Levensverhalen (pagina 452)

ben 13 jaar oud. en toen dachten mijn ouders laten we gaan verhuizen naar China. ik voelde me echt kapot, boos, verdrietig toen ze me dat vertelde.
het ergste was dat ik niks kon doen om ze overtehalen om hier te blijfen. de dag kwam en het afscheid was verschikkelijk.
ik had alles mijn allerbeste vriendinnen, de liefste boyfriend. en hier heb ik niks.
ik moet ook de taal leren en dat lukt voor geen meter. heb al meerderekeren gedacht over zelfmoord. ik weet gewoon niet wat ik moet doen hier. ik voel me verdrietig en boos. kan met niemand praten. me ouders luisteren niet naar me.
die hebben het te druk met werk. en niemand spreekt hier engels. voel me echt ***. wat moet ik doen ? heeft het leven nog zin ? ik haat me leven gewoon...

Alles en iedereen om mee heen wil me graag helpen met weer vrolijk worden. Ik heb er afgelopen zon puinhoop van gemaakt doordat ik zo erg depressief was dat het lijkt alsof je toch niet helemaal geaccepteerd wordt. Gelukkig komen naar sombere momenten ook goed momenten.

Zie momenteel het leven helemaal niet zitten,
Heb een goede baan , mooi huis alles wat mijn hart begeert. Maar om steeds voor leugenaar uitgemaakt te worden, daar kan ik niet tegen.
Iemand die je twintig jaar vertrouwd probeert je zo kapot te maken dat ik er niet meer tegen kan. Ok ik heb soms niet de waarheid verteld maar ik denk dat iedereen wel eens liegt. Ik wil mij ook laten onderzoeken door een psychiater maar de wachttijden zijn erg lang.
Maar waarom die wrok tegen mij. Ik kan in mijn omgeving geen aandacht krijgen. Vrienden en familie willen wel luisteren maar ik krijg steeds te horen : wat je nu verteld is gelogen. Neeeee dat is niet zo en ik ben geen pathologisch leugenaar.
Feietem van jaren terug die ik me zelf helemaal niet herinner worden tegen mij gebruikt, het zal wel maar ik herken mij hierin niet.
Wie helpt mij voor het te laat is.
Zelfmoord vind ik laf dus ik denkt er veel over of deze stap mijn probleem oplost.
Ik huil veel, maar volgens mijn omgeving ben ik zielige jankerd. Help het zijn mijn emoties die los komen.
Hopenlijk zijn ze daar boven aardiger tegen mij.

Hoe lang moet ik de strijd nog met mezelf aangaan? Hoe lang kan ik nog doen of ik gelukkig ben. Hoe lang moet ik dit leven nog leven. Hoe lang moet ik nog mijn best doen om te blijven leven. Ik weet het niet meer, ik vind het leven zwaar elke dag is weer een gevecht om op te staan om mijn dingen te doen. Hoe lang nog de ruzies met mijn partner. HOe lang kan ik dit leven nog dragen. De depressies komen en gaan, maar hoelang kan ik er nog tegen vechten. Het liefste zou ik uit het leven stappen om de pijn niet meer te hoeven voelen. Maar dan laat ik veel mensen achter en dat kan ik niet. Hoeveel pijn en verdriet kan een mens voelen. Ik weet het niet. Alles om mij heen gaat verder. Ik heb een goede baan en veel lieve vrienden. Waarom kan ik dan niet gewoon gelukkig zijn. Waarom niet? Waarom kan ik het verleden niet het verleden laten zijn en mij richten op de toekomst. Ik hoop elke dag maar dat ik een dodelijke ziekte krijg, of dat ik aangereden wordt en opslag dood ben. Zodat ik mijn lijden kwijt ben. Elke dag is een gevecht en ik weet niet hoelang ik dit gevecht nog aankan.

