Levensverhalen (pagina 749)

waarom wil geen vrouw met me omgaan?

Ik vraag me af wat voor zin het nog heeft om mijn levensverhaal te schrijven?? Vrienden en therapeuten hebben het al zo dikwijls gehoord maar als het geld voor een therapie op is of de verzekeraar de kosten niet meer vergoed, dan moet ik het toch weer zelf doen, sta ik er toch weer alleen voor. En juist daar word ik zo moe van. Opstaan en dan kei hard terug vallen, opkrabbelen en nog harder terug vallen. Het gevolg is een leven in een negatief spiraal waarin ik langzaam aan iedereen om me heen afstoot totdat ik er straks helemaal alleen voor sta. En dat punt heb ik nu bereikt, eenzaam. Werkelijk alles geprobeerd, nu weet ik het niet meer. Wanneer ik een volgende keer val, dan sta ik niet meer op.

kben altijd het vijfde wiel aan de wagen geweest en heb nog NOOIT een lief gehad, iedereen rondom mij is gelukkig; mama had al lief vanaf 16 jaar en ik wil gewoon dood.

Het heeft me de hele nacht wakker gehouden.
Wat heeft het zin van leven nog.
De afgelopen jaar,denk ik het al helemaal.
Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaar.
Heb het idee,dat niemand mij begrijpt en dat ik er helemaal alleen voor sta.
De mensen waar van je hoopt dat ze om je geven laten je vallen als een baksteen.
En als je een tegenslag verwerkt hebt,ligt de volgende alweer op de loer.
Ben alleen maar aan het vechten en andere mensen het naar hun zin te maken.Heb er gewoon geen zin meer in.
Al dat gevecht,ik ben gewoon zo moe.

Nadat ik jong mijn vader verloor, een paar jaar later mijn vriendin, vertelde mijn vrouw me een jaar geleden dat ze wilde scheiden. Een jaar geleden, want eerst moet ons huis nog worden verkocht en dat lukt niet in deze tijd.
Een jaar vol ruzie, waarin mijn 'toekomstige ex' mijn kinderen van me wil laten vervreemden. Bij de oudste en de jongste lukt dat niet, bij de middelste wel. Terwijl ik juist daarom de grootste ruzie met mijn vrouw heb gehad toen die haar het huis uit wilde zetten (toen ze nog 17 was) en ik het daar niet mee eens was. Ik snap niet waar haar haat vandaan komt, ik kom er maar niet achter.
Bij de laatste ruzie verweet mijn vrouw mij dat ik nergens meer zin in had. Vond ze nog gek ook, geloof ik.
Ik heb ook nergens meer zin in, ook niet meer in dit leven. Waarom zou ik nog? Voor mijn andere twee kinderen? Ik kan niet meer.

De reden waarom ik dagelijks aan zelfmoord denk heeft een veel diepere aard dan mensen zouden denken die mij kennen.

Van jongs af aan ben ik al gepest, sinds groep 3 ongeveer. Elke keer moest ik maar weer aanhoren dat ik lelijk zou zijn. Of werd ik gewoon door sommige buitengesloten ofzo. Ik ben ook wel een verlegen meisje, dus misschien dat ze me daarom makkelijk konden hebben ofzo? Maargoed in ieder geval, zo ging dat jaren door, en was ik eigenlijk een beetje een buitenbeentje. Werd vaak gepest vanwege me gebit, had namelijk een overbeet, maar dat bleek volgens tandartsen enzo allemaal wel mee te vallen. Uiteindelijk kreeg ik toen een beugel.

Toen ik naar de middelbare ging kreeg ik slotjes, en ook kreeg ik last van puistjes. Dan denk je dat je gebit misschien mooi word, komt er ineens wat anders bij. Weer moest ik elke keer aanhoren hoe mensen naar me schreeuwde dat ik lelijk was, elke keer van die zelfde figuren.
En hoe kort ik het hier ook typ over die pesterijen, het is in totaal veel meer dan dat je denkt. Ik kan nog steeds alles herhalen wat ze ooit gezegt hebben..

Op de middelbare kreeg ik een vriendje, en ik vond het echt een hele leuke jongen, maar uiteindelijk bleek het dat hij verkering met me had genomen voor een weddenschapje, dus het was ook al heel snel weer voorbij. Ook dit was een deuk op mijn zelfvertrouwen. En daar was al niet zo veel meer van over toen. Ik ontliep camera's en fototoestellen, omdat ik bang was dat ze mijn lelijkheid zouden vastleggen. Of dat mensen me dan lelijker zouden vinden. Hoe gek dat ook klinkt.

