Levensverhalen (pagina 496)

Mijn dochter van 17 heeft iets in gang gezet. ik heb alleen voor mijn twee kinderen van de zelfde vader gezorgd voor de afgelopen 15 jaar. Nu heeft mijn dochter bepaald dat haat absentie van school en haar falen op school, ze is blijven zitten, komt doordat ik haar emotioneel zou hebben mishandeld. Op school vertelde ze verhalen over dat ze alles thuis moest verzorgen. de werkelijkheid is dat ze op haar bed lag en nauwelijks thuis iets deed. Men heeft iets gevonden: mijn alcohol gebruik, niet iets abnormaals, de helft van Nederland gebruikt meer.. maar dan het AMK en de kinderbescherming: rechter spreekt een oordeel uit. voor 2 maanden ots voor mijn dochter, en mijn zoon die geen enkel probleem heeft, ots voor een jaar..
Als de maatschappij mij veroordeelt, mijn dochter een legaal middel geeft om haar acties te legaliseren, dan hebik toch diep gefaald in mijn opvoeding. Nooit heb ik mijn kinderen mishandeld, de ruzies of de momenten dat ik een tik uit deelde weten ze zo goed: eens in de drie jaar.. werd ik zo boos.
Ik ben veroordeeld terwijl ik alles voor mijn kinderen heb gedaan wat in mijn macht lag. We hebben 3 honden, 2 katten, een enorm groot huis, altijd vers en goed eten aan tafel, genoeg belangstelling.. en toch een veroordeling van een ots.
terwijl mijn dochter al bij oma woont.. en zoon in loyaliteit wordt verward.
Ik had een goed verdienende baan, maar ben nu werkeloos en geen goede vooruitzichten.. lol ik ben 54 en vrouw met een hartspasme,,, wie wilt mij nog?
Niemand!

Hey,
ik wil vaak dat ik dom ben. Ik weet niet of ik slim ben eigenlijk maar vaak erger ik em kapot aan mensen die spulen weg gooien of hun eten weggooien, of aan gezeur van mensen die zeggen: Nee ik heb een vlekje op men trui nu moet ik hem wassen! en weer is er 10 liter drinkwater weg waar mensen in andere landen om vechten!
echt stomme mensen jullie stomme vlek is gewoon.. wat een bullcrap echt vroeger leefden we allemaal en stonken we als de hell en nu zeuren we om een vlek! IK maak me veel zorgen om dingen, nu Libië heel Arabië. Over de klimaat opwarming ik wil graag helpen maar als ik dan klaag over regering en andere dingen zeggen mensen altijd: verbeter de wereld begin bij jezelf, maar dat slaat nergens op dat kan alleen als iederen dat doet maar dat doet niemand. het is gewoon zo saai, er gebeurt helemaal niets in dit land. Ik krijg de neiging om weg te lopen of zelfmoord te plegen. Ik kan er niet tegen dat ik veel dingen niet weet dingen waar geen normale 16 jarige zich zorgen over maakt ik lees van die boeken over aristotles enzo, en ga dan na zitten denken en kom dan altijd uit op dat we allemaal genaaid zijn en dat we de wereld kapot maken. Ik maak mezelf ziek en dan wil ik altijd wat dommer zijn, of minder bewust. Dat ik me niet zo zorgen maak omdat soort dingen.
als je zelfmoord pleegt dan weet ik ook zeker of er een hemel is man dat lijkt me geweldig als ik dat zou weten. en als dat niet zo is dan merk ik toch niet dat ik dood ben, want als je dood bent merk je niets, en zelfs dat merk je niet.
en dan merk ik het ook niet dat stil liggen en dood zijn saai is. Nu merk ik het wel.

