Levensverhalen (pagina 493)

ik zie hier zoveel jonge mensen op deze site en eigenlijk verschiet ik daar niet van. Hoe dit leve is is ondraaglijk. ik heb veel meegemaakt en leef nu om voor mijn gehandicapte moeder te zorgen 24/24 7/7. Ik kan dit leven ook niet langer aan. Een maatschappij waarin ze ze verkrachter een briefje sturen dat hij zich moet aanmelden in de gevangenis. In wat voor leven leven we dan. Ik heb niets in dit leven gehad vroeger en nu heb ik nog niets aan het leven. afwisseling van wiet en alcohol heb ik er niks aan. Ik zal ook vroeger stoppen met leven. Ik weet ook wanneer. Ik zal nooit iets aan het leven hebben.

kben een meisje van 12 bijna 13 en ik denk constant aan zelfmoord
het zit me niet mee ik ben 5 jaar zwaar gepest geweest en ik word al 6 jaar thuis lastig gevallen en ik ga bijna nooit meeer mee naar een familie feest (want ik word daar de hele tijd uitgescholden) ik moet al iets zeggen en tis al niet goed en als ik iets doe doe ik het nooit goe in de ogen van de andere een goei 2 jaar geleden ben ik gaan google en kwam te wete dat ik een zeer zware depressie had pas een groot jaar later had ik dat tegen mijn mama gezegd en sinds oktober ga ik naar een psycholoog maar het gaat nog niet beter niemand begrijpt me en ik zou zo graag zijn gelijk de andere

