Levensverhalen (pagina 481)

Mijn naam is Rob Murrer en heb een 18 jarige relatie met mijn partner recentelijk zien beeindigen.
We hadden niet echt ruzie, maar de beweegreden van mijn partner was dat zij geen vertrouwen in mij had ( en lang nooit gehad heeft) en gaf aan dat ik loog terwijl dit pertinent niet waar is/was.
We hadden een pracht leven op Sri Lanka, eigen huis pal aan zee.
Ik denk dat de werkelijke reden gezocht moet worden in het isolement waar we in terecht zijn gekomen na 2008, de overgangsperikelen van mijn partner sommige invloeden van buitenaf.
Toen mijn partner mij dit meedeelde stortte er een wereld voor me in. Het kwam plotsklaps als donderslag bij heldere hemel.
Ik ben toen gaan graven en kwam uit bij aar dagboek.
Daar stond in 2010 vermeld dat zij van mij weg wilde en terug naar Nederland wilde om voor haar ouders te zorgen.
Verder op in de tijd heb ik gespreksnotities gevonden ( mei 2011) waar ik uit kon afleiden dat zij bezig was met orientatie voor woonruimte kort bij de woonplaats van haar ouders. Toen ik haar confronteerde met deze notities ontkende zij dit glashard. Maar de bewijzen lagen er.
Dieper gaan nadenken, blijkt dus ( zij wilde het huis verkopen), dat zij planmatig te werk gegaan is en mij zover gekregen heeft om het huis te verkopen terwijl ik dit niet wilde.
We zijn toen gaan praten hoe we onze leegte konden opvullen vanuit Nederland en nu pas krijg ik in de gaten dat zij dat uit de weg wilde gaan.
Op dit moment ben ik in Nederland en zij is zojuist teruggekeerd uit Sri Lanka.
Ik denk dat we allebei eruit kunnen komen met professionele hulp door erover te praten.
Een 18 jarige relatie op 56/58 leeftijd zet je net zomaar aan de kant.
Mijn pijn hierover is zo intens en mijn liefde voor haar gaat zover dat ik zeer sterke zelfmoord neigingen heb, alleen niet weet hoe.
Heb geprobeerd deze zelfmoordneigingen onder controle te houden. maar dit lukt me niet. Ik zak steeds dieper weg en door het de hele dag niets ( hoeven) te doen zijn mijn gedachten constant bij haar en mijn zelfmoordgedachten.
Het gebruik van alcohol neemt steeds meer toe en ik neig over te gaan naar het gebruik van drugs, terwijl ik dit nooit gedaan heb en nooit gebruikt heb.
Ik ben radeloos, voel me verraden, gepakt en in de steek gelaten.

