Levensverhalen (pagina 479)

beste lezers

ik ben een jonge vader van 2 kids een meisje van bijna 3 en een zoon van 1 ik bennu bijna 1 jaar uit elkaar na een mooie relatie van 6 jaar alles is me nu ontnomen en heb zoveel woede en verdriet na me ex toe elke dag wil ik weten waar ze is met me kinderen nu heeft ze een nieuwe vriend zij is 22 hij 31 en mijn kinderen mogen geen papa meer tegen me zeggen maar noemen me bij me naam en als ik vraag waarom zeg me oudste me papa is nu thuis zeg mama haar nieuwe vriend moeten ze papa noemen dat doet zoveel pijn en wekt zoveel woede op ik heb een verleden met veel verdriet en zie ook maar een uit weg en dat is zelfmoord dan heb ik de rust die ik wil en geen pijn en verdriet meer niemand begrijp wat ik voel niemand weet hoe ik denk ik wil niet meer het leven is op voor me en sommige mensen die niet vragen om dood te gaan die gaan das niet eerlijk ik wil dood en ik ga niet ik heb me leven gehad en wil nu heen gaan met rust en in gedachten weten dat mijn kinderen altyd bij me in me hart zitten niemand weet hoeveel pijn ik heb elke dag word ik weer wakker met zoveel pijn en verdriet elke dag als ik ga slapen hoop ik niet meer wakker te worden

Voor zover ik me kan herinneren, ben ik als klein meisje het grootste deel van mijn tijd vrolijk geweest. Ik had een aantal goede vriendinnen, werd slechts eenmaal kort gepest.
Dit was naar aanleiding van het bekendmaken naar welk 'schoolniveau' je ging in groep 8. Ik ging naar vwo, samen met nog een klasgenote, maar de meeste kinderen uit mijn klas gingen naar het vmbo. Een groepje meisjes had het daardoor op mij en mijn mede "vwo'er-to-be" gemunt en we werden een aantal weken lang uitgescholden en nageroepen. Ik vond het erg naar, en begon 'slim' zijn als iets slechts te zien, maar na een paar weken leerde ik het te negeren en de pesterijen waaiden vanzelf over.
Naar mijn idee had ik, afgezien van die ene pesterij, een best goede jeugd. Als ik zo terug kijk, had ik ook nooit verwacht dat ik zo ooit nog eens zou belanden.

De basisschool periode was zo goed als zonder zorgen, en ook de eerste twee jaar van de middelbare school waren nagenoeg perfect. Ik maakte snel genoeg een paar goede vrienden (sommigen van de basisschool was ik door niveau-keuzes kwijtgeraakt) en haalde ook tamelijk goede cijfers. Ik vermoed dat het in de derde klas is misgegaan.

Na de kerstvakantie kwam er een nieuwe jongen in mijn klas en vriendinnen wilden me aan hem koppelen. Wat ze uiteindelijk ook gelukt is. Maar het bleek schijn en na slechts een paar weken durende relatie, was het opeens over. Hij maakte het niet uit, hij begon me gewoon te negeren. Alsof ik niet bestond en nooit bestaan had. Ik heb nooit een heel erg goed zelfbeeld gehad; ik was te dik, te lelijk en ik deed veel dingen fout in mijn ogen. Ook praatte ik niet veel en zeker niet over mijn gedachten en gevoelens.

Dit abrupte eind aan deze relatie, werkte ook niet positief in op mijn beeld van mezelf. Ik heb het hem nooit durven vragen, en ik vind het ook stom van mezelf dat ik het niet heb gedaan, waardoor ik meer dan een jaar heb rondgelopen met een schuldgevoel, en gedacht dat IK iets had gedaan, waardoor hij opeens niets meer met me te maken wilde hebben. Ik had vast iets gezegd, iets gedaan wat het cruciaal verknald had. Ik belandde in mijn eerste depressie en had het gevoel dat ik er met niemand over kon praten.

