Levensverhalen (pagina 496)

voel me al dood kan het niet meer. ben 44 en al weer in steek gelaten door iemand waar ik zoveel van hou.
heb niemand meer mn ma wil niks met me te maken hebben al 5 jaar mn oudste zoon van 20 ook niet en de man van wie ik hield ook niet heb alleen nog mn jongste zoon van 11 met pddnos die ook geen leuke moeder meer heeft ben op en leeg wil niks meer voelen de pijn is ondraaglijk voor mij

Ik ga met tegenzin elkedag naar school ik woordt gepest en uitgescholen en gelachen ik kijk mijn hele schoolteid uit op de vakantie maar in de fakantie is er alleen maar ruzie en haat tussen mij en men verzoorgen ik weet het niet meer en ik ben het zat !

sinds mij n zus geerrtuida mij het leven zuur maakt wil ik niet meer leven ze verteld dingen over mij die niet waarzijn slechte dingen ,terwijl zij het zelf doet zal op gratis heb niks bijzonders gezegt gewoon gepraat krijg ik gewoon een ban omdat mijn zus er ook op zat weer mijn slecht gemaaktzij mag alles ik niet
ik wil slapen en niet meer wakker worden heb vele kopien van haar wat ze tegen mij allemaal zegt en doet
net was onder mijn vriend s naam heel raar hij is helemaal niet achter pc is na dag bezigheid
dus weer iets van haar

Hey lezers,

Ik ben een man van 21 en tegenover andere op deze site heb ik het niet eens zo slecht. Maar ik ben het gewoon moe, iedereen, alles, ik heb genoeg om voor te blijven maar denk toch bijna dagelijks aan de dood.
Ik weet zelf niet waarom maar in mn gedachten doe ik nooit iets goed, maar het klopt ook, schoolwerk stel ik uit en dan raak ik weer in de stress.

Stress.. Daar kan ik niet mee omgaan, maar mezelf veranderen is moeilijk. Ik heb het gevoel iedereen alleen maar tot last te zijn. En het zou beter zijn als ik er dus niet meer was..

Ik ben blij mijn verhaal hier te kunnen delen, ik hoop jullie allen ooit tegen te komen en te kunnen zeggen, ik ben blij dat ik leef. Mijn hart is gelucht voor nu, maar hoelang voordat het negatieve gevoel weer terugkomt.

Mijn dochter van 17 heeft iets in gang gezet. ik heb alleen voor mijn twee kinderen van de zelfde vader gezorgd voor de afgelopen 15 jaar. Nu heeft mijn dochter bepaald dat haat absentie van school en haar falen op school, ze is blijven zitten, komt doordat ik haar emotioneel zou hebben mishandeld. Op school vertelde ze verhalen over dat ze alles thuis moest verzorgen. de werkelijkheid is dat ze op haar bed lag en nauwelijks thuis iets deed. Men heeft iets gevonden: mijn alcohol gebruik, niet iets abnormaals, de helft van Nederland gebruikt meer.. maar dan het AMK en de kinderbescherming: rechter spreekt een oordeel uit. voor 2 maanden ots voor mijn dochter, en mijn zoon die geen enkel probleem heeft, ots voor een jaar..
Als de maatschappij mij veroordeelt, mijn dochter een legaal middel geeft om haar acties te legaliseren, dan hebik toch diep gefaald in mijn opvoeding. Nooit heb ik mijn kinderen mishandeld, de ruzies of de momenten dat ik een tik uit deelde weten ze zo goed: eens in de drie jaar.. werd ik zo boos.
Ik ben veroordeeld terwijl ik alles voor mijn kinderen heb gedaan wat in mijn macht lag. We hebben 3 honden, 2 katten, een enorm groot huis, altijd vers en goed eten aan tafel, genoeg belangstelling.. en toch een veroordeling van een ots.
terwijl mijn dochter al bij oma woont.. en zoon in loyaliteit wordt verward.
Ik had een goed verdienende baan, maar ben nu werkeloos en geen goede vooruitzichten.. lol ik ben 54 en vrouw met een hartspasme,,, wie wilt mij nog?
Niemand!

