Levensverhalen (pagina 498)

Mijn leven is een tijd klok, een kwestie van tijd, bepaalde dingen snap je niet. of wil je niet snappen. je zelf voor de gek houden. maar dat moet ook een keer stoppen. ik leef mijn eigen leven niet meer. ben moe, maak een rotzooi van mijn leven en trek ander er bij mee, denk nu al zo lang over dingen na, en heb geen uitweg, count down............

Ik ben 19 jaar, word binnenkort 20 en denk sinds een paar dagen geleden aan zelfmoord. Deze gedachte wervelt al langer door mijn hoofd maar omdat ik een paar dromen had die ik voor mijzelf absoluut waar moest maken heb ik het nooit echt tot een echte optie gemaakt, was eerder nieuwsgierig maar nu sindskort behoort het tot 1 van de opties.

Ben sinds ik klein was mishandeld door me ouders, fysiek en psychisch. Altijd was we avond gingen eten moesten we onze bord voor zolaat op hebben, als we dat niet hadden (ik en me broertje) moesten we op de schuur eten of werd me vader agressief.
Dus daar sta je dan als 8/9 jarig kind in de schuur in de winter war het fucking koud is met een bord eten wat je echt ranzig vind en niet kan eten, nou als we het dan al op kregen mochten we het oo niet uitkotsen, maarja het eten vonden we ranzig dus dat ging automatisch, en toen kwamen de klappen, met de hand met een stok, met de riem, het ijzerengedeelte en het andere gedeelte van de riem.
Als we telaat kwamen of we waren ergens de tijd vergeten en we kwamen thuis en we vertelden dat werd er meteen geslagen, er werd met eten koffie borden gegooid, alles wat binnenhand bereik was werd getracht ons te raken.

Me moeder was en is het altijd eens met me vader, het is altijd onze schuld en het is nooit goed. Als we een 9 haalden dan was he tniet goed want we hadden een 10 moeten halen, want we hadden dat beter moeten leren of weet ik wat, nee echt het is nooit goed.
We werden/worden als slaafjes behandeld, we moeten schoonmaken opruimen en alles omdat we zelf een deel in het huishouden moeten doen. Nu is dat niet zo erg maar stel je eens voor dat je het vergeet omdat je na school thuis komt en je ook nog hebt gewerkt, het rond 9 uur is en je dan gelijk door naar bed gaat, dan word je om 11 uur uit je bed getrokken door een schreeuwende vader die wilt dat je het opruimt en wel direct.
Dit is doorgegaan tot onze 15/16e.

Daarna begon het chanteren, als we iets deden wat ze niet leuk vonden, of als we iets deden waar ze het niet mee eens waren werden we uit huis gezegd, we hadden immers de leeftijd dat we terug konden slaan dus nu werd er gezegd pak je spullen en vertrek, nou zou je denken dat dat niet zo erg zou zijn want je gaat gewoon even naar een vriendin of vriend, maar laat nou net het geval zijn dat je die niet hebt omdat je anti sociaal bent (reden vertel ik zo) dus ik ben van me 16 tot me 18e best wle vaak uit huis gezet en toen mocht ik terug komen als ik maar sorry zei, want het was altijd onze schuld en wij zaten altijd fout, het lag natuurlijk aan de manier waarop we dingen hadden gezegd, met welke toon en hoe en weet ik wat jaa hun zijn de perfecte ouders en doen nooit iets goed en als de kinders iets fouts doen dan ligt het aan onze hersencellen.
Dan moet je voorstellen dat je ondertussen naar school gaat maar dag in dag uit word gepest omdat je een beugel puistjes hebt en wat slimmer dan de meeste bent, ja je sleutels worden in de modder gegooid en mag jij lekker in je witte kleren gaan zoeken, je fiets word kappot gemaakt zodat je lekker naar huis door de regen mag lopen, je gymkleren worden weggegooid zodat je lekker in je stinkende kleren de rest van de dag mag rondbanjeren, je word uitgescholden je word uitgelachen, en als je dan eindelijk eens het lef heb om naar de leraar te gaan zegt ie, ach dat is pubergedrag dat gaat wel over, dit heb je dan vanaf groep 7 tot en met de 4e lekker dan he,

Dan krijg je eindelijk een vriendin rond je 14e en beloof je dat je er altijd voor elkaar zal zijn, dat je elkaar altijd zult steunen, nou in het begin is dit altijd even aftasten maar in het eerste jaar ging het best goed we deelden alles praatte over alles hielpen elkaar zoveel mogelijk en in het 2e jaar boem uit het niets was ze vertrokken, ze zat in de put met haar vriend je trekt ze allebei eruit en jij gaat bijna ten onder maar je doet je best, je staat zelf op breken en hebt haar nodig en dan verdwijnt ze gewoon alsof het niets is, ja je kan lekker stikken want maakt het uit hoe je voelt wat maakt het uit wat er met jouw zelf gebeurt jij bent nu lekker veilig met je vriend ergens aan het chillen, nou nu is dit 1x denk je van oke dat kan gebeuren, maar da krijg je een andere vriendin voor 3 jaar lang en precies hetzelfde alleen deze keer mag de vader je nit van die vriendin en gaat ze door die vader denken dat je een loverboy bent, vervolgens gaat ze zeggen bewijs maar even dat je geen loverboy bent, ja hoe in godsnaam moet je dat bewijzen ? niet dus, dus zegt ja sorry als dat niet kan kunnen we geen vrienden meer zijn sorry, en weg is ze, terwijl je alles voor hebt gedaan, je hebt dingen voor haar betaald je hebt er gebeld je hebt je ouers boos gemaakt omdat je zover ging en alles en toch laat ze je vallen omdat jij nit kan bewijzen dat je geen loverboy bent, lekker dan he:)

