Levensverhalen (pagina 451)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geschiedenis

Eliz is de enige mens van wie ik ooit gehouden heb.Houden van heb ik van huis uit niet meegekregen.In maart 1996 heb ik haar gevonden nadat ze 6 dagen onder de warme douche had gelegen.Ze was helemaal groen,een overweldigende doodslucht in de douchecel.Nog jaren daarna ,misschien wel 7 of 8 jaar, ben ik krankzinnig geweest-zuipen en zo meer, het ging allemaal langs me heen-
De afgelopen jaren heb ik me nog redelijk staande kunnen houden maar de rek is er uit.Misschien is het wel tijd voor mij om ook af te nokken.Ik ben nu 57 en ik heb het wel gezien.
Datum:
01-12-2011
Naam:
paul
Leeftijd:
57
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord gepleegd!

heeyy,
ben een meisje van 17 en geloof me heb veel dingen mee gemaakt vorige jaar in november heb ik zelfmoord gepleegd maar heb het overleeft had heel veel pillen ingenomen omdat ik niks meer zag zitten en eenzaam voelde en nog meer maar uiteindelijk heb ik gezien hoeveel me ouder en me zus zusje broertje veel van me houden me moeder was zelfs flauwgevallen toen ze in de zieknhuis was en hoorde dat het te erg was ik was in de zieknhuis niet vaak wakker maar op de momenten dat me ogen wel open was zag ik elke keer dat me moeder me zus en de kleintjes huilden me vader was in de buitenland en kwam gelijk ik hoorde altijd en wist het zelf ook wel dat ik de lievelingskind van me pa was toen ik heb in de ziekenhuis zag voelde ik me tranen al komen en huilde kapot om alles en wat ik had gedaan en hoe kapot me ouders van binnen en buiten waren ik zag opdat moment dat je je leven zelf kan bepalen en zelf je toekomst kan maken zonder naar je verleden te kijken en dat je je echt moet inzetten voor om te leven en je leven leuk te maken want wat ik heb geleerd heb is dat alles aan jezelf ligt echt alles en dat jezelf je eigen pad moet maken en kan maken ik word nu bijna 18 en ben blij in het leven ookal heb ik veel dingen meegemaakt en dat het soms niet goed gaat vind ik het goed zo en ben blij met wat ik nu heb ik ben nu helemaal gericht op me toekomst en studie want wil dat in me toekomst alles goed gaat ookal is het soms moeilijk op school heb ik er dikke SCHIJT aan en lach alleen maar omdat ik weet dat mijn toekomst goed gaat komen je moet altijd met zulke gedachtes zijn en SCHIJT aan alles hebben en geloof me heb echt heelveel dingen meegemaakt echt veel maar hoeft niet alles aan iedereen te vertellen en me zelf in een zielige situatie zetten... ga altijd gewoon recht op je hoofd altijd vooruit lopen en zelfverzekerd zijn en ben zelf ook een dikke meisje en ben veel zelfverzekerd van mezelff en zo moet je altijd zijn ookal gaat het soms niet anders kan je wel elke dag aan nare dingen denken en je zelf alleen maar kapot maken terwel het niemand intreseert.. mijn motto is: SCHIJT aan alles en doe het voor je zelf!
Datum:
01-12-2011
Naam:
meliz
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Geen kracht meer