Ik ben een Steven, een 21-jarige homosexuele jongen en ik heb het gevoel dat ik elke grip verlies met familie, werk, vrienden en vooral het leven. Ik wist al van mijn 13 jaar dat ik op jongens viel maar had altijd de gedachte dat het ging overwaaien. Niet dus... naarmate ik ouder werd en vooral na ik de middelbare school had verlaten begon de ene tegenslag na de andere. Ik was al jaren smoorverliefd op mijn beste vriend maar had nooit het lef om het hem te zeggen. Op een dag outte ik me tegenover hem maar vertelde alleen het feit dat ik homo was. Hij moest een aantal dagen wennen aan het feit maar accepteerde me. Ik zat nog altijd met dat gevoel van de "ware" in mijn lijf tot op het moment dat hij met een vriendin op de proppen kwam stortte mijn wereld in. By 1 van zijn stoefpartyen over zijn sexleven brak ik emotioneel in mekaar en het rolde van mijn tong dat ik hem graag zag... Hij sprak een aantal dagen niet maar achteraf zei hij dat hij me niet wou laten vallen maar dat het niks kon worden (Iets dat mijn hoofd allang wist maar mijn hart niet). Het geraakte gedaan met zijn vriendin en ergens bleef ik hopen op een kans. Ondertussen vertelde ik het meerdere vrienden en ik wou het mijn familie ook vertellen maar die verachten alles dat niet binnen de perfecte normen van de maatschappij passen... ook homosexualiteit. Toen ik in 2010 nog studeerde aan de hogeschool had ik een jongen leren kennen waar een standvastige relatie uitgroeide (langere heb ik nooit gekend). Maar het werd immens moeilijk om met elkaar af te spreken want ook zijn ouders spuugde op het feit "homosexualiteit". We moesten ons tijdens de lessen inhouden en na het school was er niet veel tijd. De relatie eindigde in mineur. Als we elkaar maar konden zien (romantisch) in hotelletjes of in de auto was het gedoemd om op de klippen te lopen. Ondertussen woog de druk van de liefde, school en ook familie op mij. Mijn vader (de eeuwige dronkaard) zat elke vrijdag ruzie te zoeken met mijn ma, ikzelf en tante en nonkel die naast ons wonen. Mijn nonkel werd in begin 2010 geconstateerd met longkanker, volgde de chemokuur, maar de ziekte kreeg de overhand en hij stierf op 7 juni 2010; Ik heb hem zien inslapen en in een lijkzak zien leggen. Een beeld dat op mijn ooglid gebrand staat. Iedereen in de familie verwerkte zijn eigen verdriet. Mijn tante belandde in een zwart gat waardoor ze zwaar gedrogeerd werd door anti-depressiva door de dokter. Ik en mijn ma probeerde verder te gaan hoe moeilijk ook. Mijn pa daarentegen vloog in de drank, sloeg ons bijeen en probeerde zelfmoord te plegen met spierontspanners... Zelfs op dit moment heb ik nog spijt dat we hem hebben gevonden en gered. Het zou ons veel miserie hebben bespaard hoe cru het ook mocht klinken. De verwijten na zijn poging stapelden op vooral naar mijn tante gericht. Zij zou volgens hem de schuldige geweest zijn van de euthanasie. Mijn ma wou scheiden van hem maar ze hadden zich beiden vastgezet. Eind 2009 hadden ze een huis gekocht waarvan de afbetaling nu nog een financiele ramp is. Ik had ze 7000 euro geleend om de registratiekosten mee te betalen waarvan ik alles wel terugkreeg. Het domme van mezelf is dat ik het nooit op papier heb laten constateren. Ze zeiden achteraf "je bouwt zelf aan je toekomst". en gaven niks terug. Hun gevit op homo's in de media of in de vriendenclub van de familie maakte me beangstigender om me te outen tov hen. Mijn pa schold ooit eens een homokoppel op straat uit voor vuile AIDSlijders. Ik vergeet nooit t gezicht van die 2 jongens. Ze gingen dood vanbinnen en ik wil hetzelfde niet meemaken. Ignace die gast waar ik een relatie mee had, was gestopt met zijn studies en vond werk in Krefel. Zelfde winkel waar mijn nicht werkte, nog een familielid die vind dat homo's en vreemdelingen beter af zijn in de grond. Op 1 of andere manier is ze van hem te weten gekomen dat ik zijn ex-vriend was en begon me emotioneel te chanteren. Haar christelijke gedachtegang zei tegen haar dat ze haar neef moest helpen door hem zijn vuil gedrag af te zweren anders zou ze het zeggen tegen mijn ouders, tante en meter. Na veel verbaal touwgetrek vertelde ze het toch aan mijn meter en ik stond op ontploffen. Ik ben naar haar huis gegaan en haar tegen een kast geduwd, haar vriend kwam vloekend binnen en gaf me een slag op mijn neus... waardoor ik ervandoor ging. Achteraf kwam die jongen met zijn verontschuldigingen omdat hij gehoord heeft wat ze had gedaan. Ik had niks meer van haar gehoord sindsdien maar het vermoeilijkte mijn outing op familiaal vlak alleen maar meer. Ik moest stoppen met mijn studies omdat het thuis alleen maar erger werd... Ik kon het niet meer aan. Die mensen zijn eeuwige ruziezoekers en pessimisten. Ik ging op zoek naar een appartement en op het moment dat ik er 1 vond. Had ik ook een andere vriend (waar ik alleen een sexrelatie mee had). hij wou destijds meer maar ik had geen gevoelens. We zijn na een tijd gestopt met het lichamelijke maar zijn vrienden gebleven. Die jongen (christophe) had nog een aantal relaties achter mij gehad en nooit niet echt veilig gevreeen. TIjdens 1 van zijn avontuurtjes liep hij HIV op. Raar genoeg was ik 1 van de weinige die voor hem bleef zorgen. Al zijn zogenaamde vrienden en vriendjes vonden hem een wandelend monster. Ik heb alles geprobeerd om hem op te vrolijken want hij zag een leven met HIV niet zitten... Zelfs met pillen die hem 30 jaar langer zouden kunnen laten leven ging het niet. Hij was mentaal gekraakt: nooit meer uit hetzelfde glas drinken, nooit meer sex ervaren, nooit meer liefde kennen. Tijdens die lange periode dat ik hem bijstond heb ik mijn hart aan hem verloren ( ook al wist mijn verstand nu ook weer dat het niet kon). Hij pleegde 2 zelfmoordpogingen waarvan de laatste lukte. De gedachten: "wat als ik in het begin voor hem gevoelens had dan had hij nooit HIV opgelopen" en "als ik meer mijn best had gedaan..." blijven door mijn hoofd spoken. IK woon nu alleen maar verder geraak ik niet. Ik durf me niet te outen tov mijn ouders (waar ik niks meer tegen te zeggen heb) en zie mijn vriendengroep stilaan opsplitsen door liefjes en onderlinge discussies. Mijn werk bestaat grotendeels uit moslims die niks anders doen dan op homo's kakken. Ik heb overtijd een zelfmoordpoging ondernomen maar de buurvrouw was er tijdig bij. IK zie het nauwelijks nog zitten. Ik maak nauwelijks sociale contacten omdat ik me afsluit om gekwetst worden en ik voel me snel gekwetst door mensen die het goed met me voor hebben. Ik durf niet op een jongen afstappen en beginnen praten. Ik heb het gevoel dat mijn appartement een cocon is dat me beschermd tov de buitenwereld. IK neem anti-depressiva maar er blijven zelfmoordgedachten door mijn hoofd spoken. Ik voel me zo alleen en zo achterstaan op de rest van de wereld :'(

