Levensverhalen (pagina 505)

ik heb liefde verdriet. ik mag niet trouwen met jongen waar mee ik verlief bent geworden. ik hou heel veel van hem daarom wil ik dood gaan

Ik heb een dak boven me hoofd, ik heb tv, ik heb eten en drinken, ik heb mensen om me heen die van me houden.

Maar als ik dit tegen mij zelf zeg helpt het niets. Mijn gedachte blijft zwart. Allemaal negatief.
Eigenlijk begon het ongeveer 11 jaar geleden. Ik kan ook 15 jaar geleden zeggen, want toen werd ik geboren. Was ik maar nooit geboren.. In elk geval 11 jaar geleden gingen mijn ouders scheiden. Ze hadden gelukkig geen ruzie. Ze konden altijd goed met elkaar over weg tot een tijdje terug, maar daar gaat het niet over. Mijn vader had al redelijk snel een nieuwe vriendin die na een half jaar bij ons kwam wonen. Ze was lief, heel lief. Ik ben altijd al iemand geweest met veel emotie's en met haar kon ik daar heel goed over praten. En ze deed er normaal over, een 7 jarig kind die zichzelf al snapte. Ik kon met haar praten zonder dat ik te horen kreeg; ''het komt wel goed'', net zo als iemand anders die hier schreef haat ik die 4 woorden. Dat is gewoon de makkelijkste oplossing om tegen iemand te zeggen. Alstjeblieft zeg, het komt niet goed. Het komt al 5 jaar niet goed.
nou ja het ging uit tussen die stiefmoeder en mijn vader en ik heb haar nooit meer gezien, ik miste haar 2 jaar lang tot er een nieuwe stiefmoeder kwam, ze is nooit met mijn vader gaan samen wonen en ik zie haar niet vaak maar ze is heel lief. en met mijn vader kan ik ook goed praten. Nu komt het gedeelte met mijn moeder. Mijn moeder leerde 7 jaar geleden mijn huidige stiefvader kennen. Het is een achterbakse vuile rat. Het kost teveel moeite om dat uit te leggen maar het is gewoon zo. En mijn moeder snapt niets van emotie's, ze wilde niet eens kinderen! Dus bij haar en mijn stiefvader heb ik al het idee: waarom ben ik hier. Dus ik ben 1 februari bij mijn vader gaan wonen, en om de 14 dagen 1 weekend naar mijn moeder. Serieus, als ik het terug lees denk ik niet van wat een apart leven of zo, Maar ik ben ook nog niet klaar met vertellen. Mijn vader woon in een bouwval. Waarom? Omdat ie het leuk vind om te verbouwen. Voor dit huis woonde we in een groot normaal huis. Hij hield altijd al van verbouwen maar dit zag hij als uitdaging dus ging hij aan de slag en nu wonen we al 5 jaar in een huis waar sinds 1 jaar eindelijk verwarming is. Ik kan niet tegen rommel, ik word het helemaal gek van. Ik word gek van dat huis. Ik probeer te denken aan mijn toekomst. Ik ben al een beetje met politiek bezig en wil ook de politiek in, ik wil deel uit maken van de samenleving, de mensheid duidelijk maken waar ze mee bezig zijn. Nou ja, een 15 jarige jongen op vmbo die van politiek houd en niet van game word natuurlijk ook geplaagd. Niet gepest hoor, maar wel geplaagd. Al die andere jongens uit mijn klas game en voetballen. Ze zijn verslaafd. Ik word er gek van, voel me echt heel erg buiten gesloten. Nou er zijn echt nog veel meer dingen maar dit zijn gewoon een paar die mijn leven zuur maken. Mijn zelf vertrouwen is weg geboord door de mensen om mij heen en zit ergens diep in mij hart verschuild. De enige tijd dat ik het leuk heb is als ik met mijn broer (een jaar oudere broer die ook een soort beste vriend is) ben en zijn vrienden die ook mijn vrienden zijn. Die zijn dus allemaal 16+ en vind het echt heel leuk dat ik al 15 jarige daar niet dom word aan gekeken. Het is altijd leuk met hun alleen het jammere is dat dat meestal komt door de alcohol. Ik ben niet verslaafd of zo maar ze geven regelmatig een soort van feestje waar alcohol aanwezig is en binnen no-time heb ik genoeg op om mijn leven even te vergeten en los te gaan. Ook de dagen dat het beter gaat en het lijkt alsof alles op rolletjes loopt zit er ergens in mijn achterhoofd altijd wel iets te denken aan mijn (***) leven. Ik zit nu in de 3e en dacht in groep 8 al aan zelfmoord. Iemand zei een keer; aah joh dat komt allemaal door de puberteit. Wat maakt mij het uit of dat door de puberteit komt of niet, ik haat het en op de basisschool dacht ik altijd al aan hoe ik later wilde leven op een realistische manier en ik wist wat ik wilde worden en eigenlijk was ik gelukkig. Maar nu; ik zie geen toekomst meer in mij. Waar ben ik goed voor?


Ach ja; gelukkig komt het allemaal goed.
Oooit.
Nooit.
Misschien.


Sorry.

o en mijn motto is; Love and life sucks.

Ik had vriendinnen waarmee ik kon praten over mijn vader die heeft namelijk kanker en blijkbaar kan ik daar niet goed mee leven en op een dag gingen mij 2 enigste vriendinnen dat ik had alleen met elkaar om en niet met mij en toen was ik helemaal alleen oke ja dat vond ik nog niet ZO erg maar thuis wil ik de sfeer gezelliger maken en eens lachen door mijn moeder te laten schrikken maar dat is geen 3de keer gelukt want ze was enorm boos op mij (en dat is ze redelijk veel) en dan nog school dat ook niet meer lukt daarmee bedoel ik de punten.........
ik was gewoon alles beu en heb 6 slaappillen genomen ze zeggen dat ik net dronke was ma gwoon ja min zelfmoord was niet gelukt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Al meredere keren dat ik al aan zelfmoord denk , wrm heeft het leven zin ?
ik voel dat niemand mij wil , niemand vertrouwd mij , ze lachen mij altijd uit , heb een broer en een zus , die ik nooit heb gekend , mijn familie altijd als ik thuis kom word ik niet alleen gelaten , ben altijd shagrijnig , voel me niet goed in me vel , ik voel dat ik niemand ben , wrm dat ik moet leven , dat is het doel van leven ? wrm ben ik geboren , wrm heb ik al niet me zelf al vermoord ipv er over te praten ?
ik weet het allemaal niet meer =( mijn vriendin woont in buitenland , is verre afstand relatie , kheb haar al 2x ontmoet en we hebben een aplicatie lopen , maar ik shende haar vertrouwen opeens door ik weet niet welke reden , ik was naar vrijgezellen feest ggaan en zij ziet fotos van mij en meer meisjes , maar ik heb daar geen contact me of ik heb die meisjes zelf niet aangeraakt , dan 2de was dan de trouw van mijn zus , was ik ook op foto met meisje die dronken was , 3de was gisteren avond was een personeel feest , en ik had ook gedronken en mijn internet werkste niet meer en ik was zo moe dat ik wou slapen en ik dacht dat ik haar een sms steurde maar is zo te zien niet verzonden ='( en nu lees ik haar Facebook txt en ze vertrouwd mij niet meer en ze wil me niet meer en al die dingen , ik hoou van haar en het is allemeel gwn shet , pfff ik zeg al altijd , wrm leef ik , wrm ben ik al gwn nog niet dood , moet ik de ellende niet meer in leven ='(

kan iemand mij helpen ???

ik heb dispraktie een ziekte waardoor je motorisch niet helemaal goed ontwikkeld bent

ik val heel vaak en stoot me ook heel vaak door dispraktie ik word veel uitgelachen en gepest ik voel me fucking depri!

hallo... (let aub niet op mijn spelling zit pas in 1 havo en voor nl sta ik een 6,2)

al sinds dat ik het me kan herinneren word ik gepest school doet er nix aan me ouders ook niet me ouders boeien het ook echt helemaal nix dat ik besta! ik heb een broertje en die is leterlijk het irritantste broertje op aarde mijn familie laat me in de steek... dan denk ik op school oow nou leuk me vrienden maar dan ben ik op school denk ik o ja... (ik heb eigenlijk 3 goede vrienden 1 aardige rare vreemde neger 1 dikke lelijke iraanier ofz en 1 gay indo) alleen dat zijn geen vrienden meer want die hebben mij wat aangedaan... ze hebben tegen me vriendin gezecht dat ik haar gebruik om populair te worden (wat ik dus cker niet doe) dus hebben ze een van de vriendinnen van me vriendin wijs gemaakt dat ik dat deed en die vriendin heeft het dus gelijk tegen me vriendin gezecht en mijn vriendin was boos op me dat wil je niet weten dus me vrienden me vriendin en me familie laat me in de steek (dat vriendin gebeuren is half opgelost)

ik voel nu gwn echt nix meer ik voel geen blijdschap geen pijn geen liefde nix ik kreeg een locker deur vol in me gezicht ik voelde nix!

nogmaals me familie laat me in de steek en me vrienden laten me in de steek...

ik heb nu nog een vriendin maar dat gaat ook niet zo goed ik voel nix meer dus ook geen liefde... moet ik tegen haar blijven liegen???

zij heeft ook problemen thuis haar ouders zijn gescheiden en ze heeft geen contact met haar echte vader en haar stiefvader heeft een mes in de bank gestoken

dus zij is ook zwaar depri

ik weet het gwn echt niet meer het boeit niemand als ik er morgen niet meer ben sommige zouden zelfs gaan lachen!

no body cares about me!

ik heb me altijd al sterk kunne houden tot nu,
ik ben geboren met de ziekte osteoporose infertica, een ziekte waardoor je vele kleiner bent daar andere mensen,snel je botten breekt,enzovoort..alleen maar negatieve dingen.Toen ik 4jaar was ben ik en mijn broer seksueel misbruikt door mijn nonkel op dat moment had ik daar geen besef van,maar sinds mijn 7de krijg ik vaak flashbacks en nachtmerries over hem,vele nachten durf ik gewoon niet slapen omdat ik bang ben om weer huilend wakker te worden. hij heeft maar 6maanden in de gevangenis moeten zitten en 5jaar therapy.
mama en papa zijn al jaren gescheiden,maar van mijn papa moest ik altijd in alles 'de beste' zijn,
mijn broer is 1 jaar ouder als mij, als hij huiwerk kreeg in het lager,moest ik zijn huiswerk ook mee leren en beter kennen als hem,
anders was ik een mislukkeling volgens papa.
alles moest ik perfect en beter doen dan mijn broer.
ze sloegen mijn broer vaak,dat was allemaal de schuld van de vriendin van papa, dat was een achterbakse die alleen maar ons geluk wou afpakken.
op een dag had ik er genoeg van ik zei tegen papa dat ik neit slim wou zijn,en daét ze mijn broer geen pijn mochten doen.
maar dat werd gewoon genegeerd,daarom vertelde ik alles tegen mama.
eerst werd er niks aan gedaan tot dat papa mij ook begon te slagen en er duidelijke blauwe plekken van waren te zien.
mama begon een rechtzaak,en die ahterbakse vriendin van papa,begon alle schuld op mijn stiefpapa te steken,hij had me nog nooit geslagen,maar ik werd verplicht om dat te zeggen.
als 6-7 jarige hoe moet je daar dan tegen ingaan?
ze had me wijsgemaakt dat ik anders in de gevangenis moest,achja..
dus toen de politie ons vragen kwam stellen moest ik en mijn broer liegen,zeggen dat onze blauwe plekken door onze stiefpapa kwam.
uiteindelijk is alles uitgekomen en zie ik mijn papa nimeer.
omdat ik savonds na school nimeer naar mijn papa kon moest ik naar mijn bomma gaan (mama van mijn nonkel) ze had een hekel aan mij omdat door 'mij' haar zoon in de gevangenis zat,volgens haar was het allemaal een leugen.
ze hield veel van mijn broer dat was duidelijk, mijn broer mocht met treintjes spelen en ik moest in de varkensstal gaan zitten (ik was er dan ook nog bang van) ik vertelde dat tegen mama,maar ze dacht dat ik overdreef.
vaak na school werd mijn huiswerk in de stoof gegooid door mijn bomma,mama dacht dan dat ik dat verzon en dat ik mijn huiswerk niet wou doen.
ik moest naar schoolbegleiders enzo voort gaan,
terwijl er niks mis was met mij..
dat is uiteindelijk ook uitgekomen.
mama was kapot van alle dingen die we meemaakten en ze raakte in een depressie ze nam pillen en huilde snachts en riep op mij en mijn broer.. het was niet te doen thuis.
nu gaat alles goed met mama en mijn stiefpapa ze zijn nu getrouwd.
ik heb nu ook ee stiefzus.
ik hou van mijn stiefzus en mijn stiefpapa,
maar er wordt nog vaak duidelijk gemaakt dat ik niet papa zijn 'egte dochter ben,daarom gaat mijn stiefzus altijd voor mij en mijn broer,
mama zegt er niets van omdat ze geen ruzie met papa wil..
papa geeft alleen maar commentaar op mij en mijn broer,
nooit krijgen we een compliment over schoolresultaten of wedstrijden dat we hebbe gewonnen,terwijl ik een vaderfiguur wel heel hard mis.
papa (het gaat nu heel de tijd over mijn stiefpapa) praat altijd slecht over mij,
ik ben het grootste 'krapuul' thuis..
altijd hetzelfde.
ik ben thuis ooit is weggelopen toen mama en papa op vakantie waren,
mijn oma was bij ons en mijn broer en ik hadden ruzie, mijn broer kreeg 'weeral' eens een woedeaanval.
natuurlijk was dat altijd op mij.
hij beseft het niet op die moment,maar hij slaagt me soms half dood..
toen was ik weggelopen met kleren enzo..
ik wist niet waar naartoe dus ik heb me in een bos dicht aan mijn thuis neergezet.
ik was zo kapot,
en ik besefte dat ze razend gaan zijn als ze me vinden.
