Levensverhalen (pagina 475)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verlaten...

Toen ik zeven jaar oud was zijn mijn ouders gescheiden omdat mijn vader geregeld dronken naar huis kwam. vlak na hun scheiding is het volledig bergaf beginnen gaan, hij werd geregeld dronken, ging tot een stuk in de nacht op café, was in dronken toestand geregeld agressief en maakte mij belachelijk in het bijzijn van een hele hoop mensen (bv: op het openbaar vervoer) en dat waar ik allemaal bij was, dit heeft zo enkelle jaren blijven aanhouden tot tijdens dezelfde periode mijn tante een niewe vriend had die een drugsverslaving had, zij had erg veel ellende waardoor ze bij ons voor bepaalde tijd introk en haar vriend doodsbedreigingen gaf aan ons hele gzin... dit allemaal heeft bepaalde tijd blijven duren,... wanneer ik 14 was kon ik zelf bepalen wanneer ik naar m'n vader wouw en wanneer niet, mijn besluit was niet meer gaan... maar het doed geen deugt om je vader zomaar ineens te laten vallen en zelfs nu heb ik er nog steeds hartpijn van hoe een slechte band ik met hem heb... momenteel word het me allemaal een beetje te veel en ook nu ik enorme ruzie heb met de tweelingszus van m'n mama waardoor ook met m'n mama zelf... sorry als ik mensen hiermee lastig val, maar ergens voel ik me opgelucht om mijn verhaal ook eens te kunnen doen
Datum:
29-09-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zie de samenleving als een onderdeel van het leven en ontsnap op

Zelf denk ik vaak na over dood gaan. Soms ben ik staat om te denken dat ik echt dood wil. Het leven maakt me dan niet meer uit. Maar dan zijn er toch momenten dat je niet kan begrijpen dat je er zo over hebt kunnen denken. Maar het leven zit ingewikkeld in elkaar. In het dagelijks leven hechten we geen waarde meer aan ons gevoel. We zijn te materialistisch en denken alleen maar vanuit het oogpunt van de samenleving. Maar er is veel meer buiten de samenleving. Er is een wereld van het bewustzijn.
Dit klinkt waarschijnlijk ingewikkelt. Maar alle mensen die verdrinken in die samenleving en er niet meer uit komen en er eigenlijk niet meer uit willen komen omdat het hun niks meer uitmaakt, raad ik aan om de wereld buiten de samenleving te ontdekken. Dit niet door zelfmoord. Maar ga op je gevoel af, wees bewust van het leven en waar je bent en de wereld erom heen. Er is namelijk zoveel meer dan alleen deze samenleving. Het dagelijks leven is alleen maar ontwikkelt zodat alle mensen overzichtelijk met elkaar en de wereld om kunnen gaan. Overtuig jezelf en anderen van het bewustzijn dat deze samenleving niet alles is. Dan mag het leven zo mogelijk duren!
Datum:
29-09-2011
Naam:
vwo studente
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

depri

ik zit na een hele lange tijd weer diep in de put niets helpt denk de hele dag aan vroeger en wat er allemaal gebeurd is sporten helpt ook niet meer ben bij huisarts geweest voor antidepresiva maar hij vindt dat ik een nieuwe psygiater moet zoeken dat dit niet zijn terrein is het wordt wel steeds zwaarder ik weet niet zo goed waar ik de kracht vandaan moet halen ik ga heel vaak al in de middag naar bed maar dan lig ik meestal snachts wakker en voel me leeg dat is erger dan pijn ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou ik wil mijn beesten ook niet alleen laten dat is het enige waar ik echt van houik hoop dat ik goed slaap dan gaat het wel weer alexander
Datum:
29-09-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

zwaar

ik heb een heel zware week achter de rug ik had niet eens puf om hart te lopen of naar de sportschool te gaanmaar dat is nu over ik train wandel heb een heel goed gevoel veel mensen om me heen en mijn huis is schoon ik ga vandaag met mantelzorger naar tyler is expositie van een franse kunstenaar ik sta steeds meer open voor andere dingen in mijn leven als ik het voor elkaar krijg wil ik geschiedenis gaan studeren lijkt me fantastisch en volgens iedereen om me heen ben ik daar inteligent genoeg voor is wel een uitdaging het is bijna 7uur ik ga nog een uurtje hardlopen groeten alexander
Datum:
28-09-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

In mijn dromen ben ik echt gelukkig

Ik ben een geadopteerde vrouw en daarmee begint mijn verhaal eigenlijk.
Op mijn 3de kwam ik naar Nederland.
Ondanks superlieve adoptieouders heb ik mij altijd ontheemd gevoeld.
Ook nu nog heb ik het gevoel dat ik nog steeds en altijd ''onderweg'' ben, ik eigenlijk nooit thuis ben gekomen.
De slechte start in mijn leven hebben mij gemaakt wie ik ben namelijk dat ik mij niet kan binden met anderen en misschien ook daarom moeilijk met het leven.
Ik ben een paar jaar geleden opgenomen geweest op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis omdat ik ook toen geen uitweg meer zag.

