Levensverhalen (pagina 494)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

klote leven

ik zou zo graag dood zijn ,niet meer wakker willen komen ,ik ben het leven echt moe ,moest ik geen kinderen hebben en een vrouw zou het al lang gedaan zijn geweest .

Mensen uit onze families hebben ons gepijnigd, collegas op het werk maken het leven zuur , een vader die erop kickte om mij eens goed af te ranselen en agressief verbaal geweld gebruikte en mijn geld stal toen ik jong was .Ik was een goed student maar ik mocht niet verder leren' tgeld was op maar dan niet om te gaan zuipen , verantwoordelijken op het werk die paraplus trekken en hun verantwoorlijkheid ontlopen en alle verantwoordelijkheid in mijn schoenen duwen. nieuwkomers die een mooiere job krijgen dan ik, en die die jobs nog te min vinden
doelen die ik trachte te bereiken moet ik mij veel harder voor inspannen of tewel gewoon laten afweten
lichamelijk kwalen door mij hele dagen te bekommeren
hele dagen moe zijn zowel fysiek als psychisch door overspannen te zijn, ik heb wel 15 jobs gedaan in mijn leven en telkens komt het op het zelfde neer
Ligt dit aan mijzelf ik dacht het niet !!!!ik heb gewoon veel pech .
één van mijn kinderen is een autist die pech heb ik er ook bij. hersens beschadigd geraakt door geboorte van een huisvroedvrouw die haar werk niet genoeg kende (hij was blauw toen hij op de wereld kwam)ik zie mijn kinderen heel graag 'tzijn echte beleefde schatten door hen opvoeding die ze van ons kregen
ik ben geen slappeling ofzo !! ik bijt van mij af maar ik ben verbrand burnout !!!!!
de leven lust is mij eigenlijk op mijn 13 jaar al ontnomen door mijn vader ik was een niksnut een leegloper
en ik had volgens hem een vuilebek en dat sloeg hij lekker dicht met al de nodige agressiviteit .zusters en broer waren echte lafaards dat ze hun eigen moeder overdraagden aan vader en alle schuld in mijn schoenen duwden. ik kan mij wel verbaal verdedigen .Maar in het wereldje met huichelaars die samen spannen heeft dit geen zin . mijn vader is gestorven in 2007 ik heb gehuild gelijk een wolf met de nagedachtenis wat die vent mij eigenlijk misdaan heeft ,na een paar maanden is mijn moeder ook overleden door de schuld van mijn zusters ze was van de trap gevallen en ze heeft geen medische hulp gekregen ze was aan inwendige bloedingen overleden .mijn vrouw heeft zowat het zelfde parcour beleefd in haar familie haar moeder heeft haar achtergelaten aan 6 maanden en de vader zat aan de drank na 33 jaar kwam ze weer tevoorschijn de schone madam uithangen haar bedoeling was de parasiet uit te hangen om haar levensbehoefte te bekostigen ze was weggelopen van haar 6de echtgenoot


KIJK!!Ik ben nu reeds 43 jaar vroeger dacht ik met ouder te worden zal het wel beteren ik zal het mij minder aantrekken , maar eigenlijk verslechterd het alleen maar . ik heb dan ook spijt dat ik kinderen heb verwekt want in een wereld vol huichelaars moet je goed gewapend zijn, ik heb er met mijn huisarts nog over gepraat en deze heeft mij nog kalmeermiddelen gegeven maar dit is maar een tijdelijk oplossing en je raakt erdoor verslaafd, psychologische hulp heb ik eigenlijk niet nodig denk ik want het probleem ligt toch niet bij mij
Ik zou wel willen gelukkiger zijn en van het leven genieten want met z'on instelling geeft dit nefaste gevolgen voor mijn vrouw en kinderen



Datum:
14-07-2011
Naam:
axel
Leeftijd:
43
Provincie:
België

ik weet niet meer wat te doen

ik weet niet hoe het alemaal begon maar ik voelde me in de steek gelaten alsof ik niets meer goed deed, alsof ik mensen hun leven verpeste, ik zag het echt niet meer zitten en toen op die moment maakte mijn lief, die wist dat ik in de put zat, het uit. ik wist op die moment echt niet meer wat ik moest doen. ik dacht aleen nog maar aan zelfmoord ik heb een hele tijd aan het station gestaan en op een brug met de gedachte om te springen en toen op die moment kreeg ik steun van een van mijn beste vriendinnen ze zij dat ik het niet mocht doen omdat ik dan iedereen in de steek liet en ik heb haar moeten beloven dat ik het niet ging doen tot na de volgende dag(toen had ik met haar en mijn beste vriend afgesproken) en toen kreeg ik weer zin in het leven...