Thuis ging het ook nooit echt geweldig, niet dat ik niet goed behandeld werd, maar het was altijd ruzie, en vooral met me broertje. We kunnen elkaar amper uitstaan.

Doordat me zelfvertrouwen uiteindelijk echt zo goed als weg was werd ik depressief. Op school ging ik altijd net aan over. En mensen keken me altijd weer geïrriteerd aan omdat ik vaak te laat kwam, en dat was vaak om de kleinste dingen. Zoals dat me haar niet zat of ik me make-up niet goed vond zitten. Ik moest toch mijn acne wegwerken.

Maar na de 1e 3 jaar ging ik verder naar een andere school, ik dacht nieuw begin.
In de zomervakantie had ik een vriendje gekregen. En ik ging vol zelfvertrouwen het nieuwe jaar in. Maar dat bleek tegen te vallen, want ook hier waren weer veel van dezelfde mensen die me pestte. Wel raakte ik goed bevriend met een jongen uit me klas. Samen met hem skipte ik veel lessen. Ik had een hekel aan school. En neit school zelf, maar eigenlijk aan mezelf. Ik durfde me niet meer te vertonen. En daar wer dik letterlijk ziek van. Allemaal lichamelijke klachten naar aanleiding van me depressie. En het toevallige is, dat ik het alleen had als ik naar school moest. Vaak bleef ik bij me vriendje of bleef ik ziek thuis. En anders ging ik wel weer samen met me klasgenoot uren skippen.

Doordat dit jaar echt zo slecht ging ben ik ook blijven zitten. En niet omdat ik de stof niet begreep, maar omdat ik gewoon meer afwezig was dan aanwezig. En ook ging me relatie met me vriendje uit omdat we uiteindelijk meer ruzie maakte. Wat ook niet al te goed was voor mijn ego.

En ook blijven zitten was geen feest, allemaal jongere mensen, die ook weer bitches of eikels waren. Maar al met al was deze klas wel leuker dan me vorige.
Ook omdat in deze klas een vriendin van me zat, waar ik dus ook veel mee omging toen. Maar ook dit jaar was ik wel af en toe afwezig, maar ik ging over. Ook was ikd it jaar afwezig geweest vanwege een operatie, ik wilde mijn kaak veranderen. Voor lichamelijke problemen met me mond en psychische, ik dacht dat ik er knapper van zou worden. En na deze operatie was me zelfvertrouwen ook een stuk toegenomen. En de vakantie daarna was geweldig, ik voelde me goed, me puistjes waren weggetrokken en ik kreeg weer een relatie. Alleen hield deze niet zolang stand, omdat ik weer een dip kreeg, hem niet meer zo leuk vond, en mezelf weer niet goed genoeg vond. En me puistjes keerde terug. :(

Toen kwam ik in me examenjaar, dat is dit jaar. Me vriendin was blijven zitten dus ik had minder houvast om naar school te gaan. Ben heel veel afwezig omdat ik het gewoon niet meer zie zitten. Ik ben letterlijk ziek. Maar in het weekend nooit op een of andere manier. Ik word gewoon ziek van het idee om naar school te gaan ofzo? Ik weet het niet, maar niks lijkt meer positief te zijn. Een jongen die me begreep qua depressie begon me leuk te vinden en ik hem ook. Maar uiteindelijk na heel veel onzekerheid houden we het bij vriendschap. Maar nu twijfel ik of hij niet uiteindelijk inzag hoe lelijk ik was ofzo. Klinkt misschien stom, maar zo kijk ik ertegenaan. Vaak ging ik shoppen vroeger, want met mooie kleren enzo zou ik er misschien ook beter uitzien, maar dit werkte nooit. Dus nu spaar ik zoveel mogelijk geld om misschien ooit iets te veranderen aan mezelf. Maar nu ga ik ook op vakantie met een groep meiden, dus daar gaat al weer heel veel geld in zitten. Dus ik weet het niet meer. Ben ook bang dat ik me examen niet haal. Want alles gaat slecht en school geeft me echt enorm veel stress omdat ik alles nog moet inhalen of inleveren etc.

Als ik me examen haal ga ik denk nog geen vervolg opleiding doen, ik wil een jaar werken en dan misschien wat aan me uiterlijk veranderen, want ik vind mezelf echt verschikkelijk lelijk, en dat is me misshcien gewoon wijsgemaakt, maar ik ben het gaan geloven. Dus nu wil ik er wel goed genoeg uitzien. Ik dieet veel maar dat lukt ook niet, en ik ben niet eens echt dik of zwaar, maar ik vind me lichaam wel lelijk. Ik zou je niet eens wat kunnen vertellen wat ik wel mooi vind aan mezelf.

