Levensverhalen (pagina 491)

Ik zit de laatste tijd niet meer zo lekker in mij vel.
Het kwam vooral door school omdat ik niet over zou
Gaan, ik had het niet zo lekker in de klas, en had ruzie thuis. Daardoor kreeg ik veel stress, zelfs zo erg dat ik die schoolperiodes maar liefst 3 keer ben flauwgevallen. De laatste keer moest zelfs de ambulance komen. Ik kreeg steeds meer de neiging om voor de trein te springen. Nu gaat het redelijk. Alleen een jongen met wie ik het eerst goed kon vinden noemt me de hele tijd weirdo terwijl ik hem nooit iets heb aangedaan. Een vriendin liet me in de steek en waarom? omdat ik niet goed genoeg voor haar was. Mijn beste vriendin heeft een leveraandoening en is haar hele leven al donor. Ze staat al een paar jaar op nummer 1 op een wachtlijst voor een nieuwe Lever. Als Ze die niet krijgt sterft Ze. Als ik dit terug lees schrik ik wel. Ik hoop dat mijn leven snel meezit.

Ik heb stress al mijn hele leven,
ik draag ongeluk met mij mee, Ik zweet voor me centen op het werk, en waar gaan al die centen heen, naar mensen die niet hoeven te zweten voor een centen, Ik heb ongeluk in de Liefde want mijn vriendin de ouders wille niet dat ik met haar omga vanwege vroeger toen ging zij met slechte mensen om en ze denken dat dat door mij komt, de werkgevers die ik heb gehad behandele mij als een hond en ze belazeren mij altijd, vrienden worden wolfen ( gierig en hebberig) Mijn hart was altijd mooi en kleurig, nu zie ik onweer en hel, ik heb al grijze haren op zo een jonge leeftijd ben al een paar jaar deprisief :(

Ik ben nu 26 en heb gescheiden ouders.
Ik heb 2 oudere zussen maar die zijn niet hier in Nederland opgegroeid. Mijn ouders kwamen naar Nederland om te werken en mijn zussen werden door mijn oma verzorgd. Het was de bedoeling dat mijn ouders mijn 2 zussen later hierheen proberen te krijgen.
Mijn ouders kregen mij toen ze hier waren, ik ben hier geboren en opgegroeid.

De relatie van mijn ouders ging steeds slechter. Mijn vader ging meerdere keren vreemd, deed niks voor het huis. Erger nog, hij vroeg aan mijn moeder of ze het wil accepteren dat hij een 2e vrouw neemt! en dat ze niet zo moeilijk moest doen en dat het gewoon even wennen is.

Ik was 6 maanden oud toen mijn vader ons ging verlaten. Hij ging terug naar zijn vaderland en liet mijn moeder, mij en zijn geldschulden hier achter. Van de scheiding heb ik gelukkig niks meegemaakt, ik was toen maar 6 maanden oud. Als kind ben ik opgegroeid met mijn moeder, ik wist toen niet hoe het zal zijn om zonder vader op te groeien. Als kind heb ik nooit gevoel gehad dat ik iets miste.

Vanaf mijn 2 jarige leeftijd ging mijn moeder fulltime werken voor de kosten. Ik verbleef door de weeks bij iemand anders thuis zodat ik verzorgd kon worden. Ik zag mijn moeder toen alleen maar in het weekend wanneer ze vrij was, soms om de 2 weken.

Bij het eerste gezin waar ik verbleef ging ik al heel snel weer weg. Ik werd daar niet goed verzorgd. Mijn moeder kwam achter doordat ze elke week mij ophaalde en zag dat ik elke keer dezelfde ondergoed aan had, met andere woorden..ik werd niet gewassen. Bovendien was het ook niet gezond om daar te verblijven in een gezin die veel rookten.

Zo ben ik bij een 2e gezin terecht gekomen en toen weer bij de 3e. Dit keer was het geen gezin maar een alleenstaande vrouw. Bij haar ben ik goed verzorgd. Ik kreeg eten, kleding, ik kreeg genoeg activiteiten om te doen. Met haar heb ik nog steeds contact. Ik ben haar zeer dankbaar omdat ik eindelijk ergens lang kon blijven en niet meer heen en weer hoef te gaan bij een onbekende. Als ik nu terug denk vond ik mezelf net als een speelgoed. Spelen en weer weg.

