Je Word als Gek Bestempeld Maar toch probeer je goed voor iedereen te zijn
elke dag word steeds zwaarder
Steeds elke dag tegen problemen aanlopen die ook niet van jou kunnen zijn
schuldgevoel hebben over de kleinste dingen
nachten van wakkerblijven en elke dag hetzelfde verhaal leven
geen schouder waar je even kunt uithuilen
niemand heeft begrip
Jezelf zijn kan niet omdat je als een stereotype moet leven om het goed te kunnen hebben
nee ik ben uniek met unieke gevoelens en unieke dingen
maar ik word nergens geaccepteerd en aleen maar afgestoten en afgewezen
Ik Kende in heel mijn leven aleen maar verdriet en ellende ik ben nooit gelukkig geweest aleen maar toen ik een kleuter was tot het echte HARDE leven begon
ik lach misschien naar buiten maar ik ga kapot van binnen

Wat heeft dit nog allemaal voor zin ?

Mijn hoop is op

Deze Gevecht heb ik verloren en heb hier geen zin in

geen enkele psychiater die mij ermee kan helpen

dan krijg ik er geen hoop meer in :(

Mijn leven, is begonnen met veel pijn, verdriet en een onveilige omgeving. Nergens, was ik welkom. Mensen, groot en klein, hebben mij belachelijk gemaakt, genegeerd, gekleineerd, misbruikt en geestelijk en lichamelijk mishandeld. Mijn pijn is, dat ik lichamelijk volwassen ben, maar mijn honger naar genegenheid, kinderlijk groot is. Nu, als volwassen mens, beleef ik de wereld, als en groot gevaar. Ik ervaar een grote levensangst in mijn gevoel. Ik ben bang, zo bang voor alles wat ik in het leven tegen kom. Ik kan het niet meer aan. Dit gevoel is niet te verdragen. En daarom wil ik mijn leven beeindigen.

Ik weet niet precies waar ik beginnen moet, maar ik heb al meer dan 10 jaar dat zelfmoord met regelmaat terugkeert in mijn gedachten. Dat begon allemaal met de ontdekking dat ik homo ben. Destijds (13 - 14 jaar oud) nam ik me al voor om, wanneer ik er écht niet meer onderuit zou kunnen komen, ik dan liever een einde aan m'n leven zou willen maken. Dit is tot op de dag van vandaag nog altijd niet gebeurd.

Ondertussen heb ik vele dingen gelezen, mezelf op vele manieren ontwikkeld, en uiteindelijk iemand geworden met een behoorlijk sterk geloof. Geloof in het metafysische, een leven na de dood.. een plaats waar vrede is en alleen maar alomvattende liefde. Een plek waar ik zo naar verlang, in plaats van een plek waar pijn, angst, schaamte, veroordeling en ziekte de wetten van het bestaan regeren.

Nu ook weer is de afgelopen tijd is er bij m'n moeder een chronische longziekte geconstateerd, en is ze bijna dood geweest. Ik heb de dood recht in de ogen gekeken en al even mogen ervaren om het gemis te voelen dat me te wachten staat als ze er niet meer is. Ik heb steeds zo'n gevoel dat 't in korte tijd kan gebeuren.
Zo heeft ze nu aanhoudende pijn in haar been... ze heeft me alweer bang gemaakt met 'als het maar geen gezwel is..' en ik zit weer in de stress dit hele weekend.

Ik wil al dit soort dingen helemaal niet meemaken! Ik heb hier (hopelijk) niet voor gekozen en wil helemaal geen leven hebben met pijn, dood, ziekte en angst. En ik wil helemaal geen homo zijn. Ik wil geen leven met al die verplichtingen en die ellende om me heen.
Steeds weer kom ik er op uit dat ik dit leven eigenlijk niet wil, en de dood me veel meer aantrekt dan dit leven.

Maar ik kan m'n ouders niet achterlaten. Ik kan de mensen die zo veel van me houden dit niet aan doen! Ze zullen er kapot aan gaan, en wie zegt dat ik dat proces niet voor eigen ogen ga zien gebeuren wanneer ik 'dood' ben? Wie zegt dat daar werkelijk allemaal problemen mee verlost zijn, zeker wanneer je het zélf doet in de vorm van zelfmoord? Wie garandeert mij dat m'n lijden niet nog velen malen groter is als ik zelfmoord pleeg, en op het moment dat ik dood ben, ineens merk dat de dood niet bestaat en ik ontzettende spijt krijg van de pijn die ik m'n ouders met m'n daad heb aangericht?
Misschien moet ik m'n eigen sores gewoon maar dragen, want er zijn ook meer dan zat mooie momenten, en het leven is zoals jij 'm zelf waarneemt. Misschien is het ik om wie het hele leven draait, maar vervul ik ook mijn plaats binnen het geheel, dat meerdere mensen beslaat dan enkel ikzelf.
Misschien kan ik beter niet dat stemmetje in mezelf volgen dat mij liever wilt vernietigen met valse beloften (als m'n problemen kwijtraken door m'n lichaam te vernietigen), en kan ik beter luisteren naar dat vlammetje van liefde dat aanwezig kan lijken, maar dat nooit werkelijk is.

