Levensverhalen (pagina 450)

2 jaar geleden heb ik mijn broer verloren aan zelfmoord. Dit kwam totaal onverwachts en ik neem het hem nog steeds een beetje kwalijk dat hij mij in de steek heeft gelaten hier op deze soms onmenselijke plaats. Ik verwijd het mijn vader omdat deze al jaren depressief is en steeds op iedereen thuis zit te vitten en uit te maken. Vorig jaar kwam het zelfs zo ver dat hij mij geslagen heeft!! Ik kan hier echter niet meer mee om. Ik ben dan op kot gegaan om verder te studeren maar hier kan ik precies tegen niemand mijn verhaal vertellen. Ik ben bang voor wat de mensen van mij gaan denken. Steeds vaker denk ikzelf nu na om mijn broer achterna te gaan. Ik ben altijd eenzaam en heb totaal geen interesse meer in het leven.

Heb je dat ook dat je je wereld ziet instorten dat je ziet dat je zelf kapot ziet gaan? dat gevoel komt steeds meer op wanneer je meerdere mensen leert kennen die misbruik maken van je goedheid.
door heel veel gebeurtenissen probeer je de draad weer op te pakken maar voor je het weet wordt dat weer verstoord ik vraag me steeds meer af waarom leef ik nog iedereen misbruikt mijn kennis en de kunde die ik zelf op gebouwd heb.
ik ben dit zat het begint allemaal op de lagere school naar mijn weten is die ervaring belangrijk voor de rest van je leven dat gepest omdat je je zelf wil blijven dat getreiterd dat blijf je achter volgen voor de rest van je leven niemand zal je ooit begreipen wat er allemaal in je hoofd speelt je denkt dan dit is einde maar toch een zacht stemmetje verteld je dat je sterker bent maar van binnen blijf je huilen die pijn die ellende ben ik meer dan zat die pijn kan ik niet meer verzachten het is beter dat ik ga veel verder dat iedereen mij vergeer alsof ik nooit heb bestaan mischien beter zo \
ik wens iedereen heel veel sterkte en geluk to voor mij is het te laat nog een paar dagen zal ik geschiedenis zijn niemand zal me missen ben blij als ik uit mijn lijden verlost ben ben blij dat ik hier mijn gedachte mag weer geven ik heb nooit opgegeven maar dit duurt al tien jaar ik trek dit niet meee ik roep op aan iedereen die deze gedachte heeft ik vertrek naar een nieuwe wereld nieuwe leven niks is beter dan een nieuw begin in het buiten land groetjes annoniem maastricht

