Levensverhalen (pagina 464)

hooi
toen myn ex het met me uitmaakt was k zo ontzettend verdrietig ik dacht van dat hy wel by me terug kwam maar dat was dus niet zoo ..
ik was zoo verdrietig dat ik een touw vast maakte aan mijn gordijn reels ,, en toen kwam mijn moeder naar boven maar die hoorde niets en die zag dus ook niets ,
ik heb het meerdere keren geprobeerd maar mijn oma die was ziek en daar dacht ik aan om niet door tegaan met het proberen van zelfmoord


liefs ,,,,,,
maar toch bedankt

Niets gaat fout, en niets gaat juist. Je moet zo veel in deze wereld: studeren, werken, geld verdienen, trouwen, kinderen krijgen, maar alles laat mij onverschillig. Leven maakt mij niet gelukkig. Eeuwig rusten misschien wel. Had ik maar het lef.

Ik denk er steeds vaker over na zelfmoord te plegen. Ik woon in een zorgboerderij met anderen van mijn leeftijd. Ik heb vaak het idee dat weinig mensen echt om me geven. Ik word een klein kind, mongool door mijn verzorger genoemd en hij zeg dat ik weg moet. Ik zou dan naar mijn moeder willen gaan, maar dan sta ik dezelfde avond weer thuis. Ik snap de zijn van het leven niet ik ben er er klaar mee. Ik wil alleen niet mijn moeder in de steek laten.

Hoe kan ik wat positiever worden?

ik ben gelukkig nog heel jong maar mijn leven is niet altijd makkelijk geweest... vanaf mijn 7de was mijn vader gokverslaafd. Hij heeft daardoor heel veel geld verspild waardoor we in de schulden zijn gekomen. Hij dacht slim te zijn en in de drugstransport te gaan om geld te verdienen en van de schulden af te komen. Helaas was dat niet zo. De mensen waar die voor vervoerde betaalden niet. Dat is zo een tijd doorgegaan waardoor wij ook veel (slecht) contact hebben gehad met de politie. Uiteindelijk toen er maar geen geld kwam van de mensen waar mijn vader voor vervoerde heeft hij een lading gestolen. Dit is hem niet in dank afgenomen. We zijn verschillende malen met de dood bedreigd en ik heb gezien hoe mijn moeder met een pistool tegen haar hoofd is bedreigd. Toen het zo ver kwam zijn wij 3 maanden uit huis gevlucht. Vaak was het zo dat mijn vader die mannen tegenkwam en hij beschoten, bedreigd en achtervolgd is waardoor wij nergens veilig waren. Uiteindelijk moest ik ook weer naar school. Dat is toen zo geregeld dat ik doordeweeks bij een kennis van mijn moeder logeerde. Dit was een hel voor mij. Ik miste mijn ouders en wist niet of ze veilig waren. Ook moest ik onder strenge regels leven en huilde ik continu. Op een gegeven moment toen ik bij mijn ouders mijn 10de verjaardag vierde werd ons vakantiehuisje binnengevallen door 12 politie agenten. Ze hebben toen mijn moeder en vader opgepakt. Ik had geluk dat mijn oma mij op wou komen halen anders was ik in een pleeggezin gestopt. Die dag was er van alles geregeld om mijn verjaardag te vieren op het park maar toen ik met mijn oma daar langs ben geweets wisten ze van niks, tot overmate van ramp. Ik ben toen terug naar het huis van mijn opa en oma gegaan en heb daar de hele avond gehuild. Uiteindelijk kwam mijn moeder terug. Toen ik aan haar zag hoe erg ze het vond om vast te hebben gezeten kwelde mij dit heel erg. Ik wou de pijn van mijn moeder weg nemen maar kon dit niet. Ik haatte mezelf hierdoor. Mijn moeder vertelde me toen dat papa een tijdje niet terug zou komen. Hij had zichzelf aangegeven omdat ie het vluchtte zat was. hij heeft voor alles wat ie had geflikt 3 jaar gevangenis straf gehad. We hebben hem telkens opgezocht. Het was voor mij heel moeilijk om mijn vader zo te zien lijden. Het afscheid viel me telkens ook heel zwaar. uiteindelijk is hij vrij gekomen maar omdat ie aangifte had gedaan werden de bedreigingen alleen maar erger. De kans was heel groot dat als ze mijn vader vonden ze hem zouden vermoorden. We hebben die tijd ook wel last gehad van een aantal dingen maar het liep al soepeler dan daarvoor. Nu een paar weken terug is alles weer mis gegaan. Mijn vriendje heeft het uit gemaakt en daar zit ik erg mee. Mijn vader is een man van het verleden tegen gekomen die ons bedreigd heeft in ons eigen huis. En mijn ouders hebben heel vaak ruzie. Ik ben hierdoor erg depressief en haal slechte cijfers en huil heel vaak. Ik laat hiervan alleen niks merken aan mijn ouders want ik wil ze niet teleurstellen. Sinds kort snijd ik mezelf ook. Het helpt de pijn vergeten. Want als je lichamelijke pijn hebt let je niet op de geestelijke. Ik vind het vreselijk om weer te moeten leven in angst en continu achterom moet kijken omdat die mannen ieder moment weer voor de deur kunnen staan. Ook heeft mijn vader kanker gehad waar die gelukkig weer van is genzen. Ikzelf heb ook diabetes en ben daar 2 keer bijna aan dood gegaan. Nu wil ik niets liever. Iedereen om mij heen is gelukkig en ik val hun allemaal lastig met mijn verdriet. Ik vind mezelf ook dik en lelijk en ben niet de enige die dat vind. Ik hoor het heel vaak. Ik ben nu echt hopeloos en heb geen idee wat ik moet doen. Ik wil wel zelfmoord plegen maar ben te laf om het daadwerkelijk te doen. Het leven is voor mij een sleur geworden en ik zie geen toekomst voor mezelf...