wat ik hiermee wil zeggen is iedereen heeft wel is de gedachte dat je het niet meer ziet zitten maar kop op het komt wel goed je komt er wel uit... geniet van het leven want het duurt toch maar even
Datum:
13-07-2011
Naam:
alessandro
Leeftijd:
15
Provincie:
België

pfffffffff

Ik ben een jongen van 22 jaar oud. Ik heb geen zin meer in het leven. Gek he, volgens iedereeen zou het leven toch zo prachtig moeten zijn. Ik weet niet precies waarom, ik denk een opstapeling van allerlei problemen en emoties. Het is vroeger begonnen toen ik naar de basisschool ging. Ik ben vanaf mijn 6e tot aan mijn 12e wekelijks in elkaar geslagen. Ik vertelde dit nooit aan iemand. Maar uiteindelijk kun je zoiets niet voor jezelf houden. Ik heb mijn moeder ingelicht en zij heeft me geprobeerd te helpen. Na 8 jaar basischool was ik blij dat ik weg kon. Op naar het VMBO.... geen vrienden niets, helemaal alleen. Het stomme is altijd al geweest en nu nog... ik heb geen echte vrienden maar ik ken wel heel veel mensen... Zij kennen mij ook, maar vrienden nee. Op de middelbare school kwam ik erachter dat ik homo ben. Dit hield ik voor mezelf hoewel ik door de mensen die ik om mij heen had daar altijd wel mee werd geconfronteerd... Dit klinkt als niets maar dit is zwaar... We hadden wel klassenuitjes e.d. ik hoorde bij de popie jopies maar vrienden... nee die had ik niet.. Toen ging ik naar de HAVO op een andere school.. Super tijd.. Ik heb toen nog iets met een meisje gehad, die heeft me bedrogen met een ander... Na een jaar leerde ik mijn huidige vriend daar kennen. Ik heb nu inmiddels 5 jaar een relatie met deze jongen. Maar het is zo moeilijk.. Wij kunnen echt niet zonder elkaar, maar met elkaar eigenlijk ook niet. We vochten heel erg veel tot bloedens toe.. Mijn familie waarschuwt mij altijd en beschermt me...Dit tot ergernis van mijn vriend wiens familie zich niet bemoeit. Ik wilde iedereen en alles te vriend houden en mijn masker dragen voor de rest van de wereld.. Maar ik heb echte echte downmomenten gekend.. Ik noem hier niet alles op maar dit liep zo erg dat ik elke dag aan zelfmoord begin te denken.. Ik vertelde mijn vriend hier ook niet over, die vond dit maar onzin... Wekelijkse ruzies volgden met klappen, dreigen, pijn, en machteloosheid. Maar elke keer kwam het weer goed.. elke keer weer.. dit voelde natuurlijk fijn.. en letterlijk soms diezelfde dag liep het weer op klappen en ruzie uit. telefoonrekeningen van gemiddeld 150 euro in de maand alleen al om die kutruzies op te lossen.. Ik begon financieel ook in de klad te raken.. Ik begon halverwege onze relatie met liegen.. Dit klinkt erger dan dat het is.. Voor mijn gevoel deed ik het om de relatie stande te houden en problemen te sussen of te vermijden.. Maar mijn vriend kwam er vaak achter en dan was het hek van de dam.. Ik weet ik moet niet liegen maar het waren bijvoorbeeld ruzies over dat ik bij mijn familie was geweest en tegen hem zei van niet... omdat ie anders kwaad zou worden omdat ik hem dan geen aandacht zou geven.... ik trek alles bij elkaar gewoon niet... De dagelijkse sleur van het leven.. Ik moet opstaan, ik moet naar school, ik moet naar mijn vriend, ik moet leuk zijn voor de rest, ik wil er leuk uit zien, ik ik ik ik ik... ik blijf er in hangen... egoistisch werd ik.. ik dacht vaak nu denk ik eens aan mezelf.. ik doe altijd veel voor anderen omdat ik graag mensen help... maar de mensen om mij heen zijn gvd te lam om een vinger uit te steken voor mij.. Momenteel denk ik al heel lang over zelfmoord.. ben bij een psycholoog geweest die mij uiteindelijk geen hulp bood.. na veel gesprekken want het kwam door deze relatie.. ik kan niet goed in deze relatie functioneren .. nu staan we op punt van een echte break... ik wil het absoluut niet..toch hoop ik van wel want mijn leven zal dan een puinhoop blijven.. .. Ik wil gewoon weg, ik druf niet dood, maar wil het graag, weg van alles, weg van iedereen ...
Datum:
13-07-2011
Naam:
M..s
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

