Levensverhalen (pagina 510)

Na de zelfmoord van mijn zus, vraag ik me telkens af of dat nou echt de oplossing is.

Wie zegt dat je dan oppeens wel rust heb? Ik wou dat ik het wist, dan had zij rust, en ik ook binnenkort, en wie weet wel samen.

Er is 1 ding wat me tegen houd, het verdriet en de vragen die je achter laat. Dat heb ik nu wel gemerkt.

Hey ik ben een meisje van 15 jaar en woon in vlaams brabant.
Toen ik in het eerste middelbaar kwam kende ik er niemand.
niemand.
Nu in het vierde:
Mijn hele klas is tegen me, er zijn een paar Mensen die vriendelijk zijn maar daar blijft het bij.
Ik heb niet veel vrienden maar ik weet dat dat niet het belangrijkste is .
Mijn klas denk gewoon niet na bij wat ze zeggen, ze zeggen luidop iets beledigend over mij terwijl ik achter hun sta. Dan zegt er wel iemand stttt Marie staat achter ons. En dan zeggen ze gewoon ho ma die mag dat weten hoor .
Bijna elke dag kom ik huilend thuis, ik moet alles eruit krijgen wat ik niet op school kon doen.
Vrieden die ik had in het tweede hebben me verlaten.
De Mensen van mijn klas lopen gewoon aan me voorbij van de bushalte zonder een woord te zeggen.
Ik heb al gezien dat andere over me praten.
Gelijk op de teken les :
Iemand van mijn klas daar zei mijn naam zodat ik om keek en haar vriedinnen begonnen te lachen.
Weer zo een avond dat ik alleen op mijn kamer zat, terwijl mijn ouders naar idool keken.
Nu heb ik iemand die van me houd
Ik heb een mega compliment gehad : ik ben gevraagd al model.
En met die dingen zeg ik tegen mijzelf :
Marie hou nog ff vol en later word je Miss wel model.

Maar nee de moet is me in de schoenen gezakt.
Op mijn eerste rapport had ik 8 buizen nu 5.
Ik denk echt elke dag aan et zelfde:
Zelfmoord.
Mijn ouders geloven dat ik heel gelukkig ben want tegen de avond zijn ze altijd pas thuis en dan zijn men tranen al opgedroogd .
In mijn bed word ik soms al 1 uur wakker.
Dan sta ik op schrijf een afscheidscheids brief.
Ik heb er nu drie.
Om de mensen te bedanken die iets om me gaven.
Mijn ouders zullen alles moeten ontdekken.
Vaak denk ik zo :
Marie iedereen vind je een specialeke
Iedereen noemt mij het probleem
Iedereen had mij liever weg
En mij vader zegt altijd :
Voor elke probleem is er een oplossing.
Dus zelfmoord is de beste oplossing voor mij

Ik heb veel last van angst aanvallen word ik misselijk en duizelig en ik heb het als ik met vrienden ben of uit ga of sgool ga eigelijk met alles!!!
Ik word er zo naar van dat ik er gewoon geen zin meer in heb hele dag thuis blijven zitten vind ik ook geen optie...
Ik durf niet eens bij me schoon ouders opbezoek en me vriend zegt ik help je er mee maar tog ga ik steeds niet ik wil me vriend niet kwetsen en dan krijg ik een vette klote gevoel ik heb er gewoon geen zin meer in om steeds die problemen te hebben voel me der heel alleen door en ben der echt klaar mee .... Vind het heel moeilijk om uit te legen.... Maar zie het gewoon niet meer zitten en denk gewoon steeds waarom leef ik nog..!!

ik dacht altijd natuurlijk alles komt goed, doorzetten is het enigste wat je moet doen. laten zien dat je sterk bent, maar ik ben niet sterk genoeg om door te zetten. thuis gaat alles niet makkelijk, op school gaat het ook niet goed. mn cijfers gaan achteruit. ik ben mn beste vriendin kwijtgeraakt waardoor alles erger werd. met haar stond ik sterk ze gaf me de steun die ik op dat moment wou, tot het moment dat ik er achter kwam dat ze mn dingen had doorgeluld. sindsdien vertrouwde ik haar niet meer, natuurlijk ik deelde nog wel wat dingen maar niet alles meer. alleen het is over ik sta er weer alleen voor. mensen haten me en schelden me uit voor hoer slet van alles en nog wat. het doet me zoveel pijn. mn moeder heeft borderline, waardoor ze soms heel heftig op me reageerde, ze zei dan: ik sla je met je kop tegen de muur en je hebt mn leven verpest je gebruikt me voor geld. ik ging kapot, ik was doodsbang voor mn moeder, sinds een korte tijd heeft ze medicijnen waardoor ze minder heftig reageerd. maar alsnog mensen zeggen wel laat het verleden achter je maar dat is sosm veel makkelijker gezegt dan gedaan. ik heb het al die tijd verborgen gehouden zelfs voor mn eigen vader waar, ik vaag contact mee heb. mn vader is alchollist en gebruikt drugs. ik ben opgegroeid bij mn oma, ik ben haar zo dankbaar voor alles. alleen ik kan het niet meer, mensen zeggen je moet doorzetten maar een x houd het op, dan ben je zo ontzetten moe dat je niet meer kan vechten. ik ben gebroken, help me dan toch!

