Mijn verschrikkelijke leven begon al toen mijn moeder overleed toe ik 3 maanden oud was, heb toen 3 jaar bij mijn oma in huis gewoond daarna een half jaar bij een oom en tante en daarna nog eens een half jaar in een pleeggezin. Dat was dus allemaal voordat ik 4 jaar oud was. Kan ik me ook bijna niks meer van herinneren.
Toen leerde mijn vader mijn stiefmoeder kennen en ze zijn nu al 28 jaar gelukkig met elkaar, ze is ook erg lief hoor daar niet van. Toen moest ik dus naar de basisschool en daar begon alle ellende, elke dag weer werd ik gepest en uitgescholden voor dikzak en lelijkerd. Ze gingen me zelfs opwachten n schooltijd, ik probeerde steeds een andere route te nemen naar huis want ik was echt doodsbang om over straat te gaan. Vriendinnen had ik niet.
Toen de middelbare school, was 1 grote ramp, ik was slecht in bijna alle vakken haalde alleen maar 3en 4en en 5en behalve voor engels en nederlands daar haalde ik nog wel redelijk goeie cijfers voor. Maar goed ondertussen bleef het pesten en uitschelden maar doorgaan. Het was ook niet zo dat er 1 of 2 tegen mij waren, nee het was zo'n beetje de hele school, ben dikwijls boos de klas uitgelopen en heb 1x het lef gehad om wat terug te zeggen. Heeft allemaal niks geholpen. Ik zei zelfs een x dat ik me voor de trein zou gooien, ik moest toen iedere dag over de spoorbrug fietsen, volgende dag op school zeiden ze allemaal van ik dacht dat je je voor de trein zou gooien? Nou had ik het maar gedaan. Ik zat ook zo gigantischin een dip, ik durfde bijna nergens meer heen omdat zelfs vreemden al zeiden van ha dikzak en hey lelijkerd. Er is tot nu toe nog geen jaar geweest waarin ik niet aan zelfmoord heb gedacht. Ik denk dat er niemand is die mij echt zal missen. Mijn vriend vind wel weer een andere vrouw die beter voor hem is als dat ik ben. Ik heb vaak genoeg hele lijsten gemaakt met manieren om een eind te maken aan mijn kloteleven. Waar leef ik nog voor? Op het moment zit ik in de ziektewet, mijn werk zegt neem je tijd doe rustig aan, er is van onze kant geen druk. De arbo zegt je moet het maandag weer proberen. Ik weet niet meer wat ik moet, wordt er gek van. Soms als ik erg kwaad ben als er iets is gebeurd en ik kan mij niet uiten dan ga ik mezelf snijden. Ik weet niet hoe ik het anders moet doen. Ik loop al sinds 1988 met tussenpozen steeds bij psychiaters en psychologen, heb er in mijn leven al heel wat gezien. Heb nu antidepressiva maar ondanks die medicijnen denk ik nog regelmatig aan hoe en wanneer ik een einde maak aan mijn kloteleven. Heb het idee dat mijn familie denkt dat ik me aanstel en dat ik alleen maar aandacht wil. Binnenkort heb ik ieders aandacht. Moet alleen nog even een datum plannen. Wie het laatst lacht, lacht het best en ik zal ze allemaal uitlachen, dan zullen we wel eens zien wie zich aanstelt. Klotefamilie, klotearbo, klotescholen,KLOTELEVEN.......
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.