Levensverhalen (pagina 506)

ik heb me altijd al sterk kunne houden tot nu,
ik ben geboren met de ziekte osteoporose infertica, een ziekte waardoor je vele kleiner bent daar andere mensen,snel je botten breekt,enzovoort..alleen maar negatieve dingen.Toen ik 4jaar was ben ik en mijn broer seksueel misbruikt door mijn nonkel op dat moment had ik daar geen besef van,maar sinds mijn 7de krijg ik vaak flashbacks en nachtmerries over hem,vele nachten durf ik gewoon niet slapen omdat ik bang ben om weer huilend wakker te worden. hij heeft maar 6maanden in de gevangenis moeten zitten en 5jaar therapy.
mama en papa zijn al jaren gescheiden,maar van mijn papa moest ik altijd in alles 'de beste' zijn,
mijn broer is 1 jaar ouder als mij, als hij huiwerk kreeg in het lager,moest ik zijn huiswerk ook mee leren en beter kennen als hem,
anders was ik een mislukkeling volgens papa.
alles moest ik perfect en beter doen dan mijn broer.
ze sloegen mijn broer vaak,dat was allemaal de schuld van de vriendin van papa, dat was een achterbakse die alleen maar ons geluk wou afpakken.
op een dag had ik er genoeg van ik zei tegen papa dat ik neit slim wou zijn,en daét ze mijn broer geen pijn mochten doen.
maar dat werd gewoon genegeerd,daarom vertelde ik alles tegen mama.
eerst werd er niks aan gedaan tot dat papa mij ook begon te slagen en er duidelijke blauwe plekken van waren te zien.
mama begon een rechtzaak,en die ahterbakse vriendin van papa,begon alle schuld op mijn stiefpapa te steken,hij had me nog nooit geslagen,maar ik werd verplicht om dat te zeggen.
als 6-7 jarige hoe moet je daar dan tegen ingaan?
ze had me wijsgemaakt dat ik anders in de gevangenis moest,achja..
dus toen de politie ons vragen kwam stellen moest ik en mijn broer liegen,zeggen dat onze blauwe plekken door onze stiefpapa kwam.
uiteindelijk is alles uitgekomen en zie ik mijn papa nimeer.
omdat ik savonds na school nimeer naar mijn papa kon moest ik naar mijn bomma gaan (mama van mijn nonkel) ze had een hekel aan mij omdat door 'mij' haar zoon in de gevangenis zat,volgens haar was het allemaal een leugen.
ze hield veel van mijn broer dat was duidelijk, mijn broer mocht met treintjes spelen en ik moest in de varkensstal gaan zitten (ik was er dan ook nog bang van) ik vertelde dat tegen mama,maar ze dacht dat ik overdreef.
vaak na school werd mijn huiswerk in de stoof gegooid door mijn bomma,mama dacht dan dat ik dat verzon en dat ik mijn huiswerk niet wou doen.
ik moest naar schoolbegleiders enzo voort gaan,
terwijl er niks mis was met mij..
dat is uiteindelijk ook uitgekomen.
mama was kapot van alle dingen die we meemaakten en ze raakte in een depressie ze nam pillen en huilde snachts en riep op mij en mijn broer.. het was niet te doen thuis.
nu gaat alles goed met mama en mijn stiefpapa ze zijn nu getrouwd.
ik heb nu ook ee stiefzus.
ik hou van mijn stiefzus en mijn stiefpapa,
maar er wordt nog vaak duidelijk gemaakt dat ik niet papa zijn 'egte dochter ben,daarom gaat mijn stiefzus altijd voor mij en mijn broer,
mama zegt er niets van omdat ze geen ruzie met papa wil..
papa geeft alleen maar commentaar op mij en mijn broer,
nooit krijgen we een compliment over schoolresultaten of wedstrijden dat we hebbe gewonnen,terwijl ik een vaderfiguur wel heel hard mis.
papa (het gaat nu heel de tijd over mijn stiefpapa) praat altijd slecht over mij,
ik ben het grootste 'krapuul' thuis..
altijd hetzelfde.
ik ben thuis ooit is weggelopen toen mama en papa op vakantie waren,
mijn oma was bij ons en mijn broer en ik hadden ruzie, mijn broer kreeg 'weeral' eens een woedeaanval.
natuurlijk was dat altijd op mij.
hij beseft het niet op die moment,maar hij slaagt me soms half dood..
toen was ik weggelopen met kleren enzo..
ik wist niet waar naartoe dus ik heb me in een bos dicht aan mijn thuis neergezet.
ik was zo kapot,
en ik besefte dat ze razend gaan zijn als ze me vinden.
ik hoopte dat ze dan eindelijk zouden snappen dat ik me eenzaam voel.
dat ik het gevoel heb dat ik thuis het kind ben waar het minst van wordt gehouden,want iedereen had een talent behalve ik..
altijd zijn ze trots op mijn broer of zus. nog nooit hebben ze gezegt dat ze blij zijn met mij,of trots zijn op mij, of wat dan ook..