ik heb al bijna 1,6 jaar een super lieve vriend. ik ben laatst voor de 3e keer vreemd gegaan en wordt misselijk van mezelf. ik haat het en snap ook niet waarom ik het steeds doe. ik sta op het punt om voor de trein te springen. ik durf bijna niet omdat ik het mijn familie niet kan aandoen. maar iedereen praat over me op school en zelfs daarbuiten. ik sta nu bekend als de grootste slet van de school. ik walg van mezelf, ik weet echt niet wat ik nu moet doen. mijn vriend maakt het sowieso uit als ik het vertel dat weet ik zeker. ik kan echt niet zonder hem dan pleeg ik alsnog zelfmoord ... maar ik kan het hem niet niet vertellen, als ik het niet doe doet iemand anders het wel voor me. help wat moet ik doen ik kan er echt niet meer tegen

hoi
ik ben een mama van 27 jaar heb twee zonen en een dochter.
Ik heb nooit de aandacht of liefde van thuis gehad! Ik mocht naar school , kreeg kleren , eten en een bed.
op al de schooljaren werd ik zodanig gepest zo wel door de leerlingen als de leerkrachten. pas in het laatste jaar ben ik begonnen van mij af te bijten vele schrokken hier van het heeft van mij een echte bitch gemaakt. als niemand voor mij op komt dan komt er ooit een dag dat de bom om ploft.
na verschillende vrienden die geen 1 van alles hun handen thuis konden houden zelfs ooit een kreeg bijna gewurgt geweest. net op tijd ben ik los geraakt.
na al die ellende thuis, op school.
kreeg ik een vriend ondertussen mijn man en vader van mijn kinderen.
tussen ons klikte het goed.
al snel had ik de banden met thuis verbroken.
het voelde heerlijk om alleen op mijn eigen te wonen.
werkte toen ook bij de nmbs. droomjob zo leek het mij in begin. helaas ik werkte tussen allemaal mannen. het ging goed dacht ik kon er toch met iedereen vinden. op een dag kreeg ik een andere taak dan dat ik gewoon was. ik moest met mijn ploegbaas mee naar boven met nog een aantal andere werkers. opdracht was de kantoren is flink onder handen nemen.
op een gegeven moment stuurde hij de andere weg met een opdracht . ik was alleen met de ploegbaas voorbereid op alles ik wist wat er ging komen.
zo stom als ik was had ik mij klem gezet met een hoop machine's voor mij om afstand te creeren maar met mijn rug haast tegen een hoop kasten aan.
het begon stom hij zei je broek staat open. ik kon dus niet weg gezien de machines voor mij stonden was er voor mij geen uitgang meer.
dan maar in de aanval ik antwoorde hem dat het niet kon
ik had namelijk onder mijn werk kleren mijn gewoon kleren nog aan. hij bleef volhouden dat het wel zo was.
ondertussen was ik aan het rond kijken voor een manier om te ontsnappen. op dat moment kreeg ik een hele harde duw. ik vloog tegen de kasten aan. was even suf tot ik zijn handen overal voelde. toen kookte ik zo wat open. ik heb mijn nagels gezet half zijn gezicht open gekrabt heb hem geraakt overal waar ik kon. uiteindelijk heb ik hem zo hard geduwt dat hij niet meer kon blijven staan.
ben helemaal in de war over de machine's heen geklommen en weg was ik.
heb de rest van de avond in de refter blijven zitten.
1 van mijn collega's die een vermoeden had is mij achter na gekomen. hij zei niks liet het aan mij over om te vertellen. kreeg geen letter er uit. maar hij was er voor mij hij heeft dan ook gezorgt dat ik die avond niet meer lastig gevallen werd.
ik nam altijd de trein naar huis samen met een andere collega. die zag direct dat er iets was en vroeg het dus ook op de man af. uit eindelijk al gillend en huilend er uit gekregen. bleek dat die ploegbaas al meer slachtoffers had hij had er in totaal 5 aangerand. die zijn allemaal de dag er na gestopt met werken. dat gunde ik hem dus niet.
dag nadien heb ik bij de politie en bij de bazen mijn verhaal gedaan.
de bazen geloofde het politie niet wist ik veel dat zijn vrouw er bij zat. dus zaak werd stil gehouden.
het werk heeft mij uiteindelijk verplaatst.
hij mocht niet naar dat station komen als ik er was en ik zag hem eindelijk bij begin of einde van mijn werk. ik gunde hem het niet al de andere had hij weg kunnen jagen mij niet. ik ben om alles te verwerken gaan fitnissen binnen de kortste tijd zag ik er uit als een bodybuilder. ik was zo verslaaft aan de fitniss dat ik elke dag wel 2 keer ging. uiteindelijk bleek ik zwanger te zijn mijn vriend woonde ondertussen bij mij in.
je zou zeggen goed nieuws? Maar heb 9 maand met schrik gezeten.
na een zwanger bevalling van drie dagen verdoving die verkeerd zat dus alles nog gevoelt drie dagen lang. ben ik door het lint gegaan heb de dokter voor keuze gezet of hij haalde de baby of ik deed het eigenhandig. en geloof mij op dat moment zou ik het nog gedaan hebben ook.
kort na die bevalling zijn er schulden beginnen komen werk dat mij laten gaan heeft contract werd niet verlengt.
heel kort op mijn eerste werd mijn tweede geboren.
drie maand voor de bevalling is mijn vriend weg gegaan. ik heb toen een poging genomen maar ze waren er op tijd bij heb de rest van de maanden in ziekenhuis moeten liggen.
uiteindelijk is mijn tweede zoontje geboren en stond ik er alleen voor.
zo goed mogelijk heb ik mij proberen te redden. wat ook aardig lukte.
na een jaar tijd besloten mijn vriend en ik terug bij elkaar te gaan alles hebben wij kunnen uitpraten. ik ben toen verhuist naar een huis met 4 slaapkamers en grote tuin ideaal voor mijn kinderen.
