Levensverhalen (pagina 503)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord

Ik twijfel soms wel waarom ik zelfmoord wil plegen omdat ik sommige mensen niet wil achterlaten. Ik heb het 6 keer geprobereert maar dan denk ik ineens aan de mensen die om mij geven... Alles gebeurt met een reden maar maar ik kan niet acherhalen wat de rede is. Wat was de rede dat mij oom mij verkracht had?Wat was de rede dat mijn moeder mij achter liet? Wat is de rede dat ze mij nu mishandelt? Wat is de rede dat mijn stiefvader mijn aanziet als een werkster? at is de rede dat ik gepest word op school?Wat zou dan de rede zijn om nog te blijven leven? Dat mijn vader zelfmoord had gepleegt vond ik heel erg, er zit gewoon een groot gat in mijn hart dat niet gevuld kan worden, ik voel me egt alleen zonder hem. Maar als ik zelfmoord probeer te plegen en als ik dood ben hebben al die mensen die ik achterlaat en die van mij houden het zelfde gevoel toen ik mijn vader verloor. Op school heb ik het al moeilijk en dan komt je thuis en alles word alleen maar slechter. Vanaf mijn 7de haalde mijn stiefvader mij naar Nederland. Ik woonde 7 jaar in thailand zonder moeder alleen maar met mijn oma waar ik veel van hou. Mijn ouders geven alleen maar om mijn broertje vooral mijn stiefvader, omdat het zijn zoon is. Mijn ouders weten wat ik heb mee gemaakt in al die jaren maar het boeit hun egt niet. Ik heb een verschrikkelijke jeugd gehad en ik zou best wel steun willen maar alles draait om mijn broetje. Ik ben het gewoon zat om elke dag naar mijn kamer te gaan en huilen en mezelf te snijden.Of geld uit geen aan drug en drank omdat het de pijn vermindert. Ik zou liever onder een brug wonen dan dat ik hier thuis word mishandelt.Met zulke dingen kan ik het best met mijn bese vriendin praten want ze betekent heel veel voor mij. Ze zei laats: "Ik wil niet dat je zulke dingen doet maar als weg gaat lopen koop ik wel wat brood ofzo of iets aners voor je want heb hebt mij een vriendin gegeven" Dat zin blijft altijd bij mij toen dacht ik egt waarom ik dood wil?
Datum:
18-06-2011
Naam:
May
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Brok in me keel

Ik ben ten einde raad, een jaar geleden had ik alles wat ik wilde het meisje van me dromen een poolcentrum, club alles er op en eraan. Totdat die ene moment , het is waarschijnlijk een Ziekte die niet bestaat maar heel extreem is ik heb namelijk een brok in me keel elke seconde denk ik eraan en heb ik het ik kan geen sociaal gesprek voeren zelf niet met me fam door deZe pyschise stoornis ben ik alllllles kwijtgeraakt omdat niemand het ook begrijpt en ik kan er zo moeilijk over praten omdat praten Al bijna onmogelijk is . Het was een moment en ik zit nog steeds vast in dat moment ik heb een hoop shit meegemaakt ik denk dat het ook komt door het vele blowen in mijn tienerjaren , maanden erna kwam het falisiment in mijn bedrijf en alles echt alles
Viel uitelkaar, doordat ik "gek" werd begon ik te drinken en zwaar te blowen om het te minderen terwijl alles zo goed leek te gaan , vlak na het falisement zat ik thuis alleen donkere dagen , veel veel blowen ik wou niemand om me heen hebben omdat ik niet een sociaal gesprek kan voeren zelfs met oud en nieuw 00.00 zat ik om me kamer alleen totdat ik een kans kreeg de kans van me leven ben gelijk cold turkey gegaan alleen daar mijn stoornis heb ik die kans verneukt nu 15 maanden na het gebeuren zit ik nog steeds met dit probleem het is een verschrikking ook met het feit dat mijn Fam. Het ongelofelik zwaar heeft bijv mijn vader moet me stiefmoeder onderhouden die ziek is plus me zusje van 9 terwijl hij geen cent te makken heeft me moeder die ook loopt te stroggelen het is zoo zwaar god ik weet het niet meer zelfmoord daar denk ik elk seconde aan maar ik denk dat het mij niet bevrijd maar sterker nog het brengt nog meeeer elende het het wat ik heb is het nummer " not afraid " van eminen als dat nr niet was uitgekomen dan was ik er nu niet meer Gr.
Datum:
18-06-2011
Naam:
Jopi
Leeftijd:
22
Provincie:
Drenthe

De droom

Alles wat ik van het leven verwacht loopt uit op een teleurstelling, zie het gewoon niet meer zitten!

Ik doe mijn best, maar het wil niet lukken...
Datum:
18-06-2011
Naam:
John
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

ik kan niet meer

ben hier alleen voor mijn kleinkinderen
wil hun geen verdriet aan doen
maar ik kan niet meer
het is over
Datum:
17-06-2011
Naam:
toos
Leeftijd:
65
Provincie:
Zuid-holland

Gewoon te veel

Ik heb me altijd wel tot de Dood aangetrokken gevoeld, maar had nog niet echt de behoefte gehad - tot voor kort.

