Levensverhalen (pagina 497)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Elke dag opnieuw lijkt tegenwoordig een kwelling te zijn. Je ziet hoe mensen gelukkig zijn zonder jouw en dat breekt je vanbinnen. Dagelijks zet je een lach op voor je vrienden, heb je het beste met hen voor en uiteindelijk laten ze je vallen of kijken ze niet meer naar je om. Alles wat ik goed probeer te doen lijkt altijd slecht af te lopen. Mensen zeggen dat ik té goed ben voor anderen, maar toch verlies ik ze? I don't get it.

Morgen, overmorgen, de dagen daarna, elke dag heb ik op zich een kans om mezelf te killen. Maar toch houdt iets me nog hier.. Maar ik wil geen stress, drukte, slechte gedachtens meer hebben. Ik wil een ander leven, maar daarvoor is het te laat en ben te moe om er nog voor te vechten. Ik kan het niet meer.
Datum:
09-07-2011
Naam:
N.
Leeftijd:
18
Provincie:
België

wil dood?

hallo ik ben een jongen van 14,

ik wil graag zelfmoord plegen want heb het helemaal gehad met me leven.
me vrienden die ik dacht te hebben hebben me in de steek gelaten en familie ook.
me cijfers en alles gaat goed maar als ik het in me kop krijg dat ik dood wil gaan dan zonder ik me helemaal af van de buitenwereld.
Datum:
08-07-2011
Naam:
J.
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Hij was alles..

Hey ik ben een meisje van 17 jaar, ik ben de liefde van me leven tegengekomen hoe? Hij voegte me in 2009 toe en deed er alles aan om mij te winnen daar vallen meisjes natuurlijk op, alleen er was een probleem, mijn onzekerheid.. Ik was zo bang dat die me lelijk zou vinden dat ik een blunder zou maken als die mij zag ten slotte was hij mijn eerste vriend. Bij hem precies hetzelfde, hij durfte ook niet omdat hij zo onzeker is als de nacht en een jongen met een hart van goud. Dus we zijn heel dat jaar maar gaan msnen en smsen bellen niet bellen durfte ik niet, hij dan weer wel en foto's cam niet. We waren 1 jaar bezig me vriendin belde hem op een gegeve moment op en zei: Of je komt vanavond naar dr toe of je laat haar met rust want dit schiet niet op zo. Ik geloofte niet dat die zou komen dacht er geen sec bij na want bij elke afgesproken date zeiden een van ons af elke keer weer. Tot mijn verbazing smste hij me die avond dat die naar me straat toe kwam fietsen. Ik wist niet wat ik las ik wou niet ik durfte niet ik shakte helemaal. Toen smste die dat die bij de bushalte stond me vriendin bleef die avond bij me slapen en maakte me mooi op enzo ze moesten me letterlijk naar buiten duwen met me moeder. Ik MOEST nu gaan dacht ik anders vergooi ik mijn kans en een van mn vrienden waren er trouwens ook even en hij zei spring achterop want hij fietste al naar hem toe om te kijken of hij er wel echt stond ik vroeg aan mn vriend hoe die eruit zag en jahoor hij was het.. Ik sprong met zenuwen achterop de fiets en zag hem steeds dichterbij