Levensverhalen (pagina 747)

m'n vader stond daar weer, met gebalde handen. Maar nooit iets doen, nee nee mijn vriend, dat is toch illegaal? Ik kwam thuis van vermoeiend werk, en begon net te eten, toen zuslief iets zei wat iedereen mag weten. Ik zei een grap, ze lachtte waar, maar gooide toch met eten. Mijn vader oeh die werd boos, dat heb ik echt geweten. Ik fietste weg en ging toen ergens zitten, mijn vriendin opgebeld, want ja ik hou van haar! Het is raar maar ook jongens van 15 huilen. Ik voel me nu zo kut. Het liefst spring ik nu van de brug. Maar een goede vriend van mij is vanavond overleden, en wil zelf niet ook weg gaan. Als ik geen vriendin had gehad, dan had ik mijn ouders dit verdriet wel aangedaan. Ze geven toch niet om me.

Ik heb er geen zin meer in, ik wil zelfmoord plegen.
Ik word altijd gepest op school, niemand ziet mij staan, en alle meisjes lopen weg als ik met ze wil praten
Ik heb het idee dat ik ik niks voor deze wereld beteken, en daarom verlos ik de wereld van mezelf..

Ja hoor daar zit ik dan in mijn kamer op bed met mijn laptop open op een site waar ik eigenlijk nooit op zou willen zitten hoe heeft 't zo ver kunnen bereik dat ik 't toch heb gedaan ben een meisje van 16 die in de 4e klas zit in examenjaar mijn verhaal begint zo. mijn moeder haar moeder was alcahol verslaafde en gaf niet om haar en d'r broer ze werden s'nachts buiten gezet als haar moeder alweer met een nieuwe vriend wou neuken ik snap zij heeft ook geen prettige jeugd gehad ze moest zichzelf zowat opvoeden mijn pa heeft een rijke moeder en vader zijn vader stierf toen hij 4 was toen ging zijn moeder met een andere man toevallig mijn moeder d'r vader zo werden mijn ouders eerst stiefbroer en stiefzus ze mochten elkaar eerst helemaal niet maar toen er een kregen toch wat met elkaar op een trouwfeest deden ze 't voor het eerst maanden later zonder iets buik/of pijn op een avond ging ze helemaal kapot van de pijn toen woonde ze alle twee nog bij de moeder van mijn vader en de vader van mijn moeder want mijn moeder was 18 en mijn pa 25 jaar en toen ging mijn moeder eerst naar de huisarts zei nog niks en zei meteen naar 't ziekenhuis gaan ze wisten nog steeds niet toen zei de dokter mevrouw u moet bevallen van een kind wat een toestand allemaal er waren zelfs mensen die me wilde adopteren mijn oma had ze eruit geschopt en zei ik neem dat kind mee samen met d'r moeder en vader mijn ouders jeugd was helemaal voorbij me moeder heeft geen diploma mijn vader niveau lager gehaald (havo) toen was 't werken en werken toen eigen huisje en toen ging 't eventjes mis mijn ouders namen een break toen kon mijn moeder 't huis niet meer betalen en verhuisde 2 weken later kwam mijn pa terug toen was ik nog baby toen gingen ze trouwen toen ik 5 was 2 jaar later begin 't al een beetje luisterde niet goed genoeg kreeg ik klappen van mijn pa en niet zacht ook of onder koude douche waar ik een 20 a 30 min onder moest staan toen overleed mijn opa waar ik de beste band mee had hij was creatief en ik was dat ook ik hield zo erg van hem en altijd leuk spelen met hem (vader van mijn moeder) toen in die zelfde maand stierf ook nog de moeder van mijn moeder heel zwaar dus voor mijn moeder maar onse hele familie had daar geen band mee ook zei niet maar als nog je moeder verliezen doet toch pijn maar bij mij ontbreekte toen al een puzzel genaamd opa toen in groep 8 hadden docenten eindelijk door dat ik achterstand had met rekenen was al te laat om daar wat aan te doen na toen naar de 1e klas werd veel geplaagd omdat iedereen gewoon jaloers was waarom ik altijd aardig bleef en blij was maar ze wisten nooit hoe ik me echt voelde en hoe 't thuis was toen elke avond huilend of ingeslagen op mijn bed beland begon 't met snijden in mijn arm toen stopte 't weer en ging ik naar een andere school in de 2e kon mijn weg goed vinden en ging 2 jaar weer goed toen in de 4e (ditjaar) overleed mijn huisdier (konijn snuffie) R.I.P 01-09-09 en voor mij was dat niet zomaar een huisdier 't was een angel from god als 't niet goed ging ging ik altijd bij hem zitten en kwam HIJ altijd zelf naar mij toe en ging op mijn schoot zitten stond op 2 poten met zijn voor poten op mijn borst zodat hij in mijn ogen kon kijken en kon laten merken van 't komt goed schatje je bent niet alleen ik ben hier voor je ik kon altijd tegen mijn konijn praten 't klinkt zeker net of ik gek ben maar mijn konijn probeerde altijd om goed te comminiceren om me te troosten 't kon gewoon bijna praten toen werd hij ziek en ik wou 't niet zien en toen gebeurde 't hij overleed 't was zo zwaar nog steeds mijn ouders gaven niet om dat konijn 't is maar een konijn zeggen ze dan dus nu al 2 grote stukken puzzels uit mijn hart weg opa&snuffie en nadat snuffie overleed loop ik naar school inplaats van de fiets pakken (is maar 15 min lopen naar school woon om de hoek) toen begon ik met roken werd ik gesnapt 2 x omdat ik net nog geen 16 was maar mijn ouders roken zelf ook dus ze kunnen nog nee zeggen tot mijn 16 en als je 16 bent is het je eigen keus liever niet toen begon ik met drinken toen kwam blowen erbij omdat al die dingen kan je weg werken heerlijk asl je dronken bent of stond/high maar dat wil je ook niet altijd zijn toen op oud & nieuw wou mijn oma met me praten ze zei ja je cijfers zijn omlaag gegaan je gedrag thuis gaat niet goed je hebt veel te veel vijheid gehad nu blijf je binnen zelfs met oud&nieuw moest ik blijven + 2 dagen later had ik een b-day van mijn vriendin nee binnen blijven toen ging ik praten met iemand op school en die wou dan misschien langs komen en die belde mijn ouders ja ik wil graag een afspraak maken maar ik heb duidelijk een afspraak maken wat ik wil verbeteren thuis en daar over praten en dat zei er alleen bij zit ik kom thuis na school mijn pa flipt meteen tegen me van ja straks wordt je uit huis gezet blabla en ga je naar jeugdzorg hele ruzie gehad weken toen kreeg ik voor elkaar dat die afspraak niet door ging moet ik elke donderdag naar mijn oma om te praten en leren meer te comminiceren met mijn ouders en ik zit nu nog niet binnen alleen ik mag naar school en dansen ik kan mijn vriendinnen niet zien en toen kreeg ik een vriend (marokaan) mensen mogen van mij meningen hebben maar ze zijn echt niet allemaal zo slecht ik ken ook slechte en ja daar blijf ik uit de buurt en ik vertelde mijn ouders dat ik had nooit geweten dat mensen zulke RASISTEN kunnen zijn ik ben zelf totaal multicultureel als je dat niet bent moet je niet in mijn leven komen mijn oduers zeggen geen negers of marokanen in de familie denk ik bij me zelf WELKE FUCKING FAMILIE en tuurlijk moest ik 't uitmaken ben je gek dat ik dat doe maar ik heb hem al 3 maanden niet gezien ik zie niemand meer ben zowat een gevangenen in mijn eigen huis waar je eigenlijk toch wel moet hebben mijn veilige huisje nou niet dus en ik ben diepdiepdiep ongelukkig waarom leef ik nog voor wie wat waar! mensen hebben altijd gezegt jij bent een boedha jij bent hier voor een rede op aarde gezet en dat geloof ik wel want ik heb een hele andere kijk op deze wereld dan andere ik heb liefde in mijn hart maar die dueren gaan niet open zolang ik geen liefde heb gezien op deze wereldbol deze wereld denkt alleen aan TIJD-GELD-AAN HUN ZELF zo associaal zijn mensen en gister omdat ik niet mocht afspreken zelfs niet met mijn bff of bij mij thuis werd ik zo boos op mezelf van waarom leef ik nog hier begon ik weer met snijden in mijn arm en nu zit ik hier weer huilend boven mijn laptop mijn verhaal te typen voor mensen die het ook kut hebben maar ik blijf toch proberen voor mezelf sla je af voor andere die je niet meer intreseert of boos maakt geef wel gewoon respect en normaal doen tegen ze en geef liefde aan de persoon aan wie het hoort als je op je zelf bent kan je eindelijk je eigen leven leiden die je zelf wilt en dat is mijn doel nu.

