Levensverhalen (pagina 60)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

tips

hallo, ik ben een jongen 12 jaar en kom uit friesland. ik denk nu al sinds mn 10e aan zelfmoord omdat in deze tijd nietveel leuks is gebeurd. ik ben heel veel gepest en ik heb ruzie met mijn ouders ik heb mezelf zelfs een keertje gesneden... en daarom zou ik heel graag tips willen hebben alvast bedankt
Datum:
25-01-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Friesland

Me

Ik zat op school in mijn eigen dorp. Maar er was iets wat ik niet begreep. Mensen sloten me buiten renden voor me weg en riepen dingen naar me. Ik voelde me toen al niet veilig meer en zat toen in groep 5 tot groep 6 bleef het doorgaan. En elke keer kwam ik huilend thuis. Ik zei het heel vaak tegen mijn juf ik heb heel vaak met de pestkoppen en de juf een gesprek gehad maar het stopte niet. Toen we er achter kwamen dat mijn broertje hoogbegaafd was lieten ze mij ook testen. Ze lieten mij testen omdat ik me altijd verveelde op school omdat het te makkelijk was. Uit de test kwam dat ik ook hoogbegaaft ben en er werd gevraagt of ik naar een speciale school wou. Natuurlijk wou ik dat dus ik ging naar een school speciaal voor hoogbegaafde kinderen. Niemand was het zelfde als mij ofja ze waren allemaal ook hoogbegaafd maar ik had veel meer met mode en make-up. Niemand van hun had dat ook. Ik was daar een van de populairste en was super blij. Dat was het mooiste van mijn leven tot nu toe. Opeens gingen de pestkoppen van mijn oude school aardig tegen mij doen. Ik snapte het niet maar we zijn nu vrienden. Behalve de ergste pestkop haar mag ik nog steeds niet. Ik was best knap vond ik zelf. Tot ik een bril moest. Mensen begonnen me uit te lachen omdat ik een kleuter bril had. Mijn moeder vond de bril mooi en ik stiekem ook wel. Maar anderen blijkbaar niet dus. Toen ik naar de brugklas ging kende ik niemand uit mijn klas ik heb nu wel een aller beste vriendin en we zitten langs elkaar. Ik doe vwo niveua en het is soms best moeilijk om het bij te houden. En zit een jongen voor mij. Hij haat ik zo erg. Hij noemt mijn beste vriendin kut hoer en scheld haar vaker uit. Mij scheld hij ook wel eens uit maar gelukkig niet zo heel vaak. Tot bij Spaans we moesten een woord spellen met spaans alfabet en het mocht ook een zin zijn. Hij had de zin: jij bent een kuthoer. Daarna zei hij tegen ons: spring toch voor de trein ofzo. Dat heeft me aan hrt denken gezet ik weet dat ik geen zelfmoord moet plegen maar ik heb het al een paar keer overwogen. Ik denk er vaak aan. Ik heb trouwens een aller aller aller beste vriendin van de basisschool in mijn dorp. Daarmee fiets ik naar schook en ik vertrouw haar 100%. Ik volg ook een faalangst training en zij vokgt een sofa training. Ze vertelde dat bij de sofa training werd gevraagt of je wel eens aan zelfmoord dacht. Toen hebben we de hele weg terug naar huis er over gepraat. Als ik weer aan zelfmoord moet denken dan denk ik terug aan dat gesprek en weet ik dat ik het niet moet doen. Voor de mensen die dit nu lezen hoop ik dat jullie het ook niet doen. Ik praat er eigelijk nooit over met mijn ouders omdat ik het moeilijk vind ik heb 1 broer 1 broertje en 1 zus ik wil niet dat hun mee luisteren of erbij zitten maar dat is vrijwel onmogelijk. We zitten een beetje in geld nood maar ik wil heel graag lenzen maar daar moet ik nog mee wachten. Dit was mijn verhaal. Het is echt een opluchting om het allemaal op te schrijven en het kwijt te kunnen. Doei❣
Datum:
24-01-2018
Naam:
Anomiem
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Mijn vader denkt dat ik harddrugs gebruik wil me leven eindigem