komen mijn hart ging zo hard tekeer. Het was geweldig ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoelt. Ik voelde me zo sterk met hem aan mijn zij elke date was perfect we waren elke avond buiten het was zo fijn.. Alles klopte gewoon. We bouwde rustig zo een goede band op we konden zo lachen samen en de sex was meer dan geweldig.. Ik kon alles bij hem kwijt ik vertrouwde hem blind, ik schaamde me nooit bij hem ik durfte altijd alles te zeggen en mezelf te zijn en hij ook. Het was echt zo puur zo echt.. Ik had nooit verwacht dat het uitging NOOIT.. Alleen thuis ging het slecht de scheiding van mijn ouders kwam onverwachts aan mijn beste vriendin die ook mn ex belde was ineens weg me moeder zou verhuizen naar Amsterdam. Alles werd me teveel daardoor reageerde ik al mijn emotie af op mn ex wat ik niet had moeten doen ik woonde ook bij 'm sinds 2 mei omdat ik op mijn verjaardag uit huis ben gezet. Me ex zei dat ik bij hem kon intrekken. Heel makkelijk zeg je dat natuurlijk als je hopeloos verliefd bent. Maar het gevolg zoals IEDEREEN zegt: is dat wel een goed plan dat is een risico voor je relatie. Maar nee hoor wij gingen er blind voor wat we dus nooit moesten doen.. Want ookal denkt hij dat het komt door alles, nee het komt door dat samenwoonplan, je zit teveel op elkaars lip, je irriteert je aan elkaar maakt onnodige ruzies en BAM weg is het. Terwijl als die heel logisch na zou denken dat zoiets nooit zomaar weg kan zijn als je ZO verliefd was het komt door het samenwoonplan maar dat krijg ik er bij hem niet in.. :(
Zoiets moois na alles wat je elkaar beloofte na alles wat je hebt meegemaakt kan je niet opgeven toch? Niks komt er in bij hem wat ik ook zeg. Hij heeft me in een keer uit zn leven gegooit. Hij is sinds het uit is ook echt veranderd.. Hij BESEFT niet wat hij doet. Ik snap het niet ik zie allemaal beelden samen van ons en hij denkt er volgens mij nieteens over na. En dan zegt hij dat het mijn eigen schuld is. Wat ook zo is en wat niet te ontkennen is natuurlijk maar een tweede kans? Is dat zoveel gevraagt van je 'ware'? Hij probeert het niet, zo kom je er natuurlijk niet. Het begin is altijd moeilijk de eerste stap. Maar het interesseert hem niet wat ik ook zeg hoe kan dat.. :( Ik kan eindeloos doorgaan maar ja.. Ik wil uit het leven stappen ik kan het niet zonder hem hij was alles wat ik nodig had als ik gesprekken terugkijk van ons denk ik echt, dit kan niet.. Kijk hoe je nu bent en hoe je toen was. Hoe kan iemand zo veranderen. Was het allemaal een act ofzo.. Ik wil echt niet meer leven zonder hem dat weet die. Ik heb ook gezegt of een kans of ik stap uit het leven. En zelfs dan geeft hij mij die 2e kans niet. Dan twijfel ik of het allemaal wel echt was.. Ik stap vandaag nog uit het leven..
Datum:
08-07-2011
Naam:
brokenheartedgirl
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

