Levensverhalen (pagina 449)

mij n verloofde heeft mij verlaten. heb ongelofelijk veel pijn en kan het niet meer verdragen. ben ten einde raad. heb zonet pillen engenomen en hoop dat het algauw voorbij mag zijn

De enige vraag die ik me nog stel, zouden de mensen die achter blijven , het begrijpen , het begrip dat ik gewoon zo klem zit ,

emoties, zorg dragen, angst voor hoe het nu verder gaat ,

Verandert er veel in een leven , als je iemand verliest waar je om geeft ,door zelfmoord.
Mijn hoop is gevestigd op dat juist die mensen , die ik belangrijk vind , dat hun het goed zien , dat ze het in het goede licht bekijken , bekijken als hoe ik ben, de mensen die me echt kennen, die er toe doen ,
niet voor de mensen die om je heen staan , maar wat je niet meer uitmaakt , ook dat zijn mensen die je achterlaat , maar door , het kan van alles zijn , daar kijk je al niet meer na ,voor die mensen had je t al gedaan , het gaat om de mensen die er wel toe doen.

lang kan dat je tegenhouden , om bepaalde dingen te doen , om zelfmoord te plegen,

Maar op den duur komt de vraag , kunnen ze ook niet gewoon zonder je ,
IK denk van wel , zeker als het mensen zijn die sterk in hun schoenen staan , veel betere uitgangspositie hebben in het leven ,

Ik wil het al jaren , doordat me leven in 1 klap ,een hel werd

later weer gelachen , bedankt voor die mooie tijd ,

zouden dat de mensen zijn , de mensen die me weer lieten genieten van het leven , me een leven gaven .

Zouden dat de mensen zijn die uiteindelijk , me toch begrijpen , als ik het doe ,

IK denk van wel ,

Is dat dan niet de mens ,waarvoor je verder kunt leven.

Begrepen ze me maar ,

zo veel tegenslagen al gehad, geen echte kinder jeugd gehad, daardooor ben ik gevormd naar hoe ik nu ben maar haat mezelf haat me leven, al 13 psychologe gehad 4 waren er bang 1 snapt mij n hielp mij maar kreeg ergens betere baan...
de rest wist niet hoe ze mij moesten helpen, al 7 mensen verloren sinds dat ik 9 ben en op 1 december kwam er 1 bij:( zelfmoord hij is voor de trein gesprongen, wil naar hun toe, maar durf niks, ben bang bang voor alles wil geen hulp want niemand kan mij helpen...

ik zie geen andere oplossing dan Zelfmoord, weg van deze wereld weg, weg van alle onrust...

ik heb het gehad en ik wil doodd!!!!

Ik ben nu 19 jaar en jank elke avond in mn bed. En soms als ik auto rij denk ik van... Zou ik gwn keihard ergens tegen aan rijde ofzo??
Het begon allemaal Al toen ik klein was. Mijn oma en mijn tante (moeders zus) zijn beide vermoord... Mijn vader was altijd agressief en mn moeder besloot te scheiden. Hij was erg boos en stond op een ochtend voor de deur met een mes.. Mn moeder wist hem om te praten door te zeggen van doe geen domme dinge waar die kleine bij is.. Dus hij wachtte. Ze brachten me naar school met de auto. Mn moeder aan het stuur vader rechts voor met een mes tegen mn moeders buik aan.. Ik zag het wel maar durfte niks te zeggen.. Uit eindelijk heeft mijn moeder uit de auto kunnen rennen en is er nisk gebeurt met haar! Mijn vader reed uit boosheid naar ons huis en stook het in de vik. Toen ik uit school kwam kreeg ik tehoren dat ik geen huis meer had. Allles was weg alles . En de gemeente wou ons geen onderdak geven en wouden papieren zien die natuurlijk vefbrand waren. Dat jaar ha ik op 8 verschillende locaties gewoont. Bij vriendinnetjes en uiteindelijk weeer met mn moeder. Dit is nog maar eeb klein deel vanwat mij elkedag in en uit bezig houd. Ik probeer me altijd groot te houde maar als ik thuis ben stort ik in ..