Dan krijg je wanneer je 16 bent een vriendin, voor 3 jaar lang het gata goed slecht ups & downs je kent het wle en dan kom je erachter dat ze vreemdgaat met een andere jongen en seksuele dingen met die jongen heeft gedaan jeeeej :D, kan je ook wel erbij gebruiken he, dus je hart word gebroken, en het ging al niet zo goed gezien zij nooit gelukkig was en kon zijn, wat je ook deed, dat als je je hart even wou uitstortten bij haar zij heeft gezegd nou weetje ik verlang naar de tijden dat je niet zo deprissief was, met andere woorden rot op met je zielige verhaal ik wil een blije jouw, jaa tuurlijk een geweldige vriendin heb je dan he :)
Nu zit ik in mijn laatste jaar van hbo rechten en moest ik een stage hebben, ze weten dat het voor je diploma heb, ze weten dat je absoluut neit kan veroorloven om ontslagen te worden en wat doen ze ? ze ontslaan je, waarom ? omdat een andere sukkel niet kon werken en dus word iedereen de dupe ervan, je word ontslagen hartelijk ebdankt, dus na alle stress van thuis vrienden en je vriendin word je ook nog eens ontslagen van je stage, nu heb ik een nieuwe stage gevonden en zal ik in augustus slagen is de bedoeling maar zeker is het nog niet aangezien ze best wle moeilijk doen met uren draaien etc,

nou afgelopen woensdag is mijn pas gebruikt voor bankpas fraude, je vertrouwt een persoon omdat ze gechanteerd word ze heeft bewijs alles vervolgens steelt ze je pas gebruikt ze het voor bankpas fraude en krijg je een boete van 3000 euro, jaa lekker is dat, je bankrekeningnummer word geblokkeerd, er kan niks vanaf alleen maar bij , je ouders flippen tegen je thuis allerlei kinderachtige maatregelen en het ergste is nog dat je alles moet slikken, want uit huis gaan is geen optie he, vervolgens moet je dus een boete betalen je abbonoment word gestopt je moet aangifte doen bij de politie en dit zal 1 tot 2 maanden duren vanwege de achterstand die de ing heeft JEEJ:)

Je hebt hartproblemen omdat je teveel stress hebt die word veroorzaakt door eerdere trauma's, heb zelf 2 mensen verloren aan zelfmoord, 1 iemand heeft een overdosis van drugs gedaan en de ander is van de brug gesprongen, terwijl we nog closer waren dan familie, en je ziet het ook nog eens gebeuren :(

Hiermee loop ik elke dag rond, en iedereen blijft me vertellen dat ik er wel sterker uitkom, dat dit wel goed komt dat gewoon doorheen moet bijten blablablaa,

maar niemand vraagt zich eens af wat ik wil ? En wat ik wil is niet veel, ik wil gewoon rust, gewoon even helemaal niks, nergens om druk om te maken, niet om school geld stage vrienden liefde verleden heden toekomst gewoon helemaal niks,

maarja leven staat niet stil, dus dan kan ik net zo goed me eigen leven stil zetten toch ..

hej,
waarschijnlijk is mijn leven nog niet zo erg als zoals die van jullie.. maar ik wil toch even mijn verhaal kwijt..
ik ben vroeger altijd gepest geweest maar dat vond ik niets zo erg. maar tegenwoordig is het erger mijn ouders zijn al jaren gescheiden en mijn familie haat mij die vinden mij maar een slet.. en mijn vader die wilt mij gewoon niet meer kennen en jaren lang ben ik mishandelt geweest door mijn stiefmoeder... mijn mama zit in een depressie en die reageert alles op mij af... mijn broer kan nooit iets fout doen ik krijg altijd de schuld.. mijn mama heeft mij al paar keer uit huis gesmeten en zit mij altijd uit de schelden enzo ik kan echt niets goeds doen in haar ogen... en op school gaat het ook niet goed ik word altijd uit gescholden .. maar ik heb wel goeie vriendinne maar die denken ook aan zelfmoord... ik snij mij wel redelijk vaak mijn hele armen en benen enzo liggen helemaal open en staan vol met littekens... ik ben ook al paar keen van huis weg gelopen en paar keer zelfmoord proberen te doen maar dat lukt gewoon nooit en dat maakt het nog erger... mensen die weten dat ik zelfmoord probeer te plegen zeggen altijd tegen mij 'denk aan de mensen die u gaan missen' maar ik denk dat dat er niet veel gaan zijn mijn ouders haten mij mijn familie ook mijn broer ga mij niet missen om die zegt nu ook al dat die mij toch niet zou missen enzo pfff ik weet niet wat ik moet doen ik wil zo graag van deze wereld af maar langs de andere kant ook niet ...wat moet ik doen?...

ik ben lelijk klein voor me leeftijd heb een lange neus uj schaam me er altijd voor ik weet niet wat ik moet doen het het hangt canstant in me hooft zm.....

