Levensverhalen (pagina 487)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik kan nit meer

Er s elke keer iets aan de hand by my thuis,nooit doe k iets gud,k kan nit meer.
Datum:
13-08-2011
Naam:
R
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

depresief en zelfmoordgedachten

ben opgegroeid in een tehuis en heb nooit een echt thuisgevoel gehad. mijn ouders hebben mij aan mijn lot overgelaten toen ik 3 jaar oud was. de slagen en vernederingen die ik heb meegemaakt ben ik nooit te boven gekomen.heel mijn jeugd heb nooit iemand in vertrouwen kunnen nemen.voor het moment ga wel praten met een psygoloog maar dat gaat niet al te best .ik heb er moelijk mee om er over te praten en zo krop ik alles op.het doet soms zo pijn vanbinnen dat ik denk waarom nog verder leven wat geeft het voor zin.
Datum:
11-08-2011
Naam:
mammie
Leeftijd:
48
Provincie:
België

het laatste tekstje hier

Dus je wilt dood,ik heb al veel ellende doorstaan.Ik ben er nog.
ik dacht alleen weer even aan dit idee van mij,en ik vond het eigenlijk grappig sinds ik er vlak daarna niet aan dacht.
Wat de reden ook voor u is zelfmoord te plegen,beter een lang leven waar je nog wat uit kunt halen dan je op onbekend terrein te wagen.
Datum:
11-08-2011
Naam:
onbekend
Leeftijd:
24
Provincie:
Friesland

depresief

Ik ben een 17 jarige meisje die woont met me moeder en haar vrouw en me jongere broertje. Ik voel me al jaren depresief en zo alleen. Zit altijd thuis behalve als ik op school ben of aan het werk. Heb al 2 keer zelfmoord proberen te doen door pillen te slikken enzo. De enigste wat mij echt gelukkig maakte was mijn vriendje maar we hebben alleen problemen de laatste tijd. Ik weet het allemaal gewoon niet meer wat ik moet doen. Voel me dood ongelukkig bij me moeder thuis. Maar kan niet weg want wil haar geen pijn doen.
Datum:
11-08-2011
Naam:
sasja
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Ondankbaar

Hoi
Mijn verhaal begon toen ik negen was mijn vader begon rare dingen met me te doen maar ik wist dat het niet hoorde omdat mijn moeder altijd aan mij had vertelt wat haar vader met haar had gedaan. Mijn moeder werd seksueel misbruikt en liet het toe in de hoop dat hij haar kleine zusje met rust liet. Later trouwde met iemand waarvan ze niet hield zodat ze het huis uit kon. Ze kregen een kind en haar man verongelukte toen mijn oudste zus 9 maand was. 5 jaar later trouwde ze met haar jeugdliefde waarvan ze zwanger was geweest maar een miskraam kreeg. Twee kinderen volgde en jaren lange mishandeling van slagen tot verkrachting doordat hij vaak dronken was. Acht jaar later trouwde ze met mijn vader doordat ze zwanger van mij was en omdat ze zo een toekomst voor de andere kinderen kon vastzetten ( mijn vader had en heeft een goede baan ). Dus toen ik haar een paar maanden geleden na acht jaar lijden vertelde dat mijn vader mij seksueel misbruikt had sprong ik snel op mijn fiets om naar school te gaan, passend genoeg regende het die ochtend. Kletsnat kwam ik op school aan en belde ik mijn zus (30) dat ze mijn moeder moest bellen omdat ik bang was dat hij mijn moeder iets aan zou doen. Toen de administratie me uit de klas haalde vertelde mijn moeder dat er een scheiding zou komen en dat we aangifte gingen doen. Toen ik thuis kwam was mijn moeder zo overstuur dat ze niet eens kon praten, mijn broer kwam later ook thuis en ik had hem nog nooit zien huilen en hij knuffelde me haast dood. Mijn zus knuffelde me natuurlijk ook en wat zij het ergste vond was dat iedereen dacht dat hij zo aardig was, voor iedereen klaarstond en dat iedereen dacht dat ik een ondankbaar kreng was omdat ik hem altijd afsnauwde. De drie maanden die daar op volgden woonden mijn moeder en ik bij mijn zus, haar vriend en twee kinderen ( een geestelijk gehandicapt en de ander vier) school ging verschrikkelijk slecht en ben nu blijven zitten. Heb nu eindelijk een huis en plek van mij zelf ( wel met mijn moeder ) heb een psycholoog maar die lost niets op, heb mijn familie maar die nemen me niet serieus en zeggen dat ik me niet aan moet stellen. Tijdens alles dachten me zussen alleen aan hun kinderen want oh wat echt zou het geweest zijn als hij aan hun had gezeten, mijn moeder vond dat alles veel erger voor haar was dan voor mij en mijn broer durft nog van tijd tot tijd mij naïef te noemen. Ik heb spijt van dat ik het gezegt heb. Dat is niet iets wat je vaak hoort maar ik heb spijt ervan. Mijn moeder was al depressief maar nu al helemaal. Mijn oude buren vinden hem zielig en doen alles voor mijn "vader". Door alle problemen ben ik niet over gegaan en zit ik nu niet met mijn vriendinnen wat mijn enige reden was om elk jaar mijn best te doen voor school. De dingen die ervoor zorgen dat ik me nog niet vermoord zijn de momenten met mijn vriendinnen, mijn crush die mij blijkbaar ook leuk vindt en mijn moeder die me nodig heeft omdat ze zegt dat ik de enige reden voor haar nog ben om te leven.
En nog blijven mijn zussen en broer zeggen dat ik ondankbaar ben. En dat ben ik ook, er zijn zoveel meiden en vrouwen die dit meegemaakt hebben, arm zijn en elke dag keihard moeten werken om eten op tafel te krijgen. Ik hoef niet te werken, heb meer dan genoeg eten en zit te klagen dat mijn leven geen zin meer heeft. Ik heb geen enkel kindje in Afrika dat horen zeggen en die hebben echt wat te klagen en elke keer dat ik daaraan denk weet ik dat ik ondankbaar ben voor de kansen die ik in mijn leven heb gekregen en nog steeds krijg.
Als je zelfmoord wil plegen is het je eigen keuze geloof me ik begrijp het, maar mensen geven uiteindelijk meer om je dan je denkt en dat heb ik meegemaakt je hoeft geen extreme dingen te doen om aandacht te krijgen. Denk er goed over na. Je wilt niet dat je een stuk of dertig pillen heb ingenomen en beseft dat je wil leven wanneer het te laat is.
Bye
Datum:
10-08-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

