Levensverhalen (pagina 493)

hoy ik denk dus regelmatig aan zelfmoord ik kan hier moeilijk over praten
heb het tegen 1 vriend gezegt nu bekijkt hij le alsof ik een freak ben ofzoiets
ik kan al vanaf mijn 11 niet uit de problemen blijven.
ik ben de dagelijkse ruzie's met mijn ouders meer dan beu...
nooit is het goed genoeg voor mijn ouders. is de richting op school weer te min, help ik niet genoeg thuis(terwijl zij elke avond weg zijn) ga ik met de verkeerde vrienden om
met hun valt er niet mee te praten.
elke keer weer wanneer ik op het punt sta zelfmoord te plegen moet ik steeds denken aan mijn vrienden en familie dit weerhoud mij dit te doen want als het gebeurt dan zitten zij met een gevoel wat ik niemand wil geven

Beste mensen,

Als klasskiek musicus ben ik maar met één ding bezig, het proberen op de juiste wijze een emotie weer te geven.

Mijn componisten hebben heel veel emotionele problemen gehad.

Wat zijn daar een prachtige dingen uit voort gekomen.

Zij hebben hun lijden kunnen omzetten in een hele bijzondere betekenis.

Lees het leven van Franz Schubert.

Uit jullie vreselijke lijden, zou ik jullie willen vragen om te bedenken dat dit ook betekenis kan hebben.

Zelfmoord is een emotie, maar die emotie gaat weer voorbij. Geloof me!!!!

Wij als achterblijvende maak je er echt helemaal mee kapot mee, ben je dan echt zo vol van je eigen emotie??????????

Of besef je dat je in een bepaalde fase bent van het leven die misschien wel heel moeilijk is maar, die echt wel weer voorbij gaat.

Daarnaast bedenk dan, ben je de enige die dit heeft meegemaakt???????

Zoek naar verwanten, jij bent niet de enige!!!!!!!!!!!!!!

Besef ook dat we in een niet sociale maatschappij leven. Leer om je te handhaven.

Ik hou van je.

Besef heel goed dat je met zulk een daad er meerdere mensen mee vermoord.

Geef het niet op. Laat je niet gaan door je gevoel!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Al vanaf kleins af moest ik al mijn pijn en verdriet weten te incasseren. Mijn vader sloeg mijn moeder, mijn broertje of mij. Steeds om andere redenen. Eens toen ik 4 was, hoorde ik op de 2 etage van ons vrijstaandhuis gegil en gescheld. Met veel nieuwsgierigheid ging ik kijken wat er aan de hand was, bleek dat mijn moeder mijn vaders sokken niet had gestreken en nu werd ze afgeronseld met een leren riem. Ik wilde me verstoppen, maar mijn vader zag me net iets te laat! Hij riep me en ik en mijn broertje moesten in de woonkamer op een stoel zitten en toekijken hoe mijn moeder inelkaar geslagen werd. Als mijn broertje of ik een kik gafen dan waren wij aan de beurt! Al vanaf dat ik 4 ben vraag ik me af hoe ik mezelf om het leven kan brengen! Ik hoorde in een film over zelfdoding doormiddel van een plastic tasje die je om het hoofd moest binden! Dat deed ik en ging op het bed liggen! Mijn moeder vond me optijd en zei: " als jij dood was gegaan dan had papa mij dood gemaakt, please hou vol en wees sterk! Samen komen we eruit" de woorden van mijn moederen spraken mijn moed in en zo heb ik mijn 15e verjaardag gehaald! Niet alleen mijn moeder werd geslagen hoor! Mijn broertje ook, maar nu hij wat ouder, breder en sterker is durft mijn vader hem met geen een vinger aan te raken maar mijn vaders woorden zijn hard en wreed om 1 iemand al in te laten storten! Mij slaat hij nog steeds, op vakantie in spanje had hij weer eens een van zijn driftbuien en ik vertelde hem wat ik ervan vond. Toen begon opeend de hel! Ik werd op het bed gegooid en met een riem werd ik op mijn benen geslagen en op mijn gezicht! Alles brandde en ik zag zwart voor mij ogen. De woorden : "papa STOP! Je doet me pijn ik ben je dochter!" Maakte hem aan het stoppen en hij liep met grote stappen de kamer uit! Dit zijn maar een paar verhalen van mijn hele geschiedenis! Laatst vroeg ik aan mijn moeder met zorgvuldig uitgezochte woorden: "mama, waarom gaan we niet weg bij papa, ik leef in pijn en angst. Waarom heb je mij dit aangedaan?" Waarop mijn moeder antwoorde: " kan niet schat, het spijt me zo!! Maar als ik wegloop dan schiet je vader mij dood en jou en je broertje en zusje ook!" Enige manier om mijn pijn te ontlopen is om een engel te worden en mijn moeder op die manier te beschermen tegen de linkerhand van de duivel!