KILL ME!!

Ik wilde nooit geboren zijn! Dit kankergezin helpt me nergens mee en ik haat mijn leven gewoon! ik wil gewoon dood omdat niemand aan me denkt en me gunt! Deze kankerwereld is zo negatief! maarja als ik al dood ben wil iedereen me alles gunnen maarja dan ben je te laat kankerhoer!!!
Datum:
08-07-2011
Naam:
Brandon
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

het komt allemaal wel goed

Ik was altijd een persoon die al zijn gevoelens verdrukten en bijna nooit thuis was. Ik werkte al vrij vroeg in de entertainment industrie en daar maakten ik toch al gouw 16 uur per dag mee. Daarnaast studeerde ik 5 dagen in de week camera techniek en volgde ik een cursus auto rijen. Ik had een overvolle agenda die een normale knul van 18 nooit zal hebben. Dit ging allemaal wel goed tot Oktober 2010. In oktober moest ik naast school ook nog op stage in de media industrie. Ik ging als cameraman heel shownieuws land door en maakten daar erg veel uren mee.

Dat ging een maand zo door en toen ging het mis. Ik had al een paar weken slecht geslapen door het laad naar bed gaan en het vroege opstaan. Ik voelde mij niet lekker meer in mijn vel. Kort daar voor zij een vriendin van mij dat ze niets meer in mij zag terwijl ze jan en aller man op de bek had gepakt. Toen storten mijn leven als een kaarten huis in elkaar. Ik ben op mijn fiets gestapt en ben de hele avond gaan fietsen. Tijdens dat fietsen was ik kon stand aan het janken en kreeg ik gedachten naar suïcide. Het leek wel of alle emotie;s die ik jaren lang had opgepropt er in eens uit kwamen. Na die avond kon ik niet meer lachen. Thuis aangekomen had ik mijn gezicht afgedaan omdat ik het niet nodig vond om mijn ouders hiermee te belasten. Om uit alle druk van mijn studie en stage te ontkomen ben ik gaan stappen met wat vrienden. Plots die avond sloeg het bij mij om naar depressiviteit . Ik ben zonder afscheid te nemen op mijn fiets gestapt en richting het spoor gereden. Ik ben op de dijk geklommen en ik heb een trein recht op mij af zien bulderen. Ik stapten net op tijd opzij. Ik voelde de trein voorbij mij razen. Daarna heb ik een goede vriend opgebeld of ik even met hem kan praten. Ik ben samen met hem om 3 uur snacht;s naar zijn auto gelopen en ik hem mijn hele verhaal verteld. Ik heb ruim een uur zitten janken en vertellen. Hij schrok erg en wilden absoluut niet dat ik mijn plan tot suïcide tot uitvoering zal brengen. Hij zij daarna dat ik hem altijd mocht bellen.

Deze gedachtes en wandaden kabbelde zo een tijdje door. Totdat een andere goede vriend vroeg wat er met mij was. Ik vertelde in korte mijn verhaal en hij wist niet wat hij moest. Normaal zette hij dit soort mensen altijd voor lul en verklaarde hij ze voor gek. Hij schrok danig dat dit bij hem in zijn nabijen vriendenkring voor kwam. Dit luchten mij op omdat ik het gevoel kreeg dat ik vrienden heb die er voor mij zijn. Maar op een nacht gebeurde het. Ik kreeg enorm de drang naar suïcide en ik wilden alleen nog maar dood. Maar der was niemand online van mijn vertrouwen personen. Er kwam een vriendin van school online in en ik wist dat ik met haar erg goed kan praten over gevoelige dingen en ik vertelde mijn verhaal. Zij zij meteen dat als het nog meer gebeurd dat ik haar moest bellen. Na dit gesprek voelden ik mij weer iets beter.

Ook dit kabbelde een tijdje door tot dat het helemaal goed misging. Ik stond op het station in de sneeuw op de trein te wachten voor naar mijn stage te gaan en ik zag het niet meer zitten. Er kwam met hoge snelheid een intercity het station binnen en ik ging op het randje van het perron staan en ik wilden er voor springen totdat er iemand met een ruk aan mijn tas mij daar weg trok. Ik ben daarna meteen op de vlucht gegaan. Ik ging naar huis en heb stage afgebeld. Ik voelde mij zwaar depressief en ik starten een gesprek met die vriendin die mij tot rust stelde. Tijdens dat gesprek zij ze dat er een afdeling was op school voor dit soort dingen en dat ik met mijn mentor moest gaan praten. Een week later ging ik naar school om wat stage papieren te laten onder tekenen door mijn mentor. Na het onder tekenen van de papieren heb ik met moeite mijn verhaal verteld en zij schrok. Ze zij meteen dat ik in aanmerking kwam voor psychische zorg op school en of ik daar belangstelling voor had. Ik werd een dag later gebeld door de psycholoog van de school voor een afspraak. Toen starten het traject van heel veel praten. Ze kwam daarna snel tot de conclusie dat ik overwerkt was en zwaar richting het depressieve onderweg was. Zij zocht meteen contact met de stagebegeleider en zegde per dierekt mijn stage op. Ik kreeg 2 maanden 4 dagen vrij in de week om uit te kunnen rusten. Na heel veel rusten en praten met de psycholoog ging het langzamerhand beter.

Nu ben ik ongeveer 4 maanden verder en ik voel meer weer goed. En ik ben in positieve vorm een ander mens geworden. Ik heb nu veel meer zelf vertrouwen en ik kan ook weer lachen. Ik heb soms wel een dipje maar ik heb geen drang meer naar suïcide. Ik ben mijn 3 vrienden en mijn mentor ook nog steeds erg dankbaar voor alle hulp die zij mij hebben kunnen bieden

Wat ik met dit verhaal wil vertellen is dat het met hulp van vrienden en ook school het allemaal wel goed komt.
Datum:
08-07-2011
Naam:
Hendrik
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan niet meer

