Levensverhalen (pagina 502)

Hallo,

Ik ben een meisje van 20 en ik wil dit verhaal kwijt aan iemand die mij misschien kan helpen begrijpen wie ik ben, wat ik ben, waarom ik zo geworden ben hoe ik nu ben.
Sinds kort heb ik zelfmoord gedachten en ik vind het niet eens erg. En als ik erop terug denk, wanneer ik bij mijn positieven kom denk ik over mezelf hoe ziek ik wel niet ben. En ik denk dat ik zo ben beginnen te denk en toen ik hard met mijn eigen levenslot begon te spelen. Ik geloof nl. in het lot. Bij sommige mensen ligt hun lot vast, niet bij mij. Maar ik verpest mijn leven zo hard, ik verspil kansen. Ik leer niet al sinds het 5de middelbaar normaal. Ik doe niet meer best, waarom als het allemaal heel makkelijk kan gewoon een voldoende halen maar het gevoel van binnen dat je maar een voldoende haalt is zo pijnlijk. Ik ben nl een super perfectionistisch mens. En hoe meer fouten ik bega hoe meer pijn ik mezelf doe en hoe meer ik mezelf wil vernietigen en het meest dierbare dat ik heb, mijn lief. Vroeger speelde ik nog piano, las ik boeken, genoot ik van het leven. Studeerde ik. Schreef muziek. Ik leefde sinds al 4 jaar tijd ben ik dood. Dood vanbinnen en niemand merkt het, want ik verberg het goed. Soms komt het op en soms gaat het gewoon terug weg het gevoel. Soms denk ik dat ik de rol van een slachtoffer maar al te graag inneem maar anderzijds is het niet zo, ik ben gewoon verloren zoals de rest van de wereld. En dan sinds dit jaar begon ik te denken over de dood. Het ging allemaal stap voor stap. Faal nr 1, faal nr 2, faal nr 3. En op den duur vond ik het zelfs leuk om te falen, hoe meer ik faalde hoe meer ik bevestiging kreeg dat ik het niet verdien om te zijn wie ik ben. Dat ik niet verdien dat de mensen die rondom mij zijn mij graag zien. En zo was het tot faal 10000 gekomen. Zelfmoordgedachten! Ik begon op allerlei sites te zoeken over zelfmoord, ik heb zelfs ontdekt dat er een boek bestaat over vredig sterven, euthanasie dat je zelf kan toepassen maar dat dit boek niet zomaar vrij gegeven wordt. Ik weet van mezelf dat ik niet voor een trein zou durven te springen, of uit het raam of van een brug of in mezelf zou durven te snijden tenzij ik echt verdoofd zou zijn van de gedachten in mij. Ik heb heel mijn examenreeks dit jaar verprutst. Ik studeer niet, grijp mijn kansen niet, hoewel ik niet dommer ben dan de rest. Ik heb pijn heel veel pijn en niemand ziet het. Ik doe mijn lief pijn door hem te bedriegen, te beliegen, door met andere mensen te chatten. Zo wil ik dat hij mij echt verlaat en dan vraag ik toch om een kans terug want mocht mij noch verlaten dan zou ik helemaal sterven. Gewoon verdwijnen een geest worden. Ik ben al een geest maar nu is het niet volledig. Hoe meer ik mezelf haat, hoe meer ik mijn leven wil vernietigen zodat ik echt tot het feit kan overgaan, zelfmoord of gewoon de dood. Ik word heel gemakkelijk ziek en was ooit zo ziek dat men zei dat het bijna zover zou komen dat ik zou sterven. Ik ben het beu om zo'n leven te leiden. Ik ben het beu om te liegen en ik ben eigenlijk alles beu. Ik wil gewoon weg. Rust. Vrede. Ik wil de pijn niet meer aanvoelen van elke dag. De pijn die ik mezelf aandoe. De haat. Het falen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik heb de energie er niet voor. En hoe meer ik die persoon word hoe meer ik verander. Vroeger was ik niet zo. Ik was het meest optimistische meisje ooit. Maar tijden veranderen. Idealen gaan verloren. Volwassenheid breekt aan en de pijn wordt groter. Iedereen denkt dat men iets of wat dan ook van de ander begrijpt. Maar niemand begrijpt iets van de wereld, iedereen is een beetje verloren maar wil het nooit geven om geen controle te verliezen. Maar ik ben die verloren. Ik wil graag hulp. Ik wil een beter leven leiden. Ik wil mezelf terug vinden. Kunt u me aub niet helpen? Ik ben het beu om met mijn lot te spelen en met mezelf te spotten. En mezelf pijn aan te doen.

