Levensverhalen (pagina 464)

ik wil gwn een einde aan mn leven maken. ik kan het echt neit meer. toen ik bijna 13 was ben i k begonnen met niet meer eten. het was op het laatst zo erg dat ik niet meer wist hoe honger voelde. dat is zo erg. ik ben in 1 jaar. 11 kilo afgevallen. ik ben er nu van afgekomen. omdt ik op het laatst zo ziek was dat ik niet meer zelf kon lopen. nog steeds weet niemand van mijn ziekte. ik heb het overwonnen. nouja. niet overwonnen. maar ik zit op gezond gewicht. soms heb ik nog een terugval. niet vaak. behalve als er emotionele dingen gebeuren. het ging een hele tijd goed met mij. (een half jaar) ik maakte veel lol met mn vrienden. mn cijfers zijn wel wat slechter.. maar ik had weer plezier in mijn leven. maar nu gaat het weer helemaal mis. op school haat bijna iedereen me. omdt ik mn beste vriend een kusje op zn wang gaf omdt ik elke dag eten en alles van hem krijg. een vriendin van mij heeft dat tegen zijn vriendin gezegd en die haatme nu. ze zet de hele school tegen me op. ze stalken me op hyves en op school. ik heb iedereen die me stalkt op hyves er al af 'gegooid' maar op school is het niet echt heel fijn. ik word in elke gang nageroepen. hoer en slet zeggen ze dan. ik gaf gwn mn allerbeste vriend een kus omdt hij der altijd voor mij is. mag dat niet meer? gelukkig zijn mijn 9 beste vriendinnen er voor me ll' en laat mijn beste vriend me neit stikken ook al isdit gebeurd. zonder hun was ik hier denk ik niet meer geweest. jongens ik hou super veel van jullie. ik weet dat jullie dit togh neit lezen. omdt jullie geen idee hebben van mijn anorexia. maar ik beloof dat op 1 dag alles weer goed is!

Jaren lang werd ik gepest op school op de basis school en de middelbare school ik werd bedreigd geslagen en alles.
Mijn vader ging vreemd toen mijn moeder in verwachting was me moeder was ernstig ziek en kon dood gaan de baby in haar buik ook.
Toen mijn broertje geboren was werd hij de lieveling van de familie ik kreeg bijna geen aandacht en in mijn familie's oog was ik de slechte kind.
Elke ruzie thuis werd er ziek van ik begon mezelf te snijden maar er gebeurde niks klein beetje bloed en dat was het ik wou gewoon dood ik begon pillen te slikken er gebeurde nog niks.
3 dagen voor mijn 15e verjaardag ben ik verkracht door een groep jongens op mijn 15e verjaardag ben ik terecht gekomen in een mishandeling waar door ik een heftige hersenschuding had
Nu schuil ik onder omdat ik bang ben dat het weer gebeurd
Op school word ik nog steeds gepest mijn vader had mij laatst geslagen en toen ben ik weggegaan ze ontkennen het en nu heb ik geen contact met ze ik wil niet meer leven ik ben gewoon levens moe allemaal dingen gebeuren elke x alleen ongeluk geen geluk wil gewoon DOOD !:)

Ik heb momenteel niet zo'n behoefte mijn hele verhaal te vertellen, maar wat ik wel even kwijt wil is dat men belooft dat alles goedkomt als je volhoudt. Welnu, ik ben nu bijna 44, dus God heeft nog zo ongeveer dertig jaar om die belofte waar te maken. Ik doe mijn best om er niet aan onderdoor te gaan, maar ik heb vertrouwen in Hem en in hemelsnaam in mezelf. Ik heb al enkele verhalen hier gelezen, en wil ze allemaal gaan lezen, omdat verhalen die je het leven benemen je ook vaak de adem benemen, zo onthutsend is het om te zien hoe goede mensen door Hem in de steek worden gelaten. Het doet mij verdriet dat achter elk verhaal een doodswens zit, want ik weet wat het is.

