Levensverhalen (pagina 742)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ONBEGREPEN

ik was altijd een vrolijke gezonde man maar sinds ik financieel uitgekleed ben en geestelijk kapot ben gemaakt door mijn EX zag ik het helemaal niet meer zitten.
Maar na verloop van tijd ontmoete ik mijn huidige vrouw en dacht ik dat alles beter zou worden maar daar kom ik voor de tweede keer bedrogen uit. Ik heb mijn huidige vrouw alles over mijn leven met mijn ex vertelt en ik dacht dat mijn huideige vrouw echt anders was maar daar kom ik nu bedrogen in uit.
Ook zij heeft een gat in haar hand, overlegt niets, beschuldigd mij contstant van dingen die er helemaal niet zijn zoals vreemdgaan. Opnieuw word ik financieel en geestelijk kapot gemaakt en daarom zit ik erover te denken om maar van deze aardbol te verdwijnen zodat ik alle pijn en verdriet voorgoed achter me kan laten.
Datum:
03-03-2010
Naam:
Johan
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-brabant

Ik ben ook de moeite waard

Ik ben ook de moeite waard. Maar waarom ziet niemand me, waarom besta ik voor niemand, waarom houd niemand van mij, ik ben ook een mens, ik heb ook gevoel en ik kan gewoon niet meer. Ik wil gewoon niet meer ik kan gewoon niet meer
Datum:
02-03-2010
Naam:
N
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

ik snap het niet

mansen die mij vertellen mij vrienden te zijn blijven me verschrikkelijke pijn doen ik snaphet niet wat heb ik hun ooit aangedaan als ik iets zeg is het gelijk '' houd je mond dicht lelijkerd'' ik wil zo niet verder deze week zijn ze erachter gekomen dat ik zelfmoord wil plegen iedereen leterlijk iedereen zij hahaha ik hoop dat je voor de trein springt nou het is ze gelukt hun doel was mij kapot te maken het is ze gelukt ik wens ze alle geluk toe achter de poorten van de hel ik en ik hoop dat ik op een rustige plek tereachtkom waar ik eindelijk mezelf kan zijn zonder enige pijn,verdriet of schaamte

gr aan iedereen hoop dat jullie er wel levend uitkomen
Datum:
02-03-2010
Naam:
...
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

depressie

Ik denk dat het meeste hier een depressie hebben net zoals ik?
Ik denk dat ik helemaal niks kan, school gaat slecht, ik heb geen zelfvertrouwen en ben ook erg verlegen. Omdat ik waarschijnlijk dan ook contactgestoord ben zie ik het ook niet meer zitten. Hoop dat het van zelf maar een keer over gaat...
Datum:
02-03-2010
Naam:
...
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

vernedert

hallo mijn naam is micael.
ik heb geen zin meer om dees leve als een blok aan mijn been te drage .
op school was ik aan het prate met mijn vrienddin ik ging eve stape plots kwam er een hele grote benden en begonne te rodelen ja viespeuk dieler de dag was om ik lopte naar huis ik de de computer aan en ik vroe hulp aan een mijsje op msn zij wou mij niet helpen ze zij ga dood ziet u elk mens is niet uniek het leve is gewoon een grote grap ik stap aleen nooit iemand bij mij ze zegge dat ik gestoord ben ik ga 90 procent akoord voor zelfmoord.
Datum:
02-03-2010
Naam:
micael r
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Mijn leven.

Ik zal beginnen bij het begin:
Mijn jeugd is zorgeloos geweest, ik had een lieve vader en moeder zusjes en een broertje en genoeg vriendjes en vriendinnetjes.

