Levensverhalen (pagina 507)

14 jr oud, de naam anorexia valt. Waarschijnlijk ook een persoonlijkheidsstoornis maar kunnen ze nog niet vast stellen. Opname volgt, ik hou het een maand uit en dacht ik ben niet gek. Ik ga weer naar school, dat gaat even goed. Zwaar verslaafd aan de laxeermiddelen. Medicatie onder me bed gooien, waarom zou ik medicatie moeten slikken! Dat is nergens voor nodig ik ben niet gek. 17 jr ik krijg een vriendje, wat was ik verliefd op hem. Daar ik toen erg verlegen was nooit durven zeggen wat er aan de hand was! Op een gegeven moment maakt hij het uit, en ben ik zo wanhopig! Dat ik mijn eerste zelfmoordpoging doe, daarna met spoed naar het ziekenhuis en een gedwongen opname volgt! Na 4 wk weer naar huis, met mij niets aan de hand. Zulke kromme gedachtens hebben, zag ik hem met een meisje sjansen die donker haar had, dan dacht ik dat is het! Het komt omdat ik blond ben, ik me haar verven. Maar dat sloeg groen uit. dus nog geen effect! Later vertelde hij, je moet hulp zoeken en beter worden. Maar ik wou geen hulp, ik kon het zelf toch! Kijk ik eet m & m s zie je dan niet dat ik geen probleem heb. Vervolgens veel uit gegaan in de weekenden en aan de drugs gegaan! Laveloos lag ik aan de bar te slapen, Ik kwam in een foute tent waar geen lieve mensjes liepen en veel criminaliteit was. Totdat ik er op het laatst er rond liep, al raakt een kogel mij dan is het ook goed. Ik ga na het stappen met een groep mee naar huis, en krijg uiteindelijk ruzie met een persoon. Ik ben naar huis gegaan en draaide helemaal door! Ik deed altijd alles om ruzies te voorkomen. Ik had een hekel aan ruzie, daar ik er thuis als kind mee ben opgegroeid. Enfin naar een tante gevlucht daar mijn ouders op dat moment niet thuis waren! Daar gewacht totdat mijn ouders er waren! Crisis dienst gebeld, en de volgende dag een afspraak gemaakt om een opname op een paaz te gaan volgen! Ik wou beter worden, dit was het begin van een opstap naar betere tijden. Na de paaz ben ik een dagbehandeling gaan volgen van vijf mnd en daar kwam de diagnose borderline uit! Wat was ik blij, het beestje had een naampje. Vervolgens naar een kliniek in noordwijkerhout gegaan, daar een half jr gebleven en toen dacht ik het gaat toch goed met mij, ik ga naar huis! Met mijn toenmalige vriend een huis gekocht, werk gezocht en zo ging dat 1,5 jr redelijk voor mijn doen. Al speelde de zelfmoord gedachten iedere dag.Totdat mijn tante zelfmoord pleegde. Wat was ik verdrietig, het was alsof ik mijn eigen film zag. Alsof ik op mijn eigen begrafenis zat. Daarna ging het bergafwaarts, iedere dag eetbuien en braken, de zelfbeschadiging werd extremer en ik had veel gewichtsverlies. In die tijd nog een x aantal pogingen ondernomen en op een gegeven moment dacht ik dit kan zo niet langer! De angst om een definitief een einde aan mijn leven te maken werd steeds heftiger! De zelfmoordpogingen die ik voor heen deed kwamen voort uit impulsiviteit en emoties. Toen toch besloten en heel zwart wit gedacht, ik ga een keer de intensieve behandeling in noordwijkerhout volgen van ander half jr intern en als het dan nog niets heeft veranderd in mijn leven kan het altijd nog. Dat heb ik gedaan en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds zo dankbaar voor! Veel inzichten gekregen en veel