het begon allemaal toen mijn moeder mij in Nederland op school zetten. Mijn ouders komen uit Schiedam. Zij zijn hun hele leven van boerderij naar boederij verhuist. Toen ik 3 jaar was verhuisde wij naar Belgie in een kleine dorpje. Daar ging ik gelijk naar de peuterschool in het dorp. Ik had er al heel snel vrienden. Toen ging ik met deze klas naar dezelfde basischool een dorp verder. Ook daar had ik heel veel vrienden. Ik was goed in sport en won ook alle ren wedstrijden. Hierdoor was ik altijd de populairste om mee te spelen met ren spelen, tikkertje en zo. Ik was met iedereen bevriend en had hele goeie vrienden. Toen ik eigenlijk naar groep acht zou gaan vond mijn moeder het tijd om me in Nederland op school te zetten omdat ik dan mijn nederlands zou verbeteren zodat ik dalijk twee perfect nederlands en frans zou kunnen. Ik ging uiteindelijk een dorp verder in Nederland naar school. Aan het begin ging het goed, want een vroegere vriendin uit ons dorp zat daar ook op school want zij en haar ouders waren daar naar toe verhuisd. Maar daar begon het al dat ik door een paar jongens van een klas lager gepest werd. Ik was niet gewend dat kinderen zo tegen mij deden dus ik wist ook niet wat ik moest doen. Gelukkig Hielpen een paar meisjes uit mij klas en werd er daarna niet meer gepest. Toen ik naar de middelbare school ging had ik er heel veel zin in. Ik ging samen met mijn buurmeisje die in die tijd een hele goeie vriendin was, we speelden zo'n beetje elke dag samen. Na een half jaar begin A (mijn buurmeisje) met een ander meisje op te schieten, en werd ze daar uiteindelijk beste vriendin mee. Hierdoor begon ik haar kwijt te raken. En begon ik ook jaloers te worden. Zij was altijd mijn vriendin en plotselings ging ze altijd naast dat andere meisje zitten enzo. Ik werd er heel jaloers van. En begin ook berichten naar haar te sturen van, je mag kiezen. Haar of mij. Wat natuurlijk niet eerlijk was en haar moeder had het ook gezien dus zei dat ook tegen mijn moeder. En zo kregen we weer een groot drama waardoor ik me alleen maar slechter voelde. En vanaf daar is mijn vriendschap met mijn buurmeisje ook alleen maar verminderd. Uiteindelijk werd die vriendschap van hun weer minder. Maar toen ging ze opeens met twee meisjes om uit een heel ander groepje zeg maar. Vanaf daar waren wij niet echt vrienden meer. Ze pesten ons niet ofzo, het was niet zo een groepje. Maar voor haar waren dat nu haar vrienden. En daar paste ik gewoon niet tussen. Aan het begin was het nog niet zo erg, maar langzamerhand altijd als ik haar belde om af te spreken had ze nooit tijd, ze had geen zin zei ze altijd. Nadat een stuk of twintig keer gaf ik het ook op. Mijn eerste schooljaar was ook daarom een grote hel. Ik werd gepest door de kinderen in mijn klas. Zelfs door de personen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren pesten me. In het tweede leerjaar veranderde dat eindelijk. Ik werd beste vriendinnen met Kelly. Het was een geweldig jaar. We gingen elke week standaard in de stad chille. En als we bij elkaar waren moest je oppassen zo druk waren we samen. In het derde veranderde dat weer een beetje. Ik ging naar de afdeling administratie en zij naar de afdeling verzorging. Zij maakte daar een nieuwe vriend: Dennis. Uiteindelijk werd ik daar ook goeie vrienden mee en met nog een vriend van Dennis uit van een niveau lager waren we elke pauze samen lol aan het maken met zijn vieren. Dat was een geweldige tijd en had ik ook het gevoeld dat de wereld aan mijn voeten lag, en dat het afschuwelijke eerste jaar maar een slechte nachtmerrie was. Toen kreeg ze een nieuwe vriendin Ellen. En daar begon ze meer mee op te schieten tijdens de les en alles en ik voelde me altijd buitengesloten. Zij hadden dan tijdens de les iets grappis gedaan ofzo en konden daar de hele week grapjes mee blijven maken waardoor ik me alleen maar buitengesloten voelde. Iedereen zag ons als de drie musketiers maar drie kwart van de tijd dat we samen waren voelde ik me altijd buiten gesloten. Mijn vierde en laatste jaar van de middelbare school was een grote hel. Ik zat nog steeds in dezelfde klas als het derde maar de meisjes waarmee ik omging in die klas gingen met andere om waardoor ik zon beetje gedwongen werd om met Michelle om te gaan. Je kon eigenlijk vanaf het begin af zien dat wij niks met elkaar hadden. We zaten wel altijd bij elkaar in de klas enzo maar dat was meer omdat we met niemand anders omging. Eigenlijk kon ik haar niet uitstaan. En eigenlijk als ik terugkijk pesten ik haar ook een beetje. Want als zij verlegen ofzo voelde dan werd haar hele gezicht altijd heel snel rood en ik lachte har ook altijd uit. Dat vind ik nu zo erg dat ik dat gedaan heb, maar ik denk dat ik dan hoopte meer erbij te horen ofzo. Ik voel me er ook afschuwelijk over. Maar alle jongens in de klas pesten ons allebei altijd. Ik slis en daarvoor werd ik altijd gepest. Als ik ene presentatie ofzo had begonnen ze allemaal ssss te roepen. Afschuwelijk was het. Als ik thuis was moest k altijd de hele avond huilen. Ik heb het hele jaar met een blij gezicht