Levensverhalen (pagina 497)

Ik was altijd een persoon die al zijn gevoelens verdrukten en bijna nooit thuis was. Ik werkte al vrij vroeg in de entertainment industrie en daar maakten ik toch al gouw 16 uur per dag mee. Daarnaast studeerde ik 5 dagen in de week camera techniek en volgde ik een cursus auto rijen. Ik had een overvolle agenda die een normale knul van 18 nooit zal hebben. Dit ging allemaal wel goed tot Oktober 2010. In oktober moest ik naast school ook nog op stage in de media industrie. Ik ging als cameraman heel shownieuws land door en maakten daar erg veel uren mee.

Dat ging een maand zo door en toen ging het mis. Ik had al een paar weken slecht geslapen door het laad naar bed gaan en het vroege opstaan. Ik voelde mij niet lekker meer in mijn vel. Kort daar voor zij een vriendin van mij dat ze niets meer in mij zag terwijl ze jan en aller man op de bek had gepakt. Toen storten mijn leven als een kaarten huis in elkaar. Ik ben op mijn fiets gestapt en ben de hele avond gaan fietsen. Tijdens dat fietsen was ik kon stand aan het janken en kreeg ik gedachten naar suïcide. Het leek wel of alle emotie;s die ik jaren lang had opgepropt er in eens uit kwamen. Na die avond kon ik niet meer lachen. Thuis aangekomen had ik mijn gezicht afgedaan omdat ik het niet nodig vond om mijn ouders hiermee te belasten. Om uit alle druk van mijn studie en stage te ontkomen ben ik gaan stappen met wat vrienden. Plots die avond sloeg het bij mij om naar depressiviteit . Ik ben zonder afscheid te nemen op mijn fiets gestapt en richting het spoor gereden. Ik ben op de dijk geklommen en ik heb een trein recht op mij af zien bulderen. Ik stapten net op tijd opzij. Ik voelde de trein voorbij mij razen. Daarna heb ik een goede vriend opgebeld of ik even met hem kan praten. Ik ben samen met hem om 3 uur snacht;s naar zijn auto gelopen en ik hem mijn hele verhaal verteld. Ik heb ruim een uur zitten janken en vertellen. Hij schrok erg en wilden absoluut niet dat ik mijn plan tot suïcide tot uitvoering zal brengen. Hij zij daarna dat ik hem altijd mocht bellen.

Deze gedachtes en wandaden kabbelde zo een tijdje door. Totdat een andere goede vriend vroeg wat er met mij was. Ik vertelde in korte mijn verhaal en hij wist niet wat hij moest. Normaal zette hij dit soort mensen altijd voor lul en verklaarde hij ze voor gek. Hij schrok danig dat dit bij hem in zijn nabijen vriendenkring voor kwam. Dit luchten mij op omdat ik het gevoel kreeg dat ik vrienden heb die er voor mij zijn. Maar op een nacht gebeurde het. Ik kreeg enorm de drang naar suïcide en ik wilden alleen nog maar dood. Maar der was niemand online van mijn vertrouwen personen. Er kwam een vriendin van school online in en ik wist dat ik met haar erg goed kan praten over gevoelige dingen en ik vertelde mijn verhaal. Zij zij meteen dat als het nog meer gebeurd dat ik haar moest bellen. Na dit gesprek voelden ik mij weer iets beter.