Ik ben een meisje van 13 en wil gewoon weg van al het gezeik aan me kop. Ik wil bij me vader wonen omdat ik het bij me moeder niet meer aankan. Het is er een puinhoop en ik kan geen vrienden meenemen. Me moeder is drugs verslaafd en moet afkikken. Het lukt me niet om bij me vader te wonen omdat me moeder gaat dreigen en daardoor kan ik niet fatsoenlijk mijn eigen verhaal kwijt. Jeugdzorg en de kinderscherming helpen me mee. Ik kan er niet meer tegen en wil zelfmoord plegen, er komt in een keer te veel op me af. Maar ik hou mezelf jammer genoeg steeds tegen, ik denk aan me vrienden, wat ik hun dan aan doe. Ik kan het me vrienden niet aan doen omdat ik laats zelf een vriendin ben verloren aan een tumor. Ik wil weg en snijd mezelf dieper en dieper in me arm, om zo te hopen dat ik me slagader raak, dan ben ik in 1 klap van alles af...

kben een meisje van 13 en woon in drenthe. mijn naam is whitney, kheb altijd ruzie met mij moeder mij broertje of de vriend van mij moeder..
vroeger ben kseksueel mishandeld
het leven werd hard voor me toen k ongeveer 10jaar werd.
de tijden ginen langzaam voorbij en de dagen duurde langer.
steeds was er ruzie ruzie ruzie ruzie, k kon der niet meer tegen, dus besloot kgekke dingen te doen zoals weglopen met dingen gooie snijden & me moeder aanvallen.
omdat mijn moeder der nooit voor me was ben kgewoon heel boos op haar, om zomige dingen haat khaar en dat is gewoon niet meer normaal nu heb je ook kans dat knaar een logeertehuis moet dat is al tespraken, want kloop ook bi jutters en jeugdzorg, alleen was plan b al in aankomst toen ik 8jaar was en zins die tijd zeg k kpleeg zelfmoord als kdaarheen moet.
maar nu de tijd echt een beetje is aangebroke denk kdat het tid is om te gaan, want het leven heeft geen zin meer als alles tegenzit mensen nietmeer van je houden en je overal de schuld van krijgt.
kzelf ben nooit echt gepest op school. maar kheb ok geleerd om voormezelf op te komen dus doe ik dat ook drm pest niemand mij ,
maar.. ik wou gewoon ff me verhaal kwijt aan jullie khoop dat jullie me kunnen helpen.
want kstop met het leven.

× whitney.

dit is geen leven. Altijd alleen enkel nog contact met mensen op café zie geen uitweg moest mijn moeder en mijn zus er niet meer zijn t was al alang gedaan soms hoop ik dat het leven maar vlug gedaan is denk ik is dat het nu teleurgesteld in alles nog 4 weken te werken dan verlof zie dit niet zitten verlof weer een periode waar anderen plezier hebben en ik thuis blijf voor het zoveelste jaar... sorry voor het storen ik denk dat je toch geen advies kunt geven het blijft zo en het is zo bye

ben mee geweest om te demonstreren in den haag ben daar tegen oude behandelaar op gelopen ben daar een paar dagen flink van in de war geweest ik ben toch niet sterk genoeg om de onverwachte dingen die gebeuren snel los te laten en weer verder gaan met mijn leven alleen als ik hard loop of heel hard bezig ben heb ik rust in mijn hoofd nog 3 maanden dan begin ik met emdr hoop dat dat werkt groeten alexander

ben mee geweest on te demonstreren in den haag bijna al mijn ex therapeuten gezien en een gedag gezegt dat was heel erg zwaar merk dat ik nog twijfel of ik de goede keus heb gemaakt duurt ook nog 2 a3 maanden voordat ik met emdr kan beginnen ik ga maar weer hardlopen dat helpt 10 keer beter dan medicatie ik wens jullie allemaal het allerbeste alexander

ik ben een jongen van 15 jaar ik wil graag af van mijn leven het doet me alleen maar pijn mensen gebruike mij van hoe ik ben ik heb vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta ik heb me zelf gesnede en ik weet niet meer hoe ik verder moet thuis gaat alles ook niet alles even lekker ik denk dat ze me niet acceptere zoals ik ben ik kan zo niet meer verder ik voel me zwaar klote ik denk dat ik er alleen voor sta want hoeveel pijn ik heb in dit leven is niet normaal :S