Ik ben er nog, ik wil ook niet dood.
Ik heb al eerder iets op deze site gezet (op 4-01-2011 onder dezelfde naam). Er is sindsdien wel wat in mijn leven veranderd, ben emotioneel misschien wel wat gegroeid, maar ik kan ook niet zeggen dat ik me vaak lekker/vrolijk/positief voel.
Uit mijn ontslag ben ik wel redelijk goed gekomen. Ik ben nu free-lancer en eigenlijk behoorlijk succesvol. Dat geeft aan de ene kant energie, maar ook stress waar ik slecht tegen kan. Wel een mooie vakantie gehad waarin ik helemaal mijn zin kon doen, maar terug in Nederland valt het leven me toch weer zwaar. Werken en alles zelf doen als alleenstaande man van 37 is vaak best een vermoeiende opgave. Ik heb met al mijn talenten ook nog steeds niet echt een doel of ambitie in mijn leven. En ben nog steeds snel moe van alles.
Ik besef ook wel dat de "stress" in mij zit en weinig met de omstandigheden te maken heeft. "Het" leven bestaat niet, het is jouw leven, als je begrijpt wat ik bedoel. En volgens mij hobbel je met je gedachten toch aan achter wat je hersenen uit zichzelf doen in hun eigen chemische samenstelling. Ik kan namelijk niet verklaren waarom ik me soms goed voel en soms angstig, boos, naar of gestresst terwijl er niet echt een aanwijsbare oorzaak voor is, behalve de "aard van het beestje".
Die relatie waar ik soms zo naar verlang is er ook nog niet, al twijfel ik ook steeds meer of ik dat wel echt wil. Ben wel een beetje actief op datingsites zonder al te veel succes, maar iemand in het echt aanspreken blijft moeilijk. Vraag me af of ik wel leuk ben als vriend, omdat ik graag mijn eigen ding doe en volgens mij niet de standaard man ben die ze zoeken (ambitieus, spontaan, sportief, etc.). De intelligente, rustige vriend met het luisterend oor, dat ben ik. Maar niet die spannende veroveraar. Is gewoon niet anders.
Ook "werk maken" van mensen die ik ken en leuk vind ben ik terughoudend in, omdat er voor mijn gevoel alleen maar iets kortstondigs in zit en daar zit ik ook niet op te wachten. Kinderen zijn ook niet echt een must voor mij. Wat ik dan wel wil? Blijft lastig om te beantwoorden. Iemand die een beetje hetzelfde in elkaar zit als ik denk ik. Rust, herkenning, liefde. Dat laatste heb ik wel, maar vind ik ook vaak moeilijk om te uiten. Wat je geeft, krijg je terug. Dat geloof ik wel.
Ik ben wel sterk, een doorzetter, zit als zelfstandige ook meer in mijn eigen energie, in het hier en nu, maar ik zal denk ik ook wel een tobber blijven die het leven vaak maar moeilijk en zinloos vindt, terwijl het gelukkig ook soms erg mooi kan zijn.
Medicijnen ben ik klaar mee. Rotzooi.
Heb ik nog tips? Eigenlijk niet. Ik schrijf dit voornamelijk om mijn gevoel kwijt te kunnen, als je er wat aan hebt is het meegenomen. Ik zet het hier omdat zelfmoord wel een thema is dat soms door mijn hoofd spookt, maar wat ik vooralsnog niet als optie zie. Eigenlijk voornamelijk om mijn omgeving geen pijn te doen. In onze maatschappij voel je je soms alleen, maar uiteindelijk ben je het niet.
Mijn motto is: je bent wie je bent en het gaat zoals het gaat.
Iedereen veel sterkte met alles en bedankt voor het lezen.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.