Levensverhalen (pagina 744)

Eigenlijk kan ik t niet eens opschrijven hoe ik me voel. Het is zoveel. maar het ergste is onbegrip en dan ook nog dat ik mezelf niet goed kan uitdrukken. EErst mn ex daarna de afgunst van zn vriendin en dan de problemen met de omgang van mn kinderen en nu mn relatie. Ben geen schrijver. Ik weet al1 dat ik niet meer wil. Dat ik er nog ben, is omdat mn kinderen me nodig hebben, ik wil al1 maar naar mn vader toe. Ik kan mn verhaal niet op papier krijgen.

van mijn moeder mag ik niks , en doe ik ook niks goed .
m'n zus is net gevallen , en ik wil haar helpen , dat doe ik ook niet goed .
alleen voor mijn vader kan ik alles !! die begrijpt me tenminste .
maar ik wil niet leven met alleen 1 iemand die me begrijpt .
ik heb al een keertje geprobeerd zelfmoord te plegen , maar dat is niet gelukt . ik heb geen lef .

groetjes het meisje dat zich rot voelt

Het leven kan soms breuken maken in je hart.
En er gebeuren vaak dingen die je niet verwacht.
Dan zit je vol pijn en verdriet.
En dan wil je sommige mensen verlaten.
Door er een einde aan te maken.
Maar dat kan je niet aan,
Want je weet dat er ook mensen voor je klaar staan.
Die kan je niet verlaten.
En zeker niet achter je laten.
Denk jij hier ook weleens aan?
Denk dan beter.
Doe niks geks.
Want voor je het weet ben je weg.
En doe je je vrienden pijn.
En ik weet zeker.
Zo wil je niet zijn!

Ik wil vechten voor mijn leven,
Ik wil der alles voor geven!
Niemand begrijpt wat ik bedoel,
Niemand begrijpt mijn gevoel.
Voor het leven ben ik soms bang,
Want het duurt nog zo lang.
Als ik weer word uitgescholden als slet,
Lig ik 's nachts weer huilend in me bed.
Of ze noemen me weer eens een hoer,
Wauw wat ben je nu toch stoer.
Ik voel me soms echt super slecht,
Want ik heb toch ook een recht?
Ik wil gewoon mezelf zijn,
En weg met al die pijn.
Maar ik blijf vechten,
Voor al mijn rechten.
Mijn hart is nu heel erg klein,
En gevuld met allemaal pijn.

Mensen denken dat ze alles kunnen zeggen,
En dat ik het er dan maar bij neer laat leggen.
Maar het raakt me diep van binnen,
Niemand kan snel mijn vertrouwen winnen.
Laat die mensen toch lekker keten,
Er zijn zoveel dingen die ze niet weten!!
Ik durf niemand meer te vertrouwen,
En een goeie band met ze op te bouwen.
Ze zetten me aan de kant,
En noemen me arrogant.
Maar van binnen ben ik heel lief,
Een echte hartendief.
Mensen beoordeel me niet,
Voordat je de waarheid eens ziet!
Er is zoveel meer dan dat jij weet,
Je weet alleen maar hoe ik heet.
Ik zou nooit iemand pijn doen zonder reden,
Ik heb zelf al genoeg pijn geleden.
Naar de buitenwereld doe ik heel stoer,
Maar sommige noemen me maar een hoer.
Ik wil dat mensen snappen wat ik bedoel,
En ook een beetje snappen mijn gevoel!!

Een vriend pleegde zelfmoord:

Je hebt het leven verlaten,
En in mijn hart sporen achtergelaten.
Nu moet ik alles alleen doen,
Wat ben je toch eigenlijk een oen!
Ik voel me nu zo alleen,
Me leven word nooit meer zoals voorheen.
Waarom heb je dit gedaan?
Je bent zomaar uit het leven gegaan.
Je ouders durven niet meer verder te leven,
Ze lopen in de schuur te beven.
Waarom heb je dit toch gedaan?
Je had alles voor elkaar!
Lieve broers, een schat van een zus,
Maarja misschien heb je nu pas rust.
Over gevoelens kon je nooit praten,
Peter, had toch wat tranen gelaten.
Ik mis die mooie lach,
Ik denk aan je, elke dag!