Thuis is het gewoon een hel elke dag ruzie en mn moeder die zegt dat se me niet meer wil en dat ik in oktober weg moet. Elke dag geschreeuw ik word er gewoon gek van! Elke dag te horen krijgen dat ik hun leven verpest enzo. Dat doet mij gewoon zo'n erge pijn. Er gaat geen dag voorbij waar ik niet uren aan het janken ben. Maar goed ik laat ze niet zien dat ze mij pijn doen want dan speel ik "zielig" in hun ogen ik trek me dan gewoon terug op mn kamer en na een uur of 2 gaat het weer wat beter. Laatst ben ik in elkaar geslagen door mn vader de vuisten deden niet pijn maar het feit dat ik geen ouderliefde ken doet mij pijn! Mn zusje stond erbij en begon te krijsen en te huilen het moesten afschuwelijke beelden voor der zijn geweest! Ik ben die dag weggelopen toen ik was afgekoeld wilde ik terug naar huis maar dat ging niet meer ze hadden het slot dubbel gezet zodat ik er niet meer in kon. Ik ben toen naar mijn christelijke buren geweest om hulp ze zijn met mijn ouders gaan praten ze deden de belofte om zich te veranderen. Inderdaad de vuisten en klappen zijn weg gebleven maar nu is het verbale mishandeling en geloof mij dit is 10000x erg. Soms kijk ik naar mezelf en denk mijn leven is net een film zo onwerkelijk!
Datum:
08-07-2011
Naam:
verdriet
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

waarom is het leven zo zwaar

30 jaar vechten voor een plekje in de maatschapij, in een wereld waar je niet serieus genomen word. dan leef je een leven waarvan je denkt dat alles goed gaat en dan ineens is die rugzak vol en loopt hij over. word je opgenomen en in 2 keer kom je er uit en dan derde keer zit je al meer dan een half jaar op een gesloten afdeling stemmen nemen toe medicatie word afgebouwd en je moet ineens met verlof naar huis het gaat e allemaal veel te snel en ik geef dat aan maar er word niet naar je geluisterd ik heb veel last van afkick verschijnselen en ik word heel onrustig ik ga met alles gooien en word woedend op iedereeen ik heb aan gegeven als ik de kans krijg ga ik weg en ko ik niet meer levend terug wat dat betreft ben ik veel te eerlijk misschien is het goed maar aan dee andere kant is het ook stom want dan kan ik niks en word goed in de gaten gehouden. maar eens komt de tijd dat ik mijn vrijheden terug krijg en dan is het gedaan ik heb al meer pogingen gedaan en ik heb altijd de pech dat het e niet lukt maar nu gaat het lukken weet precies hoe de treinen lopen ik weet precies de tijden en ook precies waneer ik het beste kan springen voor mensen die ook aan zelmoord denken denk er heel goed over na want het kan altijd niet lukken en dan heb je littekens voor het leven. ik weet het echt zeker want ik heb nog een alternatief ik heb euthanasie aangevragen


denk er heel goed over na en wie je achterlaat heb je kinderen die houden er echt een trauma aan over hoe klein ze ook zijn ik ben maar alleen en heb verder geen vrienden of familie die me missen zullen
Datum:
07-07-2011
Naam:
annet
Leeftijd:
33
Provincie:
Gelderland

verhaal van meisje van 13

Om een lang verhaal kort te maken.
Ik heb een ex. Die ex van me houd heel veel van me. Ik ook van hem. Hoeveel we van elkaar houden is niet met woorden te beschrijven. Door de afstand probleem is het uit gegaan. Toen kreeg hij een vriendin. Maar hij houd nog steeds van me. Als ik soms geen contact heb met hem. Voel ik me zo verdrietig. Alsof mijn hele wereld instort. Het klinkt misschien dom maar het is waar.
Hij wilt later ook samen wonen met me. Hij beschermt me ook. Ik kan het gewoon niet uitleggen. Als ik depressief ben omdat ik me dan verbeeld dat hij voor altijd bij me weggaat heb ik zin om uit het raam te springen. Als ik er aan denk dat hij mij zou verlaten doet het me pijn. En dit is echt niet de normale verliefdheid. Ik heb 3 exen, Maar hij is zo speciaal. Niemand snapt ook hoe erg ik van hem hou. Alleen hij snapt het. Hij doet zoveel dingen met me zonder dat zn vriendin het weet. Zo moeilijk is het niet. De afstand tusse ons is 164km. Dus het is altijd op msn ofso. Ik kan hem niet vergeten. Zovaak geprobeert. Ik hou van hem meer dan 200 dagen. En meer dan 5 maanden is het uit. Ik wou dat ik zonder deze pijn en vedriet naar boven kon. Dan hoef ik teminste niks meer te voelen.
IK HOU ECHT VAN HEM!!
XxXAnoniempj
Datum:
06-07-2011
Naam:
meisje van 13
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Eenzaam