rondgelopen, maar van binnen ging ik kapot. En dan had je ook nog Kelly en Ellen die wel goeie vrienden van me waren maar ik voelde me de meeste tijd nog steeds buitengesloten. Toen we allemaal naar het MBO ging en een andere opleiding hadden ging het stukken beter. Kelly zat in een andere stad op ene school en Ellen op dezelfde school als mij maar een andere opleiding. Omdat we op de zelfde school zaten gingen we heel veel met elkaar om. Met Kelly werd dat minder. Niet alleen omdat we niet meer op dezlefde school zitten maar omdat ze nu ook een vriend had. Daarom is het altijd als wij afspreken dat ze het afzegt omdat ze haar vriend dan een week lang niet kan zien ofzo. Terwijl ze mij dan al 4 maanden niet gezien had. En iedere keer als ze weer afezgt voel ik me gewoon van binnen kapot gaan. Omdat ik merk dat ik mijn beste vriendin kwijt ben. Ik ben alleen goed voor haar als ze weer eens ruzie met haar vriend heeft. Nu heb ik wel nieuwe vriendin op mijn nieuwe opleiding. Ik zit samen met Maud in de klas. Zij zat ook op mijn middelbare school. Het was een kleine school daardoor kent iedereen elkaar. We gingen nooit met elkaar om maar wisten wel wie we waren. Aan begin was het een beetje raar maar uiteindelijk ging ik elke dag met haar om. WE hadden ook altijd samen de bus enzo, en zaten elke les naast elkaar voor twee jaar lang. Toen kwam Audrey bij ons groepje. Zij had ruzie gekregen met haar vorige groepje uit de klas en ging toen meer met ons om. Aan het begin ging ze met Manon en Chantal om. Maar opeens toen Manon niet veel meer naar de les kwam begon ze meer met ons om te gaan. Vooral met Maud. En opeens ging Maud naast haar zitten in een les. En dat begon steeds vaker. En nu is het gewoon standaard geworden. En ik raak er gewoon zo jaloers door. Niet dat ik vindt dat ze alleen met mij bevriend mag zijn maar dat ze liever naast haar zit. En nu hadden we laatst bij een vak moesten we in groepjes van twee en vroeg audrey maud gelijk van of zij samen konden. En op dat moment voelde ik me zo slecht. Ik heb nu echt een hekel om na school te gaan. Omdat ik het gevoel heb dat ik er eigenlijk geen vriendin meer heb. En als ik thuis kom wil ik mezelf alleen maar van kant maken. Want ik wordt gek van mijn moeder. Ik v ind het afschuwelijk om te zeggen… maar ik hou niet van haar. Sterker nog, ik heb een grote hekel aan haar. Vroeger altijd al gaf ze mijn zus altijd gelijk en werd ik de gestoorde genoemd omdat ik altijd flipte want mijn zus me aan het uitschelden was. Nu nog steeds voor dezelfde dingen, dat ik dik ben, dat ik dom ben en van alles. En het ergste is ze heeft ook gelijk. Ik ben ook dik en ik ben ook dom. Zij doet HBO zij is veel slimmer dan ik. En nu we ook nog een geldproblemen hebben kan ik me ook niet leuk kleden ofzo. Ik heb een paar zomerjurken twee majo’s en twee vesten en daar moet ik het maar mee doen. Er is eigenlijk geen geld om nieuwe kleren enzo te kopen. Ik zit ook eigenlijk elke weekend thuis. Ik ga nooit uit en ik spreek ook nooit met vrienden af. en dat is vooral omdat ik gewoon ook geen vrienden meer heb. Ik heb een keer per maand met Ellen af maar verder heeft zij ook andere en leukere vriendin om mee af te spreken. Ik heb een jaar geleden ook al geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ik had mijn moeders oude medicijnen die ze nog had liggen geslikt het waren er een stuk of dertig. Toen ben ik gaan slapen. Erg genoeg werd ik de volgende dag gewoon weer wakker met een beetje misselijkheid niks meer. Ik heb die dag zo hard gehuild. Ik dacht gewoon dat zelfs God niet genoeg van me hield om me gelukkig te laten zijn en me te laten sterven. Want sinds die dag voel ik me alleen maar slechter. En elke dag op school voel ik me alleen maar slechter en slechter. Ik heb nog nooit een vriend gehad of zelfs gezoend. Ik denk dat dat vooral mijn eigenlijk schuld is. Door alles ben ik zo onzeker geworden dat als een jongen mij te leuk begin te vinden ik het afkaap met een domme smoes. En elke keer denk ik weer. Wat maakt het uit ze hadden je uiteindelijk toch niet gewild. En ik kan het ze ook niet kwalijk nemen want ik haat mezelf eigenlijk. Ik ben lelijk, ik ben dik en kan niet eens fatsoenlijk praten en ik heb geen vrienden, en als ik er al een heb dan pakt die toch de kans om een nieuwe vriendin te hebben. Ik heb ook dwangneurose. Het is afschuwelijk. Altijd als ik met mijn moeder in de auto zit en ze zet de volume van de radio hoger of lager en de volume komt niet op een even getal terecht wordt ik gek. En als ik achterin zit en het niet kan veranderen wordt ik gewoon gestoord in mijn hoofd. Ik moet daar gewoon letterlijk van huilen. Maar ik zeg dan niks want ik wil niet dat iedereen denkt dat ik gek ben. En dat heb ik met heel veel dingen. Ik heb het een keer aan mijn moeder verteld en ze deed wel alsof ze het snapte en dat ze de psycholoog belde maar toen die psycholoog zei dat je een briefje van de dokter ervoor moest hebben heeft ze er gewoon niks meer aan gedaan. Volgens mij weet ze het niet eens meer. Terwijl het voor mij elke dag erger wordt.