Toen ik 7 was, besloot mijn moeder te stoppen met werken, ze wilde meer tijd met mijn doorbrengen. Dus ben ik weer met mijn moeder samen gaan wonen. En we verhuisden gelijk naar een nieuwe woning waar we geen last hadden van lekkage en ruimte gebrek.

Omdat we waren verhuisd, moest ik ook naar een andere basisschool die dichter in de buurt was. Eigenlijk was het achteraf gezien niet nodig want ik was al best zelfstandig op een 7 jarige leeftijd. Dit was inmiddels al mijn 3e basisschool.
En hier begon de ellende.........

Ik zat in groep 4, al heel snel wist ik hoe de sfeer daar was.
Ik werd gediscrimineerd en gepest elke dag. Niet alleen tijdens schooltijden maar ook na schooltijd. Ik kreeg altijd lelijke worden te horen. Ik durfde niet tegen mijn moeder te vertellen en ook niet tegen de juf omdat ik dacht dat het geen zin had.
De kinderen daar waren zo brutaal dat zij ouders van andere kinderen uitscholden wanneer ze werden aangesproken.

Soms kon ik buiten schooltijd niet eens normaal buiten spelen. Ik kon mij nog herinneren dat ik met een vriendinnetje ging fietsen. Op een gegeven moment rende die pestkop van school op mij af, duwde mij van de fiets. Hij was nog met andere 2 jongens. Ik stond tegen een muur en kreeg paar keer een harde stomp in mijn maag. Ik keek naar links en zag gewoon een vrouw buiten voor de deur zitten, ze keek en zei niks!! misschien omdat zij soortgenoten waren? en die vriendin waarmee ik samen was fietste gewoon weg en liet mij achter.
Dit zit al 19 jaren in mijn hoofd, ik krijg dat beeld gewoon niet weg. Die jongens moeten zich schamen dat ze een meisje slaan!

Ik was altijd een blije kind maar sinds toen werd ik steeds onzekerder en negatiever. Dat ik werd geslagen durfde ik zelfs niet tegen mijn moeder te zeggen.

In middels waren mijn 2 oudere zussen ook hier in Nederland. Mijn vader wou hun niet naar mijn moeder laten komen, maar na 10 jaar liet mijn vader hun eindelijk gaan. Ik was toen 7, mijn zussen waren 13 en 15.
Eindelijk! dachten mijn moeder en ik, eindelijk kunnen 3 dochters en moeder samen zijn. Dat was een wens van mij en mijn moeder.

De eerste jaar was het moeilijk voor mijn zussen en mij. We hadden vaak ruzie of ik werd gepest door hun. Of het niet erg genoeg was op school. Dat ik werd geslagen durfde ik zelfs niet tegen mijn moeder of zussen te zeggen. Ik was bang dat ze zullen zeggen dat ik mij aanstelde. Ik kwam wel eens huilend naar huis en ging dan direct naar mijn kamer en gooide de deur hard dicht. Ik huilde totdat ik in slaap viel. Tuurlijk vroegen mijn zussen en moeder wel eens wat er met me aan de hand was, maar ik gaf daar nooit antwoord op en ze vroegen nooit verder naar dingen en lieten mij meestal gaan omdat ik erge driftbuien had. Ik kwam zelfs een keer met een bloed lip thuis doordat ik werd geslagen. Zelfs dat heb ik niet verteld. Mijn 2 zussen lachten mij nog uit dat ik een koortslip had.

Tot op een dag dat ik tegen mijn mum zei dat ik naar een andere school wilde gaan, zei ze zonder vragen "ja is goed". Ze wist dat ik door een reden niet gelukkig was. Zo ging ik naar mijn 4e basisschool, waar ik in groep 5 terecht kwam.
Het voelde goed, kinderen en docenten waren aardig, maar ik wist dat het niveau waar ik zat wel iets hoger lag. Misschien kwam het door dat ik telkens van school ben veranderd en dat ik daardoor toch iets heb van gemist. Op school ging het goed maar met mezelf niet.

Door dat 1 jaartje op die ene gare school ben ik gewoon veranderd naar een onzekere negatieve persoon. Ik had nog vaak ruzie thuis met mijn zussen. Het gebeurde vaak wanneer mijn moeder niet thuis was. Ik werd steeds negatiever. Wanneer ik verdrietig was sloot ik me op in mijn kamer en begon mezelf pijn te doen. Door bijvoorbeeld met een stok of borstel mezelf te slaan. Ik was toen 7.

