Levensverhalen (pagina 448)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik wil stoppen ermee

tja, ik wil stoppen met leven, mensen hebben toch een vrije wil, waarom worden we dan gedwongen om door te gaan met ons leven?ik heb de laatste tijd te veel tegenslagen gehad, en toen kreeg ik een vriend op msn die ik via de chatbox had leren kennen, hij was zo anders dan de meeste mensen, zo aardig en meelevend dacht ik,ik voelde me weer sterker worden om te leven, hij gaf me kracht, hij was er elke dag voor mij, totdat ik hem zou ontmoeten, toen kreeg hij een ongeluk, ernstig zodat hij op de intesive care moest vechten voor zijn leven, zei zijn broertje tegen mij, ik bad elke dag voor hem en hoopte dat het goed kwam, maar later toen ik het ziekenhuis belde kon niemand hem bij naam, raar!!maar zijn broer zei dat hij al uit het ziekenhuis was,later bleek dat deze jongen die in het ziekenhuis lag al een jaar geleden aan een ongeval was overleden en dat zijn broertje deed alsof hij hem was, ik was gek op iemand geworden die al dood was.
en zijn broertje heeft dus met mijn gevoel gespeeld en ik dacht dat hij mijn vriend was, hij stuurde verzoekjes via de radio en zo,en zei dat hij veel om mij gaf, maar toen ik hem vroeg of hij had gelogen zei hij :ik zou nooit tegen je liegen, dus ik vroeg hem de cam aan te zetten en hij zei dat dat pas kon als hij thuis was, even later was ik verwijderd uit zijn vriendenlijst zag ik, ik hoor niks meer van hem, ben nu weer kapot van binnen en wil niet meer verder, hoe kan je zoiets doen?iemand iets laten geloven wat er niet is, ik vertrouwde hem zo erg, omdat hij altijd zo aardig tegen me was, maar goed ik lig elke nacht wakker en huil erom en heb dan ook nog medelijden met hem terwijl ik niks fout heb gedaan.en nu?waarom moet ik nog leven , de enigste kans op liefde is weeral weg, niemand houdt vn me, ze gebruiken me om me vervolgens weer weg te gooien.ik wil dood, maar voel me schuldig omdat ik ook nog kinderen heb, ben wel gescheiden ,wil ze dat niet aandoen, maar aan de andere kant wil ik zooooo graaag weg uit deze wereld die mij niks heeft te bieden , geen baan, geen geld, geen liefde alleen maar pijn,ik bid tot God of hij me wil laten doodgaan, zodat ik eindelijk rust krijg.
Datum:
08-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
39
Provincie:
Limburg

Waarom niet?

Ik vind dat iedereen mag beschikken over zijn eigen leven. Bij onoverkombaar psychisch lijden is euthanasie toegestaan.
Ik denk dat dit nog te weinig gekend is.
Ik doe het zelf niet omdat ik kinderen heb.Ik vind het jammer dat we niet kunnen reageren op lotgenoten. Waarom?
Groet Eveline
Datum:
07-12-2011
Naam:
Eveline
Leeftijd:
63
Provincie:
Zeeland

a

Ik doe mijn moeder teveel pijn , niet qua mishandeling ofzo maar meer door de foute beslissingen die ik neem.. laatst kwam het op een nieuw hoogtepunt voor mijzelf.. ik ben een doodnormale jongen ik heb veel vrienden enzo, maar ik zou zo mijn leven wegnemen, mijn moeder gaf mij leven, dus als zij zou zeggen dat ik dood moet dan zou ik zo mijn eigen leven wegnemen
Datum:
07-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

FML

Ik snij mezelf. Ik zie nu in dat ik hulp nodig heb terwijl ik dit al een aantal jaar doe. Ik hoop dat iedereen hiervan leert. Jezelf pijn doet is aangenaam en neemt al de andere pijn weg. Vrijdag ga ik hulp zoeken en erover praten. Even though I don't know you, I love you.
Datum:
07-12-2011
Naam:
fml
Leeftijd:
19
Provincie:
België

een ander verhaal

mijn moeder heeft een jaar geleden kanker gekregen en mn oma is overleden ik voel me steeds vaker schuldig dat het mijn schuld is ik word steeds dikker en eet al mn problemen weg ik ben ook op een chatsite waar ik ben gaan spreken met 20 jaar oude jongens en steeds vaker ben gaan liegen mijn school verwaarlozen vrienden negeeren en allesik zei steeds tegen mijn zusje hoe dom en lelijkze is aleen om gwn mijn boosheid op haar te uiten mijn vrienden en iedereen is ook boos op mij een met webcam chat waren er een paar mensen die zeiden hoe lelijk enzo ik ben ik zie geen rede meer om te leven niets kan me meer schelen ik vergeet steeds dingen ik sla vaak lessen over en ga tijdens het weekend het huis niet meer uit
Datum:
06-12-2011
Naam:
batek
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Moelijke tijd