Ik ga struikelend door het leven zo zie ik dat, met vallen en opstaan probeer ik vol te houden en voor wie?
Niet zozeer voor mezelf, maar voor de mensen van wie ik hou.
Voor mezelf hoeft het vaak niet meer en ik vind het een geruststellende gedachte dat het leven eindig is.
En ja er gaat geen week voorbij dat ik mij afvraag waarvoor ik nu eigenlijk leef, mijn toekomst lijkt zo zinloos, ik werk en ga weer naar huis that's it.
Ik heb geen relatie , maar ik mis het ook niet, zo vind ik het heerlijk om alleen te zijn.
In een een relatie zal ik mij gevanhgen voelen of doodgewoon ik kan het niet, iemand zo dichtbij te laten.
En nee ik ben niet eenzaam.
Maar toch als ik niet geadopteerd was geweest denk ik dat ik een andere persoon was geweest.
Ik had weliswaar minder kansen gehad in het leven, maar ik denk dat ik in mijn ziel gelukkiger was geweest..

Liefs mij
Datum:
28-09-2011
Naam:
D.
Leeftijd:
30
Provincie:
Overijssel

Hoe het allemaal zo ver is kunnen komen

Hoi,
Ik ben altijd al een heel onzeker meisje geweest. Ik ben opgegroeid bij mijn overgrootmoeder nadat m'n vader gestorven is omdat het bij m'n moeder niet zo goed lukte. De jaren dat ik echt nog kind was (0 - 10j) was ik wel vrij gelukkig, was een heel verlegen kind, maar ik ging naar een dorpsschooltje waar weinig kinderen zaten, en had dus wel een vrij beperkte vriendengroep. Maar ik was kind, ik loopte, rende, lachtte, fietste.... Tot ik in m'n pubertijd kwam (11- 12j) Ik werd dik, gaf niet zoveel om m'n persoonlijke hygiene, was nog steeds heel verlegen. Ik moest toen ook veranderen van school want ik moest naar het middelbaar. Dat was wel een grote school, met veel kinderen. Te veel kinderen. Niemand vond me leuk, maar niemand viel me lastig. Tot ik onwel geworden was op de bus, toen kende iedereen mij als 'kotsmeisje'. Ik voelde me toen heel slecht, maar besloot te volharden. Rond m'n 14 ben ik kunst gaan volgen, weer andere school dus. Daar is het goed misgegaan, ik was veel te verlegen en vond mezelf daar nog minder passen. Ik praatte werkelijk met niemand. Halverwege het schooljaar heb ik mijn eerste zelfmoordpoging ondernomen. Toen werd ik door m'n moeder gered. Ik had haar beloofd zoiets nooit meer te doen dus ik besloot verder te leven, met heel diepe pijn. Ik ben toen cannabis gaan gebruiken, iets waar ik tot op vandaag nog niet van af ben, terwijl ik wel weet dat dit mijn depressieve gevoelens nog meer benadrukt. Maar de werkelijkheid is, dat ik helemaal niet ben wie ik wil zijn, vanbinnen voel ik me een jongen. En ik weet... Je kan de stap zetten naar transexualiteit.. Maar hoe moet het dan verder? Hoe gaat mijn familie daarop reageren? En de kleinburgerlijke inwoners van mijn belachelijke dorp? Nee daar heb ik ook geen in zin. Ik heb daardoor ook nooit een vriend gehad, omdat ik alleen op meisjes val. En neen ik ben niet lesbisch. Ik ben heteroseksueel want binnenin voel ik me een jongen. Nu ben ik 19, en heb ik echt het gevoel dat ik vastzit in een vicieuze cirkel. Ik kan niet gelukkig zijn omdat ik niet ben wie ik zijn wil, als ik word wie ik zijn wil ga ik me druk maken om wat anderen ervan zeggen en ook die druk ga ik niet aankunnen, dus ben ik weer ongelukkig. Ik ben ook ontzettend verliefd op een meisje, maar 't is helemaal niet wederzijds, nogtans is zij de enige waar ik me niet verlegen of onzeker bij voel. En heel weinig mensen of eigelijk geen, hebben de gave om mij wat losser te maken. Dus ik ben ervan overtuigd dat ik nooit nog zo iemand als haar zal vinden. Ik wil dood.
Datum:
27-09-2011
Naam:
Anoniem visje
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

Geen toekomst, geen uitweg

Hallo, al een tijdje heb ik zitten lezen wat mensen en vooral leeftijdsgenoten meemaken, uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om mijn gevoel met anderen te delen.