Hallo,

Ik wil graag dood. Wat er in mijn leven allemaal is gebeurd is niet normaal. Allereerst werd mijn lievelingszus ziek in 1999. Zij had borstkanker. Geopereerd. Volgens de arts was het ingekapseld en was alles weg. Voor de zekerheid nog even lymfeklier in de oksel onderzocht. Uitzaaiingen. Volledige borstamputatie. Chemokuren ter preventie van terugkeer kanker. Helaas tevergeefs, eind 2000 weer kanker. Uizaaiingen in botten en lever. 2003 overleden op 32jarige leeftijd. Vervolgens vader blaaskanker, 20 keer geopereerd, vervolgens blaasverwijdering en urinestoma gemaakt. Darmkanker, endeldarm verwijderd en colostoma gemaakt. Vervolgens in 2005 broer longkanker met uitzaaiingen in de hersenen. Juli 2006 overleden. Vervolgens vader nierkanker. Met uitzaaiingen in de urinewegen. 1 nier dood andere nier functioneert nog voor 60%. Hij leeft op dit moment nog maar is net weer een week in het ziekenhuis geweest. Nierbekkenontsteking. Ernstige bloedarmoede. Oktober 2010 mijn echtgenoot verlaat mij omdat hij denkt dat hij niet meer van mij houdt en voor zijn eigen geluk wil kiezen.
Dit komt als een verrassing. Wel spanningen gehad maar in 2008 ook erge depressie gehad en door hulp van psychogtherapie geleerd om de verwerking van de dood van zus en broer een plek te geven. Man geen geduld meer na mijn genezing. Gaat nu lekker egoistisch zijn gang en laat mij met een groot huis, zeer grote tuin en de kinderen zitten. Ik wil dus niet meer. Zie het niet meer zitten.

hoi, toen mijn ouders ging scheiden is mijn zus met mijn vader meegegaan. na dat mijn zus en mijn vader hele erge ruzie hebben gehad is mijn zus weggelopen en heeft mijn vader de sloten verwisselt zodat mijn zus niet meer naar huis kan ze woont nu bij haar vriend. ik ben daar kapot van. Ik heb de laatste tijd veelste vaak ruzie met mijn moeder en mijn stiefvader ik wil soms gewoon een eind aan mijn leven maken maar dat kan ik mijn zus niet aandoen. het is zo stom want ik wil hier weg van deze wereld maar ik weet zeker dat mijn zus dat nooit zal kunnen verdragen. wat moet ik doen pleaasse?

Ik heb geen goede reden. Er is niks mis met mij, afgezien van wat overgewicht ben ik gezond, mentaal en lichamelijk. Ik leid een normaal, gelukkig leventje in een normaal huis in een normale buurt. Mijn ouders zijn normaal, mijn familie is normaal, mijn school is normaal. Iedereen om me heen is gewoon heel gezellig hartstikke normaal. En joh, wat heb ik daar toch een ontzettende hekel aan.

Ik zou redenen kunnen bedenken, ik bedoel, niemand's leven gaat tenslotte vlekkeloos. M'n oom zat wel eens aan me toen ik kleiner was, maar dat stelde niks voor en hij kapte voordat het echt "erg" werd, daarbij is hij geestelijk gehandicapt dus dat kan men natuurlijk niet serieus nemen. Ik ben dik en misschien minder knap dan gemiddeld, maar ik geef niet veel om mijn uiterlijk en het is niet moeilijk om uiterlijk te veranderen, ik kies er bewust voor om dat niet te doen. Het is ook niet moeilijk om innerlijk te veranderen als je het zo nodig wilt, maar ook daar kies ik bewust voor om het te laten voor wat het is. Een slechte keuze in de ogen van veel van die normale mensen, aangezien ik het type internet-mens ben. Als mens zijnde ben ik duur, maar als mijn type mens zijnde kost ik tenminste niet veel aandacht. Mijn computer en een xbox spelletje houden me zoet, niemand heeft last van me tot ik ergens commentaar op heb en ik bemoei me graag met allerlei soort interessante discussies. Ik hou van mijn karakter eigenlijk, ik haat alleen de huid die er om het pakketje heen zit en de andere dingen die me een mens maken. Ik zou graag willen zeggen dat ik absoluut alleen ben, maar dat is een leugen, ik heb vrienden en een daar van is echt een hele goede vriendin. Ik ben al heel lang niet meer verliefd geweest en heb er geen behoefte aan. Het is gewoon het mens zijn.