Na de zomervakantie was hij opeens weg van school, waardoor ik geen kans meer had het hem te vragen en ik nog lange tijd bleef zitten met onbeantwoorde vragen en een groot minderwaardigheidsgevoel.

In de vierde klas van de middelbare school, de bovenbouw, kwam ik het nieuwe schoolsysteem tegen. Zelfstandig leren, plannen, alle dingen die je echt leuk vond om te doen aan de kant schuiven voor school. Ik kon het niet. Ik probeerde het zo erg en ik wilde aan ieders verwachtingen voldoen, maar het lukte me niet, waardoor ik enorm gestrest raakte. Door mijn gesloten persoonlijkheid, vertelde ik over mijn problemen niets aan mijn ouders, die vervolgens verkeerde conclusies gingen trekken en constateerden dat ik te lui was om ook maar iets voor school te doen. Heftige ruzies en enorme huilbuien waren hiervan het gevolg. Ik heb vaak overwogen om weg te lopen, maar ik wist niet waarheen. De meeste vrienden woonden te ver weg en/of wilde ik niet met mijn problemen opzadelen. Dus ik kropte het op en reageerde het af op kussens, spiegels en uiteindelijk op mezelf.

Ik weet niet precies wanneer ik ben begonnen met snijden, maar iedere keer is een keer te veel geweest. En omdat ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen met kleding, en tijdens gymlessen met smoesjes, vroeg ook niemand verder en kon ik m'n verhaal niet kwijt en hoopten stress en angst en depressie zich op.
Ik probeerde mijn gevoelens de baas te worden, in de hoop dat ik mijn depressieve, en inmiddels ook suïcidale, gedachten kon onderdrukken en ze kon vergeten. Naar de buitenwereld lukte dat behoorlijk en pas als mensen me langere tijd observeerden, zagen ze dat ik niet vrolijk was.

In de tussentijd werden mijn cijfers er niet beter op en verbeterde de relatie tussen mij en mijn ouders ook niet. Ieder gesprek dat we begonnen, liep over in een gesprek over school, wat uiteindelijk weer eindigde in een fikse ruzie. Ik werd steeds depressiever en wilde er een einde aan maken. Ik heb er heel lang over nagedacht hoe ik het wilde doen en wat mij de snelste, makkelijkste en meest pijnloze manier om te sterven. Ik hoorde over het springen van daken, ophanging, ader doorsnijden, doodschieten, overdosis medicijnen, koolstofmonoxide vergiftiging (wat me toen er aansprak, maar ja, waar wilde ik onopvallend kolen vandaan halen?), noem maar op.
Uiteindelijk ben ik, na wederom een ruzie tussen mij en mijn ouders, naar mijn kamer gegaan, heb de deur gebarricadeerd en heb een mes gepakt waarmee ik een gat in mijn arm begon te maken. Ik had mijn gevoel uitgeschakeld en dwong mezelf om alleen nog maar aan mij te denken en niet aan hoe anderen zouden kunnen reageren als ze hoorden dat ik dood was. Niet denken aan verdriet van vrienden en familie.
Maar ik stopte toch. Ik werd bang voor de dood. Ik geloof niet in God of in een hemel of een hel, maar ik werd bang voor de leegte van mijn dood. Het zwart, het niets meer voelen. Ik heb mijn wond, inmiddels een halve centimeter diep, verbonden met veel pleisters, heb het bloed van mijn bureau geveegd en een zakdoek die ik onder mijn arm had gelegd verbrand.

