Levensverhalen (pagina 449)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord

ik denk er over na sinds me opa is overleden bij alles wat ik doe zie ik of voel ik dat hij er is of zie ik het voor me zo kan het niet meer
Datum:
06-12-2011
Naam:
annoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik weet het niet meer

Alles om me heen lijkt wel te verdwijnen. Niemand ziet het, mensen die het weten ontwijken het. mensen doen alsof ze er voor je zijn maar ontlopen je liever, ze zijn teveel bezig met hun eigen ding. Kunnen het jouwe er niet bij hebben.. Ik denk niet dat ik ooit zelfmoord zou kunnen of durven plegen, maar toch denk ik er veel aan. ik voel me waardeloos en elke keer als het iets beter lijkt te gaan, komt er weer iets ergers bij.. mijn ouders zijn al ongeveer 12 jaar uit elkaar, ik heb altijd het gevoel gehad tussen hen in te staan, scheidsrechter spelen. mijn moeder kreeg een nieuwe vriend waar wij nu inmiddels 7 jaar bij wonen, of beter gezegd, ik. mijn zusje is een maand geleden het huis uitgekickt door hem. er is altijd en alleen maar ruzie, ik trek het niet meer, ik weet niet waar ik heen moet, ik kan ook nergens heen, zonder dat dat voor iedereen heftige gevolgen heeft. ik wil anderen niet opzadelen met mijn gezeik, maar tegelijkertijd wil ik het ook heel graag kwijt. als ik besluit hier echt weg te gaan, heb ik het gevoel dat ik mn moeder in de steek laat, en als ik mn vader huilend opbel bezorg ik hem alleen maar meer stress. hij is diabetespatient en ik ben altijd bang dat het een keer flink fout gaat, heb het als klein meisje namelijk al eens mis zien gaan. ook is dit jaar mijn oma overleden aan kanker, ze had een hele zeldzame variant waar niets tegen te doen was. ze was me zo ontzettend dierbaar, en ik heb haar zo'n 3 weken voor haar overlijden niet meer kunnen zien omdat ik op vakantie was.. en toen ik terug kwam was ik voor mijn eindexamen vwo gezakt.. dat weekend ben ik toen thuis gebleven om voor een herexamen te leren, die ik gemaakt heb op de ochtend dat zij overleed.. sorry voor het lange verhaal. ik wist niet wat ik anders moest.
Datum:
06-12-2011
Naam:
R
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Hoelang lijd ik nog?

Eigenlijk heeft het geen nut om te leven. Ik doe mijn best om mee te komen met deze maatschappij, maar omdat ik de taal niet 100% beheers of doordat ik snel praat, kan ik nergens meedoen. Op school ben ik een twijfelgeval hoewel ik toch de capaciteit voor de opleiding heb. Ik krijg geen stageplaats omdat ik toch zwart, snel praten enzovoort. Waarom geven ze mij niet eens een kans om mij te bewijzen?

Ik begin het waardeloos te vinden om verder te leven. Ik leef al om te sterven, dus waarom nog zolang lijden?

Ik wil alleen mensen niet met de vragen achterlaten en hun het gevoel geven dat zij ergens tekort zijn geschoten, maar ik heb zelf eigenlijk geen keus.

In het verleden heb ik het al geprobeerd, maar ik wil het deze keer beter doen. Want als ik toch geen kans krijg, moet ik maar het doel zo snel mogelijk bereiken.