ik leer er ondertussen mee leven.
ik heb een paar liefjes gehad maar echte liefde had ik nog nooit tot ik iemand leerde kennen eind augustus,hij was zo lief en leuk en grappig,hij geefde echt om mij,hij zei na 3weken dat hij verliefd op me was, ik zei dat dat niet wederzijds was,omdat ik bang was om opnieuw gekwetst te worden, we bleven beste vrienden en mijn gevoelens werden sterker en sterker, hij zorgde dat ik al mijn problemen vergat en opeens voelde ik mij gelukkig. 3 maand later heb ik eindelijk aan mijn gevoelens toegegeven.
we waren zo perfect voor elkaar,iedereen dat ons samen zag noemde ons 'het perfecte koppeltje' bij hem voelde ik me speciaal,alsof ik eindelijk niet zinloos was. hij was ook vaak trots op mij, en hij steunde me in alles, hij beschermde mij,zelfs mijn ouders vonden hem perfect voor mij.
eindelijk dacht ik dat ik iemand had gevonde,iemand waarvan vele mensen zeggen 'de ware'.maar na 5 maand en 2 weken maakte hij het uit met mij..hij zegt dat het niet meer verder kan tussen ons omdat zijn gevoelens weg zijn.
ik weet dat dat niet zo is,we zagen elkaar te weinig door onze ouders,en daardoor hadden we vaak ruzie,maar dat was enkel omdat we elkaar miste.maar het werd te veel..
die avond toen we aan het smse ware, hadde we net een domme discussie op msn gehad.
hij sturude opeens 'dus het is gedaan..'
toen ik dat kreeg begon ik te bibberen,ik kreeg geen lucht meer,ik wist niet wat er mij overkwam.
ik liep naar beneden en pakte zoveel mogelijk pillen in mijn hand, mijn papa komt kijken en hij vraagt waarvoor dat is..ik zei dat mijn pilletjes voor mijn rug opzijn en dat ik ze in mijn doosje ging steken (hij was zo dom om dat te geloven)
ik ging naar mijn kamer en slikte zonder twijfel alle pillen na elkaar in.
ik voelde niks evranderen ,maar ik was nog altijd in shock omdat ik besefte dat ik hem was verloren,niet alleen mijn ware liefde maar ook mijn beste vriend tegelijk..
hij had al een paar berichten gestuurd,want hij wist wat ik had meegemaakt dus hij was bang dat ik mezelf iets ging aandoen.
ik was veel te geschokt om te antwoorden toen belde hij maar ik nam niet op.
maar toen dacht ik 'als ik nu doodga wil ik zijn stem nog op zen minst horen'
ik belde terug en hij zei 'schat,ga naar u mama,ik wil nie da u iets overkomt,schat?schat antwoord?' ik zei niks en uiteindelijk zei ik,ik ga dood..ik ga dood' en toen legde hij af.
hij belde naar mijn mama die mijn kamer kwam binnegestormd.
mijn papa was nog beneden en hij komt kijken.
ze waren woest op mij, ze begrepen het helemaal niet :(
ik heb alles moeten overgeven en ik ben dagen doodziek geweest,maar nee ik ben niet dood,jammer genoeg.
het is nu 2maand geleden maar ik ben er nog steeds kapot van.
dat weten mijn ouders niet,ze zijn alleen maar kwaad.
mijn vrienden luisteren wel naar me en zeggen vanalles maar niets helpt.
de meeste zeggen je bent pas 15 je weet niet wat je nog gaat meemaken je overdrijft' maar weetje: na alles wat ik heb meegemaakt besef ik goed genoeg hoe het leven in elkaar zit.
ik weet best wel wat liefde vriendschap en leven is..
ik ben redelijk volwassen voor mijn leeftijd,dat weet ik zeker.
ik mis mijn liefje zohard, ik kan niet meer leven met de pijn en het gemis :(
ik voel mij niemand.
en ik weet dat opgeven niet de juiste oplossing is,
maar eer is geen oplossing meer,hij zal niet terug komen komen,en ik zal hem blijven missen.
ik zal echte nacht wekker blijven en uren aan een stuk wenen.
ik zal bij elke plek waar ik voorbij ga een hartverscheurend gevoel krijgen.
ik zal veel te veel alcohol blijven drinken dan nodig is,ik zal roken en drugs nemen zodat ik alles vergeet,maar niets zal me ooit nog kunen helpen.
dus het enigste wat ik wil is pijnloos de stap naar de dood zetten zodat ik eindelijk rust heb.
ik zoek een manier,pijnloos,een manier waarvan ik zeker weet dat het werkt.
want pillen nemen helpt maar heel soms..
dus als ik die manier heb gevonden en zeker weet dat het me zal lukken,dan schrijf ik een afscheidbrioef voor ieder dierbaar persoon in mijn leven, en zeg ik vaarwel.
ik ben niet zwak,ik ben gewoon beu om te vechten.

