Levensverhalen (pagina 477)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen titel

ik ben hier om mijn verhaal te vertellen om te kijken als ik mijn verhaal vertel of dat mischien oplucht.
mijn depressie is al sins mijn 4e bezig, altijd met me hoofd naar beneden lopen "he tom doe je hoofd is omhoog!" zelf ben ik "autistisch" maar daar is niks van te merken mijn moeder en vader werden gek van dat ik met niemand kon communiceren, niet aangeraakt wilde woorden, oip mijn achtste dreigde ik zo diep mogelijk de zee in te rennen, ik heb met messen tegen me buik en nek gestaan, ik stond huilend voor mijn ouder "moet ik echt nog 92 jaar zo doorgaan?" sinsdien kreeg ik dippipiron wat mij alleen maar kwetbaarder maakte.. op mijn 11e gingen mijn ouders scheiden vanaf mijn 12 tot mijn 16e ging het perfect met me, haalde goeie cijfers had geweldige vrienden een leuke vriendin, todatik van mijn moeder naar mijn vader ging verhuizen mijn vader en ik hebben niks gemeen met elkaar we kunnen nergens goed overpraten samen mijn vriendin ging vreemd me moeder zou naar spanje verhuizen me tante kreeg kanker allemaal op het zelfde moment, sinsdien ben ik erg depresief zonder dat ik het laat zien tot alles eruit kwam op een klein feestje van een paar vrienden, me vrienden kunne de nieuwe ik niet begrijpen dat is begrijpelijk, ik denk al een tijde aan moorden plegen en criminele activiteiten waarbij ik mezelf ook het leven ontneem, ik hoop niet dat dat gebeurt maar tot de dag dat het goed met me gaat.. zal ik die gedachtes hebben en aan moord blijven denken dit zijn niet moorden met pistolen maar hoe gruwlijk je ze maar kan bedenken, als iemand mij kritiek geeft wat mij niet aan staat denk ik ik maak je helemaal kapot, een normaal iemand zou denken: wat een lul.. ik wordt soms bang voor mezelf ik leef neit naar de persoon die ik in de spiegel zie ikprobeer mensen zo dicht mogelijk te houden maar ben bang dat ik ze wat aan te doen... tot nu toe vind ik dta ik genoeg heb vertelt..
Datum:
21-09-2011
Naam:
tom
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

kweet het niet meer

ik haat mezelf gwn ik krijg straf voor niks ik mag niet buiten niet tv kijken en niet op de computer (dit is bij een vriend van me)
als ik iets mag is het studeren en dat is alles
Datum:
20-09-2011
Naam:
olivier
Leeftijd:
13
Provincie:
België

thuisgevoel?

Hey ik ben 14 jaar,
en zit nu in het 3de middelbaar. Daar zijn de problemen begonnen. Ik wou kunst volgen maar mijn mama zei dat dat geen goeie richting is voor mij :(. Mijn meter zei dat ik daar niets te zoeken heb want ik ben niet "artistiek" aangelegd ben (dat komt hard aan als het wel je droom is om iets met kunst te doen). Maar ik legde me er bij neer en ben moderne talen gaan volgen (totaal mijn richting niet) dus ik voelde me er al niet thuis. gelukkig had ik toen nog mijn vaste vrienden groepje dacht ik. De vriendin waar ik het beste mee overeen kwam is veranderd van school naar brugge en heeft geen tijd meer om eens te babbelen. En toen zijn er ook nog eens mensen van een andere school bij gekomen (redelijk achterbaks en zo ben ik niet). Die palmden al mijn vrienden en vriendinnen in en die werden zo als die "nieuwe". Dus had ik mijn "vaste" vriendinnen ook al verloren. Als ik eens met mijn mama wil praten (want mijn papa ziet mij niet meer staan en heb ik
Datum:
20-09-2011
Naam:
Delphine
Leeftijd:
14
Provincie:
België

waarom moet ik nog leven?