Iedereen zal wel denken, stel je niet aan als je mijn verhaal leest. Maar diep van binnen ga ik kapot. Ik zit elke avond op mijn kamer mezelf in slaap te huilen en te denken hoe ik zelfmoord kan plegen. Maar eigenlijk heb ik gewoon het lef niet om de trekker over te halen. Maar als iemand weet waar ik het lef vandaan kan halen dan hoor ik het graag. Want iedereen denkt misschien dat zelfmoord alleen pijn doet aan de mensen om je heen en dat je daar aan moet denken, maar wie denkt in die tussen tijd aan mij? Dus om iemand anders gelukkig te maken moeten wij maar ongelukkig zijn. Dat klopt volgens mij ook niet. Want het enige wat ik weet is dat ik van deze planeet af wilt. Weg van al dat gehuild en depressief zijn. Gewoon weg. Want ik begin gewoon moe te worden. Te moe om elke dag met een grote glimlach rond te lopen. Gewoon te moe...........

Ik heb zo'n 15 jr. geleden 2 serieuze zelfmoordpogingen gedaan,terwijl ik was opgenomen bij een kliniek in Eindhoven.Ik zag het nut van het leven niet meer.Ik heb nog steeds af en toe het gevoel dat ik niet meer verder kan,mede doordat dit jaar mijn moeder aan kanker is overleden.Ik heb ruim 9 jaar geleden een hond genomen,de liefste schat ter wereld.Toen ik er vorig jaar achter kwam dat ook hij aan kanker leed en niet meer beter zou worden,werd het intens zwaar,omdat mijn moeder vlak daarna dezelfde diagnose gesteld kreeg.Ik heb toen besloten er een puppy bij te nemen,want zonder hond wil ik niet meer.De hond is vorig jaar nov. overleden,en mijn moeder begin februari dit jaar.Ik ben nu echter zo blij met het hondje dat ik nu heb,ik moet naar buiten,want ik heb een fantastische vriend die niet oordeelt op uiterlijk en (bijna) altijd lief is.Zorg voor anderen kan ook zorg voor jezelf betekenen.Bijna iedereen kan een manier vinden om verder te gaan,hoe moeilijk en uitzichtloos het ook lijkt.Je moet hem alleen wel zien te vinden.Ik wens iedereen veel sterkte toe om hun weg te vinden.

mensen die geen depressie hebben gehad. Die geen zelfmoordgedachten hebben gehad kunnen dit niet begrijpen. welke situatie dit heeft voortgebracht. Of het nu erfelijk is of niet. Het doet er niet toe. Je zit ermee. Het s een negatieve kracht die jou naar beneden drukt. Je kunt enkel maar dar meer zien. Mag ik jullie zoetjes raadgevingen geven. Eerst en vooral moet je geest tot rust komen. Ga naar je huisarts praat erover en laat je medikatie voorschrijven. Zoek a.ub. professionele hulp. NU komt het belangrijkste zoek het GELOOF. Dit is de enige manier. Zoek een christelijke beweging. Wanneer je het op momenten zeer moeilijk hebt zegt het volgende : Heer Jezus Christus, langzaam . je zegt dit voort ofwel luidt ofwel inwendig. Het zal je verlichting brengen. Je kunt dit overal zeggen thuis op het werk in school. Mijn zoetjes jullie zijn hier allemaal nodig. Dikke kus veel sterkte

ik ben een meisje van 14 sinds ik in de 2e klas zit is mijn leve een hel geworden me beste vriendin praat niet meer tegen me, ik heb het gevoel alsof de hele klas me haat! sinds een tijdje snij ik ook al in me eigen arm om me woede kwijt te kunnen... daar loopt me klas me ook al mee uit te schelde en ook dat ik dik ben!... HET ENIGE WAT IK NU WIL IS DOOD!!!

in 2007 begon de ellende en ik begon te twijfelen of ik wil de juiste beslissingen in mijn leven heb genomen. Ik kon iet slapen omdat ik erover heel de tijd piekerde en dacht iedereen vind mij dom, achterlijk, laag. dik en een loser. Waaromleef ik nog en het ging verder totdat ik zelfmoord neigingen kreeg in de nacht. Elke nacht.