dingen verwerkt. Alleen heb ik op dat moment niet besproken dat ik ongelukkig was in mijn relatie, ik dacht het ligt aan mij . Daarna ben ik werk gaan zoeken en ben ik met mijn toenmalige vriend in het huwelijksbootje gestapt, ik volgde eigenlijk alle stappen waarvan ik dacht dat het hoorde. Daarna bewust zwanger geraakt en een prachtige zoon op de wereld gezet. En toen begon beetje bij beetje de depresie weer toe te slaan, Ik heb ander werk gezocht waar ik het prima naar me zin had! Mijn relatie met mijn toen malige man, liep niet! Er waren geen ruzies maar ik was niet gelukkig. We hebben relatie therapie gevolgd maar het werkte niet. Totdat ik verliefd werd op iemand anders en bewust met hem gezoend heb zodat ik een reden had om mijn huwelijk te beeindigen. Ik wou niet meer verder met mijn toen malige man. Ik had een reden nodig omdat ik vond dat ik niet zomaar hem opzij kon zetten na al die jaren wat hij voor mij heeft betekend.
Ik kreeg vrij snel een woning en ben daarin gaan wonen. Maar niets liep, op mijn werk liep ik op mijn tenen, ik had het gevoel dat heel mijn familie zich tegen mij keerde. Ik kwam in aanraking met mensen waar ik kwetsbaar voor was, ik ging drugs gebruiken en ieder weekend de hort op. Ik zakte steeds verder de put in! Ik voelde me zo ontzettend eenzaam en wat was ik afhankelijk geweest al die jaren van mijn ex man. Ik durfde niet op mezelf te vertrouwen. Het leek wel of ik al het negatieve op me afriep! Foute mannen etc, ik deed alles voor een beetje aandacht en liefde, maar ik kreeg de deur net zo goed weer in me gezicht! Ik dacht als ik een relatie heb dan ben ik weer gelukkig maar het werkte niet! Diversen keren van een flat gehaald door de politie en het overnachten in een politiecel. Ik vond het de meest verschrikkelijke tijd in heel mijn leven. Het amk stond op een gegeven moment hoogste prioriteit, daar de politie melding moet maken. Ik heb in de periodes dat het zo slecht met mij ging, hem zoveel mogelijk bij mijn ex laten zijn. Ik zei tegen hem mama is ziek in haar hoofdje maar ik ga beter worden. Want ik wou beter worden alleen lukte het niet daar ik van het kastje naar de muur gestuurd werd. In april 2010 ging het zodanig slecht, dat ik zo bang was dat ik het van een flat springen alleen als op lossing zag! Ik heb het amk gebeld en gezegd dat ik geen hulp kreeg! Ik had nl de crisisdienst gebeld en mijn situatie uitgelegd en dat ik echt bang was dat ik van een flat zou springen. Waarop de dame aan de andere kant van de lijn doodleuk zei, mevrouw van u dreigement zijn we niet onder de indruk! Ik was op dat moment in dagbehandeling en toen heb ik gevraagd of ze me door wilde sturen naar oegstgeest . Dat deed ze liever niet omdat ze bang was dat ik zo vluchten in me behandeling! Ik heb gesmeekt en uiteindelijk is het me gelukt! Op 20 sept zou ik een 3 mnd behandeling volgen speciaal voor bps. Ik was op dat moment zwaar verslaafd aan de kalmerende middelen. Dat ik op 13 sept 2010 zo in paniek ben geraakt en terwijl ik al die tijd mijn zoontje voor ogen kon houden en ik mezelf kon toespreken volhouden je bent erbijna lukte mij dat op die dag niet! En ben ik in verwarde toestand maar toch ook bewust van een flat gesprongen. De traumahelikopter ariveerde en ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht, ik