Levensverhalen (pagina 62)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hoe moet ik verder ?

Ik ben sinds het 1e jaar van de middelbare school al depressief.
Ik heb daarvoor 'hulp' gekregen , maar zodra je zegt dat het goed met je gaat dan mag je gauw weer weg.
Of terwijl, volgens hij was ik niet ziek genoeg.
Elke dag weer denk ik eraan om mezelf van het leven te beroven.
Ik kan het gewoon niet meer.
Het is nu net uit met mijn ex en hij was het enige wat mij nog een beetje gelukkig maakte.
Ik ga niet naar school, ik werk niet , ik lig hele dagen in bed omdat ik niks meer zie zitten .. ik kan het gewoon niet langer
Datum:
05-01-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

Zelfmoord omdat

OMGG ik wil dood
Waarom?
Omdat ik te veel huil in het leven
Omdat me leven niet gaat hoe ik het wil
Omdat mensen niet blij met me zijn
Omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn
Omdat ik het allemaal niet zie zitten
Omdat ik gepusht word
Omdat ik het niet meer aan kan

Maar toch blijf ik leven alleen omdat ik mezelf niet durf dood temaken
Datum:
03-01-2018
Naam:
Sophie
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Mezelf vermoord

Ik ben nog steeds aanwezig.
Ik adem nog steeds en leef.
Maar eigenlijk heb ik mezelf al een lange tijd geleden vermoord. Het ooit zo vrolijke, positieve meisje is al lang weg en dat heb ik alleen maar te danken aan mezelf.
De situaties waarmee ik inzit gaan voor velen misschien heel klein en belachelijk lijken en misschien zijn ze dat ook. Ik ben tot slot ook maar een 17-jarig meisje, ja wat weet ik van het leven hé? Toch voel ik me zo hopeloos en ongelukkig en alleen dat ik m'n verhaal zet op een site die waarschijnlijk toch niemand zal lezen.
Dus here goes nothing;

Vanaf het eerste middelbaar (voortgezet onderwijs in Nederland) tot het vierde middelbaar zat ik in dezelfde klasgroep. Wij waren een hele hechte groep en ik voelde mij erg gelukkig. Mijn dichtste vriendinnen zaten samen met mij in de klas en ik ging met veel plezier naar school. Toen ik 15 was begon ik een relatie met een jongen in die klas dus ging ik NOG liever naar school. Maar het probleem was dat ik niet meer graag ging om te leren, maar voor hem, met alle gevolgen van dien... Ik bleef m'n jaar zitten. Velen kunnen zich hier snel over zetten en het beste ervan maken. Ik was niet één van die personen. Ik heb maanden gehuild en ik voelde me vernederd en dom en achtergelaten en alleen. Ik zag mijn klasgenoten verder gaan zonder mij en dat deed pijn. Gelukkig was die ene jongen een enorme steun voor mij en hield "mijn hoofd boven water". Na een tijd had hij door dat ik niet meer dat vrolijke meisje was en ik werd een te zware last voor hem. Wij waren twee jaar samen en heeft er 5 maanden geleden een punt achter gezet. Dus vertel mij, wat moet je doen als het enige die je nog goed deed voelen je ook verlaten heeft?
Wij waren gehecht aan elkaar en we hebben elkaar dingen beloofd en wij zorgden voor elkaar en ik weet dat velen denken dat dit niet kan aan zo'n jonge leeftijd maar dit was puur. Ik verwijt mezelf dat ik teveel werd voor hem.
Ik heb mezelf nog nooit zo alleen gevoeld. Sommige nachten is het zo'n chaos in mijn hoofd dat ik er gewoon een einde aan wil maken zodat ik eindelijk kalm kan zijn. Ik mis mijn vrienden en ik mis hem.
Datum:
03-01-2018
Naam:
J
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Mijn gedachtes

Ik kijk in de spiegel. Ik ga met mijn vingers door mijn lange donkere haren. Ik vind mezelf niet lelijk. Maar wat er in mij zit vind ik afzichtelijk. Ik haat mijzelf. Tranen rollen over mijn wangen omdat ik inzie dat ik met mijzelf zit opgescheept. Ik ben altijd zo moe. Is het omdat ik moe van het leven ben? En zo ja, waarom ben ik dat? Ik heb geen slecht leven. Ik mag zeker niet klagen. Maar waarom voel ik me dan vanaf ik wakker word tot aan ik weer ga slapen elke dag zo depressief? Waarom voel ik me zo hopeloos, overbodig en vreselijk? Waarom zie ik mijzelf als een zware mislukkeling? Waarom gaat het sommige mensen zo gemakkelijk af? Waarom leggen hun zo makkelijk contacten af? Waarom kan ik niet eens normaal een gesprek met iemand voeren zonder dat mijn hart tekeer gaat? Waarom voel ik mij als een alien tussen de mensheid? Waarom zou ik door willen gaan met deze strijd met mijzelf? Waar zie ik mezelf in 5 jaar? In dezelfde duisternis... Waar zie ik mezelf in 10 jaar? In dezelfde duisternis... Mijn depressie eet aan mij. Steeds een beetje bij beetje. Het zal niet lang duren voordat het mij helemaal heeft opgegeten en er geen hoop meer is.
Datum:
01-01-2018
Naam:
Sterre
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

Te veel

Ik heb problemen en het is te veel om nu te typen. Ik kan er niet meer mee omgaan, normaal gesproken kan je jezelf tegen houden maar ik weet het niet meer.
Datum:
31-12-2017
Naam:
Bram
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Niemand die van me houdt

