Levensverhalen (pagina 57)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wanhoop

Ik ga je niet vervelen met het hele verhaal.
korte versie is dat ik lang ongelukkig ben en na lang nadenken er ook achter ben gekomen dat er gewoon geen zin is in het leven. heb al een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen. Dichtste bij kwam ik toen ik me probeerde op te hangen. alleen brak de plank ipv mijn nek en na even brak de houten plank waaraan ik het touw had vastgemaakt helemaal door. laatste keer had ik van men vader die doktor is een grote doos morfine capsules gepikt. spijtig genoeg ben ik er nog steeds en viel de laatste resten van het masker dat ik zoooo lang ophield helemaal weg. Ben dan in therapie gegaan en een half jaar geleden besloot ik voor mezelf er weer volledig voor te gaan. heb een goeie job gevonden, goeie vrienden waarmee ik de banden terug aangehaald heb, geweldige familie,.... alleen ben ik nog steeds ZO leeg. ik probeer alles te doen om normaal te zijn , om gelukkig te zijn. hopend dat dit wel zal komen. alleen is die gollem in mij die zegt dat ik dood moet 2 maande geleden ineens terug. ik schrok me dood. sindsdien heb ik hem lang op afstand gehouden maar 2 weken geleden kon ik paar dage heel slecht slapen en was het heel druk op werk waardoor ik niet meer sterk genoeg was. hij heeft terug de bovenhand genome en mensen subtiel uitgehoord en opgezocht met een nieuw plan. ondertussen ben ik terug in controle maar ik kan geen reden vinden om het niet te doen. na een half jaar van echt eerlijk hard te proberen ben ik nog steeds zo leeg en ik wil niet heel men leven tegen die gedachte vechten terwijl ik weet dat ze eigenlijk gelijk hebben. Enige dat ik nog kan proberen is een lief. Heb wel een meisje waarin ik ge�nteresseerd ben en zei ook in mij denk ik maar ik hou de boot af. Kans is gewoon te groot dat ik blijf jagen achter zin, een gezin sticht en er dan achter kom dat ik toch leeg ben. die hel kan ik haar niet aandoen. En ik heb niet de kracht om voor jaren te blijven doen ofdat ik gelukkig ben. heb dit jaren gedaan (met veel succes) en kan dit gewoon niet opnieuw doen. ben niet sterk genoeg meer. heb plakband en uitgerekend hoeveel helium ik nodig heb voor de auto te vullen en waar ik dit kan krijgen. enige wat ik nog nodig heb is een goed afgelegen plaatsje niet te ver weg van de winkel en een paar leuke liedjes om naar te luisteren terwijl ik heenga. nog een moment van zwakte en men golem zal alles geregeld hebben en ik vind geen reden om het niet te doen
Datum:
03-04-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
25
Provincie:
Antwerpen

Mijn verhaal

gelukkig heb ik nog niet geprobeerd zlfm(ZeLFMoord) te plegen ik wil het wel doen maar ik wil mijn ouders,familie en echte vrienden geen pijn doen en gelukkig kan ik mijn stress kwijt met mijn sporten motorcross en fierljeppen dan kan ik mijn gevoelens helemaal uiten er is bij ons in de buurt wel vaker (poging) tot zlfm gepleegd bij mij helpt het vooral als ik mijn gevoelens uit op een boksbal ik heb gevoelens zoals �ik heb geen zin meer in mijn leven� waarom leef ik �berhaupt nog, niemand mag mij�dat zijn dingen die ik dan vaak zeg als ik zlfm gevoelens heb waardoor ik zlfm neigingen heb is doordat ik denk dat ik nep vrienden heb en ze achter mijn rug om over mij roddelen KOM OP IK BEN 11 IK HEB NOG EEN HEEL LEVEN VOOR MIJ IK HOOR DEZE GEVOELENS NIET TE HEBBEN
Datum:
02-04-2018
Naam:
Motorcrossgirl
Leeftijd:
11
Provincie:
Friesland