Met vriendelijke groet,

Een jongen
Datum:
06-12-2011
Naam:
zomaar
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

Radeloos

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Als ik sommige verhalen hier lees denk ik "wat zit ik eigenlijk te klagen", maar ik kan er gewoon niet aan doen. Ik voel me eenzaam en nutteloos en weet echt niet wat ik hier nog doe.
Als kind kreeg ik nooit echt veel liefde. Mijn vader was eigenlijk niet echt een vader figuur, hij ging werken en als hij thuiskwam ging hij naar zijn kamer wat tv-kijken en wiet smoren. Mijn moeder deed haar best, zij wou voor iedereen goed doen. Vaak zat ze bij mijn vader en moesten mijn broer en ik alleen eten. We waren net verhuisd en ik kende niet veel mensen in het dorp, daarbij kwam nog eens dat we helemaal aan de rand woonden en ik niet veel andere kinderen van het dorp tegenkwam. Mijn vader wou me niet naar de plaatselijke jeugdbeweging laten gaan dus kwam ik al helemaal niet in contact met andere kinderen. Mijn broer ging helpen bij een boer in de buurt en was dus niet veel thuis. Ik speelde steeds alleen.
Op deze momenten voelde ik me niet echt ongelukkig, alleen soms eenzaam.
Mijn ouders maakten veel ruzie. Op een dag ging het zover dat hij een stoel kapot sloeg, de vogelkooi op de grond smeet (met de vogel er nog in).. Ik durfde nooit iets zeggen tegen mijn vader want ten slotte kende ik hem niet echt. Maar toen nam ik het op voor mijn moeder en begon hij ook te schreeuwen tegen mij. Hij is het dan gewoon met de auto afgetrapt. Hij kwam terug maar mijn ouders hebben zeer lang niet met elkaar gesproken.
In de lagere school was wel een periode dat ik gelukkige kon zijn. Ik was tussen vrienden en kon plezier maken, ik werd ook nooit gepest en was zelf redelijk populair. Wel heb ik nooit echt veel zelfvertrouwen gehad.
Toen ik in het middelbaar kwam en de puberteit kwam werd dat natuurlijk nog erger. Je wordt je meer bewust van je uiterlijk en dergelijke..
Sinds het 4e middelbaar kreeg ik last van periodes waarin ik me echt depressief voelde. Ik zat gewoon passief in de les en kon met bijna niets meer lachen, in groep had ik het gevoel dat ik werd genegeerd en dat mijn mening niet belangrijk was. Zulke periodes duurden niet zo lang, maar als ik thuis was voelde ik me sowieso lelijk en waardeloos.
Mijn vader had ook ooit eens gezegd "mijn eerste kind is mijn beste kind" (ik ben de jongste) en "je zult nooit worden als je broer". Op een dag werd hij ook razend, om domme redenen, en nam me bij mijn keel vast. Ik liep vlug naar mijn zolderkamertje. Omdat mijn moeder het voor me opnam schreeuwde hij tegen haar en zei dat hij me beu was.
Ik ben een stil iemand en toon niet veel emoties, soms heb ik het gevoel van mezelf dat ik koud ben vanbinnen.
In mijn familie weet bijna niemand hoe ik ben en kan ik met niemand echt praten. Enkel met mijn nicht kom ik goed overweg en mijn mama.
De rest kent mij niet zo goed en ik weet nooit wat te zeggen.
De depressieve periodes bleven in vlagen komen, waardoor ik geen zin meer had in feestjes en op weg naar huis ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.
Als ik bij mijn vrienden ben kan ik me echt amuseren en plezier maken, maar eens ik geconfronteerd wordt met mezelf (een spiegel) of ik zie andere mooie mensen of ik ben in een gesprek even stil en begin na te denken geraak ik weer in een dip.
Ik kan mezelf niet uitstaan, ik haat alles aan mezelf.
Vorige maand is mijn mama gestorven aan longkanker, de enige waarmee ik in huis nog mee praatte en kon lachen. (Mijn broer woont al alleen)
Nu zit ik alleen met mijn vader.. Hij is al vriendelijker dan vroeger maar nog steeds durf ik niet met hem te praten.
Gelukkig ben ik tijdens de week niet thuis omdat ik studeer. Maar ik zie het nut er niet meer van in om te studeren, ik zie geen toekomst voor mezelf en weet niet wat er van me zal worden. We hebben ook helemaal niet veel geld en ik ben radeloos. Meer dan ooit denk ik nu aan zelfmoord.
De reden die me nu vooral tegenhoudt is het feit dat mijn moeder net gestorven is.
Mijn familie heeft het dus nogmaar meegemaakt en mijn vader is nu net bijna verlost van alles papierwerk dat erbij gemoeid is..
Datum:
06-12-2011
Naam:
doetrnietoe
Leeftijd:
19
Provincie:
België