ik ben er helemaal klaar mee in dit kut leven

Ode aan hen, die hier hun leven wilden beëindigen

De pijn van sommige mensen
gaat anderen te boven.
Het leven biedt dan geen soelaas,
niemand die hen anders doen geloven.

Oordeel niet,
afdwingen is niet iedereen gegeven.
Voor sommige valt er gewoon,
niets meer te beleven.

Voor sommige is het leven overleven,
ondergaan, geen bestaan.
Reden dat ze zelf hebben gekozen
om hier weg te gaan.

Harry

Lieve mensen.
Ik vind het echt heel erg, al jullie verhalen, de duisternis, geen lichtpuntjes. Maar ik wil wel even dit zeggen:
Mensen in Afrika, Irak, Afghanistan en nog heel veel van dit soort landen hebben niks. Hoogstens een hutje, soms nog gemaakt van resten van andere rijke mensen. Ik heb het ook soms kut, en je kan zeggen dat ik hier geen verstand van heb. Misschien is dat ook wel zo. Maar mijn vriendinnen en oudere nichten vragen soms ook advies aan mij, en zeggen dat ik best een oudere indruk maak. Ik wil even zeggen dat sommige mensen niet zo moeten zeuren. De meeste mensen hebben, als ze in Nederland wonen, een mooi huis, elke dag eten, kunnen naar een goed ziekenhuis, en hebben onderwijs. Je hebt familie, als het goed is, en er zijn altijd wel mensen die van je houden. Ik snap het, het is moeilijk, deze wereld, en wij zijn gewoon allemaal verwend. En als je geen vrienden hebt, iedereen overlijdt en alle mensen zijn tegen je dan heb je het zwaar. Dat is ook zo. Maar als je in een dipje zit, kijk dan om je heen, kijk dat je het verder goed hebt, emigreer, begin opnieuw, met een schone lei. En denk eens in, dat de mensen in de derde wereld niet eens na kúnnen denken over jouw problemen, die zijn de hele dag bezig in vieze kleren om misschien 50 cent op te halen voor het avondeten. Dat kan ook! Kijk daarnaar en bedenk dat je het eigenlijk nog helemaal zo slecht niet hebt.

ik ben een meisje, een meisje die nog heel veel met haar leven kan doen, maar wat? niemand die om me geeft, niemand die me helpt in moeilijke situatie's. Ik sta er altijd alleen voor. Vriendinnen/vrienden die willen niks meer met me te maken hebben, maar waarom weet ik niet. Wat heb ik fout gedaan? Wat heb ik gedaan dat de mensen mij zijn gaan haten? WAT? ik weet het niet. Ik word in elkaar geslagen als ik iets fout doe. Ik doe niks goed op school, Ik kan het gewoon niet meer.. Ik wil niet meer ..