kan me er bijna niets van herinneren. Maar ik heb later gehoord dat ik tegen de arts zei; ik moet maandag naar oegstgeest en dat gaat wel door! Ik realiseerde me niet wat er gebeurd was. Voordat ik naar de ok ben gegaan, kwam mijn moeder en broertje aanlopen en vertelde ik, dat ik dankbaar was dat ik nog leefde. Maar de periode erna was ik helemaal niet dankbaar, ik was ontzettend boos. De eerste 1,5 wk kan ik me niets van herinneren maar daarna heb ik beetje bij beetje contact gekregen met vriendinnen en daar hoorde ik de verschrikkelijkste dingen van! Ja al had ze echt dood gewild dan had ze met der hoofd naar beneden gesprongen etc etc. Ook vertelde een vriendin mij, de verpleging is zeker wel ontzettend boos op jou omdat er daar mensen ziek zijn en dood gaan die dat niet willen. En jij dood wil! Ik zei , Ik ben ziek, denk je dat ik dood wil. Ik kan op die manier niet meer leven, het was een zwart gat voordat ik sprong. Ik wou rust, rust in me hoofd.
Mensen zeggen een zelfmoord is egoistisch maar ik heb daar moeite mee! Ik begrijp wel dat iemand die nooit in dat hele diepe zwarte gat heeft gezeten dat zegt! Het is ook totaal niet te begrijpen als je dat niet mee heb gemaakt! Het is niet even een dagje niet lekker in je vel zitten! Het beperkt je hele leven.
Ik heb vijf en halve wk in het ziekenhuis gelegen, daar hebben ze vanaf dag een alle medicatie stop gezet en daarna ben ik naar een revalidatiecentrum gegaan voor 2,5 maand! En in januarie heb ik toch mijn behandeling kunnen voortzetten in oegstgeest. Daar is toen ook uitgekomen dat er waarschijnlijk ook sprake is van een bipolaire stoornis hier heb ik nu goede medicatie voor! En pas nu kan ik zeggen dat ik zo ontzettend dankbaar ben dat ik een 2e kans heb gekregen. Doordat ik in het ziekenhuis en verpleegtehuis veel heb na kunnen denken en zo met me neus op de feiten ben gedrukt ook qua hulpverlening. Dacht ik dit kan en mag niet meer gebeuren. Ik ga nu in augustus een mbo opleiding doen maatschappelijke zorg ervaringsdeskundige. Ik hoop dat ik na deze opleiding verder kan doorleren.
Als ik mensen op straat tegen kom schrikken ze van hoe ik eruit ziet! Zulke stralende ogen, ik hoor alleen maar positieve reacties. En het ontroerd me ook omdat ik me realiseer hoe wanhopig en ellendig ik me toen voelde. Ik kan ook niet naar foto's kijken uit die tijd, zo opgeblazen van de medicatie en zo levensmoe dat gaat me aan het hart.
Als ik in de krant leest over een zelfmoord of iets dergelijks dan ontroert mij dat heel erg. Dat vind ik zo erg omdat ik weet hoeveel pijn je kan voelen en hoe eenzaam je erin bent.
Het is ook heel moeilijk om een juiste behandeling te vinden, ik vind dat ze mensen te lang aan laten modderen en niet altijd even serieus nemen.
Ik heb heel veel aan een gezegde gehad verander wat je niet accepteren kan, maar accepteer wat je niet kan veranderen. Ik heb ook veel baat bij mindfullnis gehad!!! Ik ben er nog niet, dat realiseer ik me en ben nog 1 dag per week in behandeling. Verder heb ik blijvende schade aan me been over gehouden. Hier klaag ik niet over want ik ben zeer dankbaar dat ik nog kan lopen. Het litteken op mijn been zie ik als een teken waarop ik mocht gaan (over)leven
Ik wens iedereen die in deze situatie zit, heel veel kracht liefde en sterkte toe!.