Hey,
ik wil vaak dat ik dom ben. Ik weet niet of ik slim ben eigenlijk maar vaak erger ik em kapot aan mensen die spulen weg gooien of hun eten weggooien, of aan gezeur van mensen die zeggen: Nee ik heb een vlekje op men trui nu moet ik hem wassen! en weer is er 10 liter drinkwater weg waar mensen in andere landen om vechten!
echt stomme mensen jullie stomme vlek is gewoon.. wat een bullcrap echt vroeger leefden we allemaal en stonken we als de hell en nu zeuren we om een vlek! IK maak me veel zorgen om dingen, nu Libië heel Arabië. Over de klimaat opwarming ik wil graag helpen maar als ik dan klaag over regering en andere dingen zeggen mensen altijd: verbeter de wereld begin bij jezelf, maar dat slaat nergens op dat kan alleen als iederen dat doet maar dat doet niemand. het is gewoon zo saai, er gebeurt helemaal niets in dit land. Ik krijg de neiging om weg te lopen of zelfmoord te plegen. Ik kan er niet tegen dat ik veel dingen niet weet dingen waar geen normale 16 jarige zich zorgen over maakt ik lees van die boeken over aristotles enzo, en ga dan na zitten denken en kom dan altijd uit op dat we allemaal genaaid zijn en dat we de wereld kapot maken. Ik maak mezelf ziek en dan wil ik altijd wat dommer zijn, of minder bewust. Dat ik me niet zo zorgen maak omdat soort dingen.
als je zelfmoord pleegt dan weet ik ook zeker of er een hemel is man dat lijkt me geweldig als ik dat zou weten. en als dat niet zo is dan merk ik toch niet dat ik dood ben, want als je dood bent merk je niets, en zelfs dat merk je niet.
en dan merk ik het ook niet dat stil liggen en dood zijn saai is. Nu merk ik het wel.

Hallo,

Ik wil graag dood. Wat er in mijn leven allemaal is gebeurd is niet normaal. Allereerst werd mijn lievelingszus ziek in 1999. Zij had borstkanker. Geopereerd. Volgens de arts was het ingekapseld en was alles weg. Voor de zekerheid nog even lymfeklier in de oksel onderzocht. Uitzaaiingen. Volledige borstamputatie. Chemokuren ter preventie van terugkeer kanker. Helaas tevergeefs, eind 2000 weer kanker. Uizaaiingen in botten en lever. 2003 overleden op 32jarige leeftijd. Vervolgens vader blaaskanker, 20 keer geopereerd, vervolgens blaasverwijdering en urinestoma gemaakt. Darmkanker, endeldarm verwijderd en colostoma gemaakt. Vervolgens in 2005 broer longkanker met uitzaaiingen in de hersenen. Juli 2006 overleden. Vervolgens vader nierkanker. Met uitzaaiingen in de urinewegen. 1 nier dood andere nier functioneert nog voor 60%. Hij leeft op dit moment nog maar is net weer een week in het ziekenhuis geweest. Nierbekkenontsteking. Ernstige bloedarmoede. Oktober 2010 mijn echtgenoot verlaat mij omdat hij denkt dat hij niet meer van mij houdt en voor zijn eigen geluk wil kiezen.
Dit komt als een verrassing. Wel spanningen gehad maar in 2008 ook erge depressie gehad en door hulp van psychogtherapie geleerd om de verwerking van de dood van zus en broer een plek te geven. Man geen geduld meer na mijn genezing. Gaat nu lekker egoistisch zijn gang en laat mij met een groot huis, zeer grote tuin en de kinderen zitten. Ik wil dus niet meer. Zie het niet meer zitten.

hoi, toen mijn ouders ging scheiden is mijn zus met mijn vader meegegaan. na dat mijn zus en mijn vader hele erge ruzie hebben gehad is mijn zus weggelopen en heeft mijn vader de sloten verwisselt zodat mijn zus niet meer naar huis kan ze woont nu bij haar vriend. ik ben daar kapot van. Ik heb de laatste tijd veelste vaak ruzie met mijn moeder en mijn stiefvader ik wil soms gewoon een eind aan mijn leven maken maar dat kan ik mijn zus niet aandoen. het is zo stom want ik wil hier weg van deze wereld maar ik weet zeker dat mijn zus dat nooit zal kunnen verdragen. wat moet ik doen pleaasse?