Ik woon zelf al meer dan 30 jaar in Nederland. Mijn vrouw woont 21 jaar in Nederland. Wij hebben twee kinderen. Wij waren heel er gelukkig. Ik kan heel goed met geld omgaan. Ik heb altijd al full-time gewerkt. Ik heb altijd al een goede baan. Nog steeds trouwens. Mijn vrouw heeft ook een part-time baan. Haar baan past binnen ons gezinsleven. Zij werkt daar al bijna 8 jaar. Wij hebben nog nooit financiële problemen gekend. Wij waren dus altijd al heel erg gelukkig. Totdat.... Totdat mijn vrouw de inburgeringsplicht opgelegd heeft gekregen. Wij zijn namelijk van buitenlandse komaf. Zij moet van de Gemeente Den Haag inburgeren. Wij dachten. Dat is een makkie. Want, zij kent alles al. Zij spreekt en schrijft goed Nederlands. Zij werkt. Inburgeringsexamen is een makkie. Dat dachten wij allemaal. Totdat wij te maken hadden met de medewerkers van Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) te Groningen. Wat een verschrikkelijke mensen. Ondanks al haar pogingen, is het mijn vrouw niet gelukt om haar inburgering te halen door starre houding van de ambtenaren van DUO. Ten onrechte wijzen zij alles af. Een voorbeeld: Zij moet 20 bewijsstukken toesturen. Zij heeft er al bijna 120 bewijsstukken toegestuurd. Maar, het is elke keer weer niet goed. Telefoontjes worden (nadat je half uur aan het lijntje ben gehouden) worden niet beantwoord. Als je al iemand aan de lijn krijgt, krijg je nooit hulp van DUO. Enige wat zij kunnen vertellen is: Dit is niet mogelijk. Dit kan niet. Enzovoort, enzovoort. Zij wijzen al bijna twee jaar alles af. Naar onze mening ten onrechte. Wij hebben tot twee maal toe klacht ingediend bij DUO. Maar, de ambtenaar die de klachten behandelt is erger dan andere ambtenaar die alles afwijst. Met zelfde k...t smoesje wordt alles weer afgewezen. Wij hebben een klacht ingediend bij de TWEEDE KAMER der Staten Generaal, commissie voor verzoekschriften. Maar, onze klacht ligt daar al maanden op de plank. De secretaresse, heeft het niet aan de commissie aangeboden. Zij houdt het vast. Wij zijn ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik doen moet. Mijn vrouw vindt het helemaal niet leuk meer. Zij lijdt erg onder. Zij is gestrest. Wij praten niet meer met elkaar. Zij dekt serieus aan echtscheiding. Maar, ik wil mijn kinderen niet kwijt. Dan ga ik liever door. Gisteren ben ik langs het spoor gaan lopen. Dit is namelijk een effectieve manier om er een eind aan te maken. Maar, toen dacht ik aan de arme machinist die op de trein zou zitten. Die man zal helemaal niet leuk vinden om iemand onder zijn trein te hebben gehad. daarom heb ik het afgezien. Vandaag ben ik paar van die hoge gebouwen gaan bekijken. Hoe ik daar boven kan komen. Aan de ene kant vind ik het jammer. Maar, aan de ander kant, ga ik liever door dan dat ik mijn kinderen kwijt raak Ze zijn nog jong (19 en 12). Financieel zijn zij van mij afhankelijk. Maar, ik wil zij ook niet kwijt. Dan ga ik liever door. Morgen (vrijdag) ga ik het stadhuis van Den Haag bekijken. Daar kan je namelijk met de lift naar de 10de etage of zo. Vervolgens naar beneden springen. Ik hoop dat het dan gebeurd is...... Ik stel wel de medewerkers van DUO en commisie vezoekschriften en burgerinitiatieven van Tweede Kamer verantwoordelijk voor mijn dood. Groet. Özcan

Hoi,
Ik schrijf dit nu omdat ik er nu helemaal klaar mee ben.
Zelf ben ik al heel emotineel kind.
Deze week weer voor het eerst naar school geweest het laatse jaar van het VMBO. Mijn eerste en tweede jaar waren niet bepaald leuk/gezellig en ben dus ook naar een andere school gegaan, nu een jaar op die school gezeten een hele leuke klas gehad te hebben en lieve vriendinnen onmoet. Dit jaar helaas niet bijelkaar in de klas kunnen blijven vanwege mijn niveau. En blijkt ook nog dat ze me in een andere klas hebben geplaads dat ik had gevraagd vanwege dat ik in die klas met mijn niveau ook mensen ken. Nu wel meteen bekend gemaakt maarja dat kan niet 1 2 3 geregeld worden. Nu ook weer thuis irritatie punten maken mijn gevoel der niet beter op. 2 jaar al gedoe met mijn broer van 18. En heel wat meegemaakt. Nu 2 dagen niks gegeten behalve dan avondeten. Vandaag wel want was thuis en dan valt het me ouders toch op. Morgen stage lopen bij de kleuter op een bassischool daar kijk ik wel naar uit, maar heb ook het gevoel dat ik dingen meebreng die ik niet wil meebrengen. Daarom wil ik dat die gedachtes door die kut gevoel weggeaan. Op de meeste momenten gaat het goed maar dan komt er een moment dat ik helemaal in elkaar zak en barsten de tranen er uit.
paracetamol nemen en heel veel muziek luisteren en sporten.
Ik weet niet hoe ik dit aan iemand allemaal zo moet vertelllen. Kortom; het is een opstappeling van allemaal dingen die ik heb meegemaakt dat mij nog wel dwars zit.

