De reden waarom ik dagelijks aan zelfmoord denk heeft een veel diepere aard dan mensen zouden denken die mij kennen.
Van jongs af aan ben ik al gepest, sinds groep 3 ongeveer. Elke keer moest ik maar weer aanhoren dat ik lelijk zou zijn. Of werd ik gewoon door sommige buitengesloten ofzo. Ik ben ook wel een verlegen meisje, dus misschien dat ze me daarom makkelijk konden hebben ofzo? Maargoed in ieder geval, zo ging dat jaren door, en was ik eigenlijk een beetje een buitenbeentje. Werd vaak gepest vanwege me gebit, had namelijk een overbeet, maar dat bleek volgens tandartsen enzo allemaal wel mee te vallen. Uiteindelijk kreeg ik toen een beugel.
Toen ik naar de middelbare ging kreeg ik slotjes, en ook kreeg ik last van puistjes. Dan denk je dat je gebit misschien mooi word, komt er ineens wat anders bij. Weer moest ik elke keer aanhoren hoe mensen naar me schreeuwde dat ik lelijk was, elke keer van die zelfde figuren.
En hoe kort ik het hier ook typ over die pesterijen, het is in totaal veel meer dan dat je denkt. Ik kan nog steeds alles herhalen wat ze ooit gezegt hebben..
Op de middelbare kreeg ik een vriendje, en ik vond het echt een hele leuke jongen, maar uiteindelijk bleek het dat hij verkering met me had genomen voor een weddenschapje, dus het was ook al heel snel weer voorbij. Ook dit was een deuk op mijn zelfvertrouwen. En daar was al niet zo veel meer van over toen. Ik ontliep camera's en fototoestellen, omdat ik bang was dat ze mijn lelijkheid zouden vastleggen. Of dat mensen me dan lelijker zouden vinden. Hoe gek dat ook klinkt.
Thuis ging het ook nooit echt geweldig, niet dat ik niet goed behandeld werd, maar het was altijd ruzie, en vooral met me broertje. We kunnen elkaar amper uitstaan.
Doordat me zelfvertrouwen uiteindelijk echt zo goed als weg was werd ik depressief. Op school ging ik altijd net aan over. En mensen keken me altijd weer geïrriteerd aan omdat ik vaak te laat kwam, en dat was vaak om de kleinste dingen. Zoals dat me haar niet zat of ik me make-up niet goed vond zitten. Ik moest toch mijn acne wegwerken.
Maar na de 1e 3 jaar ging ik verder naar een andere school, ik dacht nieuw begin.
In de zomervakantie had ik een vriendje gekregen. En ik ging vol zelfvertrouwen het nieuwe jaar in. Maar dat bleek tegen te vallen, want ook hier waren weer veel van dezelfde mensen die me pestte. Wel raakte ik goed bevriend met een jongen uit me klas. Samen met hem skipte ik veel lessen. Ik had een hekel aan school. En neit school zelf, maar eigenlijk aan mezelf. Ik durfde me niet meer te vertonen. En daar wer dik letterlijk ziek van. Allemaal lichamelijke klachten naar aanleiding van me depressie. En het toevallige is, dat ik het alleen had als ik naar school moest. Vaak bleef ik bij me vriendje of bleef ik ziek thuis. En anders ging ik wel weer samen met me klasgenoot uren skippen.
Doordat dit jaar echt zo slecht ging ben ik ook blijven zitten. En niet omdat ik de stof niet begreep, maar omdat ik gewoon meer afwezig was dan aanwezig. En ook ging me relatie met me vriendje uit omdat we uiteindelijk meer ruzie maakte. Wat ook niet al te goed was voor mijn ego.
En ook blijven zitten was geen feest, allemaal jongere mensen, die ook weer bitches of eikels waren. Maar al met al was deze klas wel leuker dan me vorige.
