Levensverhalen (pagina 744)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

elke dag ben ik ongelukkig

elke dag ben ik ongelukkig mijn vriend kwets me zonder dat hy het beseft hij liegt hij laat me elke dag wenen tis niemeer fijn zo ik hou van hem en ik kan hem niet verlaten want dat zou nog meer pijn doen ik ben nu al meer dan 8 maande samen met hem en oel me ongelukkig. gistere zij hij ik ga sewes miss weg en ik mag niet weten naar waar hij zij ja ik heb ook nog een persoonlijk leven dat heeft mij gekwetst ben ik gwn een bijzaak ? een meisje waar hij op kan neuken ? eerst was ht elke nacht dat ik moest wenen nu ook doo de dag . hij vraagt nooit meer of er iets scheelt hij is gewoon niet meer bezorgd om mij. net nog zij hij ik kom vandaag niet ik ben moe en heb buikpijn en 10 min later was hij bij zijn vrienden ... nu is hij hier afstandelijk tv aant kijke geen besef dat ik probeer te vechte oor me te snijden en dat ik dood wil . hij weet niet hoe ik me voel en hij vraagt er ook niet naar ik voel me zo alleen hij was de enige rede waarvoor ik leefde ma nu hij zo doet denk ik niet dat ik me nog in leven moet houden voor hem . ik weet niet wat ik moet doen lke dag hoop ik dat ik gelukkig word . toenstrak zag hij tranen in mn ogen hij deed en zij niks ik ben wenend naar boven voor 10 min gegaan en da terug onder en hij deed niks . ik voel me gebruikt pas heb ik me gesneden en dat wist hij en mijn ouders hebbe het ook ontdenkt mn mama vroeg blijkbaar an mijn vriend wat hij er van vond dat ik da deed hiij antwoorde dat is haar eige keus ik kan echt uuren blijven praten want er is zoveel meer ook op school en met mijn ouders ma de hoofdzaak was dit ...
Datum:
27-02-2010
Naam:
saa
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

altijd gewild

toen ik naar het midelbaar ging kreeg ik veel probleemen de mensen daar mochten me niet ik voelde me enorm buiten gesloten en spijbelde veel van school. volgens hun was ik anders ik weet ook niet waarom ik kreeg steeds meer zelfmoord gedachtens tot ik besloot voor een auto te srpingen ik hoefde niet perse dood maar ik wouw op een of anderen manier aandacht krijgen van die kinderen waarom weet ik ook niet ik wouw in het zieken huit terecht kommmen maar hellaas de auto duwde vol op zijn rem en knalde bijna tegen een boom.
ik kreeg een eetstoornis vlak na dien het was belanrijk op mij school om er perfect uit te zien howel ik niet dik was voelde ik me het wel iedereen was daar volmaakt dun en paste in maatje 46.van daar dat me vriendin ook werd gepest ze had schijt aan alles ze was niet knap of dun dus altijd als school uit was kon ze verwachten dat haar fiets aan het plafon van de fietsestalling hin of de bandenlek waaren ze kocht ook per week een niewe tas vaak stoken ze hem in de fik ik was bang dat ze dat ook met mij gingen doen dus ging ik ook zo perfect mogelijk proberen te zijn.
ik dacht dat het in het 2e wel beter zouw zijn maar verkeerd gedacht het werd erger meisjes werden verkracht op het school plijn en dat soort dingen ik werd vaak inelkaar geslagen waarom ik heb geen idee. tot ik het beu was en zij dat ik hoe dan ook naar een anderen school ging ik was altijd een heel verlegen meisje maar toen ik in het 3e zat liet ik me niet meer kennen mensen werden zelfs bang van mij. niet dat ik het erg vond wand ik was erg populer op mij school toch bleven de zelfmoord gedachten in me hoofd zitten. het was carnaval en hadden lol ik had niet in de gaten dat ik te veel dron en ik zoop me in coma ik had paardagen in het ziekenhuis gelegen maar sinds dien kan ik niet meer normaal op school kommen.
ze noemen me coma zuiper of drankverslaafden ik word er gek van ik kon er niks aan doen maar jha hoe leg je dat tegen hun uit ?
dus ik zit er nu heel erg mee en ik denk dat ik een eind aan me leven gaat maken ik heb er echt geen zin meer in ik was altijd van plan om voor een trein springen maar dat vind ik zielig voor mensen die het zouden zien dus denk ik dat ik gewoon door drank doe het ging harstike gemakkelijk om me in coma te zuipen dus een zelfmoord kan vast ook wel lukkeken zow dan zorg ik gewoon dat ik ergens ben waar niemand me kan vinden