Ook dit kabbelde een tijdje door tot dat het helemaal goed misging. Ik stond op het station in de sneeuw op de trein te wachten voor naar mijn stage te gaan en ik zag het niet meer zitten. Er kwam met hoge snelheid een intercity het station binnen en ik ging op het randje van het perron staan en ik wilden er voor springen totdat er iemand met een ruk aan mijn tas mij daar weg trok. Ik ben daarna meteen op de vlucht gegaan. Ik ging naar huis en heb stage afgebeld. Ik voelde mij zwaar depressief en ik starten een gesprek met die vriendin die mij tot rust stelde. Tijdens dat gesprek zij ze dat er een afdeling was op school voor dit soort dingen en dat ik met mijn mentor moest gaan praten. Een week later ging ik naar school om wat stage papieren te laten onder tekenen door mijn mentor. Na het onder tekenen van de papieren heb ik met moeite mijn verhaal verteld en zij schrok. Ze zij meteen dat ik in aanmerking kwam voor psychische zorg op school en of ik daar belangstelling voor had. Ik werd een dag later gebeld door de psycholoog van de school voor een afspraak. Toen starten het traject van heel veel praten. Ze kwam daarna snel tot de conclusie dat ik overwerkt was en zwaar richting het depressieve onderweg was. Zij zocht meteen contact met de stagebegeleider en zegde per dierekt mijn stage op. Ik kreeg 2 maanden 4 dagen vrij in de week om uit te kunnen rusten. Na heel veel rusten en praten met de psycholoog ging het langzamerhand beter.

Nu ben ik ongeveer 4 maanden verder en ik voel meer weer goed. En ik ben in positieve vorm een ander mens geworden. Ik heb nu veel meer zelf vertrouwen en ik kan ook weer lachen. Ik heb soms wel een dipje maar ik heb geen drang meer naar suïcide. Ik ben mijn 3 vrienden en mijn mentor ook nog steeds erg dankbaar voor alle hulp die zij mij hebben kunnen bieden

Wat ik met dit verhaal wil vertellen is dat het met hulp van vrienden en ook school het allemaal wel goed komt.

Thuis is het gewoon een hel elke dag ruzie en mn moeder die zegt dat se me niet meer wil en dat ik in oktober weg moet. Elke dag geschreeuw ik word er gewoon gek van! Elke dag te horen krijgen dat ik hun leven verpest enzo. Dat doet mij gewoon zo'n erge pijn. Er gaat geen dag voorbij waar ik niet uren aan het janken ben. Maar goed ik laat ze niet zien dat ze mij pijn doen want dan speel ik "zielig" in hun ogen ik trek me dan gewoon terug op mn kamer en na een uur of 2 gaat het weer wat beter. Laatst ben ik in elkaar geslagen door mn vader de vuisten deden niet pijn maar het feit dat ik geen ouderliefde ken doet mij pijn! Mn zusje stond erbij en begon te krijsen en te huilen het moesten afschuwelijke beelden voor der zijn geweest! Ik ben die dag weggelopen toen ik was afgekoeld wilde ik terug naar huis maar dat ging niet meer ze hadden het slot dubbel gezet zodat ik er niet meer in kon. Ik ben toen naar mijn christelijke buren geweest om hulp ze zijn met mijn ouders gaan praten ze deden de belofte om zich te veranderen. Inderdaad de vuisten en klappen zijn weg gebleven maar nu is het verbale mishandeling en geloof mij dit is 10000x erg. Soms kijk ik naar mezelf en denk mijn leven is net een film zo onwerkelijk!

30 jaar vechten voor een plekje in de maatschapij, in een wereld waar je niet serieus genomen word. dan leef je een leven waarvan je denkt dat alles goed gaat en dan ineens is die rugzak vol en loopt hij over. word je opgenomen en in 2 keer kom je er uit en dan derde keer zit je al meer dan een half jaar op een gesloten afdeling stemmen nemen toe medicatie word afgebouwd en je moet ineens met verlof naar huis het gaat e allemaal veel te snel en ik geef dat aan maar er word niet naar je geluisterd ik heb veel last van afkick verschijnselen en ik word heel onrustig ik ga met alles gooien en word woedend op iedereeen ik heb aan gegeven als ik de kans krijg ga ik weg en ko ik niet meer levend terug wat dat betreft ben ik veel te eerlijk misschien is het goed maar aan dee andere kant is het ook stom want dan kan ik niks en word goed in de gaten gehouden. maar eens komt de tijd dat ik mijn vrijheden terug krijg en dan is het gedaan ik heb al meer pogingen gedaan en ik heb altijd de pech dat het e niet lukt maar nu gaat het lukken weet precies hoe de treinen lopen ik weet precies de tijden en ook precies waneer ik het beste kan springen voor mensen die ook aan zelmoord denken denk er heel goed over na want het kan altijd niet lukken en dan heb je littekens voor het leven. ik weet het echt zeker want ik heb nog een alternatief ik heb euthanasie aangevragen


denk er heel goed over na en wie je achterlaat heb je kinderen die houden er echt een trauma aan over hoe klein ze ook zijn ik ben maar alleen en heb verder geen vrienden of familie die me missen zullen

