Levensverhalen (pagina 474)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verstoten

hoi ik ben alexander,

ik wil graag op deze site mijn jarelange onderdrukte emoties delen. even wat over mij zelf ik ben het derde kind in een rijke family die een stuk grond heeft in friesland. ik heb 2 zussen een tweeling van zes jaar ouder. hierdoor heb ik me heel lang ongewenst gevoeld omdat mijn ouders altijd bezig waren met hun. naar mate de jaren verstreken voelde ik me steeds meer buiten gesloten in de family. het was om mijn 11de levens jaar dat ik marlin manson ging luisteren met mijn vriendin des tijds frederiek. toen ik in mijn puber tijd steeds meer ging rebelleren stapte ik de alternatieve scène in. op mijn 14de rookte ik voor het eerst een joint. op mijn 16de rookte ik vast, dit ging tenkoste van me GYMNASIUM. de druk om te presteren was zo groot dat ik me daardoor gekleineerd voelde. mijn zussen daar integen deden het zeer goed waren klaar met hun school gingen studeren. dit was waarschijnlijk het moment dat ik me het meest buiten gesloten voelde. ik was al naar HAVO gezakt, wat mijn ouders totaal onacceptabel vonden. dit was ook een van de meest donkere periodes uit mijn leven. ik stapte de "gothic" scène in stapte, deed veel pep ging naar underground party's en raakte aan de drugs. ik ben since toen werkloos en flink af getakeld woon nu in leeuwwarden onder begeleiding van maatschappelijk werkers heb 3 pshychose's geleden en zie het echt niet meer zitten maar heb nog een klein hoopje vertrouwen over voor de goeie moed die ik ooit had


Met sombere groetjes van Alexander
Datum:
01-10-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
24
Provincie:
Friesland

relatie.

Ik weet het echt niet meer, ik zie geen toekomst meer. ik had een vriend ( ik noem hem B) ongeveer 2 jarige relatie.. hij was mijn beste vriend... en toch ook mijn echte vriend.. we deden echt alles samen hoe gek het ook was. Ik vertrouwde hem volledig.. durfde alles aan hem kwijt. Ik ben een paar jaar geleden verkracht door mijn eigen vriend .. voor dat de relatie begon met B.
Ik durfde geen seks meer te hebben.. maar B hielp mij daarover heen. Hij vond seks niet belangrijk.. maar wou mij er toch overheen helpen.. daar ben ik hem zo dankbaar voor geweest. maanden gingen voor bij.. maar hij had blijkbaar betere dingen te doen.. en zag mij niet meer staan.. ik was er kapot van.. iedere avond zat ik weer alleen, En hij ging liever feesten dan naar mij toe. als ik vroeg of hij naar me toe wou komen.. deed hem dat niets meer. Toen kwam er een jongen.. noem hem even J. Toen ik al een relatie met B had .. kwam J in mijn leven. ik werd stapel verliefd op J.. maar ik ging nog steeds voor B... uiteindelijk na al dat gedoe met B.. mistte ik J heel erg.. en hij mij ook.. we spraken af.. en als ik vroeg of hij naar mij toe wou komen zei die meteen; ik kom eraan!! dat deed mij zoveel goed.. want alles wat ik miste in B... had J wel.. toen het uitging met B.. dacht ik misschien een relatie te kunnnen beginnen met J.. omdat hij echt zei dat hij van mij hield.. avonden waren gezellig.. totdat ik aan hem vroeg of hij me nou écht leuk vond.. wat ik ben niet echt een lopende konijn.. hij zei tegen mij dat hij zich niet fijn voelde bij mij. en hij vrienden wou zijn.. dat deed mij dubbelop zoveel pijn.. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.. ik geef nog ZOVEEL om B.. omdat het uitging om de ruzies.. en niet om het gevoel... ik heb echt het gevoel dat mijn hart weggenomen is.. kan alsjeblieft iemand me helpen.. als ik er met iemand over praat krijg ik alleen maar te horen'; het komt wel goed... het komt wel goed..
Maar ik wil hier echt gewoon weg..



groetjes..
Datum:
30-09-2011
Naam:
eva
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