Ik heb geen goede reden. Er is niks mis met mij, afgezien van wat overgewicht ben ik gezond, mentaal en lichamelijk. Ik leid een normaal, gelukkig leventje in een normaal huis in een normale buurt. Mijn ouders zijn normaal, mijn familie is normaal, mijn school is normaal. Iedereen om me heen is gewoon heel gezellig hartstikke normaal. En joh, wat heb ik daar toch een ontzettende hekel aan.

Ik zou redenen kunnen bedenken, ik bedoel, niemand's leven gaat tenslotte vlekkeloos. M'n oom zat wel eens aan me toen ik kleiner was, maar dat stelde niks voor en hij kapte voordat het echt "erg" werd, daarbij is hij geestelijk gehandicapt dus dat kan men natuurlijk niet serieus nemen. Ik ben dik en misschien minder knap dan gemiddeld, maar ik geef niet veel om mijn uiterlijk en het is niet moeilijk om uiterlijk te veranderen, ik kies er bewust voor om dat niet te doen. Het is ook niet moeilijk om innerlijk te veranderen als je het zo nodig wilt, maar ook daar kies ik bewust voor om het te laten voor wat het is. Een slechte keuze in de ogen van veel van die normale mensen, aangezien ik het type internet-mens ben. Als mens zijnde ben ik duur, maar als mijn type mens zijnde kost ik tenminste niet veel aandacht. Mijn computer en een xbox spelletje houden me zoet, niemand heeft last van me tot ik ergens commentaar op heb en ik bemoei me graag met allerlei soort interessante discussies. Ik hou van mijn karakter eigenlijk, ik haat alleen de huid die er om het pakketje heen zit en de andere dingen die me een mens maken. Ik zou graag willen zeggen dat ik absoluut alleen ben, maar dat is een leugen, ik heb vrienden en een daar van is echt een hele goede vriendin. Ik ben al heel lang niet meer verliefd geweest en heb er geen behoefte aan. Het is gewoon het mens zijn.

Mens zijn. Dat is een gevangen bestaan, elk van ons is omlaag gehaald door de maatschappij, we leven in kerkers en ook al komen we hier levend niet uit--de maatschappij het alsnog nodig om ons daarbij ook nog eens in ketens te leggen. Het ergste is dat het veel van ons niet boeit. Het simpele brein dat de meerderheid van de mensheid bezit is gevoelig voor "de maatschappij"; naïef noemen we dat meestal. Mensen vragen zichzelf te weinig af en verstoren dagelijks hun kansen op een gelukkig leven. Maar wat weet de mens? Wat is voor hem of haar een gelukkig leven? Oppervlakkigheid, ook daar leid de meerderheid aan. Het is niet zo zeer echt erg aangezien dit alles puur menselijk is, maar ik kan het gewoon niet hebben. Ik kan niet hebben dat mensen het niet met me eens zijn of, als ze dat wel zijn, het niet laten weten. Ik kan het niet hebben dat mensen anders denken en het is onmogelijk om me in hun standpunt te plaatsen als ik het er volkomen niet mee eens ben. Desondanks dat kan ik er ook niet tegen dat we allemaal zo hetzelfde zijn. Ik ben niks beter dan die tutjes onder een laag make-up met hun vriendjes in een club, al hoewel ik graag anders denk. Ik wil niet hetzelfde zijn als hun, maar wat voor een tegenpool ik ook ben; toch ben ik hetzelfde. Ik ben een mens. Hun bestaan uit dezelfde kosmische materie die ook opgesloten zit in mijn DNA, het is een bestaan wat ik niet wil delen. Een bestaan wat ik niet wil delen met mijn oerstomme soortgenoten. Niet met de mens; de mens die onschuld nog van een baby kan ontnemen. Niemand zal de mens missen als de mens er niet meer is. De mens is niet belangrijk, dat geld voor elk opzicht. Kennis? Als we een collage zouden maken van alles wat er is zou onze kennis minder dan één pixel van de collage betreffen. De mens zal nooit alles weten en dat zullen we ook nooit kunnen accepteren.