ik ben 23 en op 14-12-10 getrouwd met de vrouw van mijn dromen waarvan ik een dochter van 4 heb... op 23-04-11 kwam ik erachter dat mijn vrouw is vreemd gegaan met het kleine broertje van mijn beste vriend deze jongen is 17 en mijn vrouw 26 na alles wat er is gezegd en gebeurd mag ik mijn dochter niet meer zien is het huis aan mijn vrouw toegewezen ik heb nu dus echt niks meer te verliezen mijn bedrijf is naar de klote omdat ik al mijn geld heb op gemaakt aan nutteloze dingen... ik had/heb verdriet en gewoon echt geen zin meer in het leven, mijn vrouw heeft nu een relatie met die jongen en ze wonen in mijn huis mijn vrouw werkt al 4 jaar niet meer en ik heb namelijk alles betaalt aan het hui nu gaat het me niet om het geld maar om het idee dat het geen waar ik me de tering voor heb gewerkt nu word toegewezen aan hun aan die jongen en mijn vrouw ze verdienen het niet... TOCH?

ik zie hier zoveel jonge mensen op deze site en eigenlijk verschiet ik daar niet van. Hoe dit leve is is ondraaglijk. ik heb veel meegemaakt en leef nu om voor mijn gehandicapte moeder te zorgen 24/24 7/7. Ik kan dit leven ook niet langer aan. Een maatschappij waarin ze ze verkrachter een briefje sturen dat hij zich moet aanmelden in de gevangenis. In wat voor leven leven we dan. Ik heb niets in dit leven gehad vroeger en nu heb ik nog niets aan het leven. afwisseling van wiet en alcohol heb ik er niks aan. Ik zal ook vroeger stoppen met leven. Ik weet ook wanneer. Ik zal nooit iets aan het leven hebben.

kben een meisje van 12 bijna 13 en ik denk constant aan zelfmoord
het zit me niet mee ik ben 5 jaar zwaar gepest geweest en ik word al 6 jaar thuis lastig gevallen en ik ga bijna nooit meeer mee naar een familie feest (want ik word daar de hele tijd uitgescholden) ik moet al iets zeggen en tis al niet goed en als ik iets doe doe ik het nooit goe in de ogen van de andere een goei 2 jaar geleden ben ik gaan google en kwam te wete dat ik een zeer zware depressie had pas een groot jaar later had ik dat tegen mijn mama gezegd en sinds oktober ga ik naar een psycholoog maar het gaat nog niet beter niemand begrijpt me en ik zou zo graag zijn gelijk de andere