Geen leven

Ik ben een 24 jarige jongen. Ik ben homoseksueel en heb daar veel moeite mee. Vooral toen ik erachter kwam. Ik wilde het niet en voelde me vies. Op zich wordt het door mijn omgeving wel geaccepteerd, maar ik word nooit echt serieus genomen. Er worden vaak grapjes over gemaakt. Mijn broertje is ook homoseksueel en hij is best wel knap en krijgt veel aandacht. Het is zelfs zo erg dat mijn ex (toen nog mijn vriend) verliefd op hem werd... Nu ben ik daardoor nog onzekerder geworden dan dat ik al was. Ik durf geen contact meer met andere jongens te zoeken, omdat ik bang ben dat het weer gebeurd. Het klinkt makkelijk om te zeggen dat er genoeg jongens zijn en dat ik nog ben en de ware komt wel bla bla bla. Maar niet op ieder potje past een deksel. Van kleins af aan werd ik al genegeerd door mijn vader. Hij mishandelde me, schold me uit en keek niet naar mij om. Hij heeft gezegd dat hij niet van me hield. Mijn moeder heeft dit bevestigd. Ik was altijd een stil kind die overal maar 'ja' op zei, anders kreeg ik weer slaag. Op school werd ik gepest, omdat ik er homo uitzag en ik praatte langzaam. Dit alles heeft de nodige sporen achter gelaten. Ik heb nooit liefde gekregen en ik kan het nu ook niet aan iemand geven. Ben een soort van sociaal gestoord. Ik denk tegenwoordig alleen maar aan mezelf. Ik weet niet hoe ik met mensen om moet gaan. Alsof dit nog niet genoeg is, heb ik ook nog Borderline en BDD. Dat laatste noemt men ook wel spiegelvrees. Als ik in de spiegel kijk zie ik dingen die er niet horen. Ik zie een man van 40. Verrot, verrimpeld, een slechte huid. Dat alles zorgt dat ik geen relaties kan onderhouden. Vrienden ben ik na een paar weken of hooguit een paar maanden alweer kwijt. Ik weet dat dit nooit overgaat, kan er alleen mee leren leven. Maar waarom zou ik? Ik woon op 11 hoog in een flat en heb vaak gedacht eraf te springen. Het enige punt is dat ik het niet durf en toch is er heel diep van binnen iets dat zorgt dat ik wil blijven leven. Wat het is, weet ik niet, maar er is iets. Daarom ben ik nog in deze hel op aarde. Ik haat mensen!
Datum:
30-09-2011
Naam:
Dennis
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

Totaal uitgebrand

Heb een grote rotzooi van me leven gemaakt. Heb door lak aan zelfvertrouwen contact gezocht bij andere vrouwen en met 1 een vrouwelijke collega. Hierbij heb ik mijn relatie met mijn vriendin zwaar op het spel gezet en ben haar daardoor ook verloren. Maar mijn vrouwelijke collega heeft dit ook aan mijn collega's en werkgever verteld. En ik lijd al aan straatangst en faalangst, en slik ook cymbalta 30mg (anti depressivia medicijnen) en nu verlies ik alles voel me heel erg alleen, aangevallen, en zwaar verwart. Mijn gedachte 's zijn nu alleen maar ik laat alles achter ik snij me polsen door, of ik hang me op met me'n eigen broekriem. Ik durf het niet omdat ik me dierbaren niet achter wil laten. Maar ik zit al 4 à 5 jaar met me angsten en word al bijna heel me leven gekleineerd en balachelijk gemaakt. Dat ik nu zelfs begin te denken dat me dierbaren alleen maar een plezier zou doen om zelfmoord te plegen. Ik vraag jullie om help, alstublieft help me
Datum:
30-09-2011
Naam:
Soren
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

My life

Hoihoi,
ik hoop dat jullie me verhaal lezen, want ik zit echt in de put. ik werdt vanaf groep 7 gepest, tot het 2e leerjaar op de middelbare maar niemand deed er iets aan.. ik ben daardoor depressief geworden, nu ben ik al 7 jaar depressief. ik heb vroeger ook erg veel gelogen, tegen me ouders maar ook tegen vriendinnen, zelfs zo erg dat ik zei dat een vriendin van me dood was.. ik was heel erg verkeerd bezig, en ik ben al mijn vriendinnen kwijt geraakt, ik heb nu wel andere vriendinnen, maar het is nog altijd moeilijk. toen het pesten over was, ging het thuis verschrikkelijk slecht, ik had áltijd ruzie met me ouders. ik zat op dat moment bij een psygoloog, maar dat was niet genoeg. ik werdt opgenomen.. na n halfjaar ben ik weer naar huis gegaan, en de tijd toen ik opgenomen zat in een inrichting, was verschrikkelijk. toen ik 4 maanden thuis woonde heb ik een zelfmoordpoging gedaan. ik was toen nog maar 15, maar helaas is het niet gelukt. ik ben het zat, ik denk erg vaak aan zelfmoord, ik ben nu 16, ik weet dat ik erg jong ben, maar ik wil dit niet meer.. ik krijg nu nog wel hulp, maar ik krijg al 7 jaar hulp, en het heeft haast niks opgeleverd. al mijn bezigheden van vroeger heb ik niet meer, ik heb de energie er niet meer voor. het voelt alsof ik er alleen voor sta. het enige wat mij rustig kan maken is gedichten schrijven. door gedichten te schrijven over mijn leven wordt ik rustig.
hier een paar gedichten:

