Levensverhalen (pagina 466)

Het bestaan is leeg!

Ik ben zo moe van het leven.

Blijven lopen dat zou ik willen, lopen en nooit meer omkijken, lopen en mezelf van de wereld aflopen.

Pff zelfs dit nog typen is nutteloos.

Verging de wereld maar, ik zou het in ieder geval niet erg vinden.

...

lieve mensen,
allemaal verschrikkelijke halen.
ik ben 13 en op school gaat het slecht, mijn vriendje staat op het punt om het uit te maken en ik heb vaak ruzie met mijn ouders.
heel vaak denk ik na over zelfmoord, en nu al helemaal, door mijn vriendje,
want ik weet niet wat ik zonder hem moet, ik heb veel lieve vrienden en vriendinnen maar niemand is zoals hij.
ik weet dat ik mijn leven niet mag opgeven voor een jongen en al helemaal niet op mijn 13e.
maar toch spookt het te vaak door mn hoofd,
ik denk dat ik het vannacht maar ga proberen..
liefs.

ik ben een meisje van 20 jaar en geadopteerd uit een zuiders land ik ben samen met mijn oudere broer naar belgie gekomen toen ik twee jaar was. We zijn in een gezin terecht gekomen waar al 3 eigen kinderen waren. Mijn adoptieouders zijn in feite niet geschikt om kinderen op te voeden. toen mijn broer 5 jaar was hebben ze hem duidelijk gemaakt dat hij eigenlijk niet gewenst was maar dat ze hem er maar bij hebben genomen omdat mijn biologische moeder expleciet had gevraagd dat mijn broer en ik niet gescheiden zouden worden omdat ik nog maar bijna 2 jaar was. Mijn biologische broer is uit die ongewenstheid snel beginnen puberen en daarbij begon hij zijn frustraties op ons uit te werken maar vooral op mij. ik was op dat moment 8 jaar. Hij sloeg mij maandelijks in elkaar. Het ene moment als hij kwaad was zei hij dat hij me hate en het andere moment als hij weer kalm was zei hij dat hij van me hield. Ik kon dat als kind niet plaatsen en nu nog steeds niet. op die leeftijd heb ik mijn eerste poging gedaan. ik heb toen alle medicatie die ik kon vinden gepakt maar mijn adoptiefzus had dit opgemerkt. Mijn broer is dan op zijn 13de door mij zogenaamde "goede" adoptieouders het huis uitgezet geweest en geplaatst in een instelling waar dat ze tegen mijn broer zeiden dat met mijn adoptievader niet te praten viel en dat het niet aan hem lag maar aan mijn vader maar dat zij niets konden doen zolang hij geen 18 was. hij heeft dan 5 jaar in die instelling verbleven. niemand luisterden als hij zijn verhaal wou doen. Wanneer ik 13 was heeft een vreemde mij op straat op een afgelegen plek verkracht. ik heb dit tegen mijn vader willen zeggen maar toen ik het wou aanbrengen lachtte hij me gewoon uit en geloofde me niet nadien heb ik er nooit meer een woord over gezegd. Toen ik 15 was begonnen de echte problemen met mij. Ik had dagelijks ruzie met mijn adoptieouders en kwam niet meer mijn kamer uit. Ik at niet meer en daardoor heb ik anorexia gekregen. omdat ik niet meer wist hoedat ik met alles om moest gaan begon ik te automitileren. ik sneed me dagelijks meerdere malen in mijn onderarm, buik, lies, enz. Ik ontwikkelde zo een depressie, ik sliep enkel en huilde voortdurend. toen heeft mijn vader de dokter gebeld en de politie. Ze gingen me gedwongen laten opnemen in de psychiatrie. ik zou daar maar een weekje moeten verblijven zei de politie wat uiteindelijk niet waar was. ik ben daar 8maanden lang moeten verblijven. Ik heb daar mijn tweede poging gedaan. ze waren daar heel streng uiteindelijk hebben ze me 4dagen in de isolatiecel gestoken volledig vastgebonden en geketend aan een bed als straf. ik stond onder voortdurende camerabewaking. Mijn adoptievader is een hypocriet en sloot mij daar op. Zonder dat iemand van mijn vrienden of familie dit wist. Toen ze erachter waren gekomen dat ik in de psychiatrie zat wouden ze me komen bezoeken maar dat mocht zelfs niet. ik mocht niemand zien want ik zou wel eens zelfmoord kunnen plegen of weglopen. ik was volledig van de buitenwereld afgesloten. Het werd alleen maar erger, de dokters stopten mij volledig vol met allerlei soorten medicaties om te kalmeren. Ik kon niet meer normaal functioneren. Een half jaar ben ik thuis geweest. Dan heeft mijn adoptievader mij terug laten opnemen maar nu in Kortenberg. Daar heb ik uiteindelijk 1jaar en twee maanden moeten verblijven. Ik zag het nut er niet van in. Ik kon gewoon niet leven met het feit wat die vreemde man me heeft aangedaan en ook met de manier waarop mijn vader mij behandelde. Totaal geen begrip en altijd alles doen om me tegen te werken. Ik was een onhandelbaar kind volgens hem maar ik heb nooit iets gedaan dat niet door de beugel kon. Hij heeft me ook verscheidene keren geslagen zonder directe reden. Ik heb een grote afkeer van mijn adoptievader. Hij heeft wel in 2000 (lange tijd geleden voordat alle problemen begonnen )mijn biologische ouders gezocht omdat mijn broer dat wou en dat is hem ook gelukt. Ik ben in 2004 en 2005 naar mijn land gereisd en heb daar mijn echte ouders ontmoet. Dit alles maakt het mij nu zo moeilijk ik mis mijn echte moeder zo hard! Ik heb haar echt nodig en zou een echte moeder dochterband willen maar het probleem is dat ik haar niet versta want ik spreek de taal niet meer. En mijn moeder spreekt enkel de taal van ginds. Mijn echte vader wou van mij af zijn en zei tegen mijn moeder dat ze mij maar moest vermoorden en in stujkes snijden en opeten en dat ze dan geen last meer van me zou hebben! dus ik heb het ook niet zo op mijn bio vader. het ergste vanal is dat mijn adoptiefvader nu tegen mijn moeder slechte dingen verteld over mij en mijn broer. En nu heeft hij mijn moeder tegen me opgezet. ik voel me soms zo eenzaam en alleen. En dan zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik denk zo vaak van stel dat ik er niet meer zou zijn zou dat dan zo erg zijn. Ik heb ook wel mensen die me wel steunen maar ik ben zo onzeker en heb totaal geen zelfvertrouwen. Ik vraag me af zou ik gelukkiger zijn moest ik in mijn land gebleven zijn en niet geadopteerd zijn. Mijn broer is ook niet gelukkig en dat doet me zo een pijn. Waarom adopteren mensen kinderen als je er toch niet voor WIL zorgen? Dit is voor mij echt geen leven ik heb echt het gevoel dat ik moet overleven maar hoe dat het nu is vind ik het echt niet waard. ik moet iets of iemand hebben waarvoor ik moet zorgen. ik studeer verpleegkunde en zorgen voor mensen maakt mij gelukkiger.