Liefs

Vanaf me 7e gaat het gwoon niet goed! Elke keer waneer het goed gaat krijg ik een trap na. ben nu 18 jaar (man) en ben dan homo maar het loopt niet lekker. ik heb alles geprobeerd! Een relatie met een jongen voelt goed.. maar ze gebruiken me steeds. vekracht mishandeld door mijn ex. doet zoon pijn van binnen. Verlies van me eigen vriend
Ik wil gelukkig zijn maar het lukt me al 11 jaar niet. en voelt verot. Hoe moet ik nu ?
Maar der is 1 jongen waar ik me goed bij voel. maar is het andersom ook zo ? Ben kapot. & wil niet meer zo verder.. Kan er niet tegen en word er gek van.. steeds maar die messen op me polsen terwijl ik het niet door heb.. waarom is leven zo moeilijk.. Dacht ik goed terecht bij vrienden te zijn. zetten ze me op straat stond ik dan met me spullen! Nu weer als ik aan de eind van de maadn me opa en oma niet wat kan geven (geld) dan zetten die mij ook op straat & wat dan ?? Zit gwoon klem. Ik kan goed luisteren naar anderen, help ze altijd.. maar mezelf ik ga kapot.. voor mensen die weten wat ik meot doen help me aub voor dat ik echt door draai

