Levensverhalen (pagina 502)

Het gaat op dit moment niet goed met mij, het lijkt alsof het leven aan mijn neus voorbij gaat, zonder dat ik ervan kan genieten. Ik ben op 1 juni 2010 van het balkon 3 hoog gesprongen. in een psychose. Mijn elleboog is verbrijzeld en mn bekken is op 3 plaatsen gebroken. Sindsdien 1 jaar lang in verschillende instellingen verbleven, nu ervaar ik het leven als een last. ik weet niet aan wie ik mijn verhaal moet doen.

Hallo allemaal,
Ik heb de verhalen voor mij gelezen en als je dit nog nooit hebt mee gemaakt, dan lijken de verhalen zielig en verschrikkelijk.
De mensen die echter deze situatie hebben overwonnen en dit op papieer hebben gezet, zijn er denk ik sterker uit gekomen. Tuurlijk is het een moeilijke tijd geweest en voor sommige nog steeds, maar we leven nog en hebben meestal mensen om ons heen die ons kunnen steunen. Mijn bijna einde was alweer een tijdje geleden. In 2003 kreeg ik van mijn vrouw, nu mijn ex, over de telefoon te horen dat ze van me wilde scheiden. Het was net na middernacht en ik zat op mijn werk. Ik had dit werkelijk nooit aan zien komen. Ze was verliefd geworden op de aannemer die ons huis had verbouwd. Hij was notabene iemand die ik kende van school. Hij was net gescheiden en ik had bij hem in de klas gezeten. Ik heb het erg zwaar gehad die nacht. Last van mijn maag werd alleen nog maar erger dan het al was. Ik heb bij elkaar in de vier dagen daarop niet of maar heel erg weinig geslapen. Ik rookte alleen maar en dronk koffie en at erg weinig. Ik was binnen een week tijd iets meer dan 10 kg afgevallen. Het is nu na al die jaren nog steeds wel te zien. We hebben twee dochters. Die waren toen 2 en 7 jaar. In de eerste 9 weken van het rouwproces, want dat was het eigenlijk, heb ik voor mijn kinderen gezorgt. Het was deels wel mijn redding. De eerste dag is heel chaotisch verlopen voor mijn gevoel. Ik weet er niet veel meer van. Misschien wel omdat ik het juist probeerde te verdringen. De tweede dag werd door het feit beheerst dat zij vast besloten was om weg te gaan. Ik wilde er helemaal niet aan. Het verdringen van dat feit omdat ik er niet aan wilde, liet me heig in emoties weg zakken. Op de derde dag was ik hevig geëmotioneerd naar de beide graven van mijn ouders gegaan. Op de begraafplaats werd ik door mijn vrouw ebeld omdat ze, in mijn ogen zogenaamd, bezorgt was. Ik moest daar blijven en ze zou naar me toe komen. Na een heveg emotioneel samenzijn, zijn we samen ergens wat gaan drinken en ze beloofde me dat ze die avond met hem zou breken en dat we samen een weg hierin moesten gaan zoeken. Ik was eigenlijk zo blij als een kind. Die avond was ze naar haar nieuwe vriend gegaan en bleef tot zeker twaalf uur weg. Toen ze terug kwam zag ik al aan haar gezicht dat ze de scheiding toch wilde doorzetten. Dat was dus de tweede keer binnen vier dagen dat ik me bedonderd voelde. De vierde dag stond ik 's nachts met een vleesmes op mijn borst in de keuken om er dan maar een eind aan te maken. Het litteken is nu bijna niet meer te zien, maar het gaf een gerustellend gevoel om er dan maar vanaf te zijn. In de ochtend toen ik mijn oudste dochter naar school had gebracht had ik de knoop voor mijzelf door gehakt. Het moest maar afgelopen zijn. Ik heb met mijn mobiel haar nieuwe vriend gebeld en gezegt dat hij onmiddelijk weg moest blijven. Hij gaf als antwoord dat ik hier toch niets meer aan kon doen. Dat gaf voor mij de doorslag. Ik zei dat ze, mijn ex, dan maar in het bovenste laadje van het schoenenkastje moest kijken wat ze daar vond. Ik heb de verbinding verbroken en de telefoon uitgezet. Ik ben naar een nabij gelegen viaduct van de rijksweg gelopen en heb daar zeker tien minuten met mijn handen aan de leuning van de brug gestaan. Dat inmiddels overal de alarmbellen zijn afgegaan wist ik niet. Het kwam pas later tot mijn besef dat het gewoonweg verschrikkelijk is om zelfs niet meer voor mijn eigen kinderen te willen leven. Ik hou zielsveel van die meiden, maar dat deed er toen helemaal niet meer toe. Ik ben niet gesprongen, omdat ik de gezichten van mijn beide dochters de hele tijd voor me zag. Ik weet ook niet waarom, maar dat heeft mij er blijkbaar van weerhouden om toch te doen waar ik daarvoor naar toe was gegaan. Ik ben daar nu enorm blij om. Zoals ik al eerder zei is het een rouw proces waa je doorheen gaat. Het vervelende hieraan is dat ik mijn vrouw toen wel iedere keer moest blijven zien, vanwege de kinderen. Dat heeft het zeker niet makkelijker gemaakt. Wat mij zonodig nog emotioneler heeft gemaakt is het feit dat we dit aan onze oudste dochter moesten vertellen. Ik zakte werkelijk door de grond. Ik werd ook verschrikkelijk boos over de hele situatie. Hoe kan je dit de ander aan doen dacht ik toen vaak. Achteraf gezien is het beter zo, maar daar had ik toen niets aan. We hebben nu regelmatig telefonisch kontact met elkaar voor en over de kinderen. Ik ben er met behulp van een psycholoog en door alles een heel jaar lang op papier te zetten overheen gekomen. Pas toen een oud collega van mij mij had gevraagt om in het ziekenhuis langs te komen, omdat hij op sterven lag, was voor mij het einde in zicht. Hij was nog maar 38 jaar oud. Dat heeft mij er in een klap bovenop geholpen. We spreken dan wel over ruim een jaar verder. Ik heb er mijn eigen tijd voor genomen om hier mee om te gaan en dingen te verwerken. Niemand is hetzelfde of reageerd hetzelfde, ondanks dat de situatie misschien wel heel erg op elkaar lijken. In zo'n situatie heb je ook weinig aan de allerbeste bedoelingen van familie en vrienden. Adviezen zijn mooi, maar je moet het werkelijk zelf doen. En juist dat proces heeft bij mij tot gevolg gehad dat ik er sterker uit ben gekomen. Ik kan nu werkelijk van bijna alles genieten. Werkelijk alles kan mooi zjin. Het maakt dat ik mijn leven veel meer ben gaan waarderen. Ook met mijn huidige vrouw beleef ik mij leven nu als warm, prettig mooi en waard om te leven. Youp van't Hek zei ooit eens "leven is een kwestie van niet willen sterven" Ik geloof dat daar wel een kern van waarheid in zit. Ik ben sindsdien van dag tot dag gaan leven. En tot slot een spreuk welke ik tot mijn motto heb gemaakt is "Het einddoel van ons leven kan nooit zo mooi zijn als de reis er naar toe". Leef, leef blij, geniet van dit leven en haar er uit wat er voor je in zit.
Groeten van een blij levende Michiel.