Ik heb altijd problemen gehad in de liefde, ik ben nooit moeders mooiste geweest en ik ben altijd eenzaam en alleen geweest. Al mijn vrienden hadden een liefje en ik liep er alleen bij terwijl ik de anderen hun geluk maar moest aanzien. Ik werd er gek van maar ik schoof mijn eigen gevoelens aan de kant voor hun. Toen gebeurde het, er kwam een meisje naar mij toe, ik was tot over mijn oren verliefd op haar, het klikte ook heel goed tot ik erachter kwam dat ze een weddenschap had aangegaan om het meest hopeloze geval van de avond te verleiden. De eerste keer dat ik in de afgrond viel en er bijna niet uitkwam. Maar plots was er iemand die mij uit de put hielp 'ze zag mij wel zitten' ik was wantrouwig maar uiteindelijk viel ik ook voor haar het was te laat, ze had al iemand anders leren kennen, ik kon er mij niet bij neerleggen met het uiteindelijke resultaat dat ik haar helemaal kwijt zo raken. De tweede afgrond deze nog dieper als de eerste, duisterder voller van demonen die mijn hoofd zot aan het praten waren. Bijna had ik er een einde aan gemaakt maar nee ik kon het niet en stiekem wou ik het toen nog niet, ik was nog te jong en wie weet wat de toekomst zou brengen. Ik ging weer weg, met kameraden mee (de meeste waren al terug single dus plezier was er). Op een keer kwam ik in contact met een ander meisje, zo verliefd was ik nog nooit geweest en ik zou haar ook nooit vergeten, hoewel ik nu niets meer voor haar voel zal ik haar nooit vergeten. Ik was gelukkig ik was blij de wereld had weer zin voor mij, na regen komt zonneschijn maar wist ik toen niet dat na die zonneschijn ook terug regen zou komen en ergere regen als daarvoor? Op een dag vroeg ze me uit over mijn beste kameraad, maar zo naïef als ik was beantwoorde ik ook nog alles, gewoon denkend dat ze interesse toonde in mijn vriendenkring, ik was verblind door liefde. Tot mijn ogen opengingen en ik er achter kwam dat ze mij gewoon gebruikte om dichter bij mijn kameraad te komen, ik ben gewoon gebruikt als opstapje naar een ander. De derde afgrond in mijn leven, alle plezier weg, niets meer te vinden, lachen klonk voor mij als een hels geluid, huilen was het enige dat er was. Zo duister, zo pijnlijk, ik moest en zou er niet langer mee omgaan. Ik had op dit moment voor de eerste keer de effectieve intentie om er een einde aan te maken hoewel het elke keer in mijn hoofd rondspookte had ik het nooit kunnen doen maar dit keer was anders. Ik ging er gewoon voor, vaarwel iedereen, vaarwel gemene wereld, de afscheidsbrief op mijn kussen, mijn fiets op en het einde tegemoet. Ik ondernam de poging maar ik had het lef niet dacht ik, ik nam een sprong in het water, maar net voor het einde was die paniek en de twijfel er. Waarom zou ik het doen? Wat voor nut heeft het? mijn ouders pijn doen, mijn vrienden pijn doen? Iedereen achterlaten voor iemand die zelfs nooit van mij gehouden heeft, die ik nooit mocht vastnemen? Neee, dit gaat niet door. Had ik het 1 minuut langer volgehouden was ik er niet meer, alles begon inmiddels al te draaien, maar ik wou het niet meer, ik