Xx me (l)
Datum:
27-02-2010
Naam:
.....
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Ruzie

ik wil soms zelfmoord plegen omdat ik altijd ruzie heb met mijn moeder en alleen mijn vader is er nog voor me.
Datum:
27-02-2010
Naam:
Aisha
Leeftijd:
11
Provincie:
Friesland

verdriet,

Ik vind het echt hier niks meer aan,
Heb een eetstornis en russie thuis en voor mij gevoel met iedereen als ik naar me zus wil word me telefoon afgepakt en me moeder ziet me als een lelijk kind die te dun is ik voel me door alles en iedereen in de steek gelaten! Me oom waar ik heel veel van hield is drie weken geleden overleden aan kanker hij wilden het er nooit met iemand over hebben dat hij ziek was en dus hij had 2 jaar door geleeft zonder dat ik wist dat hij ziek was en nog een zus van hem wist het niet verder iedereen hij was er in eens niet meer hij had mij kunnen helpen!
Maar nu is alles zo naar en zit ik op me kamer en weet ik niet meer wat ik in dit leven moet zien ik spug elkedag me eten uit kan het niet binnen houden anders voel ik mee heel naar en probeer het liefst de heledag niks te eten geeft me een fijn gevoel! Maar alleen niet dat ik het continu koud heb, ik voel me zoooo ontzetend rot zou willen dat ik er ook niet meer was, Wat moet ik hier op doen?
Datum:
27-02-2010
Naam:
elisabet
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

hmmm

Wat zal ik eens typen?
Ik ben er moe van. Het verleden doet er niet zo veel toe. Ik heb een half jaar gelden ook op deze site gekeken en sommige verhalen vond ik erg mooi. Hoe veel pijn sommige mensen hebben, het leven lijkt dan wel een droom. Ik las toen ook het vaak een groot probleem is dat de omgeving zegt dat je je aanstelt of je gevoelens niet mag laten zien. Dat raakt me heel erg omdat ik dat zelf heb ervaren. Jij hebt het moeilijk en dan begint een ander te lullen dat je je niet aan moet stellen.
Ik zit thuis en kan me niet echt bewegen buiten. Ik durf eigenlijk niet te leven. Ik zou wel vrienden willen of werken, gewoon naar buiten en dingen meemaken maar ik durf niet. Woensdag zag ik de film BenX en daar ben ik zo van geschrokken dat ik nu drie dagen later helemaal afgepeigerd ben.
Ik wil geen zelfmoord plegen maar mijn leven is niet leuk. Ik ben al jaren op zoek hoe ik mijn problemen op kan lossen .
Ik heb van mijn vierde al last van sociale angs. Me niet durven uiten geen initiatief nemen. Al die tijd heb ik het proberen op te lossen maar het lukt niet. Toen ik naar de middelbare school ging had ik zo veel adrenaline dat ik zelfs een beetje fijn vond een paar weken. Zoals bunginzjumpers enzo. Het leven ging door dag in dag uit naar school. Tot ik vijf jaar geleden niet meer kon. Ik begon wat depressief te worden. Het heeft nooit echt vat op me gekregen omdat ik uit het verleden voornamelijk de positieve dingen onthoud en ik in de verre toekomst alles kan doen waar ik zin in heb. Maar bij tijden lukt het allemaal niet en dan kan ik wel eens de hoop verliezen.