ik zie het totaal niet meer zitten , voor mijn gevoel heb ik een hele nare jeugd gehad.
mijn vader heeft schizofrenie en heb rare dingen met hem meegemaakt oa dingen met drugs en mishandeling en hoe hij mijn moeder mishandelde mijn moeder ging iedere keer weer terug bij hem en dat begreep ik nooit, nu kan ik het soms inzien maar dat zijn moment opnames. grotendeels van mn leven heb ik die man zo erg gehaat en nu nog steeds trouwens er waren wel tijden dat ik bij hem was en hij ook een beetje moeite heeft gedaan. mijn moeder doet ook alleemaal aardig en behulpzaam als het haar uitkomt en op de rest van de familie kan ik niet echt steunen tenminste dat gevoel heb ik.
ik ben nu ook soort van in behandeling bij een psychiater en een psychische therapeut maar het gaat allemaal erg langzaam en moeizaam. ik heb ook een aantal stoornis volgens hun waar ik mezelf wel in kan verplaatsen dat ik het ook inzie.
afgelopen 2 jaar zijn zwaar voor me geweest.. 2 jaar geleden ben ik anderhalf jaar met mn eerste vriendje gegaan totdat hij het uitmaakte toen ben ik zeg maar echt gaan leven ik ging veel uit, shoppen, reizen en veel met andere jongens waar ik niet echt trots op kan zijn. na die 2 jaar mis ik hem denk ik nog steeds en heb ik het nog steeds onbewust niet verwerkt.
in de tussentijd heb ik 2x geprobeerd een opleiding te volgen in 2 verschillende steden beide keren ben ik er niet ingeslaagd en ermee gestopt. heb veel nare dingen met jongens meegemaakt daarom dat ik ze niet meer vertrouw ik heb wel nog steeds diep het gevoel dat ik een vriend wil en dat ik dan misschien gelukkiger wordt. ik ben ook een tijdje bezig geweest met modellenwerk in de ogen van de mensen die in mn oude regio woonde was ik heel wat omdat ik ook vaak op tv kwam maar als ik dan op fb ging kijken naar andere modlelen zag ik in dat ik niks was. ik was eerst ook ietsjes voller met voller bedoel ik gewoon normale maat 36 ik ben nooit dik geweest ze noemde het wel dik in de modellenwereld.
ik heb veel te maken gehad met geldproblemen en schulden en dat ik bij de elite wilde horen en er alles aandeed om er goed uit te zien leuk naar feestjes gaan en niet laten merken hoe ik me echt voelde. ik heb tussendoor ook soort van een vriendje gehad die alleen maar bezig was met muziek en meende dat we geen relatie hadden in het begin vond ik hem ook niet zo leuk totdat mn gevoelens kwamen en dat zei ik hem toen ook maar alsnog is die naar met me omgegaan. in de afgelopen 2 jaar heb ik ook een autoongeluk gehad, 10x verhuisd, ben worden verkracht door een fotograaf. heb een verslaving gehad aan iprufopen waardoor ik ook in het ziekenhuis heb gelegen. vorig jaar was het zo erg met mn geld issues dat ik mee heb gedaan aan criminele activiteiten.. ik had geen geld meer en woonde in een antikraak huis. ik ben toen in een groot eengezinshuis gaan wonen waar een wietplantage was ik had beloofd het niemand te vertellen en er mochten ook geen jongens opbezoek komen. ik heb geen enkele cent ontvangen van wat ze beloofde en het rare was 2 dagen na dat ik zei dat ik er weg wilde en wilde verhuizen was er ingebroken ik dacht eerst de hele tijd dat het een ex van mij was maar ben onlangs erachter gekomen dat zij eht zelf waren ik wil heel graag naar de politie maar een gevoel van me zegt dat ik het niet moet doen. ik weet van mezelf ook wel dat ik erg onzeker ben en naief en weet ook niet meer waarmee ik bezig ben. ikben erg in de war en verander steeds van stemmingen en gedachtes waar ik zelf helemaal gek van wordt ik heb ook slaappillen gekregen van de psychiater die niet helpen ik zit nu serieus op het bed met een mes naast me maar opeens ben ik een beetje gekalmeerd en durf ik niet meer ik heb mn koffer en tas al ingepakt ik weet zelf niet meer waarmee ik besig ben en wat ik moet doen als mensen eens wisten hoe dom ik nu bezig ben wauw. ik had eerst ook best veel vrienden ik hoor niks meer van ze en heb vele ook aan de kant geschoven en nummers verwijderd omdat ik niks negatiefs meer in mn leven wil., ik weet ook dat mensen me makkelijk op dit moment kunnen manipuleren of liegen tegen me dus weet ik niet hoe ik ermee omga. ik zorg ook niet meer voor mezelf ik eet drink al 2 dagen niet meer douchen etc wil ik ook niet meer. ik belde vanochtend de crisisdienst nog op en was toen nog helemaal in paniek en toen viel de verbinding weg en werd ik weer rustig ze belde net en ik nam op maar heb niks gezegd ik klapte helemaal dicht er is eig zoveel dat ik wil zeggen over mn gevoel maar kan niet meer goed nadenken ik wil zoveel typen zodat een mens bebgrijpt waarom ik er zoveel jaar al aan denk om mn leven te eindigen maar waarommoet ik mezelf eigenlijk tegenover andere bewijzen? waarom eig? ik kan niet eens meer goed ademhalen en wil hier een eind aanmaken maar ik durf niet stel je voor ik spring zo voor de trein en hij reed te langzaam en ben ik half dood en lig ik in coma en na een aantal maanden ben ik er weer uit en heb ik geen been en arm meer? of ik neem overdosis van tablleten(geen idee waar ik die vandaan haal) en ik ben dan ook niet dood? of ik spring van een flat en ben dan nog niet dood? ophangen durf ik sowieso niet en met een mes heeft ook geen zin het is dan alleeen dat je jijzelf even lekker los voelt en erna brandt het en doet het pijn en heb je een wond die iedereen ziet en ben je het zielig kind die zichzelf snijdt. en met een plasticzak op je kop lijkt me ook maar niks was er maar een site waar je kon kijken wat de bestemanier is heb al uren gezocht en niks gevonden, zie je ik ben raar. nooit zou ik normale kunnen leven met zulke rare gedachtes.

Hallo,

Ik wil niet meer leven mn moeder drinkt vaak en veel en mn vader haat me ook is er soms geen eten en dan heb je vriendjes waar je geen gaat en daar is alles zo huislijk alles opgeruimd en ouders zijn lief tegen je. Ik wil gewoon niet meer verder met mn ouders
alleen ik ben bang dat ik ze kwets als ik zeg dat ik naar pleegouders wil. Ik weet niet meer wat ik wil :,( het liefst gewoon dat alles stopt.

het duurt nog drie weken voor dat ik een intake gesprek heb ik twijfel of ik wel de juiste keus heb gemaakt il gebruik alleen nog slaapmedicatie geen remeron en seroquel ik merk dat ik weer somberder ben en veel aan de dood denk loop nog iedere dag en ga 3 keer in de week naar sportschool maar begin te twijfelen of dat wel genoeg is ik hoop echt dat emdr helpt anders weet ik het niet meer het gaat nu wel heel lang duren ik heb van de week ook heel slecht nieuwsgehad mijn broer is heel erg ziek als ik aan mezelf aan het werk ben gebeurt er altijd iets waardoor het niet doorgaat i9k ben een beetje van slag ga hardlopen alexander