Jeetje, wat een verhalen.
Maar lieve mensen doe het alsjeblieft niet.
Ik heb me ook een jaar lang rot gevoeld. Eerst depressief, daarna agressief, opgenomen, psychologen, psychiaters, dagbehandeling, medicatie, psychose.
Maar.. het klinkt als een stom cliché, maar het komt goed.
Ook al zie je dat nu niet, hou alsjeblieft hoop houden, praat met vrienden, familie, psychiaters, psychologen, laat je opnemen, ga aan dagbehandeling, neem medicatie.
MAAR GEEF NOOIT OP!
Groetjes

hallo ik wil zelfmoord plegen heb al 2 pogingen gedaan en 5 keer met een mes aan me keel gestaan maar telkens durfde ik niet ik werd altijd gepest door iedereen maar laatst kreeg ik een vriendin super leuke en lieve meid en zei gaf me weer hoop door haar ging ik door met leven maar nu heeft ze het uit gemaakt maar ik weet niet hoe ik zelfmoord kan plegen zonder pijn en ik wil mijn familie niet teleurstellen

Ik heb iets stoms gedaan in mijn leven, ik kom van een islamitische familie, maar ben niet extreem islamitisch opgevoed, ik mag alles aantrekken wat ik wil en me haar zetten hoe ik dat wil.
Ik heb 2 zussen en een broer dus ik ben de jongste thuis.
Een zus die is getrouwt en heeft 2 kinderen dus die leeft haar eigen leven, mijn andere zus heeft een vriend en die is van plan om te gaan trouwen, en mijn broer die is nog bezig met zijn school en is single.
Ik werd gepest op mijn vorige school en tja dat vond ik niet zo leuk dus ben ik maar vertrokken naar een andere school.
Ik leerde daar véél leuke meisjes kennen en ook hele leuke jongens kennen, maar het zijn niet jongens vanwaar je denkt "oeeh ik ben verliefd en flirten enzo."
Ze behandelen mij als hun kleine zusje...
Ik kan ze alles vertellen en ze helpen me ook met veel dingen.
Ik leerde daarbij een jongen kennen genaamt Lotfi.
Hij was echt eeen lieve sukkel!.
Hij vertrouwde mij en ik hem, dus hij vond mijn msn en tja ik accepteerde hem.
Lotfi was echt lief!
Maar op msn praat hij heel dom zoals: Schatjee, lieverdjeee,moppiee en al die dingen.
Uiteindelijk na 3 of 4 maanden vroeg hij mijn nummer ik twijfelde eerst maar toch had ik het gegeven, hij smste me alleen als ik even online moest komen als het dringend was.
Maar op een dag liet ik mijn telefoon in mijn kamer en tja ik had hem opgeslagen bij zijn naam, ik bedoel is vast niet erg.
Dus ik was naar beneden gegaan om een hapje te eten en mijn zus die was boven, ze ging vast mijn kamer in en zag dat ik ge-smst werd.
En later kwam ik naar boven en las mijn smsje, er stond :"Saaaartje schatje kom eens onlinee het is dringend!!
xxxLotfiiiixxx".
Dus ik vroeg aan mijn broer of ik op zijn BlackBerry online mocht komen en dat mocht dus hij begon over een meisje Btissam hij vond haar héél erg leuk (Btissam is mijn beste vriendin)
En hij vroeg of ik haar Hyves had,
(Ik had Hyves maar niemand van mijn zussen en broer wisten dat dus deed het stiekem.)
Ik was bang dat ze héél erg kwaad op me zouden zijn dus heb dat voor me gehouden.
Toen kwam mijn zus (Die van plan is om te gaan trouwen met haar vriend)
EN rukte de Blackberry van onze broer uit me handen en keek paar seconden héél strak naar me.
Dus mijn hart begon echt te bonken!.
Dus ik zei tegen Lotfi "k kom later wel op msn.. Nu even niet...."
En die avond gebeurde het...
Het was tijd om avond te eten dus iedereen zat aan tafel, mijn zus kwam naar beneden met haar bb (Blackberry).
Ik wist dat ze op mijn msn was, ik had zowieso dat gevoel maar mijn gevoel was ook niet verkeerd.
Ze heeft blijkbaar met hem gepraat en hij dacht al die tijd dat ik het was.
Ik had jullie al gezegt dat hij praat als een sukkel op msn met dat schatjeee, moppie enzo.
Nou ja dat deet ie dus.
Mijn zus belde me oudste zus en zei dat ik een vriendje had, terwijl ik dat niet zo ziee in mijn ogen want lotfi is mijn goede vriend ik ben niet verliefd op hem hij ook niet op mij!!!!!.
Ze had me andere zus gebeld toen kwam me andere zus midden nacht met haar auto naar ons huis toee.
Ze dede mijn deur heel hard open en begonnen te schreeuwen, ze zaten op mijn buraeu stoel en keken me strak aan..
Ik zei wat is er aan de hand, toen zei me andere zus ja ik heb onze zus gebeld en je weet waar dit over gaat, WIE IS LOTFI?
Ik keek ze aan en zei, is een goede vriend van me die bij mij op school zit. WAAT? NIET LIEGEN SARAH VERDOMME NOG AAN TOEEE WIE IS LOTFIIII WIE IS DAT NIET LIEGEEEEEN ALS JE LIEGT TIMMER IK JE DE GROND IN!!!!!!!!!!!!.
Ik zei: Ik zweer het je echt waar hij is me goede vriend echt waar ik heb echt niet met hem geloof me ik heb echt niet met hem!!!!!!!!!!!:("
JE RAPPORT IS SLECHT JE HEBT EEN VRIEND EN DAT MET HYVES DAN?
Ik was zo stom, ik ontkende dat Hyves gedeelte, toen zei me andere zus die gaat trouwen : OOW JA ZAL IK NU DE COMPUTER OPSTARTEN HÉÉÉ????
Ik zei, okee ik heb Hyves...
Toen waren ze echt boos ze hebben me computer afgepakt me kamer me posters verscheurd.:( Ik had een tijdje straf, en weet jee, het ergste ik was zo boos op lotfi, dat ik had besloten dat ik niet meer met hem omging, maar hij begreep het niet waarom dat ineens was, die nacht zal ik dus nooit vergeten ik had zo erg gehuild:(
Het verscheurd mij zo erg, de band tussen mijn zussen zal nooit goed komen omdat ze me niet meer vertrouwe, maar ik heb nog paar andere verhalen die ik ook wil vertellen:(
Deze verhaal was de eerste keer dat zelfmoord die in mij opkwam maar had dat gelaten ik dacht dit is het niet waar ik heb nog grote fouten gemaakt ik vertel dat wel later want ik ben nu heel erg moe omdat ik echt depri ben geworden en niemand begrijpt me...
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen om dit te kunnen verwerken...

