Levensverhalen (pagina 488)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

vorm van aandacht?

hallo

al van kleins af aan zeg ik dat ik niet wil leven. het begon toen ik 3 was. ik schreewde het als ik boos was en krasde het overal in de muren.
nadat ik eindelijk hulp kreeg, is het minder geworden. nu zeg ik het nooit meer.
maar toch denk ik er elke dag nog overna, maar het is raar want ik heb een goede jeugd gehad, heb lieve vrienden en een super lieve vriend. is het dan een soort stille aandacht. want ik doe het toch niet, dat weet ik. maar ik voel me wel altijd depri. heeft iemand advies??

gr- sarah
Datum:
10-08-2011
Naam:
sarah
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Leven of dood

Ik ben op zich wel blij met hoe ik er uit zie... Tuurlijk zijn er wel puntjes die je wil verbeteren, maar toch... Ik ben afgelopen jaar allebei mijn oma's kwijt geraakt, wat ontzettend veel pijn deed, wat natuurlijk ook niet zo raar is.. Maar.. Ik werd dan ook niet opgevangen door mijn klas ofzo. Je moet weten dat ik geen vrienden heb en dat ik alles afgelopen jaar in mijn eentje heb moeten doen.
Ik weet dat het verkeerd is, om aan jezelf een einde te maken, maar als alles echt niet mee zit, dan denk je daar vanzelf aan..
Er is pas een zelfmoord bij mij in de buurt gepleegd, maar dat wil ik ook niet.. Maar als je leven echt zo zwaar klote is en je het niet meer ziet zitten, maar je wilt niet dood.. Wat moet je dan?
Datum:
09-08-2011
Naam:
Gg
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Passief

Waarom ik zo ben zoals ik ben?
Tsja,das moeilijk te zeggen.
Al zoveel dingen gedacht.
Zogauw ik het op papier wil zetten is het net of de verhalen verdwijnen.
De interesse en levensvreugde en de zin is veel te weinig en de verveling daardoor veel te groot.
Werk en financieel alles wel goed geregeld maar ben en voel me veel alleen.
Daardoor ook veel last van het globusgevoel(brok in de keel).
Voor een groot deel kies ik hier ook voor en een ander deel van mij dwingt mij hier ook toe.
Kan nog wel blij zijn met bepaalde dingen.
Heb nu vakantie maar doe in princiepe niet zoveel op de dingen na die ik doe de rest van het jaar.
Het is de angst,benauwdheid en radeloosheid die mij belemmeren om plezier met mensen te hebben.
Kan wel praten met andere mensen maar om dit vol te houden vind ik lastig.
Op een gegeven moment ben ik dan weer leeg in het hoofd.
Vroeger geen liefde thuis gehad en kan dit daardoor ook moeilijk geven.
Heb een relatie van 10 jaar gehad en kon eigenlijk niet van haar houden.
En dat was/is acheraf dom geweest want ik heb ons daardoor heel veel plezier ontnomen.
Veel te onzeker op verjaardagen of in de biljartclub of vrijwel elke sociale gelegenheid.
Wat ik nu wel weet dat de enigste persoon die echt van mij gehouden heeft,die heb ik toch wel het meeste pijn gedaan en dat doet mij na 5 jaar nog altijd pijn.
Ergens had ik nog altijd hoop dat we weer bij elkaar zouden komen maar helaas is Jolanda vorig jaar overleden wegens haar ziekte diabetes.
Na de vakantie ga ik bepaalde dingen anders doen en komt er weer een vrouw in mijn leven.
Zodat ik weer wat meer kan genieten van de dingen die ik doe.
Bepaalde dingen zullen wel lastig blijven en verstand komt met de jaren.
We zullen wel zien.
Sterkte en succes allemaal.
Datum:
09-08-2011
Naam:
Remie
Leeftijd:
41
Provincie:
Limburg

God A.U.B neem mijn ziel met U mee

Ik heb heel mijn leven geleden
Als ik terug kijk naar de verleden is het moeilijk te vinden mij te zien glimlachen.
Ik ben een allochtoon en ik voel me hier niet thuis en ook niet in me eigenland ik voel me verdwaald, Ik kon mijn doelen niet bereiken ik wou componist zijn ik had het talent maar vergooit, ik loop buiten met gedachten dat ik hebt gefaalt en als ik er na denkt wordt ik er heel verdrietig van. En soms vraag ik God om mijn ziel en geest van me weg te nemen zo ik eindelijk in rust kan leven, En zo leef ik dan met de gedachte van fallen met de gedachte van nooit gelukkig zijn, Maakt niks uit waar ik sta er is altijd windtegen
Ik koester elke dag tot naar me laatste adem Amen
Datum:
09-08-2011
Naam:
AdriaN_o
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Ik wil wel en toch ook niet...