Ik ben geboren in Rotterdam begin maart 1963.
De eerste 2 jaar van m,n leven in een ziekenhuis,omdat m,n maag niet meer werkte.
Toen ik 4 was werd ik gedumpt samen met mijn broertje op een politie bureau en zag daarna in 3 jaar tijd 3 kindertehuizen.
Vanaf 1970 werd ik liefdevol opgenomen door een pleegmoeder in Harlingen,die ik niet vertrouwde in het begin.
Toen ik 10 was vertrouwde ik m,n pleegmoeder volledig,nu nog.
Zij leerde mij alles,lief te hebben,vertrouwen,respect,geduld,vrienden maken e.d.
Toen ik 17 was verloor ik een vriend met een brommerongeluk toen hij met zijn brommer tegen een rijdende trein aan knalde, ongeveer 50 meter werd mee gesleept waardoor hij het leven liet.
Toen ik 22 was zat ik in millitaire dienst en leerde ik een meisje kennen, ze heette Dafne.
Rond die tijd was ik een emotie loze jongeman en Dafne leerde mij weer lachen, verdriet hebben, huilen en lief hebben en ben met haar door een heel diep dal gegaan, maar ook hele hoge bergen beklommen.
Totdat Dafne, toen ze ging stappen, door een auto werd geschept en onderweg naar het ziekenhuis overleed.
Vaak droom ik hier nog van en word ik gillend wakker.
Toen ik 30 was leerde leerde ik een meisje in middelburg kennen.
Na 2 jaar ging ik met haar trouwen en kregen een zoon
14 jaar lang hadden we het goed hadden werk, auto, een huis met 1400 m2 grond,een kind en 2 honden.
Ik had werk als beveiliger en werkte vooral in het westen van het land .
We gingen verhuizen naar Leeuwarden.
Ongeveer 2 jaar daarna stierf m,n broertje aan een bedrijfsongeval, 3 maanden later m,n oudere broer aan kanker en na een half jaar m,n vader.
Dat allemaal verwerkt te hebben ging mijn vrouw vreemd, iedereen wist het, behalve ik.
Na heelveel geruzie en wantrouwen zei m,n vrouw: Ik ga bij je weg en ga je helemaal kapot maken.
Ze was al van plan om weg te gaan maar had nog geen onderdak.
Ik kwam er achter dat ze wel onderdak had,maar dat ze nog van mij wilde profiteren.
Ze had onderdak in een woonboot en heb haar gezegd dat ze daar maar naar toe moest .
Ik was er kapot van ,stuk en kon niet meer in het huis blijven.
Alles wat we samen hadden opgebouwd zou in no time verdwijnen.
Vrienden, huis, auto, spullen alles is weg ,er voor in de plaats zijn er schulden,faillisement staat voor de deur.
Mensen ik heb geen kracht meer,ik ben geestelijk vermoeid, ja ze heeft mij kapot gemaakt
Datum:
01-12-2011
Naam:
sprinkhaan
Leeftijd:
48
Provincie:
Friesland

Geen einde

Ik voel me al sinds de voorbije 2 jaren echt niet goed in m'n vel. Schoolrsultaten vallen tegen en het gevoel dat niemand respecteert dat ik de verkeerde studierichting werd ingeduwd, neemt toe. Ik word zo moe van school en al die heisa die ze ervan maken. Ik ga er letterlijk van kapot, ben heel onzeker geworden en heb verschrikkelijk last van faalangst. Ik was ooit een gelukkige jongen met iedere dag een lach op zijn gezicht.. Nu moet ik soms huilen, alleen. En die momenten moet ik ook denken aan zelfdoding. Zelfs op school denk ik eraan. Maar ik hou het voor mezelf. Ik hoop voor mezelf, en voor alle anderen die voorlopig geen uitweg meer vinden, dat er spoedig een ommekeer zal komen. Zodat wij op een dag eens met een gemeende glimlach van de kleine dingen kunnen genieten.
Datum:
30-11-2011
Naam:
Sit
Leeftijd:
17
Provincie:
België

oke

ok my leven is gwn een hell ik ben een emigrant en in deze nederland ik my niet thuisvoelen. ik altijd alz elfmoord gewild vanwege ehm mijn enderlands en ik werk teveel. mij toekomst is naar de klotte en ik wil dood
Datum:
30-11-2011
Naam:
hoodoo
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

hoe het allemaal begon (en nu is)