Groetjes

Vroeger , was ik een vrolijke meid. zo gelukkig ; altijd lachen en ik liet ook iedereen lachen . ik voelde mij goed in mijn vel en alles ging perfect tot ik verliefd werd . op een meisje dan nogwel . na een jaar vechten kreeg ik haar te pakken. maar ze besefte niet dat ik zo veel heb afgezien haar te krijgen . toen ik haar iendelijk had bedroof ze mij . ze kwetste mij maar ik bleef vechten er bleven leugens komen en pijn maar ik . ik was sterk genoeg. die littekens blijven echt in mijn leven hangen. Ook mijn oma is in deze moeilijke periode overleden , zij betekende alles voormij . ze is ook nog steeds niet begraven en is nu al meer als een jaar bij ons weg. mijn lief sluit mij op . ik zie mijn vrienden niet meer en verlies de fut in mijn leven. ook mijn opa werd dan plots ziek . ziekte van crohn en darmkanker .. ik weetn iet wat er nog allemaal is maar dit is niet alles .. er weegt zoveel door opmij dat ik gewoon niet meer gelukkig kan zijn .. ik ga naar school en kan nog lachen en me ammuseren .. maar s'avends als ik alleen ben . breek ik ; heb ik altijd die nare gedachten .. ik heb geen zin meer om te vechten .. zelfs school lukt niet meer . dan denk ik , als dat gebeurt maak ik me van kant . ik zoek de domste redens om een reden te vinden om zelfmoord te plegen .. spijtig genoeg heb ik niet zoveel lef .

maar de dag dat ik lef heb zullen er veel mensen verschieten.

ik wil gewoon ook mijn vriendin niet achterlaten , ik heb haar uit zoveel shit gehaald en daar moetze uitblijven , z is denkik de enige reden waarom ik blijf vechen..

ik hou van haar maar niet meer van mezelf.

ik weet niet meer wat ik kan doen

op een gegeven moment zag ik het leven niet meer zitten! ik was toen 10 jaar oud dus nog best wel jong. ik wou weg uit mijn leven omdat mijn ouders gescheiden zijn en ik kon daar toen niet mee leven. ik wou weg omdat ik dacht dat ik voor niemand goed genoeg zou zijn! geen man, geen werk, geen famillie ik dacht dat niemand het ooit er gevonden zou hebben als ik zelfmoord zou plegen. ik was het ook van plan, ik had het plan al helemaal uitgestippeld. ik was bang maar tegelijken tijd was ik ook trots op mezelf omdat ik dit al jaren lang in mijn gedachten had zitten, maar het kwam er nooit van. toen ik op een dag alleen thuis was heb ik een mes gepakt en het voor me gehouden. het was een groot, scherp mes. het was zo gebeurd als de bel niet was gegaan, dan had ik dit verhaal nooit hebben kunnen opschrijven! ik ben eigenlijk best wel blij dat ik toch geen zelfmoord heb gepleegd! ik zit nu op de middelbare school maar elke dag denk ik er nog aan! of het toch niet beter was geweest dat ik het wel had gedaan???

2 jaar geleden heb ik mijn broer verloren aan zelfmoord. Dit kwam totaal onverwachts en ik neem het hem nog steeds een beetje kwalijk dat hij mij in de steek heeft gelaten hier op deze soms onmenselijke plaats. Ik verwijd het mijn vader omdat deze al jaren depressief is en steeds op iedereen thuis zit te vitten en uit te maken. Vorig jaar kwam het zelfs zo ver dat hij mij geslagen heeft!! Ik kan hier echter niet meer mee om. Ik ben dan op kot gegaan om verder te studeren maar hier kan ik precies tegen niemand mijn verhaal vertellen. Ik ben bang voor wat de mensen van mij gaan denken. Steeds vaker denk ikzelf nu na om mijn broer achterna te gaan. Ik ben altijd eenzaam en heb totaal geen interesse meer in het leven.