de pijn

Ik ben 12 jaar. En op mijn elfde heb ik mij zo ontzettend ellendig gevoelt. Elke dag alleen zijn, elke dag huilen, en elke minuut aan zelfmoord denken. Ik probeerde er alles aan te doen om me weer vrolijk te voelen maar het lukte me niet. Ik wou niet meer leven, elke dag huilen elke dag aan zelfmoord denken. Ik was liever dood dan levend. Ik luisterde altijd naar een liedje, dat heet bordeline is... Daar staat alles in hoe ik me voelde, dat liedje begreep mij. Maar zelf had ik niet door dat ik er alleen maar verdrietiger van werdt. Voel je je ook zoals mij?? geef de hoop alsjeblieft noot op!! het komt goed hoe moeilijk het ook is. ookal heb je het al 10 jaar of langer het kan altijd goed komen. hoe moeilijk je dit ook vind te geloven, ik kan je vertellen dat ik zo ontettend blij bent dat ik doorgezet heb. Zoek hulp als je het niet meer ziet zitten maar geef de moed niet op. Als ik het kan, kan iedereen het! En ik wil nog ff zeggen, als je denkt dat je raar bent dat je bij een psychiator zit ofzo. Dat is niet zo want ik vind het jammer dat ik dat niet heb gedaan want dan zou het eerder opgehouden bij mij zijn..

Alles komt goed, vertel je verhaal aan een vertrouwd persoon of een psychiator. Dat lucht op.

veel sterkte!! Liefs
Datum:
13-07-2011
Naam:
kaniknietzeggen
Leeftijd:
12
Provincie:
Groningen

ongeluk

Ik ben Sarah en 13, ik heb geen idee hoe het komt maar er overkomt mij zeer veel ongeluk,
ik ben al verschillende keren om ver gereden, moet geheimen bewaren die me verscheuren en we hebben een soort van 'geldprobleem'.
Op het eerste gezicht lijkt mijn gezin normaal, dat is het allesbehalve.
Mijn moeder had al een geheime relatie, mijn vader ook, de eerste keer toen het uit kwam hadden onze ouders het ons verteld.
Ze hebben al 4 periodes gehad waar ze riepen en ruzie maakten, De tweede was de ergste daar is mam weggelopen van huis en kwam ze de volgende dag pas terug.
Toen we 5 maanden later in Londen waren en mijn broer en vader naar een concert gingen zat mijn moeder op haar facebook, ik ving toevallig een glimp op van een gesprek dat ze voerde met een vriend van haar: Waar in stond; Ik mis je dikke kus op je hart.
Ik deed of ik het niet zag maar barstte even later in tranen uit. Dit kon niet waar zijn, niet weer. Mam zei dat pap nog 3 vriendinnen gehad had en dat de man van het gesprek maar een vriend was.
Ik mocht aan niemand zeggen dat ik het wist. Dit geheim sleur ik nog altijd met me mee.
Over de aanrijdingen, vorig jaar kreeg ik een nieuwe héle dure fiets, mijn ouders worden dan ook altijd razend als er iets mee gebeurd. Maar ze willen mijn nooit geloven als ik zeg dat er altijd mensen tegen MIJ rijden. Mijn broer wordt ook vaak voort getrokken, als mijn vader op reis moet neemt hij altijd iets mee voor men broer en doet of ik niet besta. Hij vindt mij vervelend en wordt boos als ik praat. Mijn broer krijgt ook altijd nieuwe kleren terwijl ik zijne en die van mam moet dragen. Nu is er laatst weer iemand tegen mij gereden en is mijn fiets in mijn buik gevlogen daar heb ik een gigantische blauwe plek van, het is gebeurd toen we met school naar de zee gingen. Weer kreeg ik een volle lading. Ik moet men dingen met mijn eigen geld betalen: boeken, kleren die ik mooi vind, cd's. Het is niet eerlijk en heb het gevoel dat ze mij eigenlijk toch niet gaan missen als ik weg ben. Ik zou een briefje schrijven 'nu hoef je mijn fiets niet meer te betalen'. Dat ze de pijn voelen die ze mij soms laten voelen.
Datum:
13-07-2011
Naam:
Sarah
Leeftijd:
13
Provincie:
België

afscheidsbrief

hoi. ik ben an en moeder van drie jongens.mijn oudste zoon is 21 jaar en heb ik 2jaar geleden moeten gerechtelijk buiten zetten om dat ik het niet meer aankon met hem. mijn tweedezoon is 19 jaar en ik heb hem onlangs betrapt op inbraak met diefstal.ik zelf heb de politie bebeld wat heel moeilijk was.hij is wel patient van adhd.
mijn derde zoon is juist 16 jaar en zorgt al bijna een jaar voor problemen zoals nachten lang weg blijven en niet willen luisteren. hij staat onder begeleiding van het bijzondere jeugdzorg.
daar kreeg ik te horen dat het allemaal mijn schuld is .
ze hebben nooit geen vaderfiguur gehad en nu ik een vriend heb zijn we veel samen maar omdat we niet officieel samen gaan wonen steken de jongens dat allemaal uit volgens haar ..... ik ben op en loop op het werk meer te huilen . ik weet dat ze veel mee gemaakt hebben in hun leven maar is dat nu de reden dat ze zich zo gedragen ? zou het beter zijn zonder mij ?

