Levensverhalen (pagina 510)

Het is eigenlijk al heel vroeg begonnen. Ik ben nu bijna 18, maar nu al staat mijn hele leven al jaren op z´n kop.

Jarenlang werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld door m´n moeder. Eerst dacht ik dat het normaal was. Maar op de basisschool kwam ik er door klasgenootjes kwam ik achter dat dat niet hoort. Toen heb ik het nog 2/3 jaar verzwegen tegen iedereen, tot m'n 11e. Volgens haar deed ik alles verkeerd. Al kwam ik met een 10 thuis was het nog niet goed. Niks deed ik goed.. Uiteindelijk met veel pijn en moeite heb ik t uiteindelijk kunnen vertellen tegen mijn vader. Dat was voor hem de druppel om te scheiden. Het heeft uiteindelijk 2 jaar geduurd voordat ze definitief gescheiden waren, doordat mijn moeder destijds alleen maar dreigde met zelfmoord. Er is zelfs 1 keer geweest dat ze een poging heeft gedaan in het bijzijn van m'n pa, zus en ik erbij. Voordat ze zichzelf wou ophangen kwam ze huilend naar mij toe. Ik hoor de woorden nog steeds door m'n hoofd galmen. ''Door jou gaat je vader bij mij weg. Dit is allemaal jou schuld!'' Ik wist niet wat ik hoorde. De diepe striemen op haar nek staan nog steeds op m'n netvlies gegrift.

Toen m'n vader 'eindelijk' van haar gescheiden was, deed m'n moeder heel moeilijk. Ze zei dat ze me haatte. Ik heb het mezelf altijd kwalijk genomen dat m'n ouders zijn gescheiden. Ik weet dat het m'n vaders keuze was, maar toch voel ik me verantwoordelijk voor hun scheiding.. Met mij ging het steeds slechter en slechter. Ik kwam in handen van een pedofiel, was 3 maanden vermist geweest met hem. Toen ik weer 'gevonden' was, kwam ik om die reden (ik was een gevaar voor mezelf volgens hun, maar er was geen sprake van zelfmoordneigingen) op 16 maart 2009 in een jeugdgevangenis terecht. Daar voelde ik me niet echt thuis. Ik zat tussen echte criminelen, terwijl ikzelf ots zat. Ik heb echt het gevoel dat ik altijd alles verkeerd doe. Ik had me niet moeten laten meeslepen door die pedofiel, ik had nooit weg moeten lopen, ik had nooit moeten vertellen over mijn moeder, over dit, over dat. Ik heb 't gevoel dat ik volgens iedereen altijd verkeerde keuzes maak.
Toen ik 16 mei uiteindelijk door een familielid uit de gevangenis werd gehaald, heb ik daar 2 jaar gewoond. Mijn leven werd wat zonniger, dacht ik. Na een jaar ging het steeds slechter. Ik vroeg een psycholoog aan bij jeugdzorg. Die ik pas een half jaar later kreeg toegewezen. Een eerste lijn psycholoog. Daarna werd ik toegewezen naar tweede lijns..
Ik voelde me steeds depressiever. Steeds meer en meer.. Af en toe had ik het gevoel dat het beter ging, maar dan gebeurd er wat en dan rakelt m'n hele verleden weer op. Alles doe ik verkeerd, alles is mijn schuld. Bijvoorbeeld. Ik heb iemand ontmoet, waar ik echt heel erg veel van hou. En hij houd duidelijk van mij. Het enige probleem is, is dat hij meer dan 10 jaar ouder is dan mij. Mijn familie is t er niet mee eens. Die jongen heeft er alles aan willen doen om mijn familie te laten zien dat hij echt van me houd en dat hij geen vlieg kwaad doet. Nu woon ik weer bij mijn vader. Maar ik krijg steeds minder vrijheid.. Hij luistert niet meer naar me. Soms vraag ik me af of het hier geen gevangenis is in plaats van die echte gevangenis. Daar had ik nog meer vrijheid. Daar werd er naar me geluisterd. Daar kreeg ik het gevoel dat ik 'iemand' was. Nu krijg ik steeds meer het gevoel dat ik niemand ben. Volgens iedereen doe ik altijd alles verkeerd, maar wanneer ik EINDELIJK het gevoel heb van: ik heb weer zin in het leven. Dan doe ik ineens weer alles verkeerd.. Mag ik dan niet een leven leiden met m'n eigen keuzes. Keuzes waar ik echt achter sta, waar anderen minder achter staan. Ik heb 't gevoel dat iedereen probeert mijn geluk af te nemen. Ik heb btw zoveel stalkers die ik ken. Ik word niet met rust gelaten. Dan denk ik: wat heb ik nou eigenlijk verkeerd gedaan? Maar volgens iedereen doe ik alles verkeerd. Ik ben van karakter een enorme softy. Ik laat over me heen lopen en dat weet ik, is niet goed. Maar ik ben een liefdevol persoon en ik probeer altijd iedereen te waarderen en iets voor hen te betekenen, maar vaak maken mensen daar misbruik van. Ik ben wel iets harder geworden door m'n vriend. Door hem laat ik minder snel over me heen lopen, maar toch is m'n hart in duizend stukjes kapot gebroken en met moeite vastgelijmt. Maar is 't zo breekbaar dat als je het met maar 1 vinger aanraakt, het zo weer kan breken.
Ik ben pas 17 en ik heb het gevoel dat ik meer mee heb gemaakt dan een persoon van 50. Als mijn leven nu al zo op z'n kop staat, hoe gaat het dan verder? Ik heb altijd 't gevoel dat ik elk moment kan doordraaien en opgenomen word in een gekkenhuis ofzo. Ik voel me dan ook een gek. Zo vaak vecht ik tegen m'n gevoelens over zelfmoord. Je wilt niet weten HOE vaak ik er over nadenk, maar ik met moeite er tegen zit te vechten. En in mezelf zeg: morgen denk ik er anders over. Maar op dat moment stort ik helemaal in. Dan voel ik me echt een wrak. Ik heb 't gevoel dat ik nu al niet helemaal psychisch in orde ben. Ik wil zo niet nog 50/60 jaar doorleven. In schuldgevoelens en met gedachtes over zelfmoord. Dat kan ik niet aan. Ik loop nu al zo lang bij psycholoog, maar toch heb ik 't gevoel dat er niks veranderd.

