Levensverhalen (pagina 743)

hey
mijn verhaal begint nu ongeveer 7 tot 8 jaar treug.

ik was toen ongeveer 14 jaar en had al het een en ander meegemaakt en had toen al probleemen.
mijn auders waaren pas net 2 jaar uit.
en mijn moeder stierf op valentijns dag na 3 hersenbloeding, en mijn pa storte in waar door ik als een 14 jaarige bijna de heele crematsie moest regelen, en ik moest me groot huiden omdat mijn pa een niewe vriendin had met 2 dochters. en ik kwam er bij, maar ik was de autste dus moest ik me maar groot hauden en het goede voorbeelt geeven, en da is niet makelijk als je net je moeder bent kwijt geraakt, dus ik heb ik me maar groot ge hauden voor de rest door al mijn emotsies optesluiten en ze te vergeeten in de hoop de pijn niet te voelen, kort daar op pleegte 3 goede kenisen van mij zelf moort, en 1 jaar later gingen weer 2 goede kenisen dood door een moter ongeluk, en van af dat moment heb ik beslootn om zelf moort te pleegen, ik ben nu 20. 2 jaar treug heeft een goed vriendin die ook nog mijn colaga was van 19 jaar een hardt stilstand ge had rond kerst ge leukig waren mijn beste vriend en mijn vriendin bij me heb heben me ge troost. vorig jaar heeft ze het uit gemaakt en is mijn wereld in ge stort, als mijn vertrauwing persoon me toen niet naar het GGZ had gebragt en er voor gezorgt had dat ik wirt op genoomen op een paaz afdeeling had ik nu niet meer geleeft. ik heb nu al 8 zelf moort pogingen ondernoomen waar onder 60 parastamol, mezelf ophangen, mijn polsen door snijden en nog veel meer. maar ik heb er voor gekozen om volgens de weg van de strijder te leeven sins de dood van mijn moeder en sins die dag strijt ik tegen mijn pijn en verdriet en ik verlies daarom kis ik voor zelf moort want ik kan niet meer vegeten tegen de pijn en het verdriet die ik diep van binen voel omdat ik al te veel verlooren heb, ik weet nu al 6 jaar niet of ik nog wel leef omdat ik niets meer voel, soms heb ik het iedee dat ik leef omdat ik nog wel kan bloeden maar dat wordt steets minder, maar ik krijg nu hulp en mijn klas weet dat ik zelf moort heb gepleegt en dat ik zelf hulp heb ge zogt. enze zijn blij dat ik nog leef en ze zijn trots op me omdat ik zelf hulp heb gezogt, maar terwijl zij trots zijn op mij voel ik aleen nog maar mee pijn en verdriet, maar door hun weet ik dat ik nog niet kan opgeeven en dat ik verder moet vegten nu moet ik alee nog de kracht vinden om verder te vechten, en ik hoop dat iedereen die kracht vindt om toch nog verder te leven ook al blijft (zelf nu nog voor mij) de dood de oplosing

van kleins af aan heb ik al heel veel shiit meegemaakt..me ouders die gingen scheiden toen ik 3 was. kort erna kreeg ik een nieuwe stiefvader die een alcoholprobleem had..als er een kleine ruzie was of een woede uitbarsting wist ik het alweer me ma werd dan ook mishandeld door deze kerel...ik was te jong om hier in te grijpen me zus en ik hebben die jaren aan moeten zien..
nu denken jullie waarom is die vrouw bij hem gebleven,,,nou omdat ze bang was en bedreigd werd met de dood als we gingen vluchten na een jaar werd ik er ook bij betrokken en werd ik op me 7 jarige leeftijd ook mishandeld toen zijn we gelijk gaan vluchten.
me egte vader geeft niet meer om me en heeft me in de steek gelaten toen ik 11 was hij vertelde me dan ook dat ie niks meer om me gaf en niet meer van me hield. mijn leven stond even still en wist even niet meer wat ik allemaal precies wilde doen.
ik ben op mijn 17e uit de kast gekomen dat ik homo seksueel ben hierdoor ben ik ook heel veel vrienden verloren en heb ik een depressieve aandoening gekregen.
wist niet meer wat ik met me leven wilde en wilde er gewoon een einde aan maken.
heb hierbij ook hulp gehad bij een psycholoog en heb dit toen ook gered met veel medicijnen.
nu voel ik weer dat ik terug vall bij dag 1 en begin ik me weer hopeloos te voelen dacht dat alles wel weer goed zal komen maar hoe ouder ik word hoe meer ik het weer gaat voelen., weet me geen raad meer wat ik nu moet doen..
ik vraag me dan ook wel af of ik nog wel gelukkig zal worden heb zoveel shit mee gemaakt dat ik het niet meer weet.
soms twijfel ik of ik verder wil gaan met me leven of om er een eind aan te maken.
word gek van dit gevoel.
er is nu ook niemand die me meer kan helpen ik sta er nu alleen voor tenminste zo voelt het dan.
ik wacht t gewoon nog even af...!!

