Levensverhalen (pagina 483)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het einde

eigenlijk is mijn levensverhaal niet zo speciaal... ik heb geen vreselijke dingen meegemaakt, althans, geen dingen die voor anderen als vreselijk zou worden beschouwd. op 1 of andere manier denk ik al sinds mijn 9jaar aan weglopen. op mijn 12jaar was het eerste krasje op mijn nu overvolle arm. iedereen die ik, die ik vertrouw of vertrouwde laat me iedere keer zitten. toch blijf ik hopen dat het deze keer anders is. maar toch telkens opnieuw word het tegendeel bewezen. wat moet je doen als niemand om je geeft, of toch het gevoel hebt dat niemand om je geeft. de wereld is hard. het leven is har. leven is pijn. de thuissituatie is niet goed en heb voor mijn 16jaar al te veel meegemaakt. ik voel me leeg. niets is er nog om voor te leven. de zelfmoord staat al vast. het enige dat me tegenhoud is het 'hoe' en het 'waar' en het 'wanneer' eigenlijk ben ik nog net geen 16. pas over een kleine maand... mijn 16e verjaardag vond ik wel een mooie datum voor zelfmoord. maar dan blijven er nog altijd vragen onbeantwoord. nog zoveel te regelen. ik heb gelezen dat doodsbrieven belangrijk zijn voor de nabestaanden. en daar zal ik rekening mee houden. leven geeft me geen voldoening meer. het heeft gewoon geen nut. ik weet niet wat er na de dood is. maar ik durf een kans te wagen. en hopelijk zit het mee. vaarwel, dit is, het einde.
Datum:
30-08-2011
Naam:
sara
Leeftijd:
16
Provincie:
België

drugs

Me pa gebruikt sinds vandaag weer naar 6 jaar ik weet niet wat ik hier mee aan moet hij is alles voor me maar voel me zo weg van alles een soort gat kom ik er ooit uit, wat moet ik zo geen hoop geen zin meer om dit leven te lijden, ben lomp,druk,dom,onhandig,en snel aangebrand waarvoor zou ik ja ik nog hier op deze plsneet nodig zijn gr ringo
Datum:
30-08-2011
Naam:
ringo
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

einde

Alle dagen hetzelfde... "dommerik". Ik ben altijd kop van jut als er iets gebeurd waar ik niets te zien mee heb. Aan mijn familie vertellen durf ik niet... ben er veel te beschaamd voor. Ik wil dat dit alles stopt... nu... ik zou er zo graag een eind aan maken. Ik kan het allemaal niet meer aan. Mijn leven is altijd een pak miserie geweest. Om zelfmoord te plegen heb ik voorlopig nog niet genoeg lef. Maar ik hoop dat ik snel wel genoeg lef zal hebben, want ik wil niet meer lijden. Ik wil slapen gaan, want als je slaapt, heb je geen problemen meer. Stopt al het lijden
Datum:
30-08-2011
Naam:
Jo
Leeftijd:
30
Provincie:
België

geen zin meer

ik wil graag dood omdat ik geen zin meer in het leven heb, al die problemen, mijn ouders zijn net gescheiden en hebben beide heel veel stress, en dat reageren ze dan weer op mij af. Ik heb ook moeite met school, vorig jaar stierf een klasgenootje van mij ook aan zelfmoord, iedereen was natuurlijk in shock. Nu denk ik er ook aan, want ik ben nogal perfectionist, en dat irriteert me ook heel erg, als dingen niet gaan zoals ik ze wil dat ze gaan, word ik gek en word ook snel emotioneel :S
Datum:
29-08-2011
Naam:
viviën
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

zelfmoord, depre,niet bekwaam, ge word gek,

ik wort niet goed op mijn school ik doe daar altijd al het werk.ik kan niet samen werken met mijn klas ze doen alles achter de rug van de Leeraar ze roddelen achter uwe rug en lachen en zomaar voor niets.ik kan niets goeds doen voor die rot klas in september word het erger 4 en 5 word samen gezet en ze kunnen zo inpraten op u gevoel.ik voel er mij niet meer op mij plaats ik word dar niet goed van ik drink meer ik ter het mij allemaal aan ik ben depri vaker denk ik aan de grote stop er een punt achter zetten ze spannen altijd samen
Datum:
29-08-2011
Naam:
steven
Leeftijd:
17
Provincie:
België

heb geen hoop meer :(

ik heb echt geen hoop meer. heel mijn leven heb ik alles voor mezelf gehouden elk probleem dat ik had heb ik altijd voor mezelf gehouden. tot op een moment dat ik dat niet meer aankon. ongeveer 7 maanden geleden was dit moment, van de ene op de andere dag veranderde mijn helle leven presies, het was presies alsof ik instorte. ik wist niet wat ik moest doen dus begon ik mezelf te snijden, ik probeerde te stoppen 3keer zelfs maar dat lukte niet. iedere keer herbegon ik weer, nu heb ik al enkele maanden last van zelfmoordgedachten lijkt erg mischien, maar ik was ergens blij toen ik aan zelfmoord dacht. ik wou, eigelijk wil dood. twee weken geleden heb ik het geprobeerd, uit pure wanhoop. na die poging heb ik hulp proberen zoeken. ik ben er nog maar net mee begonen, maar ik weet niet of het helpt of het ooit wel zal helpen. lijkt allemaal mischien wel dom, maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Datum:
29-08-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Ik wil wel doodgraag leven, maar het lukt me niet en ik wil erui