niks meer te zoeken hier
moeder overleden in 2009 toen was ik net 20 zomaar opeens niet wetend waar aan in huis dus sectie niet vergoed kunnen worden omda ni in ziekenhuis was
vriend leren kenne eerst gelukkig toen met zijn hoge pet mij overal van beschuldigen ik was niet goed ik ben gestoord omdat ik in depressie zit en me moeder mis raar he
hij via mail een ander wijf flirten toen we bijna 1 jaar hadden tot de dag van van daag zeurt hij over alles.. of ik moet weg gaan ik hang op zijn lip ik pik zijn huis in bla bla wat moet ik denken? nu weer vandaag genoeg gezeik had hij over stichting enzo ik moet maar achter hun aan bellen voor die urgentie tekenen terwijl tegen mij wa anders gezeg is
ik weet niet meer zeg hij ja jij dwars eigenwijs blabla en weer da ik gestoord ben omdat ik geen zin meer heb om te leven geef hij om me als hij me al 1,5jaar alleen maar de grond in duwd 1 jaar gezeg da ik vreemd ging ondanks da ikv anaf dag 1 zei dai k alleen maar met manne goed bevriend ben niks mee doe zelf doet hij het en ik moet alles pikken mag niks meer van hem onderhand en dan nog zo praten word gek ben zo bij een goed mes help ik me van het leven voor goed, ga ik lekker na mij mama toe die gaf te minste echt om me alleen zei pa is ook verkeerde kant aan opgaan ook depressief en wilt ook ni meer dus als we nou allemaal gaan niemand last van ons kenne ze doen wat ze willen en wij onze rust

ik ben een jongen van 18 jaar ik ben homo ik heb een vried gaat die ehb zelfmoord gedaan mijn ouders heb rustie met elkaar en ik kan het niet maar aan zien wie kan me help me leve weer op te bouwen ??