Heb je dat ook dat je je wereld ziet instorten dat je ziet dat je zelf kapot ziet gaan? dat gevoel komt steeds meer op wanneer je meerdere mensen leert kennen die misbruik maken van je goedheid.
door heel veel gebeurtenissen probeer je de draad weer op te pakken maar voor je het weet wordt dat weer verstoord ik vraag me steeds meer af waarom leef ik nog iedereen misbruikt mijn kennis en de kunde die ik zelf op gebouwd heb.
ik ben dit zat het begint allemaal op de lagere school naar mijn weten is die ervaring belangrijk voor de rest van je leven dat gepest omdat je je zelf wil blijven dat getreiterd dat blijf je achter volgen voor de rest van je leven niemand zal je ooit begreipen wat er allemaal in je hoofd speelt je denkt dan dit is einde maar toch een zacht stemmetje verteld je dat je sterker bent maar van binnen blijf je huilen die pijn die ellende ben ik meer dan zat die pijn kan ik niet meer verzachten het is beter dat ik ga veel verder dat iedereen mij vergeer alsof ik nooit heb bestaan mischien beter zo \
ik wens iedereen heel veel sterkte en geluk to voor mij is het te laat nog een paar dagen zal ik geschiedenis zijn niemand zal me missen ben blij als ik uit mijn lijden verlost ben ben blij dat ik hier mijn gedachte mag weer geven ik heb nooit opgegeven maar dit duurt al tien jaar ik trek dit niet meee ik roep op aan iedereen die deze gedachte heeft ik vertrek naar een nieuwe wereld nieuwe leven niks is beter dan een nieuw begin in het buiten land groetjes annoniem maastricht