al van mijn zes jaar werd ik vreselijk gepest en met de jaren begon het maar steeds te verergeren. ik ben nu 13 en zit in het 2 middelbaar ik heb al veel geprobeerd om zelfmoord te plegen en eerst was ik gelukkig ma nu ziek et echt niet meer zitten kheb ng maar een plaats waar ik me amuseer en das in de chiro. maar das niet genoeg. Ik heb genoeg van dit leven... niemand kan me meer helpen...

Hoi mensen ik heb /had eenvriendin en we haden 7 mnd lang .Afgelopen 6 mnd hebbeb we nooit ruzie gehad.IK was altijd bezrgd om haar kijt te raken dus ik vroeg dr altijd ga je echt met die gene met wie je afgesproken hebt ? Zo kreeg ze het gevoel dat ik haar niet vertoruwt.Afgelopen week hadden we ene kleine ruzie oke,maar afgelopen wo is weer zo iets gebeurd en toen heeft ze het uit gemaakt :'( Ze heeft me geblockt op msn.Ik ben toen op een msn gegaan van mn beste vriendin en toen ging ik met haaar praten ze zegt iedere keer het is over en toen zij ik ik ga weg en den k over na dag schatje ik hou van jou (L).

Toen heeft ze hehelaam niet meer gereageert wat kan dat beteken??
ik kan helemaal niet zoner dat meisje dan ben ik liever doo.Ik heb al geen geluk in liefde ,krijg ik uiteindelijk iemand heb ik dit weer :'(
AUB HELP ME

Het is nu een maand geleden sinds het uit is met mijn vriendin (we zijn 2 jaar samengeweest). Ze was de liefde van mijn leven. Op mijn werk kan ik niet meer deftig denken..Ik denk elke dag aan haar, ik mis haar zohard, maar sinds het gedaan is, probeert ze me te ontwijken. Ze wilt niet praten. Ik voel me in de steek gelaten Ik ben naar de dokter geweest en hij schreef me een antidepressivium voor. Deze hebben me eventjes beter laten voelen. Mijn vrienden steunen mij elke dag. Dit hielp wel af en toe, maar nu heb ik onlangs gehoord dat ze een oogje heeft op iemand anders. Mijn leven stort nu helemaal ineen. Ik heb hier echt geen zin meer in. Ik kan me geen leven inbeelden zonder haar. Ik kan me wel amuseren, maar het is niet hetzelfde. Zij was mijn leven. Ik ben aan het denken hoe ik mijn leven zou beëindigen. Een overdosis van mijn medicijnen mss..

Eigenlijk kan ik t niet eens opschrijven hoe ik me voel. Het is zoveel. maar het ergste is onbegrip en dan ook nog dat ik mezelf niet goed kan uitdrukken. EErst mn ex daarna de afgunst van zn vriendin en dan de problemen met de omgang van mn kinderen en nu mn relatie. Ben geen schrijver. Ik weet al1 dat ik niet meer wil. Dat ik er nog ben, is omdat mn kinderen me nodig hebben, ik wil al1 maar naar mn vader toe. Ik kan mn verhaal niet op papier krijgen.

van mijn moeder mag ik niks , en doe ik ook niks goed .
m'n zus is net gevallen , en ik wil haar helpen , dat doe ik ook niet goed .
alleen voor mijn vader kan ik alles !! die begrijpt me tenminste .
maar ik wil niet leven met alleen 1 iemand die me begrijpt .
ik heb al een keertje geprobeerd zelfmoord te plegen , maar dat is niet gelukt . ik heb geen lef .

groetjes het meisje dat zich rot voelt

Het leven kan soms breuken maken in je hart.
En er gebeuren vaak dingen die je niet verwacht.
Dan zit je vol pijn en verdriet.
En dan wil je sommige mensen verlaten.
Door er een einde aan te maken.
Maar dat kan je niet aan,
Want je weet dat er ook mensen voor je klaar staan.
Die kan je niet verlaten.
En zeker niet achter je laten.
Denk jij hier ook weleens aan?
Denk dan beter.
Doe niks geks.
Want voor je het weet ben je weg.
En doe je je vrienden pijn.
En ik weet zeker.
Zo wil je niet zijn!