later blijkt dat het huis absoluut niet meer verhuurt mocht worden
als het vriesde dan was het in de kamers van de jongens 1 en al ijs heel de muren waren bevrozen. ik werkte toen terug deze keer voor een hotel als manusje van alles. ik klopte regelmatig dagen van 10 a 12 uurs.
uiteindelijk werd ik depriessief het huis was onbewoonbaar als je tegen de muur stond zou de muren omvallen. het was geen leven. geregeld werden wij door de wijkagend lastig gevallen die ons dan voor rot van straat uit maakte
na een tijd was het zo erg dat ik gewoon niet meer durfde open doen zelfs de telefoon nam ik niet meer op.
op een gegeven moment is er een zware ruzie tussen mijn vriend en mij geweest. uiteindelijk hebben wij toen besloten van de 2 jongens tijdelijk naar een opvang te doen daar zouden ze half jaar met andere kinderen samen wonen ik mocht hem elke dag bezoeken en bellen.
de dag dat ze weg zijn gegaan ben ik ingestort dokter er bij gehaalt die heeft uiteindelijk zware medicatie voor geschreven. nadien zijn er nog aantal opname's geweest omdat ik steeds pogingen ondernam om mij zelf iets aan te doen. laatste opname had ik het gevoel dat mijn lichaam wou vertellen dat ik terug zwanger was. op een avond gaf ik melk dat was voor mij genoeg. ik heb toen gevraagt of ze konden testen of ik zwanger was. resultaat ja ik was zwanger.
geschokt dit was echt niet de momenten al de problemen de jongens die tijdelijk weg zijn. abortus zou ik nooit laten doen nooit. vele reactie's die ik kreeg was laat het weg halen.
uiteindelijk na zoveel kregen bij de dokter bleek dat er iets niet klopte door dat ik voor dat ik wist medicatie nam bleek dat het niet levensvatbaar was ook al was het op die moment niet echt geschikt toch vond ik het verschrikkelijk dat het door mij nooit kon leven. ze besloten te wachten tot het van zelf tot een spontane abortus ging het gebeurde maar niet dus ik bleef de hoop houden dat het toch zou leven. dag voor dat ik geopereerd zou worden kreeg ik krampen ik dacht er dan ook niet direct bij na.
ik stond te wachten op de bus toen ik mijn nonkel tegen kwam hij nodigde mij uit om even naar hem thuis te komen. wat toen mijn redding is geweest.
mijn nicht was er ook en wij zatten wat bij te babbelen tot op een gegeven moment mijn nicht wit weg trok ik vroeg wat er was en enigste wat ze uit kon brengen was bloed. geschrokken kijk ik naar beneden een hele grote plas bloed had zich onder mij gevormt door dat ik zo wild recht stond voelde ik iets glijden. als een gek naar toilet daar kwam mijn kleintje die nooit heeft mogen leven er uit.
ik heb het zelfs nog gezien.
omdat ik hevig bleef bloeden moest ik naar ziekenhuis mijn nonkel die bij de brandweer werkte heeft direct collega's gebelt die zijn mij komen halen en ben ik als nog geopereerd. omdat er geen plaats was moesten ze mij in moederhuis leggen daar lag ik dan tussen gelukkige moeders en baby's. een regelrechte hel voor mij.
lig ik net te slapen stormt er een verpleegster heel vrolijk binnen. en mama lukt het om borstvoeding te gegeven. ze schrok blijkbaar van mijn gezicht en direct wist ze dat ik dus degene was die haar kindje heeft verloren. s'morgens komt er een vriendin langs die ook zwanger was samen met mij blijkt later. dol gelukkig laat ze mij een echo zien. wij verschillende uiteindelijk een week. ik heb haar de rest van de zwangerschap niet meer gehoort. ondertussen moest er met de jongens iets gebeuren ze konden niet meer bij de opvang blijven dus boden ze aan pleeggezin. woord alleen al was genoeg om mij onder de grond te krijgen. ik heb mij dan ook zo lang mogelijk verzet tot het eindelijk niet anders meer kon
mijn schoonmoeder heeft zich op geofferd en doet dat nog steeds ondanks dat ze door kanker getroffen is en haar gezondheid slecht is zitten mijn jongens nog steeds daar ook al was ik razend op haar de eerste jaren heb ik gelukkig nu alles kunnen uitpraten ze begreep dat ik er in begin niet mee kon vinden zij had mijn kinderen en ik had op eens niks meer te zeggen. toch ben ik haar dankbaar dat ze zich opgeoffeerd heeft voor mijn jongens. dan volgt er een vrij rustige per periode na een half jaar blijkt dat ik terug zwanger ben deze keer van een dochter. een nieuwe hel ik had last van bloedingen dus ook continu de schrik dat het weer mis ging uiteindelijk heb ik een gezonde dochter die gelukkig bij ons woont. het geeft een heel dubbel gevoel je dochter mag je bij je hebben en je jongens niet. al vier jaar zijn ze weg. hoeveel moeite ik ook doe ze zijn nog steeds niet terug. ondertussen is mijn depressie nog veel erger geworden na een jaar helpt de medicatie nog niet. nu moet alles met een opname op punt gezet worden. ik weet niet eens of ik dat nog wel wil.
mijn dochter heeft niks aan mij de jongens die ben ik kwijt zo voeld het voor mij aan.
ik ben gewoon gefaald in alles. ik ben geen moeder, ben zwaar ziek. dus waarom zou ik dan nog moeten leven.
het is beter dat ik er niet meer ben. ze hebben niks aan mij. en toch heb ik tot nu toe de stap niet genomen straks word ik opgenomen een laatste kans voor mij zou ik er voor gaan of zou ik mij laten hangen

