Levensverhalen (pagina 488)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen uitweg

Ik ben 21 jaar , moeder van 1 kind en zwanger van een tweeling.
Ik werd in het begin van mij zwangerschap mij woning "uitgepest" (is een lang verhaal). En ben nu pas verhuist naar een ander huis. Een duur huis van meer dan 800 euro per maand. Ik heb geen inkomen, me vriend heeft geen inkomen, kan geen werk vinden. We hebben geen geld en overleven is letterlijk wat we doen. Het huis is niet af en ik ben 32 weken zwanger. Nu een huursachterstand van 3 maanden en nog steeds geen vooruitzicht dat de huur uberhaupt betaald gaat kunnen worden. Ik krijg geen uitkering vanwege me woning. Nauwelijks geld om de maand door te komen en bijna geen enkel beetje hoop meer dat het goed kan komen. Me vriend is uit huis gegaan en woont weer bij zn moeder. Ik zit thuis met me 32 weken tweeling (hoogzwanger) en me kind ook. Ik ben moe, uitgeput, overstrest en ik zie geen uitweg meer..
Eerlijk gezegd vind ik dit reden zat om me leven te beeindigen, ik kan niet meer.
Datum:
08-08-2011
Naam:
melkweg
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Nooit gewild geweest

Omdat ik het leven 40 jaar lang al niet zie zitten, (Want ik ben nu net 40), zit ik er de laatste 8 a 10 jaar er ook aan te denken om zelf maar eens ergens naar toe te gaan waar iedereen me het liefste ziet zitten.
Familie of moet me niet, of zijn voor de helft overleden.
Ik kan me al m'n leven lang niet goed concentreren, en heb altijd paniek en angststoornissen.
Daar heb ik dan ok een soort van lichte sociale fobie aan overgehouden, geen toekomst, en totaal geen zelfwaarde.
Ik ben altijd muzikant geweest, daar leefde ik tot nu toe ook helemaal voor, ben er ook redelijk goed in, maar ik kom gewoon niet meer verder.
Ik heb totaal geen vrienden en vriendinnen, en nooit gehad.
Ja, soms heel kort als ik geld had, of wanneer het hun uitkwam.
En meiden hebben me, of in de maling genomen, en gehaat.
Ze spuugen me het liefste uit.
Of nee beter nog, ze ontwijken me het liefst.
Ik heb 1 moeder, en een broer.
Maar die moeder van me, is altijd met haar zoon bezig.
Die wil ik bedanken voor hun steun.
En iedereen die me kon, loopt van me weg.
Omdat ik zogenaamd te eerlijk ben en raar.
Dus wat moet ik hier nog?
Simpel gezegd, I'm stuck.
Omdat ik het lef niet kan opbrengen, om het te doen.
Dus ik probeer het gewoon te verwaarlozen, en af te bouwen.
Bedankt.
Datum:
08-08-2011
Naam:
Eddyo
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

