Levensverhalen (pagina 451)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

oke

ok my leven is gwn een hell ik ben een emigrant en in deze nederland ik my niet thuisvoelen. ik altijd alz elfmoord gewild vanwege ehm mijn enderlands en ik werk teveel. mij toekomst is naar de klotte en ik wil dood
Datum:
30-11-2011
Naam:
hoodoo
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

hoe het allemaal begon (en nu is)

hallo ik ben een meisje van 17 jaar al vanaf mijn 10e wil ik dood. het begon allemaal op mijn 5e mijn ouders gingen scheiden en ik snapte er niks van. Mijn moeder was in die tijd erg deprisief en zat opgenomen in een psychische kliniek mijn vader was over spannen. hij trouwde op nieuw. mijn stief moeder was helemaal niet aardig. zo zette ze me in de vries kouw buiten zonder jas of schoenen in mijn dunnen pyjamatje. als mijn vader dan thuis kwam van zijn werk vertelde ze hoe vervelend ik mijn broer en mijn zus wel niet waren geweest. gerelgeld regende het klappen thuis. ikw as pas 6 en ik werd heel vaak door het huis heen geslagen. op school werd ik heel erg gepest ze noemde mijn moeder gek en mij lelijk. ik werd in elkaar geslagen op gewacht achterna gezeten enz. toen ik 8 jaar was werd alles erger elke dag regende het klappen ik werd overal mee geslagen stofzuiger stangen enz. toen wij op een woensdag middag bij mijn moeder waren moest ik opeens heel erg huilen. mijn moeder vroeg wat er was en ik zei snikkend: papa mag niet naar de gevangenis. ze snapte niet wat ik bedoelde. ik bleef maar huilen en huilen. mijn moeder probeerde mij te trooste door een arm om me heel te slaan waarna ik het uitschreeuwde van de pijn. ze schrok en stond op. ze deed mijn shirt over mijn hoofd en zag dat ik helemaal onder de blauwe plekken zat toen werd alles haar duidelijk en schreef ze een brief naar de kinderbescherming. dit hele proces duurde daarna nog twee jaar. we moesten bij mijn moeder gaan wonen en mochten mijn vader nooit meer zien. ik wilde mijn vader blijven zien dus ik bleef hem opzoeken. en elke keer ging het weer mis. toen heb ik een jaar het contact verbroken. ik miste hem. maar het ging we beter met mij.na een jaar heb ik hem weer gemaild of gebeld dat weet ik even niet meer zo goed. we spraken wat af en alles kwam weer goed. toen ik naar de middelbare school ging kwam het zoveelste drama. ik werd helemaal tot op mijn botten to kapot gepest. ik werd lelijk dik eng en voor alles waar je een meisje van 14 me kan kwetsen uit gescholden. ook ontmoete ik toen een jongen. een loverboy. dat had ik toen niet door want het ging niet op de gebruikelijke manier. hij zorgde er voor dat ik ehm vertrouwde en alles tegen hem vertelde. ik raakte heel goed bevriend met hem. van liefde of een relatie is nooit sprake geweest. na een tijdje. begon hij mij te dwingen om naakt fotos te sturen. dit weigerde ik. hij zei dat hij mij nog wel zou krijgen. die dag erna heeft hij mij aangerand en bijna verkracht. ik werd bang en stuurde een naakt foto. toen ging het allemaal heel snel die ene foto zijn er 12 geworden, ik moest ze een voor een per persoon wegneuken dat zijn in het totaal 96 keren geworden. ik ben vernederd verkacht bedreigd gestalkt en alles. en de politie deed niks hebben nooit ook maar iets gedaan. hier door heb ik ook heel veel ruzie met mijn moeder gekregen ik wilde niet praten en zij wilde mij niet begrijpen. ik ben uithuis geplaatst tot 3x toe heb opgenomen gezeten in een psychische kliniek en nu woon ik ook niet meer thuis. ik zit er op het moment even helemaal door heen
Datum:
30-11-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zo eenzaam

Ik voel me al sinds mijn 14e eenzaam en alleen. Geen familie om mij heen, en alleen in een vreemd land. Mensen waar ik van hield hebben me verlaten en kijken niet meer naar mijn om. Mensen waarvan ik dacht het zijn mijn vrienden gebruikte me, zoals vele anderen. Er was nooit iemand die mij oprecht vroeg hoe het met me ging behalve al die instanties die ik jaren heb gehad. Nu ben ik bijna 23 en voel me eenzaam. Heb het vertrouwen in mensen verloren, en ik verdruk mijn verdriet met intiem zijn. Maar ik verlang naar liefde aandacht steun, iemand waar ik altijd naar toe kan als ik het even niet meer zie zitten. Iemand die me vraagt hoe het gaat, af en toe een knuffel geeft, en zo nu en dan een complimentje. Bestaat er zo iemand voor mij? Ik geloof er niet meer in, hoe open ik ook ben naar andere ik sta voor ze klaar, geef ze kansen wanneer ik me gekwets voel. Toch is er niemand die echt van me houd.