Mens zijn. Dat is een gevangen bestaan, elk van ons is omlaag gehaald door de maatschappij, we leven in kerkers en ook al komen we hier levend niet uit--de maatschappij het alsnog nodig om ons daarbij ook nog eens in ketens te leggen. Het ergste is dat het veel van ons niet boeit. Het simpele brein dat de meerderheid van de mensheid bezit is gevoelig voor "de maatschappij"; naïef noemen we dat meestal. Mensen vragen zichzelf te weinig af en verstoren dagelijks hun kansen op een gelukkig leven. Maar wat weet de mens? Wat is voor hem of haar een gelukkig leven? Oppervlakkigheid, ook daar leid de meerderheid aan. Het is niet zo zeer echt erg aangezien dit alles puur menselijk is, maar ik kan het gewoon niet hebben. Ik kan niet hebben dat mensen het niet met me eens zijn of, als ze dat wel zijn, het niet laten weten. Ik kan het niet hebben dat mensen anders denken en het is onmogelijk om me in hun standpunt te plaatsen als ik het er volkomen niet mee eens ben. Desondanks dat kan ik er ook niet tegen dat we allemaal zo hetzelfde zijn. Ik ben niks beter dan die tutjes onder een laag make-up met hun vriendjes in een club, al hoewel ik graag anders denk. Ik wil niet hetzelfde zijn als hun, maar wat voor een tegenpool ik ook ben; toch ben ik hetzelfde. Ik ben een mens. Hun bestaan uit dezelfde kosmische materie die ook opgesloten zit in mijn DNA, het is een bestaan wat ik niet wil delen. Een bestaan wat ik niet wil delen met mijn oerstomme soortgenoten. Niet met de mens; de mens die onschuld nog van een baby kan ontnemen. Niemand zal de mens missen als de mens er niet meer is. De mens is niet belangrijk, dat geld voor elk opzicht. Kennis? Als we een collage zouden maken van alles wat er is zou onze kennis minder dan één pixel van de collage betreffen. De mens zal nooit alles weten en dat zullen we ook nooit kunnen accepteren.

Het zou allemaal niet zo slecht zijn, zou er geen moraal zijn. Zou ons zielige brein geen scheiding tussen dingen maken; goed en slecht bestaat alleen voor het menselijk brein. Als er überhaupt al een lijn tussen beide zou lopen zou deze nog vager zijn dan het zicht door een zwaar beslagen raam. Noem me een pessimist, maar de mens word nooit beter; dat is de mens, die kan niet onmenselijk worden. Wee mij, de mens. “Ieder gelijk” is meer een vloek dan een zegen. De mens is tegenstrijdig met zichzelf. De mens is iets wat ik niet wil zijn!

Dood klinkt dramatisch en erg door onze moraal, maar niets is minder waar. Dood is een fascinerend en mooi proces, dankzij dood word een levend wezen twee keer zo efficiënt voor de natuur. Een mens bezit geen ziel, we bezitten energie. Energie is het leven, het is bewegen, denken, doen, energie is alles organisch. Net als alles in de natuur houd het zich aan de wetten der natuur; energie gaat nooit verloren. Mocht men sterven, dan verlaat deze energie het lichaam. Het kan verschillende vormen aan nemen, een paar die gekken voor geesten aanzien. Energie is geen lichaam en geen gedachte, dan zouden we aan moeten nemen dat al het organische dat leeft hetzelfde is en dat is niet zo, toch bevat alles energie. De meest voorkomende vorm van energie die het lichaam verlaat is wanneer iemand word begraven of uitgestrooid; energie word door de natuurlijke omgeving uit de overledene gezogen de aarde in gezogen, dient als voeding voor planten en maakt een netjes de oneindige spiraal van “leven” rond. Dit is misschien niet wetenschappelijk bewezen, maar het is wel logisch en aannemelijk als feit. Energie kan ons lichaam ook als gas verlaten, daarom willen lijken nog wel eens stinken. Het is mooi hé. Zo kan de mens toch nog iets goed doen.