wou niemand achterlaten, zeker niet voor iemand die mij gebruikte. Hierop volgde de moeilijkste dagen van mijn leven tot dan toe, wetende dat ik er bijna niet meer was maar niemand om erover te praten. Ik zou dit nooit meer doen dacht ik. Het ging goed, de derde afgrond inmiddels achter mij. Maar toch bleven de vlinders voor haar nog altijd in mij fladderen, ze had mij pijn gedaan, ze had mij gebruikt en kapot gemaakt maar liefde is een mooi ding maar kan ook een gruwelijk monster zijn op dat gebied, zelfs na dit alles hield ik nog van haar. Tot we met school een reis zouden maken naar het verre Estland, we werden in groepjes verdeeld, ik kende er 2 van, 2 klasgenoten van mij. Maar wie was dat meisje met haar bril toch? Van het eerste moment dat ik haar zag was ik verkocht. Ik durfde niks tegen haar te zeggen. Tot we in Estland kwamen, ik ben beginnen praten tegen haar, en voelde ik daar nu een klik? Voelde ik iets terugkomen? Zag ik alweer signalen die er niet waren of was dit echt? We kwamen terug thuis na de reis en ik dacht alleen maar aan haar, ik smste haar en ik kreeg een berichtje terug, de vlindertjes die ik voor een ander had gevoeld waren gaan vliegen maar werden weldra vervangen door een zwerm zoals ik nog nooit gevoeld had. Ik was voor de eerste keer in mijn leven echt verliefd, en voor de eerste keer in mijn leven werd deze liefde beantwoord. We waren 2 dagen officieel samen en plots krijg ik een sms van het andere meisje, degene die mij altijd voor de gek heeft gehouden stuurde of ik het niet wou proberen met haar. Ik heb haar 'vriendelijk' gezegd dat dit niet doorging. Ondertussen kende ik het grootste geluk in mijn leven, ik had voor de eerste keer in mijn leven een liefje, die mij ook nog echt graag zag ook. Maar mooie liedjes duren niet land want hierin komt het karakter van de schrijver weer naar boven. De problemen begonnen zich op te stapelen, het ging minder goed tussen ons, ik kreeg problemen thuis, ruzie hier, ruzie daar. Ik begon mijn problemen op haar uit te werken, ik heb mijn problemen boven haar gesteld, ik heb de liefde van mijn leven weggejaagd. Hoe kon ik dat doen? Die vraag spookt mij nu al bijna een maand door mijn hoofd, waarom heb ik het gedaan? Maar de belangrijkste vraag, hoe moet ik nu verder? Wil ik nog verder? Ik zit ondertussen in de vierde afgrond en deze afgrond lijkt zo onoverwinnelijk en zo donker dat voor mij niets nog zeker is. Het enige wat voor mij zeker is is dat ik altijd van haar zal blijven houden. Ik zal haar nooit vergeten. Wat de toekomst zal brengen weet ik niet, is er een toekomst? Ik weet het niet. Het enige wat ik wel weet is dat ik dit niet lang meer trek op deze manier. Iedereen geeft maar tips of spuwt zijn mening ongevraagd naar mij terwijl ik maar dieper en dieper in deze put beland. Hoe moet ik hier nu uitgeraken. Ik herval weer in oude gewoontes, mijn handen bloeden. Wat moet ik doen om hier uit te raken. Ik weet als het op deze manier doorgaat of als ik nog een tegenslag ga kennen dat het einde sneller bij mij zal zijn als verwacht.

