Levensverhalen (pagina 478)

ik ken een meistje het is mij vrindin zij mag niet bij mij zijn om dat er leeft tijd versuel is ik ben er 25 en zij is er 14 maar ik hou zo veel van haar en zij ook van mij zij heeft probeelmen thuis ook en het gaaat ook over mij zij denk aan zelfmoord en ik wil haar niet verlies maar het word moeilijk en ik weet het ook niet meer ik weet als ik haar verlies wil ik er ook niet meeer zijn kan een mij raad geef of zo

heei ik had ooit zelfmoord poginngen en ik heb het ook 4x geprobeerd maar lukte niet

nu heb ik al 3 maanden niets meer want ik was naar een speciaal school gegaan

zonet heb ik ruzie gekregen met me ouders me vader heeft me uitlopen schelden en me zus ook en ze hebben naar me lopen schelden
het eerste wat ik nu wil doen is zelfmoord plegen maar durf niet meer
ik ga misschien wel weg lopen

wie wilt me hlpen?

Rien, ik mis je! Bijna 5 jaar geleden ben je bij ons weg gegaan. En het gemis is nog steeds voelbaar. We hebben een weg gevonden om door te gaan met ons leven. Toch mist er wel een deel van ons en dat ben jij!
Je kleine zus heeft een vriendje! Zo grappig te zien op hyves. En wat zou ze dit graag met je delen. Helaas het kan niet meer.
Je mannetje verwacht samen met zijn vrouw een derde kindje. O zo spannend want we hopen op een meisje! Zij maar ikke ook!! Ook al zijn de jongens ook heerlijke mannetjes!

Rien, ik heb je ooit iets beloofd en als het in mijn leven zal mogen gebeuren staat mijn belofte er nog steeds! Al verstreken de jaren die belofte kom ik na zodra dat kan.

En mensen veroordeel iemand niet te snel die niet meer verder kan in het leven. Maar laten we ook niet te makkelijk denken over deze keuze want de achterblijvers hebben ontzettend veel verdriet en hebben soms voordurend de angst dat andere in hun omgeving ook een einde eraan maken.
Ik zelf heb deze angst ook een hele tijd gehad en soms nog steeds.

Een mensenleven is kostbaar en door God gegeven.

xxx

Rianne

mijn jongste zoon jurre besloot 26 dagen geleden uit het leven te stappen, mijn leven als moeder kan en zal nooit meer hetzelfde zijn, ik heb tenslotte een deel van mezelf aan de dood afgegeven,hij sas nog maar pas 22 maar kon het leven niet meer aan, op geen enkel moment heb ik hem ook maar 1 verwijt gemaakt, ik begrijp mijn kind dat hij dit leven in deze maatschappy niet meer aankon, maar pijn dat het doet, ik hoop met gans men moederhart dat hij nu de rust gevonden heeft die hij hier bij ons niet kon vinden, vaarwel men allerliefst zoon...slaap zacht...

Hallo allemaal,
Het begon allemaal van kleins af aan. Mijn vader was lid van een extreme kerk(nu nog actief in een kerkelijke pol. partij), en daar zijn dingen met mij gebeurd die ik nooit heb kunnen accepteren. Dingen waarvan ik dacht dat het normaal was, zoals het betasten van mijn eigen vader of laten betasten, bleek toen ik 13 was niet meer normaal te zijn. Ook ben ik verwaarloosd als kind, geslagen, alleen gelaten, en liefde heb ik helemaal nooit gekregen.

Ondanks alles heb ik mijn vwo diploma gehaald, en vervolgens een universitaire opleiding gevolgd. Ook begon ik met pokeren, en niet geheel onverdienstelijk. Ongeveer 2 jaar geleden won ik het waanzinnige bedrag van €290.000,-. Sindsdien ben ik gokverslaafd, en na een paar maanden was alles op, en als klap op de vuurpijl bij iedereen schulden. Elke maand leen ik van mensen tot grote ergernis van mijn "vrienden".

Wat ik er ook bij vergeet te vertellen, is dat ik misvormt ben. Mijn achterhoofd is ongeveer 2 maal zo groot als die van een normaal persoon. Onschuldige dingen als "paardenkop" enzv, kunnen mij helemaal kapot maken.

Nu 2 weken geleden, heb ik alles onder ogen moeten zien: Mijn uiterlijk, mijn gokverslaving, mijn gokschulden, het misbruik van mijn vader en de kerk waar m'n vader toen zat, het is allemaal te veel geworden. Ik heb een poging gedaan tot zelfdoding, maar tijdens het schrijven van de afscheidsbrief ben ik onwel geworden, waardoor de mensen wisten wat ik van plan was. Ik stond even onder toezicht, maar woon nu weer in Utrecht, op mezelf. Elke avond heb ik het gevoel dat ik mezelf van kant ga maken, elke avond weer.