het begon allemaal toen mijn moeder mij in Nederland op school zetten. Mijn ouders komen uit Schiedam. Zij zijn hun hele leven van boerderij naar boederij verhuist. Toen ik 3 jaar was verhuisde wij naar Belgie in een kleine dorpje. Daar ging ik gelijk naar de peuterschool in het dorp. Ik had er al heel snel vrienden. Toen ging ik met deze klas naar dezelfde basischool een dorp verder. Ook daar had ik heel veel vrienden. Ik was goed in sport en won ook alle ren wedstrijden. Hierdoor was ik altijd de populairste om mee te spelen met ren spelen, tikkertje en zo. Ik was met iedereen bevriend en had hele goeie vrienden. Toen ik eigenlijk naar groep acht zou gaan vond mijn moeder het tijd om me in Nederland op school te zetten omdat ik dan mijn nederlands zou verbeteren zodat ik dalijk twee perfect nederlands en frans zou kunnen. Ik ging uiteindelijk een dorp verder in Nederland naar school. Aan het begin ging het goed, want een vroegere vriendin uit ons dorp zat daar ook op school want zij en haar ouders waren daar naar toe verhuisd. Maar daar begon het al dat ik door een paar jongens van een klas lager gepest werd. Ik was niet gewend dat kinderen zo tegen mij deden dus ik wist ook niet wat ik moest doen. Gelukkig Hielpen een paar meisjes uit mij klas en werd er daarna niet meer gepest. Toen ik naar de middelbare school ging had ik er heel veel zin in. Ik ging samen met mijn buurmeisje die in die tijd een hele goeie vriendin was, we speelden zo'n beetje elke dag samen. Na een half jaar begin A (mijn buurmeisje) met een ander meisje op te schieten, en werd ze daar uiteindelijk beste vriendin mee. Hierdoor begon ik haar kwijt te raken. En begon ik ook jaloers te worden. Zij was altijd mijn vriendin en plotselings ging ze altijd naast dat andere meisje zitten enzo. Ik werd er heel jaloers van. En begin ook berichten naar haar te sturen van, je mag kiezen. Haar of mij. Wat natuurlijk niet eerlijk was en haar moeder had het ook gezien dus zei dat ook tegen mijn moeder. En zo kregen we weer een groot drama waardoor ik me alleen maar slechter voelde. En vanaf daar is mijn vriendschap met mijn buurmeisje ook alleen maar verminderd. Uiteindelijk werd die vriendschap van hun weer minder. Maar toen ging ze opeens met twee meisjes om uit een heel ander groepje zeg maar. Vanaf daar waren wij niet echt vrienden meer. Ze pesten ons niet ofzo, het was niet zo een groepje. Maar voor haar waren dat nu haar vrienden. En daar paste ik gewoon niet tussen. Aan het begin was het nog niet zo erg, maar langzamerhand altijd als ik haar belde om af te spreken had ze nooit tijd, ze had geen zin zei ze altijd. Nadat een stuk of twintig keer gaf ik het ook op. Mijn eerste schooljaar was ook daarom een grote hel. Ik werd gepest door de kinderen in mijn klas. Zelfs door de personen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren pesten me. In het tweede leerjaar veranderde dat eindelijk. Ik werd beste vriendinnen met Kelly. Het was een geweldig jaar. We gingen elke week standaard in de stad chille. En als we bij elkaar waren moest je oppassen zo druk waren we samen. In het derde veranderde dat weer een beetje. Ik ging naar de afdeling administratie en zij naar de afdeling verzorging. Zij maakte daar een nieuwe vriend: Dennis. Uiteindelijk werd ik daar ook goeie vrienden mee en met nog een vriend van Dennis uit van een niveau lager waren we elke pauze samen lol aan het maken met zijn vieren. Dat was een geweldige tijd en had ik ook het gevoeld dat de wereld aan mijn voeten lag, en dat het afschuwelijke eerste jaar maar een slechte nachtmerrie was. Toen kreeg ze een nieuwe vriendin Ellen. En daar begon ze meer mee op te schieten tijdens de les en alles en ik voelde me altijd buitengesloten. Zij hadden dan tijdens de les iets grappis gedaan ofzo en konden daar de hele week grapjes mee blijven maken waardoor ik me alleen maar buitengesloten voelde. Iedereen zag ons als de drie musketiers maar drie kwart van de tijd dat we samen waren voelde ik me altijd buiten gesloten. Mijn vierde en laatste jaar van de middelbare school was een grote hel. Ik zat nog steeds in dezelfde klas als het derde maar de meisjes waarmee ik omging in die klas gingen met andere om waardoor ik zon beetje gedwongen werd om met Michelle om te gaan. Je kon eigenlijk vanaf het begin af zien dat wij niks met elkaar hadden. We zaten wel altijd bij elkaar in de klas enzo maar dat was meer omdat we met niemand anders omging. Eigenlijk kon ik haar niet uitstaan. En eigenlijk als ik terugkijk pesten ik haar ook een beetje. Want als zij verlegen ofzo voelde dan werd haar hele gezicht altijd heel snel rood en ik lachte har ook altijd uit. Dat vind ik nu zo erg dat ik dat gedaan heb, maar ik denk dat ik dan hoopte meer erbij te horen ofzo. Ik voel me er ook afschuwelijk over. Maar alle jongens in de klas pesten ons allebei altijd. Ik slis en daarvoor werd ik altijd gepest. Als ik ene presentatie ofzo had begonnen ze allemaal ssss te roepen. Afschuwelijk was het. Als ik thuis was moest k altijd de hele avond huilen. Ik heb het hele jaar met een blij gezicht