Ik kan hier wel een heel leven beschrijven waar misschien door iemand begrepen zal kunnen worden waarom de knop om mag.
Ik heb mijn leven geleeft en heb een goede tijd gehad met zijn ups en downs die ieder heeft.
Ik sta bekent als iemand met een grote mond, voor de duvel niet bang en dkan doen en laten wat ik wil.
Ik mag dan zo bekent staan maar dat gedrag is onstaan in mijn jonge jeugd ddor veel ziek te zijn veel te missen op school en je niet onder willen doen voor je vriendjes is een begin van later gtdrag.
Voor ik verder schrijf, ik heb op mijn werk hersenletsel opgelopen en dat geeft veel taalfouten, maar ik ga er van uit dat het te lezen is en ga dus niets meer verandere nu als ik wat fout schijf.
Als kind voel je aan dt er iets is ook al kan je het niet thuis brngen, op mijn 11 jaar kreeg ik te horen dat ik voor mijn geboorte als was weggeven aan pleegouders en tot mijn trouwen heb ik daar gewoont en beschouwde ze als mijn eigen ouders en hun mij als hun echtre zoon.
Helaas moets ik een paar keer naar een zogenaamde gezondheidskalonie.
6 weken Petten, 6 maanden zonder school en niet naar huis mogen, dat was in Nunspeet in het Boshuis toen ik 7 jaar was.
In Nunspeet was het de eerste keer dat ik merkte dat mensen met macht je konden maken en breken, zo kreeg je in Nunspeet een koude douch als je met uitkleden een wind had gelaten of omdat er een verpleegster aan je kond rook een bepaalde dat jij de geen was die het had gedaan.
Als je dan onder die douche stond en die weer eerst bloedheet durfde je niet er onderuit te stappen en het water werdt vanzelf steenkoud.
De volgende macht is de kinderbescherming en het maatschappelijk werk.
Er werdt gedacht toen ik 14 jaar was dat ik maar eens een jaar naar een jongens internaat moest voor een jaar, want ik was nogal een Amsterdams schoffie, en dat was ook zo maar noig vind ik dat er niets was dat het rechtvaardigde om mij uit huis te halen.
Mijn ( pleeg ) ouders waren er tegen, vooral mij vader en mijn moeder was het type die er van uit ging als hun zegde dat het goed voor me was dan was het goed.
Na 1 jssr ellende in jongens internaat Appelscha was ik weer thuis met een rugzak vol ellende wat mijn leven op zijn kop heeft gezet tot nu toe, want zet geen 96 jongens bij elkaar in groepen van 16 stuks
Ik heb gewoon gewrkt mijn leven, ben getrouwd al bijna 44 jaar heb drie kinderen met aanhang en negen kleinkinderen.
Door fouten in mijn werk waar ik niets van af wist ben ik ziek geworden, de verkeerde diagnose gehad, jaren pillen geslikt die niet voor mij waren bestemd maar wel kanker gekregen in 2002 wat goed is afgelopen daarna bleek ik een hersenvergiftiging te hebben en kwam in 2007 in de wia.
We hadden geen financiele zorgen en nu nog niet duys dat speelt niet mee.
Als ze in 1994 in het ziekenhuis niet de verkeerde diagnose hadden gemaakt dan had ik nooit geen NAH gekregen.
Nu bezit ik een invalide kart een plaats voor de deur waar sommige lullen jaloers op zijn, zo mogen het zo hebben van me maar dan ook mijn ziekte overnemen.
Fietsen gaat niet meer, lopen maar een stukje, was op mijn werk regelmatig in contakt met mensen uit ander landen en sprak dan duits of engels en met geen van die twee kan ik nog een conversatie voeren.
Ik verplaats me per auto en met goed weer doe ik alles op de scootmobiel die we zelf hebben gekocht want van de gemmeente moet ik woekerwinst betalen dus kochten we henm liever zelf, heeft 6300 euro gekost en later nog een andere auto zodat we mee konden nemen, was geen probleen want we hebben geen leggende gelden maar ook geen schulden en staan ook nooit rood en zorgen er altijd voor dat er wat geld is voor je weet nooit.
Niet alleen het lopen gaat niet goed maar de spier willen af en toe ook niet en ik heb volgens de longarts longemfyseem, althans daar lijkt het op, maar dat komt omdat mijn hersenen verkeerde signalen doorgeven.
In bijde gevallen stik je de moord na iedere inspanning paar keer longontsteking gehad en moet ik als ik bneden ben met het mobiel mijn vrouw boven bellen want er is dan geen lucht om te roepen of naar boven te gaan, de laatste was een paar maanden geleden.
KOmt nog bij dat een stel idioten de PKN hebben bedacht en zo mijn plezier in het geloog hebben terug gebracht buiten de kerk want daar heb ik me uitgeschreven. ze zijn daar net zo democraties als de tweede kamer, als ze gekozen zijn dan heeft de kiezer niets meer te vertellen en doen ze wat ze zelf willen, de kerkkeraad en dergelijke.
Kortom ik ben het zat, ik heb in het ziekenhuis en bij de arts in het dorp al te kennen gegeven dat ik nooit gereanimeerd wil worden, en als ik de kracht vind is dat ook niet nodig, ik bepaal het leiver zelf wanner en hoe ik ga.
Mijn begravenis is al geregeld tot in de puntjes en zal de nodige stof doen opwaaien omdat ik het heel anders heb gedaan dan dat gebruikelijk is, wel weet mijn vrouw en kinderen hiervan hoe het zal gaan en steunen mijn idee hierover.
Over het zelf uitstappen heb ik hget met hun niet gehad en zal ik ook niet doen

