Levensverhalen (pagina 507)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

maatke,♥

tom,, maatke.
et is bijna een jaar geleden dat ge verongelukt bent.
het is bijna een jaar geleden dat we samen gelachen hebben.
het is bijna een jaar geleden dat ik je gezien heb.
het is bijna een jaar geleden dat ik je gesproken heb.
het is bijna een jaar geleden dat ik bij je was.
maar het is zeker geen jaar geleden dat ik aan je gedacht heb!!
ik denk elke dag aan je en ik miss je!!♥♥
Datum:
08-06-2011
Naam:
missingyou,♥
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Eenzaam en alleen

Ik ben al vele jaren bezig om minder pijn en mij iets beter te voelen. Dit gaat elk jaar steeds een beetje beter en heb soms avonden zoals deze dat ik alles even niet meer zie zitten. De pijn en het verdriet van niet "gewoon" kunnen functioneren is dan zo groot. Heb behoefte aan de veiligheid en nabijheid die niemand me kan geven omdat dit z'n grote weerstand opbrengt dat ik dit niet kan accepteren. Voel me hierdoor eenzaam en alleen en zou willen dat ooit iemand in me leven zou toestaan om deze pijn samen te delen. En hoop hierdoor dat ik deze erge pijn niet meer alleen hoef te dragen.
Datum:
08-06-2011
Naam:
Maantje
Leeftijd:
25
Provincie:
Overijssel

het leven is zo verdomd moeilijk

ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen.
mijn eerste herinnering die ik heb begint al slecht.
mijn ouders die vechten om de sleutel van de auto, want mijn vader wil vertrekken, een nieuw leven beginnen met zijn liefje van het werk.
mijn zus die de autosleutels heeft verstopt in de tuin.
en ik, lig met mijn oor op de grond, boven in de slaapkamer te luisteren naar het verbale gevecht beneden.
dat zijn mijn eerste herinneringen.
ik moet ongeveer 7 jaar zijn geweest.
alles van daarvoor ben ik kwijt, ik kan mij van het 'gelukkige' gezin niets meer herinneren.
na de scheiden, gaat mijn moeder het verkeerde pad op.
ze bekommerde zich nouwelijks om haar 3 kinderen en sloeg aan de drugs. ze raakte zwanger van haar surinaamse vriend en overleefde de bevalling maar amper. daarna ging haar foute levenspad gewoon weer door. ik was 10 jaar en verzorgde mijn baby zusje zo goed en kwaad als ik kon.
ging amper naar school en stal eten uit de supermarkt.
ik begrijp nog steeds niet dat er niemand heeft ingegrepen destijds.
af en toe kwam mijn moeder weer thuis, na een paar dagen of soms wel een week en viel dan uitgeput van de nachten doortrekken met drugs, in een diepe slaap en was ongelooflijk sjagrijnig en dulde geen gezeur aan haar hoofd.
om een heel lang dramatisch waargebeurt verhaal kort te maken, mijn oudste zus is een junk en zwerft ergens op straat. mijn broer heeft een gezin, maar kampt nog steeds met emotionele gevoelens, maar houdt dat diep binnen in zichzelf. mijn jongste zusje heeft in 2004 zelfmoord gepleegd.
en ik?
ik kamp met het idee dat ik hier niet meer wil zijn.
het is dat ik zelf 2 schatten van kinderen heb.
ook al zijn ze inmiddels volwassen, ik wil hen geen verdriet doen.
mijn man is ook een schat en hem wil ik eveneens geen pijn doen.
dat is de enige reden waarom ik er nog geen einde aan heb gemaakt.
maar, ik voel dat ik langzaam steeds verder wegkwijn.
ik krijg er steeds minder grip op.
ik kan de knop steeds moeilijker omdraaien.
mijn moeder is inmiddels dement en woont als een plantje in een rolstoel in een verpleeghuis.
mijn vader, hertrouwd met eveneens een liefje van zijn werk, heeft kanker en kwijnt langzaam maar zeker steeds verder weg.
zijn vrouw bleek ook kanker te hebben en heeft een stoma.
hoelang zal dat goed gaan?
mijn vader heeft verder nooit echt naar zijn kinderen om gekeken, maar hangt wel de lieve opa uit tegenover de kleinkinderen van zijn huidige vrouw.
hij is vol over hen, dat doet pijn.
het doet zo verdomde pijn dat ik nooit een moeder heb gehad die zich met mij bezig hield of een vader die er altijd voor je was en trots op je was.
financieel gaat het ook al slecht ondanks dat ik en mijn man zich altijd uit de naad hebben gewerkt.
het leven is zo verdomd duur, het is maar moeilijk te overleven.
dat alles bij elkaar maakt mij vaak zo somber en moedeloos.
waarvoor leef ik?
wat heeft het voor nut?
wie zit er op mij te wachten?
mijn man en mijn kinderen ja, dat is dan ook de enige reden waarom ik nog hier ben en niet bij mijn zusje in de hemel waar ik zo naar verlang.
Datum:
07-06-2011
Naam:
ik alleen
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-holland