Hallo ik ben samentha ik ben 13 jaar en heb nog wel wat voor me leefdtijd meegemaakt ,, ze zeggen dat er soms niet al te leuken dingen gebeuren in het leven ...en dat je soms gewoon maar moet door gaan ,, mensen bieden je hulp om naar therapie te gaan nou dat had ik gedaan ,, omdat im veel problemen had al met me vader en ma ik vindt me leven echt kut ik als klein meisje moeten zien hoe me moeder werd geslagen , hoeveel pijn en verdriet me moeder had ... Maar wat moestik nouu doen of laat ik het zo zeggen wat kon ik doen dus moest ik weg bij me moeder omdat het dus ook niet goed met haar ging dus woon k nu bij me oma me oma ben ik echt dankbaar omdat ze alles voor me probeerd te doen alleen ben ik nu iemand kwijt geraakt die alles voor me was ikhouvanjou

Wat een doelloos bestaan, wachten tot het beter wordt, maar geen vooruitzicht hebben. Alles is naar de klote, werk, familie en vrienden. Dit moeten toch de pijlers zijn van het leven. Nou dan ben ik in het moeras beland en kan nog net me hoofd boven houden. Lag ik er maar helemaal onder dan was het gedaan en hoef ik niet te vechten voor iets wat het vechten nu althans niet waard is. Ik heb er geen zin meer in al heel lang niet meer........

Ik wil niet meer leven wordt gek van de pijn. Mijn vrouw wil na bijna 8 jaar huwelijk bij me weg. Hebben samen zo veel doorstaan de laatste jaren heb altijd voor haar klaar gestaan en nu ineens is het gevoel bij haar weg. Hebben een dochter van net 3 jaar ik weet tis niet goed om voor je kind bij elkaar te blijven maar kom dan eerder met je probleem dan hadden we er voor kunnen vechten maar nu alles in een keer weg. Ik zie het allemaal niet meer zitten zij is de kracht van mijn leven. Wil verder leven voor mijn dochter maar weet niet hoe lang ik de pijn nog kan verdragen. Heb een aantal jaar geleden ook al 3 x op het punt gestaan om er een eind aan te maken maar toen ik haar tegen kwam was dat mijn reding. Het zal me veel pijn doen om mijn dochter achter te laten maar ik weet gewoon niet wat ik verder moet ben de pijn meer dan zat. De brief voor mijn dochter en vrouw heb ik al klaar nu is het wachten op het punt dat ik breek

'ik heb er geen zin meer in, ik had een vriendinn .. die was alles voor me.
op een dag, gebeurde er iets heel ergs.
ze werd ziek .. kanker dus ,
ze ging dood, weg van mij ..
ik gingecht kapot.
een week later ging me opa dood,
aan kanker .. 3 maanden later mn oma.
ik heb geen vader, want die is al dood sinds ik 2 was, me moeder staat alleen voor 3 kinderen .. ik kan alles niet meer.
ik wil weg van hier, geen problemen niks.
ik wil echtweg.