na het lezen van mijn dossier heb ik het gevoel dat het beter gaat het viel mij heel erg mee wat er in stond ik denk dat er nog hoop is voor mij ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoed ik en mijn katten redden het wel alexander

2 jaar geleden had mijn zus een vriend. een hartstikke leuke jongen. ik beschouwde hem als een broer voor me.vooral die keer dat hij mee ging op vakantie. maar af en toe had mijn zus en haar vriend ruzie. ik probeerde het altijd met hun uit te praten. maar dat lukte niet altijd.

gelukkig kregen we alsnog een onvergetelijke vakantie. twee weken na de vakantie kreeg ik te horen van me ouders dat mijn zus vriend is vermist.de politie. mijn ouders en de vriend ouders bleven maar zoeken. ik dacht dat hij gewoon ergens dronken in de stad was. maar toen ik zaterdag thuis kwam van een hockeywedstrijd kreeg ik te horen dat hij zelfmoord had gepleegd. ik kon het gewoon niet geloven. ik kon niet eens huilen ik had die nacht de hele tijd wakker gelegen in bed. dezelfde nacht klom ik op mijn dak en keek naar de sterren en praten in mezelf. want ik bent niet zelf een type met wie ik mijn gevoelens kan uiten.
ik zat toen voor het eerst te denken zal ik naar hem toe gaan?

Op dat zelfde moment dacht ik aan me biologische ouders die ik nog nooit heb gekend en vroeg me steeds meer dingen af van waarom verlieten ze me etc.
dat bracht me gedachten op zelfmoord.
de dag erna voelde ik me met een woord 'kut'. ik wou met niemand praten ik kon met niemand lachen en ondertussen hoor je steeds van je vrienden: Waarom heeft hij zelfmoord gepleegd en hoe voel jij je nu?
ik was het op dat moment echt zat. ik klom weer op me dak en ik keek naar beneden en ik dacht zal ik het doen?
maar ik wachtte nog even. een paar weken later hoorde ik steeds vaker de vragen. ik kijk altijd dan naar de foto's van hem die in een kist liggen met ongeveer 500 kaarten en super veel foto's en filmpjes. altijd als ik dat bekeek had ik een rotgevoel. maar af en toe denk ik ook nog aan me biologische ouders. ik denk zelf dat ze allang dood zijn. dus waarom zou ik niet naar hun toegaan?
ik kan deze gedachten niet persoonlijk aan vrienden of familie vertellen, ik heb het een keer gedaan bij mijn beste vriend ik zei: ik heb bijna een zelfmoord gepleegd. hij werd boos van bezorgdheid. toen zei ik om van zijn gezeur af te komen :grapje.

maar met wie moet ik dan praten?? ik beschouw dit verhaal namelijk meer als een dagboek. ik heb hier ook naast me een schrift liggen met gedachten waarin staan dat ik zelfmoord wil plegen. maar als dit schrift gevonden wordt? wat zal ik dan doen? daar zit ik nu nog steeds mee.
maar als jij zelfmoord gedachten hebt denk er dan eerst goed over na wie je pijn doet , wie je liefhebt. en wat je allemaal mist.

als ik nu mijn schrift bekijk met mijn gedachten zou ik denken hoe kom ik hierbij? maar als ik depressief ben weet ik niet wat ik zou of kan doen. want dan komen alle gevoelens weer naar boven. en denk ik nog maar aan 1 ding.

ik zie het leven niet meer zitten! mijn vader is een alcoholist en drugsgebruiker en hij steelt al het geld bij ons uit huis weg en hij mishandeld mijn moeder voor mijn ogen! mijn moeder heeft twee banen. maar toch hebben we te weinig geld door hem! ik ben pas 13 en wilde vanaf mijn negende al stoppen met mijn leven! ik moet thuis alles doen. ik ben vanaf mijn 10e bijna elk weekend alleen thuis. terwijl mijn moeder dan gaat stappen. ik zie het leven niet meer zetten en ik voel me achtergelaten,eenzaam en nutteloos. niemand geeft om mij en wardeerd mij zoals ik ben op de basisschool ben ik alleen maar gepest en had ik geen vrienden niemand praatte met me. ik kan mijn leven niet meer aan en wil binnekort zelfmoord plegen.