hallo ik ben een meisje van 17 jaar al vanaf mijn 10e wil ik dood. het begon allemaal op mijn 5e mijn ouders gingen scheiden en ik snapte er niks van. Mijn moeder was in die tijd erg deprisief en zat opgenomen in een psychische kliniek mijn vader was over spannen. hij trouwde op nieuw. mijn stief moeder was helemaal niet aardig. zo zette ze me in de vries kouw buiten zonder jas of schoenen in mijn dunnen pyjamatje. als mijn vader dan thuis kwam van zijn werk vertelde ze hoe vervelend ik mijn broer en mijn zus wel niet waren geweest. gerelgeld regende het klappen thuis. ikw as pas 6 en ik werd heel vaak door het huis heen geslagen. op school werd ik heel erg gepest ze noemde mijn moeder gek en mij lelijk. ik werd in elkaar geslagen op gewacht achterna gezeten enz. toen ik 8 jaar was werd alles erger elke dag regende het klappen ik werd overal mee geslagen stofzuiger stangen enz. toen wij op een woensdag middag bij mijn moeder waren moest ik opeens heel erg huilen. mijn moeder vroeg wat er was en ik zei snikkend: papa mag niet naar de gevangenis. ze snapte niet wat ik bedoelde. ik bleef maar huilen en huilen. mijn moeder probeerde mij te trooste door een arm om me heel te slaan waarna ik het uitschreeuwde van de pijn. ze schrok en stond op. ze deed mijn shirt over mijn hoofd en zag dat ik helemaal onder de blauwe plekken zat toen werd alles haar duidelijk en schreef ze een brief naar de kinderbescherming. dit hele proces duurde daarna nog twee jaar. we moesten bij mijn moeder gaan wonen en mochten mijn vader nooit meer zien. ik wilde mijn vader blijven zien dus ik bleef hem opzoeken. en elke keer ging het weer mis. toen heb ik een jaar het contact verbroken. ik miste hem. maar het ging we beter met mij.na een jaar heb ik hem weer gemaild of gebeld dat weet ik even niet meer zo goed. we spraken wat af en alles kwam weer goed. toen ik naar de middelbare school ging kwam het zoveelste drama. ik werd helemaal tot op mijn botten to kapot gepest. ik werd lelijk dik eng en voor alles waar je een meisje van 14 me kan kwetsen uit gescholden. ook ontmoete ik toen een jongen. een loverboy. dat had ik toen niet door want het ging niet op de gebruikelijke manier. hij zorgde er voor dat ik ehm vertrouwde en alles tegen hem vertelde. ik raakte heel goed bevriend met hem. van liefde of een relatie is nooit sprake geweest. na een tijdje. begon hij mij te dwingen om naakt fotos te sturen. dit weigerde ik. hij zei dat hij mij nog wel zou krijgen. die dag erna heeft hij mij aangerand en bijna verkracht. ik werd bang en stuurde een naakt foto. toen ging het allemaal heel snel die ene foto zijn er 12 geworden, ik moest ze een voor een per persoon wegneuken dat zijn in het totaal 96 keren geworden. ik ben vernederd verkacht bedreigd gestalkt en alles. en de politie deed niks hebben nooit ook maar iets gedaan. hier door heb ik ook heel veel ruzie met mijn moeder gekregen ik wilde niet praten en zij wilde mij niet begrijpen. ik ben uithuis geplaatst tot 3x toe heb opgenomen gezeten in een psychische kliniek en nu woon ik ook niet meer thuis. ik zit er op het moment even helemaal door heen
Datum:
30-11-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zo eenzaam

Ik voel me al sinds mijn 14e eenzaam en alleen. Geen familie om mij heen, en alleen in een vreemd land. Mensen waar ik van hield hebben me verlaten en kijken niet meer naar mijn om. Mensen waarvan ik dacht het zijn mijn vrienden gebruikte me, zoals vele anderen. Er was nooit iemand die mij oprecht vroeg hoe het met me ging behalve al die instanties die ik jaren heb gehad. Nu ben ik bijna 23 en voel me eenzaam. Heb het vertrouwen in mensen verloren, en ik verdruk mijn verdriet met intiem zijn. Maar ik verlang naar liefde aandacht steun, iemand waar ik altijd naar toe kan als ik het even niet meer zie zitten. Iemand die me vraagt hoe het gaat, af en toe een knuffel geeft, en zo nu en dan een complimentje. Bestaat er zo iemand voor mij? Ik geloof er niet meer in, hoe open ik ook ben naar andere ik sta voor ze klaar, geef ze kansen wanneer ik me gekwets voel. Toch is er niemand die echt van me houd.

Ik denk al een aantal jaren om er een eind aan te maken. Maar ik weet niet hoe? De gedachten hoe mijn omgeving hierover zou denken vind ik eng, want zou er dan wel iemand een traan laten om mij? Of interesseert het hun allemaal toch niet? Ik wil geen rekening meer houden met andere, ik voel me ongelukkig en wil deze pijn niet meer voelen. Ik wil ervanaf!! Maar het lukt niet, mijn verleden heeft me kapot gemaakt. Ik zal altijd kwetbaar zijn, een mikpunt voor andere en nooit de vriendin van iemand worden die zegt 'dit is mijn vrouwtje'.