bedankt!

Ik heb het zo gehad met al dat geruzie van mn ouders ik ben nu 14 en toen ik 13 was ben ik van huis weggelopen ik wist niet waar ik heen moest en was dus binnen 1dag terug omdat ik geen afscheid van me konijn kon nemen, zelfmoord heb ik 2x geprobeert, door een overdosis pillen

Bedankt

Mijn verhaal.... Tja dit is best lang.
Het is allemaal begonnen toen ik kanker kreeg en de doktoren mij hadden opgegeven. Dit is 19 jaar geleden. Hoera zou je denken. Lichamelijk ben ik hier goed doorgekomen maar psychisch heeft dit nogal wat gevolgen gehad. Ik had een zoon van 2 en een dochter van 3 maanden oud die verzorging nodig hadden. Ik heb mijn pijn en verdriet verborgen, ergens in een laatje gestopt en de sleutel weggegooid. Na 2 jaar dit te hebben volgehouden werd ik heel depressief en had zelfmoordneigingen. Het laatje ging open en alle shit kwam er in eenmaal uit.
Psychologen, psychiaters medicijnen alles meegemaakt. Het heeft mij 7 jaar geduurd om weer normaal te kunnen functioneren. Tot eergisteren toen ik een blackout heb gehad. Ik kan alleen nog maar huilen en slapen. Vijf jaar geleden met de DSB bank in zee gegaan. Met als resultaat hoge schulden. De relatie heeft hier zeer onder te lijden. Mijn man denkt dat het zijn verantwoordelijkheid is en ik wordt in het hele verhaal buitengesloten. Ik heb een dubbele baan. Mijn beide ouders komen te overlijden. En ik heb weer eens alles in een laatje gestopt. waarschijnlijk is het laatje zo vol geworden dat het eergisteren open gesprongen is met alle gevolgen van dien aard dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik voel mij verlamd mijn zicht is troebel, ben doodmoe en mijn hoofd staat op ontploffen. Ik zie geen uitweg en denk alleen maar aan wegrennen,verdwijnen, oplossen in lucht. Als ik maar eens wist hoe.