Hoi
Ik rook wel eens een jointje
Maar mijn vader denkt dus dat ik andere drugs gebruik en wil echt me leven eindigen hierdoor
Weet niet meer wat ik moet doen
Datum:
24-01-2018
Naam:
Lorenzo
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Zoveelste mislukte relatie door jaloezie en verbaal agressief

Hallo ik ben een 50jarige man en mijn partner is 13 dagen geleden weggegaan hij had wat rust nodig maar laat niets horen en reageert niet op lieve berichtje die ik stuur hij laat me gewoon aan mijn lot over en hangen in onzekerheid ik kan hier niet tegen heb verlatingsangst nadat ik een partner verloren ben op jonge leeftijd juist door die angst ben ik bang mensen kwijt te raken en doe ik domme dingen door emotioneel te chanteren en te dreigen hij zei tegen mij als ik jou was dan zou ik mezelf haten nou hij heeft gelijk ik haat mezelf en ik walg van mezelf ik kan hier niet meer mee leven en wil dit ook niet mijn einde en verlossing is nabij ik verlos mezelf van haat en jaloezie en agressie en verlaat de mensen die ik pijn gedaan heb.
Datum:
21-01-2018
Naam:
Antonio
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-holland

Uit het leven stappen

Hallo allemaal
Ik ben een blinde persoon en woon in Antwerpen. Ik was een heel gelukkig persoon, maar sinds twee jaar geleden ging dat gelukkig leven langzaamaan naar de knoppen. Eerst merkte ik het niet, maar het waren de leerkrachten (ja, ik ga naar een heropleiding voor volwassenen) die vaak tegen me zeiden van: "Je ziet er zo moe uit", of: "Je geeuwt zo veel." Zoals gezegd: Eerst merkte ikniet at er iets aan de hand was. Maar ik begon er op te letten, en inderdaad, ze hadden gelijk. Ik voelde me niet meer zoals voordien en ik begon me anders te gedragen. Dat kwam omdat ik bij het minste wat ik deed moe was, zowel lichamelijk als geestelijk. En dat werd alsmaar erger. In plaats van hele dagen ben ik dan halve dagen naar de heropleiding beginnen gaan. Ik was voor die onverklaarbare moeheid naar veel dokters geweest, maar tevergeefs: ZE wisten niet wat de oorzaak was. Dit alles maakte me heel wanhopig en ongelukkig, want ja, ik deed bij wijze van spreken bijna niets anders meer dan slapen, en kon dus veel minder doen dan een tijd voordien. Ik werd zo ongelukkig over mijn lot dat ik algauw met de dood begon bezig te zijn en erop te hopen. Altijd hoopte ik dat ik op een morgen niet meer wakker zou worden, maar tot mijn teleurstelling gebeurde dat wel. Een hele tijd had ik metdie moordgedachten gelopen, maar ik zei het tegen niemand. Het moet zowat tegen juli dit jaar geweest zijn dat bik er tegen een goede vriendin van me over begon. Ja, natuurlijk was ze heel erg geschokt. En in augustus kwamen de begeleiders van het home (ik woo in een voorziening in Antwerpen) erachter. Ze hebben dan proberen met me te praten, maar toen ik hulp probeerde te vragen of ze een eind aan mijn leven wilde maken is Wileke - de directrice van het home - op een avond met mij naar het ziekenhuis van het Herasmus in de pschiatrische afdeling te rijden. Daar moest ik dan in opname, omdat iedereen zich zorgen over me maakte. Maar daar werd ik zomogelijk nog ongelukkiger. Dus na wat gepraat en wat overhaald te hebben mocht ik de volgende dag naar het home. Maar ze stelden wel voor dat er voor mij wekelijks mensen van het chrisisteam zouden komen om over mijn toestand te praten. Ik vond dat goed, a ja, ik was al lang blij dat ik dat ziekenhuis uit mocht.
Eerst voelde ik me goed bij die mensen van het Chrisisteam, maar dan niet meer. Nee, want in plaats van me er bovenop te helpen, duwden ze me gewoon dieper in de put om me nog ongelukkiger te maken. Want ik vertelde hun over mijn moeheid, maar ook daardoor kon ik veel minder verdragen en was meer prikkelbaar. En vroger was ik er niet zo gevoelig aan, maar nu als de mensen kritiek geven reageer ik er heel gevoelig op. En nu ben ik volop plannen aan het maken met uit het leven stappen en zo, ik heb zelfs al een afscheidsbrief geschreven. Maar ja, voor euthanasie moet ge de toestemming krijgen, en daar zijn de begeleiders en ik volop mee bezig.
Datum:
21-01-2018
Naam:
Peter
Leeftijd:
27
Provincie:
Antwerpen