Op mijn 6 de is het misbruik en de mishandelingen begonnen. Tot en met mijn 16 jaar ben ik 1x in de week door mijn oud oom mishandeld en misbruikt. De dingen die hij met mij deed vind ik te walgelijk voor woorden en doen mij kotsen. Elke avond elke nacht denk ik aan dit vreselijke gebeurtenis ik probeer er niet aan te denken maar het spookt door mijn hoofd. Snijden in mijn armen en benen is voor mij de oplossing geweest al helpt het nog wel ik wil gewoon dood. Het liefst wil ik overreden woreden zodat ik mijn ouders en broers enzusjes geen verdriet hoefen te voelen. Maar dan moet ik geluk hebben en dat heb ik niet. Ik heb al eens geprobeert mijn polsen door te snijden dit is bij 1 arm gelukt maar helaas zag mijn buurjongen dit en heeft mij (toen ik bewusteloos was) naar het ziekenhuis gereden. Help ik wil gewoon weg van deze rot aarde met deze rot mensen! Ik wil gewoon dood!v

14 jr oud, de naam anorexia valt. Waarschijnlijk ook een persoonlijkheidsstoornis maar kunnen ze nog niet vast stellen. Opname volgt, ik hou het een maand uit en dacht ik ben niet gek. Ik ga weer naar school, dat gaat even goed. Zwaar verslaafd aan de laxeermiddelen. Medicatie onder me bed gooien, waarom zou ik medicatie moeten slikken! Dat is nergens voor nodig ik ben niet gek. 17 jr ik krijg een vriendje, wat was ik verliefd op hem. Daar ik toen erg verlegen was nooit durven zeggen wat er aan de hand was! Op een gegeven moment maakt hij het uit, en ben ik zo wanhopig! Dat ik mijn eerste zelfmoordpoging doe, daarna met spoed naar het ziekenhuis en een gedwongen opname volgt! Na 4 wk weer naar huis, met mij niets aan de hand. Zulke kromme gedachtens hebben, zag ik hem met een meisje sjansen die donker haar had, dan dacht ik dat is het! Het komt omdat ik blond ben, ik me haar verven. Maar dat sloeg groen uit. dus nog geen effect! Later vertelde hij, je moet hulp zoeken en beter worden. Maar ik wou geen hulp, ik kon het zelf toch! Kijk ik eet m & m s zie je dan niet dat ik geen probleem heb. Vervolgens veel uit gegaan in de weekenden en aan de drugs gegaan! Laveloos lag ik aan de bar te slapen, Ik kwam in een foute tent waar geen lieve mensjes liepen en veel criminaliteit was. Totdat ik er op het laatst er rond liep, al raakt een kogel mij dan is het ook goed. Ik ga na het stappen met een groep mee naar huis, en krijg uiteindelijk ruzie met een persoon. Ik ben naar huis gegaan en draaide helemaal door! Ik deed altijd alles om ruzies te voorkomen. Ik had een hekel aan ruzie, daar ik er thuis als kind mee ben opgegroeid. Enfin naar een tante gevlucht daar mijn ouders op dat moment niet thuis waren! Daar gewacht totdat mijn ouders er waren! Crisis dienst gebeld, en de volgende dag een afspraak gemaakt om een opname op een paaz te gaan volgen! Ik wou beter worden, dit was het begin van een opstap naar betere tijden. Na de paaz ben ik een dagbehandeling gaan volgen van vijf mnd en daar kwam de diagnose borderline uit! Wat was ik blij, het beestje had een naampje. Vervolgens naar een kliniek in noordwijkerhout gegaan, daar een half jr gebleven en toen dacht ik het gaat toch goed met mij, ik ga naar huis! Met mijn toenmalige vriend een huis gekocht, werk gezocht en zo ging dat 1,5 jr redelijk voor mijn doen. Al speelde de zelfmoord gedachten iedere dag.Totdat mijn tante zelfmoord pleegde. Wat was ik verdrietig, het was alsof ik mijn eigen film zag. Alsof ik op mijn eigen begrafenis zat. Daarna ging het bergafwaarts, iedere dag eetbuien en braken, de zelfbeschadiging werd extremer en ik had veel gewichtsverlies. In die tijd nog een x aantal pogingen ondernomen