't Is juist 3 jaar geleden dat mijn (ex) vrouw mij 's avonds vertelde "morgen ben ik weg en kom niet meer terug" al voor de derde maal. Ik weet niet waarom, maar ja. Dit heb ik al een hele tijd verwerkt. Nu heb ik iemand anders leren kennen, maar zij woont 300 km van mij. Maar mijn kinderen aanvaren haar niet, ze zeggen het niet direct maar laten het wel blijken. Niet tegenstaande datmijn ex al een groot jaar hertrouwd is. Mijn zoon die bij mij woont doet zelfs moeielijk tegen mij. Men zegt het is de leeftijd(16 jaar), maar ik moet het altijd verwerken. Ik ben fotograaf met eigen winkel en dit loopt ook niet meer goed. Heb wel een ander idee om een zaak te beginnen, maar niemand luisterd naar me zelfs mijn eigen moeder niet. Vrienden kennen mij juist maar als ze me nodig hebben. Mijn leven is zoals een emmer zonder bodem. Wat voor zin heeft het om er water in te doen?
Sorry dat ik julie daaarmee lastig val.
Datum:
20-09-2011
Naam:
jean
Leeftijd:
48
Provincie:
België

ik haat mijn leven

hallo allemaal
graag zou ik me verhaal vertellen. ik ben een meisje en woon nu 3 jaar samen ik heb ook een kind. ik ben heel ongelukkig. ik ben vroeger mishandeld door mijn vader. nu woon ik samen en mijn vriend slaat me ook vaak. ik heb nu blauwe plekken op mijn rug en ik kan nu niet normaal rechtop zitten, zoveel pijn heb ik. Als ik bij hem weg ga heb ik niemand. mijn vader wil me niet maar ik zou ook nooit bij hem willen wonen!!!!!!!en ik heb geen moeder. verder heb ik NIEMAND maar dan ook echt NIEMAND! waar moet ik dan heen als ik bij me vriend weg ga? ik heb geen geld en geen vrienden. hij betaald alles. daarom accepteer ik het maar, maar het maakt me nu kapot. ik heb zoveel pijn nu. vooral omdat ik vroeger mishandeld was en nu door mijn vriend, en het ergste is dat mijn vriend het gewoon normaal vind. het doet hem geen pijn dat hij mij slaat en dat ik huil en pijn heb. ik haat hem! ik hou niet van hem! hij doet me denken aan mijn vader. Vandaag deed hij de gordijnen dicht en pakte een pan ( mijn dochter speelde met een pan en een lepel) en sloeg die heel hard tegen mijn been waar ik nu een blauwe plek heb. en op me rug heb ik allemaal strepen door de riem. ik kreeg een bloed neus en ik werd duizelig. ik moest overgeven daarna stond ik op en sluite me op mijn kamer. hij kwam tegen de deur bonken dat ik open moest doen en anders zou hij me vermoorden. hij zou dat nooit doen maar ik word zo bang als hij boos word. dit gebeurde allemaal omdat we over iets niet eens waren! ik vind dit zo erg. ik durf dit tegen niemand te zeggen omdat ik bang ben dat mijn kind van me afgepakt word. mensen gaan denken dat ik ook slecht ben. en dat me dochter in een slechte huis zit. ik weet dat dit niet kan voor een kind, maar het is echt niet mijn schuld ik heb ook liever dat hij me niet slaat en vooral niet voor mijn dochter! me dochter moet dan huilen wat mij zo erg pijn doet het breekt mijn hart. letterlijk ik moet huilen als ik dit typ vooral als ik over me dochter praat. ik weet gewoon niet wat ik moet doen. soms wil ik zelfmoord plegen maar dan doe ik het niet want wie zorgt er dan voor mijn dochter? ik leef voor mijn dochter. Als ik geen kind had dan had ik nu zelfmoord gepleegd. ik heb niemand en ik hou van niemand alleen van mijn kind. ik ben toch bang dat ik opeens toch zelfmoord ga plegen, want er zijn momenten dat ik gewoon dood wil gaan omdat ik zo word behandeld en zo ook ben behandeld in het verleden. ik heb zoveel meegemaakt ik kan het gewoon niet allemaal hier typen. ik ben bang dat iemand het leest en mij herkend. ik haat mijn leven .
Datum:
18-09-2011
Naam:
christina
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

mijn leven

ik ben een vrouw die hier in ned al 8 jaar woont.had zo veel probleem in mijn eigenland met man en hier met jeugdzorg.had geen vriendinnen heb nu wel eentje maar is geen goeie vriendin zij gebruikt mij alleen en dat is al jaren.heb nooit iets van mij zelf gemaakt ben 30 heb nooit echt gewerkt ,auto heb niks van die dingen was alleen aan feest en drugs te denken om mijn pijn en probleemen te verzachten.vriendin is niet echt een meisje maar een man .zij wil alleen sexen zonder en im ij klaarkomen als ik wil of niet .zij denk alleen aan zichzelf .en wil die dingen niet meer.heb haar gezegd laat mij met rust wil zij echt niet ze neen contact op.had een vriend bijna 9 maanden echt goeie jongen zij denk toch zij moet blijven komen bij mij.zij denk omdat zij heeft mij paar keer geholpen zij moet mij blijven lastig valllen,nu zelf ik ben echt depressief zelf van vriend heeft niks gedaan ik zeg hem een keer laat mij met rust hij heeft meteen gedaa maar deze ander persoon niet.deze dingen maak mij nu gek dat ik zelfmoord wil plegen .ik wil dat mensen mij met rust laat maar sommige begrijp niet.als je nee zegt anderen respecteer jouw miet en ga door ,dat ben ik allemaal zat.
Datum:
18-09-2011
Naam:
trieste vrouw
Leeftijd:
30
Provincie:
Limburg

Someday, I'll matter more than sunrise...