Misschien dat ik later ook mijn verhaal hier vertel, maar momenteel gaat het relatief aardig goed en dat wil ik zo houden.

ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen vind het nogal moeilijk, maar ik moet het aan iemand kwijt, goed hier mijn leven, toen ik 2 jaar was ben ik uit huis geplaats ik kwam toen in een crisisopvang terecht waar ik blijkbaar alleen maar vloekte en schold stond in een rapport, na een half jaar kwam ik in een kindertehuis terecht waar ik mijn familie een uurtje per week mocht zien, ik dacht dat ik door een hel ging en toen was ik pas 4 jaar op mijn 7 kwam ik in het eerste pleeggezin terecht en toen mocht ik elke weekend uit logeren, ik ging het ene weekend naar mijn moeder en het andere weekend naar mijn vader naar een half jaartje werd dit elke weekend een nachtje moedere en een nachtje vader, tijdends die weekenden bij mijn vader werd ik secuee door hem misbruikt, ik dufte dit tegen niemand te zeggen dit duurde 2,5 jaar lang van mijn 7 tot mijn 9 was bijna tien toen een van mijn zussen het tegen mijn moeder zei, bleek dat hij hen ook verkrachtte, zij is gelijk naar de politie gegaan en die hebben mijn vader opgepakt, ze vroeg aan mij of het ook was gebeurd bij mij nog steeds dufte ik het niet te zeggen maar uiteindelijk vond ik de moet, toen verhuisde in naar een ander pleeggezin, daar voelde in mij echt gelukkig alleen miste ik mijn moeder zo erg dat ik het niet besefte hoeveel geluk ik had dat ik in dat gezinterecht ben gekomen, ik had altijd ruzie met een van de kinderen daar, en waardeerde het nooit, uiteindelijk kwam ik op mijn 11 weer thuis wonen dat ging een jaar lang goed maar toen kwam mijn licht verstandelijk gehandicape zus thuiswonen en omdat zij alle zorg nodig had werd ik weer aan de kant gezet, ik woonde daar en zag alle hulp naar mijn zus gaan, ik voelde me met de dag eenzamer worden, een leegte die niet te vullen was, kreeg steds meer heimwee naar het laatste pleeggezin waar ik woonde mijn moeder begreep niet waarom ik zo anders was en dacht ook dat ze de opvoeding door kon zetten van toen ik twee was ze begreep me helemaal niet en toen kwam die vervelende pupertijd ook nog eens en dacht ze dat ze dat de schuld kon geven, en rond deze tijd had ik de verkrachting nog steeds niet kunnen verwerken ik stopte het maar ergens achter in een hoekje, uiteindelijk kon ik er meeomgaan toen ik 14 was en toen kreeg ik ook mijn eerste grote ruzie met mijn ma en toen vond ze dat ik maar naar de riagg moest want ja ik zou wel last van de verkrachting hebben daar moest ik beelden naar boven halen die ik al lang geleden had weggestopt, ik deed maar alsof de beelden mij iets deden en loog tegen die mensen zodat ik snelle van die onzin af zijn zodat ik die beelden weer weg kon stoppen, ik ben al een paar keer weg gelopen van huis, op een dag toen ik zestien was en mijn moeder was getrouwd met haar nieuwe vriend kwam er weer een knallende ruzie, hij had gezecht dat mijn andere zus wel de zes meter onder de grond zou slaanen dat ze zo goed als dood voor hem was, toen ik voor mijn zus opkwam wilde hij mijn hoofd inslaan met een houten kruk omdat ik haar wilde verdedigen met en ijzeren speelgoed mesje had ik gezecht je komt niet aan mijn zus, mijn koeder keek maar wat toe en deed niets ik sloeg de mes in de deur omdat ik hem niet wou raken maar uiteindelijk zag ik geen andere weg meer om mij leven te redden pas toen hij is levensgevaar kwam sprong mijn moeder er tussen ik was het dus niet waard om te redden maar hij wel, toen ben ik weg gelopen naar een oom en had geld van mijn moeder gestolen om een treinkaartje te betalen als ik het leven niet waard was dan was zij het geld niet waard, uiteindelijk hebben we het uitgepraat en ben ik terug gekomen, vorig jaar had ik een heel lief hondje en ik dacht eindelijk ik heb weer iets om voor te leven ik hoef mezelf niet van kant te maken, maar toen kwam er weer iets tussen want dat lieve hondje hield zoveel van mij dat hij een keertje ontsnapte van een huis en bij mij in een auto wou springen toen kwam het onder de wiel terecht, het voelde alsof mijn hart er uitwerd gerukt het in stukjes werd gesneden en ze mij dwongen om er een vogeltjes dans om te doen, ik kan niet beschrijven hoeveel pijn dat deed, 5 maanden daarna werden mijn gevoelens vn zelfmoord steeds erger, en ik had hulp gezocht maar daardoor ben ik mij nog meer bewust geworden van mijn emoties die mij tot die waanzin drijven, toen kreeg ik ook nog eens te horen dat mijn favorite pleegbroer die ik al wat jaar niet had gesproken maar wel van plan was om snel een keertje te spreken om wat leuks te toen zelfmoord had gepleegd en zijn leven leek zo perfect hij had alles dacht ik tenminste het enige wat hem tot waanzin dreef waren stemmen in zijn hoofd, kwam ik later achter toen ik gedichten van hem las, en toen dacht ik als hij het kan dan moet ik het ook kunnen maar dat deed ik niet, toch had ik al wel en plan bedacht over hoe ik het zal gaan doen, maar mijn moeder vond de rattengif die bij mijn plan hoorden, soms vraag ik mij af of de mensen mij wel zullen missen als ik weg ben het enige wat mij tegen houd is de pijn die ik voel van de dood van mij pleegbroer maar is het het wel waard om te blijven leven om andere die pijn te besparen terwijl ik er zelf elke dag aan onderdoor ga, ik zou zo graag willen weten waar ik voor moet leven, want elke keer als ik denk en reden te hebben gevonden raak ik het toch wel weer kwijt.