Ergens diep vanbinnen... ik weet het niet... maar soms lijkt het zo...
Ergens diep vanbinnen lijkt het of ik toch nog wil. Een sprankeltje hoop dat zegt "kom op, het wordt wel beter"
En toch... dat gevoel zit er al jaren. "Nog even volhouden, je zal wel zien"
Alles gebeurd met een reden toch? Dat zegt men toch vaak genoeg.
Maar langs de andere kant ben ik wat dat betreft weer goedgelovig.
Het gaat nu helemaal niet beter dan pakweg 10 jaar geleden. De situaties veranderen, maar het geluk... lijkt nog even ver weg.
Tuurlijk heb ik wel goede momenten waarbij ik er nauwelijks aan denk dat deze eigenlijk maar een fractie van een seconde in mijn leven zijn.
Neen ik hoef geen medeleven, geen compassie, maar waarschijnlijk wel hulp. Maar ja... waar vind je die...
Ondanks dat sommige familieleden het soms goed lijkt te bedoelen weet ik dondersgoed dat ze er niets van snappen. "Hoe bedoel je niet gelukkig? Kijk eens wat je hebt... Er zijn mensen die het veel slechter hebben..."
Ja volgens mij is het een taboe om "ongelukkig" te zijn. Het hoort niet, het kan niet. Dus doe niet zo flauw.
Nochtans lijken er genoeg mensen met een masker op te leven. En dan plots... valt het doek... en zie je goed genoeg dat "gelukkig zijn" niet zo vanzelfsprekend is.
Ik ben moe, ik ben het al jaren moe.
Neen ik zie geen verbetering en neen ik word er niet sterker op, integendeel. Ik voel me uitgeput, uitgeblust en noem maar op.
Waarom moet ik dan nog verder, moet ik blijven hopen op "het wordt wel beter". Niemand die me dat zwart op wit durft te zetten, of misschien toch... wetende dat bij het volgende dieptepunt ze toch terug kunnen zeggen "ja maar... het wordt wel beter, wacht nou maar even af".
Ergens diep vanbinnen... een tweestrijd... wie weet wat ik mis als ik het doe... wie weet hoe gelukkig ik ben als ik het wel doe...
Vragen, twijfels, ze gaan niet weg
Nog even...
Ik wil wel...
En toch ook niet...
Datum:
08-08-2011
Naam:
Nathalie
Leeftijd:
26
Provincie:
België

geen uitweg

Ik ben 21 jaar , moeder van 1 kind en zwanger van een tweeling.
Ik werd in het begin van mij zwangerschap mij woning "uitgepest" (is een lang verhaal). En ben nu pas verhuist naar een ander huis. Een duur huis van meer dan 800 euro per maand. Ik heb geen inkomen, me vriend heeft geen inkomen, kan geen werk vinden. We hebben geen geld en overleven is letterlijk wat we doen. Het huis is niet af en ik ben 32 weken zwanger. Nu een huursachterstand van 3 maanden en nog steeds geen vooruitzicht dat de huur uberhaupt betaald gaat kunnen worden. Ik krijg geen uitkering vanwege me woning. Nauwelijks geld om de maand door te komen en bijna geen enkel beetje hoop meer dat het goed kan komen. Me vriend is uit huis gegaan en woont weer bij zn moeder. Ik zit thuis met me 32 weken tweeling (hoogzwanger) en me kind ook. Ik ben moe, uitgeput, overstrest en ik zie geen uitweg meer..
Eerlijk gezegd vind ik dit reden zat om me leven te beeindigen, ik kan niet meer.
Datum:
08-08-2011
Naam:
melkweg
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Nooit gewild geweest