hallo allemaal,
ik ben een buitenlands meisje van 18 jaar en toen ik 12 ongeveer was, waren mijn ouders op het punt te gaan scheiden. vanaf die dag is mijn leven een hel geworden. ik haal slechte prestaties op school, ben verplicht om te werken en alles zelf te betalen, moet op me zusje passen die elke keer huilt en van alles wilt . de druk ligt bij mij thuis heel hoog en daardoor zie ik het niet meer zitten. alles wat ik doe is fout en word er naar me geschreeuwd ik mag ook haast nooit uit huis om wat leuks te doen met vriendinnen. ik heb op school al hulp gezocht want vriendinnen vertrouw ik ook niet. de hulp die ik kreeg was niet goed genoeg om me er overheen te helpen, soms krijg ik de gedachtes om mezelf op te hangen of om voor de trein te gaan springen. kan iemand me alsjeblieft overhalen om het niet te doen? ik wil namelijk een leuk gezellig leventje leiden maar dat gaat niet. soms denk ik dat als ik trouw het allemaal misschien wel over gaat maar dat is ookgeen oplossing, heb nog niet eens een opleiding bij de hand dus een baan kan ik dan wel op me buik schrijven. ik hoop echt op bruikbare reacties misschien enige tips?
xx anoniem buitenlands meisje