Ik wil vechten voor mijn leven,
Ik wil der alles voor geven!
Niemand begrijpt wat ik bedoel,
Niemand begrijpt mijn gevoel.
Voor het leven ben ik soms bang,
Want het duurt nog zo lang.
Als ik weer word uitgescholden als slet,
Lig ik 's nachts weer huilend in me bed.
Of ze noemen me weer eens een hoer,
Wauw wat ben je nu toch stoer.
Ik voel me soms echt super slecht,
Want ik heb toch ook een recht?
Ik wil gewoon mezelf zijn,
En weg met al die pijn.
Maar ik blijf vechten,
Voor al mijn rechten.
Mijn hart is nu heel erg klein,
En gevuld met allemaal pijn.

Mensen denken dat ze alles kunnen zeggen,
En dat ik het er dan maar bij neer laat leggen.
Maar het raakt me diep van binnen,
Niemand kan snel mijn vertrouwen winnen.
Laat die mensen toch lekker keten,
Er zijn zoveel dingen die ze niet weten!!
Ik durf niemand meer te vertrouwen,
En een goeie band met ze op te bouwen.
Ze zetten me aan de kant,
En noemen me arrogant.
Maar van binnen ben ik heel lief,
Een echte hartendief.
Mensen beoordeel me niet,
Voordat je de waarheid eens ziet!
Er is zoveel meer dan dat jij weet,
Je weet alleen maar hoe ik heet.
Ik zou nooit iemand pijn doen zonder reden,
Ik heb zelf al genoeg pijn geleden.
Naar de buitenwereld doe ik heel stoer,
Maar sommige noemen me maar een hoer.
Ik wil dat mensen snappen wat ik bedoel,
En ook een beetje snappen mijn gevoel!!

Een vriend pleegde zelfmoord:

Je hebt het leven verlaten,
En in mijn hart sporen achtergelaten.
Nu moet ik alles alleen doen,
Wat ben je toch eigenlijk een oen!
Ik voel me nu zo alleen,
Me leven word nooit meer zoals voorheen.
Waarom heb je dit gedaan?
Je bent zomaar uit het leven gegaan.
Je ouders durven niet meer verder te leven,
Ze lopen in de schuur te beven.
Waarom heb je dit toch gedaan?
Je had alles voor elkaar!
Lieve broers, een schat van een zus,
Maarja misschien heb je nu pas rust.
Over gevoelens kon je nooit praten,
Peter, had toch wat tranen gelaten.
Ik mis die mooie lach,
Ik denk aan je, elke dag!

Iedereen zegt,
Dat jij nu in de hemel bent.
En een ster, die me nooit verlaat,
En elke avond aan de hemel staat.
In de hemel word je vast verwend,
Er is daar vast iemand die je kent.
Maar ik zou er ALLES voor geven om 1 seconde met jou te zijn,
Het doet me nog elke dag pijn.
Dat jij er niet meer bent,
het is iets dat nooit went!
na dat je dat had gedaan,
Viel er eerst een traan.
Daarna kwam er een goede les,
En kwam pas het besef,
Dat zelfmoord geen oplossing was,
Dat zag ik toen pas!
En dat kwam voor jou!
Ik wil dat je niet vergeet hoeveel ik van je hou!