Omdat ik het leven 40 jaar lang al niet zie zitten, (Want ik ben nu net 40), zit ik er de laatste 8 a 10 jaar er ook aan te denken om zelf maar eens ergens naar toe te gaan waar iedereen me het liefste ziet zitten.
Familie of moet me niet, of zijn voor de helft overleden.
Ik kan me al m'n leven lang niet goed concentreren, en heb altijd paniek en angststoornissen.
Daar heb ik dan ok een soort van lichte sociale fobie aan overgehouden, geen toekomst, en totaal geen zelfwaarde.
Ik ben altijd muzikant geweest, daar leefde ik tot nu toe ook helemaal voor, ben er ook redelijk goed in, maar ik kom gewoon niet meer verder.
Ik heb totaal geen vrienden en vriendinnen, en nooit gehad.
Ja, soms heel kort als ik geld had, of wanneer het hun uitkwam.
En meiden hebben me, of in de maling genomen, en gehaat.
Ze spuugen me het liefste uit.
Of nee beter nog, ze ontwijken me het liefst.
Ik heb 1 moeder, en een broer.
Maar die moeder van me, is altijd met haar zoon bezig.
Die wil ik bedanken voor hun steun.
En iedereen die me kon, loopt van me weg.
Omdat ik zogenaamd te eerlijk ben en raar.
Dus wat moet ik hier nog?
Simpel gezegd, I'm stuck.
Omdat ik het lef niet kan opbrengen, om het te doen.
Dus ik probeer het gewoon te verwaarlozen, en af te bouwen.
Bedankt.
Datum:
08-08-2011
Naam:
Eddyo
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

Veel geld, geen liefde

Ik ben Thee, wat niet mijn echte naam is. Maarja wat doet er ook toe. Ik ben 17 jaar, en zit met gedachtens over zelfmoord. Mensen waarvan ik hield beloofde ik dingen, die ik niet ben na gekomen.
Zoals het allermooiste en liefste meisje in mijn leven. Het leek voor mij onmogenlijk haar pijn te doen.
Toch gebeurde het. Verder leef ben ik voor mijn vrienden en familie een leugen. Dat begon toen ik geld wilde verdienen. Ik wilde het snel en veel. Ik begon met inbreken. Daarbij ben ik ook nooit gepakt. Later werd het straatroof, waarbij ik ook niet gepakt ben. En later kwam ik aan drugs. Ik ben wel eens neergestoken, maar eenzaamheid is erger. De leefstijl, die ik aannam, maakte me een ander persoon. Waardoor me vrienden me niet meer mochten. Ook me ouders en de rest van em familie niet. Ik wilde een uitweg. Van dealers kocht ik wiet, wat ik ging roken.
Het gaf me een rustig gevoel, en voelde me enkele momenten er gelukkig van. Verslaafd werd ik niet. Uit eindelijk, wist ik waar een plantage zat van een dealer die vaak aan me verkocht.
Ik was er heen gegaan met vuilniszakken, en nam een groot deel van zijn handel mee. Ik kende genoeg mensen die regelmatig de drugs gebruikten. Ik ging het verkopen, en er kwamen vaak 4 keer op een dag de zelfde personen naar me toe om opnieuw te kopen. gek genoeg had ik er geen schuldgevoel van.
En ik verdiende beter dan mijn vader die drie verschillende banen tergelijke tijd had. Mijn heb zucht werd groter, en ik ging hard drugs verkopen. Alles leek soepel te gaan, en ik was vaak de politie te slim af. Maar op een avond liep ik buiten me laatste sigaret te roken voordat ik slapen ging. Verder op in die straat stopte ee auto waar drie personen uitkwamen.
Ze kwamen naar me toe, sloegen me op de grond. Trapte me een aantal keer na, en staken me neer. Het enige wat ik me er nog van kan herrineren wat ze tegen me zeiden was:"Dit is voor het afpakken van onze klanten." Ze gingen hun auto weer in, en reden weg. "Dit was het dan."
dacht ik. Uiteindelijk kwamen een man met zijn hond naar me toe gerend, die het had zien gebeuren. Hij belde een ambulance, en ik werd meegenomen naar een ziekenhuis. Ik had drie snij wonden over me borst, en wat ribben gekneusd en gebroken. Het viel mee, zeiden ze.
Ik heb mijn familie nog nooit zo verdrietig gezien. In de drie dagen dat ik in dat ziekenhuis lag, kwam een vriend van me naar me toe. Hij vroeg me waarom ik aangevallen was, en ik vertelde hem alles.

Wanneer ik uit het ziekenhuis kwam, was ik gestopt met het dealen. Voor me familie en vrienden was ik een leugen. Ik kan nu wel me studie gaan afmaken, en een goede baan verdienen. Maar dat wast mijn zonde niet. Ik deed me ouders en vrienden pijn, met mijn daden. Het meisje waarvan ik zielsveel hield kwam het te weten, en verliet me waar ze gelijk in had.

