Ik zal beginnen bij het begin:
Mijn jeugd is zorgeloos geweest, ik had een lieve vader en moeder zusjes en een broertje en genoeg vriendjes en vriendinnetjes.
Toen ik 14 was is mijn vader plots overleden, en mijn moeder bleef over met 4 kinderen een een groot melkvee bedrijf.
Ik ben de oudste dus ik voelde me erg verantwoordelijk.
Het was een moeilijke tijd maar toch ging het voor mijn gevoel best goed met me.
Ik zoch troost bij mijn opa en oma.
Op een avond ging ik naar mijn opa en oma toe, mijn oma was niet thuis maar zou later thuis komen.
Mijn opa heeft toen geprobeerd me te misbruiken, ik heb dit tegen kunnen houden. Ik heb dit 2 jaar tegen niemand verteld.
Tot dat ik een vriend kreeg, hij is het beste wat me ooit is overkomen, hij is ook de eerste geweest tegen wie ik het heb verteld.
Toen heb ik me voorgenomen om er met niemand over te praten..
Tot een jaar geleden, ik ging naar mijn oma en opa toe (mijn opa zou niet thuis zijn en mijn oma wel).
Ik kwam bij het huis aan en toen bleek dat alleen mijn opa thuis was..
Ik zei tegen mezelf kom op stel je niet aan, er gebeurt niks.
Hij zette de tv aan op discovery daarop kwamen beelden van parende dieren.
Ik voelde me niet echt op mijn gemak, maar ja mijn opa kijkt altijd discovery dus ja het zal wel niks aparts betekenen.
Toen kwam hij langs mij zitten op de bank, hij begon aan me te zitten en vroeg of ik het erg vond.
Ik klapte dicht kon niks meer zeggen, ik dacht alleen maar: "Dit gebeurt nu niet, dit kan niet, als ik nu nee zeg dan bevestig ik wat er gebeurt, dan kan ik het niet meer ontkennen."
Ik liet aan mijn lichaamstaal duidelijk merken dat ik het niet leuk vond, maar toch ging hij door.
Uit eindelijk heeft hij me misbruikt.
Ik ben snel naar huis gefietst heb mijn vriend meteen gebeld en verteld over de situatie.
Hij is diezelfde avond bij me geweest.
Hij vond dat ik het mijn moeder moets vertellen.
Maar mijn opa ( de vader van mijn moeder) kwam bijna iedere dag helpen op de boerderij, met mijn moeder ging het net beter, ze begon weer te leven na de dood van mijn vader. Moest ik dat alles weer verpesten.
Als ik haar zou vertellen wat haar vader mij aan heeft gedaan dan word ze weer verdrietig.
Ik kon niet slapen en ben naar de huis arts gegaan ik heb niks verteld maar kreeg wel antidepressiva om te kunnen slapen.
Mijn vriend vond het heel moeilijk, hij wilde natuurlijk wat ondernemen ik absoluut niet.
Uiteindelijk heb ik besloten om er met mijn huis arts over te gaan praten.
Hij snapte nu ook waarom ik niet kon slapen en vertelde dat ik het mijn moeder moest zeggen.
Ik heb toen besloten om dat te doen, ik ben samen met mijn moeder naar de huis arts gegaan. We hebben het toen samen verteld.
Ze reageerde heel fijn, ze zei dat ze er met hem over ging praten en dat dit niet zomaar kon.
Ik was blij dat ze niet heel boos werd of zo.
Ze was natuurlijk wel verdrietig.
Een week verder, vroeg ik aan mijn moeder of ze al met mijn opa had gepraat.
Ze vertelde dat ze nog een keer naar de huisarts was geweest en dat die had gezegd, dat als ze echt niet wilde dat ze het niet tegen hem hoefde te zeggen.
Ik ben toen zelf terug naar de huisarts gegaan, hij vertelde toen dat hij had gezegd: "je moet kiezen voor je vader of je dochter".
Ze had dus gekozen voor mijn opa.
Ik voelde me ontzettend alleen.
Ik ben in behandeling gegaan bij een psycholoog.
Dit heeft me wel een beetje geholpen, maar toch draag ik sindsdien een masker, soms doe ik dingen die ik niet wil doen..
Ik heb heel veel vrienden en veel mensen mogen mij, en zeggen dat ik altijd vrolijk ben.
Mijn moeder heeft inmiddels nog steeds niks verteld tegen mijn opa of mijn zusjes.
Daar ben ik het bangst voor.
Nog steeds diep van binnen ben ik heel erg verdrietig. ik voel me ontzettend in de steek gelaten..
Zelfmoord gedachten gaan vaak door me heen.. maar ik doe het niet.
Ik heb zoon lieve vriend en inmiddels gaan we samenwonen.. dan ben ik weg thuis.
Zonder mijn vriend zou ik niet meer kunnen.
Ik ben hem voor eeuwig dankbaar!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.