Levensverhalen (pagina 487)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

beetje wanhopig

Nou laat ik maar beginnen, ik werk sinds kort 5 dagen per week en ik werk op zaterdag als tuinman en op zondag voor de lol bij een bekende winkelketen. Ik verdien ontzettend veel en ik kan vrijwel alles wat ik wil betalen en ik zal er maar niet omheen draaien, dat doe ik ook, ik ben ontzettend verwend.

Helaas heb ik maar 1 echte vriend en ik heb het gevoel dat hij een hekel aan me heeft maar dat niet toe wil geven omdat hij weet dat hij mijn enige vriend is, daar heb ik het namelijk best een paar keer met hem over gehad, ik moet natuurlijk ook ergens heen met mijn gevoelens.

Ik heb een hekel aan mijn vader en mijn stiefmoeder, ik hou van mijn moeder maar ze woont 120 kilometer verderop en ze doet altijd veel te lief.

Elke dag als ik op mijn fiets naar huis zit vraag ik me af wat de zin van het leven is. Ik kan nu sloten geld verdienen maar als ik sterf heb ik er niks aan. Ik kan een prachtleven leiden maarja, wat heb ik er aan als ik dood ben. Ik wil in mijn leven het liefst wat betekenen voor de wereld maar hoe weet ik nou hoe dat moet als ik niet weet waar we naartoe gaan?
Als we de wereld niet zo erg vervuilen dat zelfs de kakkerlakken smelten roeien we elkaar wel uit, kom op, iedereen doet zo moeilijk over 'vrede op aarde' maar dat zal er nooit zijn want mensen verschillen per regio, land en zelfs stad. En massa immigratie is gewoon een perfect recept voor haat, of het nou van Marokko naar Nederland is of van Rusland naar Japan, het maakt geen drol uit, mensen verschillen. Wat is de oplossing dan? Niet meer naar elkaar toe komen. Als gezelligheid de zin van het leven was had ik het erg gevonden. Als uitwisseling van cultuur de zin van het leven was geweest had ik het erg gevonden.

Waar wil ik naartoe, ik word gek van deze wereld, elk klein stukje ervan. Ik heb goddank geen televisie aangeschaft omdat je 30% van de tijd naar reclame zit te kijken... Hoe gestoord is dat? Er zijn mensen die van een uitkering leven en de hele dag op de bank zitten televisie te kijken, die mensen kijken 30% van hun leven naar reclame!!!! Ik word er gewoon kotsmisselijk van. Elk hoekje en elk gaatje van deze wereld komt me mijn neus uit.

Oh en daarbij ben ik ook nog een heel erg slim en overal goed in. Klinkt heel leuk maar het is echt niet zo rooskleurig als het lijkt, omdat ik absoluut geen ambitie of passie ergens voor heb, ik heb geen idee waar ik naartoe wil of wat ik wil bereiken. Ik ben elke week wel door iets anders geobsedeerd en dan weet ik zeker dat dat het is en dan is het na een week wel over en vind ik iets nieuws om allemaal nutteloze energie in te steken. Dat is vreselijk vermoeiend.

Ik overweeg serieus om zelfmoord te plegen. Wat zou mijn leven nou uitmaken op die 5 miljard. Oh en ga me niet vertellen dat ik iets leuks van mijn leven moet maken, kom maar met iets beters, ik ben een veel te grote denker om maar hersenloos leuk te gaan lopen doen.

Met vriendelijke groet,

Haatman
Datum:
14-08-2011
Naam:
haatman
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

genoeg

Ik ben Afsana, 21 jaar oud. Ik denk aan zelfmoord sinds kleins af aan. Dit vooral door thuisproblemen. Mn moeder heeft zelf ook een moeilijke jeugd achter de rug. Zo denkt zij dat ik haar moet opvolgen. Ze vergeet dat ik ook maar een individu ben. Zo schreeuwt ze wanneer t haar uitkomt, ze gebruikt voorwerpen om mij te slaan. Ze maakt iedereen wijs dat het aan mij ligt. De buurt noemt mij al een brutaal meisje, door mijn geschreeuw. Helaas weten ze niet dat ik alle pijn uitschreeuw die ik in me heb zitten. Ik ben 2 keer geopereerd, aan mn kaak en aan mn enkel. Af en toe komt de pijn terug, dit omdat ik nog volledig moet genezen. Zelfs die kwalen zijn een fout van mij volgens mn moeder. Door school en werk heb ik nauwelijks tijd voor het huishouden. Mijn leeftijdsgenoten hebben dit beter georganiseerd blijkbaar en mn moeder vergelijkt mij met hun. Alles wat ik doe is fout volgens haar. Ze vergeet dat ik ook maar een mens ben. Zo heb ik een eigen kamer geregeld via studentenwoning, maar ze heeft mijn sleutel afgepakt. Ik heb t gehad en zou graag willen stoppen met leven.
Datum:
14-08-2011
Naam:
Afsana
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