Mijn grootste zwakte is hoogstwaarschijnlijk dat ik een net iets te sterk karakter heb, waardoor ik door mezelf te profileren telkens tegen de muur aan loop... Ik ben het eigenlijk spuugzat telkens gedumpt te worden omdat ik achter mijn mening blijf staan en er ook al mijn verdedigingstaktieken in gooi om mijn mening recht te houden... Ik heb het gehad met telkens gelukkig te moeten zijn omdat anderen gelukkig zijn, 'het waait toch wel gewoon maar over' als ik mijn gevoelens uitspreek, 'er zijn wel altijd visjes in de vijver' zolang ik er niet naar zoek en 'je vrienden en familie houden van je zoals je bent'... Ik ben er ver mee gekomen tot nu toe gezien ik in mijn hele stomme leven nog niks heb bereikt of kunnen opbouwen. Het is echt hard om vele keren te moeten horen van mannen dat ze mijn beste vriend 'een geile kerel vinden' terwijl ik eigenlijk ook wel eens zoiets wil horen... Ik wil ook iets kunnen aanwakkeren in mensen anders dan haat... En het is me zeker (totaal niet zelfs want mijn libido is bitter weinig waard volgens mijn ex-partners) om sex of lust, maar gewoon eens iets betekenen waarvan men beseft dat dat iets diep vanbinnen al veel barsten vertoont en op het randje staat van een afgrond...
Datum:
18-09-2011
Naam:
Leander
Leeftijd:
29
Provincie:
België

pijn

ik heb veel mee gemaakt. en zelfmoord zit in mijn hoofd. maar ik kan het niet maken. ik moet mijn leven zien te verbeter. want zelfmoord is vluchten. vluchten voor pijn. voor angst. ik wil geen angst meer hebben. ik wil geen masker meer dragen en daar ga ik beginnen voor te vechten. het is vallen en weer op staan. het zou me sterke maken. wat ik in met hoofd hou ik dit: pijn is voor even opgeven voor je helle leven.
Datum:
17-09-2011
Naam:
wildberry
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

ik weet het niet meer

hallo alle maal ik zie het niet meer zitten
om dat verlegen ben durf ik geen kontakt
te legen met vrouwen en daar heb ik behoefte aan om samen wat op te bouwen
maar vrouwen zien mijn niet staan ik heb het
op alle manieren probeert ik weet geen andere uit weg meer door dit probleem heb ik zo veel verdriet dat het er pijn doet en het word alleen maar erge er zijn ook nog aderen problemen wat ik niet durf te vertellen sorry gr twan
Datum:
17-09-2011
Naam:
twan
Leeftijd:
39
Provincie:
Overijssel

Alles zit me tegen ik wil niet meer

ik ben 26 jaar en wacht al zo lang op iets wat toch nooit zal gebeuren. ik ben zwaar depressief hoe dat komt ja waar zal ik beginnen?

ik ben getrouwd nu denk je vast gelukkig
nou niet dus ik ben verliefd op iemand anders geworden via werk mijn man werkt op hetzelfde bedrijf als ik.
waar veel roddels en gezeik is en ook veel misverstanden voorkomt.

toen ik mijn man daar leerde kennen was ik gelukkig maar toen ik pas met hem had begonnen de problemen. er werkte daar een vrouw die verliefd was op hem en steeds met hem zat te flirten en te flikflooien enzo, ik had tegen hem gezegd dat ik dat niet wilden en ook dat hij niet met haar om zou gaan. maar dat deed hij wel dat deed me echt ontzettend veel verdriet elke keer trapten ik erin dat hij niet met haar om ging maar dan kreeg ik van haar te horen hoe gezellig ze het met hem had. hij sprak namelijk ook stiekem zonder dat ik het wist af met haar.

toen kwam de jongen/man werken waar ik nu verliefd op ben.
ik was wel eerlijk tegen mijn man en zei dat ik verliefd was geworden op iemand anders. dat begreep hij en nam het wel goed op.