Als je borderline hebt dan hoef je niet na te denken over of je zelfmoord pleegt , het is een zekerheid , de enige vraag is wanneer ga je het doen , wanneer heb je genoeg kracht verzameld, elke gelegenheid grijp je aan om sterker te worden,
verlies van personen , maar ook het leren van mensen , je weet dat je ze vroeg of laat los moet laten, beter voor ze , omdat alles mis gaat , in mijn leven gaat alles mis, hoe dan ook het stond van te voren al vast , ik heb er jaren over gedaan, maar nu is het zover .

de kracht om zelfmoord te plegen heb je niet zomaar , je moet er sterk voor in je schoenen staan
,, ben ik nu zo sterk , kan ik het

Recent ben ik plotseling mkijn vrouw kwijtgeraakt. Nu 5 weken geleden. Sinds die tijd wordt ik enigszins geleeft en anderzijds komt de keiharde realiteit steeds meer naar voren: je bent alleen. Niet helemaal alleen, want mijn vrouw en ik hebben 2 prachtige dochters van 13 en 15. 2 schatten. Soms echter meen ik dat ik de verantwoording n iet aan kan. Ik heb angst voor de angst. Hoe moet dit verder? Ik heb een visuele beperking waardoor ik wel kan fietsen, maar gen rijbewijs heb. Hoe kan ik mijn prachtmieden iets bieden? We zullen altijd afhankelijk zijn van anderen. ... Anderen. Anderen die hulp willen bieden. Anderen waarbij ik terecht kant. Echter: hert initiatief ligt bij mijzelf! IOk kan zitten kniezen ik zie het niet mer zitten (iets wat ik naar mijn eigen idee teveel doe). Ik kan ook het heft in handen nemen door erop uit te gaan. Andere mensen ontdekken.Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik behoorlijk onder de indruk ben van datgene wat ik tot nu toe heb gelezen. Wordt ik daar blij van? Nee! Het zet me wel aan het denken. Je kunt voor de trein springen. Je kunt aan je zelf twijfelen. Ik heb een motto in mijn leven dat steeds meer naar boven komt: Life sucks. Het leven zuigt, maar ik zuig terug. Ik kan en mag andermans verhalen niet bagetaliseren. Ze zijn erg genoeg. Wat ik alleen wil zeggen is: JIJ bent de moeite waard!!!!! Ga uit je kringetje. Zoek andere mensen op. Wat heb je te verliezen? Ik drijf echt geen spot met jullie verhalen, maar het is toch op zijn minst zonde als elk mens dat de moeite waard is zijn/haar lot in eigen handen neemt. Ik heb het ook moeilijk, maar ik zuig terug....!!!!

ik ben dus 73 jaar en na een huwelijk van 32 jaar is mijn echtgenoot met een ander er vandoor gegaan en zie ik nu in mijn eentje het leven niet meer zitten en denk alleen maar dat ik uit dit leven wil stappen, maar op welke manier weet ik nog niet. Het wordt steeds erger deze depressie.

Hallo

ik heb pas ontdekt na 25j dat ik te maken heb met mijn eerste man narcisme heeft met wie ik 2 kinderen heb . nu Zijn ze al 25j en 23j. hij heeft me heel erg ten onder gekregen, alles gedaan om met te kwetsen zelfs met zijn eigen dochter die toen een baby was. hij liet haar gewoon vallen op de grond. het zijn zo'n lange verhalen, kan er boeken over schrijven.de oudste is ooit misbruikt van een babysitter, heb het nooit verwerkt. ik heb mij toen nadat hij ons verliet na 5j herpakt met een man, maar die misbruikte mij sexueel. Mijn oudste dochter vertelde ook later toen ze 13J was dat ook hij haar sexueel misbruikte,m aar ik wist niet wie te geloven al die tijd , het was en is woord tegen woord, mijn oudste heb ik nu ontdekt leid ook aan narcisme, ze heeft nu onlangs mijn ander dochtertje, want van mijn 2e man heb ik nog 6 kids zodanig gemanupuleerd en hier weggetrokken uit mijn huis, ze heeft hier ingebroken , en mijn dochtertje een heel lief braaf kind, is nu haar wapen,
Ze wil niet meer naar huis, en het ergste is die begeliedster etc minimalizeren alles.