Even mijn verhaal doen. Ik ben een jonge vrouw van 27, heb 2 kindjes van bijna 5 en bijna 3 jaar en zie het allemaal niet meer zitten. De opvoeding lukt niet echt, ik heb ook vaak ruzie met mijn echtgenoot over de kinderen, mijn echtgenoot heeft een eigen zaak en ik heb contstant het gevoel van niet mee te tellen. Als je in word al een afscheidsbrief typt, wil het toch wel zeggen dat het menens is... Ik vind het leven zo ingewikkeld. Binnenkort zit ik zonder werk, dat komt er dan ook nog eens bij.

7 november wordt mijn dochter haar eerste schooldag, dat is mijn streefdoel. Als ik mijn kinderen niet had, dan zou ik het waarschijnlijk al eerder gedaan hebben. Nu lijkt het alsof ik gewoon zit te wachten tot ze groter zijn om er een einde aan te kunnen maken. Moeder waarom leven wij? :'-(

De maatschappij trekt op niets meer. Ik ben ook allang niet meer de vrolijke zelve die ik vroeger was. Lachen doe ik nog, maar vanbinnen schreeuw ik het uit. En niemand die het ziet.

Ik voel me zo verdomd alleen op de wereld. Met mijn moeder kan ik wel goed praten, ze zegt dat het tijd wordt dat ik wat positiever naar het leven kijk. Maa rhoe begin je daar aan als alles tegen lijkt te gaan???

mijn leven is een heel. mijn ex laat me soms oppakken wegens mishandeling maar raak geen vinger aan. ze heeft mijn vriendin bedreigt met vervelende telefoontjes en smsjes. ze heeft de relatie verbroken met mij dit doet mij zoveel verdriet ik hielde zoveel van haar. heb zoveel gewerkt om alles te vergeten dat lukt niet. laatst kreeg ik nog een sms met daarin ik moest mij maar doodrijden dan was er weer een vervelende man weg. ben nooit vervelend geweest heb altijd goed gezorgd voor iedereen. nu is mijn leven voorbij hier kan ik niet meer leven de hart is verscheurd hopelijk kan ik gauw dood zijn
elke dag is een hel voormij steeds weer die pijn.
cor

Ik ben nu 24 jaar volgende maand 14 nov word ik 25 maar zo te zien ben ik er niet meer ik ben klaar om me eigen leven een einde te maken.
Er is veel en egt veel dingen met mij gebeurt in me leven zoals,verkracht,sexueel misbruik,geslagen, me familie houden niet van me ze hebbeb de pest aan me,ik lieg veel en wanneer ik de waarheid zeg geloven ze me egt niet,beschulden me van dingen dat ik heb niet eens gedaan,ik heb zo veel schulden dat ik niet weet waar ik moet beginnen,ik ben nu ook dakloos.
Het is beter dat ik een einde aan me leve maak dan kan iedereen gelukkig verder leven.
Niemand weet dat ik bestaat en als ik dood ben niemand ga me tog missen.
Als god egt bestaat had hij me geholpen maar god bestaat niet.
Was ik nooit geboren ik was nooit de liever van me ouders nog iets ik ben niet een groot bebracht door me ouders maar door iemand anders