Geen hoop

Ik ben al vanaf mijn geboorte ernstog chronisch ziek. Geen enkele medicatie of therapie heeft ooit geholpen... ik heb al mn dromen op moeten geven, ik kan niet naar school ik kan noet werken, gigantische schuld 22 jaar mishandeld. Sexueel,fysiek en mentaal/emotioneel. Alleen maar negatieve reacties en onbegrip. Geen toekomst doel of hoop.
En tegelijk oh zo bang voor de dood.
Ik ben intelligent en getalenteerd, echter kan ik hier nooot gebruik van maken door de obstructies in mijn dagelijks leven.
Ik eet bijna niets, ik doe bijna niets, ik kan bijna niets.
Elke dag gepest en in elkaar geslagen. 1e mentale stoornissen. Geen hulp geen berio geen support helemaal niks. Ik heb niks. Ik ben niks. Er is niks.
Datum:
19-01-2018
Naam:
A.c.
Leeftijd:
22
Provincie:
Gelderland

Mijn Verhaal

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen... na de hereniging met mn moeder heb ik me alleen maar schuldig gevoeld. "Hoe kon ik mn eigen moeder in de steek laten voor bijna 3 jaar" ze houd nog steeds van me. Dat terwijl ik al geleerd heb mezelf te haten. De hele familie minacht me. Behalve mama... en wie laat ik liggen? Mama! Verder deal ik met mn eigen demonen dag in dag uit. Ze zitten in mn kop zonder enige reden. Ze willen me geen pillen voorschrijven... ik ben in therapie geweest. Wat een tijdverspilling is dat zeg. Zo'n sufkut die tegen je aan loopt te lullen voor een uurtje en dan mag je weer naar huis. "Wauw! Nu zijn al mn problemen opgelost!" Flikker toch op! Ik heb gekke snijwonden van zelfverminking. Ik durf niet voor de trein te springen. Ik heb hardstikke hoogtevrees, dus van de flat af word m ook niet. Misschien dat als ik lang genoeg blijf staan ik vanzelf naar beneden donder.
Ik heb er al eens gestaan, op het perron Utrecht Terwijde wachten op de intercity die keihard door het perron heen scheurt. Die gaat namelijk snel genoeg. Zeus heeft in Griekse mythologie iemand geschapen d'r op aarde gezet en haar de doos van Pandorra gegeven. Met de instructie deze niet te openen. Ze was te nieuwsgierig en opende de doos. Eruit vlogen ziektes, duisternis en verwoesting. Maar er zat één ding in dat goed was. Dat was hoop. Ik stond op de treinrails en "opende mijn eigen doos" alles vloog eruit, maar hoop zat er niet in. Ik sloot mn ogen. Ineens trekt iemand me keihard vam het spoor af. Ik schaamde me kapot en rende weg ik weet niet eens wie me "gered" heeft. Sindsdien durf ik niet meer naar dat perron... maar de gedachtes blijven. Ik ga mn angst opzij zetten en weet naar het spoor... denk ik
Datum:
18-01-2018
Naam:
Alex
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