Om een lang verhaal kort te maken.
Ik heb een ex. Die ex van me houd heel veel van me. Ik ook van hem. Hoeveel we van elkaar houden is niet met woorden te beschrijven. Door de afstand probleem is het uit gegaan. Toen kreeg hij een vriendin. Maar hij houd nog steeds van me. Als ik soms geen contact heb met hem. Voel ik me zo verdrietig. Alsof mijn hele wereld instort. Het klinkt misschien dom maar het is waar.
Hij wilt later ook samen wonen met me. Hij beschermt me ook. Ik kan het gewoon niet uitleggen. Als ik depressief ben omdat ik me dan verbeeld dat hij voor altijd bij me weggaat heb ik zin om uit het raam te springen. Als ik er aan denk dat hij mij zou verlaten doet het me pijn. En dit is echt niet de normale verliefdheid. Ik heb 3 exen, Maar hij is zo speciaal. Niemand snapt ook hoe erg ik van hem hou. Alleen hij snapt het. Hij doet zoveel dingen met me zonder dat zn vriendin het weet. Zo moeilijk is het niet. De afstand tusse ons is 164km. Dus het is altijd op msn ofso. Ik kan hem niet vergeten. Zovaak geprobeert. Ik hou van hem meer dan 200 dagen. En meer dan 5 maanden is het uit. Ik wou dat ik zonder deze pijn en vedriet naar boven kon. Dan hoef ik teminste niks meer te voelen.
IK HOU ECHT VAN HEM!!
XxXAnoniempj

Ik weet dat het stom is om zelfmoordgedachten te hebben omdat ik nog zo jong ben en er zoveel mensen zijn die wel willen leven en het niet meer kunnen. Ik heb nooit een problematische jeugd gehad. Ik heb twee liefhebbende ouders. Het probleem is dat ik me altijd alleen heb gevoeld. Nochtans heb ik veel vrienden die me altijd steunen. Ik heb altijd het gevoel dat ik moet presteren of mij goed moet voordoen. De problemen begonnen toen ik op het appartement ging van mijn vader. Dit was eerder een tweede verblijf van mijn vader dus diende dit als kot voor mij. Ik voelde me heel eenzaam en ik had het idee gekregen om een hondje te kopen. Mijn mama wou dit niet omdat we al een hondje hebben (mijn ouders zijn gescheiden) en mijn vader wou dit niet hebben op het appartement. Toch is het idee gaan leven en ging ik me voorstellen dat ik een hondje had. Ik had heel goede overtuigingen en kon de argumenten van mijn ouders weerleggen. Dit is nu al een hele tijd aan de gang en iedereen wordt het een beetje moe. Mijn vader verwijt mij dat ik egoïstisch ben omdat ik alleen aan mezelf denk. Dit is wel waar maar alleen omdat ik er zo zeker van ben. Het is daarjuist tot een uitbarsting gekomen. Mijn vader was zo kwaad en begon te roepen en te tieren wat hij fout gedaan heeft dat ik me zo gedraag. Ik voel me zo slecht en eenzaam. Ik denk altijd aan de dood maar weet dat ik het nooit over mijn hart zou krijgen..