Ik wil ook iets goed doen. Ik doe niks goed. Ik ben talentloos net als vele andere. Niet mooi net als vele anderen, niet dat schoonheid boeit, de mens is lelijk in het algemeen, echt mooie mensen kunnen gewoon niet 100% puur menselijk zijn, er zal ongetwijfeld iets anders in hun genen zitten dan in andere mensen wanneer iemand zo knap zou zijn als dat een Christen een engel zou beschrijven. Ik ben egoïstisch en karma zou me moeten straffen, maar karma doet alleen z’n werk bij mensen die vechten voor het leven. Karma is enkel voor goede mensen, slechte mensen komen overal mee weg, ik ben het levende bewijs. Nou ja, nog levend. Ik werk eraan. Maar ach, wee mij alweer. Een pijnfobie houd me nog wel even in leven, jammer genoeg. He, vervloek die genen, die lage pijngrens.

Hoe kan een mens met zichzelf leven als een mens de waarheid weet?

Na een hele zware jeugd met veel lichamelijk geweld en waarbij ik ook in de steek gelaten ben heb ik een eetstoornis ontwikkeld.
Dit is me bijna fataal geworden en ik ben nu voor de tweede keer in behandeling. Daar leggen ze mijn verleden bloot en hier heb ik veel last van. Ik heb trauma's eb herbelevingen en ik haat mezelf. Ik wil niet meer verder, ik kan de pijn echt niet meer verdragen en ik ben t vechten ook echt moe. Ik kan al zolang niet meer genieten van dingen. Vroeger was ik een heel opgewekt blij meisje wat vol in het leven stond ondanks wat er gebeurde.

Elke dag opnieuw lijkt tegenwoordig een kwelling te zijn. Je ziet hoe mensen gelukkig zijn zonder jouw en dat breekt je vanbinnen. Dagelijks zet je een lach op voor je vrienden, heb je het beste met hen voor en uiteindelijk laten ze je vallen of kijken ze niet meer naar je om. Alles wat ik goed probeer te doen lijkt altijd slecht af te lopen. Mensen zeggen dat ik té goed ben voor anderen, maar toch verlies ik ze? I don't get it.

Morgen, overmorgen, de dagen daarna, elke dag heb ik op zich een kans om mezelf te killen. Maar toch houdt iets me nog hier.. Maar ik wil geen stress, drukte, slechte gedachtens meer hebben. Ik wil een ander leven, maar daarvoor is het te laat en ben te moe om er nog voor te vechten. Ik kan het niet meer.

hallo ik ben een jongen van 14,

ik wil graag zelfmoord plegen want heb het helemaal gehad met me leven.
me vrienden die ik dacht te hebben hebben me in de steek gelaten en familie ook.
me cijfers en alles gaat goed maar als ik het in me kop krijg dat ik dood wil gaan dan zonder ik me helemaal af van de buitenwereld.