Ik stel me zelf voor dat ik later een baan heb en een huis. En dat ik thuis kom van werk, en dat ik dan thuis zit.
Dak boven het hoofd, en financieel geen problemen. Hoort er heerlijk uit te zien.
Maar ik me vrienden en me liefde krijg ik niet terug.
Datum:
08-08-2011
Naam:
Thee
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

pokkeleven

Kom net terug van Solar festival in Roermond...was wel gezellig..maar waarom kan ik nooit echt plezier hebben? ik heb gedronken en toch stijgt het gepieker eroverheen,kan me niet eens lekker bezuipen..zoveel mooie vrouwen daar maar geen idee hoe ik in gesprek kom, wat ik moet zeggen...ben 38 en eigenlijk nooit echt een relatie gehad, en ze zeggen wel dat ik een mooie man ben, dat ik er goed uitzie.....maar ik lijk wel onzichtbaar voor meiden. Komje terug van een festival, en het eerste wat je doet is hier dit posten...wat ben ik toch een looser ...morgen weer erheen, weer drinken, weer moelijk kunnen plassen in gezelschap, weer denken en kijken naar meiden en weten dat ze je waarschijnlijk toch niet willen....vaak denk ik, als mn hond dood is maak ik dr ook een eind aan...geen idee waar ik voor zou moeten leven....zou zo graag eens iemand tegen willen komen waar het echt mee klikt en die me energie geeft van de liefde en zo...maar ik zal ook wel ergens dood en alleen gevonden worden......ik haat die mensen die alles voor elkaar lijken te hebben, vrolijk zijn, niet piekeren voortdurend.....wat heb ik gedaan om dit leven te verdienen, denk ik wel eens. Ik ben blij als mijn dag komt, oud wil ik niet worden..ben het alleen zijn zo zat, op internet kom je alleen fakers tegen en nooit echt die ene..zal er wel nooit van komen. dat moest ik weer even kwijt allemaal...ik wens jullie allemaal sterkte en kracht
Datum:
07-08-2011
Naam:
rob
Leeftijd:
38
Provincie:
Limburg

Vrijheid = Blijheid : Hou vol, het is nog even!

Feitelijk heb ik geen enkele reden om te klagen. Ik heb een lieve vrouw, 2 schatten van kinderen, een mooi huis, wat vrijwilligerswerk, mijn sport, en een goede baan.
Alleen het woord ZELFMOORD spookt weer door mijn hoofd (en meer dan sex en dat wil wat zeggen; een pistool tegen mijn hoofd, en mes door mijn polsen, en wat al niet meer), al zal ik het NOOIT DOEN vanwege de kinderen.
Het is op het moment ook heel druk, wie weet wordt het beter als het weer wat rustiger is.

Van mijn 8ste tot mijn 16e ben ik eenzaam en ongelukkig geweest. Ik werd wel wat gepest, maar dat was het niet. De voornaamste reden was dat ik tot vanalles verplicht werd, wat ik niet wilde en waar ik me niet thuisvoelde (met name school).
Uiteindelijk ging ik op mijn 18e op mijzelf wonen en "studeren".

Toen ik die VRIJHEID had was ik doldwaas GELUKKIG. Dat had ik nog nooit meegemaakt, ik werd lachend wakker en ging lachend slapen.

Onder druk van de maatschappij of sociale omgeving of angst voor de toekomst (geldgebrek) heb ik me toch laten verleiden alle vrijheden te laten varen. Eerst een vriendin, toen een baan, toen een huis,... De depressie kwam langzamerhand weer terug.
Op mijn 28ste was ik ronduit suicidaal. Religie heeft me toen weer wat structuur gegeven. Het ritme brak de depressie (enigzins).

Als ik een TIP mag geven: Na je ouders (vanaf je 18e) en voor je eigen gezin is er een periode van VRIJHEID. Probeer voor deze periode wat geld te verzamelen en GENIET, geniet er intens van.

Voor je ouders en je school heb je niet kunnen kiezen, maar voor je partner en je nieuwe baan wel, dus wees veel eisend voor wat jíj wilt (denk er over en negeer niks).

Ga niet te veel in op flirten tenzij je het zeker weet, want daarna wordt je letterlijk hopeloos verliefd of meegezogen in de sleur.

En een zeikerd is een stuk gelukkiger dan iemand die "stoer en sterk" is. BETER ZEUREN DAN SLIKKEN! Ík kan het alleen nog niet.

Dit is trouwens de eerste keer dat ik hierover iets zeg. Ik heb het nog nooit met iemand besproken.
Datum:
06-08-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.