Iedereen zegt,
Dat jij nu in de hemel bent.
En een ster, die me nooit verlaat,
En elke avond aan de hemel staat.
In de hemel word je vast verwend,
Er is daar vast iemand die je kent.
Maar ik zou er ALLES voor geven om 1 seconde met jou te zijn,
Het doet me nog elke dag pijn.
Dat jij er niet meer bent,
het is iets dat nooit went!
na dat je dat had gedaan,
Viel er eerst een traan.
Daarna kwam er een goede les,
En kwam pas het besef,
Dat zelfmoord geen oplossing was,
Dat zag ik toen pas!
En dat kwam voor jou!
Ik wil dat je niet vergeet hoeveel ik van je hou!

Xxx

nu bijna 4,5 jaar gelede heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegd.
waarom weet ik niet
hij heeft niets van brief achter gelaten ofzo
iedereen in mijn omgeving denkt dat ik er volledig over ben want ik zeg steeds always keep on smilling
maar men innerlijk is echt kappot
ik ben niets meer waard, elke dag baal ik als ik s'ochtens wakker word

ik hoop echt dat ik smorgens niets meer wakker word maar spijtig genoeg is dit nooit

hoe moet ik nu verder gaan met deze pijn???

ik ben altijd het soort type geweest dat heel verlegen, bang en laf was. Nog steeds is dat zo. Naarmate ik ouder ben geworden zijn al mijn problemen ook groter geworden. Nu zal je wel denken een meisje van 15 jaar problemen? Pff je bent nog zo jong, die zit gewoon in een 'puber'' fase dus niet. Hier is mijn verhaal.
Ik was altijd te aardig en lief voor mensen. Dat was een eigenschap van mij wat ik niet kon veranderen dat wou ik in het begin eerst ook niet. Maar waar leven we nou in hemelsnaam? : mad world. De buitenwereld is keihard en zo moet je dus ook zijn maar dat lukt mij niet. Ik kreeg steeds meer psychische problemen en haatte mezelf. Zoals dat ik me te dun vind, dom, niet zelfstandig, voor alles maar dan ook alles bang, paniekerig, zeikerig, hulpeloos, er zit meer in me hoofd maar op dit moment komt dat niet in me op. Ik werdt altijd gekleineerd door mensen op een hele sluwe manier, met opmerkingen niet met geweld. Ik werdt vaak voor dom uitgemaakt of voor skelet of lelijkerd en noem maar op. Thuis ben ik altijd een heel ander persoon omdat ik daar onafhankelijk ben en de mensen ken. Thuis ben ik heel sterk en kan goed discusseren, voor mezelf opkomen. Maar buiten is dat een heel ander verhaal.
Misschien klink ik nu raar maar het moet eruit, en wat ik nu zeg dat meen ik 100 %
Ik ben niet zelfstandig opgevoed, mijn ouders regelden altijd alles voor mij omdat ik dat niet durfde of wilde. Ik werd niet heel verwend of zo maar heel beschermd voor alles. Klinkt logisch, maar zo zit het niet. Ik werd ouder en begon dingen te realiseren, op school en op straat was ik altijd toch nog steeds erg aardig behulpzaam als ik dat kon, en vooral vrolijk! Maar thuis is het niet zo als sinds ik klein ben huil ik bijna elke dag.
Dan kijk ik naar andere mensen en voel ik me zelf waardeloos. Ik heb altijd geleerd om niet naar hoge mensen maar juist naar de mensen die lager dan jou zijn te kijken en een voorbeeld nemen. Ik bedoel dus blij zijn dat jij niet in dat soort situatie verkeert. Ik kwam altijd mensen tegen met wie ik een goede relatie had, mensen die slimmer, zelfstandiger
vooral mooier!, zelfverzerkerder, volwassener , zijn. Wat ik dus niet ben. Je zou kunnen zeggen dat elk mens iets speciaals heeft iets unieks, maar wat heb ik dan? Ik ben kort, heb puisten, ben niet knap of zo, ook niet slim of iets anders?
Het rare is dat mensen mij altijd echt altijd tot nu toe in me hele leven vertrouwen. Zelfs de mensen die in mijn klas zaten of school die ik niet eens zo goed kende kwamen/komen naar mij toe met hen problemen, of iets wat hen dwarszit.
Dat vind ik leuk het doet me goed, het bewijst dat het mijn eigenschap,uitstraling is die invloed heeft op andere mensen. Met een goede bedoeling. En daarmee wil ik ook iets doen. Maar hoe en met wat?
Ik ben zogenaamd goed bevriend met 2 vriendinnen, 'BESTE vriendinnen' . Die naam verdienen ze eigenlijk niet.
Ze gebruikten mij namelijk omdat ik zo blind was door dat aardigheid,eerlijkheid,betrouwbaarheid.