Veel geld, geen liefde

Ik ben Thee, wat niet mijn echte naam is. Maarja wat doet er ook toe. Ik ben 17 jaar, en zit met gedachtens over zelfmoord. Mensen waarvan ik hield beloofde ik dingen, die ik niet ben na gekomen.
Zoals het allermooiste en liefste meisje in mijn leven. Het leek voor mij onmogenlijk haar pijn te doen.
Toch gebeurde het. Verder leef ben ik voor mijn vrienden en familie een leugen. Dat begon toen ik geld wilde verdienen. Ik wilde het snel en veel. Ik begon met inbreken. Daarbij ben ik ook nooit gepakt. Later werd het straatroof, waarbij ik ook niet gepakt ben. En later kwam ik aan drugs. Ik ben wel eens neergestoken, maar eenzaamheid is erger. De leefstijl, die ik aannam, maakte me een ander persoon. Waardoor me vrienden me niet meer mochten. Ook me ouders en de rest van em familie niet. Ik wilde een uitweg. Van dealers kocht ik wiet, wat ik ging roken.
Het gaf me een rustig gevoel, en voelde me enkele momenten er gelukkig van. Verslaafd werd ik niet. Uit eindelijk, wist ik waar een plantage zat van een dealer die vaak aan me verkocht.
Ik was er heen gegaan met vuilniszakken, en nam een groot deel van zijn handel mee. Ik kende genoeg mensen die regelmatig de drugs gebruikten. Ik ging het verkopen, en er kwamen vaak 4 keer op een dag de zelfde personen naar me toe om opnieuw te kopen. gek genoeg had ik er geen schuldgevoel van.
En ik verdiende beter dan mijn vader die drie verschillende banen tergelijke tijd had. Mijn heb zucht werd groter, en ik ging hard drugs verkopen. Alles leek soepel te gaan, en ik was vaak de politie te slim af. Maar op een avond liep ik buiten me laatste sigaret te roken voordat ik slapen ging. Verder op in die straat stopte ee auto waar drie personen uitkwamen.
Ze kwamen naar me toe, sloegen me op de grond. Trapte me een aantal keer na, en staken me neer. Het enige wat ik me er nog van kan herrineren wat ze tegen me zeiden was:"Dit is voor het afpakken van onze klanten." Ze gingen hun auto weer in, en reden weg. "Dit was het dan."
dacht ik. Uiteindelijk kwamen een man met zijn hond naar me toe gerend, die het had zien gebeuren. Hij belde een ambulance, en ik werd meegenomen naar een ziekenhuis. Ik had drie snij wonden over me borst, en wat ribben gekneusd en gebroken. Het viel mee, zeiden ze.
Ik heb mijn familie nog nooit zo verdrietig gezien. In de drie dagen dat ik in dat ziekenhuis lag, kwam een vriend van me naar me toe. Hij vroeg me waarom ik aangevallen was, en ik vertelde hem alles.

Wanneer ik uit het ziekenhuis kwam, was ik gestopt met het dealen. Voor me familie en vrienden was ik een leugen. Ik kan nu wel me studie gaan afmaken, en een goede baan verdienen. Maar dat wast mijn zonde niet. Ik deed me ouders en vrienden pijn, met mijn daden. Het meisje waarvan ik zielsveel hield kwam het te weten, en verliet me waar ze gelijk in had.

Ik stel me zelf voor dat ik later een baan heb en een huis. En dat ik thuis kom van werk, en dat ik dan thuis zit.
Dak boven het hoofd, en financieel geen problemen. Hoort er heerlijk uit te zien.
Maar ik me vrienden en me liefde krijg ik niet terug.
Datum:
08-08-2011
Naam:
Thee
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

pokkeleven

Kom net terug van Solar festival in Roermond...was wel gezellig..maar waarom kan ik nooit echt plezier hebben? ik heb gedronken en toch stijgt het gepieker eroverheen,kan me niet eens lekker bezuipen..zoveel mooie vrouwen daar maar geen idee hoe ik in gesprek kom, wat ik moet zeggen...ben 38 en eigenlijk nooit echt een relatie gehad, en ze zeggen wel dat ik een mooie man ben, dat ik er goed uitzie.....maar ik lijk wel onzichtbaar voor meiden. Komje terug van een festival, en het eerste wat je doet is hier dit posten...wat ben ik toch een looser ...morgen weer erheen, weer drinken, weer moelijk kunnen plassen in gezelschap, weer denken en kijken naar meiden en weten dat ze je waarschijnlijk toch niet willen....vaak denk ik, als mn hond dood is maak ik dr ook een eind aan...geen idee waar ik voor zou moeten leven....zou zo graag eens iemand tegen willen komen waar het echt mee klikt en die me energie geeft van de liefde en zo...maar ik zal ook wel ergens dood en alleen gevonden worden......ik haat die mensen die alles voor elkaar lijken te hebben, vrolijk zijn, niet piekeren voortdurend.....wat heb ik gedaan om dit leven te verdienen, denk ik wel eens. Ik ben blij als mijn dag komt, oud wil ik niet worden..ben het alleen zijn zo zat, op internet kom je alleen fakers tegen en nooit echt die ene..zal er wel nooit van komen. dat moest ik weer even kwijt allemaal...ik wens jullie allemaal sterkte en kracht
Datum:
07-08-2011
Naam:
rob
Leeftijd:
38
Provincie:
Limburg

Vrijheid = Blijheid : Hou vol, het is nog even!