Hallo mensen,

Ik heb altijd een vrij vervelende jeugd gehad tot ik er overheen kwam, maar nu zit ik met het probleem dat ik nergens meer van geniet niks meer grappig en niks meer belangrijk. Ik zit niet aan de drugs en drink niet zo veel alcohol dus ik weet dat het daar niet aan kan liggen.
Mijn vraag is: Hebben meer mensen dat?Heb je ook als je je vrienden hoort praten dat je niet eens zin hebt om te luisteren omdat je toch al weet over wat voor soort dingen praten, of dat je om je heen kijkt en de wereld ziet falen in alles wat ze doen, ik word er gewoon helemaal gek van en de enige rust die ik kan vinden zit in gamen. Maar dat mag tegenwoordig ook niet meer volgens de maatschappij, ik vind het gewoon allemaal onzin wat de wereld allemaal opbrengt en het ergste vind ik nog wel dat ik er zelf ook nog is aan meedoe. Mensen denken alleen aan zichzelf hoe je het ook bekijkt(of je moet wel raar zijn)en dat maakt ons corrupt omdat democratie en goede doelen uiteindelijk toch puur en alleen zelfvoldoening is. dit is mijn verhaal en ik wil graag jullie mening hierover horen zodat ik tot een conclusie kan komen

Vriendelijke groet,
Een verveelde levensvorm

hey allemaal bedankt dat je mijn verhaal wil lezen. Het begon op 12 jarige leeftijd ik had een vriendin we hadden een haljaar ik werd bijna 13 zij bijna 15 ik hield van der en zij van mij zei ze toen kwam ik der achter dat ze was vreemd gegaan ik was helemaal dood van binnen toen had ik een nieuwe vriendin op me 14 jarige leeftijd had weer het gevoel ik hou van der en zij van mij en ook weer ging dit meisje vreemd. nu bijna 2 maanden geleden is een vriend van me van het leven beroofd door een auto hij is 18 jaar geworden. de meisjes zien me steeds minder staan en ze gebruiken me weer steeds opnieuw had ruzie met me ouders heb bijna op straat gestaan. ik heb geen zin meer in het leven en wil een manier vinden om zonder pijn weg te gaan weg uit het leven weg van de wereld. ik ben er klaar mee en word gek van het leven.

ik zit momenteel met pillen, drank en een mes in mijn hand, en dit lijkt mij de enige manier om ruist te vi,den

hallo, ik wil zelf geen zelfmoord plegen maar een vrijdag heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en niemand weet waarom hij het gedaan heeft hij was altijd vrolijk, de dag voor dien had ik hem nog gezien even vrolijk als anders en de volgende dag was hij er niet meer ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan.