Levensverhalen (pagina 509)

Ik ken iemand , iemand die werd gepest, iemand die niet wou opvallen, iemand die groot was, iemand die zijn leve beu was, iemand die er op een dag niet meer was, iemand die zelfmood had gepleegd. Ik mis iemand, iemand, een trouwe vriend, ik kan niet meer zonder hem leven, ik wil ook dood, nu word ik gepest, niet fijn, ik wil verdwijnen, verdwijnen van de wereld maar dan gaat iedereen mij missen, wat moet ik doen?

Ik ben ten einde raad.. Ik moet en zal dood! Waar koop je vergif of dodelijke middelen? Weet iemand dat? Hou maar op met de bullshit dat moet je niet doen en alles ik wil gewoon niet meer en ik raak gewoon helemaal gek! Ik zou het erg fijn vinden als iemand me dat kan vertellen!

na lange tijd heb ik mijn dossier van ggz op papier na drie jaar ga ik op zoek naar iets anders emdr dat is het enige waar ik het nut van in zie het duurt alleen 4 maanden dan is er pas plaats hoop dat ik er rustig doorkom

wat zou graag dood willen ja o zo graag zou heb al ooit twee pogingen gedaan mijn leven heeft geen zin meeraltijd gezeik Dus ga mijn echt op voorbereiden om een eide te maken aan mijn leven

men 3de relatie is stukgelopen
tiemen een jongen die ik erg graag zie heeft me zonet gedumpt .. hij zegt dat ie geen gevoelens meer voor me heeft ik weet dat hij er nog wel heeft ..
hij had het al eerder uitgemaakt ... een paar dagen terug ik ben ton op de trein gesprongen naar hem toe ... we hebben alles opgelost hij begon zelfs te huilen dat ie me wel graag zie .. en nu vanavond ... maakt hijt weer uit ik had hem belooft dak hem we meer vrijheid zou geven ik doe dat nu en hij voelt zich nu schuldig ik weetnimeer wat ik moet doen de pijn wordt ondragelijk ik wil niet meer .. ben aant denken hoe ik mezelf ga omt leven brengen

Het is eigenlijk al heel vroeg begonnen. Ik ben nu bijna 18, maar nu al staat mijn hele leven al jaren op z´n kop.

Jarenlang werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld door m´n moeder. Eerst dacht ik dat het normaal was. Maar op de basisschool kwam ik er door klasgenootjes kwam ik achter dat dat niet hoort. Toen heb ik het nog 2/3 jaar verzwegen tegen iedereen, tot m'n 11e. Volgens haar deed ik alles verkeerd. Al kwam ik met een 10 thuis was het nog niet goed. Niks deed ik goed.. Uiteindelijk met veel pijn en moeite heb ik t uiteindelijk kunnen vertellen tegen mijn vader. Dat was voor hem de druppel om te scheiden. Het heeft uiteindelijk 2 jaar geduurd voordat ze definitief gescheiden waren, doordat mijn moeder destijds alleen maar dreigde met zelfmoord. Er is zelfs 1 keer geweest dat ze een poging heeft gedaan in het bijzijn van m'n pa, zus en ik erbij. Voordat ze zichzelf wou ophangen kwam ze huilend naar mij toe. Ik hoor de woorden nog steeds door m'n hoofd galmen. ''Door jou gaat je vader bij mij weg. Dit is allemaal jou schuld!'' Ik wist niet wat ik hoorde. De diepe striemen op haar nek staan nog steeds op m'n netvlies gegrift.