De ene loog en loog over alles en nog wat en alsof dat nog niet genoeg is roddelde ze ook over mij, of maakte spottende opmerkingen. De andere vriendin heb ik sinds kort in de gaten gebruikt me voor geld en als een soort hondje, wat ik bedoel is dat ze altijd haar zin moet hebben maar laatst was ik het echt zat en zei op een aardige manier dat ik niet wilde wat zij wilde meiden dingen winkelen enz. Ik had geen zin die dag. Ze werd wel boos tenminste ik merkte het maar ze zei niks, ze deed droog de hele tijd en riep mij telkens om tasjes of iets vast te houden. Ze is een jaloers kind eigenlijk en ze wilt niet dat ik het leuk heb met iemand anders ook al is het familie.
Dan gaat ze me zitten irriteren met haar irritante vragen zoals waar was dat op die foto? of je hebt op je nickname dat en dat staan wat je op die dag dan doen?
en ga zo maar door. maar goed iedereen is anders, en er wordt vaak gezegd dat ik me maar moet aanpassen nou dus mooi niet! Want door al dat aanpassen heb ik nu die klote problemen gekregen, ik heb me zelf voor dom uitgemaakt naast mensen en liet ook merken dat ik me zo voelde. Maar het was het niet waard.
Ik dacht dat ze tenminste een beetje ook zouden helpen een advies of tip. In plaats daarvan ratelden ze door over wat ze zouden gaan doen en al dat stomme meiden gedoe, onzin dus. Ik accepteer dat ik meestal,vaak extreem nadenk over dingen. Wat mij meestal tot een diepe depressie kan meeslepen. wat kan ik doen. wat?
Ik vind uiterlijk niet zo belangrijk dan denk ik als ik slim zou zijn wat moet ik dan met een mooie uiterlijk. Het enige wat ik zo graag wil is zelfstandig worden, voormezelf kunnen zorgen als ik alleen ben zelf iets kunnen zelf zonder hulp. Ik ben al dat hulp zat, ik ben het zat om hulp te vragen aan mensen, ik merk dat die mensen mij dan zielig hulpeloos en dom vinden. Ik heb hier nog nooit over met mijn ouders gepraat en denk ook niet dat ik dat zal doen. Zij denken dan meteen namelijk zo van pff 15 jaar zogenaamde problemen? Wees blij kind! Je hebt het warm en goed. Ja en mijn psychische problemen dan?
Oke nu ga ik duidelijk maken waarom ik denk en vind dat ik niet zelfstandig ben.
ten eerste als ik ergens moet bellen of met iemand moet praten wordt ik extreem zenuwachtig en ga ik hakkelen tussen mijn woorden. Daardoor durf ik niet contact te maken met mensen. Ik durf nooit niet om ergens alleen te gaan waar ik nog nooit ben geweest.
Het komt ook door mijn verlegenheid ik word dan heel onzeker en doe stomme dingen ,onbewuste handelingen met mn lichaam, onhandigheid. Ik ben erg onzeker.
Ik ben echt bang doodsbang voor mensen.
Thuis heb ik ook problemen, mijn ouders zijn sinds kort een beetje psyschisch geworden door het gedrag van mijn 2 oudere broers.
Ik blijf er tussen beide en weet niet wat ik moet doen. Mijn oudere broers doen mijn ouders echt pijn en ik kan er niet meer tegen. Ik wil geen psychische ouders hebben. Het is niet zo dat ze niet nuchter meer zijn of zo. maar ze zijn veranderd.
Mijn ouders willen het beste voor me en ik probeer ze niet te teleurstellen. Het is ook zo dat ik niet veel mag van mijn ouders door hen extreme overbezorgdheid. Ik zei al ze regelden altijd alles voor mij zonder dat ik er mee lastig zou worden gevallen.
Ik denk dat de oorzaak van mijn onzelfstandigheid daar zit.
Meestal ben ik dan ook de hele dag thuis.
En ik durf vaak de deur niet uit omdat ik bang ben voor mensen voor de echte buitenwereld. Dan schuil ik me veilig in me huis waar niemand me kleineerd en uitmaakt voor iets lelijks,ergs. Een tijdje dacht ik aan zelfmoord, maar meteen daarna dacht ik aan God. Ik ben hier op aarde gekomen om iets goeds te doen om van mijn leven die aan mij is gegeven iets goeds te bereiken in wat voor situatie dan ook. Daar geloof ik in. Mensen zijn zo overtroffen door al die stomme dingen dat ze niet in de gaten hebben dat ze andere mensen ermee pijn doen of alleen laten, aan hen lot overgelaten. Ik wil mezelf helpen. Dat ik lelijk ben betekent niet dat ik er niet mag zijn ik wil iets bereiken met de hersens die ik gekregen heb ook al ben ik niet bepaald super slim of slim.
Er zijn veel mensen die met kleine stappen hoog zijn opgekomen. Waarom zou ik het niet kunnen?
Ik denk er aan om naar een psycholoog te gaan. Zelf wil ik ook psycholoog worden haha ik kan mezelf niet eens helpen laat staan andere mensen. Maar goed..
Iemand nog een advies of tip of aardigs te zeggen..?