Ik werd niet meer gepest iedereen was aardig om me heen. Maar ik voelde me steeds erger. Er kwamen meer haat en vragen naar boven. Waarom heeft vader mij verlaten? ben ik zo hopeloos kind? waarom ben ik niet opgegroeid in een gelukkig gezin? Waarom moet ik het zelf aan horen dat mijn vader tegen iemand zei dat ik zijn kind niet ben?! van wie ben ik dan wel? Ik heb zijn bloed in mij! Waarom moet hij tegen iedereen zeggen dat mijn moeder vreemd ging terwijl hij dat zelf was?

Vanaf mijn 13e had ik vaak geen controle over mezelf. Ik kon uit het niets ineens heel depressief zijn of ineens heel boos zijn. Wanneer ik een woede aanval had slag ik met mijn knokkels hard tegen de muur. Ik weet niet hoe ik me moet beschrijven bij zo'n aanval. Ik voelde me tegelijkertijd boos, verdrietig, bang, onzeker, hopeloos. Ik ben hiervoor niet naar de dokter geweest. Omdat ik niemand vertrouw om mijn verhaal te vertellen.

Ik ben al eerder bedrogen door mijn zus. Ik had haar mijn problemen verteld waarna ze achteraf door ging vertellen. Mijn vertrouwen houdt dan gelijk op. Ik heb moeite om mijn problemen te vertellen. De laatste 5 jaar gaat het iets beter met mij. Ik heb het zelf onder controle, en probeer positiever te denken, maar dat lukt niet altijd. Ik probeer mezelf niet meer pijn te doen, want ik heb nog een moeder die ik moet verzorgen.

Mijn zussen doen niks, ze laten het allemaal aan mij over. Tegenwoordig hoor je ook niks meer van ze. De 1 is inmiddels al getrouwd en heeft 2 kinderen. ineens doen ze heel raar tegen mijn moeder. Dat ze is verhuisd heeft ze niet verteld, en dat ze van de 2e kind is bevallen ook niet! mijn moeder en ik wisten niet eens dat ze zwanger was van de 2e! Of mijn moeder niet erg genoeg heeft meegemaakt. Zegt mijn zus tegen mensen dat haar moeder haar nog niet eens is komen opzoeken na een zware bevalling! Dit is gewoon belachelijk voor worden. Ze heeft niet eens verteld dat ze is bevallen! En als vriendinnen van mijn moeder het weten, betekend niet dat je eigen moeder het ook moet weten! Mensen gaan al vanuit dat je eigen moeder al weet dat je dochter zwanger of bevallen is! Nu lijkt het wel als of mijn moeder iets verkeerd heeft gedaan!?

Zus je bent nooit met je kind bij ons op visite geweest. Het was altijd oma naar jullie huis! Hoor soms van mensen dat je vlak bij ons huis bent om boodschappen te doen, en dan kom je niet eens even je moeder opzoeken? Doe maar alsof je het heel erg druk bent! Met moeders verjaardag bel je niet eens en met nieuwjaar bel je niet. Wat hebben wij verkeerd gedaan! Als er met moeder aan de hand is zul je het niet eens weten!

Ik heb nu een lieve vriend waar ik me gelukkig voel. maar nog steeds voel ik me depressief. ik wil het niet aan hem laten merken omdat ik bang ben dat hij mij gaat verlaten. Ik ben bang dat hij gek wordt van mijn problemen. Daarom stop ik alles in mezelf. Ik heb 3 jaar gewerkt en ben nu werkloos. Ik voelde me niet goed. Ik voelde me als een slaaf behandeld. Was mentaal gewoon zwak aan het worden. Het was een diepte punt dat ik ontslag moest nemen. Ik kon het niet meer aan. Ik ben nog liever werkloos dan dat ik daar werk.
Lang werkloos zijn is ook weer niks, want langzaam voel ik me weer steeds depressiever. Alles wat ik vroeger niet miste, mist ik nu wel. Een gelukkig gezin.