In 1988 randde mijn eigen vader voor de tweede keer mijn vrouw aan. Het was de derde keer dat ie mij dit aandeed , na een eerste keer met mijn vrouw , en daarvoor een keer met mijn toenmalige vriendin en huisgenote . Telkens paste hij meteen daarop dezelfde techniek toe , door ons te smeken te zwijgen tegen moeder , omdat die dat niet zou aankunnen , door mij en mijn vriendin/vrouw uit de familie te sluiten met een meestal financieel getint plannetje , door mijn moeder (een Žchte geldwolf) tegen ons op te zetten .
Die volgde hem dan in zijn verhalen, en weigerde ons onder meer de toegang tot het ouderlijk huis,het trouwfeest van mijn zus e.d. , terwijl ze zijn verzinsels ook doorheen de volledige familie verspreidde : wij werden totaal in diskrediet gelogen , iedereen keerde ons de rug toe , en tot overmaat van ramp raakten die verzinsels ook tot bij onze buren en de weinige vrienden die we nog hadden , en bij mij zelfs tot op de werkvloer . Wij zijn door de jaren heen in een bijna totaal sociaal isolement gelogen, en we hebben niet de drang of moed om ons te verdedigen ten aanzien van mensen , die met deze zaak geen uitstaans hebben.
Zelf heb ik dus een hŽŽl "rommelige" jeugd gehad, met een "vader" die vrouwen lastigviel,zelfs even een relatie had met ene uit de eigen straat , waarop we weggespot zijn uit mijn geboortedorp , maar in onze nieuwe woonst ging ie gewoon door met vrouwen lastigvallen ,incluis mijn zussen , waarvan er eentje vlak na haar meerderjarigheid is ondergedoken , letterlijk op de vlucht voor haar ouders,met een zelfmoordpoging van moeder tot gevolg, ondertussen mijn toenmalige vriendin "geprobeerd" maar mislukt , met een tijdelijke verbanning van ons tot gevolg (omdat ze zgz haar ondergoed bij mijn -betaalde- wasgoed voor moeder had gestopt ...) ,uiteindelijk dan nog eens verhuisd om ook daar de buurvrouwen lastig te vallen , tot die zelf beslisten om te verhuizen , en dan tweemaal mijn vrouwtje ...Toen maakte hij moeder wijs, dat ze te lang had moeten wachten op de terugbetaling van een op-papier-renteloze-lening ,en dus moest er intrest betaald worden ,wat ik pertinent weigerde:afspraak is afspraak.
Niemand gelooft dit verhaal , zoiets doet toch niemand met zijn eigen kinderen , maar wat er ook over ons wordt verteld ( we weten niet eens welke roddels er over ons de ronde doen, iedereen is te laf om het in ons gezicht te zeggen ) dat is voor velen wŽl de waarheid.
Ik kan niet meer , ik leid een leven van constant verdriet en zelfmedelijden , elke dag doe ik mijn uiterst best om een goed mens te zijn , maar het loont niet . Zelfs mijn beide zussen hebben na verzoening de kant van vader gekozen , en laten mij al bijna 23 jaar volledig in de kou staan , gŽŽn contact , niets...
Binnen mij eigen gezin moet ik voor iedereen de voortrekker zijn , iedereen rekent op mij , maar als het ŽŽn van hen niet zint , pakt ie mij op m'n zwakste plek , en verdwijnt ie nu al sedert een half jaar , op bevel van zijn vriendin.Geen contact meer , zij verhindert zulks vakkundig , door elke communicatie te "onderscheppen" en ons de deur te wijzen.
Er is hier op deze aardkluit voor mij geen lichtpuntje meer om naar uit te zien , ik leid al sinds mijn jonge jaren een leven van " compenseren waar anderen in de fout gaan , overdreven verantwoordelijkheidsgevoel , overdreven vriendelijkheid en hoffelijkheid ,verregaande "burgerzin",behulpzaamheid en gulheid " en dat maakt van ons " Žchte softies " .
Ik noch mijn vrouwtje kunnen enig begrip opbrengen voor elke vorm van graaizucht , hebzucht, sociale onrechtvaardigheid en machtswellust , misbruik van vertrouwen , fysiek en mentaal geweld , onverdraagzaamheid en profitariaat , in zoverre dat het ons leven ook lastig om dragen maakt , omdat het net die dingen zijn die deze maatschappij kapot maken voor onze nakomelingen , die tot overmaat van ramp langzaam aan de nieuwe norm lijken te worden , waardoor al te sociaal ingestelde mensen als wij in de verdrukking komen , omdat we met onze waarden nooit kunnen bereiken , wat valsaards en sjoemelaars wŽl kunnen , ten koste van mensen met Žchte waarden ...En als je dan nog rond het ego•sme van de mensen rondom je heen zou kunnen kijken , maar van zodra je buiten komt , bots je er op , dus blijf je maar liever in je huisje, in je eigen wereldje , het laatste bolwerk waar we mekaar nog begrijpen en beminnen , tenminste als we alleen zijn en de TV staat niet op ...Isolement.
Wij staan niet in het leven ,ons leven wordt geleefd door leugens en achterklap ten laste van ons , we zijn hiervoor niet gehard , en als ik dan in het holst van de nacht wŽŽr eens wakker word om meteen aan de vraag "waarom wij" te beginnen piekeren , dan begrijpt u vast snel hoe uitgeput en levensmoe we allebei raken ...
Dat het hier maar snel voorbij is , voor mij hoeft morgen niet meer , waarom ons eigen nog op eender welk vlak verzorgen ,plannen maken om ze (bijna) nooit uit te voeren , de enkelingen die ons nog aanspreken , moeten steeds weer wat gedaan krijgen van ons , wij staan overal alleen voor , wij moeten niemand iets vragen , waarom wij ??? Waarom???