Drie en een half jaar geleden begef mijn lichaam het min of meer door de grote hoeveelheid adrenaline die ik al die tijd 'gebruikte'. Ik kon niet meer en sloot me op in mijn kamer.'S nachts lag ik vaak wakker en voelde ik om de minuut dat mijn nieren een stoot adrenaline gaven. Dat is opzich heel vervelend maar het grootste probleem was dat ik geen energie meer had om het te kunnen verdragen. Ik was op. Ik dacht toen vak; Ik kan niet meer, houd toch op. Of; help me dan toch..., waarom luisterd er niemand naar mij?.
Ik moest wachten op een opname omdat er een wachtlijst was. Ik hield mezelf in leven door te denken; nog een week en dan word ik opgenomen. Toen dat een half jaar geduurd had was de pijn even groot als de wil om te leven. Ik wist dat als het nog langer zou duren dat ik er op een dag een einde aan zou maken. Het nut om te leven zie je dan ook niet meer, en het leed dat je anderen aan doet weegt niet meer op tegen de andere gevoelens van pijn.
Toen ben ik opgenomen voor een jaar. Ik heb toen lichamelijk weer wat kracht op kunnen doen. Maar echt veilig was het daar ook niet. Daar ben ik wel een beetje boos over; dat er niet gewoon een kliniek is ergens in de bergen waar mensen die er doorheen zijn, bij kunnen komen. Waar iedereen lief is en waar je weer vertrouwen kunt krijgen in andere mensen en dat je gelukkig kunt zijn.
Na allerlei problemen in die instelling ben ik weer naar huis gegaan. En nu zit ik al weer twee jaar thuis. Ik ben nu met mee bezig om weer iets van behandeling te beginnen en ergens opgenomen te worden. Mijn ouders kunnen mij namelijk niet zien leiden en omdat ik niet doe wat zei zeggen dat ik moet doen om beter te worden, worden ze boos en willen ze dat ik uit huis ga.
En nu zijn we hier. Ik heb geen zin meer in al die psychologen. Stelletje ideoten. Ik heb geen zin om 'aan mezelf te werken'. Wat een onzin. Het is niet dat ik niet wil veranderen of star ben maar ik ben gewoon moe. Kunnen mensen niet begrijpen dat het op een gegeven moment op is?
Al die tijd ben ik gewoon naar school gegaan, heb ik mijn best gedaan om te studeren, om er bovenop te komen, en nu zou ik best willen werken om mijn deel bij te dragen in de samenleving maar ik kan het niet.
Ik denk er veel aan om zelfmoord te plegen maar ik ben er niet meer bang voor. Een paar jaar geleden was ik ban dat ik het zou doen maar het maakt me nu niet zo veel meer uit. Als het gebeurd dan gebeurd het. Ik wil nu niet dood maar ik heb op het moment niet echt perspectief op verbetering van mijn situatie. Ik voel me bij tijden best moedeloos. Op.
Ik wil nog iets zeggen over de wereld die we gemaakt hebben. Iedereen heeft over iedereen een mening. Overal is herrie en haast. Overal ervaar ik het als druk. Sjezende auto's, muziek, alles vol gebouwd, enorme drukte op scholen. Niemand heeft tijd, altijd moeten mensen ergens naartoe en als ze tijd hebben zijn anderen te veel omdat ze bij moeten komen van het werk. Er is veel te veel leed in dit welvarende landje waar we alles zouden kunnen hebben.
Goed, ik heb geen punt want al mijn oplossingen blijken niet te werken. We zullen wel zien wat er komt...
Ik weet ook niet waarom ik dit verhaal typ. Ik heb geen doel, het overkomt me gewoon. Het liefst zou ik gewoon huilen. Ik ben erg verdrietig.
Ik wil alle andere sterkte wensen in hun queste.
Datum:
27-02-2010
Naam:
d.
Leeftijd:
23
Provincie:
Limburg