sorry dat ik met taal fouten schrijf.

ik heb geen zin meer om te leven.
ik heb 2 kinderen en eigenlijk leef ik alleen maar nog voor hun. van mijn hoeft het niet meer. soms denk waarom leven we nog. we doen nooit iest goed ik ben echt een stom wijf die niks kan dat zegd me man ook altijd en hij heeft gelijk. ik denk waarom leef ik eigenlijk nog. eigenlijk weet ik het wel moet me kinderen beschermen. ik doe me best.
Datum:
07-06-2011
Naam:
nicolle
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

dood.

mijn vader en moeder zijn best wel lang gescheiden , mijn vader heeft mij en mijmoeder en broers en zus veel pijn gedaan , ( mijn broers en zus zijn van een andere vader .. )
ik mis mijn vader heel erg , ik heb hem 5jaar lang niet gesproken , ik mis hem zo ergg , hij dwaalt rond in mijn hoofd, in de tusse tijd maak ik zoveel mee iedereenhaat me , niemand die van me houdt iedereen kijkt me scheef aan , niemand die mij begrijpt , ik doe allesslecht en fout en dat wordt ook wel goeed en hard aangegeven, maar als ik iets doe iets goeds dan doe ik het alsnog fout, het gaat alleenmaar slechter met mij , ik wil zo graag dood , ik zit hier met een mes mezelf te snijden , opschool kijkt iedereen me scheef aan oo dat is die hoer dat is die slet , omdat ik iemand moest pijpen , ik was doodsbang voorhem , maar ik was ook verliefd op hem .. maar niet zo erg ik vond hem gewoon leuk want hij deed alsof hij echt om me gaf en deed alsof hij mij begreep maar blijkbaar niet , ik wil weg van de wereld ik voel me viez , eenschande voor de wereld dat ben ik en dat wordt ook tegen mij gezecht. ik wil niet meer en ik kan niet meeer...
Datum:
07-06-2011
Naam:
anoniem.
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Black

Ik weet dat je op een dag een prachtig leven zult hebben en een ster zal zijn in iemand anders zijn hemel.
Datum:
07-06-2011
Naam:
1984
Leeftijd:
27
Provincie:
Groningen

Mijn verhaal

Momenteel zit ik in een erg diep dal, en ik zie geen echte uitweg meer.
ik voel me vooral erg mislukt in me leven, heb geen goeie relatie, een hele boel schulden, en een extreem laag zelfbeeld.
in me relatie voel ik me verre van gewaardeerd, me partner heeft vooral veel commentaar op de manier hoe ik dingen doe & en duwt me erg vaak de grond in, al zegt hij dat ik dit laat gebeuren! wat ik graag zou willen is een liefdevolle relatie waarin ik 100% mij kan zijn. en dan ook weet dat ik genoeg ben.
ik ben een meisje dat veel bevestiging nodig heeft, door mijn onzekerheid. ik kan hier dan ook momenteel niet mee omgaan. en denk regelmatig aan zelfdoding, wat me tegenhoud zijn de 2 liefdes van me leven me kinderen. ,aar wat hebben hun nu aan zn moeder, die haar eigen leven niet eens op rolletjes heeft ???
Eerlijk gezegt ben ik bang dat ik zo emotioneel doordraai dat ik mezelf wat aandoe en me kind niet zie opgroeien.
Maar vaak zie ik gewoon geen andere oplossing!
Datum:
06-06-2011
Naam:
Natalie
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

Voor wie doe ik het allemaal

Al heel mijn leven doe ik dingen voor een ander, behalve voor mezelf. Ik kom uit een gezin met een moeilijke broer, die veel aandacht vraagt en een gezin waar emoties niet getoond worden met een 'Gewoon doen en niet te veel zeuren' mentaliteit. Daardoor wilde ik alles perfect doen en vooral niet falen. Hierdoor heb ik keuzes gemaakt, waarin in achteraf spijt heb, want als je eenmaal ergens aan begonnen bent, dan maak je het ook af, want anders faal je natuurlijk.