groetjes ; Sarah.

tom,, maatke.
et is bijna een jaar geleden dat ge verongelukt bent.
het is bijna een jaar geleden dat we samen gelachen hebben.
het is bijna een jaar geleden dat ik je gezien heb.
het is bijna een jaar geleden dat ik je gesproken heb.
het is bijna een jaar geleden dat ik bij je was.
maar het is zeker geen jaar geleden dat ik aan je gedacht heb!!
ik denk elke dag aan je en ik miss je!!♥♥

Ik ben al vele jaren bezig om minder pijn en mij iets beter te voelen. Dit gaat elk jaar steeds een beetje beter en heb soms avonden zoals deze dat ik alles even niet meer zie zitten. De pijn en het verdriet van niet "gewoon" kunnen functioneren is dan zo groot. Heb behoefte aan de veiligheid en nabijheid die niemand me kan geven omdat dit z'n grote weerstand opbrengt dat ik dit niet kan accepteren. Voel me hierdoor eenzaam en alleen en zou willen dat ooit iemand in me leven zou toestaan om deze pijn samen te delen. En hoop hierdoor dat ik deze erge pijn niet meer alleen hoef te dragen.

ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen.
mijn eerste herinnering die ik heb begint al slecht.
mijn ouders die vechten om de sleutel van de auto, want mijn vader wil vertrekken, een nieuw leven beginnen met zijn liefje van het werk.
mijn zus die de autosleutels heeft verstopt in de tuin.
en ik, lig met mijn oor op de grond, boven in de slaapkamer te luisteren naar het verbale gevecht beneden.
dat zijn mijn eerste herinneringen.
ik moet ongeveer 7 jaar zijn geweest.
alles van daarvoor ben ik kwijt, ik kan mij van het 'gelukkige' gezin niets meer herinneren.
na de scheiden, gaat mijn moeder het verkeerde pad op.
ze bekommerde zich nouwelijks om haar 3 kinderen en sloeg aan de drugs. ze raakte zwanger van haar surinaamse vriend en overleefde de bevalling maar amper. daarna ging haar foute levenspad gewoon weer door. ik was 10 jaar en verzorgde mijn baby zusje zo goed en kwaad als ik kon.
ging amper naar school en stal eten uit de supermarkt.
ik begrijp nog steeds niet dat er niemand heeft ingegrepen destijds.
af en toe kwam mijn moeder weer thuis, na een paar dagen of soms wel een week en viel dan uitgeput van de nachten doortrekken met drugs, in een diepe slaap en was ongelooflijk sjagrijnig en dulde geen gezeur aan haar hoofd.
om een heel lang dramatisch waargebeurt verhaal kort te maken, mijn oudste zus is een junk en zwerft ergens op straat. mijn broer heeft een gezin, maar kampt nog steeds met emotionele gevoelens, maar houdt dat diep binnen in zichzelf. mijn jongste zusje heeft in 2004 zelfmoord gepleegd.
en ik?
ik kamp met het idee dat ik hier niet meer wil zijn.
het is dat ik zelf 2 schatten van kinderen heb.
ook al zijn ze inmiddels volwassen, ik wil hen geen verdriet doen.
mijn man is ook een schat en hem wil ik eveneens geen pijn doen.
dat is de enige reden waarom ik er nog geen einde aan heb gemaakt.
maar, ik voel dat ik langzaam steeds verder wegkwijn.
ik krijg er steeds minder grip op.
ik kan de knop steeds moeilijker omdraaien.
mijn moeder is inmiddels dement en woont als een plantje in een rolstoel in een verpleeghuis.
mijn vader, hertrouwd met eveneens een liefje van zijn werk, heeft kanker en kwijnt langzaam maar zeker steeds verder weg.
zijn vrouw bleek ook kanker te hebben en heeft een stoma.
hoelang zal dat goed gaan?
mijn vader heeft verder nooit echt naar zijn kinderen om gekeken, maar hangt wel de lieve opa uit tegenover de kleinkinderen van zijn huidige vrouw.
hij is vol over hen, dat doet pijn.
het doet zo verdomde pijn dat ik nooit een moeder heb gehad die zich met mij bezig hield of een vader die er altijd voor je was en trots op je was.
financieel gaat het ook al slecht ondanks dat ik en mijn man zich altijd uit de naad hebben gewerkt.
het leven is zo verdomd duur, het is maar moeilijk te overleven.
dat alles bij elkaar maakt mij vaak zo somber en moedeloos.
waarvoor leef ik?
wat heeft het voor nut?
wie zit er op mij te wachten?
mijn man en mijn kinderen ja, dat is dan ook de enige reden waarom ik nog hier ben en niet bij mijn zusje in de hemel waar ik zo naar verlang.

ik heb geen zin meer om te leven.
ik heb 2 kinderen en eigenlijk leef ik alleen maar nog voor hun. van mijn hoeft het niet meer. soms denk waarom leven we nog. we doen nooit iest goed ik ben echt een stom wijf die niks kan dat zegd me man ook altijd en hij heeft gelijk. ik denk waarom leef ik eigenlijk nog. eigenlijk weet ik het wel moet me kinderen beschermen. ik doe me best.

mijn vader en moeder zijn best wel lang gescheiden , mijn vader heeft mij en mijmoeder en broers en zus veel pijn gedaan , ( mijn broers en zus zijn van een andere vader .. )
ik mis mijn vader heel erg , ik heb hem 5jaar lang niet gesproken , ik mis hem zo ergg , hij dwaalt rond in mijn hoofd, in de tusse tijd maak ik zoveel mee iedereenhaat me , niemand die van me houdt iedereen kijkt me scheef aan , niemand die mij begrijpt , ik doe allesslecht en fout en dat wordt ook wel goeed en hard aangegeven, maar als ik iets doe iets goeds dan doe ik het alsnog fout, het gaat alleenmaar slechter met mij , ik wil zo graag dood , ik zit hier met een mes mezelf te snijden , opschool kijkt iedereen me scheef aan oo dat is die hoer dat is die slet , omdat ik iemand moest pijpen , ik was doodsbang voorhem , maar ik was ook verliefd op hem .. maar niet zo erg ik vond hem gewoon leuk want hij deed alsof hij echt om me gaf en deed alsof hij mij begreep maar blijkbaar niet , ik wil weg van de wereld ik voel me viez , eenschande voor de wereld dat ben ik en dat wordt ook tegen mij gezecht. ik wil niet meer en ik kan niet meeer...