zelfmoord

mij n verloofde heeft mij verlaten. heb ongelofelijk veel pijn en kan het niet meer verdragen. ben ten einde raad. heb zonet pillen engenomen en hoop dat het algauw voorbij mag zijn
Datum:
06-12-2011
Naam:
mario
Leeftijd:
25
Provincie:
België

Zou je het kunnen begrijpen , ooit

De enige vraag die ik me nog stel, zouden de mensen die achter blijven , het begrijpen , het begrip dat ik gewoon zo klem zit ,

emoties, zorg dragen, angst voor hoe het nu verder gaat ,

Verandert er veel in een leven , als je iemand verliest waar je om geeft ,door zelfmoord.
Mijn hoop is gevestigd op dat juist die mensen , die ik belangrijk vind , dat hun het goed zien , dat ze het in het goede licht bekijken , bekijken als hoe ik ben, de mensen die me echt kennen, die er toe doen ,
niet voor de mensen die om je heen staan , maar wat je niet meer uitmaakt , ook dat zijn mensen die je achterlaat , maar door , het kan van alles zijn , daar kijk je al niet meer na ,voor die mensen had je t al gedaan , het gaat om de mensen die er wel toe doen.

lang kan dat je tegenhouden , om bepaalde dingen te doen , om zelfmoord te plegen,

Maar op den duur komt de vraag , kunnen ze ook niet gewoon zonder je ,
IK denk van wel , zeker als het mensen zijn die sterk in hun schoenen staan , veel betere uitgangspositie hebben in het leven ,

Ik wil het al jaren , doordat me leven in 1 klap ,een hel werd

later weer gelachen , bedankt voor die mooie tijd ,

zouden dat de mensen zijn , de mensen die me weer lieten genieten van het leven , me een leven gaven .

Zouden dat de mensen zijn die uiteindelijk , me toch begrijpen , als ik het doe ,

IK denk van wel ,

Is dat dan niet de mens ,waarvoor je verder kunt leven.

Begrepen ze me maar ,
Datum:
06-12-2011
Naam:
JEWEETZELF :
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-brabant

wil weg

zo veel tegenslagen al gehad, geen echte kinder jeugd gehad, daardooor ben ik gevormd naar hoe ik nu ben maar haat mezelf haat me leven, al 13 psychologe gehad 4 waren er bang 1 snapt mij n hielp mij maar kreeg ergens betere baan...
de rest wist niet hoe ze mij moesten helpen, al 7 mensen verloren sinds dat ik 9 ben en op 1 december kwam er 1 bij:( zelfmoord hij is voor de trein gesprongen, wil naar hun toe, maar durf niks, ben bang bang voor alles wil geen hulp want niemand kan mij helpen...

ik zie geen andere oplossing dan Zelfmoord, weg van deze wereld weg, weg van alle onrust...

ik heb het gehad en ik wil doodd!!!!
Datum:
06-12-2011
Naam:
een meisje van niks
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Ik weet niet wat het is

Ik ben nu 19 jaar en jank elke avond in mn bed. En soms als ik auto rij denk ik van... Zou ik gwn keihard ergens tegen aan rijde ofzo??
Het begon allemaal Al toen ik klein was. Mijn oma en mijn tante (moeders zus) zijn beide vermoord... Mijn vader was altijd agressief en mn moeder besloot te scheiden. Hij was erg boos en stond op een ochtend voor de deur met een mes.. Mn moeder wist hem om te praten door te zeggen van doe geen domme dinge waar die kleine bij is.. Dus hij wachtte. Ze brachten me naar school met de auto. Mn moeder aan het stuur vader rechts voor met een mes tegen mn moeders buik aan.. Ik zag het wel maar durfte niks te zeggen.. Uit eindelijk heeft mijn moeder uit de auto kunnen rennen en is er nisk gebeurt met haar! Mijn vader reed uit boosheid naar ons huis en stook het in de vik. Toen ik uit school kwam kreeg ik tehoren dat ik geen huis meer had. Allles was weg alles . En de gemeente wou ons geen onderdak geven en wouden papieren zien die natuurlijk vefbrand waren. Dat jaar ha ik op 8 verschillende locaties gewoont. Bij vriendinnetjes en uiteindelijk weeer met mn moeder. Dit is nog maar eeb klein deel vanwat mij elkedag in en uit bezig houd. Ik probeer me altijd groot te houde maar als ik thuis ben stort ik in ..