Toen ik 14 was is mijn vader plots overleden, en mijn moeder bleef over met 4 kinderen een een groot melkvee bedrijf.
Ik ben de oudste dus ik voelde me erg verantwoordelijk.
Het was een moeilijke tijd maar toch ging het voor mijn gevoel best goed met me.
Ik zoch troost bij mijn opa en oma.
Op een avond ging ik naar mijn opa en oma toe, mijn oma was niet thuis maar zou later thuis komen.
Mijn opa heeft toen geprobeerd me te misbruiken, ik heb dit tegen kunnen houden. Ik heb dit 2 jaar tegen niemand verteld.
Tot dat ik een vriend kreeg, hij is het beste wat me ooit is overkomen, hij is ook de eerste geweest tegen wie ik het heb verteld.
Toen heb ik me voorgenomen om er met niemand over te praten..
Tot een jaar geleden, ik ging naar mijn oma en opa toe (mijn opa zou niet thuis zijn en mijn oma wel).
Ik kwam bij het huis aan en toen bleek dat alleen mijn opa thuis was..
Ik zei tegen mezelf kom op stel je niet aan, er gebeurt niks.
Hij zette de tv aan op discovery daarop kwamen beelden van parende dieren.
Ik voelde me niet echt op mijn gemak, maar ja mijn opa kijkt altijd discovery dus ja het zal wel niks aparts betekenen.
Toen kwam hij langs mij zitten op de bank, hij begon aan me te zitten en vroeg of ik het erg vond.
Ik klapte dicht kon niks meer zeggen, ik dacht alleen maar: "Dit gebeurt nu niet, dit kan niet, als ik nu nee zeg dan bevestig ik wat er gebeurt, dan kan ik het niet meer ontkennen."
Ik liet aan mijn lichaamstaal duidelijk merken dat ik het niet leuk vond, maar toch ging hij door.
Uit eindelijk heeft hij me misbruikt.
Ik ben snel naar huis gefietst heb mijn vriend meteen gebeld en verteld over de situatie.
Hij is diezelfde avond bij me geweest.
Hij vond dat ik het mijn moeder moets vertellen.
Maar mijn opa ( de vader van mijn moeder) kwam bijna iedere dag helpen op de boerderij, met mijn moeder ging het net beter, ze begon weer te leven na de dood van mijn vader. Moest ik dat alles weer verpesten.
Als ik haar zou vertellen wat haar vader mij aan heeft gedaan dan word ze weer verdrietig.
Ik kon niet slapen en ben naar de huis arts gegaan ik heb niks verteld maar kreeg wel antidepressiva om te kunnen slapen.
Mijn vriend vond het heel moeilijk, hij wilde natuurlijk wat ondernemen ik absoluut niet.
Uiteindelijk heb ik besloten om er met mijn huis arts over te gaan praten.
Hij snapte nu ook waarom ik niet kon slapen en vertelde dat ik het mijn moeder moest zeggen.
Ik heb toen besloten om dat te doen, ik ben samen met mijn moeder naar de huis arts gegaan. We hebben het toen samen verteld.
Ze reageerde heel fijn, ze zei dat ze er met hem over ging praten en dat dit niet zomaar kon.
Ik was blij dat ze niet heel boos werd of zo.
Ze was natuurlijk wel verdrietig.
Een week verder, vroeg ik aan mijn moeder of ze al met mijn opa had gepraat.
Ze vertelde dat ze nog een keer naar de huisarts was geweest en dat die had gezegd, dat als ze echt niet wilde dat ze het niet tegen hem hoefde te zeggen.

Ik ben toen zelf terug naar de huisarts gegaan, hij vertelde toen dat hij had gezegd: "je moet kiezen voor je vader of je dochter".
Ze had dus gekozen voor mijn opa.
Ik voelde me ontzettend alleen.
Ik ben in behandeling gegaan bij een psycholoog.
Dit heeft me wel een beetje geholpen, maar toch draag ik sindsdien een masker, soms doe ik dingen die ik niet wil doen..
Ik heb heel veel vrienden en veel mensen mogen mij, en zeggen dat ik altijd vrolijk ben.
Mijn moeder heeft inmiddels nog steeds niks verteld tegen mijn opa of mijn zusjes.
Daar ben ik het bangst voor.
Nog steeds diep van binnen ben ik heel erg verdrietig. ik voel me ontzettend in de steek gelaten..
Zelfmoord gedachten gaan vaak door me heen.. maar ik doe het niet.
Ik heb zoon lieve vriend en inmiddels gaan we samenwonen.. dan ben ik weg thuis.
Zonder mijn vriend zou ik niet meer kunnen.
Ik ben hem voor eeuwig dankbaar!

Datum:
02-03-2010
Naam:
Anna
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

alles went behalve een vent

ik ben iris
heb ook al wat dingen mee gemaakt.
gelukkig ben ik nooit gepest op school
maar heb thuis akelige dingen mee gemaakt.
vele malen geslagen door mijn vader,
en ben door mijn opa verkracht(10 jaar was ik toen).
heb hierdoor ook vaak gedacht aan zelf moord met als begin snijden wat steeds erger werd.
maar heb het gelukkig een plekje kunnen geven, natuurlijk blijven dingen waardoor je niet meer weet of je nou eigenlijlk wel wil leven altijd in je geheugen hangen.