Ik ben een jongen van 14 jaar het gaat de laaste tijd niet goed ik heb vaak ruzie met mijn ouders en op school heb ik regelmatig het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt. Ik weet niet meer wat ik moet doen ik heb al enkele pogingen tot zelfmoord gedaan maar telkens stopte ik ermee omdat ik dacht dat het weer goed kwam.
Bij ons thuis is er wel elke dag een hevige ruzie ik kan het niet meer aan en zal het liefst ergens anders wonen.

Ik weet het niet meer.
Datum:
06-12-2011
Naam:
Anomien
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

ik denk er over na sinds me opa is overleden bij alles wat ik doe zie ik of voel ik dat hij er is of zie ik het voor me zo kan het niet meer
Datum:
06-12-2011
Naam:
annoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik weet het niet meer

Alles om me heen lijkt wel te verdwijnen. Niemand ziet het, mensen die het weten ontwijken het. mensen doen alsof ze er voor je zijn maar ontlopen je liever, ze zijn teveel bezig met hun eigen ding. Kunnen het jouwe er niet bij hebben.. Ik denk niet dat ik ooit zelfmoord zou kunnen of durven plegen, maar toch denk ik er veel aan. ik voel me waardeloos en elke keer als het iets beter lijkt te gaan, komt er weer iets ergers bij.. mijn ouders zijn al ongeveer 12 jaar uit elkaar, ik heb altijd het gevoel gehad tussen hen in te staan, scheidsrechter spelen. mijn moeder kreeg een nieuwe vriend waar wij nu inmiddels 7 jaar bij wonen, of beter gezegd, ik. mijn zusje is een maand geleden het huis uitgekickt door hem. er is altijd en alleen maar ruzie, ik trek het niet meer, ik weet niet waar ik heen moet, ik kan ook nergens heen, zonder dat dat voor iedereen heftige gevolgen heeft. ik wil anderen niet opzadelen met mijn gezeik, maar tegelijkertijd wil ik het ook heel graag kwijt. als ik besluit hier echt weg te gaan, heb ik het gevoel dat ik mn moeder in de steek laat, en als ik mn vader huilend opbel bezorg ik hem alleen maar meer stress. hij is diabetespatient en ik ben altijd bang dat het een keer flink fout gaat, heb het als klein meisje namelijk al eens mis zien gaan. ook is dit jaar mijn oma overleden aan kanker, ze had een hele zeldzame variant waar niets tegen te doen was. ze was me zo ontzettend dierbaar, en ik heb haar zo'n 3 weken voor haar overlijden niet meer kunnen zien omdat ik op vakantie was.. en toen ik terug kwam was ik voor mijn eindexamen vwo gezakt.. dat weekend ben ik toen thuis gebleven om voor een herexamen te leren, die ik gemaakt heb op de ochtend dat zij overleed.. sorry voor het lange verhaal. ik wist niet wat ik anders moest.
Datum:
06-12-2011
Naam:
R
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Hoelang lijd ik nog?

Eigenlijk heeft het geen nut om te leven. Ik doe mijn best om mee te komen met deze maatschappij, maar omdat ik de taal niet 100% beheers of doordat ik snel praat, kan ik nergens meedoen. Op school ben ik een twijfelgeval hoewel ik toch de capaciteit voor de opleiding heb. Ik krijg geen stageplaats omdat ik toch zwart, snel praten enzovoort. Waarom geven ze mij niet eens een kans om mij te bewijzen?

Ik begin het waardeloos te vinden om verder te leven. Ik leef al om te sterven, dus waarom nog zolang lijden?

Ik wil alleen mensen niet met de vragen achterlaten en hun het gevoel geven dat zij ergens tekort zijn geschoten, maar ik heb zelf eigenlijk geen keus.

In het verleden heb ik het al geprobeerd, maar ik wil het deze keer beter doen. Want als ik toch geen kans krijg, moet ik maar het doel zo snel mogelijk bereiken.