Ik probeer er álles.. maar dan ook echt álles aan te doen om m'n leven op orde te krijgen. Ik ga er kapot aan, maar blijf toch vechten. Op hoop op een betere toekomst....

Kan een heel verhaal afsteken maar waar het om draaid is heden en heden is dat ik totaal geen uitweg meer zie. Ben ex-TBS gestelde en heb afgelopen tijd meermalen de klok geluid maar geen reaktie. Ik ben echt op en heb een eenmanszaak en daardoor in de zware problemen gekomen. De hele wereld draaid om geld / de mens daarachter is niet belangrijk. Ik heb echt alles geprobeerd en ik weet de weg door mijn verleden maar eens houd het op. I laat vrouw achter waar ik zielsveel van hou maar het is tever voor mij nu.

Sorry

Ik ben 19 en woon in Zuid-Holland ik studeer en wil Beveiliger of Steward worden. Maar wat het probleem is ik heb gevoelens, pijn, emoties, en ben heel vaak verdrietig en ik heb zelfmoord gedachtes. Ik kan geen zelfmoord plegen vanwegen mijn geloof en mijn moeder die al heel moeillijk heeft soms zeg ik ik ga zelfmoord plegen maar het is pijnlijk voor mij zelf en Famillie ik heb mijn vader al pas kwijtgeraakt door een hartaanval hij was 47jaar oud en ik ben daardoor ook begonnen aan alcohol maar ik ben geen alcoholist geworden! en nu ben ik een beetje moe van mijn leven! Het is een zware steen die op me is gevallen en ik kom er niet uit. Zo is het leven we komen en gaan waneer onze dag komt....

turksejongenvan19

Waarom denken mensen niet na wat ze degene doen die achterblijven ? Heb nu verschillende keren meegemaakt dat mn vader n zelfmoordpoging heeft gedaan , 4 x de afgelopen 2 jaar ! Net als je denkt dat het beter gaat , komt er weer n telefoontje , je wordt bang voor elke x dat de telefoon gaat. Nu heeft mn moeder het afgelopen half jaar ook 2 x een poging gedaan ....! Ik zit zo vol met vragen , ben zo verschrikkelijk boos . Ik weet dat ik het langs me neer moet leggen , maar dat lukt niet , het beheerst op een bepaald moment je hele leven. Ben zo verschrikkelijk bang voor al wat er nog komen gaat .

Dag zus,

Ik had stiekem gehoopt, dat je vanaf boven nog wel een beetje voor me zou blijven zorgen.

Maar helaas, je hebt dit keer toch echt alleen en enkel voor jezelf gekozen.

Na de zelfmoord van mijn zus, vraag ik me telkens af of dat nou echt de oplossing is.

Wie zegt dat je dan oppeens wel rust heb? Ik wou dat ik het wist, dan had zij rust, en ik ook binnenkort, en wie weet wel samen.

Er is 1 ding wat me tegen houd, het verdriet en de vragen die je achter laat. Dat heb ik nu wel gemerkt.