Lost in time

Opeens.. Ik sta op en loop naar buiten met een peuk in m'n hand. Niemand heeft iets in de gaten. Ze zullen wel gedacht hebben: die gaat even roken... Stumperd! Dat je daar voor naar buiten moet, en je vrienden binnen gezellig laat praten. MIS, u gaat niet door naar de volgende ronde. Voor het roken ga ik namelijk niet naar buiten. Ik zet het volume van m'n headset nog wat harder. Mijn gedachten bonken heen en weer tussen de twee oordoppen. Flarden springen door mijn hoofd, op een neer. Om iemand te vermoorden of om zo hard tegen een plasmascherm aan te slaan dat mijn knokkels bloeden. Ik leun moeizaam tegen de muur aan en zak naar beneden. Even blijf ik zitten. Dan steek ik mijn peuk op. Ik neem langzaam een hijs en blaas deze heel rustig en beheerst uit. dan stroop ik mijn rechtermouw op. De littekens van het snijden zien paars van de koude. Ik heb te veel bloed verloren de afgelopen tijd. De aansteker zit nog in mijn hand. Het voelt heel verleidelijk. Ik breng hem zachtjes naast mijn pols. In mijn hoofd beukt het woest "I'm not here for your entertainment." Mijn gedachten slaan op hol. Alles gaat door elkaar heen. ik MOET me gewoon beter voelen. De aansteker leg ik even op mijn pols. Dan.. dan steek ik hem aan. Helaas, hij gaat uit. Dan nog maar een keer! De wind is te sterk. Ik ga iets verzitten en neem nog een hijs. Nu moet hij het doen. En ja hoor, hij doet het! Langzaam hou ik de vlam tegen mn pols aan. De littekens gaan weer wat open, de huid wordt rood: het doet pijn! Maar pijn is fijn.. ik vervloek me in mezelf. Ik vervloek dit kutleven en lichaam. De vlam gaat weer uit. Nog een keer herhaal ik het, alsmaar achter elkaar. Wanneer mijn peuk op is loop ik weer naar binnen toe. ze zullen gedacht wel hebben: o, zijn peuk is op. Stumperds..
Datum:
01-04-2018
Naam:
DD
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Weg van deze wereld

Ben klaar met deze wereld deze dome consumptie maatschappij waar je gebruikt wordt .
Heb mezelf nooit thuis gevoeld in deze wereld.
Heb een liefde volle ouders maar mijn jeugd is geen sprookje middelbare school was hell gepest geslagen getrapt nooit geholpen door de school viel wel mee zeiden ze fuck you all. Hoop trajecten moeten volgen om hoe met mijn leeftijdsgenoten om te gaan . pff boel shit . Uiteindelijk krijg je ingeprint wat je zaaid zul je oogsten , als je je best doet komt het allemaal goed. Ja niet dus altijd alles gegeven in leren en werk zodat ik met 32 een zware burn out krijg en totaal ten onder ga daar voor al zelfmoord neigingen maar nooit sterk genoeg om door te zetten . tijdens de burn out weer traject in om mezelf te vinden en het nut van deze wereld weer te proberen in te zien , dit lukt uiteindelijk ook door mijn vriendin die mij bijstaat. Mijn werk kon ik omzetten in partime waar ik blij mee was , 3 maanden gezien daarna voor 5 van de 9 werknemers ontslag was aangevraagd waaronder ik. Dus gaan we weer vannalles beloofd en dan sta je 3mnd later opstraat .geen vertrouwen meer in werkgevers. .
Werk sinds dien niet meer gezien ik alle vertrouwen in de maatschappij ben verloren. Alles gaat om geld we vernietigen de natuur om geld en bling. En dan vrijheid we hebben geen vrijheid we moeten heel veel van de overheid dus zijn niet vrij!
Hopelijk zijn we vrij na onze dood .
Waar ik graag naar uitkijk maar het lef nog niet heb om het zelf te doen .
Misschien verlaat ik de wereld snel samen met mijn lief en de diertjes
En zijn we vrij
Datum:
29-03-2018
Naam:
Mike
Leeftijd:
37
Provincie:
Gelderland

titel

ik ben een jongen van 18 jaar uit de buurt van utrecht. Ik zit al een tijd niet lekker in m'n vel. niemand weet dit van mij omdat mensen mij niet zullen begrijpen. ik heb altijd een hele hechte vriendengroep gehad op de middelbare school. we deden alles samen. ik was altijd de enige die werkte naast mijn school werk(te) ik bijna 50 uur in de week. op een bepaald moment stopten mijn vrienden met mij uitnodigen als ze wat leuks gingen doen. wel hadden we nog gezellig contact via bellen facetime enz. ik vroeg een keer aan een van mijn vrienden waarom ik niet meer werd uitgenodigd. toen kreeg ik als reactie: ja, je kan nooit want je werkt altijd. dit hakte er bij mij erg hard in, harder dan verwacht. toen pas realiseerde ik me dat ik niet de vriend ben/was die ik zou moeten of willen zijn. niet dat ik niet vind dat je niet moet werken, ik stimuleer het juist. op dat moment wist ik dat ik te weinig aandacht had voor mijn vrienden. helaas kan ik het me niet permitteren om minder om minder te gaan werken wegens verschillende redenen. ik zie mijn "vrienden" nooit meer en vind dit erg jammer. met mijn studie loopt het ook niet allemaal even lekker en moet overal voor knokken zonder enig resultaat. ik ben het zat om voortdurend te moeten vechten zonder er iets voor terug te krijgen. ik zou graag willen dat het anders was maar dat is het nu eenmaal niet. ik durf er niet met mensen over te praten omdat ik weleens heb verteld dat ik niet helemaal lekker in m'n vel zat en dan werd ik een beetje weg geduwd met de woorden "ach man doe normaal je hebt het allemaal al voor elkaar" maar eigenlijk is daar niks van waar alles waar ik aan begin mislukt of loopt niet zoals ik had gewild. ik durf dit ook niet tegen mijn ouders te zeggen omdat ik bang ben dat ze zullen instorten. met name mijn moeder is heel emotioneel en ik ben bang dat wanneer ik haar vertel dat ik me niet fijn voel ze helemaal in zakt. ik kan het gewoon niet meer. ik ben het zat om voortdurend zo hard te werken maar er niks voor terug te krijgen
Datum:
29-03-2018
Naam:
teun
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Sorry