vorm van aandacht?

hallo

al van kleins af aan zeg ik dat ik niet wil leven. het begon toen ik 3 was. ik schreewde het als ik boos was en krasde het overal in de muren.
nadat ik eindelijk hulp kreeg, is het minder geworden. nu zeg ik het nooit meer.
maar toch denk ik er elke dag nog overna, maar het is raar want ik heb een goede jeugd gehad, heb lieve vrienden en een super lieve vriend. is het dan een soort stille aandacht. want ik doe het toch niet, dat weet ik. maar ik voel me wel altijd depri. heeft iemand advies??

gr- sarah
Datum:
10-08-2011
Naam:
sarah
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Leven of dood

Ik ben op zich wel blij met hoe ik er uit zie... Tuurlijk zijn er wel puntjes die je wil verbeteren, maar toch... Ik ben afgelopen jaar allebei mijn oma's kwijt geraakt, wat ontzettend veel pijn deed, wat natuurlijk ook niet zo raar is.. Maar.. Ik werd dan ook niet opgevangen door mijn klas ofzo. Je moet weten dat ik geen vrienden heb en dat ik alles afgelopen jaar in mijn eentje heb moeten doen.
Ik weet dat het verkeerd is, om aan jezelf een einde te maken, maar als alles echt niet mee zit, dan denk je daar vanzelf aan..
Er is pas een zelfmoord bij mij in de buurt gepleegd, maar dat wil ik ook niet.. Maar als je leven echt zo zwaar klote is en je het niet meer ziet zitten, maar je wilt niet dood.. Wat moet je dan?
Datum:
09-08-2011
Naam:
Gg
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Passief