Nu ben ik blij dat ik gestopt ben. Het heeft heel lang geduurd voor ik uit die put van duisternis kwam, een put die ik door de tijd van tegenslagen en zwijgen over tegenslagen heen ontzettend diep had gemaakt. Ik ben er nog steeds, nu zo'n 2 jaar verder, niet helemaal uit en ik denk dat het ook nog wel even zal duren, maar ik weet zeker dat ik ooit weer helemaal terug zal veranderen naar het vrolijke meisje dat ik ooit was. Ik heb mensen gevonden waarmee ik hierover kon praten. Gevonden via mijn vriend, aan wie ik heel erg veel steun heb gehad, en nog steeds heb. Ik leerde met pijn en stress om te gaan. Ik heb geleerd te beseffen dat ik niet zo slecht ben als ik altijd dacht. En dat de wereld niet doodgaat, als ik een fout maak.

Ik ben nu blij met mijn leven en ik zou niet eens meer willen denken aan doodgaan. Mijn verhaal delen met mensen heeft me echt geholpen, ook al deed het eerst zo'n pijn en was ik zo bang dat niemand me zou begrijpen. It all worked out in the end (:

Ik leefde altijd in een normaal gezin, geen rare ruzie's of problemen.

Maar dat veranderde allemaal op de middelbare school, Me ouders gingen met "geweld" scheiden, me zus werd uit huis gezet door me moeder omdat het niet haar kind was, me zus was de enige waar ik mijn verhaal altijd bij kwijt kon.Toen ze het huis wers uitgezet begon ze te zwerven. Ze had geen huis, Spullen, Geld.... Ze kon tijdelijk bij me broer zijn kleine flat wonen. Toen heb ik haar 3Maanden lang niet gesproken. Voor me vader geldde het zelfde, ook het huis uit zonder Spullen Geld of zelfs Baan. Ik was nog de enige die bij me moeder woonde en ze snapte niet dat ik contact wou met me zus maar dat zou niet gebeuren aangezien ze ruzie hadden... Toen begon me moeder meteen met zoeken naar een andere vriend, na de 3e die binnen 5maand over de vloer kwam begon ze mijn vertrouwen te beschamen, ik kon allea bij haar kwijt het zou tussen ons blijven, ik was nog geen 10 minuten nadat ik wat vertelde beneden en dr vriend wist het al... Toen ik inmiddels me zus weer sprak heeft ze me veel gesteund en ik haar aangezien ze nog steefs geen huis had, toen raakte ze bewoond bij een oude vriendin waar ze nu inmiddels serieuze ruzie mee heeft. Daarna in ging een goede vriend van me dood aan een brommer ongeluk (13), toen ben ik zooo de put in gegaan, en sinds dien krijg ik steeda meee gezeur. me moeder en vader claimen mij allebei en de enige uutwegen die ik kan bedenken zijn met me zus naar het midden van het land of Zelfmoord...

Hee , ik heb vroeger en nu nog steets heel veel meegemaakt . Vroeger voor mijn ouders gingen scheiden hadden ze erg veel ruzie . Ik voelde me toen ongewenst en had erg veel pijn van binnen .. Altijd als hun ruzie kregen dacht ik dat het mijn schuld was ik sloeg kneep beet of sloeg met mijn hoofd tegen de muur omdat ik mezelf te straffen . Later pakte ik wel eens het nagelsschaartje van mijn moeder en snee met het schaartje in mijn vinger toppen en als mijn moeder dan vroeg wat dat was zei ik dat ik me perongelijk had gesneden aan een stukje papier . Later toen mijn ouders gescheiden waren had ik nauwelijks tot niet contact met mijn vader ik kwam er af en toe een weekendje eerst ging dat aardig goed alleen mijn broer werd erg voorgetrokken als we ruzie hadden werd ik geslagen door mijn vader en als ik dan ging huilen werd ik opgesloten . Toen ben ik er even niet meer geweest 2 jaar niet . Ik had toen hulp van jeugdzorg en van die vrouw moest ik toen naar mijn vader gaan om te praten . Ik wou dat eerst niet maja ik wou opzich iok wel goed contact met mijn vader . We hadden eigelijk gelijk al afgesproken wanneer ik weer bij mijn vader zou gaan slapen . Eerst zei hij ja ik heb je vreselijk gemist en hij moest altijd een knuffel ik dacht naja dat doet een vader wel dat deed een pa van een vriendin van mij ook dus ik maakte me geen zorgen . Later moest ik bij hem komen liggen en bovenop hem en dat vond ik niet leuk ... 5 week voor ik wegging en rond mijn verjaardag ging hij wel eens meenaar.boven naast me liggen en dat werd steets erger hij ging aan dingen zitten die niet mogen ben weggegaan en nooit meer terug gekomen bij hem . Ik heb wraakacties gehad van zelfmoord ik heb me jarenlang gesneden al daarvoor maar toen werd het nog erger en ik ging wel eens naar het viadukt om te springen maar deed dat nooit . Ik denk nu nog wel eens na om het te gaan doen . Maar ik heb een hele lieve vriend die me van het snijden heeft afgeholpen en ik wil hem geen pijn doen .! X anoniempjee