ik hoopte dat ze dan eindelijk zouden snappen dat ik me eenzaam voel.
dat ik het gevoel heb dat ik thuis het kind ben waar het minst van wordt gehouden,want iedereen had een talent behalve ik..
altijd zijn ze trots op mijn broer of zus. nog nooit hebben ze gezegt dat ze blij zijn met mij,of trots zijn op mij, of wat dan ook..
ik leer er ondertussen mee leven.
ik heb een paar liefjes gehad maar echte liefde had ik nog nooit tot ik iemand leerde kennen eind augustus,hij was zo lief en leuk en grappig,hij geefde echt om mij,hij zei na 3weken dat hij verliefd op me was, ik zei dat dat niet wederzijds was,omdat ik bang was om opnieuw gekwetst te worden, we bleven beste vrienden en mijn gevoelens werden sterker en sterker, hij zorgde dat ik al mijn problemen vergat en opeens voelde ik mij gelukkig. 3 maand later heb ik eindelijk aan mijn gevoelens toegegeven.
we waren zo perfect voor elkaar,iedereen dat ons samen zag noemde ons 'het perfecte koppeltje' bij hem voelde ik me speciaal,alsof ik eindelijk niet zinloos was. hij was ook vaak trots op mij, en hij steunde me in alles, hij beschermde mij,zelfs mijn ouders vonden hem perfect voor mij.
eindelijk dacht ik dat ik iemand had gevonde,iemand waarvan vele mensen zeggen 'de ware'.maar na 5 maand en 2 weken maakte hij het uit met mij..hij zegt dat het niet meer verder kan tussen ons omdat zijn gevoelens weg zijn.
ik weet dat dat niet zo is,we zagen elkaar te weinig door onze ouders,en daardoor hadden we vaak ruzie,maar dat was enkel omdat we elkaar miste.maar het werd te veel..
die avond toen we aan het smse ware, hadde we net een domme discussie op msn gehad.
hij sturude opeens 'dus het is gedaan..'
toen ik dat kreeg begon ik te bibberen,ik kreeg geen lucht meer,ik wist niet wat er mij overkwam.
ik liep naar beneden en pakte zoveel mogelijk pillen in mijn hand, mijn papa komt kijken en hij vraagt waarvoor dat is..ik zei dat mijn pilletjes voor mijn rug opzijn en dat ik ze in mijn doosje ging steken (hij was zo dom om dat te geloven)
ik ging naar mijn kamer en slikte zonder twijfel alle pillen na elkaar in.
ik voelde niks evranderen ,maar ik was nog altijd in shock omdat ik besefte dat ik hem was verloren,niet alleen mijn ware liefde maar ook mijn beste vriend tegelijk..
hij had al een paar berichten gestuurd,want hij wist wat ik had meegemaakt dus hij was bang dat ik mezelf iets ging aandoen.
ik was veel te geschokt om te antwoorden toen belde hij maar ik nam niet op.
maar toen dacht ik 'als ik nu doodga wil ik zijn stem nog op zen minst horen'
ik belde terug en hij zei 'schat,ga naar u mama,ik wil nie da u iets overkomt,schat?schat antwoord?' ik zei niks en uiteindelijk zei ik,ik ga dood..ik ga dood' en toen legde hij af.
hij belde naar mijn mama die mijn kamer kwam binnegestormd.
mijn papa was nog beneden en hij komt kijken.
ze waren woest op mij, ze begrepen het helemaal niet :(
ik heb alles moeten overgeven en ik ben dagen doodziek geweest,maar nee ik ben niet dood,jammer genoeg.
het is nu 2maand geleden maar ik ben er nog steeds kapot van.
dat weten mijn ouders niet,ze zijn alleen maar kwaad.
mijn vrienden luisteren wel naar me en zeggen vanalles maar niets helpt.
de meeste zeggen je bent pas 15 je weet niet wat je nog gaat meemaken je overdrijft' maar weetje: na alles wat ik heb meegemaakt besef ik goed genoeg hoe het leven in elkaar zit.
ik weet best wel wat liefde vriendschap en leven is..
ik ben redelijk volwassen voor mijn leeftijd,dat weet ik zeker.
ik mis mijn liefje zohard, ik kan niet meer leven met de pijn en het gemis :(
ik voel mij niemand.
en ik weet dat opgeven niet de juiste oplossing is,
maar eer is geen oplossing meer,hij zal niet terug komen komen,en ik zal hem blijven missen.
ik zal echte nacht wekker blijven en uren aan een stuk wenen.
ik zal bij elke plek waar ik voorbij ga een hartverscheurend gevoel krijgen.
ik zal veel te veel alcohol blijven drinken dan nodig is,ik zal roken en drugs nemen zodat ik alles vergeet,maar niets zal me ooit nog kunen helpen.
dus het enigste wat ik wil is pijnloos de stap naar de dood zetten zodat ik eindelijk rust heb.
ik zoek een manier,pijnloos,een manier waarvan ik zeker weet dat het werkt.
want pillen nemen helpt maar heel soms..
dus als ik die manier heb gevonden en zeker weet dat het me zal lukken,dan schrijf ik een afscheidbrioef voor ieder dierbaar persoon in mijn leven, en zeg ik vaarwel.
ik ben niet zwak,ik ben gewoon beu om te vechten.

ik ben er helemaal klaar mee in dit kut leven

Ode aan hen, die hier hun leven wilden beëindigen

De pijn van sommige mensen
gaat anderen te boven.
Het leven biedt dan geen soelaas,
niemand die hen anders doen geloven.

Oordeel niet,
afdwingen is niet iedereen gegeven.
Voor sommige valt er gewoon,
niets meer te beleven.

Voor sommige is het leven overleven,
ondergaan, geen bestaan.
Reden dat ze zelf hebben gekozen
om hier weg te gaan.

Harry

Lieve mensen.
Ik vind het echt heel erg, al jullie verhalen, de duisternis, geen lichtpuntjes. Maar ik wil wel even dit zeggen:
Mensen in Afrika, Irak, Afghanistan en nog heel veel van dit soort landen hebben niks. Hoogstens een hutje, soms nog gemaakt van resten van andere rijke mensen. Ik heb het ook soms kut, en je kan zeggen dat ik hier geen verstand van heb. Misschien is dat ook wel zo. Maar mijn vriendinnen en oudere nichten vragen soms ook advies aan mij, en zeggen dat ik best een oudere indruk maak. Ik wil even zeggen dat sommige mensen niet zo moeten zeuren. De meeste mensen hebben, als ze in Nederland wonen, een mooi huis, elke dag eten, kunnen naar een goed ziekenhuis, en hebben onderwijs. Je hebt familie, als het goed is, en er zijn altijd wel mensen die van je houden. Ik snap het, het is moeilijk, deze wereld, en wij zijn gewoon allemaal verwend. En als je geen vrienden hebt, iedereen overlijdt en alle mensen zijn tegen je dan heb je het zwaar. Dat is ook zo. Maar als je in een dipje zit, kijk dan om je heen, kijk dat je het verder goed hebt, emigreer, begin opnieuw, met een schone lei. En denk eens in, dat de mensen in de derde wereld niet eens na kúnnen denken over jouw problemen, die zijn de hele dag bezig in vieze kleren om misschien 50 cent op te halen voor het avondeten. Dat kan ook! Kijk daarnaar en bedenk dat je het eigenlijk nog helemaal zo slecht niet hebt.