en op een gegeven moment dacht ik dit kan zo niet langer! De angst om een definitief een einde aan mijn leven te maken werd steeds heftiger! De zelfmoordpogingen die ik voor heen deed kwamen voort uit impulsiviteit en emoties. Toen toch besloten en heel zwart wit gedacht, ik ga een keer de intensieve behandeling in noordwijkerhout volgen van ander half jr intern en als het dan nog niets heeft veranderd in mijn leven kan het altijd nog. Dat heb ik gedaan en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds zo dankbaar voor! Veel inzichten gekregen en veel dingen verwerkt. Alleen heb ik op dat moment niet besproken dat ik ongelukkig was in mijn relatie, ik dacht het ligt aan mij . Daarna ben ik werk gaan zoeken en ben ik met mijn toenmalige vriend in het huwelijksbootje gestapt, ik volgde eigenlijk alle stappen waarvan ik dacht dat het hoorde. Daarna bewust zwanger geraakt en een prachtige zoon op de wereld gezet. En toen begon beetje bij beetje de depresie weer toe te slaan, Ik heb ander werk gezocht waar ik het prima naar me zin had! Mijn relatie met mijn toen malige man, liep niet! Er waren geen ruzies maar ik was niet gelukkig. We hebben relatie therapie gevolgd maar het werkte niet. Totdat ik verliefd werd op iemand anders en bewust met hem gezoend heb zodat ik een reden had om mijn huwelijk te beeindigen. Ik wou niet meer verder met mijn toen malige man. Ik had een reden nodig omdat ik vond dat ik niet zomaar hem opzij kon zetten na al die jaren wat hij voor mij heeft betekend.
Ik kreeg vrij snel een woning en ben daarin gaan wonen. Maar niets liep, op mijn werk liep ik op mijn tenen, ik had het gevoel dat heel mijn familie zich tegen mij keerde. Ik kwam in aanraking met mensen waar ik kwetsbaar voor was, ik ging drugs gebruiken en ieder weekend de hort op. Ik zakte steeds verder de put in! Ik voelde me zo ontzettend eenzaam en wat was ik afhankelijk geweest al die jaren van mijn ex man. Ik durfde niet op mezelf te vertrouwen. Het leek wel of ik al het negatieve op me afriep! Foute mannen etc, ik deed alles voor een beetje aandacht en liefde, maar ik kreeg de deur net zo goed weer in me gezicht! Ik dacht als ik een relatie heb dan ben ik weer gelukkig maar het werkte niet! Diversen keren van een flat gehaald door de politie en het overnachten in een politiecel. Ik vond het de meest verschrikkelijke tijd in heel mijn leven. Het amk stond op een gegeven moment hoogste prioriteit, daar de politie melding moet maken. Ik heb in de periodes dat het zo slecht met mij ging, hem zoveel mogelijk bij mijn ex laten zijn. Ik zei tegen hem mama is ziek in haar hoofdje maar ik ga beter worden. Want ik wou beter worden alleen lukte het niet daar ik van het kastje naar de muur gestuurd werd. In april 2010 ging het zodanig slecht, dat ik zo bang was dat ik het van een flat springen alleen als op lossing zag! Ik heb het amk gebeld en gezegd dat ik geen hulp kreeg! Ik had nl de crisisdienst gebeld en mijn situatie uitgelegd en dat ik echt bang was dat ik van een flat zou springen. Waarop de dame aan de andere kant van de lijn doodleuk zei, mevrouw van u dreigement zijn we niet onder de indruk! Ik was op dat moment in dagbehandeling en toen heb ik gevraagd of ze me door wilde sturen naar oegstgeest . Dat deed ze liever niet omdat ze bang was dat ik zo vluchten in me behandeling! Ik heb gesmeekt en uiteindelijk is het me gelukt! Op 20 sept zou ik een 3 mnd behandeling volgen speciaal voor bps. Ik was op dat moment zwaar verslaafd aan de kalmerende middelen. Dat ik op 13 sept 2010 zo in paniek ben geraakt en terwijl ik al die tijd