Ook omdat in deze klas een vriendin van me zat, waar ik dus ook veel mee omging toen. Maar ook dit jaar was ik wel af en toe afwezig, maar ik ging over. Ook was ikd it jaar afwezig geweest vanwege een operatie, ik wilde mijn kaak veranderen. Voor lichamelijke problemen met me mond en psychische, ik dacht dat ik er knapper van zou worden. En na deze operatie was me zelfvertrouwen ook een stuk toegenomen. En de vakantie daarna was geweldig, ik voelde me goed, me puistjes waren weggetrokken en ik kreeg weer een relatie. Alleen hield deze niet zolang stand, omdat ik weer een dip kreeg, hem niet meer zo leuk vond, en mezelf weer niet goed genoeg vond. En me puistjes keerde terug. :(
Toen kwam ik in me examenjaar, dat is dit jaar. Me vriendin was blijven zitten dus ik had minder houvast om naar school te gaan. Ben heel veel afwezig omdat ik het gewoon niet meer zie zitten. Ik ben letterlijk ziek. Maar in het weekend nooit op een of andere manier. Ik word gewoon ziek van het idee om naar school te gaan ofzo? Ik weet het niet, maar niks lijkt meer positief te zijn. Een jongen die me begreep qua depressie begon me leuk te vinden en ik hem ook. Maar uiteindelijk na heel veel onzekerheid houden we het bij vriendschap. Maar nu twijfel ik of hij niet uiteindelijk inzag hoe lelijk ik was ofzo. Klinkt misschien stom, maar zo kijk ik ertegenaan. Vaak ging ik shoppen vroeger, want met mooie kleren enzo zou ik er misschien ook beter uitzien, maar dit werkte nooit. Dus nu spaar ik zoveel mogelijk geld om misschien ooit iets te veranderen aan mezelf. Maar nu ga ik ook op vakantie met een groep meiden, dus daar gaat al weer heel veel geld in zitten. Dus ik weet het niet meer. Ben ook bang dat ik me examen niet haal. Want alles gaat slecht en school geeft me echt enorm veel stress omdat ik alles nog moet inhalen of inleveren etc.
Als ik me examen haal ga ik denk nog geen vervolg opleiding doen, ik wil een jaar werken en dan misschien wat aan me uiterlijk veranderen, want ik vind mezelf echt verschikkelijk lelijk, en dat is me misshcien gewoon wijsgemaakt, maar ik ben het gaan geloven. Dus nu wil ik er wel goed genoeg uitzien. Ik dieet veel maar dat lukt ook niet, en ik ben niet eens echt dik of zwaar, maar ik vind me lichaam wel lelijk. Ik zou je niet eens wat kunnen vertellen wat ik wel mooi vind aan mezelf.
Ik heb nog nooit iemand verteld dat ik mezelf lelijk vind, me ouders wel een soort van laten merken dat ik wat dingetjes anders zou willen maar niet hoe drastisch dat me leven in bedwang houd.
Ik wil eigenlijk me leven niet beeindigen, ik zou zo graag vanalles willen doen, lekker genieten van alles. Door de regen lopen en ervan genieten, zonder bang te zijn dat ik met nat haar en uitgelopen make-up nog lelijker ben. Lekker in bikini rondrennen zonder dat ik bang ben dat iemand op me vet zou letten. Ik ben gek op sporten, paardrijden, zwemmen, voetballen, dansen, zelfs kickboxen lijkt me leuk.. Noem maar op, maar ik durf er neit op omdat ik bang ben dat mensen me daar ook zullen pesten op verafschuwen. Want sportent zal ik er ook niet echt aantrekkelijk uitzien denk. En ik durf niet in me eentje ergens op.
Ik zal er nooit anders uit komen te zien dan nu, daar heb ik geen tijd en geld voor, want ik zal toch een opleiding moeten gaan doen en werken. Dus nu zie ik het leven eigenlijk niet meer zo zitten.
Ik ben vaak chagerijnig en reageer veel van me humeur thuis af. Vaak kat ik me ouders af, of zeg ik dingen als, nou ik gooi me zo wel voor de bus dan ben ik er meteen vanaf. Me ouders worden er ook niet blij van. En misschien verwijt ik ze diep van binnen wel dat ze mij gemaakt hebben ofzo, of dat me moeder rookte tijdens haar zwangerschap van mij, maar ik weet het eingelijk niet. Ik heb het idee dat ik mensen alleenmaar pijn doe. Ik denk dat het beter is als ik er niet meer was, dan zou ik mijn familie rust geven, zal ik niet meer chagerijnig zijn bij vriendinnen en hoef ik me nooit meer zo verschrikkelijk te voelen als nu.
Maar ik wil de mensen die van me houden geen pijn doen, en 2 vrienden van me zitten ook in een dip, en ik wil ze er graag uit helpen. Al is het alleenmaar om ze een luisterend oor te bieden, want wie begrijpt ze nou beter dan iemand die haar hele leven zich al zo voelt? Maar dat hoeven ze niet te weten.
En dat was ongeveer mijn levensverhaal denk. :)
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.