Hoe langer ik over dit nadenk hoe meer ik besef dat het nu of nooit is. Anders twijfel ik teveel! Nu ik dit typ voel ik me wel opgelucht, maar als ik morgenochtend wakker word voel ik weer het zelfde. En dat dan elke dag.

Ik voel me alleen en dat doet pijn, kon iemand dit gevoel maar begrijpen :(
Datum:
30-11-2011
Naam:
justme
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

humaan sterven hoe

Ik heb al jaren deze gevoelens en die worden alleen maar sterker. Er zijn altijd mensen om je heen die geen begrip hebben. Ze begrijpen het gewoon niet net zoals ik de lol van het leven niet kan begrijpen. Ik voel mij nog in een soort van gevangenis zitten en mijn hond en mijn zus hebben daar de sleutel van. Kan ben nog te veel bezig met het verdriet wat ik hun aan ga doen. Dan nog hoe, hoe na een leven met veel trauma,s en een van late ontdekte bipolaire 1 stoornis jaar in jaar uit onstabiel ben. bijna alles van wat ik lief had ben ik kwijt. Mijn werk mijn dierbare harts vriendin door kanker,en haar man mijn vriend die zie ik ook niet meer. vrienden raak ik kwijt zeker na een tijd van manie/ met agressie. het is moeilijk om aan de juiste middelen te komen ik wil graag humaan, lekker in mijn eigen bedje mijn ogen willen sluiten voorgoed. Nooit meer wakker worden, alles bijna heb ik klaar, alleen is de tijd nog niet daar.

Datum:
29-11-2011
Naam:
ingrid
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-holland

de zelfmoord

nou thuis een keer kreeg ik paar klappen en toen zei mijn moeder dat ze mij niet meer kon vertrouwen want de make-up van mijn zus was gestolen en toen gaf iedereen mij de schuld!!
en op school word ik ook heel erg gepest want word ik uit gescholden en word ik op de grond gegooit!! en ik heb al zelfmoord pogingen geprobeert maar dat luktten me niet en toen heb ik er met mijn EENIGSTE vriendin erover gepraat en zei ze dat jullie mij wel zouden helpen!!
groetjes iris
Datum:
29-11-2011
Naam:
iris
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

aardbeitje zonder chocotof

..dit is eigenlijk niet nieuw voor mij..ik ben het te gewend om iedere keer het zwarte schaap te zijn, familieleden, instanties, justitie, en nu zelfs mijn grootste liefde in mijn leven laten mij barsten..Het gekke is, de eerste groepen interesseren me niet echt..mijn jeugdliefde en huidige partner wel..

Door opeenstapelende problemen met de eerste groepen krijg ik steeds problemen met mijn vrouwtje, en dan voornamelijk met haar vader..het gekke is..wij zijn twee volwassen personen die veel van elkaar houden, maar steeds weer zorgen mensen ervoor dat mijn partner mij niet gelooft, of als onbetrouwbaar ziet, door mijn zonden in mijn jeugd, een mens zou niet kunnen veranderen, en echt om zijn partner geven.

Mijn schoonvader flikt steeds kunstjes, lokt me uit, en ik trap er steeds weer in..mijn schoonma, een lieve schat van een vrouw, die helaas noch kanker heeft ook, weet eigenlijk niet beter, dan de kant van haar man te kiezen..geeft niet, hoort ook zo vind ik, onvoorwaardeliijke trouw. Mijn vrouwtje, die heeft oogkleppen op, als ze die af zou doen, zou ze zien, horenm en voelen dat zij de enige voor mij was en is, keer op keer als er wat gebeurt..is de schuld aan mij..nu zit alles mij echt zo dwars..tranen..komen niet..pijn..die wel..deze pijn, als je zo trouw bent, maar steeds als ontrouwe partner word neergezet..dat is ondragelijk..nu moet de kogel maar door de kerk..en kiezen voor eeuwige verlossing.
Ik als laatste alleen te zeggen, op een dag gaan jullie oren en ogen open, en zullen jullie voelen wat jullie mij hebben aangedaan, en jij aardbeitje..jij zal zien dat ik je altijd trouw was, tot de dood ons scheidde...geen chocotof en aardbeitje meer, vind je geluk die je bij mij niet kon vinden..
Datum:
29-11-2011
Naam:
chocotof
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.