Mijn leven is een tijd klok, een kwestie van tijd, bepaalde dingen snap je niet. of wil je niet snappen. je zelf voor de gek houden. maar dat moet ook een keer stoppen. ik leef mijn eigen leven niet meer. ben moe, maak een rotzooi van mijn leven en trek ander er bij mee, denk nu al zo lang over dingen na, en heb geen uitweg, count down............

Ik ben 19 jaar, word binnenkort 20 en denk sinds een paar dagen geleden aan zelfmoord. Deze gedachte wervelt al langer door mijn hoofd maar omdat ik een paar dromen had die ik voor mijzelf absoluut waar moest maken heb ik het nooit echt tot een echte optie gemaakt, was eerder nieuwsgierig maar nu sindskort behoort het tot 1 van de opties.

Ben sinds ik klein was mishandeld door me ouders, fysiek en psychisch. Altijd was we avond gingen eten moesten we onze bord voor zolaat op hebben, als we dat niet hadden (ik en me broertje) moesten we op de schuur eten of werd me vader agressief.
Dus daar sta je dan als 8/9 jarig kind in de schuur in de winter war het fucking koud is met een bord eten wat je echt ranzig vind en niet kan eten, nou als we het dan al op kregen mochten we het oo niet uitkotsen, maarja het eten vonden we ranzig dus dat ging automatisch, en toen kwamen de klappen, met de hand met een stok, met de riem, het ijzerengedeelte en het andere gedeelte van de riem.
Als we telaat kwamen of we waren ergens de tijd vergeten en we kwamen thuis en we vertelden dat werd er meteen geslagen, er werd met eten koffie borden gegooid, alles wat binnenhand bereik was werd getracht ons te raken.

Me moeder was en is het altijd eens met me vader, het is altijd onze schuld en het is nooit goed. Als we een 9 haalden dan was he tniet goed want we hadden een 10 moeten halen, want we hadden dat beter moeten leren of weet ik wat, nee echt het is nooit goed.
We werden/worden als slaafjes behandeld, we moeten schoonmaken opruimen en alles omdat we zelf een deel in het huishouden moeten doen. Nu is dat niet zo erg maar stel je eens voor dat je het vergeet omdat je na school thuis komt en je ook nog hebt gewerkt, het rond 9 uur is en je dan gelijk door naar bed gaat, dan word je om 11 uur uit je bed getrokken door een schreeuwende vader die wilt dat je het opruimt en wel direct.
Dit is doorgegaan tot onze 15/16e.