echter het probleem bij mij is dat ik erg onzeker ben ik wil wel scheiden maar ook weer niet ik weet niet wat ik aan moet aangezien ik een kleine van 11 maanden thuis heb zitten.

verder degene op wie ik verliefd ben zegt verlegen te zijn maar dat zie ik niet de ene keer merk ik dat hij me wel leuk vind de andere keer weer niet ik word hier zo onzeker van ik wacht nu 5 jaar op hem ik zie het niet meer zitten omdat hij me niks laat merken. oke wel via cadeaus enzo geeft hij mee aan mijn man maar ja ik denk dan ze zijn van hem en niet van jou ik word daar gek van dat hij niet durft te praten ik zie het gewoon niet meer zitten.


ook zijn er andere problemen waarom ik dood wil.

op mijn werk zit ik op een nogal saaie afdeling waar niemand met me praat, ik praat wel maar het moet wel van 2 kanten komen. en ze zijn allemaal chagerijnig. verder werkt ook degene die ik leuk vind daar maar daar heb ik nu inmiddels problemen mee hij is niet duidelijk hij maakt me gewoon gek.
hij lacht wel naar me maar toch waarom vraagt hij me niet gewoon dit is 5 jaar al aan de gang en ik trek dit niet meer.

ik wilden overplaatsing vragen naar een andere afdeling maar dat mocht niet terwijl ik echt depressief ben niemand begrijp hoe ik me voel de leiddinggevende ook niet die is pas nieuw een vrouw maar hoorden van collegas dat ze niet goed naar je luisterd en je niet begrijpt als je iets hebt. ik ben nooit overgeplaats en wil het heel graag! andere mensen lukt het wel maar waarom dan niet bij mij?

ik moet 2 dagen werken terwijl ik zwaar depressief ben. andere mensen die ziek zijn of wat dan ook mogen korter werken maar ik moest meteen pats boem hele dagen werken. ik huil ook best veel ik mis die kleine kon jammer genoeg niet thuis blijven wat ik wel graag wilden.

wat me ook depressief maakt is dat ik in een kleine woning woont, alles is krap en klein verhuizen lukt jammer genoeg niet. want heb een koopflat waar ik maar niet vanaf komt.
het ziet er meer uit als een soort kraakpand.

ook heb ik problemen gehad met de verloskundige die zei dat mijn kind afgenomen zou worden als ik het niet goed zou verzorgen. maar hoe kan zij dat nou weten? ik werk wel op een speciale werkplaats maar ik mankeer niks mensen denken gelijk van oh als je daar werkt mankeer je wat maar dat is niet waar ik had het bij mijn vorige werk ook niet zo naar mn zin en toen heb ik een tijd thuisgezeten maar moest weer gaan werken en werk nu dus op die speciale werkplaats tussen mensen die iets mankeren.

dus daar ben ik ook zwaar depressief van geworden door die verloskundige ook had ze zonder dat ik en mijn man het wisten achter onze rug om hulp geregeld waar ik het niet mee eens was!
want hulp is alleen voor mensen die echt het niet aan zouden kunnen. maar ik kan het wel aan, want ik heb zo vaak op mijn nichtjes en mijn kleine neefje gepast dus dit is echt onzin.

verder stop ik er over want ik merk dat ik nu weer straks in tranen gaat uitbarsten.

ik had dus een leuke tijd met die kleine moeten hebben maar door die verloskundige heb ik dat niet gehad en nu op het werk doen ze ook rot tegen mij dat het allemaal niet kan.
terwijl het andere mensen wel luk.

ik heb ook ver voor die kleine kwam al aan zelfmoord gedacht maar was er nog niet echt mee bezig

ik heb al een aantal keren zelfmoord pogingen geprobeerd oa mezelf verwonden met mes maar dat lukt niet ook mezelf wurgen

ik weet gewoon niet wat ik moet doen maar dit hou ik niet lang vol

en ik ben ook niet echt een makkelijke prater.

want als ik dingen vertel begrijpen ze niet hoe ik me voel.

de enige die het weet is mijn man. maar die zegt telkens dat doe je niet.

oke ik heb een lieve familie en een lief zoontje maar ik zie het echt niet meer zitten alles zit me tegen heb elke dag wel huilbuien en praten helpt niks tenzij er echt iemand is die me begrijpt en me kan helpen om dit alles op te lossen zodat ik gelukkig word want nu ben ik echt ongelukkig en zwaar depressief en ik wil gewoon dood rust geen pijn en verdriet meer dat wil ik op dit moment

marcella

Datum:
17-09-2011
Naam:
marcella
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.