Ik zie een meisje recht voor me staan. Met tranen in me ogen kijkt ze me aan. Ze begint te vertellen: Ik wou dat ik iemand kon bellen, Iemand bellen die me helpen kan. Maar er is niemand waar ik tegenaan hang. Ik kan het niet verteld ze verder, het is alsof ik leef in een donkere kelder. Ik wil dit niet meer, keer op keer doet het me toch weer zo zeer. Al die verkeerde gedachtes die alsmaar tegen kom in mijn gedachte. Maar toen dacht ze: het gaat wel over, en ze lachte. Maar die lach verdwijnt weer als ze alles weer voor der ziet. Ze zegt: ik wil wel, maar ik kan het niet.. Hoelang gaat deze shit nog duren vraagt ze aan mij, wanneer word ik weer is vrolijk en blij? Ik zeg haar dat ik hoop dat alles snel voorbij is. Maar dit is wat ze terug zegt: ‘’nee je hebt het mis.’’ ‘’Deze shit is al jaren aan de gang, het gaat nog even duren ben ik bang..’’ En dan begin ik het te snappen, dat meisje dat de hele tijd tegen me praat en recht voor me staat, zie ik in de spiegel.
Yes, that’s me…


Er was eens een meisje,
Dat met tranen in d’r ogen mij aankijkt.
Ik wil haar helpen wat ik zie dat ze verdomt veel op mij lijkt.
Als ik haar vraag wat er is denk ik bij mezelf;
Huilt ze nou of heb ik het mis?
Ze verteld; ik wil het niet.
En niemand die het ziet.
Ik zeg haar dat ík het zie en ik ga helpen,
Je staat er niet alleen voor!
Ze zegt; ik is naar jezelf , je hebt het niet door.
Daarna zegt ze; beweeg je linker arm is even.
Dat doe ik, en ik zie dat dat meisje niet echt zal leven.
Want ik zie nu dat ik dat meisje ben,
Die niet verder wil.
Niemand die me hoort, zelfs niet als ik gil.
Ja, nu zie ik het:
Ik heb mezelf voor de spiegel gezet.



ik ben erg bezig met mijn gedichten, maar het is niet genoeg. ik wordt niet genoeg rustig van gedichten schrijven. ik wil dit niet meer..
Datum:
30-09-2011
Naam:
Kirsty
Leeftijd:
16
Provincie:
Zeeland

zo eenzaam

Zo ver ik het me kan herinneren heb ik altijd een gevoel van eenzaamheid gehad. ik ben nu 18 jaar en het is bij mij al begonnen op de basisschool. Ik heb toen ook momenten gehad, dat ik met zelfmoord gedachtes rond liep. Deze gedachtes verdwijnen soms voor even maar komen al snel weer terug. Ik heb altijd moeite gehad met het maken van vriendschappen en deze te onderhouden. Ik heb hiervoor cursussen gevolgd. Ik weet nu wel hoe ik contact moet maken, maar om het nu verder uit te bouwen is nog altijd lastig. Ik ben nog al ongeduldig geworden, denk zelf dat dit komt, omdat ik het alleen zijn en dat eenzame gevoel beu ben. Ik wil ook gezelligheid om me heen. ik wil ook geliefd zijn en respect krijgen en gewaarderd worden.

wat moet ik zonder deze dingen. Wat heeft mijn leven voor zin als ik geen vrienden heb. Oke ik heb mijn ouders en mijn zus, maar met hen kan ik niet de dingen doen die ik met leeftijdsgenoten zal doen, zoals uitgaan, winkelen etc.
Datum:
29-09-2011
Naam:
Hils93
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Verlaten...

