Ik weet niet precies waar ik beginnen moet, maar ik heb al meer dan 10 jaar dat zelfmoord met regelmaat terugkeert in mijn gedachten. Dat begon allemaal met de ontdekking dat ik homo ben. Destijds (13 - 14 jaar oud) nam ik me al voor om, wanneer ik er écht niet meer onderuit zou kunnen komen, ik dan liever een einde aan m'n leven zou willen maken. Dit is tot op de dag van vandaag nog altijd niet gebeurd.
Ondertussen heb ik vele dingen gelezen, mezelf op vele manieren ontwikkeld, en uiteindelijk iemand geworden met een behoorlijk sterk geloof. Geloof in het metafysische, een leven na de dood.. een plaats waar vrede is en alleen maar alomvattende liefde. Een plek waar ik zo naar verlang, in plaats van een plek waar pijn, angst, schaamte, veroordeling en ziekte de wetten van het bestaan regeren.
Nu ook weer is de afgelopen tijd is er bij m'n moeder een chronische longziekte geconstateerd, en is ze bijna dood geweest. Ik heb de dood recht in de ogen gekeken en al even mogen ervaren om het gemis te voelen dat me te wachten staat als ze er niet meer is. Ik heb steeds zo'n gevoel dat 't in korte tijd kan gebeuren.
Zo heeft ze nu aanhoudende pijn in haar been... ze heeft me alweer bang gemaakt met 'als het maar geen gezwel is..' en ik zit weer in de stress dit hele weekend.
Ik wil al dit soort dingen helemaal niet meemaken! Ik heb hier (hopelijk) niet voor gekozen en wil helemaal geen leven hebben met pijn, dood, ziekte en angst. En ik wil helemaal geen homo zijn. Ik wil geen leven met al die verplichtingen en die ellende om me heen.
Steeds weer kom ik er op uit dat ik dit leven eigenlijk niet wil, en de dood me veel meer aantrekt dan dit leven.
Maar ik kan m'n ouders niet achterlaten. Ik kan de mensen die zo veel van me houden dit niet aan doen! Ze zullen er kapot aan gaan, en wie zegt dat ik dat proces niet voor eigen ogen ga zien gebeuren wanneer ik 'dood' ben? Wie zegt dat daar werkelijk allemaal problemen mee verlost zijn, zeker wanneer je het zélf doet in de vorm van zelfmoord? Wie garandeert mij dat m'n lijden niet nog velen malen groter is als ik zelfmoord pleeg, en op het moment dat ik dood ben, ineens merk dat de dood niet bestaat en ik ontzettende spijt krijg van de pijn die ik m'n ouders met m'n daad heb aangericht?
Misschien moet ik m'n eigen sores gewoon maar dragen, want er zijn ook meer dan zat mooie momenten, en het leven is zoals jij 'm zelf waarneemt. Misschien is het ik om wie het hele leven draait, maar vervul ik ook mijn plaats binnen het geheel, dat meerdere mensen beslaat dan enkel ikzelf.
Misschien kan ik beter niet dat stemmetje in mezelf volgen dat mij liever wilt vernietigen met valse beloften (als m'n problemen kwijtraken door m'n lichaam te vernietigen), en kan ik beter luisteren naar dat vlammetje van liefde dat aanwezig kan lijken, maar dat nooit werkelijk is.
Misschien moet ik anders gaan kijken naar de werkelijkheid, en vertrouwen hebben in het leven, en beseffen dat dat einde, waar ik vaak zo naar verlang, echt wel komt wanneer dat de bedoeling is. Ik moet me denk ik realiseren dat dit leven maar iets tijdelijks is, zo ook elk ieder (naar) gevoel dat we binnen dat tijdelijke leven ervaren.
Het einde komt een keer, en ik heb niets te verliezen. Op het 'uit-knopje' drukken kan, eventueel, altijd nodig.
En hoewel ik eigenlijk mezelf aan het begin van dit berichtje met dit bericht meer wilde gaan aanmoedigen, is dit onbedoeld een geïnspireerd bericht geworden.
Ik ga nog even door...
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.