rondgelopen, maar van binnen ging ik kapot. En dan had je ook nog Kelly en Ellen die wel goeie vrienden van me waren maar ik voelde me de meeste tijd nog steeds buitengesloten. Toen we allemaal naar het MBO ging en een andere opleiding hadden ging het stukken beter. Kelly zat in een andere stad op ene school en Ellen op dezelfde school als mij maar een andere opleiding. Omdat we op de zelfde school zaten gingen we heel veel met elkaar om. Met Kelly werd dat minder. Niet alleen omdat we niet meer op dezlefde school zitten maar omdat ze nu ook een vriend had. Daarom is het altijd als wij afspreken dat ze het afzegt omdat ze haar vriend dan een week lang niet kan zien ofzo. Terwijl ze mij dan al 4 maanden niet gezien had. En iedere keer als ze weer afezgt voel ik me gewoon van binnen kapot gaan. Omdat ik merk dat ik mijn beste vriendin kwijt ben. Ik ben alleen goed voor haar als ze weer eens ruzie met haar vriend heeft. Nu heb ik wel nieuwe vriendin op mijn nieuwe opleiding. Ik zit samen met Maud in de klas. Zij zat ook op mijn middelbare school. Het was een kleine school daardoor kent iedereen elkaar. We gingen nooit met elkaar om maar wisten wel wie we waren. Aan begin was het een beetje raar maar uiteindelijk ging ik elke dag met haar om. WE hadden ook altijd samen de bus enzo, en zaten elke les naast elkaar voor twee jaar lang. Toen kwam Audrey bij ons groepje. Zij had ruzie gekregen met haar vorige groepje uit de klas en ging toen meer met ons om. Aan het begin ging ze met Manon en Chantal om. Maar opeens toen Manon niet veel meer naar de les kwam begon ze meer met ons om te gaan. Vooral met Maud. En opeens ging Maud naast haar zitten in een les. En dat begon steeds vaker. En nu is het gewoon standaard geworden. En ik raak er gewoon zo jaloers door. Niet dat ik vindt dat ze alleen met mij bevriend mag zijn maar dat ze liever naast haar zit. En nu hadden we laatst bij een vak moesten we in groepjes van twee en vroeg audrey maud gelijk van of zij samen konden. En op dat moment voelde ik me zo slecht. Ik heb nu echt een hekel om na school te gaan. Omdat ik het gevoel heb dat ik er eigenlijk geen vriendin meer heb. En als ik thuis kom wil ik mezelf alleen maar van kant maken. Want ik wordt gek van mijn moeder. Ik v ind het afschuwelijk om te zeggen… maar ik hou niet van haar. Sterker nog, ik heb een grote hekel aan haar. Vroeger altijd al gaf ze mijn zus altijd gelijk en werd ik de gestoorde genoemd omdat ik altijd flipte want mijn zus me aan het uitschelden was. Nu nog steeds voor dezelfde dingen, dat ik dik ben, dat ik dom ben en van alles. En het ergste is ze heeft ook gelijk. Ik ben ook dik en ik ben ook dom. Zij doet HBO zij is veel slimmer dan ik. En nu we ook nog een geldproblemen hebben kan ik me ook niet leuk kleden ofzo. Ik heb een paar zomerjurken twee majo’s en twee vesten en daar moet ik het maar mee doen. Er is eigenlijk geen geld om nieuwe kleren enzo te kopen. Ik zit ook eigenlijk elke weekend thuis. Ik ga nooit uit en ik spreek ook nooit met vrienden af. en dat is vooral omdat ik gewoon ook geen vrienden meer heb. Ik heb een keer per maand met Ellen af maar verder heeft zij ook andere en leukere vriendin om mee af te spreken. Ik heb een jaar geleden ook al geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ik had mijn moeders oude medicijnen die ze nog had liggen geslikt het waren er een stuk of dertig. Toen ben ik gaan slapen. Erg genoeg werd ik de volgende dag gewoon weer wakker met een beetje misselijkheid niks meer. Ik heb die dag zo hard gehuild. Ik dacht gewoon dat zelfs God niet genoeg van me hield om me gelukkig te laten zijn en me te laten sterven. Want sinds die dag voel ik me alleen maar slechter. En elke dag op school voel ik me alleen maar slechter en slechter. Ik heb nog nooit een vriend gehad of zelfs gezoend. Ik denk dat dat vooral mijn eigenlijk schuld is. Door alles ben ik zo onzeker geworden dat als een jongen mij te leuk begin te vinden ik het afkaap met een domme smoes. En elke keer denk ik weer. Wat maakt het uit ze hadden je uiteindelijk toch niet gewild. En ik kan het ze ook niet kwalijk nemen want ik haat mezelf eigenlijk. Ik ben lelijk, ik ben dik en kan niet eens fatsoenlijk praten en ik heb geen vrienden, en als ik er al een heb dan pakt die toch de kans om een nieuwe vriendin te hebben. Ik heb ook dwangneurose. Het is afschuwelijk. Altijd als ik met mijn moeder in de auto zit en ze zet de volume van de radio hoger of lager en de volume komt niet op een even getal terecht wordt ik gek. En als ik achterin zit en het niet kan veranderen wordt ik gewoon gestoord in mijn hoofd. Ik moet daar gewoon letterlijk van huilen. Maar ik zeg dan niks want ik wil niet dat iedereen denkt dat ik gek ben. En dat heb ik met heel veel dingen. Ik heb het een keer aan mijn moeder verteld en ze deed wel alsof ze het snapte en dat ze de psycholoog belde maar toen die psycholoog zei dat je een briefje van de dokter ervoor moest hebben heeft ze er gewoon niks meer aan gedaan. Volgens mij weet ze het niet eens meer. Terwijl het voor mij elke dag erger wordt.