Ik weet dat het stom is om zelfmoordgedachten te hebben omdat ik nog zo jong ben en er zoveel mensen zijn die wel willen leven en het niet meer kunnen. Ik heb nooit een problematische jeugd gehad. Ik heb twee liefhebbende ouders. Het probleem is dat ik me altijd alleen heb gevoeld. Nochtans heb ik veel vrienden die me altijd steunen. Ik heb altijd het gevoel dat ik moet presteren of mij goed moet voordoen. De problemen begonnen toen ik op het appartement ging van mijn vader. Dit was eerder een tweede verblijf van mijn vader dus diende dit als kot voor mij. Ik voelde me heel eenzaam en ik had het idee gekregen om een hondje te kopen. Mijn mama wou dit niet omdat we al een hondje hebben (mijn ouders zijn gescheiden) en mijn vader wou dit niet hebben op het appartement. Toch is het idee gaan leven en ging ik me voorstellen dat ik een hondje had. Ik had heel goede overtuigingen en kon de argumenten van mijn ouders weerleggen. Dit is nu al een hele tijd aan de gang en iedereen wordt het een beetje moe. Mijn vader verwijt mij dat ik egoïstisch ben omdat ik alleen aan mezelf denk. Dit is wel waar maar alleen omdat ik er zo zeker van ben. Het is daarjuist tot een uitbarsting gekomen. Mijn vader was zo kwaad en begon te roepen en te tieren wat hij fout gedaan heeft dat ik me zo gedraag. Ik voel me zo slecht en eenzaam. Ik denk altijd aan de dood maar weet dat ik het nooit over mijn hart zou krijgen..
Datum:
06-07-2011
Naam:
Eenzaatje
Leeftijd:
21
Provincie:
België

waarom wij ?