elke dag ben ik ongelukkig mijn vriend kwets me zonder dat hy het beseft hij liegt hij laat me elke dag wenen tis niemeer fijn zo ik hou van hem en ik kan hem niet verlaten want dat zou nog meer pijn doen ik ben nu al meer dan 8 maande samen met hem en oel me ongelukkig. gistere zij hij ik ga sewes miss weg en ik mag niet weten naar waar hij zij ja ik heb ook nog een persoonlijk leven dat heeft mij gekwetst ben ik gwn een bijzaak ? een meisje waar hij op kan neuken ? eerst was ht elke nacht dat ik moest wenen nu ook doo de dag . hij vraagt nooit meer of er iets scheelt hij is gewoon niet meer bezorgd om mij. net nog zij hij ik kom vandaag niet ik ben moe en heb buikpijn en 10 min later was hij bij zijn vrienden ... nu is hij hier afstandelijk tv aant kijke geen besef dat ik probeer te vechte oor me te snijden en dat ik dood wil . hij weet niet hoe ik me voel en hij vraagt er ook niet naar ik voel me zo alleen hij was de enige rede waarvoor ik leefde ma nu hij zo doet denk ik niet dat ik me nog in leven moet houden voor hem . ik weet niet wat ik moet doen lke dag hoop ik dat ik gelukkig word . toenstrak zag hij tranen in mn ogen hij deed en zij niks ik ben wenend naar boven voor 10 min gegaan en da terug onder en hij deed niks . ik voel me gebruikt pas heb ik me gesneden en dat wist hij en mijn ouders hebbe het ook ontdenkt mn mama vroeg blijkbaar an mijn vriend wat hij er van vond dat ik da deed hiij antwoorde dat is haar eige keus ik kan echt uuren blijven praten want er is zoveel meer ook op school en met mijn ouders ma de hoofdzaak was dit ...