Xxx

nu bijna 4,5 jaar gelede heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegd.
waarom weet ik niet
hij heeft niets van brief achter gelaten ofzo
iedereen in mijn omgeving denkt dat ik er volledig over ben want ik zeg steeds always keep on smilling
maar men innerlijk is echt kappot
ik ben niets meer waard, elke dag baal ik als ik s'ochtens wakker word

ik hoop echt dat ik smorgens niets meer wakker word maar spijtig genoeg is dit nooit

hoe moet ik nu verder gaan met deze pijn???

ik ben altijd het soort type geweest dat heel verlegen, bang en laf was. Nog steeds is dat zo. Naarmate ik ouder ben geworden zijn al mijn problemen ook groter geworden. Nu zal je wel denken een meisje van 15 jaar problemen? Pff je bent nog zo jong, die zit gewoon in een 'puber'' fase dus niet. Hier is mijn verhaal.
Ik was altijd te aardig en lief voor mensen. Dat was een eigenschap van mij wat ik niet kon veranderen dat wou ik in het begin eerst ook niet. Maar waar leven we nou in hemelsnaam? : mad world. De buitenwereld is keihard en zo moet je dus ook zijn maar dat lukt mij niet. Ik kreeg steeds meer psychische problemen en haatte mezelf. Zoals dat ik me te dun vind, dom, niet zelfstandig, voor alles maar dan ook alles bang, paniekerig, zeikerig, hulpeloos, er zit meer in me hoofd maar op dit moment komt dat niet in me op. Ik werdt altijd gekleineerd door mensen op een hele sluwe manier, met opmerkingen niet met geweld. Ik werdt vaak voor dom uitgemaakt of voor skelet of lelijkerd en noem maar op. Thuis ben ik altijd een heel ander persoon omdat ik daar onafhankelijk ben en de mensen ken. Thuis ben ik heel sterk en kan goed discusseren, voor mezelf opkomen. Maar buiten is dat een heel ander verhaal.
Misschien klink ik nu raar maar het moet eruit, en wat ik nu zeg dat meen ik 100 %
Ik ben niet zelfstandig opgevoed, mijn ouders regelden altijd alles voor mij omdat ik dat niet durfde of wilde. Ik werd niet heel verwend of zo maar heel beschermd voor alles. Klinkt logisch, maar zo zit het niet. Ik werd ouder en begon dingen te realiseren, op school en op straat was ik altijd toch nog steeds erg aardig behulpzaam als ik dat kon, en vooral vrolijk! Maar thuis is het niet zo als sinds ik klein ben huil ik bijna elke dag.
Dan kijk ik naar andere mensen en voel ik me zelf waardeloos. Ik heb altijd geleerd om niet naar hoge mensen maar juist naar de mensen die lager dan jou zijn te kijken en een voorbeeld nemen. Ik bedoel dus blij zijn dat jij niet in dat soort situatie verkeert. Ik kwam altijd mensen tegen met wie ik een goede relatie had, mensen die slimmer, zelfstandiger
vooral mooier!, zelfverzerkerder, volwassener , zijn. Wat ik dus niet ben. Je zou kunnen zeggen dat elk mens iets speciaals heeft iets unieks, maar wat heb ik dan? Ik ben kort, heb puisten, ben niet knap of zo, ook niet slim of iets anders?
Het rare is dat mensen mij altijd echt altijd tot nu toe in me hele leven vertrouwen. Zelfs de mensen die in mijn klas zaten of school die ik niet eens zo goed kende kwamen/komen naar mij toe met hen problemen, of iets wat hen dwarszit.
Dat vind ik leuk het doet me goed, het bewijst dat het mijn eigenschap,uitstraling is die invloed heeft op andere mensen. Met een goede bedoeling. En daarmee wil ik ook iets doen. Maar hoe en met wat?
Ik ben zogenaamd goed bevriend met 2 vriendinnen, 'BESTE vriendinnen' . Die naam verdienen ze eigenlijk niet.
Ze gebruikten mij namelijk omdat ik zo blind was door dat aardigheid,eerlijkheid,betrouwbaarheid.
De ene loog en loog over alles en nog wat en alsof dat nog niet genoeg is roddelde ze ook over mij, of maakte spottende opmerkingen. De andere vriendin heb ik sinds kort in de gaten gebruikt me voor geld en als een soort hondje, wat ik bedoel is dat ze altijd haar zin moet hebben maar laatst was ik het echt zat en zei op een aardige manier dat ik niet wilde wat zij wilde meiden dingen winkelen enz. Ik had geen zin die dag. Ze werd wel boos tenminste ik merkte het maar ze zei niks, ze deed droog de hele tijd en riep mij telkens om tasjes of iets vast te houden. Ze is een jaloers kind eigenlijk en ze wilt niet dat ik het leuk heb met iemand anders ook al is het familie.