Hallo, ik ben een meisje van 18 jaar ( ben net 3 weken 18 ) Het begon allemaal op de basisschool. Ik had het daar altijd moeilijk omdat ze me pestte om me uiterlijk. Op een dag kwamen er 3 jongens waar ik zelf goed mee omging begonnen me onderweg naar huis te volgen. Ik woon heel dicht bij school z'n 80 meter net 20 meter voor me huis sloegen ze me in elkaar en kwam huilend thuis aan. Heb eigenlijk alles ontkent aan me moeder. En ben gelijk me kamer in gegaan. Me vader is trouwens overleden als sinds ik een maand of 6 was. Alleen weet ik niet hoe die is overleden. Toen ik in groep 6 zat begon me broer me te verkrachten. Hij heeft dat 2x gedaan. Ik wist niet wat ik moest doen dus heb ik het maar in mezelf gelaten. Na een half jaar begon me andere broer me te verkrachten en dat is z'n 4 jaar lang doorgegaan. Soms dagelijks en soms een paar keer in de week. Ik werd ineens een heel ander mens ik werd sneller boos werd agressief en als iemand iets bij me deed ging diegene er al snel aan. Maar zo was ik helemaal niet. Ben mezelf helemaal kwijt. Heb in me 1e leerjaar van de middelbare school gedacht dat ik zwanger was maar dat bleek niet zo te zijn gelukkig. Toen ik in 2010 een auto ongeluk kreeg stortte me wereld helemaal in!!! Ik lag in het ziekenhuis en was er slecht aan toe, maar gelukkig ik heb het overleefd. Ik heb 3 maanden moeten revalideren. Toen zat ik in de 4e klas eindexamen. De 1ste schooldag ging het al fout ik werd ziek door de autoongeluk. En lag weer in het ziekenhuis nu voor anderhalf maand. Toen ik weer thuis was kon ik niet naar school. Daar ging me examen dacht ik. Ik heb dat jaar nog 5x in het ziekenhuis gelegen voor een lange tijd elke keer. En ben 3xgeopereerd. Toen ik in het ziekenhuis lag heb ik verteld dat ik ben verkracht door me broers. Zij hebben me toen voor steun naar het GGZ gestuurd. Nu loop ik daar al bijna een jaar en niks helpt. In de familie gaat het ookal niet zo goed. Ik kom uit een islamitische gezin dus tegen me moeder zeggen dat ik verkracht ben kan ik niet. Ik heb al meerdere pogingen gedaan om zelfmoord te plegen maar helaas is het nog niet gelukt. Ik kan niks meer doen. Me examen heb ik door 2je gedeeld en doe nu de andere helft me vriendinnen ben ik allemaal kwijt omdat ik heel het jaar niet op school was. Me zussen en broers pesten me en zeggen dat ik maar eens moet gaan afvallen dus begin morgen met afvallen en ga dinsdag beginnen met sporten. Maar weer niet voor hoelang want me afscheidsbrieven staan al klaar.

Bedankt,

Door mishandeling en sexueel misbruik in mijn jeugd,ben ik op jonge leeftijd al in aanraking gekomen met de ggz.Dat heeft me niet bepaald goed gedaan!Na de bevalling van mijn tweede kindje ben ik in o.a. een depressie geraakt.Ik kreeg een gedwongen opname en ben met geweld onnodig gesepareerd.Daar kom ik niet meer over heen.Ik voel me totaal kapot.Ik vertrouw niemand meer.Kan eigenlijk mijn twee kindjes niet achterlaten,mijn echtgenoot niet.Maar ik voel me totaal gemold door de "zogenaamdehulpverlening",de psychatrie....,ik ben daar zoveel sadisme en leugens tegengekomen.Ik denk veel aan zelfdoding,onlangs nog weer op een flat gestaan en er dichtbij..maar ik weet dat ik het niet op die manier zal durven.Heb nu twee keer op de flat gestaan en dan voel ik een ZEER ZEER INTENSE ANGST.De ggz crisisdienst verbrak de telefonische verbinding met mij terwijl ik boven op de flat stond,met een "ik kan u niet helpen,dag dag mevrouw.."(tuut tuut tuut...)Ik heb toen met mijn been over de railing gestaan,toen belde mijn ongeruste partner mij,wat mij weer een beetje tot mijn positieven bracht...(!!!!!!)Ik heb alle contacten met de hulpverlening verbroken,door alle slechte ervaringen daarmee vertrouw ik niemand meer.Ik ben 41 jaar maar ik voel me 100.Ben met heel veel geweld,onnodig,door "zogenaamde psychiatrische verpleegkundigen"gesepareerd,die na een klachtindiening alles bij elkaar gelogen hebben om zichzelf in te dekken..."psychiatrie" is gewoon een dekmantel om mensen ongestraft fysiek en mentaal te kunnen mishandelen.Ik denk nog steeds aan de beste manier voor zelfdoding,leef wat dat betreft in twee werelden.Wat moet ik doen?de balans weegt meer naar zelfdoding,maar ter voorbereiding heb ik tijd nodig...