ik zie het totaal niet meer zitten , voor mijn gevoel heb ik een hele nare jeugd gehad.
mijn vader heeft schizofrenie en heb rare dingen met hem meegemaakt oa dingen met drugs en mishandeling en hoe hij mijn moeder mishandelde mijn moeder ging iedere keer weer terug bij hem en dat begreep ik nooit, nu kan ik het soms inzien maar dat zijn moment opnames. grotendeels van mn leven heb ik die man zo erg gehaat en nu nog steeds trouwens er waren wel tijden dat ik bij hem was en hij ook een beetje moeite heeft gedaan. mijn moeder doet ook alleemaal aardig en behulpzaam als het haar uitkomt en op de rest van de familie kan ik niet echt steunen tenminste dat gevoel heb ik.
ik ben nu ook soort van in behandeling bij een psychiater en een psychische therapeut maar het gaat allemaal erg langzaam en moeizaam. ik heb ook een aantal stoornis volgens hun waar ik mezelf wel in kan verplaatsen dat ik het ook inzie.
afgelopen 2 jaar zijn zwaar voor me geweest.. 2 jaar geleden ben ik anderhalf jaar met mn eerste vriendje gegaan totdat hij het uitmaakte toen ben ik zeg maar echt gaan leven ik ging veel uit, shoppen, reizen en veel met andere jongens waar ik niet echt trots op kan zijn. na die 2 jaar mis ik hem denk ik nog steeds en heb ik het nog steeds onbewust niet verwerkt.
in de tussentijd heb ik 2x geprobeerd een opleiding te volgen in 2 verschillende steden beide keren ben ik er niet ingeslaagd en ermee gestopt. heb veel nare dingen met jongens meegemaakt daarom dat ik ze niet meer vertrouw ik heb wel nog steeds diep het gevoel dat ik een vriend wil en dat ik dan misschien gelukkiger wordt. ik ben ook een tijdje bezig geweest met modellenwerk in de ogen van de mensen die in mn oude regio woonde was ik heel wat omdat ik ook vaak op tv kwam maar als ik dan op fb ging kijken naar andere modlelen zag ik in dat ik niks was. ik was eerst ook ietsjes voller met voller bedoel ik gewoon normale maat 36 ik ben nooit dik geweest ze noemde het wel dik in de modellenwereld.
ik heb veel te maken gehad met geldproblemen en schulden en dat ik bij de elite wilde horen en er alles aandeed om er goed uit te zien leuk naar feestjes gaan en niet laten merken hoe ik me echt voelde. ik heb tussendoor ook soort van een vriendje gehad die alleen maar bezig was met muziek en meende dat we geen relatie hadden in het begin vond ik hem ook niet zo leuk totdat mn gevoelens kwamen en dat zei ik hem toen ook maar alsnog is die naar met me omgegaan. in de afgelopen 2 jaar heb ik ook een autoongeluk gehad, 10x verhuisd, ben worden verkracht door een fotograaf. heb een verslaving gehad aan iprufopen waardoor ik ook in het ziekenhuis heb gelegen. vorig jaar was het zo erg met mn geld issues dat ik mee heb gedaan aan criminele activiteiten.. ik had geen geld meer en woonde in een antikraak huis. ik ben toen in een groot eengezinshuis gaan wonen waar een wietplantage was ik had beloofd het niemand te vertellen en er mochten ook geen jongens opbezoek komen. ik heb geen enkele cent ontvangen van wat ze beloofde en het rare was 2 dagen na dat ik zei dat ik er weg wilde en wilde verhuizen was er ingebroken ik dacht eerst de hele tijd dat het een ex van mij was maar ben onlangs erachter gekomen dat zij eht zelf waren ik wil heel graag naar de politie maar een gevoel van me zegt dat ik het niet moet doen. ik weet van mezelf ook wel dat ik erg onzeker ben en naief en weet ook niet meer waarmee ik bezig ben. ikben erg in de war en verander steeds van stemmingen en gedachtes waar ik zelf helemaal gek van wordt ik heb ook slaappillen gekregen van de psychiater die niet helpen ik zit nu serieus op het bed met een mes naast me maar opeens ben ik een beetje gekalmeerd en durf ik niet meer ik heb mn koffer en tas al ingepakt ik weet zelf niet meer waarmee ik besig ben en wat ik moet doen als mensen eens wisten hoe dom ik nu bezig ben wauw. ik had eerst ook best veel vrienden ik hoor niks meer van ze en heb vele ook aan de kant geschoven en nummers verwijderd omdat ik niks negatiefs meer in mn leven wil., ik weet ook dat mensen me makkelijk op dit moment kunnen manipuleren of liegen tegen me dus weet ik niet hoe ik ermee omga. ik zorg ook niet meer voor mezelf ik eet drink al 2 dagen niet meer douchen etc wil ik ook niet meer. ik belde vanochtend de crisisdienst nog op en was toen nog helemaal in paniek en toen viel de verbinding weg en werd ik weer rustig ze belde net en ik nam op maar heb niks gezegd ik klapte helemaal dicht er is eig zoveel dat ik wil zeggen over mn gevoel maar kan niet meer goed nadenken ik wil zoveel typen zodat een mens bebgrijpt waarom ik er zoveel jaar al aan denk om mn leven te eindigen maar waarommoet ik mezelf eigenlijk tegenover andere bewijzen? waarom eig? ik kan niet eens meer goed ademhalen en wil hier een eind aanmaken maar ik durf niet stel je voor ik spring zo voor de trein en hij reed te langzaam en ben ik half dood en lig ik in coma en na een aantal maanden ben ik er weer uit en heb ik geen been en arm meer? of ik neem overdosis van tablleten(geen idee waar ik die vandaan haal) en ik ben dan ook niet dood? of ik spring van een flat en ben dan nog niet dood? ophangen durf ik sowieso niet en met een mes heeft ook geen zin het is dan alleeen dat je jijzelf even lekker los voelt en erna brandt het en doet het pijn en heb je een wond die iedereen ziet en ben je het zielig kind die zichzelf snijdt. en met een plasticzak op je kop lijkt me ook maar niks was er maar een site waar je kon kijken wat de bestemanier is heb al uren gezocht en niks gevonden, zie je ik ben raar. nooit zou ik normale kunnen leven met zulke rare gedachtes.