Via deze weg wil ik mijn verhaal op papier zitten, misschien dat dit mij helpt.

Groeten,

MdG

Ik ben opgevoed met het een idee. Jarenlang wordt van mij verwacht wat ik ga doen. Ik wil niet meer, ik wil een vriendin die niet is zoals het hoort, ik wil een leven waarin ik kan doen wat ik wil, zonder diploma. Mijn opvoeding heeft me onzeker gemaakt, wanneer ik een meisje of vrouw leuk vind is het op het begin vaak goed, maar na een week verkloot ik het enkel en alleen door mijn onzekerheid. Omdat ik niet durf thuis te komen met een meisje dat de wereld rond wil reizen. Ik kan alleen met iemand aankomen die zsm wil trouwen en samenwonen. Huisje boompje beestje, alleen maar in het belang van de familie. Soms denk ik wat doe ik hier nog? En vaak genoeg heb ik op het punt gestaan om te springen.. Het wordt nu wel eens tijd, maar nee ik ben te laf. Gelukkig misschien maar het maakt mij er niet gelukkiger op...

beste lezers

ik ben een jonge vader van 2 kids een meisje van bijna 3 en een zoon van 1 ik bennu bijna 1 jaar uit elkaar na een mooie relatie van 6 jaar alles is me nu ontnomen en heb zoveel woede en verdriet na me ex toe elke dag wil ik weten waar ze is met me kinderen nu heeft ze een nieuwe vriend zij is 22 hij 31 en mijn kinderen mogen geen papa meer tegen me zeggen maar noemen me bij me naam en als ik vraag waarom zeg me oudste me papa is nu thuis zeg mama haar nieuwe vriend moeten ze papa noemen dat doet zoveel pijn en wekt zoveel woede op ik heb een verleden met veel verdriet en zie ook maar een uit weg en dat is zelfmoord dan heb ik de rust die ik wil en geen pijn en verdriet meer niemand begrijp wat ik voel niemand weet hoe ik denk ik wil niet meer het leven is op voor me en sommige mensen die niet vragen om dood te gaan die gaan das niet eerlijk ik wil dood en ik ga niet ik heb me leven gehad en wil nu heen gaan met rust en in gedachten weten dat mijn kinderen altyd bij me in me hart zitten niemand weet hoeveel pijn ik heb elke dag word ik weer wakker met zoveel pijn en verdriet elke dag als ik ga slapen hoop ik niet meer wakker te worden

Voor zover ik me kan herinneren, ben ik als klein meisje het grootste deel van mijn tijd vrolijk geweest. Ik had een aantal goede vriendinnen, werd slechts eenmaal kort gepest.
Dit was naar aanleiding van het bekendmaken naar welk 'schoolniveau' je ging in groep 8. Ik ging naar vwo, samen met nog een klasgenote, maar de meeste kinderen uit mijn klas gingen naar het vmbo. Een groepje meisjes had het daardoor op mij en mijn mede "vwo'er-to-be" gemunt en we werden een aantal weken lang uitgescholden en nageroepen. Ik vond het erg naar, en begon 'slim' zijn als iets slechts te zien, maar na een paar weken leerde ik het te negeren en de pesterijen waaiden vanzelf over.
Naar mijn idee had ik, afgezien van die ene pesterij, een best goede jeugd. Als ik zo terug kijk, had ik ook nooit verwacht dat ik zo ooit nog eens zou belanden.

De basisschool periode was zo goed als zonder zorgen, en ook de eerste twee jaar van de middelbare school waren nagenoeg perfect. Ik maakte snel genoeg een paar goede vrienden (sommigen van de basisschool was ik door niveau-keuzes kwijtgeraakt) en haalde ook tamelijk goede cijfers. Ik vermoed dat het in de derde klas is misgegaan.

Na de kerstvakantie kwam er een nieuwe jongen in mijn klas en vriendinnen wilden me aan hem koppelen. Wat ze uiteindelijk ook gelukt is. Maar het bleek schijn en na slechts een paar weken durende relatie, was het opeens over. Hij maakte het niet uit, hij begon me gewoon te negeren. Alsof ik niet bestond en nooit bestaan had. Ik heb nooit een heel erg goed zelfbeeld gehad; ik was te dik, te lelijk en ik deed veel dingen fout in mijn ogen. Ook praatte ik niet veel en zeker niet over mijn gedachten en gevoelens.

