Levensverhalen (pagina 486)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

onzeker

het is nog helemaal niet zeker dat ik emdr therapie ga krijgen therapeut wil eerst dat ik een bed een psygiater en een crises dienst achter de hand heb dat gaat wel heel lang duren en ik wacht al zo lang ik voel me heel erg sterk en wordt daar niet genoeg in gesteund ben bang dat dit het is hat nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn het enige wat ik kan doen is afwachten dat maakt me een beetje somber ga maar weer hardlopen dat helpt altijd om mij zinnen te vetzetten groeten alexander
Datum:
17-08-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

Ik ben er nog

Ik ben er nog, ik wil ook niet dood.

Ik heb al eerder iets op deze site gezet (op 4-01-2011 onder dezelfde naam). Er is sindsdien wel wat in mijn leven veranderd, ben emotioneel misschien wel wat gegroeid, maar ik kan ook niet zeggen dat ik me vaak lekker/vrolijk/positief voel.

Uit mijn ontslag ben ik wel redelijk goed gekomen. Ik ben nu free-lancer en eigenlijk behoorlijk succesvol. Dat geeft aan de ene kant energie, maar ook stress waar ik slecht tegen kan. Wel een mooie vakantie gehad waarin ik helemaal mijn zin kon doen, maar terug in Nederland valt het leven me toch weer zwaar. Werken en alles zelf doen als alleenstaande man van 37 is vaak best een vermoeiende opgave. Ik heb met al mijn talenten ook nog steeds niet echt een doel of ambitie in mijn leven. En ben nog steeds snel moe van alles.

Ik besef ook wel dat de "stress" in mij zit en weinig met de omstandigheden te maken heeft. "Het" leven bestaat niet, het is jouw leven, als je begrijpt wat ik bedoel. En volgens mij hobbel je met je gedachten toch aan achter wat je hersenen uit zichzelf doen in hun eigen chemische samenstelling. Ik kan namelijk niet verklaren waarom ik me soms goed voel en soms angstig, boos, naar of gestresst terwijl er niet echt een aanwijsbare oorzaak voor is, behalve de "aard van het beestje".

Die relatie waar ik soms zo naar verlang is er ook nog niet, al twijfel ik ook steeds meer of ik dat wel echt wil. Ben wel een beetje actief op datingsites zonder al te veel succes, maar iemand in het echt aanspreken blijft moeilijk. Vraag me af of ik wel leuk ben als vriend, omdat ik graag mijn eigen ding doe en volgens mij niet de standaard man ben die ze zoeken (ambitieus, spontaan, sportief, etc.). De intelligente, rustige vriend met het luisterend oor, dat ben ik. Maar niet die spannende veroveraar. Is gewoon niet anders.

Ook "werk maken" van mensen die ik ken en leuk vind ben ik terughoudend in, omdat er voor mijn gevoel alleen maar iets kortstondigs in zit en daar zit ik ook niet op te wachten. Kinderen zijn ook niet echt een must voor mij. Wat ik dan wel wil? Blijft lastig om te beantwoorden. Iemand die een beetje hetzelfde in elkaar zit als ik denk ik. Rust, herkenning, liefde. Dat laatste heb ik wel, maar vind ik ook vaak moeilijk om te uiten. Wat je geeft, krijg je terug. Dat geloof ik wel.

Ik ben wel sterk, een doorzetter, zit als zelfstandige ook meer in mijn eigen energie, in het hier en nu, maar ik zal denk ik ook wel een tobber blijven die het leven vaak maar moeilijk en zinloos vindt, terwijl het gelukkig ook soms erg mooi kan zijn.

Medicijnen ben ik klaar mee. Rotzooi.

Heb ik nog tips? Eigenlijk niet. Ik schrijf dit voornamelijk om mijn gevoel kwijt te kunnen, als je er wat aan hebt is het meegenomen. Ik zet het hier omdat zelfmoord wel een thema is dat soms door mijn hoofd spookt, maar wat ik vooralsnog niet als optie zie. Eigenlijk voornamelijk om mijn omgeving geen pijn te doen. In onze maatschappij voel je je soms alleen, maar uiteindelijk ben je het niet.

Mijn motto is: je bent wie je bent en het gaat zoals het gaat.

Iedereen veel sterkte met alles en bedankt voor het lezen.
Datum:
17-08-2011
Naam:
Gerrit
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

Hoelang hou ik het nog vol?

Ik voel me zo onstabiel in het leven. Er zijn veel dingen waar ik meezit. Soms vraag ik me af hoe lang ik het nog vol kan houden.

Ik overweeg vaak om een einde van mijn leven te maken. Er zijn dingen die ik niet achter kan laten waardoor ik mezelf motiveer om sterk te blijven. Ik probeer positief te denken maar dat wil niet altijd lukken zoals nu!
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me zo dom, hopeloos, doelloos, zwak. Ik weet niet wat ik wil.
Soms heb ik het gevoel dat ik bij alles alleen voor sta, terwijl ik weet dat ik nog vrienden en een lieve vriend heb.
Ik wil mijn problemen/depressie zo min mogelijk laten merken aan mijn vriend, omdat ik weet dat hij er moeilijk ermee kan omgaan. Daarom probeer ik ook altijd vrolijk te zijn wanneer ik hem zie.
Tegen mijn moeder wil ik ook liever niks zeggen, ze heeft zelf in het verleden al zwaar gehad met de scheiding en mijn opvoeding. Enig wat ze wil is dat ik gelukkig kan leven zonder vader.
Het is zo moeilijk/zwaar om dingen te verbergen en het doen alsof. Ik wordt er gek van!

Door omstandigheden zie ik mijn vriend nu minder, we wonen nu beide thuis. We willen zo snel mogelijk samen wonen. Maar hoelang moet ik nog wachten? Ik mis hem zo erg. Ook dat wil ik niet laten merken, want ik wil dat hij denkt dat ik niet zonder hem verder kan. Ik wil niet zwak overkomen.

Tranen komen nu moeilijk uit, ik huil van binnen, alsof mijn hart uit elkaar scheurt.
Datum:
17-08-2011
Naam:
zwartwolkje
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Minder geliefd dan je denkt

Ten eerste wil ik van het hart dat ik het ongelooflijk vind de verhalen die je hier leest dat mensen uberhaubt nadenken over zelfdooding. Omdat mijn oma is overleden of mijn vriendje heeft het uitgemaakt..... ongelooflijk waar hebben we het over. Ik loop ook wel met de gedachte rond om er een eind aan te maken en kijk al langere tijd op deze website. Maar ja Oma overleden... Nee ik ben nu 28 jaar vanaf mijn 15e gok verslaaafd. Nu vergok ik ongeveer 5 a 6000 euro per maand. Ik weeg nu 140 kilo en draai alles aan elkaar. Drink ziekelijk veel alcohol en heb bijna geen vrienden meer over. Contact met mijn ouders is er bijna niet meer. Ik denk dat ik rond de 2 ton van hun gestolen heb zonder dat ze het weten om te gokken ( zeer vermogend ). Ik heb al meerdere operaties ondergaan met slechte afloop. In het weekend leef ik me uit bij de voetbal. Ga vaak mee naar uit wedstrijden alleen om te vechten. Ben 2 weken geleden voor de 14e keer aangehouden na iemand een dubbele kaakfractuur en gekneusde ribben te hebben geschopt . Dit alleen omdat ik zo kwaad om mezelf ben. Mensen succes met jullie leven en doe geen impulsieve acties.... Zelfs ik leef nog.
Datum:
17-08-2011
Naam:
Steven
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland

ik wil zelfmoord

ik ben mijn leven beu met mijn anozele zus
ik ga mijn polsen zeker en vast opensnijden ik ben het ook beu om als slaaf te werken
Datum:
17-08-2011
Naam:
ayrton
Leeftijd:
11
Provincie:
België

mensen houden niet van my

ik wil graag zelfmoord plegen.
ik heb me al eerder heel erg vaak gesneden
maar dat hielp niet.
ik vind het leven niks meer aan
niemand houd van me.
me beste vriendin is ook overleden aan kanker en dat vind ik niet leuk
ik wil heel erg graag naar haar toe
me vriendinnen geven niks om me
ik heb niet veel vrienden
thuis heb ik ook weleens problemen ik kan het niet meer.
Datum:
16-08-2011
Naam:
Kirsten
Leeftijd:
11
Provincie:
Friesland

mensen...

mensen geef nooit de hoop op het leven is er niet voor bestemd om je kloote te voelen of je alleen te voelen en als je echt diep in de put zit kan je er indd aan gaan denken dat je zelfmoord wil plegen

maar mensen dat is echt niet de oplossing voor niks niet ik weet dat het stom klinkt maar je zult er spijt van krijgen bekijk is de mooie dingen van het leven en als je echt geen raad meer weet keer je om naar god en bid is naar hem hij zal naar je luisteren en jou proberen op het goeie pad te zette dat is wat hij ook wil maar jij moet hem opzoeken ! keer je dus om naar hem en niet naar de duivel want waar de sommige hier over na denken dat is wat de duivel wil ! meer kan ik eigenlijk niet zeggen...
Groetjes C
Datum:
16-08-2011
Naam:
C
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