ik ben 13 jaar en heb al heel veel mee gemaakt mijn ouders die gescheiden en heb al veel mensen die ik graag had zien sterven nu ik wil bij hen zijn dan voel ik me ook beter want nu denk ik ieder dag aan zelfmoord en heb het al een keer geprobeerd met pillen maar mijn broer heeft mijn gevonden dus ik leef nog altijd soms heb ik daar wel spijt van dat ik nog leef maar ooit zal dat wel goed komen hoop ik.

Ik ben waardeloos, ik kan echt helemaal niks, ik kost mijn ouders enorm veel geld, want ik kan er niet mee omgaan, geld uitgeven zorg ervoor dat ik me iets, of iemand voel, terwijl ik niks ben. Ik ga kapot aan liefdes verdriet, koude woorden, die me penetreren en me van binnen verbrijzelen. Iedereen had altijd wel wat tegen me, niemand die me begreep, altijd belachelijk worden gemaakt. Vrouwen die doen alsof, en me breken. Ik ben niks, ik kan nu ook niet me stil houden, ik ben zwak en iedereen is beter af zonder mij

Alles wordt altijd afgereageerd op de meest zwakke. Fouten en nare acties van de mensen met macht worden gecamoufleerd en afgeschoven. Ook op een universiteit is hier totaal geen bescherming tegen. Men vraagt zich af waarom studenten zelfmoord plegen. Welnu, als er totaal geen sprake is van enig wezenlijk contact, als je zeven jaar op een vakgroep kunt rondlopen zonder dat ook maar bijna iemand wezenlijk geïnteresseerd in je is. Als je heel erg je best doet om goed werk af te leveren, gemiddeld een 9 staat, maar buiten de groep valt, zodat je op den duur volkomen genegeerd wordt. Als mensen net doen of je een of ander onmens bent. Terwijl je altijd meegaand bent geweest, nooit eisen hebt gesteld, tot het misliep met een bepaalde docent. Die docent hitst vervolgens de hele vakgroep tegen je op. Het is een schande dat mensen hun macht zo misbruiken! Ze jagen me willens en wetens de vernieling in!!!!!!!!!! Willens en wetens!
Er zijn gemene spelletjes gespeeld. Ik ben slachtoffer geworden van een strijd tussen twee docenten die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Beiden wilden mij per se begeleiden bij mijn scriptie. Ik ben al in 2008 opgestookt door iemand om partij te kiezen.
Het is treurig! Meer dan treurig!
Wie op de universiteit neemt het op voor een kwetsbare studente?

Ik ben een aardige lieve. Gozer wordt door alles en iedereen in de zeik genomen relaties gaan vreemd kleden me uit geprobeerd bedrijf op te bouwen mislukt na hard werken ben nu weer in de zeik genomen door een meisje ik wil niet meer zo verder leven ik loop 24 uur per dag met zelfmoord neigingen nu ik kan er niks aan doen ben helemaal op mijn eind wat moet ik doen help me alsjeblieft