Toen ik zeven jaar oud was zijn mijn ouders gescheiden omdat mijn vader geregeld dronken naar huis kwam. vlak na hun scheiding is het volledig bergaf beginnen gaan, hij werd geregeld dronken, ging tot een stuk in de nacht op café, was in dronken toestand geregeld agressief en maakte mij belachelijk in het bijzijn van een hele hoop mensen (bv: op het openbaar vervoer) en dat waar ik allemaal bij was, dit heeft zo enkelle jaren blijven aanhouden tot tijdens dezelfde periode mijn tante een niewe vriend had die een drugsverslaving had, zij had erg veel ellende waardoor ze bij ons voor bepaalde tijd introk en haar vriend doodsbedreigingen gaf aan ons hele gzin... dit allemaal heeft bepaalde tijd blijven duren,... wanneer ik 14 was kon ik zelf bepalen wanneer ik naar m'n vader wouw en wanneer niet, mijn besluit was niet meer gaan... maar het doed geen deugt om je vader zomaar ineens te laten vallen en zelfs nu heb ik er nog steeds hartpijn van hoe een slechte band ik met hem heb... momenteel word het me allemaal een beetje te veel en ook nu ik enorme ruzie heb met de tweelingszus van m'n mama waardoor ook met m'n mama zelf... sorry als ik mensen hiermee lastig val, maar ergens voel ik me opgelucht om mijn verhaal ook eens te kunnen doen
Datum:
29-09-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zie de samenleving als een onderdeel van het leven en ontsnap op

Zelf denk ik vaak na over dood gaan. Soms ben ik staat om te denken dat ik echt dood wil. Het leven maakt me dan niet meer uit. Maar dan zijn er toch momenten dat je niet kan begrijpen dat je er zo over hebt kunnen denken. Maar het leven zit ingewikkeld in elkaar. In het dagelijks leven hechten we geen waarde meer aan ons gevoel. We zijn te materialistisch en denken alleen maar vanuit het oogpunt van de samenleving. Maar er is veel meer buiten de samenleving. Er is een wereld van het bewustzijn.
Dit klinkt waarschijnlijk ingewikkelt. Maar alle mensen die verdrinken in die samenleving en er niet meer uit komen en er eigenlijk niet meer uit willen komen omdat het hun niks meer uitmaakt, raad ik aan om de wereld buiten de samenleving te ontdekken. Dit niet door zelfmoord. Maar ga op je gevoel af, wees bewust van het leven en waar je bent en de wereld erom heen. Er is namelijk zoveel meer dan alleen deze samenleving. Het dagelijks leven is alleen maar ontwikkelt zodat alle mensen overzichtelijk met elkaar en de wereld om kunnen gaan. Overtuig jezelf en anderen van het bewustzijn dat deze samenleving niet alles is. Dan mag het leven zo mogelijk duren!
Datum:
29-09-2011
Naam:
vwo studente
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

depri

ik zit na een hele lange tijd weer diep in de put niets helpt denk de hele dag aan vroeger en wat er allemaal gebeurd is sporten helpt ook niet meer ben bij huisarts geweest voor antidepresiva maar hij vindt dat ik een nieuwe psygiater moet zoeken dat dit niet zijn terrein is het wordt wel steeds zwaarder ik weet niet zo goed waar ik de kracht vandaan moet halen ik ga heel vaak al in de middag naar bed maar dan lig ik meestal snachts wakker en voel me leeg dat is erger dan pijn ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou ik wil mijn beesten ook niet alleen laten dat is het enige waar ik echt van houik hoop dat ik goed slaap dan gaat het wel weer alexander
Datum:
29-09-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

zwaar

ik heb een heel zware week achter de rug ik had niet eens puf om hart te lopen of naar de sportschool te gaanmaar dat is nu over ik train wandel heb een heel goed gevoel veel mensen om me heen en mijn huis is schoon ik ga vandaag met mantelzorger naar tyler is expositie van een franse kunstenaar ik sta steeds meer open voor andere dingen in mijn leven als ik het voor elkaar krijg wil ik geschiedenis gaan studeren lijkt me fantastisch en volgens iedereen om me heen ben ik daar inteligent genoeg voor is wel een uitdaging het is bijna 7uur ik ga nog een uurtje hardlopen groeten alexander
Datum:
28-09-2011
Naam:
alexander
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.