ik heb al meer als een jaar stress met zovel mensen. ze hebbe mij er al zo vaak voor geslagen. en ik heb nu een vriend en ben perongeluk vreemd gegaan. ik had te veel gedronke.. maarja dat is geen excuus. maar hij negeert me nu volkomen en k heb geowon geen zin meer in het leve elke dag wordt ik uitgescholde voor hoer of sletje.. en dat moet nu afgelope zijn. k voel me het naar hier over.. heeft iemand tips? x
Datum:
14-08-2011
Naam:
dushi
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

mijn leven

ik ben een meisje dat al sinds een maand 16 jaar is geworde .
het begon al vanaf toen ik een peuter was ,
mijn nieren dede het niet dus op die leeftijd al moest ik zo vaak naar het ziekenhuis
vriende make was voor mij al heel moeilijk
toen ik 8 was bracht ik 3 maande door in het ziekenhuis vanwege me niere en me bene zate onder de bulten en paarse plekjes
toen was ik genezen...
maar toen ik 11 was ging het mis ik voelde me al elke dag heel down en ik was superbleek . ik heb toen nooit vriende kunne make ik had wel vriende maar niet zoveel in mijn klas werd ik veel gepest
en toen ik 12 was kwam het ziekenhuis erachter dat mijn nierziekte er weer was
dit vertelde ik aan mijn juffrouw in groep 8
en de klas voelde mijn pijn
in de eerste klas moest ik dialyseren
via een apparaaat leve 3 x per week in het ziekenhuis .
en toen ik 14 was kreeg ik mijn nieuwe nier :) ik vond het allemaal niet zo eng want ik was al operaties gewend al sinds me 5de . sinds mn niertransplantatie was voledig veranderd innerlijk en uiterlijk uiterlijk kwam vooral veel door de medicatie , ik kreeg ineens superveelvrienden op school en in mijn buurt en het ging goed tusse mijn ouders en mij maar toen begonne de probleme paar maande later ik verloor vriende ik kreeg onzettend veel ruzie met me ouders
dat ik wel eens paar keer inelkaar geslage ben door me moeder en die keer op keer zegt dat ze me dood wilt hebbe
en ik had 2 x een bijna afstoting dus moest vaak in het ziekenhuis verblijve
de dokters vonde me toen al superraar
later ging ik naar een geslote unit een soort internaat maar dan wat strenger en erger . ik bleef een paar weken daar ik ontmoette super aardige mense met wie ik het wel kon vinde en de meeste vonde dat ik daar niet thuishoorde omdt ik een normaal en aardig iemand was
later mocht ik met ontslag ze kwame er erachter dat ik autisme had .. ik was totaal veranderd ik droeg hevige oogmake-up extensions en dacht alleeen maar aan me uiterlijk en wat mense van me vonde en toen ik thuis kwam ging het voledig weer mis me moeder sloeg me maar en ik heb nog gwn mense om me heen maar iets in me zegt dat het geen vaste vriende zijn
ik heb wel vaste vriende dat gelukkig maar toch voel ik me leeg
paar weke gelede probeerde me moeder mij nog te wurge
ik heb het superslecht ik heb wel eens gedacht over zelfmoord maar nooit gepropeerd maar zo zou ik het maar ook late als ik ouder ben zal alles verandere ik ben nog maar 16 en ik hoop dat mijn toekomst er beter uit zou zien
Datum:
13-08-2011
Naam:
iemand
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