ik ben gewoon de weg even kwijt en weer geen uitkomst meer, die pijn zit nog diep van binnen en ik weet echt niet meer wat ik moet doen het drijft mij gewoon tot waanzin

Mijn leven is werkelijk een grote puinhoop,ik heb 10 jaar geleden bijde ouders verloren bij een ongeluk,enkele weken daarna belde de politie met de mededeling dat mijn broer zich door het hoofd had geschoten en in de brief die hij had geschreven aan mij vertelde hij dat hij de stress en dergelijke niet meer aankon.
5 jaar later trok ik een lot uit de loterij en leerde een hele lieve vrouw kennen die mijn leven weer op de rails zette.
we trouwden 3 jaar terug maar na een half jaar werdt ze ziek en zieker,het bleek dat ze kanker had en na een ziekbed van 7 maanden overleed mijn vrouw,na deze klap dacht ik alles te hebben gehad en heel langzaam ging me leven weer iets voor uit met up,s en down,s.
totdat er eind september vorig jaar ook bij mij kanker werdt geconstateerd en de situatie is nu dat ik nog enkele maanden te leven heb en dat ik nu niet meer verder wil met me leven.
Heb verschillende pogingen gedaan om me van het leven te beroven door middel van pillen,het gas aan laten staan.
ik weet het niet meer en draai de dagen om,ik leef s,nachts en slaap overdag.
ben helemaal aan gort en weet af en toe niet eens meer of ik nu wel of niet leef.
heb met instanties gesproken maar die willen of kunnen me niet helpen.
wie kan mij raad geven of me een adres geven waar ik heen kan schrijven of bellen om die paar maanden die ik nog heb een beetje rustig door te komen.
ik ben geestelijk en lichamelijk helemaal op

Beetje moeilijk om een gevoel te beschrijven, maar probeer het toch maar...