Met vriendelijke groet,

Een jongen
Datum:
06-12-2011
Naam:
zomaar
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

Radeloos

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Als ik sommige verhalen hier lees denk ik "wat zit ik eigenlijk te klagen", maar ik kan er gewoon niet aan doen. Ik voel me eenzaam en nutteloos en weet echt niet wat ik hier nog doe.
Als kind kreeg ik nooit echt veel liefde. Mijn vader was eigenlijk niet echt een vader figuur, hij ging werken en als hij thuiskwam ging hij naar zijn kamer wat tv-kijken en wiet smoren. Mijn moeder deed haar best, zij wou voor iedereen goed doen. Vaak zat ze bij mijn vader en moesten mijn broer en ik alleen eten. We waren net verhuisd en ik kende niet veel mensen in het dorp, daarbij kwam nog eens dat we helemaal aan de rand woonden en ik niet veel andere kinderen van het dorp tegenkwam. Mijn vader wou me niet naar de plaatselijke jeugdbeweging laten gaan dus kwam ik al helemaal niet in contact met andere kinderen. Mijn broer ging helpen bij een boer in de buurt en was dus niet veel thuis. Ik speelde steeds alleen.
Op deze momenten voelde ik me niet echt ongelukkig, alleen soms eenzaam.
Mijn ouders maakten veel ruzie. Op een dag ging het zover dat hij een stoel kapot sloeg, de vogelkooi op de grond smeet (met de vogel er nog in).. Ik durfde nooit iets zeggen tegen mijn vader want ten slotte kende ik hem niet echt. Maar toen nam ik het op voor mijn moeder en begon hij ook te schreeuwen tegen mij. Hij is het dan gewoon met de auto afgetrapt. Hij kwam terug maar mijn ouders hebben zeer lang niet met elkaar gesproken.
In de lagere school was wel een periode dat ik gelukkige kon zijn. Ik was tussen vrienden en kon plezier maken, ik werd ook nooit gepest en was zelf redelijk populair. Wel heb ik nooit echt veel zelfvertrouwen gehad.
Toen ik in het middelbaar kwam en de puberteit kwam werd dat natuurlijk nog erger. Je wordt je meer bewust van je uiterlijk en dergelijke..
Sinds het 4e middelbaar kreeg ik last van periodes waarin ik me echt depressief voelde. Ik zat gewoon passief in de les en kon met bijna niets meer lachen, in groep had ik het gevoel dat ik werd genegeerd en dat mijn mening niet belangrijk was. Zulke periodes duurden niet zo lang, maar als ik thuis was voelde ik me sowieso lelijk en waardeloos.
Mijn vader had ook ooit eens gezegd "mijn eerste kind is mijn beste kind" (ik ben de jongste) en "je zult nooit worden als je broer". Op een dag werd hij ook razend, om domme redenen, en nam me bij mijn keel vast. Ik liep vlug naar mijn zolderkamertje. Omdat mijn moeder het voor me opnam schreeuwde hij tegen haar en zei dat hij me beu was.
Ik ben een stil iemand en toon niet veel emoties, soms heb ik het gevoel van mezelf dat ik koud ben vanbinnen.
In mijn familie weet bijna niemand hoe ik ben en kan ik met niemand echt praten. Enkel met mijn nicht kom ik goed overweg en mijn mama.
De rest kent mij niet zo goed en ik weet nooit wat te zeggen.
De depressieve periodes bleven in vlagen komen, waardoor ik geen zin meer had in feestjes en op weg naar huis ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.
Als ik bij mijn vrienden ben kan ik me echt amuseren en plezier maken, maar eens ik geconfronteerd wordt met mezelf (een spiegel) of ik zie andere mooie mensen of ik ben in een gesprek even stil en begin na te denken geraak ik weer in een dip.
Ik kan mezelf niet uitstaan, ik haat alles aan mezelf.
Vorige maand is mijn mama gestorven aan longkanker, de enige waarmee ik in huis nog mee praatte en kon lachen. (Mijn broer woont al alleen)
Nu zit ik alleen met mijn vader.. Hij is al vriendelijker dan vroeger maar nog steeds durf ik niet met hem te praten.
Gelukkig ben ik tijdens de week niet thuis omdat ik studeer. Maar ik zie het nut er niet meer van in om te studeren, ik zie geen toekomst voor mezelf en weet niet wat er van me zal worden. We hebben ook helemaal niet veel geld en ik ben radeloos. Meer dan ooit denk ik nu aan zelfmoord.
De reden die me nu vooral tegenhoudt is het feit dat mijn moeder net gestorven is.
Mijn familie heeft het dus nogmaar meegemaakt en mijn vader is nu net bijna verlost van alles papierwerk dat erbij gemoeid is..
Datum:
06-12-2011
Naam:
doetrnietoe
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.