lieve danny

het begon al als klein meisje ik wist niet wat ik tegen zou komen in me leven was altijd snel boos maar voor mezelf op komen kon ik prima niemand veranderde me ik was ik ,toch waren andere het niet met me eens hoe ik was werdt verandert ik heb weerbaarheidstraining gehad in een groepje met kinderen die snel boos of verlegen waren tuurlijk vroeg ik me af of ik verkeerd was deed eraan mee want ik moest veranderen alleen dat was niet genoeg we kregen ook nog thuishulp we deden spelletjes voor gevoelens en langzaam veranderde het meisje in mij daar ga je dan naar een nieuwe school je leerde nieuwe mensen kennen en er was een kans om nieuw persoon te zijn ik leerde haar ashley ze was lief een meisje die van mij hello kitty leuk vond een meisje die zich ook niet met jongens bezig hield iemand weer mee ik kon praten ik kon me alleen niet meer zo goed hechten was er bang voor me school ging slecht en zei wou ook met mijn vriendin om gaan na ruzies zag ik het niet meer zitten ik liet haar wel gaan ik veranderde van school i was een meisje die shirtjes droeg met plaatjes geen makeup droeg en zich niks aan trekte van andere dat kon ook op die school maar nu kan het niet meer hier ben je iets of niets hello kitty was voor gotics of emo's ben daar nooit voor uit gekomen en shirtjes met plaatjes voor kinderen makeup droeg je altijd anders was je neit knap toen drong het pas door wat al die mensen met me deede alles wat slechtaan me was veranderde ik meteen toen leerde ik jou kennen mijn lieve danny je was vrolijk en ik ook zei heel vaak dat je van me hield en ik konhet aan iemand hechten aan jou toen verliet je me met alles wat ik was was ik kwijt dr gingen weken voorbij dat ik me opsloot afsloot van de wereld en een lach opzetten k heb m nog steeds ik werdt raarder en vreemder ik ben nu al 3 dagen op me kamer alleen ik ben helemaal dicht zelfmoord dacht ik al lang maar nu ik zo alleen ben denk ik vaak na van wat ik voor toekomst wil doen ik zou graag de film reggie in willen ik vind t mooi hoe verhalen worden vertelt in beeld maar dit denken heeft me meer geholpen een mes heb ik vaker in me lichaam gestoken en mijn tranen heb ik wel heel afrika kunnen voor zien van water maar ik weet nu dat ik jou niet nodig heb en ik het waard ben om te leven die mensen zijn de fout ik was prima hoe ik was ik heb die boosheid zelf opgelost maar julie maakte me tot iemand die alle schuld bij zichzelf zocht iemand zonder mening iemand zonder ik ik mis mijzelf wil haar terug meestal als je een goed leven hebt en je dan een liefde tegen komt die weggaat moet je niet denken mijn leven is voor bij je kon die jaren ervoor ook zonder en de ware komt terug bij mij is dedood gebleven ook toen jij weg was dann maar ik weet nu dat ik jou niet mis maar mezelf
Datum:
13-08-2011
Naam:
blessedbutbroken
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan nit meer

Er s elke keer iets aan de hand by my thuis,nooit doe k iets gud,k kan nit meer.
Datum:
13-08-2011
Naam:
R
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

depresief en zelfmoordgedachten

ben opgegroeid in een tehuis en heb nooit een echt thuisgevoel gehad. mijn ouders hebben mij aan mijn lot overgelaten toen ik 3 jaar oud was. de slagen en vernederingen die ik heb meegemaakt ben ik nooit te boven gekomen.heel mijn jeugd heb nooit iemand in vertrouwen kunnen nemen.voor het moment ga wel praten met een psygoloog maar dat gaat niet al te best .ik heb er moelijk mee om er over te praten en zo krop ik alles op.het doet soms zo pijn vanbinnen dat ik denk waarom nog verder leven wat geeft het voor zin.
Datum:
11-08-2011
Naam:
mammie
Leeftijd:
48
Provincie:
België

het laatste tekstje hier

Dus je wilt dood,ik heb al veel ellende doorstaan.Ik ben er nog.
ik dacht alleen weer even aan dit idee van mij,en ik vond het eigenlijk grappig sinds ik er vlak daarna niet aan dacht.
Wat de reden ook voor u is zelfmoord te plegen,beter een lang leven waar je nog wat uit kunt halen dan je op onbekend terrein te wagen.
Datum:
11-08-2011
Naam:
onbekend
Leeftijd:
24
Provincie:
Friesland

depresief

Ik ben een 17 jarige meisje die woont met me moeder en haar vrouw en me jongere broertje. Ik voel me al jaren depresief en zo alleen. Zit altijd thuis behalve als ik op school ben of aan het werk. Heb al 2 keer zelfmoord proberen te doen door pillen te slikken enzo. De enigste wat mij echt gelukkig maakte was mijn vriendje maar we hebben alleen problemen de laatste tijd. Ik weet het allemaal gewoon niet meer wat ik moet doen. Voel me dood ongelukkig bij me moeder thuis. Maar kan niet weg want wil haar geen pijn doen.
Datum:
11-08-2011
Naam:
sasja
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Ondankbaar