Hey ik ben een meisje van 17 jaar, ik ben de liefde van me leven tegengekomen hoe? Hij voegte me in 2009 toe en deed er alles aan om mij te winnen daar vallen meisjes natuurlijk op, alleen er was een probleem, mijn onzekerheid.. Ik was zo bang dat die me lelijk zou vinden dat ik een blunder zou maken als die mij zag ten slotte was hij mijn eerste vriend. Bij hem precies hetzelfde, hij durfte ook niet omdat hij zo onzeker is als de nacht en een jongen met een hart van goud. Dus we zijn heel dat jaar maar gaan msnen en smsen bellen niet bellen durfte ik niet, hij dan weer wel en foto's cam niet. We waren 1 jaar bezig me vriendin belde hem op een gegeve moment op en zei: Of je komt vanavond naar dr toe of je laat haar met rust want dit schiet niet op zo. Ik geloofte niet dat die zou komen dacht er geen sec bij na want bij elke afgesproken date zeiden een van ons af elke keer weer. Tot mijn verbazing smste hij me die avond dat die naar me straat toe kwam fietsen. Ik wist niet wat ik las ik wou niet ik durfte niet ik shakte helemaal. Toen smste die dat die bij de bushalte stond me vriendin bleef die avond bij me slapen en maakte me mooi op enzo ze moesten me letterlijk naar buiten duwen met me moeder. Ik MOEST nu gaan dacht ik anders vergooi ik mijn kans en een van mn vrienden waren er trouwens ook even en hij zei spring achterop want hij fietste al naar hem toe om te kijken of hij er wel echt stond ik vroeg aan mn vriend hoe die eruit zag en jahoor hij was het.. Ik sprong met zenuwen achterop de fiets en zag hem steeds dichterbij komen mijn hart ging zo hard tekeer. Het was geweldig ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoelt. Ik voelde me zo sterk met hem aan mijn zij elke date was perfect we waren elke avond buiten het was zo fijn.. Alles klopte gewoon. We bouwde rustig zo een goede band op we konden zo lachen samen en de sex was meer dan geweldig.. Ik kon alles bij hem kwijt ik vertrouwde hem blind, ik schaamde me nooit bij hem ik durfte altijd alles te zeggen en mezelf te zijn en hij ook. Het was echt zo puur zo echt.. Ik had nooit verwacht dat het uitging NOOIT.. Alleen thuis ging het slecht de scheiding van mijn ouders kwam onverwachts aan mijn beste vriendin die ook mn ex belde was ineens weg me moeder zou verhuizen naar Amsterdam. Alles werd me teveel daardoor reageerde ik al mijn emotie af op mn ex wat ik niet had moeten doen ik woonde ook bij 'm sinds 2 mei omdat ik op mijn verjaardag uit huis ben gezet. Me ex zei dat ik bij hem kon intrekken. Heel makkelijk zeg je dat natuurlijk als je hopeloos verliefd bent. Maar het gevolg zoals IEDEREEN zegt: is dat wel een goed plan dat is een risico voor je relatie. Maar nee hoor wij gingen er blind voor wat we dus nooit moesten doen.. Want ookal denkt hij dat het komt door alles, nee het komt door dat samenwoonplan, je zit teveel op elkaars lip, je irriteert je aan elkaar maakt onnodige ruzies en BAM weg is het. Terwijl als die heel logisch na zou denken dat zoiets nooit zomaar weg kan zijn als je ZO verliefd was het komt door het samenwoonplan maar dat krijg ik er bij hem niet in.. :(
Zoiets moois na alles wat je elkaar beloofte na alles wat je hebt meegemaakt kan je niet opgeven toch? Niks komt er in bij hem wat ik ook zeg. Hij heeft me in een keer uit zn leven gegooit. Hij is sinds het uit is ook echt veranderd.. Hij BESEFT niet wat hij doet. Ik snap het niet ik zie allemaal beelden samen van ons en hij denkt er volgens mij nieteens over na. En dan zegt hij dat het mijn eigen schuld is. Wat ook zo is en wat niet te ontkennen is natuurlijk maar een tweede kans? Is dat zoveel gevraagt van je 'ware'? Hij probeert het niet, zo kom je er natuurlijk niet. Het begin is altijd moeilijk de eerste stap. Maar het interesseert hem niet wat ik ook zeg hoe kan dat.. :( Ik kan eindeloos doorgaan maar ja.. Ik wil uit het leven stappen ik kan het niet zonder hem hij was alles wat ik nodig had als ik gesprekken terugkijk van ons denk ik echt, dit kan niet.. Kijk hoe je nu bent en hoe je toen was. Hoe kan iemand zo veranderen. Was het allemaal een act ofzo.. Ik wil echt niet meer leven zonder hem dat weet die. Ik heb ook gezegt of een kans of ik stap uit het leven. En zelfs dan geeft hij mij die 2e kans niet. Dan twijfel ik of het allemaal wel echt was.. Ik stap vandaag nog uit het leven..

Ik wilde nooit geboren zijn! Dit kankergezin helpt me nergens mee en ik haat mijn leven gewoon! ik wil gewoon dood omdat niemand aan me denkt en me gunt! Deze kankerwereld is zo negatief! maarja als ik al dood ben wil iedereen me alles gunnen maarja dan ben je te laat kankerhoer!!!