Het zou allemaal niet zo slecht zijn, zou er geen moraal zijn. Zou ons zielige brein geen scheiding tussen dingen maken; goed en slecht bestaat alleen voor het menselijk brein. Als er überhaupt al een lijn tussen beide zou lopen zou deze nog vager zijn dan het zicht door een zwaar beslagen raam. Noem me een pessimist, maar de mens word nooit beter; dat is de mens, die kan niet onmenselijk worden. Wee mij, de mens. “Ieder gelijk” is meer een vloek dan een zegen. De mens is tegenstrijdig met zichzelf. De mens is iets wat ik niet wil zijn!

Dood klinkt dramatisch en erg door onze moraal, maar niets is minder waar. Dood is een fascinerend en mooi proces, dankzij dood word een levend wezen twee keer zo efficiënt voor de natuur. Een mens bezit geen ziel, we bezitten energie. Energie is het leven, het is bewegen, denken, doen, energie is alles organisch. Net als alles in de natuur houd het zich aan de wetten der natuur; energie gaat nooit verloren. Mocht men sterven, dan verlaat deze energie het lichaam. Het kan verschillende vormen aan nemen, een paar die gekken voor geesten aanzien. Energie is geen lichaam en geen gedachte, dan zouden we aan moeten nemen dat al het organische dat leeft hetzelfde is en dat is niet zo, toch bevat alles energie. De meest voorkomende vorm van energie die het lichaam verlaat is wanneer iemand word begraven of uitgestrooid; energie word door de natuurlijke omgeving uit de overledene gezogen de aarde in gezogen, dient als voeding voor planten en maakt een netjes de oneindige spiraal van “leven” rond. Dit is misschien niet wetenschappelijk bewezen, maar het is wel logisch en aannemelijk als feit. Energie kan ons lichaam ook als gas verlaten, daarom willen lijken nog wel eens stinken. Het is mooi hé. Zo kan de mens toch nog iets goed doen.

Ik wil ook iets goed doen. Ik doe niks goed. Ik ben talentloos net als vele andere. Niet mooi net als vele anderen, niet dat schoonheid boeit, de mens is lelijk in het algemeen, echt mooie mensen kunnen gewoon niet 100% puur menselijk zijn, er zal ongetwijfeld iets anders in hun genen zitten dan in andere mensen wanneer iemand zo knap zou zijn als dat een Christen een engel zou beschrijven. Ik ben egoïstisch en karma zou me moeten straffen, maar karma doet alleen z’n werk bij mensen die vechten voor het leven. Karma is enkel voor goede mensen, slechte mensen komen overal mee weg, ik ben het levende bewijs. Nou ja, nog levend. Ik werk eraan. Maar ach, wee mij alweer. Een pijnfobie houd me nog wel even in leven, jammer genoeg. He, vervloek die genen, die lage pijngrens.

Hoe kan een mens met zichzelf leven als een mens de waarheid weet?

Na een hele zware jeugd met veel lichamelijk geweld en waarbij ik ook in de steek gelaten ben heb ik een eetstoornis ontwikkeld.
Dit is me bijna fataal geworden en ik ben nu voor de tweede keer in behandeling. Daar leggen ze mijn verleden bloot en hier heb ik veel last van. Ik heb trauma's eb herbelevingen en ik haat mezelf. Ik wil niet meer verder, ik kan de pijn echt niet meer verdragen en ik ben t vechten ook echt moe. Ik kan al zolang niet meer genieten van dingen. Vroeger was ik een heel opgewekt blij meisje wat vol in het leven stond ondanks wat er gebeurde.