Hoi
Mijn verhaal begon toen ik negen was mijn vader begon rare dingen met me te doen maar ik wist dat het niet hoorde omdat mijn moeder altijd aan mij had vertelt wat haar vader met haar had gedaan. Mijn moeder werd seksueel misbruikt en liet het toe in de hoop dat hij haar kleine zusje met rust liet. Later trouwde met iemand waarvan ze niet hield zodat ze het huis uit kon. Ze kregen een kind en haar man verongelukte toen mijn oudste zus 9 maand was. 5 jaar later trouwde ze met haar jeugdliefde waarvan ze zwanger was geweest maar een miskraam kreeg. Twee kinderen volgde en jaren lange mishandeling van slagen tot verkrachting doordat hij vaak dronken was. Acht jaar later trouwde ze met mijn vader doordat ze zwanger van mij was en omdat ze zo een toekomst voor de andere kinderen kon vastzetten ( mijn vader had en heeft een goede baan ). Dus toen ik haar een paar maanden geleden na acht jaar lijden vertelde dat mijn vader mij seksueel misbruikt had sprong ik snel op mijn fiets om naar school te gaan, passend genoeg regende het die ochtend. Kletsnat kwam ik op school aan en belde ik mijn zus (30) dat ze mijn moeder moest bellen omdat ik bang was dat hij mijn moeder iets aan zou doen. Toen de administratie me uit de klas haalde vertelde mijn moeder dat er een scheiding zou komen en dat we aangifte gingen doen. Toen ik thuis kwam was mijn moeder zo overstuur dat ze niet eens kon praten, mijn broer kwam later ook thuis en ik had hem nog nooit zien huilen en hij knuffelde me haast dood. Mijn zus knuffelde me natuurlijk ook en wat zij het ergste vond was dat iedereen dacht dat hij zo aardig was, voor iedereen klaarstond en dat iedereen dacht dat ik een ondankbaar kreng was omdat ik hem altijd afsnauwde. De drie maanden die daar op volgden woonden mijn moeder en ik bij mijn zus, haar vriend en twee kinderen ( een geestelijk gehandicapt en de ander vier) school ging verschrikkelijk slecht en ben nu blijven zitten. Heb nu eindelijk een huis en plek van mij zelf ( wel met mijn moeder ) heb een psycholoog maar die lost niets op, heb mijn familie maar die nemen me niet serieus en zeggen dat ik me niet aan moet stellen. Tijdens alles dachten me zussen alleen aan hun kinderen want oh wat echt zou het geweest zijn als hij aan hun had gezeten, mijn moeder vond dat alles veel erger voor haar was dan voor mij en mijn broer durft nog van tijd tot tijd mij naïef te noemen. Ik heb spijt van dat ik het gezegt heb. Dat is niet iets wat je vaak hoort maar ik heb spijt ervan. Mijn moeder was al depressief maar nu al helemaal. Mijn oude buren vinden hem zielig en doen alles voor mijn "vader". Door alle problemen ben ik niet over gegaan en zit ik nu niet met mijn vriendinnen wat mijn enige reden was om elk jaar mijn best te doen voor school. De dingen die ervoor zorgen dat ik me nog niet vermoord zijn de momenten met mijn vriendinnen, mijn crush die mij blijkbaar ook leuk vindt en mijn moeder die me nodig heeft omdat ze zegt dat ik de enige reden voor haar nog ben om te leven.
En nog blijven mijn zussen en broer zeggen dat ik ondankbaar ben. En dat ben ik ook, er zijn zoveel meiden en vrouwen die dit meegemaakt hebben, arm zijn en elke dag keihard moeten werken om eten op tafel te krijgen. Ik hoef niet te werken, heb meer dan genoeg eten en zit te klagen dat mijn leven geen zin meer heeft. Ik heb geen enkel kindje in Afrika dat horen zeggen en die hebben echt wat te klagen en elke keer dat ik daaraan denk weet ik dat ik ondankbaar ben voor de kansen die ik in mijn leven heb gekregen en nog steeds krijg.
Als je zelfmoord wil plegen is het je eigen keuze geloof me ik begrijp het, maar mensen geven uiteindelijk meer om je dan je denkt en dat heb ik meegemaakt je hoeft geen extreme dingen te doen om aandacht te krijgen. Denk er goed over na. Je wilt niet dat je een stuk of dertig pillen heb ingenomen en beseft dat je wil leven wanneer het te laat is.
Bye
Datum:
10-08-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.