Dit schooljaar kwam bij ons namelijk een uitwisselingsstudente uit Amerika bij ons op school. Ik was smoorverliefd op haar, maar na een tijdje had zij al een vriendje hier, dus ik was buiten de boot en zou dus geen kans meer bij haar maken. Ik accepteer(de) dat, en maakte me er niet zo druk om.

Toen haden we na driekwart van het jaar te hebben afgemaakt een uitwisselingsweekje met Deense leerlingen. Daar leerde ik een meisje kennen, en we werden dikke vrienden. Na Denemarken hielden wij nog contact, maar ik kon het niet aan Denemarken te moeten verlaten. Ik werd al wat depressiever en begon cola te drinken (wat voor mij, op dronkenschap na, hetzelfde effect als alcohol heeft), en kreeg mijn eerste zelfmoordgedachten. Ik sprak er nog niet over met iemand.

Toen kreeg mijn broertje een epileptische aanval en moest naar de IC in het ziekenhuis. Hij heeft het wel overleefd, maar ik was zo van slag dat mijn zelfmoordneigingen alleen maar erger werden. Mijn gedachten gingen er helemaal naar uit - en toen was er moment waarop ik bijna knapte.

Het meisje uit Denemarken waarmee ik contact hield had bijna zelfmoord gepleegd. Ik had al bijna mezelf verloren aan het uitwisselingsmeisje, probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, zat in de stress vanwege mijn broertje en vanwege een gebarentaalcursus die ik voor mijn broertje (hij is slechthorend) moest volgen plus de hoge verwachtingen op school, zat ook nog in een depressie - en toen kreeg ik dat te horen. Er knapte toen iets in me.
Diezelfde avond heb ik zoutzuur en chloor gemengd en ingeademd, en ook bijna opgedronken. Ik hield net op tijd op, want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat mijn ouders, broertje en zusjes mij 's ochtends dood op de keukenvloer zouden moeten vinden.

In de tussentijd had een klasgenoot lucht gekregen van de situatie en op school alarm geslagen. Hij dreeg met mij op te laten sluiten, iedereen het te vertellen, etc. Dit maakte mij nog banger en gaf mij het gevoel dat ik maar niks was, dat niemand naar mij luisterde.
De volgende dag ben ik wel naar school gegaan, met een scherp mes in mijn tas zodat ik elk moment een slagader had kunnen doorsnijden.
Mijn mentrix, vrienden, leraren, zorgmensen, de directrice - iedereen begon tegen mij te praten. Ik begreep dat mijn klasgenoot al aardig wat mensen erover had verteld, en ik raakte zo in paniek dat ik bijna dat mes had gepakt.

Die avond heb ik met het Deense meisje gepraat, en grappig genoeg hebben wij elkaar in leven gehouden. Wij hadden er allebei genoeg van, maar doordat wij het allebei van elkaar begrepen hadden wij niet meer het gevoel alleen op de wereld te zijn. Dat heeft ons ervanaf gehouden.

Ik heb nu nog steeds zelfmoordneigingen; ik heb standaard gedroogd vingerhoedskruid in een boek in mijn boekenkast liggen, een dosis hoog genoeg om 15 volwassenen te kunnen doden. Desondanks leef ik nog - ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen voor iedereen die van mij houdt. Daar irriteer ik me aan, want als zij niet van me zouden houden zou ik al dood zijn, en dat is precies wat ik nou zo graag wil...

Ik denk dat als ik weer een te hoge knapper krijg ik WEL zelfmoord zou plegen. Ik kan er nu wel weer tegenaan, maar om nou te zeggen dat ik me weer helemaal goed voel... nee.
Datum:
17-06-2011
Naam:
Aidan
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

:(

Het is vandaag al 4 dagen uit met mijn vriendje (14). En sindsdien voel ik me echt slecht, achtergelaten en eenzaam :( Het was de eerste keer dat ik een vriendje had... we ware bijna 6 maanden samen. en hij maakte het uit per sms net voor de examens omdat we teveel ruzie maakten de laatste tijd. bijna elke weekend maakte we ruzie alleen met de gsmn nooit in het echt. Ik kan niet meer ;( ik voel me steeds meer eenzamer, ik mis zijn smsjes, zijn liefde enz. mijn vrienden en familie proberen me te helpen maar het lukt niet zo goed. mijn vader wordt het stilaan beu dat ik om de 5 min ween en wordt boos waardoor ik me nog slechter voel :( ik heb geen zin meer om te leven, ik wil hier gewoon weg en de pijn die ik voel wil ik ook weg doen. mense zeggen dat die pijn wel voorbij gaat, maar nu is de pijn echt ver ;(
Datum:
17-06-2011
Naam:
Morgane
Leeftijd:
17
Provincie:
België

gevoelens

Hoi ik ben een meisje van 12 met heel veel gevoelens,
Toen ik 10 was ben ik aangerand en zie ik steeds flashbacks , En ik heb ook vaak ruzie met me moeder ik denk altijd dat ze niet van me houd omdat ze altijd tegen me schreeuwt , Ik heb heel vaak zelfmoord pogingen maar dan durf ik het niet omdat ik bang ben dat mensen me gaan missen en ik dat dan niet weet .
Datum:
15-06-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

There is no way to Happiness, Happiness is the way.