Ik denk al een aantal jaren om er een eind aan te maken. Maar ik weet niet hoe? De gedachten hoe mijn omgeving hierover zou denken vind ik eng, want zou er dan wel iemand een traan laten om mij? Of interesseert het hun allemaal toch niet? Ik wil geen rekening meer houden met andere, ik voel me ongelukkig en wil deze pijn niet meer voelen. Ik wil ervanaf!! Maar het lukt niet, mijn verleden heeft me kapot gemaakt. Ik zal altijd kwetbaar zijn, een mikpunt voor andere en nooit de vriendin van iemand worden die zegt 'dit is mijn vrouwtje'.

Hoe langer ik over dit nadenk hoe meer ik besef dat het nu of nooit is. Anders twijfel ik teveel! Nu ik dit typ voel ik me wel opgelucht, maar als ik morgenochtend wakker word voel ik weer het zelfde. En dat dan elke dag.

Ik voel me alleen en dat doet pijn, kon iemand dit gevoel maar begrijpen :(
Datum:
30-11-2011
Naam:
justme
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

humaan sterven hoe

Ik heb al jaren deze gevoelens en die worden alleen maar sterker. Er zijn altijd mensen om je heen die geen begrip hebben. Ze begrijpen het gewoon niet net zoals ik de lol van het leven niet kan begrijpen. Ik voel mij nog in een soort van gevangenis zitten en mijn hond en mijn zus hebben daar de sleutel van. Kan ben nog te veel bezig met het verdriet wat ik hun aan ga doen. Dan nog hoe, hoe na een leven met veel trauma,s en een van late ontdekte bipolaire 1 stoornis jaar in jaar uit onstabiel ben. bijna alles van wat ik lief had ben ik kwijt. Mijn werk mijn dierbare harts vriendin door kanker,en haar man mijn vriend die zie ik ook niet meer. vrienden raak ik kwijt zeker na een tijd van manie/ met agressie. het is moeilijk om aan de juiste middelen te komen ik wil graag humaan, lekker in mijn eigen bedje mijn ogen willen sluiten voorgoed. Nooit meer wakker worden, alles bijna heb ik klaar, alleen is de tijd nog niet daar.

Datum:
29-11-2011
Naam:
ingrid
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-holland

de zelfmoord

nou thuis een keer kreeg ik paar klappen en toen zei mijn moeder dat ze mij niet meer kon vertrouwen want de make-up van mijn zus was gestolen en toen gaf iedereen mij de schuld!!
en op school word ik ook heel erg gepest want word ik uit gescholden en word ik op de grond gegooit!! en ik heb al zelfmoord pogingen geprobeert maar dat luktten me niet en toen heb ik er met mijn EENIGSTE vriendin erover gepraat en zei ze dat jullie mij wel zouden helpen!!
groetjes iris
Datum:
29-11-2011
Naam:
iris
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

aardbeitje zonder chocotof

..dit is eigenlijk niet nieuw voor mij..ik ben het te gewend om iedere keer het zwarte schaap te zijn, familieleden, instanties, justitie, en nu zelfs mijn grootste liefde in mijn leven laten mij barsten..Het gekke is, de eerste groepen interesseren me niet echt..mijn jeugdliefde en huidige partner wel..

Door opeenstapelende problemen met de eerste groepen krijg ik steeds problemen met mijn vrouwtje, en dan voornamelijk met haar vader..het gekke is..wij zijn twee volwassen personen die veel van elkaar houden, maar steeds weer zorgen mensen ervoor dat mijn partner mij niet gelooft, of als onbetrouwbaar ziet, door mijn zonden in mijn jeugd, een mens zou niet kunnen veranderen, en echt om zijn partner geven.

Mijn schoonvader flikt steeds kunstjes, lokt me uit, en ik trap er steeds weer in..mijn schoonma, een lieve schat van een vrouw, die helaas noch kanker heeft ook, weet eigenlijk niet beter, dan de kant van haar man te kiezen..geeft niet, hoort ook zo vind ik, onvoorwaardeliijke trouw. Mijn vrouwtje, die heeft oogkleppen op, als ze die af zou doen, zou ze zien, horenm en voelen dat zij de enige voor mij was en is, keer op keer als er wat gebeurt..is de schuld aan mij..nu zit alles mij echt zo dwars..tranen..komen niet..pijn..die wel..deze pijn, als je zo trouw bent, maar steeds als ontrouwe partner word neergezet..dat is ondragelijk..nu moet de kogel maar door de kerk..en kiezen voor eeuwige verlossing.
Ik als laatste alleen te zeggen, op een dag gaan jullie oren en ogen open, en zullen jullie voelen wat jullie mij hebben aangedaan, en jij aardbeitje..jij zal zien dat ik je altijd trouw was, tot de dood ons scheidde...geen chocotof en aardbeitje meer, vind je geluk die je bij mij niet kon vinden..
Datum:
29-11-2011
Naam:
chocotof
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