sorry dat ik iemand hiermee lastig val!!!

ik wil gwn een einde aan mn leven maken. ik kan het echt neit meer. toen ik bijna 13 was ben i k begonnen met niet meer eten. het was op het laatst zo erg dat ik niet meer wist hoe honger voelde. dat is zo erg. ik ben in 1 jaar. 11 kilo afgevallen. ik ben er nu van afgekomen. omdt ik op het laatst zo ziek was dat ik niet meer zelf kon lopen. nog steeds weet niemand van mijn ziekte. ik heb het overwonnen. nouja. niet overwonnen. maar ik zit op gezond gewicht. soms heb ik nog een terugval. niet vaak. behalve als er emotionele dingen gebeuren. het ging een hele tijd goed met mij. (een half jaar) ik maakte veel lol met mn vrienden. mn cijfers zijn wel wat slechter.. maar ik had weer plezier in mijn leven. maar nu gaat het weer helemaal mis. op school haat bijna iedereen me. omdt ik mn beste vriend een kusje op zn wang gaf omdt ik elke dag eten en alles van hem krijg. een vriendin van mij heeft dat tegen zijn vriendin gezegd en die haatme nu. ze zet de hele school tegen me op. ze stalken me op hyves en op school. ik heb iedereen die me stalkt op hyves er al af 'gegooid' maar op school is het niet echt heel fijn. ik word in elke gang nageroepen. hoer en slet zeggen ze dan. ik gaf gwn mn allerbeste vriend een kus omdt hij der altijd voor mij is. mag dat niet meer? gelukkig zijn mijn 9 beste vriendinnen er voor me ll' en laat mijn beste vriend me neit stikken ook al isdit gebeurd. zonder hun was ik hier denk ik niet meer geweest. jongens ik hou super veel van jullie. ik weet dat jullie dit togh neit lezen. omdt jullie geen idee hebben van mijn anorexia. maar ik beloof dat op 1 dag alles weer goed is!

Jaren lang werd ik gepest op school op de basis school en de middelbare school ik werd bedreigd geslagen en alles.
Mijn vader ging vreemd toen mijn moeder in verwachting was me moeder was ernstig ziek en kon dood gaan de baby in haar buik ook.
Toen mijn broertje geboren was werd hij de lieveling van de familie ik kreeg bijna geen aandacht en in mijn familie's oog was ik de slechte kind.
Elke ruzie thuis werd er ziek van ik begon mezelf te snijden maar er gebeurde niks klein beetje bloed en dat was het ik wou gewoon dood ik begon pillen te slikken er gebeurde nog niks.
3 dagen voor mijn 15e verjaardag ben ik verkracht door een groep jongens op mijn 15e verjaardag ben ik terecht gekomen in een mishandeling waar door ik een heftige hersenschuding had
Nu schuil ik onder omdat ik bang ben dat het weer gebeurd
Op school word ik nog steeds gepest mijn vader had mij laatst geslagen en toen ben ik weggegaan ze ontkennen het en nu heb ik geen contact met ze ik wil niet meer leven ik ben gewoon levens moe allemaal dingen gebeuren elke x alleen ongeluk geen geluk wil gewoon DOOD !:)

Ik heb momenteel niet zo'n behoefte mijn hele verhaal te vertellen, maar wat ik wel even kwijt wil is dat men belooft dat alles goedkomt als je volhoudt. Welnu, ik ben nu bijna 44, dus God heeft nog zo ongeveer dertig jaar om die belofte waar te maken. Ik doe mijn best om er niet aan onderdoor te gaan, maar ik heb vertrouwen in Hem en in hemelsnaam in mezelf. Ik heb al enkele verhalen hier gelezen, en wil ze allemaal gaan lezen, omdat verhalen die je het leven benemen je ook vaak de adem benemen, zo onthutsend is het om te zien hoe goede mensen door Hem in de steek worden gelaten. Het doet mij verdriet dat achter elk verhaal een doodswens zit, want ik weet wat het is.