Toen m'n vader 'eindelijk' van haar gescheiden was, deed m'n moeder heel moeilijk. Ze zei dat ze me haatte. Ik heb het mezelf altijd kwalijk genomen dat m'n ouders zijn gescheiden. Ik weet dat het m'n vaders keuze was, maar toch voel ik me verantwoordelijk voor hun scheiding.. Met mij ging het steeds slechter en slechter. Ik kwam in handen van een pedofiel, was 3 maanden vermist geweest met hem. Toen ik weer 'gevonden' was, kwam ik om die reden (ik was een gevaar voor mezelf volgens hun, maar er was geen sprake van zelfmoordneigingen) op 16 maart 2009 in een jeugdgevangenis terecht. Daar voelde ik me niet echt thuis. Ik zat tussen echte criminelen, terwijl ikzelf ots zat. Ik heb echt het gevoel dat ik altijd alles verkeerd doe. Ik had me niet moeten laten meeslepen door die pedofiel, ik had nooit weg moeten lopen, ik had nooit moeten vertellen over mijn moeder, over dit, over dat. Ik heb 't gevoel dat ik volgens iedereen altijd verkeerde keuzes maak.
Toen ik 16 mei uiteindelijk door een familielid uit de gevangenis werd gehaald, heb ik daar 2 jaar gewoond. Mijn leven werd wat zonniger, dacht ik. Na een jaar ging het steeds slechter. Ik vroeg een psycholoog aan bij jeugdzorg. Die ik pas een half jaar later kreeg toegewezen. Een eerste lijn psycholoog. Daarna werd ik toegewezen naar tweede lijns..
Ik voelde me steeds depressiever. Steeds meer en meer.. Af en toe had ik het gevoel dat het beter ging, maar dan gebeurd er wat en dan rakelt m'n hele verleden weer op. Alles doe ik verkeerd, alles is mijn schuld. Bijvoorbeeld. Ik heb iemand ontmoet, waar ik echt heel erg veel van hou. En hij houd duidelijk van mij. Het enige probleem is, is dat hij meer dan 10 jaar ouder is dan mij. Mijn familie is t er niet mee eens. Die jongen heeft er alles aan willen doen om mijn familie te laten zien dat hij echt van me houd en dat hij geen vlieg kwaad doet. Nu woon ik weer bij mijn vader. Maar ik krijg steeds minder vrijheid.. Hij luistert niet meer naar me. Soms vraag ik me af of het hier geen gevangenis is in plaats van die echte gevangenis. Daar had ik nog meer vrijheid. Daar werd er naar me geluisterd. Daar kreeg ik het gevoel dat ik 'iemand' was. Nu krijg ik steeds meer het gevoel dat ik niemand ben. Volgens iedereen doe ik altijd alles verkeerd, maar wanneer ik EINDELIJK het gevoel heb van: ik heb weer zin in het leven. Dan doe ik ineens weer alles verkeerd.. Mag ik dan niet een leven leiden met m'n eigen keuzes. Keuzes waar ik echt achter sta, waar anderen minder achter staan. Ik heb 't gevoel dat iedereen probeert mijn geluk af te nemen. Ik heb btw zoveel stalkers die ik ken. Ik word niet met rust gelaten. Dan denk ik: wat heb ik nou eigenlijk verkeerd gedaan? Maar volgens iedereen doe ik alles verkeerd. Ik ben van karakter een enorme softy. Ik laat over me heen lopen en dat weet ik, is niet goed. Maar ik ben een liefdevol persoon en ik probeer altijd iedereen te waarderen en iets voor hen te betekenen, maar vaak maken mensen daar misbruik van. Ik ben wel iets harder geworden door m'n vriend. Door hem laat ik minder snel over me heen lopen, maar toch is m'n hart in duizend stukjes kapot gebroken en met moeite vastgelijmt. Maar is 't zo breekbaar dat als je het met maar 1 vinger aanraakt, het zo weer kan breken.
Ik ben pas 17 en ik heb het gevoel dat ik meer mee heb gemaakt dan een persoon van 50. Als mijn leven nu al zo op z'n kop staat, hoe gaat het dan verder? Ik heb altijd 't gevoel dat ik elk moment kan doordraaien en opgenomen word in een gekkenhuis ofzo. Ik voel me dan ook een gek. Zo vaak vecht ik tegen m'n gevoelens over zelfmoord. Je wilt niet weten HOE vaak ik er over nadenk, maar ik met moeite er tegen zit te vechten. En in mezelf zeg: morgen denk ik er anders over. Maar op dat moment stort ik helemaal in. Dan voel ik me echt een wrak. Ik heb 't gevoel dat ik nu al niet helemaal psychisch in orde ben. Ik wil zo niet nog 50/60 jaar doorleven. In schuldgevoelens en met gedachtes over zelfmoord. Dat kan ik niet aan. Ik loop nu al zo lang bij psycholoog, maar toch heb ik 't gevoel dat er niks veranderd.

Ik probeer er álles.. maar dan ook echt álles aan te doen om m'n leven op orde te krijgen. Ik ga er kapot aan, maar blijf toch vechten. Op hoop op een betere toekomst....

Kan een heel verhaal afsteken maar waar het om draaid is heden en heden is dat ik totaal geen uitweg meer zie. Ben ex-TBS gestelde en heb afgelopen tijd meermalen de klok geluid maar geen reaktie. Ik ben echt op en heb een eenmanszaak en daardoor in de zware problemen gekomen. De hele wereld draaid om geld / de mens daarachter is niet belangrijk. Ik heb echt alles geprobeerd en ik weet de weg door mijn verleden maar eens houd het op. I laat vrouw achter waar ik zielsveel van hou maar het is tever voor mij nu.

Sorry

Ik ben 19 en woon in Zuid-Holland ik studeer en wil Beveiliger of Steward worden. Maar wat het probleem is ik heb gevoelens, pijn, emoties, en ben heel vaak verdrietig en ik heb zelfmoord gedachtes. Ik kan geen zelfmoord plegen vanwegen mijn geloof en mijn moeder die al heel moeillijk heeft soms zeg ik ik ga zelfmoord plegen maar het is pijnlijk voor mij zelf en Famillie ik heb mijn vader al pas kwijtgeraakt door een hartaanval hij was 47jaar oud en ik ben daardoor ook begonnen aan alcohol maar ik ben geen alcoholist geworden! en nu ben ik een beetje moe van mijn leven! Het is een zware steen die op me is gevallen en ik kom er niet uit. Zo is het leven we komen en gaan waneer onze dag komt....

turksejongenvan19

Waarom denken mensen niet na wat ze degene doen die achterblijven ? Heb nu verschillende keren meegemaakt dat mn vader n zelfmoordpoging heeft gedaan , 4 x de afgelopen 2 jaar ! Net als je denkt dat het beter gaat , komt er weer n telefoontje , je wordt bang voor elke x dat de telefoon gaat. Nu heeft mn moeder het afgelopen half jaar ook 2 x een poging gedaan ....! Ik zit zo vol met vragen , ben zo verschrikkelijk boos . Ik weet dat ik het langs me neer moet leggen , maar dat lukt niet , het beheerst op een bepaald moment je hele leven. Ben zo verschrikkelijk bang voor al wat er nog komen gaat .

Dag zus,

Ik had stiekem gehoopt, dat je vanaf boven nog wel een beetje voor me zou blijven zorgen.

Maar helaas, je hebt dit keer toch echt alleen en enkel voor jezelf gekozen.