Zo lang gehoopt om met 3 zussen en moeder samen te kunnen zijn, maar nu is alles uit elkaar. Net als pa en ma.
Ik hoop nu niks meer dan een betere toekomst.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het gevoel van er niet bij te horen heb ik al heel lang. Of toch al sinds de kleuterschool. Het gepest is begonnen in de lagere school waardoor ik begon te liegen. Simpele leugens, maar het wordt een spinnenweb waar ik niet meer uitkwam. In het middelbaar zijn er een aantal jaren goed gegaan op sociaal gebied. Maar dan loog ik thuis eens zo hard om bv mijn schoolresultaten te verdoezelen. Ik had vrienden, maar die banden maakte ik kapot door aandacht te vragen. Dit is begonnen in het vierde middelbaar. Ik was 16. Ik verzon de wildste verhalen over vrienden die gestorven waren door aids. Ik sloot een net om me heen. Thuis zat ik dan te klagen over mijn vrienden op school. Kortom... ik speelde een slachtofferrol. Wat ik toen niet zag, was als ik gewoon deed, hadden ze me veel liever. Ik had die indruk niet.
Dan ben ik 18 en ik mag studeren van mijn ouders in Antwerpen. Ze hadden voor mij een mooie studio gevonden. We hadden dit heel mooi ingericht. Nu ik dit schrijf, heb ik nog spijt van hoe ik me heb gedragen bij mijn ouders. Wat ze daarna hebben moeten verduren van mij.
Het gevoel dat ik een bakvis was, een vreemde eend in de bijt, had ik nog wel.
Ik leerde daar nieuwe vrienden kennen.n Coole mensen in mijn ogen. Zelfzekere mensen. Eindelijk moest ik niet meer liegen tegen deze nieuwe kennissen. Echt een goed gevoel. Mijn ouders hadden een vast telefoontoestel aan mij gegeven. Dus soms belde ze me, ik deed alsof ik studeerde terwijl mijn studio vol zat met die nieuwe vrienden. Ik ging uit en leerde het nachtleven kennen. Mijn beste vriendin van het platteland verwaarloosde ik.
Toen kregen mijn twee nieuwe beste vriendinnen verkering. Ik leerde ook iemand kennen. Achteraf gezien op basis van leugens, was hij zeker mijn gelijke. Hij was goed in manipuleren. En een grote charmeur. Voor hem heb ik veel laten vallen. Mijn vrienden, familie, studies,... Ik ben samen met hem vertrokken met het spaargeld dat mijn vader voor mij had gespaard. (10 000 euro). We zijn met veel tamtam vertrokken richting Mexico. Alleen mijn ouders wisten niet waar we zaten. We kwamen na een paar maanden berooid terug. Hier moest ik terug van nul af aan beginnen. Omdat ik niet terug naar mijn ouders dufde bleef ik bij G. G. was een gokker en heel opvliegend. Ik bleef bij hem... Waarom? Ik snap het nog altijd niet. Door hem heb ik dingen gezien en meegemaakt die ik hier niet allemaal ga vermelden. Ik ging werken, maar moest zwart met den tram rijden. Mijn geld ging op naar de gokverslaving van G. en weed. We leefden op een mooi appartement met 1 matras, 1 zetel en tussen de vuilzakken. We konden de huur niet betalen. Ik kwam ook in aanraking met de politie wegens een diefstal van G. Hij had geld gepind en er dure spullen mee gekocht. Toen de politie bij mij voor de deur stond, heb ik alles meegegeven. Ik vergeet nooit die politieman die mij wou helpen. Ik dacht toen dat alles toch te laat was. Ik wou som toen al een einde maken. Er waren dagen dat ik hem niet zag.Dan zat hij bij zijn vrienden om op de playstation te spelen. Mijn ouders en zussen waren kwaad. Ik verstopte me voor mijn familie en vrienden. Ik had toen nog contact met een jeugdvriendin. We kwamen meer en meer in de schulden. Hij leerde me om de kantjes af te lopen. Ik bleef bij hem. We hadden geen geld om iets te huren. Ik zal nooit meer die nacht vergeten in de winter. Ik sliep toen buiten in de sneeuw. Hij sliep bij zijn vrienden. Toen was er iets gebroken. Ik was 19 en ik voelde me 30 jaar ouder. Ik leerde een Duits meisje kennen. Bij haar kreeg ik onderdak. En daar leerde ik een jongen kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Maar ik bleek ook zwanger te zijn van G. Daar sta je dan. Je bent verliefd op lieve jongen, je bent zwanger van een jongen die ik haatte, ik was zwanger, ik had geen vaste verblijfsadres en ik kon niet voor mezelf zorgen Dit is einde deel 1. Ik kom nog terug op mijn verhaal.