Ik denk er over na, en als maar meer en maar en hoe ik dat dan zou doen om uit het leven te stappen, omdat mijn enige doel en leven mijn kinderen waren, maar als ze toch weggaan op hun 13j wat voor nut heeft het dan nog om hier nog te zijn, ze zijn beter af zonder mij.

hayy mijn verhaal:

Ik heb echt ene kut leven, ik heb vericht gekregenm van zo n kennis ofso, dat ik audities mag doen voor een film genaamt: Zig Zag.
dus ja ik had mn bericht gestuurd dat ik wou dus moest ik mn hobby en foto sturen van mij. dus ja dat deed ik enso dus ja vandaga heb ik alles tegen mijn ouders gezegd, mijn oduers komen uit syrie en we zijn christelijk dus jaaze gingen helemaal trippen en zeggen nee mag neit , mn moeder dnket meteen slecht ja van dat je moet zoenen enso en ze vertrouwde die mensen niet, dus jaa ik zo jaa ik wil et graag ik wil actrise worden en zangeres, zewgt ze nee mag nie bij ons cultuur is dat neit zo ik helemaal schreeuwen en zij ja waaomr kwma je naar nederland nu ebn ik anders opgevoed ik zit op school bij enderlanders dus snap dan dat ik ander sdnek en ben dan jullie, dus ik zo jaa als ik iets wil zangeres ofso ik wil datz o graag worden, maar ik mag neit dat noem je toch geen ouders, ze wilen neit eens dat mij droom uit komt wat zijn dat voor oduers ik heb net zelf aan jezus grvraagt ik wil doooddd, kk leven!!!!!:(:(
ik mag niks beter ga ik nu dood plzz help me ik kan het niet meer aaaan ik jank de tranen uit mn lichaam!!C:(:(
Groetjes Jessica zooooo gebroken

ik voel me leeg machteloos weet niet meer precies wat ik aan t doen ben en ik heb een probleem,al jaren probeer t weg te stoppen maar dat lukt niet altijd.ben een gevaar voor anderen voor mijn famillie mijn kinderen en mijn liefdevolle vriendin.heb teveel meegemaakt in mijn leven en ik ben t gewoon zat ik word er moe van
zoveel mensen om mij heen weten t wel we komen eruit als we erover praten helpt dat maar helpt t ook echt ik weet t niet
heb een agressie probleem zit mij heel de dag in te houden zodat ik niemand iets aan doe
r zou hulp aangeboden worden maar nu 4 maanden later wacht ik nog steeds op hulp .
ik word gebeld door een hulpverlener dat ie op vakantie gaat en in augustus terug is of ik zin heb in een gesprek voor ie weggaat dan kunnen we verder als ie terug is in augustus
er is meerdere malen om hulp gevraagd heb zelfs toegegeven dat ik een probleem heb ik zie t leven niet meer zitten maar ik acht wel een paar maanden om hulp
nu heb ik mijn vriendin aangevallen ik heb haar geslagen pijn gedaan en ik hoor t achteraf omdat ik op dat moment niet meer weet wat ik aan t doen ben
de persoon die heel haar leven voor mij klaar heeft gestaan die r altijd voor mij is geweest meer dan wie dan ook die heb ik aangevallen
ik verdien niks meer .
voel me net een zieke hond die afgemaakt moet worden omdat hij diegene die r altijd voor m was uiteindelijk aanvalt omdat hij niet meer weet wat hij doet en hoe
heb twee prachtige dochters maar ik kan hun dit niet aandoen dadelijk doe ik hun nog iets aan terwijl ik niet weet wat ik doe
en nu???
misschien is t beter als ik r niet meer ben verdriet zal r even zijn maar uiteidelijk is t beter voor iedereen.
hulp komt meestal op gang als t echt te laat is
achteraf praten is altijd gemakkelijk maar wat kopen wij daarvoor?