Misschien moet ik anders gaan kijken naar de werkelijkheid, en vertrouwen hebben in het leven, en beseffen dat dat einde, waar ik vaak zo naar verlang, echt wel komt wanneer dat de bedoeling is. Ik moet me denk ik realiseren dat dit leven maar iets tijdelijks is, zo ook elk ieder (naar) gevoel dat we binnen dat tijdelijke leven ervaren.
Het einde komt een keer, en ik heb niets te verliezen. Op het 'uit-knopje' drukken kan, eventueel, altijd nodig.

En hoewel ik eigenlijk mezelf aan het begin van dit berichtje met dit bericht meer wilde gaan aanmoedigen, is dit onbedoeld een geïnspireerd bericht geworden.

Ik ga nog even door...

kan en mag je je in nederland laten in slapen als je niet meer verder wil leven?
ik zelf ben te bang om iets geks te doen en vraag me aff als je niet meer verder wilt leven je je kan laten inslapen ofzoiets..?
ik heb zitten google maar kan echt niks vinden.
alvast bedankt.

Voor Gina V en alle andere mensen in moeilijkheden:

Neem de tijd dit aandachtig door te lezen en de woorden in je op te nemen.

Wees niet bedroefd, wees gelukkig en in vrede. Het is het niet waard om bedroefd, boos en verdrietig te zijn. Je moet dat kunnen inzien, zodra je dat inziet gaat er een wereld voor je open.
Beseffen mensen niet hoe klein we zijn...
Hoe klein de aarde is in vergelijking met het onvoorstelbaar grote universum....

Waarom denken mensen aan zelfmoord? Het is toch een eer om te mogen leven, te genieten, goed te doen voor een ander, liefdevol te zijn....zelfs tegen nare mensen. Je bent levend en dat is een wonder.

De levensduur dat elk van ons hier heeft, is zo klein. It is not even a blink of an eye of universe lifetime. Dus stop met klagen over vanalles en nog wat.
Leef dit leven waardevol en goed.

Je verblijft hier maar voor een korte tijd.

Het zal als een middag zijn geweest, maar laat het een mooie middag zijn geweest...

ik weet niet hoe te beginnen. als je al zo lang je pijn weet te onderdrukken in een leven waar eigenlijk niets meer in te lachen valt. een leven waarbij je alleen nog maar jezelf hebt. jr vroue kwijt door een psychische aandoening..je kindertjes die door opa en oma met veel liefde worden opgevoed. en ik ..jaren lang dag in dag uit mijn bestaan maar op te bouwen. voor de kindertjes. voor mezelf. voor heteerst in mijn leven dat ik geconfronteerd wordt met 1 gedachte ...zelfmoord....een gedachte die mijn eigen vrouw inmiddels wel 4 keer heeft uit geprobeerd. en nu....nadat ik zo vaak met mijn vuist op tafel had geslagen hoe egoistisch ze bezig was om iedereen in de steek te laten...nu loop ik zelf met die gedachten rond....en ik wil er af...ik wil weer die vreugde in mijn hart voelen...ik wil weer kunnen lachen...maar het gaat niet...het gaat echt niet...de finaciele problemen rijsen de pan uit..en dan te bedenken dat ik nergens nog schuld heb. vorig jaar voor mezelf begonnen..het lukt maar niet..en als je aanklopt bij een instantie sta je voor een dichte deur..."ja meneer...u bent vanuit loondienst voor uzelf begonnen met een bedrijf wat niet levens vatbaar is " fijn om te horen en te weten hoe je in dit klere landje je belastingcenten mag wegbrengen...plichten zat..maar rechten.. en dan te bedenken dat ik nooit van mijn leven van enigerlei instantie mijn hand heb op gehouden.. altijd gewerkt ...altijd geprobeerd mijn hoofd boven water te houden...en dan nog al die zogenaamde vrienden...de ene wil zo snel mogelijk bij haar vent weg die haar al die tijd al ongelukkig maakt...en denkt bij mij maar even een onderkomen te vinden met dat kind van haar...komt een dochter van een goede kennis..net 23 jaar..of ze geld kan lenen...in ruil voor sex...wat een verstand zeg....waar gaat het toch heen in deze wereld..het moet niet gekker worden..en dan zijn ze nog beledigd als je uitlegd dat je zelfs de huur niet meer kunt betalen.....ik weet het niet meer..ik weet het echt niet meer...ik heb zolang gevochten..maar ik ben op ..helemaal op....help mij ...alsjeblieft..

ik ben nu 12 jaar
ik voel me al zo'n half jaartje niet ok.ik heb nu al vier x geprobeerd zelfmoord te plegen en ik snijd mezelf.door een vriendin heb ik 2 maanden kunnen stoppen maar ik hield het niet langer vol.ik haat het leven en snap niet waarom het juist voor mij moeilijk is.misschien ben ik gewoon emotioneel.als ik er weer aan denk dat ik in groep 8 al mezelf sneed en dood wilde ga ik mezelf steeds meer haten.ik ken niemand van mijn leeftijd die zich ook zo rot voelt,daarom zit ik op deze site.als ik het opschrijf lucht het wel even op maar dat sombere gevoel komt al snel terug.ik weet niet meer wat ik moet doen en heb het gevoel dat k geen kant opkan.
ik ben als de dood dat me familie erachter komt en kan hier dus met niemand over praten.terwijl ik toch de hulp blijf zoeken die ik niet kan krijgen