Ik ben een vrouw van 50 jaar, heb al 28 jaar een geweldige vriend, die er zo vaak als mogelijk voor me is..................maar jammer genoeg is moet hij erg hard werken en heeft hij ook nog eens de zorg voor zijn moeder, die hij wel deelt met zijn broer en zussen. Hij doet in elk geval zijn best.

Maar momenteel denk ik heel erg aan zelfdoding. Ook al staat er volgend weekend nog een feestje voor mijn ouders die 55jaar getrouwd zijn op het program. Hebben mijn vriend nog een weekje Mykonos voor ons liggen, september. En toch...............ik wil niet steeds maar er zijn voor de anderen.

Mijn vriend heeft het steeds meer moeilijk met mij. Ik heb een eetstoornis en heb een erg laag BMI. Door de hulpverlening voel ik me in de steek gelaten. Verstoten door de zelfhulpgroep (oké, niet door iedereen)

Ook al doe ik zo goed mijn best om wat gewicht bij te winnen lukt me dat niet. Ook al geef ik al eens meer toe aan de wil van mijn vriend om me beter te camoufleren...........magere armen en beten verstoppen onder een lange rok, lange mouwen...........terwijl ik daar niet altijd zin in heb. leef al jaren in dit meer dan pijnlijk lijf. Maar ik voel me wel vrouw en eerlijk zo af en toe een lange rok of kleed is best vrouwelijk. Maar ik wil meer.................ik wil ook nog intimiteit en daar wringt het schoentje. Mijn vriend neemt me nog zelden spontaan in zijn armen en al zeker niet in bed..........dan voel ik nog harder aan. Hij zelf heeft een hartinfarct gehad en seks lukt voor hem niet altijd...............maar als gewoon velleke tegen velleke niet meer kan, pijnlijk. In de zetel, als ik veel kleren aan heb, lukt het wel...............dan liggen we nog wel eens samen.
Maar ik merk en voel meer en meer dat hij zich schaamt voor me.
Ik weet niet dat er hij nog liefde voor me voelt! Ik heb indertijd voor onze relatie gekozen en er altijd voor gegaan...............als er strubbelingen waren, zorgde ik er wel voor dat we vroeg of laat weer tot een gesprek komen.
En ik weet dat we in het verleden al meer geweldige momenten gehad hebben. Maar sinds gisteren ben ik beginnen twijfelen. Hij benoemde de dingen, ik voel hard aan, "heb ik mezelf al eens in de spiegel gekeken? " Oké, mijn kleren waren oké..............Ik had me mooi gemaakt voor hem, we zouden uit eten gaan en nadien naar een verjaardagsfeestje bij mijn familie...........waar hij graag komt. Hij had ook aangetrokken wat ik had klaargelegd.
Maar terug thuis..................zat het er een beetje tegen. Ik had een berichtje van zijn zus en zijn favoriete schoonbroer en vriend en dat kon hem allemaal niet schelen............Oké, hij zei dat hij zatjes was. We hebben nog iets gegeten en hii is gaan slapen...........Ik ben apart gaan liggen en heb liggen piekeren.
Daarstraks gekeken welke pillen ik in huis heb.......Morgen heeft hij nacht bij zijn moeder en vrijdag ook...............deze keer wil ik dood.....................ik wil ook geen briefjes of wat dan ook achterlaten. Ik zie hem nog altijd heel graag en ik hoop dat hij vanavond me duidelijk een teken geeft dat hiij me ook nog graag ziet en niet bij me blijft voor de schone schijn, want daar doe ik niet aan mee............Dan stap ik eruit, die drang is momenteel heel sterk. De vorige keer ook, had toen ook alles tot in de details voorbereid. Nadien wel de belofte gedaan dat ik het nooit meer zou doen.............Maar ik heb al wel eens verteld dat ik die belofte niet kan nakomen..............Het doet pijn...............ik heb al zo hard gevochten voor ons. Heb me nog een ketting besteld met het motto "love the life you life"..............en toch, nu, zie ik het helemaal anders. Ik ben alleen nog een scharminkel. Nog een extra kaakslag erbij. En toch wil ik doodgraag leven..................Helpl!
Datum:
29-08-2011
Naam:
Myriam
Leeftijd:
50
Provincie:
België

ik zie het niet meer zitten.