In mijn korte leven heb ik veel megemaakt...wat gebeurd, gezegd of gedaan is kan men niet terugkeren. Alles wat overblijft is NU. En al had ik veel pijn en pijnigde ik mensen met woorden..ik dacht vaak aan zelfmood,maar op een dag heb ik begrepen,er is altijd een uitweg : dat is leven.

Op een gewone dag als vandaag gingen we met vriendinnen naar de zee, het was avond.. toen we dichter bij het water stonden wat het water rustig.Ik en mijn ene vriendin gingen in het water om even te zwemmen, op een gegeven moment zagen wij andere 2 vriendinnen dicht bij het zand.. en wij waren dus veel te ver weggedreven door de golven, het was eb.. wij probeerden vooruit te zwemmen, maar de golven sleurden ons verder en verder de zee in. Ik schreeuwde naar mijn vriendin om vooruit te zwemmen maar we konden elkaar niet horen door de golven.. De zee had de macht over me genomen en ik zonk in het water..ik raakte bewusteloos voor enkele seconden en zag in dat minuscule ogenblik heel mijn leven als een film afspelen voor me. En dan zag ik licht, warm en het voelde goed aan.. maar iets hield me tegen..en de golven sleurden me hard tegen de scherpe golfbrekers, het deed verschrikkelijk veel pijn om op ze te klimmen, de golven bleven me overspoelen en ik viel telken neer, ik raakte al wat dichter bij het strand, stond recht en draaide me om..ik zag mijn vriendin ver in de zee schreeuwen.. al werd ik misselijk van mijn bebloedde benen en handen.. ik ging terug en bleef haar schreeuwend aanmoedigen om te blijven volhouden en doorzwemmen. Uiteindelijk raakte ze ook tot de golfbrekers en we kropen naar de kust. Andere 2 vriendinnen waren in shok, ze liepen naar ons toe ,hielpen ons tot huis te brengen, zij verzorgden onze wonden.Ik kon een week lang niet stappen door de hevige pijnlijke schrammen.
In zulke sitaties leer je je echte vrienden kennen.

Ik heb door mijn bijna-dood-ervaring iets kostbaars begrepen..en wil het meedelen aan alle mensen die geen zicht meer hebben in hun leven. Het is een Japanse gedicht die ik heb vertaald.
-----------------------------------------------
"DANS en stop niet, denk niet na wat de bedoeling van is, er is geen reden of bedoeling en er was nooit een.
Als je even blijft nadenken-je voeten zullen stoppen...en al jouw contacten met de wereld zullen afgebroken worden...daarom mag het niet dat je benen stoppen met bewegen.
Al lijkt alles rond je zo vernield en nutteloos - let er niet op. Let op je ritme- en blijf dansen. Pers jezelf uit als een citroen.
En onthoud : er is niets waar je voor moet vrezen.
Jouw grootste concurrent is -vermoeidheid.
Vermoeidheid en paniek voor. Het gebeurd met elk van ons.
Opeens zal het je lijken dat heelde wereld verkeerd is opgebouwd,en je benen zullen vanzelf stoppen...en andere uitweg is er niet, je moet blijven dansen wat er ook niet gebueurd.
Meer zelfs: je moet zo oogverblindend dansen en niet anders. Zo dat iedereen naar je kijkt... dus dans. Tijdens dat muziek afspeeld -DANS" Haruki Murakami

-----------------------------------------------
Dans is het leven... en leven is geluk.

Datum:
15-06-2011
Naam:
Anna
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Een vraag over een vriend die zelfmoord wilt plegen

het gaat niet over mezelf een hele goeie vriend van mij zit al maanden met zelfmoord in ze hoofd hij gaat helemaal achter uit hij gebruikt drugs hij laat vrienden vallen zijn opa heeft zomer 2010 zelfmoord gepleegt en hij weet hoe moeilijk het allemaal is en ik wil hem kunnen helpen hij heeft al een pshycoloog waar mee die praat maar hij zegt gewoon het helpt niet ik heb er geen zin in een tijdje geleden hadden we een feest gehad van een vriendin en we zouden terug fietsen naar huis en het knopje klikte om en er was woede en wraak we hebben zijn ouder op gebeld omdat het gewoon te ver ging hij kneep ze strot dicht en ik ben gewoon bang om hem te verliezen ik wil hem zo graag helpen maar wat kan ik nu nog voor hem doen? hoppelijk kan ik hier wat hulp of tips voor krijgen want ik ga er zelf ook gewoon echt kapot aan
Datum:
14-06-2011
Naam:
kim
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

weet niet wat ik moet doen

beste iedereen

ik voel me de laatste tijd heel alleen terwijl ik best veel vrienden heb ik denk niet echt aan zelfmoord maar ben bang dat als het zo doorgaat wel het geval is

danku
Datum:
14-06-2011
Naam:
ANO
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.