Ik ben Al sinds kleins af aan best dik geweest, rond m'n 7 a 8e begon het steeds erger te worden. Mijn moeder is verslaafd aan heroine voor mijn geboorte al, dat betekend dat is verslaafd ben geboren.Ze kon niet stoppen met gebruiken omdat de afkickverschijnsellen me dood zou betekenen. ik heb toen ik een baby was ( ik weet niet precies hoeveel ) een aantal weken in het ziekenhuis gelegen om af te kicken als baby. Mijn vader is uiteindelijk bij mijn moeder weggegaan omdat hij vond dat hij alles beter wist, terwijl hij ook zwaar naar de klote was. Ik zie mijn vaders nauwelijks, heel soms op straat, maar dan schaam ik me voor hem omdat hij er niet al te best uit ziet. Ik woon dus met mijn moeder thuis waar ik heel erg veel ruzie mee heb sinds ik een jaar of 12 13 ben. vaak gaan het om kleine dingetjes, maar als het zo vaak gebeurt knapt er gewoon af en toe iets waarbij je denkt. nu is het genoeg ! ik heb nooit de balle gehad om ooit een mes langs me aders te halen, maar om eerlijk te zijn denk ik daar bijna iedere dag aan. Veel vrienden heb ik ook niet, Veel mensen zien iemand die dik is als een nutteloos persoon, terwijl ze niet weten wat er in sommige mensen in omgaat. Ik heb ook nooit een vriendin gehad wat me heel erg veel pijn doet, omdat ik sommige vrienden van school zien met een vriendin en die een leuke tijd hebben, vol liefde en plezier. waarom heb ik dat niet? waarom moet altijd alles zo slecht zijn? Ook op straat lopen doet me pijn, iedereen die me aankijkt denk ik van ooh die zal me wel afschuwelijk vinden, terwijl ik een redelijke lieve jongen ben. Ik heb vaak zitten denken Wat echte liefde betekend, maar dat gevoel hebben dat ik dat nooit zal voelen, doet erg veel pijn !! niks gaat goed, school niet, waarmee is ben gestopt omdat ik het niet leuk vind om met andere mensen in me buurt te hebben. mischien klaag ik ook te veel ik weet het niet. elke dag die leegte, geen liefde, geen arm om je schouder, bijna elke nacht in tranen in slaap vallen.. het doet gewoon pijn :(
Datum:
27-09-2011
Naam:
A
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

het leven beu zijn

kompleet alles beu zijn in je leven terwijl je alles hebt wat je maar hebben wil.
Ik heb een vaste job maar een oersaaie job.
Een job aan de overheid die oersaai is.
Zodoende kom ik dan thuis in alle eenzaamheid en neem die saaiheid mee.
Op die manier is mijn prive leven dan ook saai en sleur.
Het beste om uit die put te komen is voor mij dan ook de verlossing van de dood.
In een keer van alles vanaf zijn.
Zalig moet dat zijn.
Niks meer lijden, niks meer piekeren. Alles gedaan.
Datum:
26-09-2011
Naam:
hans
Leeftijd:
46
Provincie:
België

zelfmoord of doorleven?????

ik ben een meisje van 13 jaar oud,
mijn ouders zijn gescheiden.
ik heb het nooit goed met me moeder kunnen vinden.
toen ik 4 was ging me vader weg en me broer die nu 17 is heeft me altijd gepest.
hij deed me pijn en maakte me helemaal kapot en mijn moeder was er nooit om me te troosten.
nu sinds 3 jaar woont ze samen met een 1 of andere (...).
mijn moeder is nu bi en haar vriendin zit overal tussen ik krijg heel snel ruzie met haar omdat ze zich overal mee bemoeit.
en omdat ik ruzie met haar heb, heb ik ruzie met me moeder.
bij me vader is het ook niet altijd even leuk.
hij zei van de zomervakantie dat hij zelfmoord ging plegen en hij werd helemaal gek.
een andere keer kwam ik snachts naar de woonkamer en toen zat hij op porno sites.
dat geeft mij ook geen goed gevoel.
op school gaan mijn cijfers flink achteruiten ik heb ook telkens gezeik met 'vriendinnen'.
het lijkt gewoon alsof ik nergens naar toe kan.
maandag de 26e (morgen) moet ik een inteken gesprek houden bij erasmus omdat ze me bij lucertis niet kunnen helpen.
en een heleboel mensen zeggen dat het allemaal mijn schuld is.
ik heb ook een paar keer in me arm gesneden.
ik weet niet of ik echt dood wou of ik deed het om een klein beetje aandacht te krijgen.
hoe dan ook ik zie het niet meer zitten en ik kan wel janken gek worden schreeuwen.
vor mij ziet het eruit dat ik geen steun heeft en dat het nooit meer goed komt.
wat heeft het leven voor mij dan nog zin?
Datum:
25-09-2011
Naam:
lucienne
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

ik haat mijn leven

ik was jong ik was 10 en mij ouders waren gescheiden en toen vond mijn moeder een vriend en die was heel lief maar als ik iets verkeert dee sprak mijn moeder me aan en Dat vond ik niet leuk ze was heel boos en aleen maar om indruk te maken op haar vriend en ik zocht toen al zo'n website maar dat vond ik niet maar nu heb ik het wel gevonden ik voel me al een stuk beter!
Datum:
25-09-2011
Naam:
jan
Leeftijd:
28
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.