hoe begin je met zoiets.. ik word gek van mezelf en alles waar ik over nadenk en waarover ik twijfel. Ik ben nog maar 15 jaar (bijna 16) en ik draag zoveel pijn en verdriet met me mee.. ik heb al heel erg lang dat ik me nooit echt gelukkig voel, ruzie's op de basisschool ruzie thuis, mn ouders zijn gescheiden en ik heb altijd ruzie met mijn zusje.. ik heb het gevoel dat alles bij mij mislukt en ik kan het niet meer voor mezelf positief maken. ik ga ook naar de ggz voor psychologische hulp maar ik glijd alleen maar verder weg en niemand heeft het echt in de gaten. mijn moeder zegt dat ze me begrijpt maar dat doet ze niet echt. ze wil me heel erg graag helpen maar ik wil het niet waarderen. ik word elke keer gekwetst en alles wat ik doe kost me zoveel pijn en moeite.. de gedachte dat ik mezelf iets aan wil doen zit de laatste tijd heel erg vaak in mijn hoofd maar ik durf het aan niemand te vertellen omdat ik bang ben voor de reacties dat ze me niet geloven of dat ze zeggen dat ik me aanstel en daardoor word het alleen maar nog erger en de gedachtes nog heftiger.. niemand begrijpt het en ik ga kapot.. weet echt niet meer wat ik moet doen.. heeft iemand tips, tips van iemand die begrijpt hoe ik me voel..?
Datum:
28-08-2011
Naam:
roosjedoosje
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Pijn die niet verdwijnt

Ik ben nu 24, en ik weet nog steeds niet waar ik voor leef.
Ik vecht sinds ik 12 ben tegen depressies. Al de helft van mijn leven probeer ik het positieve te zien, ik probeer en blijf proberen om een uitweg te vinden maar hoe langer het duurt, des te wanhopiger ik word.
Ik heb al zo vaak ged8 om uit het leven te stappen, maar de angst om niet te slagen is te groot. Stel dat ik overleef en gehandicapt raak? Dan ben ik nog slechter af.
Ik kan niet zeggen dat ik altijd ongelukkig ben, soms gaat het goed, een paar maanden zelfs, maar dan herval ik terug, ik word onzeker, achterdochtig, zie alles negatief, zie dingen die er niet zijn, voel emoties die ik niet hoef te voelen.1 kleine tegenslag kan voor mij een depressie van maanden betekenen. En vaak vraag ik me af of het niet allemaal mijn eigen fout is. Ik ben emotioneel, veel te emotioneel.
Als ik problemen heb met 1 persoon lijkt het voor mij ineens alsof alles en iedereen tegen mij is. Dan zie ik mensen vreemd naar me kijken, voel ik me geviseerd terwijl dit vaak zelfs niet eens zo is, dit zijn gewoon mijn waanbeelden.
Ik heb al hulp gezocht, maar ik kan niet geholpen worden. Ik heb het gevoel dat al die zogezegde 'hulp'' enkel uit is op geld. Een psychiater, alle 2 weken 65 euro, meer dan een jaar aan een stuk om tot de conclusie te komen dat die mens niet eens iets heeft gedaan. Het enige dat eruit kwam was ja, nee, de tijd is om, graag zoveel betalen, dank u tot ziens.
Een opname in de kliniek, vrijwillig, ik wilde eruit, opnieuw leven. Maar dan kom je terecht op een afdeling met mensen met schizofrenie, mensen die gezichten in de muur zien, mensen die snijden, mensen met eetstoornissen, terwijl jij daar zit met als enige echte probleem dat je te emotioneel bent, en te pessimistisch.
Ik ben er veel geld mee verloren, ben er buitengekomen met nog meer negatieve gedachten, nooit eetproblemen gehad, en door met die mensen samen opgesloten te zitten buiten gekomen met boulimie.
Ik weet het echt niet meer, ik wil eruit...
Datum:
28-08-2011
Naam:
Ik
Leeftijd:
24
Provincie:
België

ik trek het niet meer

Toen ik klein was begon het allemaal al. Toen ik 0 was zijn mijn ouders gescheidden en is mijn oma overleden. Ik ging bij mijn moeder wonen en mijn zus bij mijn vader. Mijn moeder en ik hadden wienig geld en mijn moeder steelde mijn eten. Mijn zus woodne bij mijn vader en werd mishandeld en ik als klein meisje van 2/3 zag dat gebeuren en wist niet wat ze moest doen. Toen ik 4 was kreeg mijn moeder een vriend. We waren van de armoede af en het was super gezellig, maar op een gegeven moment werd mijn stiefvader te lief. het bleek later dus dat hij pedofiel was en heeft mij misbruikt. Mijn moeder vond kinderporno en is gelijk bij hem weg gegaan. Heel raar maar ik hield van die man. Sinds ik klein was had mijn vader al problemen met drugs en alcohol het werd steeds erger en erger en toen had hij geen gas en licht meer in zijn huis en waren er ratten. Van de politie mocht ik mijn vader niet meer zien. Voor mijn 12de had ik een super geode band met mijn moeder. Alleen mijn moeder was zelf ook ongelukkig en we botste heel erg met elkaar. en nu is dat nog steeds zo. 2 maanden geleden ben ik verkracht en ik ben klaar met het wachten op 'mijn tijd'. Ik wil niet meer zo door.
Datum:
27-08-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.