Feitelijk heb ik geen enkele reden om te klagen. Ik heb een lieve vrouw, 2 schatten van kinderen, een mooi huis, wat vrijwilligerswerk, mijn sport, en een goede baan.
Alleen het woord ZELFMOORD spookt weer door mijn hoofd (en meer dan sex en dat wil wat zeggen; een pistool tegen mijn hoofd, en mes door mijn polsen, en wat al niet meer), al zal ik het NOOIT DOEN vanwege de kinderen.
Het is op het moment ook heel druk, wie weet wordt het beter als het weer wat rustiger is.

Van mijn 8ste tot mijn 16e ben ik eenzaam en ongelukkig geweest. Ik werd wel wat gepest, maar dat was het niet. De voornaamste reden was dat ik tot vanalles verplicht werd, wat ik niet wilde en waar ik me niet thuisvoelde (met name school).
Uiteindelijk ging ik op mijn 18e op mijzelf wonen en "studeren".

Toen ik die VRIJHEID had was ik doldwaas GELUKKIG. Dat had ik nog nooit meegemaakt, ik werd lachend wakker en ging lachend slapen.

Onder druk van de maatschappij of sociale omgeving of angst voor de toekomst (geldgebrek) heb ik me toch laten verleiden alle vrijheden te laten varen. Eerst een vriendin, toen een baan, toen een huis,... De depressie kwam langzamerhand weer terug.
Op mijn 28ste was ik ronduit suicidaal. Religie heeft me toen weer wat structuur gegeven. Het ritme brak de depressie (enigzins).

Als ik een TIP mag geven: Na je ouders (vanaf je 18e) en voor je eigen gezin is er een periode van VRIJHEID. Probeer voor deze periode wat geld te verzamelen en GENIET, geniet er intens van.

Voor je ouders en je school heb je niet kunnen kiezen, maar voor je partner en je nieuwe baan wel, dus wees veel eisend voor wat jíj wilt (denk er over en negeer niks).

Ga niet te veel in op flirten tenzij je het zeker weet, want daarna wordt je letterlijk hopeloos verliefd of meegezogen in de sleur.

En een zeikerd is een stuk gelukkiger dan iemand die "stoer en sterk" is. BETER ZEUREN DAN SLIKKEN! Ík kan het alleen nog niet.

Dit is trouwens de eerste keer dat ik hierover iets zeg. Ik heb het nog nooit met iemand besproken.
Datum:
06-08-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

in de war

3-8 bij nieuwe psycholoog geweest ik wil emdr maar ik geloof dat dat een groot probleem gaat worden zij wil eerst een gesprek met mijn oude psychiater van ggz in geest daar raak ik aardig van in de war ik heb haar een week geleden gebeld en dat was geen pretje ik begin te geloven dat zij echt een hekel aan mij heb ik ga helemaal stoppen met therapie alles wat ik probeer mislukt
Datum:
06-08-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