Dan gaat ze me zitten irriteren met haar irritante vragen zoals waar was dat op die foto? of je hebt op je nickname dat en dat staan wat je op die dag dan doen?
en ga zo maar door. maar goed iedereen is anders, en er wordt vaak gezegd dat ik me maar moet aanpassen nou dus mooi niet! Want door al dat aanpassen heb ik nu die klote problemen gekregen, ik heb me zelf voor dom uitgemaakt naast mensen en liet ook merken dat ik me zo voelde. Maar het was het niet waard.
Ik dacht dat ze tenminste een beetje ook zouden helpen een advies of tip. In plaats daarvan ratelden ze door over wat ze zouden gaan doen en al dat stomme meiden gedoe, onzin dus. Ik accepteer dat ik meestal,vaak extreem nadenk over dingen. Wat mij meestal tot een diepe depressie kan meeslepen. wat kan ik doen. wat?
Ik vind uiterlijk niet zo belangrijk dan denk ik als ik slim zou zijn wat moet ik dan met een mooie uiterlijk. Het enige wat ik zo graag wil is zelfstandig worden, voormezelf kunnen zorgen als ik alleen ben zelf iets kunnen zelf zonder hulp. Ik ben al dat hulp zat, ik ben het zat om hulp te vragen aan mensen, ik merk dat die mensen mij dan zielig hulpeloos en dom vinden. Ik heb hier nog nooit over met mijn ouders gepraat en denk ook niet dat ik dat zal doen. Zij denken dan meteen namelijk zo van pff 15 jaar zogenaamde problemen? Wees blij kind! Je hebt het warm en goed. Ja en mijn psychische problemen dan?
Oke nu ga ik duidelijk maken waarom ik denk en vind dat ik niet zelfstandig ben.
ten eerste als ik ergens moet bellen of met iemand moet praten wordt ik extreem zenuwachtig en ga ik hakkelen tussen mijn woorden. Daardoor durf ik niet contact te maken met mensen. Ik durf nooit niet om ergens alleen te gaan waar ik nog nooit ben geweest.
Het komt ook door mijn verlegenheid ik word dan heel onzeker en doe stomme dingen ,onbewuste handelingen met mn lichaam, onhandigheid. Ik ben erg onzeker.
Ik ben echt bang doodsbang voor mensen.
Thuis heb ik ook problemen, mijn ouders zijn sinds kort een beetje psyschisch geworden door het gedrag van mijn 2 oudere broers.
Ik blijf er tussen beide en weet niet wat ik moet doen. Mijn oudere broers doen mijn ouders echt pijn en ik kan er niet meer tegen. Ik wil geen psychische ouders hebben. Het is niet zo dat ze niet nuchter meer zijn of zo. maar ze zijn veranderd.
Mijn ouders willen het beste voor me en ik probeer ze niet te teleurstellen. Het is ook zo dat ik niet veel mag van mijn ouders door hen extreme overbezorgdheid. Ik zei al ze regelden altijd alles voor mij zonder dat ik er mee lastig zou worden gevallen.
Ik denk dat de oorzaak van mijn onzelfstandigheid daar zit.
Meestal ben ik dan ook de hele dag thuis.
En ik durf vaak de deur niet uit omdat ik bang ben voor mensen voor de echte buitenwereld. Dan schuil ik me veilig in me huis waar niemand me kleineerd en uitmaakt voor iets lelijks,ergs. Een tijdje dacht ik aan zelfmoord, maar meteen daarna dacht ik aan God. Ik ben hier op aarde gekomen om iets goeds te doen om van mijn leven die aan mij is gegeven iets goeds te bereiken in wat voor situatie dan ook. Daar geloof ik in. Mensen zijn zo overtroffen door al die stomme dingen dat ze niet in de gaten hebben dat ze andere mensen ermee pijn doen of alleen laten, aan hen lot overgelaten. Ik wil mezelf helpen. Dat ik lelijk ben betekent niet dat ik er niet mag zijn ik wil iets bereiken met de hersens die ik gekregen heb ook al ben ik niet bepaald super slim of slim.
Er zijn veel mensen die met kleine stappen hoog zijn opgekomen. Waarom zou ik het niet kunnen?
Ik denk er aan om naar een psycholoog te gaan. Zelf wil ik ook psycholoog worden haha ik kan mezelf niet eens helpen laat staan andere mensen. Maar goed..
Iemand nog een advies of tip of aardigs te zeggen..?