Ik heb nog nooit iemand verteld dat ik mezelf lelijk vind, me ouders wel een soort van laten merken dat ik wat dingetjes anders zou willen maar niet hoe drastisch dat me leven in bedwang houd.

Ik wil eigenlijk me leven niet beeindigen, ik zou zo graag vanalles willen doen, lekker genieten van alles. Door de regen lopen en ervan genieten, zonder bang te zijn dat ik met nat haar en uitgelopen make-up nog lelijker ben. Lekker in bikini rondrennen zonder dat ik bang ben dat iemand op me vet zou letten. Ik ben gek op sporten, paardrijden, zwemmen, voetballen, dansen, zelfs kickboxen lijkt me leuk.. Noem maar op, maar ik durf er neit op omdat ik bang ben dat mensen me daar ook zullen pesten op verafschuwen. Want sportent zal ik er ook niet echt aantrekkelijk uitzien denk. En ik durf niet in me eentje ergens op.

Ik zal er nooit anders uit komen te zien dan nu, daar heb ik geen tijd en geld voor, want ik zal toch een opleiding moeten gaan doen en werken. Dus nu zie ik het leven eigenlijk niet meer zo zitten.
Ik ben vaak chagerijnig en reageer veel van me humeur thuis af. Vaak kat ik me ouders af, of zeg ik dingen als, nou ik gooi me zo wel voor de bus dan ben ik er meteen vanaf. Me ouders worden er ook niet blij van. En misschien verwijt ik ze diep van binnen wel dat ze mij gemaakt hebben ofzo, of dat me moeder rookte tijdens haar zwangerschap van mij, maar ik weet het eingelijk niet. Ik heb het idee dat ik mensen alleenmaar pijn doe. Ik denk dat het beter is als ik er niet meer was, dan zou ik mijn familie rust geven, zal ik niet meer chagerijnig zijn bij vriendinnen en hoef ik me nooit meer zo verschrikkelijk te voelen als nu.

Maar ik wil de mensen die van me houden geen pijn doen, en 2 vrienden van me zitten ook in een dip, en ik wil ze er graag uit helpen. Al is het alleenmaar om ze een luisterend oor te bieden, want wie begrijpt ze nou beter dan iemand die haar hele leven zich al zo voelt? Maar dat hoeven ze niet te weten.

En dat was ongeveer mijn levensverhaal denk. :)

het is de 1ste keer op deze site maar neit dee 1ste keer dat ik zelfmoord wil plegen ik denk dat het de 5 of 6 keer is het begoon op me 10 me broer kreeg alle aandacht (hij heeft outisme ) en ik kon er niet tegen dat ik bijna niets meer kreen en ook omdat ik dacht dat ik geadopteert was soms wil ik nog een zus heben van 17 jaar die snapt wat je doormaakt omdat ze ook die leeftijd heeft gehat en waar je dan met haar beter over kan praten dna met je moeder omdat die veel ouder is dan dat jij bent

opzich heb ik een mooi leven en vriend die heel veel van me houd en beste vriendin die je in ales snapt en een mentoor die bezorgt om je is soms is dat wel fijn om ze heen te hebben maar soms moet ik egt evne aleen zijn en me vriend snapt dan bijna nooit maar me vriendinen wel en later praat ik er ook over met ze maar soms meot ik het gewoon even voor mezelf houden en daarna laten gaan

groeten iris

Op de middelbareschool ging alles nog goed mooie vriendinnetjes leuke vrienden goede cijfers veel feest. Het leven was prachtig todat ik op vakantie ging en ziek werd. Ik was gaan backpacken en ben toen in een psychose terecht gekomen. Echt een teringsooi is het geworden kan niet normaal meer functioneren en raak daardoor steeds meer vrienden kwijt en kan ook niet meet studeren. Zit nu thuis terwijl de meeste van mijn vrienden in een andere stad gaan wonen en verder leven. Ik heb er geen zin meer in ik heb de mooie kant van het leven gezien en dat maakt de situatie waarin ik nu leef nog veel erger. Ik heb er geen zin meer in.

al van mn 16 heb ik te maken met depressies en zelfmoord neigingen, ben nu 24 en nog steeds heb ik zulke gedachten. ik stap eruit, het leven

geen contakt met famillie, geen leuk werk,ik heb altiijd pijn,geen vriendin,een klein huis waar niemand komt.
en waar ik vandaan komt joost mag het weten.