Hallo,

Ik wil niet meer leven mn moeder drinkt vaak en veel en mn vader haat me ook is er soms geen eten en dan heb je vriendjes waar je geen gaat en daar is alles zo huislijk alles opgeruimd en ouders zijn lief tegen je. Ik wil gewoon niet meer verder met mn ouders
alleen ik ben bang dat ik ze kwets als ik zeg dat ik naar pleegouders wil. Ik weet niet meer wat ik wil :,( het liefst gewoon dat alles stopt.

het duurt nog drie weken voor dat ik een intake gesprek heb ik twijfel of ik wel de juiste keus heb gemaakt il gebruik alleen nog slaapmedicatie geen remeron en seroquel ik merk dat ik weer somberder ben en veel aan de dood denk loop nog iedere dag en ga 3 keer in de week naar sportschool maar begin te twijfelen of dat wel genoeg is ik hoop echt dat emdr helpt anders weet ik het niet meer het gaat nu wel heel lang duren ik heb van de week ook heel slecht nieuwsgehad mijn broer is heel erg ziek als ik aan mezelf aan het werk ben gebeurt er altijd iets waardoor het niet doorgaat i9k ben een beetje van slag ga hardlopen alexander

Ik kan hier wel een heel leven beschrijven waar misschien door iemand begrepen zal kunnen worden waarom de knop om mag.
Ik heb mijn leven geleeft en heb een goede tijd gehad met zijn ups en downs die ieder heeft.
Ik sta bekent als iemand met een grote mond, voor de duvel niet bang en dkan doen en laten wat ik wil.
Ik mag dan zo bekent staan maar dat gedrag is onstaan in mijn jonge jeugd ddor veel ziek te zijn veel te missen op school en je niet onder willen doen voor je vriendjes is een begin van later gtdrag.
Voor ik verder schrijf, ik heb op mijn werk hersenletsel opgelopen en dat geeft veel taalfouten, maar ik ga er van uit dat het te lezen is en ga dus niets meer verandere nu als ik wat fout schijf.
Als kind voel je aan dt er iets is ook al kan je het niet thuis brngen, op mijn 11 jaar kreeg ik te horen dat ik voor mijn geboorte als was weggeven aan pleegouders en tot mijn trouwen heb ik daar gewoont en beschouwde ze als mijn eigen ouders en hun mij als hun echtre zoon.
Helaas moets ik een paar keer naar een zogenaamde gezondheidskalonie.
6 weken Petten, 6 maanden zonder school en niet naar huis mogen, dat was in Nunspeet in het Boshuis toen ik 7 jaar was.
In Nunspeet was het de eerste keer dat ik merkte dat mensen met macht je konden maken en breken, zo kreeg je in Nunspeet een koude douch als je met uitkleden een wind had gelaten of omdat er een verpleegster aan je kond rook een bepaalde dat jij de geen was die het had gedaan.
Als je dan onder die douche stond en die weer eerst bloedheet durfde je niet er onderuit te stappen en het water werdt vanzelf steenkoud.
De volgende macht is de kinderbescherming en het maatschappelijk werk.
Er werdt gedacht toen ik 14 jaar was dat ik maar eens een jaar naar een jongens internaat moest voor een jaar, want ik was nogal een Amsterdams schoffie, en dat was ook zo maar noig vind ik dat er niets was dat het rechtvaardigde om mij uit huis te halen.