toen ik naar het midelbaar ging kreeg ik veel probleemen de mensen daar mochten me niet ik voelde me enorm buiten gesloten en spijbelde veel van school. volgens hun was ik anders ik weet ook niet waarom ik kreeg steeds meer zelfmoord gedachtens tot ik besloot voor een auto te srpingen ik hoefde niet perse dood maar ik wouw op een of anderen manier aandacht krijgen van die kinderen waarom weet ik ook niet ik wouw in het zieken huit terecht kommmen maar hellaas de auto duwde vol op zijn rem en knalde bijna tegen een boom.
ik kreeg een eetstoornis vlak na dien het was belanrijk op mij school om er perfect uit te zien howel ik niet dik was voelde ik me het wel iedereen was daar volmaakt dun en paste in maatje 46.van daar dat me vriendin ook werd gepest ze had schijt aan alles ze was niet knap of dun dus altijd als school uit was kon ze verwachten dat haar fiets aan het plafon van de fietsestalling hin of de bandenlek waaren ze kocht ook per week een niewe tas vaak stoken ze hem in de fik ik was bang dat ze dat ook met mij gingen doen dus ging ik ook zo perfect mogelijk proberen te zijn.
ik dacht dat het in het 2e wel beter zouw zijn maar verkeerd gedacht het werd erger meisjes werden verkracht op het school plijn en dat soort dingen ik werd vaak inelkaar geslagen waarom ik heb geen idee. tot ik het beu was en zij dat ik hoe dan ook naar een anderen school ging ik was altijd een heel verlegen meisje maar toen ik in het 3e zat liet ik me niet meer kennen mensen werden zelfs bang van mij. niet dat ik het erg vond wand ik was erg populer op mij school toch bleven de zelfmoord gedachten in me hoofd zitten. het was carnaval en hadden lol ik had niet in de gaten dat ik te veel dron en ik zoop me in coma ik had paardagen in het ziekenhuis gelegen maar sinds dien kan ik niet meer normaal op school kommen.
ze noemen me coma zuiper of drankverslaafden ik word er gek van ik kon er niks aan doen maar jha hoe leg je dat tegen hun uit ?
dus ik zit er nu heel erg mee en ik denk dat ik een eind aan me leven gaat maken ik heb er echt geen zin meer in ik was altijd van plan om voor een trein springen maar dat vind ik zielig voor mensen die het zouden zien dus denk ik dat ik gewoon door drank doe het ging harstike gemakkelijk om me in coma te zuipen dus een zelfmoord kan vast ook wel lukkeken zow dan zorg ik gewoon dat ik ergens ben waar niemand me kan vinden

Xx me (l)

ik wil soms zelfmoord plegen omdat ik altijd ruzie heb met mijn moeder en alleen mijn vader is er nog voor me.

Ik vind het echt hier niks meer aan,
Heb een eetstornis en russie thuis en voor mij gevoel met iedereen als ik naar me zus wil word me telefoon afgepakt en me moeder ziet me als een lelijk kind die te dun is ik voel me door alles en iedereen in de steek gelaten! Me oom waar ik heel veel van hield is drie weken geleden overleden aan kanker hij wilden het er nooit met iemand over hebben dat hij ziek was en dus hij had 2 jaar door geleeft zonder dat ik wist dat hij ziek was en nog een zus van hem wist het niet verder iedereen hij was er in eens niet meer hij had mij kunnen helpen!
Maar nu is alles zo naar en zit ik op me kamer en weet ik niet meer wat ik in dit leven moet zien ik spug elkedag me eten uit kan het niet binnen houden anders voel ik mee heel naar en probeer het liefst de heledag niks te eten geeft me een fijn gevoel! Maar alleen niet dat ik het continu koud heb, ik voel me zoooo ontzetend rot zou willen dat ik er ook niet meer was, Wat moet ik hier op doen?