Zonder ouders opgegroeid, vanaf myn 6e seksueel misbruikt tot myn 12e. Nooit het met niemand erover gehad. op myn 16 kreeg ik een vriend. 2 jaar lang heeft hij me mishandeld. na dat ik me van hem heb losgemaakt kwam er de verkrachter nr 2 om de hoek kijken, ook doorgegaan en het niet groot gemaakt. Myn broertje heeft een chronise ziekte waarbij er al het aandacht op gevestigd wordt. op myn 16e leerde ik myn moeder kennen. in 2006 verloor ik myn tante, in 2008 verloor ik myn neef en een goed vriend. in 2009 werd er by myn moeder borstkanker ontdekt in 2009 werd er by myn broer kanker ontdekt , myn broertje gaat nu acheruit en is zit hij aan de drank. ik snap er nix meer van deze kanker leven en ik wil zo niet meer verder. ik kan al het pijn en verdriet om me heen niet verdragen, ik zou nooit meer voor 100% gelukkig kunnen zijn. ik haat alle mannen. ik haat mijn leven en ik haat deze matschapij. ik wil er gewoon niet meer zijn.ik voel me hier niet meer thuis. ik heb geen vertrouwen meer in deze leven, niet in deze matschapij. na 6 jaar verlaat mijn vrierd my en gaat hij ervandoor. hij verlaat my in myn gruwelijkste periode van myn leven en hij neemt de hond mee. na 4 maanden wordt de hond dood gereden en ook daar moet ik het mee doen. ik wil het niet meer. ik hoef het niet meer. vlikker op met deze leven. Leven wie heeft het ooit verzonnen. de doel is ook om dood te gaan.

ik ben een meisje van 15
ik heb verschrikkelijke dingen mee gemaakt ik mijn leven
heb al 2 keer bij psychologen gezeten en zit er nu weer en nu ook bij een psychiather die mij pillen voor schreef
maar het helpt niet
ik wil zelfmoord plegen
ik had beloofd dat niet te doen aan mijn vriendje
maar hij maakt het waars uit en dan kan ik het niet meer aan
help me...

ik wil dood want ik ben dik
xxx Mikail

heb net un paar uur geleden een hand met
Paracetamol in genomen en er gebuurt niks
En niemand mist me