Het mag gewoon niet zo zijn

Eigenlijk ben ik alleen maar gelukkig geweest in mijn échte kinderjaren. Vanaf een leeftijd van 12 ben ik constant ongelukkig geweest. Ik ben altijd buiten de boot gevallen. Het was alsof er een soortement van sociale-afwijzing rondom mij plaatsvond, overal en altijd. Ik ben inmiddels 20 jaar. De problemen zijn sindsdien meer en meer geworden en eisen dus uiteraard ook hun tol. Ik ga niet naar school, ik werk niet. Ik heb geen sociale contacten en ik kom nauwelijks buiten. De reden hiervoor is dat ik me anders voel, en dat anderen dit dus ook zien. Ik ben niet blij met mezelf, vooral qua fysiek. Het is mij wel duidelijk gemaakt/geworden dat ik hier minder bedeeld ben. Het feit dat ik nooit gelukkig zal zijn, nooit de dingen zal hebben die ik anderen zie hebben als ik naar buiten kijk doet me veel pijn. Niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Maar misschien is dit ook wel beter. Ik loop al een flinke tijd bij psychologen/psychiaters, maargoed. Het is en blijft een betaalde vriend. En het heeft mij persoonlijk nooit echt iets gebracht. Tot voor kort had ik nog wel wat hoop, en ideeën over hoe ik mijn leven wat meer kwaliteit kan geven. Dit betrof naar een plastisch chirurg te stappen, en de voornamelijke bronnen van ongelukkigheid op te lossen, en op deze manier misschien nog zelfverzekerd worden ook. Echter is het net alsof het gewoon niet zo mag wezen. Want ik heb nu ook problemen met mijn zicht, en oogspieren/zenuwen. Ik ben na de jaren vrij moedeloos en leeg geworden. Het enige dat mij nog weerhoud om mezelf gewoon te doden is angst. Maar ik denk dat er een bepaald punt zal zijn/komen, misschien over een paar weken, maanden, jaren dat ik die angst wel zal overwinnen en het gewoon zal doen ook. Voor sommige mensen is het hier denk ik niet weggelegd.
Datum:
06-08-2011
Naam:
Dylan
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Ik wil dood

Hoi allemaal ik ben een vrouw van 27 jaar met twee kindjes. Kort geleden zijn mijn twee kindjes van me afgenomen door bureu jeugdzorg. Door een aantal verschillende redenen waaronder een zelfmoorpoging. Ik dacht eigenlijk dat dat een wanhoopsdaad was maar dat is het niet. Ik wil het echt heel graag. Mensen die zeggen dat ik me schouders eronder moet zetten begrijpen mischien niet dt ik dt probeer ik zit in behandeling gebruik medicatie maar me doodswens blijft ontzettend sterk. Ik vind zelfs dat me kinderen beter af zijn zonder zo een gekke "moeder"
Iemand tips je zou me echt helpen ik voel me te benauwd zo.
Deze doodswens had ik al voor me kindje weg waren.

GRAAG ALLEEN SERIEUZE REACTIES
Datum:
06-08-2011
Naam:
Moedervan2
Leeftijd:
27
Provincie:
Utrecht

liefdesverdriet

een goeie 6 maand gelede had ik iemand gevonden die me uit mijn toenmalige depressie kon helpen ze had alles voor mij gedaan maar nu haat ze mij ik ben kapot ik ben vanbinnen gebroken ik heb het al 3 keer geprobeerd zelfmoord plegen maar 3 keer zonder succes ik liep alleen breuken op maar na een tijdje begin je gewoon te denke van waarom ben ik hier eigenlijk nog waarom moest ik haar tegenkomen nu ze met iemand anders is kan ik er niet meer tegen het gaat zo al 3 maand zo telkens als ik haar zie ga ik een beetje dood vanbinnen ik wil het verhelpen maar telkens als ik het wil doen moet ik denken aan de leuke momenten die we samen hadden maar ook aan mijn ouders mijn broer en mijn familie ik hoop gewoon dat er ooit een einde aan komt aan alles maar vooral aan mij
Datum:
06-08-2011
Naam:
dood
Leeftijd:
13
Provincie:
België

vrouw vreemd geweest.

mijn vrouw heeft mij bedrogen,en ik ben daardoor helemaal van streek. meb een kind van 3 jaar/ik hou heel veel van haar en zij van mij. we schelen 25 jaar en ik ken haar van kinds af aan.ik heb geen zin om verder te leven maar twijfeld er nog aan.wat moet ik doen om haar weer te vertrouwen,zoniet dan is dit het eind.
Datum:
06-08-2011
Naam:
napoleon52
Leeftijd:
58
Provincie:
Overijssel
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.