Wat zal ik eens typen?
Ik ben er moe van. Het verleden doet er niet zo veel toe. Ik heb een half jaar gelden ook op deze site gekeken en sommige verhalen vond ik erg mooi. Hoe veel pijn sommige mensen hebben, het leven lijkt dan wel een droom. Ik las toen ook het vaak een groot probleem is dat de omgeving zegt dat je je aanstelt of je gevoelens niet mag laten zien. Dat raakt me heel erg omdat ik dat zelf heb ervaren. Jij hebt het moeilijk en dan begint een ander te lullen dat je je niet aan moet stellen.
Ik zit thuis en kan me niet echt bewegen buiten. Ik durf eigenlijk niet te leven. Ik zou wel vrienden willen of werken, gewoon naar buiten en dingen meemaken maar ik durf niet. Woensdag zag ik de film BenX en daar ben ik zo van geschrokken dat ik nu drie dagen later helemaal afgepeigerd ben.
Ik wil geen zelfmoord plegen maar mijn leven is niet leuk. Ik ben al jaren op zoek hoe ik mijn problemen op kan lossen .
Ik heb van mijn vierde al last van sociale angs. Me niet durven uiten geen initiatief nemen. Al die tijd heb ik het proberen op te lossen maar het lukt niet. Toen ik naar de middelbare school ging had ik zo veel adrenaline dat ik zelfs een beetje fijn vond een paar weken. Zoals bunginzjumpers enzo. Het leven ging door dag in dag uit naar school. Tot ik vijf jaar geleden niet meer kon. Ik begon wat depressief te worden. Het heeft nooit echt vat op me gekregen omdat ik uit het verleden voornamelijk de positieve dingen onthoud en ik in de verre toekomst alles kan doen waar ik zin in heb. Maar bij tijden lukt het allemaal niet en dan kan ik wel eens de hoop verliezen.
Drie en een half jaar geleden begef mijn lichaam het min of meer door de grote hoeveelheid adrenaline die ik al die tijd 'gebruikte'. Ik kon niet meer en sloot me op in mijn kamer.'S nachts lag ik vaak wakker en voelde ik om de minuut dat mijn nieren een stoot adrenaline gaven. Dat is opzich heel vervelend maar het grootste probleem was dat ik geen energie meer had om het te kunnen verdragen. Ik was op. Ik dacht toen vak; Ik kan niet meer, houd toch op. Of; help me dan toch..., waarom luisterd er niemand naar mij?.
Ik moest wachten op een opname omdat er een wachtlijst was. Ik hield mezelf in leven door te denken; nog een week en dan word ik opgenomen. Toen dat een half jaar geduurd had was de pijn even groot als de wil om te leven. Ik wist dat als het nog langer zou duren dat ik er op een dag een einde aan zou maken. Het nut om te leven zie je dan ook niet meer, en het leed dat je anderen aan doet weegt niet meer op tegen de andere gevoelens van pijn.
Toen ben ik opgenomen voor een jaar. Ik heb toen lichamelijk weer wat kracht op kunnen doen. Maar echt veilig was het daar ook niet. Daar ben ik wel een beetje boos over; dat er niet gewoon een kliniek is ergens in de bergen waar mensen die er doorheen zijn, bij kunnen komen. Waar iedereen lief is en waar je weer vertrouwen kunt krijgen in andere mensen en dat je gelukkig kunt zijn.
Na allerlei problemen in die instelling ben ik weer naar huis gegaan. En nu zit ik al weer twee jaar thuis. Ik ben nu met mee bezig om weer iets van behandeling te beginnen en ergens opgenomen te worden. Mijn ouders kunnen mij namelijk niet zien leiden en omdat ik niet doe wat zei zeggen dat ik moet doen om beter te worden, worden ze boos en willen ze dat ik uit huis ga.
En nu zijn we hier. Ik heb geen zin meer in al die psychologen. Stelletje ideoten. Ik heb geen zin om 'aan mezelf te werken'. Wat een onzin. Het is niet dat ik niet wil veranderen of star ben maar ik ben gewoon moe. Kunnen mensen niet begrijpen dat het op een gegeven moment op is?
Al die tijd ben ik gewoon naar school gegaan, heb ik mijn best gedaan om te studeren, om er bovenop te komen, en nu zou ik best willen werken om mijn deel bij te dragen in de samenleving maar ik kan het niet.
Ik denk er veel aan om zelfmoord te plegen maar ik ben er niet meer bang voor. Een paar jaar geleden was ik ban dat ik het zou doen maar het maakt me nu niet zo veel meer uit. Als het gebeurd dan gebeurd het. Ik wil nu niet dood maar ik heb op het moment niet echt perspectief op verbetering van mijn situatie. Ik voel me bij tijden best moedeloos. Op.
Ik wil nog iets zeggen over de wereld die we gemaakt hebben. Iedereen heeft over iedereen een mening. Overal is herrie en haast. Overal ervaar ik het als druk. Sjezende auto's, muziek, alles vol gebouwd, enorme drukte op scholen. Niemand heeft tijd, altijd moeten mensen ergens naartoe en als ze tijd hebben zijn anderen te veel omdat ze bij moeten komen van het werk. Er is veel te veel leed in dit welvarende landje waar we alles zouden kunnen hebben.
Goed, ik heb geen punt want al mijn oplossingen blijken niet te werken. We zullen wel zien wat er komt...
Ik weet ook niet waarom ik dit verhaal typ. Ik heb geen doel, het overkomt me gewoon. Het liefst zou ik gewoon huilen. Ik ben erg verdrietig.
Ik wil alle andere sterkte wensen in hun queste.