Ik heb na een moeilijke periode zelfmoord gepleegd. Ik dank god op mijn blote knietjes dat het niet is gelukt. Ik had heel veel vrienden verloren waaronder mijn vriend, schoonzus en 3 vriendinnen. Ik wilde niet meer. Maar nu heb ik het weer fijn en weet als geen ander wat het leven kan betekenen ik ben door een diep dal gegaan en voel me nog steeds schuldig ten opzichte van mijn familie en vooral mijn ouders die zijn steeds voorzichtig en bang, het is het niet waard geweest om deze mensen die altijd voor me klaar staan voortdurend in angst te laten leven. Dikke kus voor iedereen XXXXXXXX

ik ben een meisje ben al ene lange tijd depressief ben dik en daarop heeft mijn familie veel commentaar.
ik ben niet meer mijn zelf sinds kleinsafaan word ik beledigd en pijn gedaan door mijn familie.
maar sinds begin dit jaar is het allemaal erger geworden enige waaraan ik kan denken is de dood.
ik zag nog eerst een toekomst voor me neus te trouwen en kinderen maar dat alles is verdwenen voor mijn ogen enige wat ik wil is dood.
ik heb 4 keer eerder mijn polsen open gesneden en ook geprobeerd zelfmoord te plegen door verschillende medicijnen in te nemen helaas leef ik nog.
zoals in mijn gewone leven als in de liefde ben ik gekwetst en enige waarop ik wacht is de dood.
afgelopen maand (juni 2011) heb ik mijn moeder gesproken en gezegd dat ik het zat ben en dat ik niet meer wil leven en er een eind aan wil maken.
mijn husiarts geloofd me niet terwijl ik vakaner met klachten ben gekomen dat ik neti lekker in me vel zit en dat ik er een eind aan wil maken.
mijn huisarts vind dat ik me aanstel.
de ene keer gata eht goed met me maar de andere keren weer niet en nog steeds wil ik dood en hoop dat eht gauw gedaan is.

hoi.
hier mijn verhaal
heb een slechte jeugd gehad waar mishandeling aan de orde van de dag waren.op mijn 12 verkracht ben zelf een man. tijdens mijn jeugd ging het slechter met me op mijn 17de had ik een vakantie liefde uit engeland na een paar maand schreef ze me dat ze zwanger was van mij.ze beviel van een dochter ze hete ann.mijn dochter is nu 33 en heb haar nooit gezien ik weet dat ik opa ben ze heeft 2 kids nu 8 en 10 ze woont in amerika maar weet verder niks van haar haar moeder wil het me niet geven maar hoe ouder ik word hoe meer ik haar mis.
ben 28 jaar samen geweest met een vrouw die de scheiding aan vroeg omdat ze al jaren een ander had en veel vreemd geweest is.daarvoor heb ik een zware hart infarct gehad en toen ik gedotterd was zei ze dood leuk het was beter dat je dood was dan kom ik goed koop van je af. in 2004 is mijn dochter verkracht in turkeije heb 2 dochters bij deze vrouw.en kwam er achter dat mijn vrouw (nu mijn ex)daar ook vreemd geweest is.door mijn scheiding ben ik alles kwijt geraakt mijn gezin mijn huis mijn bedrijf.ging van het ene huis naar het andere en zit nu op een flat 3 hoog achter.wat ik niet als mijn thuis beschouw.na mijn scheiding slaap ik slecht 2 a 3 uur per nacht en aan gezien ik smorgens vroeg op moet om 03.45 is dit niet meer te doen voor mij.vorig jaar leerde ik een vrouw kennen maar 1 jaar later is deze relatie verbroken en dat is nu 4 weken geleden.ja mensen mijn lichaam en geest zijn moe.moe van al het verdriet en pijn moe van alle tegenslagen wat ik heb door deze relatie breuk zijn er weer oude wonden open gereten en ook nieuwe wonden zijn er dacht dat ik de vrouw voor het leven had gevonden.maar niets is minder waar.soms vraag ik onze lieve heer om mij weg tenemen want ik kan het leven niet meer aan kan mijn leven niet meer op de rails krijgen.waarom zal ik nog door moeten leven ja heb het helemaal gehad.voel me eenzaam en verlaten.heb de afscheids brieven al geschreven.heb dus besloten om uit het leven testappen nou mensen dit was mijn verhaal het gaat jullie goed bye bye