Dit abrupte eind aan deze relatie, werkte ook niet positief in op mijn beeld van mezelf. Ik heb het hem nooit durven vragen, en ik vind het ook stom van mezelf dat ik het niet heb gedaan, waardoor ik meer dan een jaar heb rondgelopen met een schuldgevoel, en gedacht dat IK iets had gedaan, waardoor hij opeens niets meer met me te maken wilde hebben. Ik had vast iets gezegd, iets gedaan wat het cruciaal verknald had. Ik belandde in mijn eerste depressie en had het gevoel dat ik er met niemand over kon praten.

Na de zomervakantie was hij opeens weg van school, waardoor ik geen kans meer had het hem te vragen en ik nog lange tijd bleef zitten met onbeantwoorde vragen en een groot minderwaardigheidsgevoel.

In de vierde klas van de middelbare school, de bovenbouw, kwam ik het nieuwe schoolsysteem tegen. Zelfstandig leren, plannen, alle dingen die je echt leuk vond om te doen aan de kant schuiven voor school. Ik kon het niet. Ik probeerde het zo erg en ik wilde aan ieders verwachtingen voldoen, maar het lukte me niet, waardoor ik enorm gestrest raakte. Door mijn gesloten persoonlijkheid, vertelde ik over mijn problemen niets aan mijn ouders, die vervolgens verkeerde conclusies gingen trekken en constateerden dat ik te lui was om ook maar iets voor school te doen. Heftige ruzies en enorme huilbuien waren hiervan het gevolg. Ik heb vaak overwogen om weg te lopen, maar ik wist niet waarheen. De meeste vrienden woonden te ver weg en/of wilde ik niet met mijn problemen opzadelen. Dus ik kropte het op en reageerde het af op kussens, spiegels en uiteindelijk op mezelf.

Ik weet niet precies wanneer ik ben begonnen met snijden, maar iedere keer is een keer te veel geweest. En omdat ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen met kleding, en tijdens gymlessen met smoesjes, vroeg ook niemand verder en kon ik m'n verhaal niet kwijt en hoopten stress en angst en depressie zich op.
Ik probeerde mijn gevoelens de baas te worden, in de hoop dat ik mijn depressieve, en inmiddels ook suïcidale, gedachten kon onderdrukken en ze kon vergeten. Naar de buitenwereld lukte dat behoorlijk en pas als mensen me langere tijd observeerden, zagen ze dat ik niet vrolijk was.

In de tussentijd werden mijn cijfers er niet beter op en verbeterde de relatie tussen mij en mijn ouders ook niet. Ieder gesprek dat we begonnen, liep over in een gesprek over school, wat uiteindelijk weer eindigde in een fikse ruzie. Ik werd steeds depressiever en wilde er een einde aan maken. Ik heb er heel lang over nagedacht hoe ik het wilde doen en wat mij de snelste, makkelijkste en meest pijnloze manier om te sterven. Ik hoorde over het springen van daken, ophanging, ader doorsnijden, doodschieten, overdosis medicijnen, koolstofmonoxide vergiftiging (wat me toen er aansprak, maar ja, waar wilde ik onopvallend kolen vandaan halen?), noem maar op.
Uiteindelijk ben ik, na wederom een ruzie tussen mij en mijn ouders, naar mijn kamer gegaan, heb de deur gebarricadeerd en heb een mes gepakt waarmee ik een gat in mijn arm begon te maken. Ik had mijn gevoel uitgeschakeld en dwong mezelf om alleen nog maar aan mij te denken en niet aan hoe anderen zouden kunnen reageren als ze hoorden dat ik dood was. Niet denken aan verdriet van vrienden en familie.
Maar ik stopte toch. Ik werd bang voor de dood. Ik geloof niet in God of in een hemel of een hel, maar ik werd bang voor de leegte van mijn dood. Het zwart, het niets meer voelen. Ik heb mijn wond, inmiddels een halve centimeter diep, verbonden met veel pleisters, heb het bloed van mijn bureau geveegd en een zakdoek die ik onder mijn arm had gelegd verbrand.

Nu ben ik blij dat ik gestopt ben. Het heeft heel lang geduurd voor ik uit die put van duisternis kwam, een put die ik door de tijd van tegenslagen en zwijgen over tegenslagen heen ontzettend diep had gemaakt. Ik ben er nog steeds, nu zo'n 2 jaar verder, niet helemaal uit en ik denk dat het ook nog wel even zal duren, maar ik weet zeker dat ik ooit weer helemaal terug zal veranderen naar het vrolijke meisje dat ik ooit was. Ik heb mensen gevonden waarmee ik hierover kon praten. Gevonden via mijn vriend, aan wie ik heel erg veel steun heb gehad, en nog steeds heb. Ik leerde met pijn en stress om te gaan. Ik heb geleerd te beseffen dat ik niet zo slecht ben als ik altijd dacht. En dat de wereld niet doodgaat, als ik een fout maak.