verdriet en helse pijnen

tja waar begin je zoiets

ik heb enorm veel verdriet en pech in mijn leven.
eerst doen ze er alles aan om een tweede kindje erbij te nemen en dan worden het er onverhoopt meer en dan krijg je het verwijten na je van...als ik dit had geweten waren jullie er niet geweest en door jullie is je vader gaan lopen enz met problemen ofzo hoef je bij mijnn familie niet aan te komen dat mag je zelf oplossen ze hebben je dan wel op de wereld gezet maar ach ja wat doet dat ertoe ....op je zestiende verjaardag staan de koffers in gepakt en kun je bij je vriend gaan wonen want ze willen niet meer de zorg over je ...maar ze bemoeien zich wel met je leven en sturen vervolgens na heel veel treitieringen de politie op je af wat die
'goede" vriend zou je vermoord hebben?????
nu is het zo dat al die problemen in de afgelopen jaren als een zwarte wolk boven mijn relatie hangt en ook die op de klip loopt, na al die jaren heb ik niet in e gaten gehad wie wel van me hield en wie niet en diegene die wel van me hield heb ik zo erg zijn vertrouwen beschaamt dat zelfs die niks meer in mij ziet.
hier sta ik dan in de grote wereld alleen en bang en zit vol van verdriet en pijn.de laatste maanden ben ik alleen maar tegen mezelf aan vechten om hier doorheen te komen want het leven heeft zoveel moois alleen ik zie het niet meer mij doet het leven meer pijn dan vreugde brengen.
iedere avond ben ik aan het vechten om maar niet richting trein te lopen...
ik woon nu bij mijn ex omdat ik nergens terecht kan vrienden heb ik niet en als ik ze wel had dan zijn ze niet te vertrouwen loop wel bij een psycholoog maar dat helpt niet veel
dit is geen goeie situatie van iemand houden en dan erbij wonen maar tegelijkertijd kijk je hem aan en dan zie je in zijn ogen wat een pijn je hem allemaal hebt aangedaan nou dat maakt het niet veel makkelijker ....ik blijf in ieder geval vechten en mijn best doen om aan die gedachtes te ontsnappen.

gr
Datum:
16-08-2011
Naam:
sanne
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Toch maar doorzetten?

Elke dag voel ik het weer, ik word wakker en voel me eenzaam.
Ik ben een beetje een mislukkeling, 25 en woon nog thuis. Geen opleiding afgerond, faal met alles... steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik hier niet thuis hoor. Als ik om me heen kijk, dan hebben leeftijdsgenoten een plan of een droom. Ik niet. Ook al die relaties om me heen....ik heb nooit een zoen gehad of gestolen, de gemiddelde 15 jarige heeft meer liefdes ervaring. Ik ben moe, keer op keer teleurstelling op elk front. Toch mijn ouders zullen zo verdrietig zijn als ik opgeef, maar het is zo zwaar ik wil vrede/rust geen zorgen geen stress...... ik ben zo moe.
Datum:
15-08-2011
Naam:
Altijdeenzaam
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

waarom ik

Lieve mensen

Wat komen de verhalen me herkenbaar voor, maar dat zoveel mensen met de gedachten lopen, daar schrik ik zelf nog ook wel even van. Niet dat ik het niet doe, want op dit moment gaat het slecht met mij. Ik weet gewoon niet waar alle gevoelens vandaan komen, maar als ik aan een nieuwe situatie begin dan komt er angst, angst en nog eens angst. Ik ben vaak teleurgesteld in mijn leven. Op de middelbare school moest ik op mijn tenen lopen. Veel echte vriendinnen had ik niet, want ik voelde me vaak verlegen. Daarna kwam de studie. Ik heb een studie afgerond, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Elke keer wilde ik me weer bewijzen. Na mijn studie begon ik aan een baan. Dit ging niet goed en dat alleen maar door mijn angst. Nu zit ik maar even achter de kassa, maar dit vind ik ook niets. Zelfs bij de kassa krijg ik angsten. Ik heb twee nachten haast niet geslapen. Net kwam ik thuis en ik viel in huilen uit. weet je, de eetlust is dan ook weg en ik wil me er zo mee pijnigen. Het kan me niets schelen snap je? Onspannen lukt mij niet en ik heb geen controle over mijn eigen lichaam. tril, tril, zenuwachtig, angstig. Toch zal ik mezelf niet wat aan doen, maar ik wil niet altijd meer leven. Ik weet wel hoor van een God. Ik geloof er echt in, maar soms lijkt God zo ver weg. Ik bid soms dagen lang af en dan laat ik mijn onmacht zien, maar waar blijft het gevoel van vrede en rust? Ik wil net als andere mensen zijn. Toch blijf ik volharden in het gebed en of God zijn wegen duidelijk in mijn leven bekend wil maken. Maar weet iemand hoe ik met mijn angsten om kan gaan. Ik ben zo bang dat alles gaat mislukken in mijn leven. Onstabiel zijn is niet leuk. Bedankt voor julie reachties lieve mensen. Ik zal ook met julie meeleven.
Datum:
15-08-2011
Naam:
saar
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.