Iedereen zal wel denken, stel je niet aan als je mijn verhaal leest. Maar diep van binnen ga ik kapot. Ik zit elke avond op mijn kamer mezelf in slaap te huilen en te denken hoe ik zelfmoord kan plegen. Maar eigenlijk heb ik gewoon het lef niet om de trekker over te halen. Maar als iemand weet waar ik het lef vandaan kan halen dan hoor ik het graag. Want iedereen denkt misschien dat zelfmoord alleen pijn doet aan de mensen om je heen en dat je daar aan moet denken, maar wie denkt in die tussen tijd aan mij? Dus om iemand anders gelukkig te maken moeten wij maar ongelukkig zijn. Dat klopt volgens mij ook niet. Want het enige wat ik weet is dat ik van deze planeet af wilt. Weg van al dat gehuild en depressief zijn. Gewoon weg. Want ik begin gewoon moe te worden. Te moe om elke dag met een grote glimlach rond te lopen. Gewoon te moe...........

Ik heb zo'n 15 jr. geleden 2 serieuze zelfmoordpogingen gedaan,terwijl ik was opgenomen bij een kliniek in Eindhoven.Ik zag het nut van het leven niet meer.Ik heb nog steeds af en toe het gevoel dat ik niet meer verder kan,mede doordat dit jaar mijn moeder aan kanker is overleden.Ik heb ruim 9 jaar geleden een hond genomen,de liefste schat ter wereld.Toen ik er vorig jaar achter kwam dat ook hij aan kanker leed en niet meer beter zou worden,werd het intens zwaar,omdat mijn moeder vlak daarna dezelfde diagnose gesteld kreeg.Ik heb toen besloten er een puppy bij te nemen,want zonder hond wil ik niet meer.De hond is vorig jaar nov. overleden,en mijn moeder begin februari dit jaar.Ik ben nu echter zo blij met het hondje dat ik nu heb,ik moet naar buiten,want ik heb een fantastische vriend die niet oordeelt op uiterlijk en (bijna) altijd lief is.Zorg voor anderen kan ook zorg voor jezelf betekenen.Bijna iedereen kan een manier vinden om verder te gaan,hoe moeilijk en uitzichtloos het ook lijkt.Je moet hem alleen wel zien te vinden.Ik wens iedereen veel sterkte toe om hun weg te vinden.