Zoals ik de laatste jaren leef, na de geboorte van mijn zoon; ik ben dood.Ik kan niet meer , wil niet meer. Ik heb veel problemen gehad in relaties en op werkgebied.Ik krijg het gevoel dat alles aan mij ligt. Waarschijnlijk ben ik zeer gevoelig, maar ik wil niet meer.Iedereen laat mijn in de steek. Ik drink te veel. Ik wil hier niet meer zijn.Het is nooit goed genoeg.

Langzaam sleep ik me van goed idee naar goed idee. Van een goede stap zet naar nog een goede stap zetten. En altijd is het resultaat even pover en minimaal. Niets wat ik graag zou willen lukt en met drank vul ik de ongelovelijke leegte die er steeds weer is. Mensen maken het gevoel van eenzaamheid alleen maar groter. Vooral omdat ik er geen deel vanuit maak lijkt wel. Hoeveel teleurstellingen moet ik nog verdragen om voor eens en altijd de pijn achter me te kunnen laten?

Of het leven zin heeft dat weet ik niet. Maar dat dit leven voor mij geen zin heeft, dat is me wel duidelijk. Niets lukt niets, geeft meer echte vreugde.

Philippe

He ik weet niet of mensen dit gaan lezen Maar ik kan het altijd hier op deze pagina zetten.

En als mensen dit lezen zullen ze zeggen van je moet je niet aanstellen jij heb niets vergeleken met mij. Misschien is dat ook zo maar ik kan niet meer ben op/

Hier ik werd geboren ik was heel gelukkig mijn ouders waren blij hielden heel erg veel van elkaar en we gingen af en toe gezellig op vakantie.

Nu ik ben bijna 15 en mijn vader is vreemd gegaan mijn moeder praat er over tegen mij want zij kan bij niemand anders terecht maar mijn vader heeft dus nooit sex met mijn moeder en wel met die andere vrouw,. Wij zijn nu voorgoed verhuist naar het buitenland niet vanwege die reden andere.
Maar mijn moeder heeft gezegt ik wil scheiden en mijn vader moest huilen. Dus toen zij en en mijn kinderen en mijn kinderen. Maar hij gaf niet om mijn moeder. Toen vond mijn moeder dat zo zielig dat ze nog bij elkaar zijn we wonen nu in een ander huis en me moeder zegt misschien veranderd hij nog wel. Maar mijn vader is zo veranderd hij was eerst de perfecte vader lief af en toe boos hield van camperen. En nu hij schreewt tegen mij tegen me moeder en mijn zusje. Ik heb ook een broertje maar hij is natuurlijk de enegste zoon hier in huis dus mijn vader doet hele leuke dingen met hem trekt hem voor en alles. Mijn broertje is goud voor mijn vader en mijn moeder en ik en heel soms mijn zusje die is 10. Dit zit mij allemaal niet lekker ben nu al 6 jaar lang heel erg gepest en al dat gedoe heel erg. Ik Heb een grote muur om mij gebouwd. Ik heb vaak ruzie met mijn zusje ik weet niet ik lijk op mijn vader mijn vader begon met dit gedrag toen ik 5 was denk ik. Dus toen ben ik hem misschien na gaan doen ik maak vaak ruzie met mijn moeder ik zal me vader wel kunnen wurgen omdat hij zo gevoel loos is. Mij vader is geen man meer voor mijn moeder dit doet mij zoveel pijn ik wil mijn vader en moeder blij zien. Maar hij wilt niet samen op de foto met me moeder. En me moeder ik weet niet ik wil elke ouder maar niet deze ouders me moeder weet niets van fashion ze staat er ook niet voor op ik heb geen mooie kleren ik mag niet mijn moeder heeft bijna geen haar puisten rimples noem het maar op. Ze doet gek loopt als een eend om de puppy aan het lopen te krijgen huppeld in het openbaar. ze heeft geen hak schoen alleen maar kaplarzen en wandelschoen. ik heb geen vrienden jongens haten mij schelden me uit ik loop alleen ik ben dom dik lelijk met mijn acne ik kan net zo goed dood gaan want uit mijn leven kan ik niets goeds halen