Is dit nou mijn leven? Alles gaat zo snel, hoe kan ik alles omdraaien?? Is dit de weddenschap die ik heb gemaakt? Alles wat ik wil is van iemand horen dat ik er mag zijn, wat waarschijnlijk dus niet zo is, en vrij zijn zonder angst. Ik wil het meisje zijn die zorgeloos is en zonder schaamte zit. Het meisje die niemand tot last is. Ik heb het geprobeerd, maar hoe heb ik ooit kunnen denken dat dat makkelijk zou gaan. Ik weet ook wel dat we allemaal dingen ‘breken’ die we niet of nauwelijks kunnen maken maar ik zie nou echt even geen uitweg meer. Ik wil niet meer pijn gedaan worden, nee ik wil niet meer nog een dag verder. Wie zou überhaupt mij nog willen, of missen? Niemand hoor! Waarom zal ik nooit het leven hebben als ik had gewild? Maar ik laat het gaan, omdat ik niet nog een keer teleur wil worden gesteld. Het maakt toch niet meer uit. Ik ben verdwaalt in deze wereld. Ik ben verdwaalt in mijn eigen lichaam. We are what we are, and sometimes that’s not enough. Op school doe ik me voor als een vrolijk meisje dat veel lacht en praat, maar ’s avonds huil ik me in slaap. Later wil ik dan ook worden herinnerd als het meisje dat je dag altijd kon op vrolijken, ook al kan ik mijn eigen dag niet opvrolijken. Misschien komt het wel door mij zelf, ben ik degene die het niet waard is om hier te zijn en wordt ik daarom zo ‘op de proef’ gesteld? Nou dan lukt het ze wel hoor, want ik kan niet lang meer zo doorgaan. Maar wat moet ik dan? Ik wil dan sowieso niet meer verder leven, maar hoe ga ik dat doen? Ik wil niet nog meer mensen tot last zijn, ik bedoel ik ben altijd al een obstakel voor iedereen en dan zelfs op het aller laatste moment in de weg zitten, dat wil ik dan niet. Toch vraag ik mezelf dan weleens af waarom ik? Waarom ben ik zo vervelend en waarom kan ik niet gewoon weg zijn, gewoon nooit geboren zijn. Dan had ik mijn ouders niet zo’n lange tijd hoeven te kwellen, want die zien me toch wel liever vandaag vertrekken dan morgen. In mijn leven ben ik al zo vaak gepest enz. maar dat komt misschien wel door hoe ik er uit zie, of beter gezegd omdat ik er niet uitzie. Aan de ene kant hoop ik dat er na dit leven nog iets is. Misschien wel god of weet ik veel, of dat je nog even hier op aarde bent en dan kan zien hoe iedereen reageert. Mar dan denk ik er weer aan dat ik niet wil dat hier na nog iets is, omdat ik niet teleur wil worden gesteld. Mensen zullen waarschijnlijk niet eens merken dat ik er niet meer ben. Waarom ben ik op deze wereld gekomen om alleen maar tot last te zijn? Kon ik maar eens iemand ontmoeten die me kan vertellen waarom ik hier ben. Maar dan moet diegene wel snel zijn want zolang ga ik het niet meer maken. De enigste waarbij ik mijn verdriet kwijt kan is bij dieren(vooral mijn eigen konijnen). Zij kunnen zo goed luisteren, ze zijn zo lief. Ik wou dat ik een van hun was. Zij veroordelen je niet als je iets zegt, zij kunnen uren lang luisteren zonder er iets op terug te zeggen. Alles wat er fout gaat in mijn leven kunnen hun weer een beetje beter maken met bijvoorbeeld een lik of je even aankijken op een manier van: het komt allemaal wel weer goed. Dieren zijn echt het aller aller belangrijkste in mijn leven. Zonder hun was ik hier nou allang niet meer geweest. Zij betekenen zoveel voor mij.

hallo, nou dan hier mijn verhaal. AL mijn hele leven gebeuren er dingen waar in diep ongelukkig van wordt. Een vader waarbij het nooit goed genoeg is een moeder die een hersenbloeding krijgt en nooit meer dezelfde is geworden. Een ex vriend die me jaren lang misbruikt heeft. En nu laat de man waar is het meest van hou mij is de steek voor mijn beste vriendin. En dit is een kleine opsomming van alle dingen die mij ongeluk gebracht hebben. Ik lijk wel voor het ongeluk geboren alsof ik nooit gelukkig mag zijn. Ik kan niet meer ben zo moe! Net opgekrabbelt uit een zware depressie en hup er weer net zo had terug in. er is niemand meer die om mij geeft en mij gelukkig kan maken. Het enige wat me nog tegenhoud zijn uiteindelijk mijn ouders die ook nooit een gelukkig leven hebben gehad. Als hun dochter nu ook nog uit het leven stapt zijn ze helemaal nooit meer gelukkig te krijgen. Ik kann er niet meer tegen. Mijn leven draait niet om mij maar om de mensen om mij heen en voor die mensen kan ik het niet lang meer volhouden. Ik ben echt op en weet geen uitweg meer.

het moeilyk als het lijkt dat iedereen tegen jou is, als je naar schoool gaaat met een gevoel van verdriet, dat e snachts in e bed ligt te huilen. niemand heeft het door. se kunnen me alleen gestoord noemen. wat nog pijner doet, waar moet ik heen, wat wil kdoen, k lijk wel een zwart schaap. al vnaaf ik klein ben is dat zo. ik word altijd maar lelijk genoemd. en ik heb er gewoon geen zin meer in het is gewoon kut en ik weet eigenlijk niet meer wat ik er mee moet. ik zit er zo erg doorheen