Ik ben nooit bij mezelf te rade gegaan voor wie ik leef en waarom ik wat wil.

Nu ben ik 25, ten einde van mn studie, ten einde van mn relatie en verhuisd, maar ook ten einde raad. Nu moet ik het ineens allemaal zelf doen, maar voor wie leef ik eigenlijk? Ik heb vaak nare gedachten gehad over dat ik er mee stop en dat het allemaal niet meer hoeft. Ook op het punt gestaan zelfmoord te plegen, maar toch zit er iets in mij dat door wil, en dat is dat ik mijn omgeving niet zoveel pijn kan doen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en uiteindelijk open kaart met mijn familie gespeeld: wat blijkt, ze steunen me hier in en ineens komen alle emoties naar voren, waar ik heel dankbaar voor ben.

Maar nu worstel ik met de vraag hoe kan ik weer een passie krijgen voor dingen in het leven, hoe kan ik mezelf er vooral toezetten om iets te doen?

Ik heb besloten om er 2 maanden tussenuit te gaan naar het buitenland, weg van alles, op zoek naar jezelf, maar ook jezelf dwingen om weer initiatief te nemen, besluiten te maken en de wereld van een ander perspectief te bekijken. Hier ga ik een plan uitstippelen voor de rest van mn leven, want ik wil gelukkig worden en zelf leven!

Datum:
06-06-2011
Naam:
appie
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Ik mag er zijn

11 januari 2010,een dag die ik de rest van mijn leven die ik zal dragen.
Na maanden ongelukkig gevoel gdragen te hebben kon ik niet meer verder.
Om 17.00 uur zat ik op de bank,de kinderen liepen rond,mijn man was bezig en ik dacht bij mezelf: Loop naar de keuken en steek jezelf neer,NEE dat kan niet vanwege al het bloed en mijn kids,die zullen dat beel niet vergeten.

Ben naar boven gelopen,heb in de badkamer met de deur op slot 80 pillen uit hun strip gedrukt en ben naar beneden gelopen,mijn jas en schoenen al aan.
Mijn man stond onderaan de trap,en ik heb halvewege tegen hem gezegd:Als jij niet met mij verder kan,zorg dan voor de kinderen want zonder jou kan ik niet leven.

Hij zag me mijn hand naar mijn mond gaan en me alles opeten......

Paniek in de tent,ik ben de deur uitgelopen en ben het park ingelopen.
Mijn moeder gebeld om afscheid te nemen,mijn buuf ondat ze de kids moest opvangen(wat zij meteen gedaan hebben).

Mijn man achter me aan,112 gebeld en politie en ambulance kwamen.


Ben onder een bruggetje gaan zitten,in een pak sneeuw,en kan me als enigste nog herrinneren dat er een agent naast me kwam op zijn hurken,hij vroeg wat ik geslikt had en hoeveel.

Ik heb nog een opmerking gemaakt over mijn legitimatie(die verlopen was) want daar vroeg hij om.

Daarna ging het lampje uit..........vraag me nu nog wel eens af wat er daarna allemaal is gebeurd die avond en nacht.


Maar nu weet ik...............IK heb een reden om te leven.
Mijn gezin,mijn man die ingezien heeft dat er toch een gezin en vrouw is om voor te vechten.

Ik ben blij nog te leven,al was dat toen niet.

Soms zijn er momentjes dat ik me even wer down voel maar denk dat aan de zomer,de zon en mijn kids en dan lukt het me wel.
Datum:
06-06-2011
Naam:
Maria Lo
Leeftijd:
37
Provincie:
Flevoland

my story

ik denk al een tijdje aan zelfmoord.. ik weet niet meer wat ik moet doen.. mijn beste vriendin weet het wel van me en ze steunt me ook heel erg goed.. ik had een relatie van anderhalf jaar en toen had ik seks met die jongen en die heeft het gefilmt en nu hebben een aantal mensen van mijn school dat gezien.. en van buiten school en daar ben ik nu kapot van.. en mijn ouders hebben ook heel veel problemen met geld en hun relatie enz. en dat zit me heel erg tegen.. ik weet gewoon niet meer...
Datum:
06-06-2011
Naam:
Cindy
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.