Ik ben niemand

Ik heb suicidale gedachten en plannen. Vanaf 2014 ben ik elke jaar in psychiarische ziekenhuis geweest. Minimal 8 maanden elke jaar... met of zonder IBS status. Samen met mijn psychiater heben wij allee medicatie geprobeert. Electrconvulsie helpt ook niet.

Allein zwaarte gedachten , geen zin, geen toekomst.
Vorrige jaar had ik zelfmoord proefe. Mijn hart heeft stopen. Reanimatie helpt... (jammer).... deze keer heb ik beter nadenken.... ik weet hoe, waar en wanner....
Vorige week heb ik lijst gemaakt ( wat moet ik doen nog voor)..
Datum:
18-01-2018
Naam:
Piotr
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

dag in dag uit

ik ben 21 jaar ben bezig met een middelbaar diploma te halen, maar er zitten maanden tussen mijn examens en kan geen werk vinden. elke dag lijkt weer het zelfde. waker worden, eten, zetel, eten, slapen. Dagen, weken, maanden gaan voorbij..geen verandering..enigste verlossing die ik heb is alcohol of drugs om mezelf niet te vervelen elke dag en dit al 3 jaar lang.. telkens zeg ik tegen me zelf dat ik er iets aan moet veranderen en iets moet doen met mijn leven..Ik zie al mijn leeftijds genoten afstuderen aan de hogeschool/unif of gaan werken..ze nemen mij niet serieus,kleineren mij, lachen met wat ik probeer te vertellen en de blikken dat ze me geven als ik over mijn ambities/dromen vertel doen me walgen.. nja zoals ze zeggen: nobody cares about a junkies dreams ) .. ik haat het en wil er van af, maar als het erop aan komt vindt ik de kracht/motivatie niet meer om er iets aan te doen, ik heb vroeger wel wat meegemaakt waardoor ik in deze situatie ben beland en nu heb ik een foute levenstijl aangenomen en geraak ik er niet van af, Er spoken al jaren zelfmoord fantasietjes/neigingen in mijn hoofd, gelukkig heb ik ouders en een vriendin (my only pride en joy ) die me blijven steunen, De enigste redenen waarom ik hier nog wil zijn.. maar ik stel ze keer op keer weer teleur door te hervallen in mijn slechte gewoontes en ben bang om ze kwijt te raken ..Als ik dan bij een geliefde/vrienden probeer vertellen hoe ik me voel over mijn situatie, zeggen ze me telkens dat het mijn fout is en dat ik niet moet klagen.. maar dan denk ik dan: ondanks dat een mens al zijn ongeluk aan zich zelf te danken heeft, moet hij er wel mee leven, dus waarom zou hij er dan niet over mogen klagen? ik heb er niet voor gekozen om hier te zijn, maar het is mijn goed recht om te kiezen wanneer ik mezelf zou willen bevrijden van het leven.. ik weet dat er verandering kan komen, maar ik ik hoop er al veel te lang op..momenteel lijkt zelfmoord mijn enigste definittieve verlossing uit deze stangenerende bestaan
Datum:
18-01-2018
Naam:
leo
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

goodbye good life

daar gaat je leven je oma verloren je vriendin geen baan geen goals helemaal niks waar moet je nog naar opkijken aan het einde van je dag helemaal niks ik heb een moeder die ik teleurstell en een zus die het beter dan mij doet wat moet ik nog hier waar moet ik heen ik weet waar en er is iemand die me naam roept maar ben er gewoon nog niet klaar voor ik blijf me zelf pijn doen tot dat ik wat ga doen of tot dat ik dood ben
Datum:
16-01-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.