Misschien dat ik later ook mijn verhaal hier vertel, maar momenteel gaat het relatief aardig goed en dat wil ik zo houden.

ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen vind het nogal moeilijk, maar ik moet het aan iemand kwijt, goed hier mijn leven, toen ik 2 jaar was ben ik uit huis geplaats ik kwam toen in een crisisopvang terecht waar ik blijkbaar alleen maar vloekte en schold stond in een rapport, na een half jaar kwam ik in een kindertehuis terecht waar ik mijn familie een uurtje per week mocht zien, ik dacht dat ik door een hel ging en toen was ik pas 4 jaar op mijn 7 kwam ik in het eerste pleeggezin terecht en toen mocht ik elke weekend uit logeren, ik ging het ene weekend naar mijn moeder en het andere weekend naar mijn vader naar een half jaartje werd dit elke weekend een nachtje moedere en een nachtje vader, tijdends die weekenden bij mijn vader werd ik secuee door hem misbruikt, ik dufte dit tegen niemand te zeggen dit duurde 2,5 jaar lang van mijn 7 tot mijn 9 was bijna tien toen een van mijn zussen het tegen mijn moeder zei, bleek dat hij hen ook verkrachtte, zij is gelijk naar de politie gegaan en die hebben mijn vader opgepakt, ze vroeg aan mij of het ook was gebeurd bij mij nog steeds dufte ik het niet te zeggen maar uiteindelijk vond ik de moet, toen verhuisde in naar een ander pleeggezin, daar voelde in mij echt gelukkig alleen miste ik mijn moeder zo erg dat ik het niet besefte hoeveel geluk ik had dat ik in dat gezinterecht ben gekomen, ik had altijd ruzie met een van de kinderen daar, en waardeerde het nooit, uiteindelijk kwam ik op mijn 11 weer thuis wonen dat ging een jaar lang goed maar toen kwam mijn licht verstandelijk gehandicape zus thuiswonen en omdat zij alle zorg nodig had werd ik weer aan de kant gezet, ik woonde daar en zag alle hulp naar mijn zus gaan, ik voelde me met de dag eenzamer worden, een leegte die niet te vullen was, kreeg steds meer heimwee naar het laatste pleeggezin waar ik woonde mijn moeder begreep niet waarom ik zo anders was en dacht ook dat ze de opvoeding door kon zetten van toen ik twee was ze begreep me helemaal niet en toen kwam die vervelende pupertijd ook nog eens en dacht ze dat ze dat de schuld kon geven, en rond deze tijd had ik de verkrachting nog steeds niet kunnen verwerken ik stopte het maar ergens achter in een hoekje, uiteindelijk kon ik er meeomgaan toen ik 14 was en toen kreeg ik ook mijn eerste grote ruzie met mijn ma en toen vond ze dat ik maar naar de riagg moest want ja ik zou wel last van de verkrachting hebben daar moest ik beelden naar boven halen die ik al lang geleden had weggestopt, ik deed maar alsof de beelden mij iets deden en loog tegen die mensen zodat ik snelle van die onzin af zijn zodat ik die beelden weer weg kon stoppen, ik ben al een paar keer weg gelopen van huis, op een dag toen ik zestien was en mijn moeder was getrouwd met haar nieuwe vriend kwam er weer een knallende ruzie, hij had gezecht dat mijn andere zus wel de zes meter onder de grond zou slaanen dat ze zo goed als dood voor hem was, toen ik voor mijn zus opkwam wilde hij mijn hoofd inslaan met een houten kruk omdat ik haar wilde verdedigen met en ijzeren speelgoed mesje had ik gezecht je komt niet aan mijn zus, mijn koeder keek maar wat toe en deed niets ik sloeg de mes in de deur omdat ik hem niet wou raken maar uiteindelijk zag ik geen andere weg meer om mij leven te redden pas toen hij is levensgevaar kwam sprong mijn moeder er tussen ik was het dus niet waard om te redden maar hij wel, toen ben ik weg gelopen naar een oom en had geld van mijn moeder gestolen om een treinkaartje te betalen als ik het leven niet waard was dan was zij het geld niet waard, uiteindelijk hebben we het uitgepraat en ben ik terug gekomen, vorig jaar had ik een heel lief hondje en ik dacht eindelijk ik heb weer iets om voor te leven ik hoef mezelf niet van kant te maken, maar toen kwam er weer iets tussen want dat lieve hondje hield zoveel van mij dat hij een keertje ontsnapte van een huis en bij mij in een auto wou springen toen kwam het onder de wiel terecht, het voelde alsof mijn hart er uitwerd gerukt het in stukjes werd gesneden en ze mij dwongen om er een vogeltjes dans om te doen, ik kan niet beschrijven hoeveel pijn dat deed, 5 maanden daarna werden mijn gevoelens vn zelfmoord steeds erger, en ik had hulp gezocht maar daardoor ben ik mij nog meer bewust geworden van mijn emoties die mij tot die waanzin drijven, toen kreeg ik ook nog eens te horen dat mijn favorite pleegbroer die ik al wat jaar niet had gesproken maar wel van plan was om snel een keertje te spreken om wat leuks te toen zelfmoord had gepleegd en zijn leven leek zo perfect hij had alles dacht ik tenminste het enige wat hem tot waanzin dreef waren stemmen in zijn hoofd, kwam ik later achter toen ik gedichten van hem las, en toen dacht ik als hij het kan dan moet ik het ook kunnen maar dat deed ik niet, toch had ik al wel en plan bedacht over hoe ik het zal gaan doen, maar mijn moeder vond de rattengif die bij mijn plan hoorden, soms vraag ik mij af of de mensen mij wel zullen missen als ik weg ben het enige wat mij tegen houd is de pijn die ik voel van de dood van mij pleegbroer maar is het het wel waard om te blijven leven om andere die pijn te besparen terwijl ik er zelf elke dag aan onderdoor ga, ik zou zo graag willen weten waar ik voor moet leven, want elke keer als ik denk en reden te hebben gevonden raak ik het toch wel weer kwijt.