Mijn ( pleeg ) ouders waren er tegen, vooral mij vader en mijn moeder was het type die er van uit ging als hun zegde dat het goed voor me was dan was het goed.
Na 1 jssr ellende in jongens internaat Appelscha was ik weer thuis met een rugzak vol ellende wat mijn leven op zijn kop heeft gezet tot nu toe, want zet geen 96 jongens bij elkaar in groepen van 16 stuks
Ik heb gewoon gewrkt mijn leven, ben getrouwd al bijna 44 jaar heb drie kinderen met aanhang en negen kleinkinderen.
Door fouten in mijn werk waar ik niets van af wist ben ik ziek geworden, de verkeerde diagnose gehad, jaren pillen geslikt die niet voor mij waren bestemd maar wel kanker gekregen in 2002 wat goed is afgelopen daarna bleek ik een hersenvergiftiging te hebben en kwam in 2007 in de wia.
We hadden geen financiele zorgen en nu nog niet duys dat speelt niet mee.
Als ze in 1994 in het ziekenhuis niet de verkeerde diagnose hadden gemaakt dan had ik nooit geen NAH gekregen.
Nu bezit ik een invalide kart een plaats voor de deur waar sommige lullen jaloers op zijn, zo mogen het zo hebben van me maar dan ook mijn ziekte overnemen.
Fietsen gaat niet meer, lopen maar een stukje, was op mijn werk regelmatig in contakt met mensen uit ander landen en sprak dan duits of engels en met geen van die twee kan ik nog een conversatie voeren.
Ik verplaats me per auto en met goed weer doe ik alles op de scootmobiel die we zelf hebben gekocht want van de gemmeente moet ik woekerwinst betalen dus kochten we henm liever zelf, heeft 6300 euro gekost en later nog een andere auto zodat we mee konden nemen, was geen probleen want we hebben geen leggende gelden maar ook geen schulden en staan ook nooit rood en zorgen er altijd voor dat er wat geld is voor je weet nooit.
Niet alleen het lopen gaat niet goed maar de spier willen af en toe ook niet en ik heb volgens de longarts longemfyseem, althans daar lijkt het op, maar dat komt omdat mijn hersenen verkeerde signalen doorgeven.
In bijde gevallen stik je de moord na iedere inspanning paar keer longontsteking gehad en moet ik als ik bneden ben met het mobiel mijn vrouw boven bellen want er is dan geen lucht om te roepen of naar boven te gaan, de laatste was een paar maanden geleden.
KOmt nog bij dat een stel idioten de PKN hebben bedacht en zo mijn plezier in het geloog hebben terug gebracht buiten de kerk want daar heb ik me uitgeschreven. ze zijn daar net zo democraties als de tweede kamer, als ze gekozen zijn dan heeft de kiezer niets meer te vertellen en doen ze wat ze zelf willen, de kerkkeraad en dergelijke.
Kortom ik ben het zat, ik heb in het ziekenhuis en bij de arts in het dorp al te kennen gegeven dat ik nooit gereanimeerd wil worden, en als ik de kracht vind is dat ook niet nodig, ik bepaal het leiver zelf wanner en hoe ik ga.
Mijn begravenis is al geregeld tot in de puntjes en zal de nodige stof doen opwaaien omdat ik het heel anders heb gedaan dan dat gebruikelijk is, wel weet mijn vrouw en kinderen hiervan hoe het zal gaan en steunen mijn idee hierover.
Over het zelf uitstappen heb ik hget met hun niet gehad en zal ik ook niet doen