Daarna begon het chanteren, als we iets deden wat ze niet leuk vonden, of als we iets deden waar ze het niet mee eens waren werden we uit huis gezegd, we hadden immers de leeftijd dat we terug konden slaan dus nu werd er gezegd pak je spullen en vertrek, nou zou je denken dat dat niet zo erg zou zijn want je gaat gewoon even naar een vriendin of vriend, maar laat nou net het geval zijn dat je die niet hebt omdat je anti sociaal bent (reden vertel ik zo) dus ik ben van me 16 tot me 18e best wle vaak uit huis gezet en toen mocht ik terug komen als ik maar sorry zei, want het was altijd onze schuld en wij zaten altijd fout, het lag natuurlijk aan de manier waarop we dingen hadden gezegd, met welke toon en hoe en weet ik wat jaa hun zijn de perfecte ouders en doen nooit iets goed en als de kinders iets fouts doen dan ligt het aan onze hersencellen.
Dan moet je voorstellen dat je ondertussen naar school gaat maar dag in dag uit word gepest omdat je een beugel puistjes hebt en wat slimmer dan de meeste bent, ja je sleutels worden in de modder gegooid en mag jij lekker in je witte kleren gaan zoeken, je fiets word kappot gemaakt zodat je lekker naar huis door de regen mag lopen, je gymkleren worden weggegooid zodat je lekker in je stinkende kleren de rest van de dag mag rondbanjeren, je word uitgescholden je word uitgelachen, en als je dan eindelijk eens het lef heb om naar de leraar te gaan zegt ie, ach dat is pubergedrag dat gaat wel over, dit heb je dan vanaf groep 7 tot en met de 4e lekker dan he,

Dan krijg je eindelijk een vriendin rond je 14e en beloof je dat je er altijd voor elkaar zal zijn, dat je elkaar altijd zult steunen, nou in het begin is dit altijd even aftasten maar in het eerste jaar ging het best goed we deelden alles praatte over alles hielpen elkaar zoveel mogelijk en in het 2e jaar boem uit het niets was ze vertrokken, ze zat in de put met haar vriend je trekt ze allebei eruit en jij gaat bijna ten onder maar je doet je best, je staat zelf op breken en hebt haar nodig en dan verdwijnt ze gewoon alsof het niets is, ja je kan lekker stikken want maakt het uit hoe je voelt wat maakt het uit wat er met jouw zelf gebeurt jij bent nu lekker veilig met je vriend ergens aan het chillen, nou nu is dit 1x denk je van oke dat kan gebeuren, maar da krijg je een andere vriendin voor 3 jaar lang en precies hetzelfde alleen deze keer mag de vader je nit van die vriendin en gaat ze door die vader denken dat je een loverboy bent, vervolgens gaat ze zeggen bewijs maar even dat je geen loverboy bent, ja hoe in godsnaam moet je dat bewijzen ? niet dus, dus zegt ja sorry als dat niet kan kunnen we geen vrienden meer zijn sorry, en weg is ze, terwijl je alles voor hebt gedaan, je hebt dingen voor haar betaald je hebt er gebeld je hebt je ouers boos gemaakt omdat je zover ging en alles en toch laat ze je vallen omdat jij nit kan bewijzen dat je geen loverboy bent, lekker dan he:)

Dan krijg je wanneer je 16 bent een vriendin, voor 3 jaar lang het gata goed slecht ups & downs je kent het wle en dan kom je erachter dat ze vreemdgaat met een andere jongen en seksuele dingen met die jongen heeft gedaan jeeeej :D, kan je ook wel erbij gebruiken he, dus je hart word gebroken, en het ging al niet zo goed gezien zij nooit gelukkig was en kon zijn, wat je ook deed, dat als je je hart even wou uitstortten bij haar zij heeft gezegd nou weetje ik verlang naar de tijden dat je niet zo deprissief was, met andere woorden rot op met je zielige verhaal ik wil een blije jouw, jaa tuurlijk een geweldige vriendin heb je dan he :)
Nu zit ik in mijn laatste jaar van hbo rechten en moest ik een stage hebben, ze weten dat het voor je diploma heb, ze weten dat je absoluut neit kan veroorloven om ontslagen te worden en wat doen ze ? ze ontslaan je, waarom ? omdat een andere sukkel niet kon werken en dus word iedereen de dupe ervan, je word ontslagen hartelijk ebdankt, dus na alle stress van thuis vrienden en je vriendin word je ook nog eens ontslagen van je stage, nu heb ik een nieuwe stage gevonden en zal ik in augustus slagen is de bedoeling maar zeker is het nog niet aangezien ze best wle moeilijk doen met uren draaien etc,