Ik ben nu blij met mijn leven en ik zou niet eens meer willen denken aan doodgaan. Mijn verhaal delen met mensen heeft me echt geholpen, ook al deed het eerst zo'n pijn en was ik zo bang dat niemand me zou begrijpen. It all worked out in the end (:

Ik leefde altijd in een normaal gezin, geen rare ruzie's of problemen.

Maar dat veranderde allemaal op de middelbare school, Me ouders gingen met "geweld" scheiden, me zus werd uit huis gezet door me moeder omdat het niet haar kind was, me zus was de enige waar ik mijn verhaal altijd bij kwijt kon.Toen ze het huis wers uitgezet begon ze te zwerven. Ze had geen huis, Spullen, Geld.... Ze kon tijdelijk bij me broer zijn kleine flat wonen. Toen heb ik haar 3Maanden lang niet gesproken. Voor me vader geldde het zelfde, ook het huis uit zonder Spullen Geld of zelfs Baan. Ik was nog de enige die bij me moeder woonde en ze snapte niet dat ik contact wou met me zus maar dat zou niet gebeuren aangezien ze ruzie hadden... Toen begon me moeder meteen met zoeken naar een andere vriend, na de 3e die binnen 5maand over de vloer kwam begon ze mijn vertrouwen te beschamen, ik kon allea bij haar kwijt het zou tussen ons blijven, ik was nog geen 10 minuten nadat ik wat vertelde beneden en dr vriend wist het al... Toen ik inmiddels me zus weer sprak heeft ze me veel gesteund en ik haar aangezien ze nog steefs geen huis had, toen raakte ze bewoond bij een oude vriendin waar ze nu inmiddels serieuze ruzie mee heeft. Daarna in ging een goede vriend van me dood aan een brommer ongeluk (13), toen ben ik zooo de put in gegaan, en sinds dien krijg ik steeda meee gezeur. me moeder en vader claimen mij allebei en de enige uutwegen die ik kan bedenken zijn met me zus naar het midden van het land of Zelfmoord...

Hee , ik heb vroeger en nu nog steets heel veel meegemaakt . Vroeger voor mijn ouders gingen scheiden hadden ze erg veel ruzie . Ik voelde me toen ongewenst en had erg veel pijn van binnen .. Altijd als hun ruzie kregen dacht ik dat het mijn schuld was ik sloeg kneep beet of sloeg met mijn hoofd tegen de muur omdat ik mezelf te straffen . Later pakte ik wel eens het nagelsschaartje van mijn moeder en snee met het schaartje in mijn vinger toppen en als mijn moeder dan vroeg wat dat was zei ik dat ik me perongelijk had gesneden aan een stukje papier . Later toen mijn ouders gescheiden waren had ik nauwelijks tot niet contact met mijn vader ik kwam er af en toe een weekendje eerst ging dat aardig goed alleen mijn broer werd erg voorgetrokken als we ruzie hadden werd ik geslagen door mijn vader en als ik dan ging huilen werd ik opgesloten . Toen ben ik er even niet meer geweest 2 jaar niet . Ik had toen hulp van jeugdzorg en van die vrouw moest ik toen naar mijn vader gaan om te praten . Ik wou dat eerst niet maja ik wou opzich iok wel goed contact met mijn vader . We hadden eigelijk gelijk al afgesproken wanneer ik weer bij mijn vader zou gaan slapen . Eerst zei hij ja ik heb je vreselijk gemist en hij moest altijd een knuffel ik dacht naja dat doet een vader wel dat deed een pa van een vriendin van mij ook dus ik maakte me geen zorgen . Later moest ik bij hem komen liggen en bovenop hem en dat vond ik niet leuk ... 5 week voor ik wegging en rond mijn verjaardag ging hij wel eens meenaar.boven naast me liggen en dat werd steets erger hij ging aan dingen zitten die niet mogen ben weggegaan en nooit meer terug gekomen bij hem . Ik heb wraakacties gehad van zelfmoord ik heb me jarenlang gesneden al daarvoor maar toen werd het nog erger en ik ging wel eens naar het viadukt om te springen maar deed dat nooit . Ik denk nu nog wel eens na om het te gaan doen . Maar ik heb een hele lieve vriend die me van het snijden heeft afgeholpen en ik wil hem geen pijn doen .! X anoniempjee