hoi,

ik zie allemaal jonge mensen op deze site.
met mijn leeftijd is het allemaal voorbij. pr ).obeer weer een baan te vinden, maar je bent al weer afgeschreven. eerst geprobeerd in griekenland. het ongeluk daar heeft mij na twee jaar de kop gekost. kom je terug in nederland, ben je de klos bij de gemeente, waar je dan weer woont, en krijg je geen uitkering ( later misschien wordt er verteld ). ben je weer mooi klaar mee, na al die jaren dat je gewoon als ieder ander je belastingen hebt betaald.
voor mij is het genoeg.

.. maar heb gewoon niet het lef om mijn leven te beëindigen

het is ook niet eerlijk tegenover mijn familie en vrienden om gewoon te gaan..

ik wil zelfmoord plegen omdat ik het leven nietmeer aan kan en omdat ik al 9 jaar wordt gepest ik ben het zat daarom wil ik zelfmoord plegen

Het gaat op dit moment niet goed met mij, het lijkt alsof het leven aan mijn neus voorbij gaat, zonder dat ik ervan kan genieten. Ik ben op 1 juni 2010 van het balkon 3 hoog gesprongen. in een psychose. Mijn elleboog is verbrijzeld en mn bekken is op 3 plaatsen gebroken. Sindsdien 1 jaar lang in verschillende instellingen verbleven, nu ervaar ik het leven als een last. ik weet niet aan wie ik mijn verhaal moet doen.