verhuisd naar China

ben 13 jaar oud. en toen dachten mijn ouders laten we gaan verhuizen naar China. ik voelde me echt kapot, boos, verdrietig toen ze me dat vertelde.
het ergste was dat ik niks kon doen om ze overtehalen om hier te blijfen. de dag kwam en het afscheid was verschikkelijk.
ik had alles mijn allerbeste vriendinnen, de liefste boyfriend. en hier heb ik niks.
ik moet ook de taal leren en dat lukt voor geen meter. heb al meerderekeren gedacht over zelfmoord. ik weet gewoon niet wat ik moet doen hier. ik voel me verdrietig en boos. kan met niemand praten. me ouders luisteren niet naar me.
die hebben het te druk met werk. en niemand spreekt hier engels. voel me echt ***. wat moet ik doen ? heeft het leven nog zin ? ik haat me leven gewoon...
Datum:
29-11-2011
Naam:
Bella
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Onrust

Alles en iedereen om mee heen wil me graag helpen met weer vrolijk worden. Ik heb er afgelopen zon puinhoop van gemaakt doordat ik zo erg depressief was dat het lijkt alsof je toch niet helemaal geaccepteerd wordt. Gelukkig komen naar sombere momenten ook goed momenten.
Datum:
28-11-2011
Naam:
Jelmer
Leeftijd:
20
Provincie:
Groningen

Kom ik ook weer uit deze put

Zie momenteel het leven helemaal niet zitten,
Heb een goede baan , mooi huis alles wat mijn hart begeert. Maar om steeds voor leugenaar uitgemaakt te worden, daar kan ik niet tegen.
Iemand die je twintig jaar vertrouwd probeert je zo kapot te maken dat ik er niet meer tegen kan. Ok ik heb soms niet de waarheid verteld maar ik denk dat iedereen wel eens liegt. Ik wil mij ook laten onderzoeken door een psychiater maar de wachttijden zijn erg lang.
Maar waarom die wrok tegen mij. Ik kan in mijn omgeving geen aandacht krijgen. Vrienden en familie willen wel luisteren maar ik krijg steeds te horen : wat je nu verteld is gelogen. Neeeee dat is niet zo en ik ben geen pathologisch leugenaar.
Feietem van jaren terug die ik me zelf helemaal niet herinner worden tegen mij gebruikt, het zal wel maar ik herken mij hierin niet.
Wie helpt mij voor het te laat is.
Zelfmoord vind ik laf dus ik denkt er veel over of deze stap mijn probleem oplost.
Ik huil veel, maar volgens mijn omgeving ben ik zielige jankerd. Help het zijn mijn emoties die los komen.
Hopenlijk zijn ze daar boven aardiger tegen mij.
Datum:
28-11-2011
Naam:
Gerard
Leeftijd:
52
Provincie:
Overijssel

strijd

Hoe lang moet ik de strijd nog met mezelf aangaan? Hoe lang kan ik nog doen of ik gelukkig ben. Hoe lang moet ik dit leven nog leven. Hoe lang moet ik nog mijn best doen om te blijven leven. Ik weet het niet meer, ik vind het leven zwaar elke dag is weer een gevecht om op te staan om mijn dingen te doen. Hoe lang nog de ruzies met mijn partner. HOe lang kan ik dit leven nog dragen. De depressies komen en gaan, maar hoelang kan ik er nog tegen vechten. Het liefste zou ik uit het leven stappen om de pijn niet meer te hoeven voelen. Maar dan laat ik veel mensen achter en dat kan ik niet. Hoeveel pijn en verdriet kan een mens voelen. Ik weet het niet. Alles om mij heen gaat verder. Ik heb een goede baan en veel lieve vrienden. Waarom kan ik dan niet gewoon gelukkig zijn. Waarom niet? Waarom kan ik het verleden niet het verleden laten zijn en mij richten op de toekomst. Ik hoop elke dag maar dat ik een dodelijke ziekte krijg, of dat ik aangereden wordt en opslag dood ben. Zodat ik mijn lijden kwijt ben. Elke dag is een gevecht en ik weet niet hoelang ik dit gevecht nog aankan.
Datum:
28-11-2011
Naam:
b
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.