Ik ben meisje van 14, bijna 15... en ik zie het gewoon helemaal niet meer zitten, ik heb 1 beste vriendin die heel populair is en zij is het belangrijkste dat me ooit is overkomen maar ik weet niet of ik dat ook voor haar ben?! ik zou alles voor haar doen, ik zou dood voor haar willen gaan, maar ik denk zij niet voor mij.. Zij is de enigste die alles van me weet, maar dan ook echt EVERTHING! en ik denk dat als ik nu gewoon ZELFMOORD pleeg dat mensen me wel begrijpen, mensen moet toch eerst doodgaan voordat ze geliefd worden ?? dus waarom zou ik het niet doen, dan praten ze over me na, de goede dingen die ik gedaan heb en de mensen die over me geroddeld hebben enal zich SCHULDIG voelen doorwat er kan gebeuren als je zulke dingen zegt, maar aan de andere kant kan ik het ook weer niet, Ik zal mijn hele familie pijn doen + mijn beste vriendin en de jongen die ik al heel lang leuk vind zal me misschien dan wel zien staan??? zouden er mensen huilen om me, of juist blij zijn??? ik wil het gewoon allemaal weten, de gedachten van mensen als er iemand dood is! ik wil eerst nog vanalles gaan uitzoeken wat de minst pijnlijke dood is en een lijste maken met de + en de - punten! heel erg bedankt dat ik mijn Story hier met jullie mag delen, ookal weten jullie niet wie ik ben, het betekend veel voor me dat dit soort sites bestaan!
Thankyouuuuu

geld kan een heleboel, het kan je maken of breken, het kan voor geluk of voor verdriet zorgen, het is de krachtigste middel om mee te manipuleren en dat heeft mij kapot gemaakt. iedere dag naar de casino en verliezen, lenen en stelen, ik wil het niet meer.. kan het niet meer...

hey,
mn moeder....ik haat haar
elke dag opnieuw...
dan weer dit en BOEM auw
PETSwheee ze slaat elke dag 100000keren ze stopt nooit.
ze slaat me ze schopt en trekt aan mn haaar maarjaa de enige optie is vermoorden. dan bloed ik maar..m moeder slaat toch zo vaak bloedneuzen. maakt der niks uit. komt mn vader thuis gaat niemand meer met me om...
het is vreselijk
IK WIL DOOD!!!!!!!

Ik ben nu 14 toen ik 12 was had ik ooit zelfmoor gepleegd ik had veel pillen ingenomen, ik werd wakker in een ziekenhuis. Toen ik uit het ziekenhuis mocht stuurden ze me naar een psycholoog. Later vertelden mijn vrienden me dat er een ambulance kwam en dat ze me meenamen ze wisten niet wat er beurd was met me... Alleen mijn allerbeste vriendin weet het van die pillen. Vandaag wou ik weer zelfmoord plegen ik had pillen gepakt maar ik heb er maar 6 ingeslikt ik wou me zelf pijn doen en toen heb ik me arm paar keer gesneden. Ik wil dood ik heb me redenen maar aan de andere kant denk ik steeds aan me moeder want ze heeft 3 dagen gehuild terwijl ik in ziekenhuis was ze was elke dag naast me. Ik wil haar geen pijn doen. Maar ik wil ook niet meer leven.. ALLES IS ZO HARD! HET LEVEN IS NIET EERLIJK!