Hallo allemaal,
Ik heb de verhalen voor mij gelezen en als je dit nog nooit hebt mee gemaakt, dan lijken de verhalen zielig en verschrikkelijk.
De mensen die echter deze situatie hebben overwonnen en dit op papieer hebben gezet, zijn er denk ik sterker uit gekomen. Tuurlijk is het een moeilijke tijd geweest en voor sommige nog steeds, maar we leven nog en hebben meestal mensen om ons heen die ons kunnen steunen. Mijn bijna einde was alweer een tijdje geleden. In 2003 kreeg ik van mijn vrouw, nu mijn ex, over de telefoon te horen dat ze van me wilde scheiden. Het was net na middernacht en ik zat op mijn werk. Ik had dit werkelijk nooit aan zien komen. Ze was verliefd geworden op de aannemer die ons huis had verbouwd. Hij was notabene iemand die ik kende van school. Hij was net gescheiden en ik had bij hem in de klas gezeten. Ik heb het erg zwaar gehad die nacht. Last van mijn maag werd alleen nog maar erger dan het al was. Ik heb bij elkaar in de vier dagen daarop niet of maar heel erg weinig geslapen. Ik rookte alleen maar en dronk koffie en at erg weinig. Ik was binnen een week tijd iets meer dan 10 kg afgevallen. Het is nu na al die jaren nog steeds wel te zien. We hebben twee dochters. Die waren toen 2 en 7 jaar. In de eerste 9 weken van het rouwproces, want dat was het eigenlijk, heb ik voor mijn kinderen gezorgt. Het was deels wel mijn redding. De eerste dag is heel chaotisch verlopen voor mijn gevoel. Ik weet er niet veel meer van. Misschien wel omdat ik het juist probeerde te verdringen. De tweede dag werd door het feit beheerst dat zij vast besloten was om weg te gaan. Ik wilde er helemaal niet aan. Het verdringen van dat feit omdat ik er niet aan wilde, liet me heig in emoties weg zakken. Op de derde dag was ik hevig geëmotioneerd naar de beide graven van mijn ouders gegaan. Op de begraafplaats werd ik door mijn vrouw ebeld omdat ze, in mijn ogen zogenaamd, bezorgt was. Ik moest daar blijven en ze zou naar me toe komen. Na een heveg emotioneel samenzijn, zijn we samen ergens wat gaan drinken en ze beloofde me dat ze die avond met hem zou breken en dat we samen een weg hierin moesten gaan zoeken. Ik was eigenlijk zo blij als een kind. Die avond was ze naar haar nieuwe vriend gegaan en bleef tot zeker twaalf uur weg. Toen ze terug kwam zag ik al aan haar gezicht dat ze de scheiding toch wilde doorzetten. Dat was dus de tweede keer binnen vier dagen dat ik me bedonderd voelde. De vierde dag stond ik 's nachts met een vleesmes op mijn borst in de keuken om er dan maar een eind aan te maken. Het litteken is nu bijna niet meer te zien, maar het gaf een gerustellend gevoel om er dan maar vanaf te zijn. In de ochtend toen ik mijn oudste dochter naar school had gebracht had ik de knoop voor mijzelf door gehakt. Het moest maar afgelopen zijn. Ik heb met mijn mobiel haar nieuwe vriend gebeld en gezegt dat hij onmiddelijk weg moest blijven. Hij gaf als antwoord dat ik hier toch niets meer aan kon doen. Dat gaf voor mij de doorslag. Ik zei dat ze, mijn ex, dan maar in het bovenste laadje van het schoenenkastje moest kijken wat ze daar vond. Ik heb de verbinding verbroken en de telefoon uitgezet. Ik ben naar een nabij gelegen viaduct van de rijksweg gelopen en heb daar zeker tien minuten met mijn handen aan de leuning van de brug gestaan. Dat inmiddels overal de alarmbellen zijn afgegaan wist ik niet. Het kwam pas later tot mijn besef dat het gewoonweg verschrikkelijk is om zelfs niet meer voor mijn eigen kinderen te willen leven. Ik hou zielsveel van die meiden, maar dat deed er toen helemaal niet meer toe. Ik ben niet gesprongen, omdat ik de gezichten van mijn beide dochters de hele tijd voor me zag. Ik weet ook niet waarom, maar dat heeft mij er blijkbaar van weerhouden om toch te doen waar ik daarvoor naar toe was gegaan. Ik ben daar nu enorm blij om. Zoals ik al eerder zei is het een rouw proces waa je doorheen gaat. Het vervelende hieraan is dat ik mijn vrouw toen wel iedere keer moest blijven zien, vanwege de kinderen. Dat heeft het zeker niet makkelijker gemaakt. Wat mij zonodig nog emotioneler heeft gemaakt is het feit dat we dit aan onze oudste dochter moesten vertellen. Ik zakte werkelijk door de grond. Ik werd ook verschrikkelijk boos over de hele situatie. Hoe kan je dit de ander aan doen dacht ik toen vaak. Achteraf gezien is het beter zo, maar daar had ik toen niets aan. We hebben nu regelmatig telefonisch kontact met elkaar voor en over de kinderen. Ik ben er met behulp van een psycholoog en door alles een heel jaar lang op papier te zetten overheen gekomen. Pas toen een oud collega van mij mij had gevraagt om in het ziekenhuis langs te komen, omdat hij op sterven lag, was voor mij het einde in zicht. Hij was nog maar 38 jaar oud. Dat heeft mij er in een klap bovenop geholpen. We spreken dan wel over ruim een jaar verder. Ik heb er mijn eigen tijd voor genomen om hier mee om te gaan en dingen te verwerken. Niemand is hetzelfde of reageerd hetzelfde, ondanks dat de situatie misschien wel heel erg op elkaar lijken. In zo'n situatie heb je ook weinig aan de allerbeste bedoelingen van familie en vrienden. Adviezen zijn mooi, maar je moet het werkelijk zelf doen. En juist dat proces heeft bij mij tot gevolg gehad dat ik er sterker uit ben gekomen. Ik kan nu werkelijk van bijna alles genieten. Werkelijk alles kan mooi zjin. Het maakt dat ik mijn leven veel meer ben gaan waarderen. Ook met mijn huidige vrouw beleef ik mij leven nu als warm, prettig mooi en waard om te leven. Youp van't Hek zei ooit eens "leven is een kwestie van niet willen sterven" Ik geloof dat daar wel een kern van waarheid in zit. Ik ben sindsdien van dag tot dag gaan leven. En tot slot een spreuk welke ik tot mijn motto heb gemaakt is "Het einddoel van ons leven kan nooit zo mooi zijn als de reis er naar toe". Leef, leef blij, geniet van dit leven en haar er uit wat er voor je in zit.
Groeten van een blij levende Michiel.