Jaar later ging dat verder en de problemen begonnen ook zwaarder te wegen en raakte me baan en huis kwijt. Kwam meer in schulden door derden en ik kon het maar niet helpen. In plats daarvan ging ik meer eten, huilen en werken.

Nu is het heel erg zelfs al ben ik tussen de menigte dan dwaal ik af en denk ik aan zelfmoord.

Ik ben bang. Bang wat ik de andere ga aandoen als ik er plotseling niet meer ben.

Ik wil echt niet meer leven al zie je mij mooi eruitzien en kan je van buiten niets opmerken maar ik kan het gewoon niet meer.

Ik weet niet meer hoe ik gelukkig kan zijn

hee mensen ,
ik zit ook met zelfmoordneigingen , en ik ben nog maar 12 , ik zie het leven niet zitten, er zyn zoveel dingen om me heen gebeurt ( dat hou ik liever privé ) en dat werd me allemaal teveel .
ik heb al 2 pogingen gedaan .
1. voor de trein springen ,
2. polsen doorsnyden .

inmiddels zit ik by maatschappelijk werk gedoe , en ik doe elke week gesprekken en toch denk ik er nog elke minuut aan .
de mensen om me heen zyn heel erg geschrokken en vooral mn beste vriendin.
ze had nooit verwacht dat dit van mij afkomt , en dat ik al 2 pogingen had gedaan , mensen vinden het afschuwelijk dat ik zo dacht , maar nu geloof ik nog steeds niet dat er mensen op me geven , ik denk ook zo min over me , dat ik niks waard ben .
mn ouders zijn er zo van geschrokken dat ik zo dacht en dat ik al pogingen had gedaan .
het liefst op dit moment wou ik het als nog doen , maar ik kan niet . als ik iets beloofd heb , hou ik me daar aan .
op school loopt het nogal stroeff , de andere keer gaat het wel goed en dan weer niet .
ik hooop zo dat ik er weer boven op kom , maar ook weer niet ? wat ben ik waard ? niks toch ?

Tip...hoop ik dan...

Ik heb ook sinds ongeveer de tweede veel gedachten naar zelfmoord. Elke keer als ik ga slapen, denk ik aan de dood. Ik heb dat nog steeds. Ik vond me gewoon niets waard: lelijk, stil, saai... De zelfmoordneigingen komen en gaan. De ene keer is het er..en de andere keer niet, maar als ik er aan denk, denk ik automatisch aan mijn moeder. (Ik houd evenveel van mijn vader. ) Komt misschien omdat ik mijn ouders nooit heb zien huilen, op mijn moeder na. (1x)

Na dat ik aan mijn ouders heb gedacht denk ik aan mijn gezin, familie, vrienden.


En als je geen vrienden hebt, denk dan aan de vrienden in de toekomst. Het komt allemaal goed. Zelfmoord is geen oplossing! Blijf ik dan tegen mezelf zeggen.

Wat mij geholpen heeft was bidden en schrijven in mijn dagboek. Ik heb nooit met iemand over deze gevoelens gesproken, omdat ik niet als een aansteller wilde worden gezien.

Xx

ik ben een vrouw die niet weet wat ze moet doen elke dag raak ik verder in de modder. mijn huwelijk maakt me kapot. alles wat ik doe is onder toezien van mijn ma en iedereen. ik heb het gevoel niet meer adem te halen.
ik haat mezelf omdat ik niks durf, omdat ik het niet op kan geven.
omdat ik het niet op kan geven ondanks alles dat hij mij heeft aangedaan.
ik heb mijn hele leven achter me gelaten voor de liefde die ik destijds voor em voelde.
maar het was nooit goed, altijd is er iets dat er aan mankeert. of er is er wel iets dat zijn handjes los maakt.
mijn geweten geeft mijzelf de schuld dit is de schuld van mijn naiefheid.
hij eeft misbruik gemaakt van mijn liefde en nu wil ik niet meer bestaan, alleen mijn twee schatjes weerouden mij..........