In leven blijven is zo'n beetje alles dat ik mijn leven heb gedaan en heb kunnen doen. Wat ik kan, wie ik ben, waar mijn interesses liggen, mijn talenten, hoe hard ik er ook voor vecht, hoe zeer ik ook mijn best doe om er tenminste ook maar iets van te maken, ik leef geen leven. en heb geen leven.
Tallozen om mij heen hebben zich tegoed gedaan aan wie ik was, wat ik had en wat ik kon. Godsvermogens zijn ermee verdiend, maar niet door mij. Ver onder de bodem van het bestaan (geen inkomen, nog niet eens bijstand, wonend in een stal, een iq van 130+, en het leven van een beest), ben ik het 'overlevende' bewijs van de Nederlandse hebzucht van derden', die er maar wat graag een schepje bovenop doen, mij nog meer af te nemen, nog meer te onthouden en mij nog meer tegen te werken uit angst dat er ooit sprake zal zijn van enige gerechtigheid. Van alle kanten wordt ik een hoek ingeduwd die mij niet past. Een hoek van een ander die ik niet ben en nooit kan zijn.
Voor mij had de kern van het leven moeten zijn dat je jezelf kunt zijn, jezelf kunt ontwikkelen en jezelf relatief kunt stellen aan derden, het ultieme zijn.
Maar ik mag niet zijn. Jaren geleden werd mij door een machtig persoon gezworen dat hij mijn leven volledig zou verwoesten, zo erg, dat ik er een einde aan zou maken. Deze man en zijn afschuwelijke vrindjes, op handen gedragen door de Majesteit, beschermd door politie, justitie en de gerechtelijke macht, noemt zichzelf Lucifer. Hij is een belangrijke Meester binnen de Vrijmetselarij.
Ik ben kansloos tegen zoveel Satanisme. Kansloos in mijn bestaan.

Lang leve de Koningin en haar Satanische vrindjes.

Alleen jammer dat het mij daarom ontbreekt aan iedere vorm van een menswaardig bestaan.

Ik kan ook niet langer zo doorgaan. Het is alsof wie ik ben al lang geleden vermoord is en wat rest is een geest die enkel mag toezien hoe hij in alle toonaarden wordt ontkend, wordt gekleineerd, verkracht en wordt achtergelaten.

Dan is het toch niet gek meer, dat mijn wens afscheid te nemen van zoveel wanhoop met de dag groeit?
Dan is het toch niet gek meer dat mijn geloof en hoop zelfs niets meer voorstellen in vergelijking met een mosterdzaadje?

Wat ik wil is dood. In ieder geval weg van deze zogenaamde 'goede' wereld. Weg van de leugens en het bedrog. Weg van een lichaam, waarin ik niet mocht zijn. Op naar nieuw leven, een nieuw begin, met nieuwe kansen. Daar zie ik naar uit.

Nu nog dood, God mag er best een handje bij helpen, dan heeft ie in ieder geval nog iets gedaan.

ik ben een vrouw van 66 jaar in 2000 mijn man verloren aan een hersen infarct.
toen in 2002 in een relatie gevlucht mt een duitse man na veel problemen weer naar nederland gekomen.
ben nu bijna 2 jaar weer alleen maar ik heb hier geen zin meer in het alleen zijn kan ik niet aan en ik vind dat mijn leven niet meer waard is om geleefd te worden. daarom wil ik met medicijnen uit dit leven stappen mijn grootste angst is als er niet genoeg ingenomen word.ik wil niet gered worden