nou afgelopen woensdag is mijn pas gebruikt voor bankpas fraude, je vertrouwt een persoon omdat ze gechanteerd word ze heeft bewijs alles vervolgens steelt ze je pas gebruikt ze het voor bankpas fraude en krijg je een boete van 3000 euro, jaa lekker is dat, je bankrekeningnummer word geblokkeerd, er kan niks vanaf alleen maar bij , je ouders flippen tegen je thuis allerlei kinderachtige maatregelen en het ergste is nog dat je alles moet slikken, want uit huis gaan is geen optie he, vervolgens moet je dus een boete betalen je abbonoment word gestopt je moet aangifte doen bij de politie en dit zal 1 tot 2 maanden duren vanwege de achterstand die de ing heeft JEEJ:)

Je hebt hartproblemen omdat je teveel stress hebt die word veroorzaakt door eerdere trauma's, heb zelf 2 mensen verloren aan zelfmoord, 1 iemand heeft een overdosis van drugs gedaan en de ander is van de brug gesprongen, terwijl we nog closer waren dan familie, en je ziet het ook nog eens gebeuren :(

Hiermee loop ik elke dag rond, en iedereen blijft me vertellen dat ik er wel sterker uitkom, dat dit wel goed komt dat gewoon doorheen moet bijten blablablaa,

maar niemand vraagt zich eens af wat ik wil ? En wat ik wil is niet veel, ik wil gewoon rust, gewoon even helemaal niks, nergens om druk om te maken, niet om school geld stage vrienden liefde verleden heden toekomst gewoon helemaal niks,

maarja leven staat niet stil, dus dan kan ik net zo goed me eigen leven stil zetten toch ..

hej,
waarschijnlijk is mijn leven nog niet zo erg als zoals die van jullie.. maar ik wil toch even mijn verhaal kwijt..
ik ben vroeger altijd gepest geweest maar dat vond ik niets zo erg. maar tegenwoordig is het erger mijn ouders zijn al jaren gescheiden en mijn familie haat mij die vinden mij maar een slet.. en mijn vader die wilt mij gewoon niet meer kennen en jaren lang ben ik mishandelt geweest door mijn stiefmoeder... mijn mama zit in een depressie en die reageert alles op mij af... mijn broer kan nooit iets fout doen ik krijg altijd de schuld.. mijn mama heeft mij al paar keer uit huis gesmeten en zit mij altijd uit de schelden enzo ik kan echt niets goeds doen in haar ogen... en op school gaat het ook niet goed ik word altijd uit gescholden .. maar ik heb wel goeie vriendinne maar die denken ook aan zelfmoord... ik snij mij wel redelijk vaak mijn hele armen en benen enzo liggen helemaal open en staan vol met littekens... ik ben ook al paar keen van huis weg gelopen en paar keer zelfmoord proberen te doen maar dat lukt gewoon nooit en dat maakt het nog erger... mensen die weten dat ik zelfmoord probeer te plegen zeggen altijd tegen mij 'denk aan de mensen die u gaan missen' maar ik denk dat dat er niet veel gaan zijn mijn ouders haten mij mijn familie ook mijn broer ga mij niet missen om die zegt nu ook al dat die mij toch niet zou missen enzo pfff ik weet niet wat ik moet doen ik wil zo graag van deze wereld af maar langs de andere kant ook niet ...wat moet ik doen?...

ik ben lelijk klein voor me leeftijd heb een lange neus uj schaam me er altijd voor ik weet niet wat ik moet doen het het hangt canstant in me hooft zm.....