Groetjes
Datum:
06-12-2011
Naam:
Safira
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

gaat dit dan nooit over?

Vroeger , was ik een vrolijke meid. zo gelukkig ; altijd lachen en ik liet ook iedereen lachen . ik voelde mij goed in mijn vel en alles ging perfect tot ik verliefd werd . op een meisje dan nogwel . na een jaar vechten kreeg ik haar te pakken. maar ze besefte niet dat ik zo veel heb afgezien haar te krijgen . toen ik haar iendelijk had bedroof ze mij . ze kwetste mij maar ik bleef vechten er bleven leugens komen en pijn maar ik . ik was sterk genoeg. die littekens blijven echt in mijn leven hangen. Ook mijn oma is in deze moeilijke periode overleden , zij betekende alles voormij . ze is ook nog steeds niet begraven en is nu al meer als een jaar bij ons weg. mijn lief sluit mij op . ik zie mijn vrienden niet meer en verlies de fut in mijn leven. ook mijn opa werd dan plots ziek . ziekte van crohn en darmkanker .. ik weetn iet wat er nog allemaal is maar dit is niet alles .. er weegt zoveel door opmij dat ik gewoon niet meer gelukkig kan zijn .. ik ga naar school en kan nog lachen en me ammuseren .. maar s'avends als ik alleen ben . breek ik ; heb ik altijd die nare gedachten .. ik heb geen zin meer om te vechten .. zelfs school lukt niet meer . dan denk ik , als dat gebeurt maak ik me van kant . ik zoek de domste redens om een reden te vinden om zelfmoord te plegen .. spijtig genoeg heb ik niet zoveel lef .

maar de dag dat ik lef heb zullen er veel mensen verschieten.

ik wil gewoon ook mijn vriendin niet achterlaten , ik heb haar uit zoveel shit gehaald en daar moetze uitblijven , z is denkik de enige reden waarom ik blijf vechen..

ik hou van haar maar niet meer van mezelf.

ik weet niet meer wat ik kan doen
Datum:
05-12-2011
Naam:
N.H
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Help me toch!

op een gegeven moment zag ik het leven niet meer zitten! ik was toen 10 jaar oud dus nog best wel jong. ik wou weg uit mijn leven omdat mijn ouders gescheiden zijn en ik kon daar toen niet mee leven. ik wou weg omdat ik dacht dat ik voor niemand goed genoeg zou zijn! geen man, geen werk, geen famillie ik dacht dat niemand het ooit er gevonden zou hebben als ik zelfmoord zou plegen. ik was het ook van plan, ik had het plan al helemaal uitgestippeld. ik was bang maar tegelijken tijd was ik ook trots op mezelf omdat ik dit al jaren lang in mijn gedachten had zitten, maar het kwam er nooit van. toen ik op een dag alleen thuis was heb ik een mes gepakt en het voor me gehouden. het was een groot, scherp mes. het was zo gebeurd als de bel niet was gegaan, dan had ik dit verhaal nooit hebben kunnen opschrijven! ik ben eigenlijk best wel blij dat ik toch geen zelfmoord heb gepleegd! ik zit nu op de middelbare school maar elke dag denk ik er nog aan! of het toch niet beter was geweest dat ik het wel had gedaan???
Datum:
05-12-2011
Naam:
auki
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.