Hey ik ben een meisje van 15 jaar en woon in vlaams brabant.
Toen ik in het eerste middelbaar kwam kende ik er niemand.
niemand.
Nu in het vierde:
Mijn hele klas is tegen me, er zijn een paar Mensen die vriendelijk zijn maar daar blijft het bij.
Ik heb niet veel vrienden maar ik weet dat dat niet het belangrijkste is .
Mijn klas denk gewoon niet na bij wat ze zeggen, ze zeggen luidop iets beledigend over mij terwijl ik achter hun sta. Dan zegt er wel iemand stttt Marie staat achter ons. En dan zeggen ze gewoon ho ma die mag dat weten hoor .
Bijna elke dag kom ik huilend thuis, ik moet alles eruit krijgen wat ik niet op school kon doen.
Vrieden die ik had in het tweede hebben me verlaten.
De Mensen van mijn klas lopen gewoon aan me voorbij van de bushalte zonder een woord te zeggen.
Ik heb al gezien dat andere over me praten.
Gelijk op de teken les :
Iemand van mijn klas daar zei mijn naam zodat ik om keek en haar vriedinnen begonnen te lachen.
Weer zo een avond dat ik alleen op mijn kamer zat, terwijl mijn ouders naar idool keken.
Nu heb ik iemand die van me houd
Ik heb een mega compliment gehad : ik ben gevraagd al model.
En met die dingen zeg ik tegen mijzelf :
Marie hou nog ff vol en later word je Miss wel model.

Maar nee de moet is me in de schoenen gezakt.
Op mijn eerste rapport had ik 8 buizen nu 5.
Ik denk echt elke dag aan et zelfde:
Zelfmoord.
Mijn ouders geloven dat ik heel gelukkig ben want tegen de avond zijn ze altijd pas thuis en dan zijn men tranen al opgedroogd .
In mijn bed word ik soms al 1 uur wakker.
Dan sta ik op schrijf een afscheidscheids brief.
Ik heb er nu drie.
Om de mensen te bedanken die iets om me gaven.
Mijn ouders zullen alles moeten ontdekken.
Vaak denk ik zo :
Marie iedereen vind je een specialeke
Iedereen noemt mij het probleem
Iedereen had mij liever weg
En mij vader zegt altijd :
Voor elke probleem is er een oplossing.
Dus zelfmoord is de beste oplossing voor mij

Ik heb veel last van angst aanvallen word ik misselijk en duizelig en ik heb het als ik met vrienden ben of uit ga of sgool ga eigelijk met alles!!!
Ik word er zo naar van dat ik er gewoon geen zin meer in heb hele dag thuis blijven zitten vind ik ook geen optie...
Ik durf niet eens bij me schoon ouders opbezoek en me vriend zegt ik help je er mee maar tog ga ik steeds niet ik wil me vriend niet kwetsen en dan krijg ik een vette klote gevoel ik heb er gewoon geen zin meer in om steeds die problemen te hebben voel me der heel alleen door en ben der echt klaar mee .... Vind het heel moeilijk om uit te legen.... Maar zie het gewoon niet meer zitten en denk gewoon steeds waarom leef ik nog..!!

ik dacht altijd natuurlijk alles komt goed, doorzetten is het enigste wat je moet doen. laten zien dat je sterk bent, maar ik ben niet sterk genoeg om door te zetten. thuis gaat alles niet makkelijk, op school gaat het ook niet goed. mn cijfers gaan achteruit. ik ben mn beste vriendin kwijtgeraakt waardoor alles erger werd. met haar stond ik sterk ze gaf me de steun die ik op dat moment wou, tot het moment dat ik er achter kwam dat ze mn dingen had doorgeluld. sindsdien vertrouwde ik haar niet meer, natuurlijk ik deelde nog wel wat dingen maar niet alles meer. alleen het is over ik sta er weer alleen voor. mensen haten me en schelden me uit voor hoer slet van alles en nog wat. het doet me zoveel pijn. mn moeder heeft borderline, waardoor ze soms heel heftig op me reageerde, ze zei dan: ik sla je met je kop tegen de muur en je hebt mn leven verpest je gebruikt me voor geld. ik ging kapot, ik was doodsbang voor mn moeder, sinds een korte tijd heeft ze medicijnen waardoor ze minder heftig reageerd. maar alsnog mensen zeggen wel laat het verleden achter je maar dat is sosm veel makkelijker gezegt dan gedaan. ik heb het al die tijd verborgen gehouden zelfs voor mn eigen vader waar, ik vaag contact mee heb. mn vader is alchollist en gebruikt drugs. ik ben opgegroeid bij mn oma, ik ben haar zo dankbaar voor alles. alleen ik kan het niet meer, mensen zeggen je moet doorzetten maar een x houd het op, dan ben je zo ontzetten moe dat je niet meer kan vechten. ik ben gebroken, help me dan toch!

ik heb al bijna 1,6 jaar een super lieve vriend. ik ben laatst voor de 3e keer vreemd gegaan en wordt misselijk van mezelf. ik haat het en snap ook niet waarom ik het steeds doe. ik sta op het punt om voor de trein te springen. ik durf bijna niet omdat ik het mijn familie niet kan aandoen. maar iedereen praat over me op school en zelfs daarbuiten. ik sta nu bekend als de grootste slet van de school. ik walg van mezelf, ik weet echt niet wat ik nu moet doen. mijn vriend maakt het sowieso uit als ik het vertel dat weet ik zeker. ik kan echt niet zonder hem dan pleeg ik alsnog zelfmoord ... maar ik kan het hem niet niet vertellen, als ik het niet doe doet iemand anders het wel voor me. help wat moet ik doen ik kan er echt niet meer tegen