In 1988 randde mijn eigen vader voor de tweede keer mijn vrouw aan. Het was de derde keer dat ie mij dit aandeed , na een eerste keer met mijn vrouw , en daarvoor een keer met mijn toenmalige vriendin en huisgenote . Telkens paste hij meteen daarop dezelfde techniek toe , door ons te smeken te zwijgen tegen moeder , omdat die dat niet zou aankunnen , door mij en mijn vriendin/vrouw uit de familie te sluiten met een meestal financieel getint plannetje , door mijn moeder (een Žchte geldwolf) tegen ons op te zetten .
Die volgde hem dan in zijn verhalen, en weigerde ons onder meer de toegang tot het ouderlijk huis,het trouwfeest van mijn zus e.d. , terwijl ze zijn verzinsels ook doorheen de volledige familie verspreidde : wij werden totaal in diskrediet gelogen , iedereen keerde ons de rug toe , en tot overmaat van ramp raakten die verzinsels ook tot bij onze buren en de weinige vrienden die we nog hadden , en bij mij zelfs tot op de werkvloer . Wij zijn door de jaren heen in een bijna totaal sociaal isolement gelogen, en we hebben niet de drang of moed om ons te verdedigen ten aanzien van mensen , die met deze zaak geen uitstaans hebben.
Zelf heb ik dus een hŽŽl "rommelige" jeugd gehad, met een "vader" die vrouwen lastigviel,zelfs even een relatie had met ene uit de eigen straat , waarop we weggespot zijn uit mijn geboortedorp , maar in onze nieuwe woonst ging ie gewoon door met vrouwen lastigvallen ,incluis mijn zussen , waarvan er eentje vlak na haar meerderjarigheid is ondergedoken , letterlijk op de vlucht voor haar ouders,met een zelfmoordpoging van moeder tot gevolg, ondertussen mijn toenmalige vriendin "geprobeerd" maar mislukt , met een tijdelijke verbanning van ons tot gevolg (omdat ze zgz haar ondergoed bij mijn -betaalde- wasgoed voor moeder had gestopt ...) ,uiteindelijk dan nog eens verhuisd om ook daar de buurvrouwen lastig te vallen , tot die zelf beslisten om te verhuizen , en dan tweemaal mijn vrouwtje ...Toen maakte hij moeder wijs, dat ze te lang had moeten wachten op de terugbetaling van een op-papier-renteloze-lening ,en dus moest er intrest betaald worden ,wat ik pertinent weigerde:afspraak is afspraak.
Niemand gelooft dit verhaal , zoiets doet toch niemand met zijn eigen kinderen , maar wat er ook over ons wordt verteld ( we weten niet eens welke roddels er over ons de ronde doen, iedereen is te laf om het in ons gezicht te zeggen ) dat is voor velen wŽl de waarheid.
Ik kan niet meer , ik leid een leven van constant verdriet en zelfmedelijden , elke dag doe ik mijn uiterst best om een goed mens te zijn , maar het loont niet . Zelfs mijn beide zussen hebben na verzoening de kant van vader gekozen , en laten mij al bijna 23 jaar volledig in de kou staan , gŽŽn contact , niets...
Binnen mij eigen gezin moet ik voor iedereen de voortrekker zijn , iedereen rekent op mij , maar als het ŽŽn van hen niet zint , pakt ie mij op m'n zwakste plek , en verdwijnt ie nu al sedert een half jaar , op bevel van zijn vriendin.Geen contact meer , zij verhindert zulks vakkundig , door elke communicatie te "onderscheppen" en ons de deur te wijzen.
Er is hier op deze aardkluit voor mij geen lichtpuntje meer om naar uit te zien , ik leid al sinds mijn jonge jaren een leven van " compenseren waar anderen in de fout gaan , overdreven verantwoordelijkheidsgevoel , overdreven vriendelijkheid en hoffelijkheid ,verregaande "burgerzin",behulpzaamheid en gulheid " en dat maakt van ons " Žchte softies " .
Ik noch mijn vrouwtje kunnen enig begrip opbrengen voor elke vorm van graaizucht , hebzucht, sociale onrechtvaardigheid en machtswellust , misbruik van vertrouwen , fysiek en mentaal geweld , onverdraagzaamheid en profitariaat , in zoverre dat het ons leven ook lastig om dragen maakt , omdat het net die dingen zijn die deze maatschappij kapot maken voor onze nakomelingen , die tot overmaat van ramp langzaam aan de nieuwe norm lijken te worden , waardoor al te sociaal ingestelde mensen als wij in de verdrukking komen , omdat we met onze waarden nooit kunnen bereiken , wat valsaards en sjoemelaars wŽl kunnen , ten koste van mensen met Žchte waarden ...En als je dan nog rond het ego•sme van de mensen rondom je heen zou kunnen kijken , maar van zodra je buiten komt , bots je er op , dus blijf je maar liever in je huisje, in je eigen wereldje , het laatste bolwerk waar we mekaar nog begrijpen en beminnen , tenminste als we alleen zijn en de TV staat niet op ...Isolement.
Wij staan niet in het leven ,ons leven wordt geleefd door leugens en achterklap ten laste van ons , we zijn hiervoor niet gehard , en als ik dan in het holst van de nacht wŽŽr eens wakker word om meteen aan de vraag "waarom wij" te beginnen piekeren , dan begrijpt u vast snel hoe uitgeput en levensmoe we allebei raken ...
Dat het hier maar snel voorbij is , voor mij hoeft morgen niet meer , waarom ons eigen nog op eender welk vlak verzorgen ,plannen maken om ze (bijna) nooit uit te voeren , de enkelingen die ons nog aanspreken , moeten steeds weer wat gedaan krijgen van ons , wij staan overal alleen voor , wij moeten niemand iets vragen , waarom wij ??? Waarom???
Datum:
06-07-2011
Naam:
Patrick R
Leeftijd:
51
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.