geen zin meer in het leven!

Ik heb echt geen zin meer in het leven, puur omdat ik al op zo´n jonge leeftijd zoveel mee moet maken. Heb mensen verloren in mijn leven die mij erg dierbaar zijn, wordt gedreigd met de dood door mijn vriend, wordt in elkaar geslagen en als ik het uitmaak slaat hij en wordt er aan mij haren getrokken. Ik ben erg in de war en wordt met een pistool bedreigd, ik durf niet te vluchten want dan wordt mijn familie gedreigd, heb een mes gepakt maar jah helaas pakte hij mij er optijd bij, help wat moet ik doen, ik ben echt radeloos. Hij gaat steeds achter mijn rug om vreemd.
Datum:
27-02-2010
Naam:
O....
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

-

dag allemaal
Ik ben een meisje van 21 en woon in België. Mijn moeder is hertrouwd en vader heeft onlangs nieuwe vriendin. Sinds de scheiding van mijn ouders, toen ik 14 was is het slecht beginnen gaan met mij. Ik had seks met allerlei jongens, nam drugs, dronk en ging niet naar school. Ik was heel verdrietig en onzelfzeker maar dit stak ik vaak weg in mijn vriendenkring. We zijn nu zoveel jaar later wegens een extreem moeilijke relatie met iemand waar ik mij aan optrok heb ik nog veel verdriet opgelopen. Ik studeer ik heb een positieve omgeving rond me (buiten mijn ouders dan). Nog steeds kan ik mij zeer verdrietig en destructief opstellen. Ik denk zeer veel aan zelfmoord soms wil ik dit doorsteken aan mijn moeder maar ze neemt mij helemaal niet serieus. Ze vindt dat ik mij vaak aanstel. Alleen weet zij niet wat een littekens ik voel en verdriet ik dikwijls heb. Mijn grootmoeder heeft zelfmoord gepleegd wssheb ik het ook genetisch mee. Ik denk veel na over hoe ik het zal doen. Ik ben enorm bang om pijn te lijden en vervolgens niet te sterven. Morgen is het mijn verjaardag ik heb reeds een feestje gepland. De buitenwereld bekijkt mij als leuk, sociaal, gelukkig en open maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin in dit feestje ... ik moest heel de avond huilen (waarop mijn moeder zei dat ik moest zwijgen) en had zin om overdosis slaappillen te nemen. Het doet zoveel pijn dat ik niet geholpen of gesteund word door mijn ouders ... Ik denk dat dit cruciaal is om gelukkig te kunnen zijn. Ik twijfel enorm aan mezelf en voel mij op straat of in klas vaak ziekelijk onzelfzeker. Mensen zouden mij als ondankbaar bestempelen als ik zeg dat ik mijn moeder niet graag. (Na al wat ze voor jou gdaan heeft ...) maar dit was slechts schone schijn voor de buitenwereld. Slaapzacht iedereen
Datum:
27-02-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
België

stuk

ik ben moe ,ik ben stuk, ik ben klaar, ik wil verdwijnen, ik weet niet meer, ik zie geen uitweg meer,

het is niet mijn doel om medelijden te krijgen, en ik wil en zit ook niet in de slachtofferrol.
Ik ben gewoon moe ik ben het zat, en niemand om mij heen weet het. mij hoor je niet slachtoffer uithangen in het openbaar.
Er lijkt geen uitweg, het lijkt eerder het lot,als ik daar al in geloof...ik weet niet waar ik in geloof.
Feit is dat het telkens terugkomt, het weegt voor mij niet op tegen het geluk.

Persoonlijk kan ik het niet meer aan alles voelt zwaar. Dingen die anderen fluitend lijken te kunnen.

Het verdriet is een groot zwart gat waar ik telkens weer in wordt terug gezogen.

Jaren probeer ik al te leven, het is vallen en opstaan en vooral vallen.
Het is een feit geworden ik ben simpelweg niet goed in leven.

als ik met mijn komende psychotherapie niet in staat blijk mij verder psychisch te ontwikkelen, dan weet ik het dan maak ik er een einde aan. want ik vind DIT niet meer te doen en daar heeft niemand iets mee te maken.

ik wil niet dood, ik doe m'n best om het beter te maken
Datum:
26-02-2010
Naam:
roos
Leeftijd:
26
Provincie:
Utrecht

in de nederlandse samenleving.

sterke sociale dwang + intern rollenconflict + extern rollenconflict + scherpe selectie + zware maatschappelijke druk + hoge eisen = ??? loop in het gareel, anders krijg je het mes op de keel. Wie niet werkt, zal niet eten. presteren of creperen.
Datum:
26-02-2010
Naam:
Frans
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

Das lied der Peine

Nou mensen mijn verhaal. Ik hou het kort

lagere school ging wel
op het moment op de middelbare.
Ben de soldaat die voor elke vriend klaar staat. Je zou zeggen van: Goh dat is moedig en nobel. Wat blijkt de godvergeten waarheid te zijn!

Loyaliteit is niet iets wat beloond word. Ik heb 10 vrienden door een depressie heen geholpen en er weer bovenop helpen komen. Toen ging het bij mij een keer fout. Ik werd 5 keer afgewezen op brute wijze in een periode van 2 maanden. En wie stond er toen klaar om mij te helpen? Niemand! Iedereen dacht: Hij is een soldaat waarom zou ik hem helpen hij is er toch enkel om mij te helpen?. Toen ik er iets van zei tegen ze. (nadat ik weer was opgekrabbeld uit het gat dat depressie heet) was het van: Ik heb er niets van gemerkt dan had je het maar moeten zeggen en niet zo koppig moeten zijn. Ik heb er toen 2 neergeslagen puur wegens die ongeloofijk slappe kutsmoes en wegens hun godvergeten gebrek aan daadkracht. Sindsdien heb ik nooit meer omgekeken naar ze. Ik heb er nu zoiets bij van: Als ik nu nog een keer word verraden of afgewezen ga ik in het leger en ga ik naar Afghanistan of een ander land maar wel met mensen die ik kan vertrouwen en niet met waardeloze nepvrienden die niet te vertrouwen zijn.

Met soldatenhart geschreven.
Datum:
26-02-2010
Naam:
Soldat
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.