Waarom ik zo ben zoals ik ben?
Tsja,das moeilijk te zeggen.
Al zoveel dingen gedacht.
Zogauw ik het op papier wil zetten is het net of de verhalen verdwijnen.
De interesse en levensvreugde en de zin is veel te weinig en de verveling daardoor veel te groot.
Werk en financieel alles wel goed geregeld maar ben en voel me veel alleen.
Daardoor ook veel last van het globusgevoel(brok in de keel).
Voor een groot deel kies ik hier ook voor en een ander deel van mij dwingt mij hier ook toe.
Kan nog wel blij zijn met bepaalde dingen.
Heb nu vakantie maar doe in princiepe niet zoveel op de dingen na die ik doe de rest van het jaar.
Het is de angst,benauwdheid en radeloosheid die mij belemmeren om plezier met mensen te hebben.
Kan wel praten met andere mensen maar om dit vol te houden vind ik lastig.
Op een gegeven moment ben ik dan weer leeg in het hoofd.
Vroeger geen liefde thuis gehad en kan dit daardoor ook moeilijk geven.
Heb een relatie van 10 jaar gehad en kon eigenlijk niet van haar houden.
En dat was/is acheraf dom geweest want ik heb ons daardoor heel veel plezier ontnomen.
Veel te onzeker op verjaardagen of in de biljartclub of vrijwel elke sociale gelegenheid.
Wat ik nu wel weet dat de enigste persoon die echt van mij gehouden heeft,die heb ik toch wel het meeste pijn gedaan en dat doet mij na 5 jaar nog altijd pijn.
Ergens had ik nog altijd hoop dat we weer bij elkaar zouden komen maar helaas is Jolanda vorig jaar overleden wegens haar ziekte diabetes.
Na de vakantie ga ik bepaalde dingen anders doen en komt er weer een vrouw in mijn leven.
Zodat ik weer wat meer kan genieten van de dingen die ik doe.
Bepaalde dingen zullen wel lastig blijven en verstand komt met de jaren.
We zullen wel zien.
Sterkte en succes allemaal.
Datum:
09-08-2011
Naam:
Remie
Leeftijd:
41
Provincie:
Limburg

God A.U.B neem mijn ziel met U mee

Ik heb heel mijn leven geleden
Als ik terug kijk naar de verleden is het moeilijk te vinden mij te zien glimlachen.
Ik ben een allochtoon en ik voel me hier niet thuis en ook niet in me eigenland ik voel me verdwaald, Ik kon mijn doelen niet bereiken ik wou componist zijn ik had het talent maar vergooit, ik loop buiten met gedachten dat ik hebt gefaalt en als ik er na denkt wordt ik er heel verdrietig van. En soms vraag ik God om mijn ziel en geest van me weg te nemen zo ik eindelijk in rust kan leven, En zo leef ik dan met de gedachte van fallen met de gedachte van nooit gelukkig zijn, Maakt niks uit waar ik sta er is altijd windtegen
Ik koester elke dag tot naar me laatste adem Amen
Datum:
09-08-2011
Naam:
AdriaN_o
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Ik wil wel en toch ook niet...

Ergens diep vanbinnen... ik weet het niet... maar soms lijkt het zo...
Ergens diep vanbinnen lijkt het of ik toch nog wil. Een sprankeltje hoop dat zegt "kom op, het wordt wel beter"
En toch... dat gevoel zit er al jaren. "Nog even volhouden, je zal wel zien"
Alles gebeurd met een reden toch? Dat zegt men toch vaak genoeg.
Maar langs de andere kant ben ik wat dat betreft weer goedgelovig.
Het gaat nu helemaal niet beter dan pakweg 10 jaar geleden. De situaties veranderen, maar het geluk... lijkt nog even ver weg.
Tuurlijk heb ik wel goede momenten waarbij ik er nauwelijks aan denk dat deze eigenlijk maar een fractie van een seconde in mijn leven zijn.
Neen ik hoef geen medeleven, geen compassie, maar waarschijnlijk wel hulp. Maar ja... waar vind je die...
Ondanks dat sommige familieleden het soms goed lijkt te bedoelen weet ik dondersgoed dat ze er niets van snappen. "Hoe bedoel je niet gelukkig? Kijk eens wat je hebt... Er zijn mensen die het veel slechter hebben..."
Ja volgens mij is het een taboe om "ongelukkig" te zijn. Het hoort niet, het kan niet. Dus doe niet zo flauw.
Nochtans lijken er genoeg mensen met een masker op te leven. En dan plots... valt het doek... en zie je goed genoeg dat "gelukkig zijn" niet zo vanzelfsprekend is.
Ik ben moe, ik ben het al jaren moe.
Neen ik zie geen verbetering en neen ik word er niet sterker op, integendeel. Ik voel me uitgeput, uitgeblust en noem maar op.
Waarom moet ik dan nog verder, moet ik blijven hopen op "het wordt wel beter". Niemand die me dat zwart op wit durft te zetten, of misschien toch... wetende dat bij het volgende dieptepunt ze toch terug kunnen zeggen "ja maar... het wordt wel beter, wacht nou maar even af".
Ergens diep vanbinnen... een tweestrijd... wie weet wat ik mis als ik het doe... wie weet hoe gelukkig ik ben als ik het wel doe...
Vragen, twijfels, ze gaan niet weg
Nog even...
Ik wil wel...
En toch ook niet...
Datum:
08-08-2011
Naam:
Nathalie
Leeftijd:
26
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.