ik ben gewoon de weg even kwijt en weer geen uitkomst meer, die pijn zit nog diep van binnen en ik weet echt niet meer wat ik moet doen het drijft mij gewoon tot waanzin

Mijn leven is werkelijk een grote puinhoop,ik heb 10 jaar geleden bijde ouders verloren bij een ongeluk,enkele weken daarna belde de politie met de mededeling dat mijn broer zich door het hoofd had geschoten en in de brief die hij had geschreven aan mij vertelde hij dat hij de stress en dergelijke niet meer aankon.
5 jaar later trok ik een lot uit de loterij en leerde een hele lieve vrouw kennen die mijn leven weer op de rails zette.
we trouwden 3 jaar terug maar na een half jaar werdt ze ziek en zieker,het bleek dat ze kanker had en na een ziekbed van 7 maanden overleed mijn vrouw,na deze klap dacht ik alles te hebben gehad en heel langzaam ging me leven weer iets voor uit met up,s en down,s.
totdat er eind september vorig jaar ook bij mij kanker werdt geconstateerd en de situatie is nu dat ik nog enkele maanden te leven heb en dat ik nu niet meer verder wil met me leven.
Heb verschillende pogingen gedaan om me van het leven te beroven door middel van pillen,het gas aan laten staan.
ik weet het niet meer en draai de dagen om,ik leef s,nachts en slaap overdag.
ben helemaal aan gort en weet af en toe niet eens meer of ik nu wel of niet leef.
heb met instanties gesproken maar die willen of kunnen me niet helpen.
wie kan mij raad geven of me een adres geven waar ik heen kan schrijven of bellen om die paar maanden die ik nog heb een beetje rustig door te komen.
ik ben geestelijk en lichamelijk helemaal op

Beetje moeilijk om een gevoel te beschrijven, maar probeer het toch maar...

Ik ben een getrouwde man van bijna 51, en heb een behoorlijk leven achter de rug, veel gewerkt en ook veel ''slechte paden '' bewandeld, en al geruime tijd ben ik moe van deze wereld, ik heb een poging gedaan ongeveer een jaar terug, maar werd wakker op de ic, men had mij gevonden in de duinen met een helicopter...dus niet gelukt, het was me tijd niet dacht ik..maar het verlangen om uit dit leven te stappen wordt weer sterker, ik weet dat het ''ziek'' klinkt, en misschien ben ik dat ook wel, maar ik ben van mening dat ik als volwassen mens, het recht moet hebben om mijn eigen beslissing te kunnen nemen over wat ik wil met dit leven, klinkt erg egoistisch maar de drang is groter dan mijn verstand.