Ik ben 13 jaar en weet niet wat ik moet doen
Ik ben altijd een beetje een buitenbeentje geweest op school en buiten school niemand die me mocht en nog steeds niemand die me mag ik voel me heel alleen en huil vaak en denk dat ik maar gwn zelfmoord moet plegen maar heb er de moed niet voor ik ben bang dat ik veel pijn zal lijden maar aan de andere kant voel ik niks meer mijn “vrienden” hebben altijd hele leuke feestjes en krijgen veel cadeaus voor hun verjaardagen ik ben binnenkort jarig en ben bang dat. Ik het alleen of helemaal niet ga vieren ik wil niet zielig lijken dus heb dit alleen maar tegen 1 iemand Gezegd ookal heb ik daar heel veel spijt van ik weet gewn niet wat ik moet doen
Datum:
30-12-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

Weet ik veel

Het was 2010 toen ik voor het eerst op deze site iets schreef. Tot 2015, aan het sterfbed van mijn tante, heb ik me ellendig en suïcidaal gevoeld. Ik heb depressie grotendeels achter me gelaten en heb goed werk als freelancer en een hele slimme vriendin waarmee ik samenwoon.

Jammer dat we de laatste tijd zo'n ruzie maken dat het me leegzuigt en dat ik er wakker van lig. Ze maakt me gek en ik haar maar beiden willen we de knoop niet doorhakken. Ik kan het niet helpen dat ik steeds moet denken aan zelfmoord. Ik ben kwaad en onverschillig naar iedereen. Mijn vrienden laten zich nauwelijks meer zien tenzij ze iets nodig hebben en zij begint ook elke dag na dr kop koffie al te zaniken alsof ik haar alles zo moeilijk maak... ik haat ze allemaal. Maar ik kan er niet mee stoppen voor hun en behalve dat kan ik dat mijn ouders niet aan doen. Als ik zelfmoord pleeg, en dat ben ik voorlopig nog echt niet van plan, zolang ik niet verstandsverbijsterd raak, dan bepaal ik zelf wanneer en waarom en dat doe ik niet uit woede of moeheid om hoe de rest tegen me doet. Maar waarom moet ik me godverdomme zo met hun blijven bezighouden want ze willen me alleen maar alleen laten of kwetsen!
Datum:
29-12-2017
Naam:
Hogger
Leeftijd:
26
Provincie:
Utrecht

een leven is te lang om te vertellen

verkeerd begonnen, namelijk een mislukte abortus en alles wat daarna gekomen is, is hierdoor verstoord
Datum:
27-12-2017
Naam:
J
Leeftijd:
69
Provincie:
Noord-holland

er is veel maar ik zie niks meer

ik ben opgegroeid is een geweldadig gezin, niet een incident maar alleen maar geweld. geen rust, geen tijd om je te ontwikkelen, alleen zelfverdediging was nodig. toch heb ik mij ontwikkeld maar op de achtergrond bleef het wantrouwen. maatschapelijk heb ik iets gepresteerd. ook ben ik moeder van een aardig ontwikkeld kind. hij het het verdedigen en wantrouwen niet. in mijn beleving heb ik alles geprobeerd. zonder succes. ik leef in voortdurende angst. mag het alsjeblieft ophouden en weg van deze wereld.
Datum:
27-12-2017
Naam:
j
Leeftijd:
69
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan niet meer

Dit is niet de eerste keer dat ik hierin mijn verhaal schrijf. Ik ben hopeloos. Erg hopeloos. Daarom kom ik ook hier om mijn emoties en frustaties los te laten en te uiten. Ik heb het niet zo makkelijk in het leven. Ik kan niets goed doen. Hoe ouder ik wordt, hoe zwarder het word. Sinds kleinsafaan vecht ik voor en tegen het leven. Ik ben vaak alleen, ookal zien mensen dat anders. Het is moeilijk om iedereen maar gelukkig te moeten maken terwijl men zelf ongelukkig is. ik zie het leven niet meer zo positief in en heb depressief maar dat begrijpt en ziet niemand. Ik heb niet zo een goede band met mijn ouders. Met mijn vader heb ik geen contact meer ookal wonen we in hetzelfde huis. We praten niet tegen mekaar en ik ontloop hem. Mijn moeder is de enigste die iets positiefs in mij ziet en mij goed behandeld. Ik heb een grote gezin maar dat geldt niet voor mij, mij zien ze niet als een zus maar eerder als hun vijand. Ik zit diep in de problemen met mij zelfs. Ik ben ziek. Maar durf het niet aan iemand te vertellen. Ze gunnen mij toch alleen maar het slechte dus hou ik het voor mezelf. Ik ben omringd van mensen maar toch zo alleen. Ik huil iedere dag. Ik huil als ik ga slapen, als ik opsta, als ik alleen ben. Ik heb echt pijn vanbinnen. Wel heb ik een vriendje waarmee ik al bijna 4 jaar mee heb maar laatste tijd gaat ook mijn relatie de brug onder. Vroeger was alles perfect en nu gaat het kapot. Terwijl ik dacht dat hij juist aan mijn kant altijd zou staan en er voor me is begint hij ook laatste tijd mij uit te lachen. Ookal zegt hij dat hij me plaagt. Het kwetst om pijnlijke dingen van je vriendje te horen te krijgen. Hij was de enigste persoon die ik nog kon vertrouwen en had maar dat is niet meer zo. Ik mis hem en de oude tijden. Waarom kan ik niet eens 1keer gelukkig zijn. Waarom heeft iedereen commentaar op mij en waarom haat iedereen mij. Wat ik ook doe het is altijd verkeerd. Ik ben dat beuh pff..
Datum:
27-12-2017
Naam:
Waarom ik
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.