Ik ben een getrouwde man van bijna 51, en heb een behoorlijk leven achter de rug, veel gewerkt en ook veel ''slechte paden '' bewandeld, en al geruime tijd ben ik moe van deze wereld, ik heb een poging gedaan ongeveer een jaar terug, maar werd wakker op de ic, men had mij gevonden in de duinen met een helicopter...dus niet gelukt, het was me tijd niet dacht ik..maar het verlangen om uit dit leven te stappen wordt weer sterker, ik weet dat het ''ziek'' klinkt, en misschien ben ik dat ook wel, maar ik ben van mening dat ik als volwassen mens, het recht moet hebben om mijn eigen beslissing te kunnen nemen over wat ik wil met dit leven, klinkt erg egoistisch maar de drang is groter dan mijn verstand.

Er is niemand hier op deze hele wereld die mij wil. Vandaag knapte er iets in mij. De zoveelste die mij afwijst. Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam en alleen. Aan de buitenkant schijn ik zo'n leuk leven te leiden. Maar het is allemaal maar schijn. Ik ben twintig jaar. Ik wil genieten van het leven maar telkens word ik weer gekwetst, ik kan er niet meer mee omgaan. En hoe het zover kan komen dat ik op deze site terecht kom, is het bewijs dat ik faal in het leven. In mijn hoofd heb ik een datum dat ik hier niet meer wil zijn en dat geeft me rust. Nog even en dan heb ik voor altijd rust. Ik verlang er naar. Tot nu toe ga ik de dagen door terwijl ik in mijn hart afscheid neem. Het geeft me een weemoedig en bang gevoel. Maar het is beter zo. Er gaat altijd weer iets fout in mijn leven ook als het weer een tijdje goed gaat. Er is hier niemand die mij wil.. Ik ben alleen maar een last.

ik wil eg nie meer ben mishandeld, geestelijk en lichamelijk, vanaf me 7e sneed ik me al, iedereen zecht dat snijden aandacht is,, maar ik liet het aan niemand zien dus kan ik het ook niet krijgen..
Tis gewoon ontlading...

In januari van dit jaar heeft mijn zoon van 18 zelfmoord gepleegd. Totaal onverwacht voor iedereen om hem heen. De dagen darna werk je aan de uitvaart, we hebben aleen nog maar de dichte kist kunnen zien. Zo'n mooie bijzondere jongen, waar zoveel van gehoudn werd.... We zijn nu bijna 10 maanden verder.. ze zeggen dat het went of slijt, maar dat is niet waar. Mensen zeggen dat ze er voor je zullen zijn, dat is ook niet waar. Ik heb gepraat, gehuild, gefeest, hulp gezocht... de pijn wordt alleen maar erger, het gemis groter. Elke ochtend wakker worden met verdriet, elke avond slaapproblemen door het malen in je hoofd. Op het werk waar ik me pas na 8 maanden ziek melden word ik nu geintimideerd en ik heb niet de energie om er tegen te vechten..... waarom zou ik!

Ik weet niet echt hoe ik moet beginnen, ik ben een meisje van bijna 20 met 2 banen, een lieve vriend en nog allebei m'n ouders. Toch ben ik totaal niet gelukkig. Ik heb het gevoel alsof ik niks goed doe in m'n leven en niemand me mag zoals ik ben. Mijn moeder is ernstig ziek en m'n ouders zijn gescheiden. Ik eb een goede band met m'n moeder maar minder met m'n pa, het voelt alsof hij mij niet accepteert zoals ik ben. Ik voel me minderwaardig als hij in de buurt is en als ik ook maar 1 kilo ben aan gekomen voelt t alsof ik een mislukkeling ben in zijn ogen en omdat ik niet helemaal perfect ben (zoals niemand) voelt t echt alsof hij niet van me houdt zoals ik ben. M'n moeder doet heel goed der best om er voor me te zijn maar die is tezwak om door te hebben wat er aan Fr. Hand is en niemand ziet dat ik er ook aan onderdoor ga. M'n vriendje snapt mij niet en zegt alleen maar dt ik niet zo raar moet praten.