Marlies is een meid die van de basisschool al denktik moet mensen helpen. Ze merkt door weinig familie te hebben al snel dat er meer dood voorkomt bij dierbaren dan mooie feesten bruiloften en partijen.
Op de mavo is ze defensief, maar heeft ook veel vriendinnen.
Ze werd door haar vader gestimuleerd in de industrie te werken waardoor geld verdienen het belangrijkste was studie niet ze heeft meer over voor een ander ten koste van haarzelf blijft defensief en draaid soms door ze woont alleen in nu 27 en is het zat om van het kastje naar de muur te worden gestuurd.
Ze wil verder maar hoe??

hallo,
ik ga mijn verhaal vertellen aan jullie..
sinds ik 6 jaar was ging ik altijd alleen naar school, na schooltijd stond er altijd een man te wachten bij de poort, ik was bang van die man maar liep er tog voorbij, de man bleef me achtervolgen tot aan een steegje, in het steegje trok hij me mee, hij blindoekte me en begon me te betaste, daarna liet hij me gaan, zo ging het door tot aan mijn 12de jaar.. op mijn 12 kwam ik er achter dat ik zwanger was.. het moest wel van hem zijn.. ik heb een abortus gedaan. op mijn 13de ging ik na de hoge school en had ik op nieuw vrienden van die enge man had ik niets meer vernomen.. ik was en bleef natuurlijk wel doodsbang.. ik ging met de bus na school om de enge man te vermijden.. op mijn 14 jarige leeftijd wouden mijn ouders gaan verhuizen.. dat vond ik natuurlijk niet leuk.. ik raakte me vrienden kwijt die me nemen zoals ik ben.. ik moest nieuwe vrienden maken en daar was ik bang voor.. uiteindelijk op mijn nieuwe school werd ik naar mijn klas gebracht, ik loop de klas binnen en werd helenmaal uitgelaggen.. 1 meisje die dat niet deed.. ik ging naast haar zitten en was heel verlegen en doodsbang.. ookwel bang omdat het thuis niet goed gaat.. me ouders schreeuwen tegen me , slaan me.. ik mag niets.. maar goed weer verder over school.. in de pauzes keek iedereen naar me wezen me na en lachte me uit.. ik ging altijd in een hoekje helenmaal alleen staan.. ik werd niet geacepteerd omdat ik''anders'' zou zijn.. met dat ene meisje kon ik goed opschieten ze stelde me voor aan andere kinderen die ook wel normaal deden.. waaronder ook een paar jongens.. ik kon het goed met ze vinden.. tot dat ik met een van die jongens verkering kreeg.. dat ene meisje werd boos op me en kregen ruzie.. het meisje zette iedereen tege me op waar ik goed mee over weg kon, na school werd ik in elkaar geslagen .. en achtervolgde ze me. ik durfde niet meer naar school .. maar zij niets tegen me ouders. met die jongen waar ik mee kreeg ging het ook niet zo goed.. hij verkrachte me.. 2de nachtmerry was weer begonnen.. 2de keer in mijn leven.. ik dacht dat het niet erger kon worden.. ik voelde me alleen en in de steek gelaten door iedereen.. elke avond begon ik te huilen.. en elke keer als me ouders dat zagen sloegen ze me.. ik begin me zelf te haten steeds meer en meer.. ik begon me zelf te snijden om me pijn te minderen..ik ben nu 15 jaar en alles is nogsteeds niet voorbij.. die jongen is er wel mee gestopt maar alle herrineringen aan alles blijven me bij.. ik zal liever alles vergeten maar dat gaat niet .. ik sta alleen op de wereld.. zonder het idee dat iemand van me houd of om me geeft.. ik wil dood maar het heeft geen zin.. dan krijgt iedereen wat ze willen .. ik zal verder moeten leven met de dingen die ik heb meegemaakt.. zelfvertrouwen heb ik niet meer.. maar het is niet anders..
dankjewel dat jullie de tijd namen om na mijn verhaal te luisteren..
groetjes, het meisje dat niet meer weet wat ze moet doen. :(

De zoveelste keer dat ik helemaal in zak en as zit.
De vakantie leek alles weg te wuiven, maar nu komt de ellende als een boomerang terug.
Hoe kan ik ooit een scriptie afschrijven onder deze omstandigheden?
Ze willen me wegwerken, voorgoed vernietigen.
En het zal hen lukken.
Ik capituleer.
Loyaal ben ik geweest, altijd aan hem, die is overleden.
Maar de klootzakken die me hebben betrokken bij hun persoonlijke conflicten zullen ooit zelf hiervoor boeten. Onder professoren van W.F. Hermans is er niets bij.

Okee, een paar jaar geleden heb ik heel veel drugs gebruikt waardoor ik in de shit kwam..
Ik kreeg zelfmoordpogingen, en werd depresief.
Met veel therapie enzo heb ik alles van me af kunnen zetten.
Totdat er dus 2 dagen geleden iets ergs gebeurde.
Mijn zus had een man van 24 doodgereden terwijl ze drugs en alchohol ophad, en is daarna vervolgens zelf doorgereden..
Nu heeft ze zichzelf aangegeven, ze werd verhoord en mocht nog even naar huis.
Toen heeft ze zelfmoord gepleegd, voor een vrachtwagen gesprongen..

Ik hou van mijn vriendin. Ze is opgepakt door vreemdelingen politie. Ze is beschuldigt door vier woorden - Ik ga niet terug, Daarom vast ze in een cel in gevangenis. Ze is verdrietig en droefenis. Ik ben hartzeer. Als ze haar moeder land gebragt worden ze zult verkrachten daarna vermoorden. Ik wil niet dat zo laten gebeuren Ik haat D.T. en V. en IND. Ik haat mensen die arm mensen onderdrukkers en ik wil niet zonder haar leven. Als ze spoedig mogelijk vrijlaaten dan gebeurt niet

Hallo,
Ik heb het gevoel dat ik niets goed kan doen... ik hoor mensen achter mijn rug om praten over mij, dat ik een luie puber ben en niks doe... maar ik wil wel helpen, ik wil best dingen doen maar mensen begrijpen mij niet.. misschien ben ik raar en denk ik anders dan de normale mens...
weetje... dit heeft toch geen zin...
ik denk dat ik morgen (als ik weer naar school ga)
gewoon naar de 3e verdieping loop en er vanaf spring.