an uit a
Datum:
13-07-2011
Naam:
an
Leeftijd:
42
Provincie:
België

de gedachten

ik ben een meisje van 12
maar ik weet niet of ik wel een rede heb.

als een klein meisje was ik erg gelukkig ik kreeg eenzusje en mijn ouders zorgde goed voor me.
maar het allemaal door school ,vrienden en de puberteit.
sind mijn 11 heb ik veel keuzes moet maken tussen 2 dingen maar ik kieste altijd de verkerde. vrienden van mij hadden ook de gedachten en pogingen. daar ben ik zo erg van geschrokken dat ik dacht als hun het doen doe ik het ook.
als ik geen vrienden had was ik eenzaam want ik heb hun nodig. hun kunnen voor me opkomen wat ik niet kan. ik hoop dat ik het nooit zal doen, maar iedere avond lig ik te huilen, zal ik doen ja of nee.
gr anoniem
Datum:
13-07-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

tja,

Sinds enige tijd voel ik me behoorlijk van slag omdat mijn vrouw via hyves contact heeft met een vriend van vroeger en dat het tussen die twee nog wel heel goed klikt. Ze hebben elkaar al een keer ontmoet en ik moet zeggen dat was voor mij niet echt een pretje. Om een lang verhaal kort te houden weet ik nu niet wat ik met die situatie aanmoet. Er wordt mij nu van alles voor de voeten gegooid wat er aan mij niet deugt en daar baal ik behoorlijk van. Het ergste vind ik het voor onze kinderen want die maken ook de ruzies mee die de situatie met zich meebrengt. En ik weet niet of ik sterk genoeg ben om het hoofd boven water te houden in deze relatie. Ik probeer steeds afstand te houden maar als er dan weer stiekem met elkaar gebeld gesms'd of gechat wordt gaat dat wel door merg en been. Ga maar wandelen of skaten dan.
Ik hoop wel op een goede afloop en dat er voor ons samen nog een toekomst is. Maar ik wil wel een keer weten waar ik aan toe ben. Zoals ik me nu voel hou ik dat niet lang vol!!

Groetjes
Datum:
13-07-2011
Naam:
sam
Leeftijd:
46
Provincie:
Overijssel

het hele verhaal speciaal voor jou!!

me kinderen mag ik niet zien , me broertje ben ik kwijt , en de mensen waar ik van jou die raak ik ook kwijt , onbegrip , t niet kunnen uit leggen wat ik voel , ik voel zoveel , ik voel medeleven . zorgen voor , maar vooral angst om kwijt te raken , en juist dat gevoel maakt mij onzeker , of is dat t gedrag , t gevoel dat ik krijg over hoe ik behandel word , de sterke blijkt de zwakke te zijn ,

ik wil gewoon respect , en t gevoel dat er iets om me gegeven word , maar in plaats daarvan krijg ik alleen ellende over me heen

afscheid nemen , van wie ik hou ?
Datum:
12-07-2011
Naam:
frank
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Altijd ruzie en alleen........

Hoi

Ik ben nu 12 jaar oud.
Ik denk vaak aan zelfmoord plegen omdat ik altijd ruzie heb met pappa mamma en mijn broertje (die me altid al heeft getreiterd. Mijn klasgenoten doen nooit aardig ze zeggen dat ik lelijk ben, dat kwetst me heel erg. Ik heb het ook nooit met mijn broertje kunnen vinden, hij scheld altijd met k*nk*r dat is echt niet leuk om te horen en lokt het uit, als hij wat zegt krijgt hij bijna nooit straf maar ik wel, mijn vader heeft elke week 24 uur per dag een ochtend humeur (behalve als hij een beetje dronken is) daarom heb ik altijd ruzie met hem, mijn moeder is op het begin altijd al lief geweest en als ik ruzie maak met mijn broertje gaat ze door het lint en wordt ik altijd huilend naar boven gestuurd.
Het ligt ook wel aan mij hor maar ik voel me niet gewaardeerd en het is ook heel moeilijk want mijn moeder is altijd ziek en ik ben bang dat ze dood gaat ze is nu ook al bijna 2 keer geopereerd voor haar buik en wil nooit een spelletje doen dus krijgen ik en mijn broertje niet erg veel aandacht. Dit verhaal was heel moeilijk om te schrijven omdat ik de hele tijd moest huilen en ik zag de tranen in mijn moeders ogen en dat was heel erg om te zien, ik heb er over nagedacht om het toch maar niet te doen.

Dit was het.

Van een droevig meisje
Datum:
12-07-2011
Naam:
L . S
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.