mijn zoontje voor ogen kon houden en ik mezelf kon toespreken volhouden je bent erbijna lukte mij dat op die dag niet! En ben ik in verwarde toestand maar toch ook bewust van een flat gesprongen. De traumahelikopter ariveerde en ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht, ik kan me er bijna niets van herinneren. Maar ik heb later gehoord dat ik tegen de arts zei; ik moet maandag naar oegstgeest en dat gaat wel door! Ik realiseerde me niet wat er gebeurd was. Voordat ik naar de ok ben gegaan, kwam mijn moeder en broertje aanlopen en vertelde ik, dat ik dankbaar was dat ik nog leefde. Maar de periode erna was ik helemaal niet dankbaar, ik was ontzettend boos. De eerste 1,5 wk kan ik me niets van herinneren maar daarna heb ik beetje bij beetje contact gekregen met vriendinnen en daar hoorde ik de verschrikkelijkste dingen van! Ja al had ze echt dood gewild dan had ze met der hoofd naar beneden gesprongen etc etc. Ook vertelde een vriendin mij, de verpleging is zeker wel ontzettend boos op jou omdat er daar mensen ziek zijn en dood gaan die dat niet willen. En jij dood wil! Ik zei , Ik ben ziek, denk je dat ik dood wil. Ik kan op die manier niet meer leven, het was een zwart gat voordat ik sprong. Ik wou rust, rust in me hoofd.
Mensen zeggen een zelfmoord is egoistisch maar ik heb daar moeite mee! Ik begrijp wel dat iemand die nooit in dat hele diepe zwarte gat heeft gezeten dat zegt! Het is ook totaal niet te begrijpen als je dat niet mee heb gemaakt! Het is niet even een dagje niet lekker in je vel zitten! Het beperkt je hele leven.
Ik heb vijf en halve wk in het ziekenhuis gelegen, daar hebben ze vanaf dag een alle medicatie stop gezet en daarna ben ik naar een revalidatiecentrum gegaan voor 2,5 maand! En in januarie heb ik toch mijn behandeling kunnen voortzetten in oegstgeest. Daar is toen ook uitgekomen dat er waarschijnlijk ook sprake is van een bipolaire stoornis hier heb ik nu goede medicatie voor! En pas nu kan ik zeggen dat ik zo ontzettend dankbaar ben dat ik een 2e kans heb gekregen. Doordat ik in het ziekenhuis en verpleegtehuis veel heb na kunnen denken en zo met me neus op de feiten ben gedrukt ook qua hulpverlening. Dacht ik dit kan en mag niet meer gebeuren. Ik ga nu in augustus een mbo opleiding doen maatschappelijke zorg ervaringsdeskundige. Ik hoop dat ik na deze opleiding verder kan doorleren.
Als ik mensen op straat tegen kom schrikken ze van hoe ik eruit ziet! Zulke stralende ogen, ik hoor alleen maar positieve reacties. En het ontroerd me ook omdat ik me realiseer hoe wanhopig en ellendig ik me toen voelde. Ik kan ook niet naar foto's kijken uit die tijd, zo opgeblazen van de medicatie en zo levensmoe dat gaat me aan het hart.
Als ik in de krant leest over een zelfmoord of iets dergelijks dan ontroert mij dat heel erg. Dat vind ik zo erg omdat ik weet hoeveel pijn je kan voelen en hoe eenzaam je erin bent.
Het is ook heel moeilijk om een juiste behandeling te vinden, ik vind dat ze mensen te lang aan laten modderen en niet altijd even serieus nemen.
Ik heb heel veel aan een gezegde gehad verander wat je niet accepteren kan, maar accepteer wat je niet kan veranderen. Ik heb ook veel baat bij mindfullnis gehad!!! Ik ben er nog niet, dat realiseer ik me en ben nog 1 dag per week in behandeling. Verder heb ik blijvende schade aan me been over gehouden. Hier klaag ik niet over want ik ben zeer dankbaar dat ik nog kan lopen. Het litteken op mijn been zie ik als een teken waarop ik mocht gaan (over)leven
Ik wens iedereen die in deze situatie zit, heel veel kracht liefde en sterkte toe!.

Liefs