voor de gene die mijn verhaal lezen, wil ik graag vertellen:
ik heb het dikwijls heel moeilijk gehad met snachts elke keer weer confrontaties naar vroeger, elke keer dacht ik hoe had ik het moeten voorkomen
want het is mijn fout toch? ik heb toch aanleiding gegeven tot...

na lang dit geloofd te hebben zie ik in dat het niet zo is, ik leef al 18 jaar met een vader met losse handjes, een vriendin die ik vertrouwde tot en met, zij heeft me in de ogen gekeken en steen hard verteld dat ze me niet geloofde.
en echt waar geloof me alles went. alleen moet je iemand hebben waar je veel van houd
en als je denk dat er niemand is die van je bijzijn geniet, heb je het fout,

want (lieve mensen) er is altijd wel iemand die van je houd..
Datum:
02-03-2010
Naam:
babbel
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

een muur van onwil......

na jaren van ontkenning,kind zijn was niet mogelijk,moest altijd op mijn hoeden zijn,dat ik geen vouten maakten,want was dan bang dat ik nooit uit deze hel zou weg komen ,en door goed bedoelden praatjes,zat ik daar op mijn 18 jaar nog,het was om dat ik toen voor de weet niet hoe veel sten keer ,weer eens weg liep,dat ik er niet zat tot mijn 21 e daarna geprobeerd mijn weg te vinden in het leven,nooit kunnen vinden kraker geweest altijd het gevaar op gezocht want het maakten mij nooit wat uit of ik vandaag zou sneuvelen of morgen! maar door de jaren heen,schijnt dat mij niet gegund te zijn,en duurt dit leven mij veel te lang heb een paar lieve kinderen maar ben ongeveer nu al weer bijna een jaar alleen,heb dat door mijn geweldigen opvoeding over mij zelf af geroepen kan namelijk niet met mijn gebreken leven, en anderen ook niet weet dat ik bij belangrijke besluiten rechts af moet ,maar links is dan toch mijn keuze ,hoe hoe dom ook,toch over komt het mij.ben naar veel moeiten naar de hulp verlening gegaan,en loop van af die tijd pas echt met mijn ziel onder mijn arm,had al een zelf moord poging gedaan maar had toen nog een vriendin ,die mij zo ver kreeg om met haar naar het ziekenhuis te gaan had ik dat maar nooit gedaan zit daar door met nog meer schuld gevoelens de volgenden dag werd ik wakker ,dat nare mislukten gevoel zal ik nooit vergeten net zo als de tranen van de mensen om mij heen,helaas over treven die de mijnen nooit,het geluk dat mij nog rest,is het geluk ,dat dit keer er niemand om mij heen is die ik de moeiten waard vind om het niet te doen,want iedere dag leven in pijn.krijgt mij klein afz ongelukig.
Datum:
02-03-2010
Naam:
gerard
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

waardeloos

het knaagt aan me.
diep vanbinnen blijf ik huilen,om
hoe ik doe en hoe ik ben.
16jaar en al heel wat meegemaakt.
sommigen geraken al in een diepe put als ze een slecht rapport hebben,als ze het gevoel hebben dat ouders niet om hun geven.maar bij mij is het anders.
ik ben het probleem,het ligt by mezelf
en het moet eruit.ooit.binnenkort psychiatrie,weer eens iets dat niet zal helpen.denkend ..wat is het volgende?
Datum:
01-03-2010
Naam:
Steffie
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik voel me rot

Myn verhaal is niet zo speciaal ,
Alles begon op mijn 5 jaar toen ik als jongen aan het spelen was in een boom.
Ik sprong uit een bom en bleef stikken achter een touw , in het ziekenhuis vertelde ze me nog 10 seconden en het was over voor jou.
Toen keek ik de dood meerdere keren in de ogen ik ben op mijn 10 jaar in het ziekenhuis beland wegen overdosis van drugs , op mijn 12 ben ik aangereden door een auto ...
Mijn leven steld voor mij niets voor dan alleen problemen en angst .
Ik wil het gewoon niet meer ik ben kapot , nu de laatste tijd zit ik weer te veel aan de drugs omdat ik me daardoor beter voel maar toch maakt het niets uit .
Men vriendin liet me zitten , jongens bedreigen me steeds overal waar ik kom , thuis kunnen mijn ouders er niet mee leven zoals ik nu doe .
Ik weet het gwn niet meer daarom besluit ik mischien om zelfmoord te plegen ...
Datum:
01-03-2010
Naam:
Jim S
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.