Ik zit al 4 maanden te denken aan zelfmoord , Kheb het geprobeerd door me in Mn polsen Tw snijden maar ik durfde het niet , niemand geeft om me en ik voel me ook waardeloos waar ben ik goed voor ? Niks , iedereen die ik lief heb is dood gegaan nu wil ik ook dood ik kan niet meer ... me moeder id deperesief we hebben een jaar lang alleen maar brood gegeten totdat ze medicijnen kreeg maar die neemt ze niet meer .. ze heeft een waterspuit naar Mn hoofd toe gegooid en toen ik flauw gevallen was liet ze me liggen omdat k van zelf wel bij zou komen
Datum:
28-03-2018
Naam:
Noa
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Sad

Ik zie het echt niet meer zitten iedereen waar ik van hou is bijna dood , me moeder Js deperesief ik heb geprobeerd me polsen door te snijden maar ik durfde het niet , zal er iemand om me huilen als k dood ben : nee iedereen is me na een dag al vergeten k ben zo bang voor mezelf Mischien ben ik morgen wel dood of over 2 weken je weet maar nooit
Datum:
28-03-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Leven lijkt onzinnig beide ouders laten mij in de steek

Hallo allemaal,

Het begon allemaal toen ik 8 jaar oud was, ik zat op een school werd daar verschrikkelijk gepest toen ontmoette ik mijn buurjongen, we werden goede vrienden. Maar hij had alleen iets kwaads in zich. Ik ben verkracht door 6 jongens vrienden van mijn oude buurjongen daarna zijn we weer verhuisd in de hoop dat het daar beter zou gaan.. Dat was dus niet zo ook daar ging het pesten door toen kreeg ik een vriendje waar ik het super mee had maar ook dat duurde niet voor lang zijn vader deed iets te aardig en werd op mijn verjaardag dan ook aangerand door zijn vader die even te diep in het glaasje had gekeken.. alsof dat niet genoeg was geloofde mijn moeder mij ook niet en verdedigde die vader van Mn toenmalige vriendje. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik tot de dag van vandaag nog geen contact met haar heb nu mis ik verschrikkelijk een moederfiguur mijn vader leeft zonder structuur is dan moeilijk om dan naar school en werk te gaan ik ben beland in een sleur en weet niet hoe ik eruit moet komen en toch via jeugdzorg blijft mijn moeder mij zwartmaken wat mij toch pijn blijft doen zelfs mijn laatste vriendje heeft ze ervoor gezorgd dat het uitging tussen ons terwijl ik hartstikke veel van hem hield en zijn familie was ook geweldig was gelukkig maar nu is alles kapot en lijk ik voor niks meer te leven...
Datum:
28-03-2018
Naam:
Charissa
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Hoe?

Ik ben denk ik su�cidaal en depressief, sinds anderhalf jaar. Ik heb tijden gehad dat ik mezelf sneed en allemaal cutting accounts volgde op instagram, zodat ik toch de "satisfaction" van het snijden kreeg, maar niet zelf hoefde te snijden en mijn ouders niets zouden merken. Uiteindelijk kwam mijn moeder er op de een of andere manier toch achter, maar omdat mijn ouders gescheiden zijn kon zij dit niet 1 2 3 met mijn vader bespreken.Nu is mijn vader een ontzettend zorgzame man en hij verteld me elke dag hoeveel hij van me houdt en hoe hij niet zonder me kan enzovoort. Dus nu ben ik bang om hem te vertellen over mijn depressie en mijn gedachtes over zelfmoord enzo omdat je dat op het eerste gezicht niet van mij zou denken. Ik ben heel bang dat hij daar ter plekke instort en zal gaan huilen omdat hij ook al heel veel heeft meegemaakt in zijn leven. Hoe kan ik het dan het beste aan hem vertellen? Als je denkt dat je me kan helpen stuur me dan alsjeblieft een berichtje op mijn wattpad: riannexverona of mijn fanaccount op insta: @samatsse alvast bedankt want ik weet echt niet wat ik moet doen.
Datum:
28-03-2018
Naam:
Rianne
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

ruzie met ouders en zwaar depressief

ik heb de laatste tijd heel vaak ruzie met men ouders en ben kei depressief enzo en kamp met zelfmoord gedachten
Datum:
27-03-2018
Naam:
julie
Leeftijd:
16
Provincie:
Oost-vlaanderen
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.