niks meer te zoeken hier
moeder overleden in 2009 toen was ik net 20 zomaar opeens niet wetend waar aan in huis dus sectie niet vergoed kunnen worden omda ni in ziekenhuis was
vriend leren kenne eerst gelukkig toen met zijn hoge pet mij overal van beschuldigen ik was niet goed ik ben gestoord omdat ik in depressie zit en me moeder mis raar he
hij via mail een ander wijf flirten toen we bijna 1 jaar hadden tot de dag van van daag zeurt hij over alles.. of ik moet weg gaan ik hang op zijn lip ik pik zijn huis in bla bla wat moet ik denken? nu weer vandaag genoeg gezeik had hij over stichting enzo ik moet maar achter hun aan bellen voor die urgentie tekenen terwijl tegen mij wa anders gezeg is
ik weet niet meer zeg hij ja jij dwars eigenwijs blabla en weer da ik gestoord ben omdat ik geen zin meer heb om te leven geef hij om me als hij me al 1,5jaar alleen maar de grond in duwd 1 jaar gezeg da ik vreemd ging ondanks da ikv anaf dag 1 zei dai k alleen maar met manne goed bevriend ben niks mee doe zelf doet hij het en ik moet alles pikken mag niks meer van hem onderhand en dan nog zo praten word gek ben zo bij een goed mes help ik me van het leven voor goed, ga ik lekker na mij mama toe die gaf te minste echt om me alleen zei pa is ook verkeerde kant aan opgaan ook depressief en wilt ook ni meer dus als we nou allemaal gaan niemand last van ons kenne ze doen wat ze willen en wij onze rust

ik ben een jongen van 18 jaar ik ben homo ik heb een vried gaat die ehb zelfmoord gedaan mijn ouders heb rustie met elkaar en ik kan het niet maar aan zien wie kan me help me leve weer op te bouwen ??

Als je borderline hebt dan hoef je niet na te denken over of je zelfmoord pleegt , het is een zekerheid , de enige vraag is wanneer ga je het doen , wanneer heb je genoeg kracht verzameld, elke gelegenheid grijp je aan om sterker te worden,
verlies van personen , maar ook het leren van mensen , je weet dat je ze vroeg of laat los moet laten, beter voor ze , omdat alles mis gaat , in mijn leven gaat alles mis, hoe dan ook het stond van te voren al vast , ik heb er jaren over gedaan, maar nu is het zover .

de kracht om zelfmoord te plegen heb je niet zomaar , je moet er sterk voor in je schoenen staan
,, ben ik nu zo sterk , kan ik het

Recent ben ik plotseling mkijn vrouw kwijtgeraakt. Nu 5 weken geleden. Sinds die tijd wordt ik enigszins geleeft en anderzijds komt de keiharde realiteit steeds meer naar voren: je bent alleen. Niet helemaal alleen, want mijn vrouw en ik hebben 2 prachtige dochters van 13 en 15. 2 schatten. Soms echter meen ik dat ik de verantwoording n iet aan kan. Ik heb angst voor de angst. Hoe moet dit verder? Ik heb een visuele beperking waardoor ik wel kan fietsen, maar gen rijbewijs heb. Hoe kan ik mijn prachtmieden iets bieden? We zullen altijd afhankelijk zijn van anderen. ... Anderen. Anderen die hulp willen bieden. Anderen waarbij ik terecht kant. Echter: hert initiatief ligt bij mijzelf! IOk kan zitten kniezen ik zie het niet mer zitten (iets wat ik naar mijn eigen idee teveel doe). Ik kan ook het heft in handen nemen door erop uit te gaan. Andere mensen ontdekken.Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik behoorlijk onder de indruk ben van datgene wat ik tot nu toe heb gelezen. Wordt ik daar blij van? Nee! Het zet me wel aan het denken. Je kunt voor de trein springen. Je kunt aan je zelf twijfelen. Ik heb een motto in mijn leven dat steeds meer naar boven komt: Life sucks. Het leven zuigt, maar ik zuig terug. Ik kan en mag andermans verhalen niet bagetaliseren. Ze zijn erg genoeg. Wat ik alleen wil zeggen is: JIJ bent de moeite waard!!!!! Ga uit je kringetje. Zoek andere mensen op. Wat heb je te verliezen? Ik drijf echt geen spot met jullie verhalen, maar het is toch op zijn minst zonde als elk mens dat de moeite waard is zijn/haar lot in eigen handen neemt. Ik heb het ook moeilijk, maar ik zuig terug....!!!!